มนตร์สุดเพี้ยน เปลี่ยนนายคาสโนว่า ให้เป็นนางคาสโนวี่

ลำดับตอนที่ #9 : chapter 02สาวน้อย(รึเปล่า ) ต่อยหนัก( 100%)

ณ เวลาหลังเลิกเรียน

เวลา แห่งการวุ่นวายสับสน เสียงอึกทึกจอแจ ดังขึ้นมาอย่างจับใจความไม่ได้

เหล่านักเรียนต่างเก็บข้าวของๆ ตัวเองเพื่อที่ จะกลับบ้านหรือไปเที่ยวต่อที่ไหนตามแต่ที่ตั้งใจเอาไว้

ตัวฉันนั้น ต้องไปเข้ากิจกรรมชมรมเนื่องจาก ใกล้เวลา ที่จะแข่งชิงแชมป์ระดับประเทศเข้ามาทุกที

แต่วันนี้พิเศษ หน่อย ฉันมีสมาชิกใหม่ที่ จะมาเข้าชมรมด้วยอีกคนนั่นก็คือน้ำ

ส่วนยัยกิ่งนั้นขอตัวกลับก่อน เนื่องจากมีธุระ

“ น้ำจะสมัครเป็น นักกีฬา เหรอ “  ฉันเป็นฝ่ายเปิดการสนทนาเกี่ยวกับชมรม

 “ เปล่าหรอก เราจะสมัคร เป็นผู้จัดการน่ะ “

 เธอส่งยิ้มกระตุกหัวใจมาให้ฉัน( อีกแล้ว )

“ อ้าว...เหรอ “ โธ่เอ้ย..นึกว่าจะได้เพื่อนนักกีฬาเพิ่มขึ้นซะอีก

เราเดิน มาเรื่อยๆ จนกระทั่งถึงหน้าชมรม

ฉันเปิดประตูเข้าไป  และพบว่านักกีฬากำลังฝึกซ้อมกันอยู่ 

“กัปปิตัน ทางนี้ค่า “ ( ภาษาฝรั่งเศสซะด้วยไฮโซซะ )

ฉันเอ่ยเรียก กัปตันที่กำลังยืนดูคลิปบอร์ดอยู่ กับรองกัปตัน

ทุกชีวิตในชมรมต่างมองมาที่ฉัน และแน่นอนย่อมเห็น น้ำด้วยเช่นกัน

และเหมือนเดิม

โครม!! อุบัติเหตุก็เกิดขึ้นทันที กับสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าผู้ชาย

เนื่องจาก ไม่ได้มองคู่ซ้อม บ้างหรือไม่ได้มองทางบ้าง

ฉันคิดผิดหรือคิดถูกเนี่ยที่พาน้ำ มาเข้าชมรม

“ ไหมจ๋า คิดถึงจังเลยไม่ได้เจอกันตั้งแต่เช้า “ กัปตันโผเข้ามากอดฉันทันที

ก่อนที่ฉัน จะกระโดด หลบด้วยสัญชาติญาณ

อีตากัปตันเนี่ย  ชื่อ ไค เป็น หนุ่มฮอตอันดับสามของโรงเรียน

เพราะว่านอกจาก จะมีหน้าตาหล่อเหลา เป็นอาวุธประจำกาย

แล้ว ยังมีดีกรีเป็นแชมป์ระดับจังหวัด เป็นอาวุธ เสริม

 ทำให้สาวๆต่างส่วนใหญ่ต่าง คลั่งไคล้ อีตานี่

แน่นอนว่าฉัน เป็นส่วนน้อย ที่ไม่ได้หลงใหลได้ปลื้มไปกับอีตานี่

เพราะตานี่ชอบมาทำเจ้าชู้ยักษ์ใส่ฉันทุกครั้งที่มีโอกาส

โดย ที่มีข้ออ้างว่าเป็นการ เอ็นดูระหว่างรุ่นน้องกับรุ่นพี่

(เชื่อตายล่ะ)

“ ไหม จ๋าหลบทำไมล่ะจ๊ะ มามะ รับอ้อม กอดของรุ่นพี่ซะดีๆ “

“ อย่าเลยค่ะ “ ฉันตอบกลับไปพร้อมกับส่งสายตาที่แปลความหมายได้ว่า

ขืนเข้ามาอีกก้าวเดียว  แม่  เตะคอหัก

“ เมื่อไหร่  ไหมจะใจอ่อน กับพี่ซักทีล่ะ  “

ชิใครสั่งใครสอน ให้จีบผู้หญิงหยั่งงี้ล่ะยะ ถ้าเอาวิธีมาจากตำราล่ะก็แม่ตามไปเผาให้หมดเลย

ฉันคิดจะพูด อย่างงั้นแต่ก็พูด ได้เพียง

“ ฉันมีคนที่ชอบอยู่แล้วล่ะค่ะ “

“ไหม หมายถึง  วารี  คนที่เป็นแชมป์ระดับประเทศน่ะเหรอ

อย่าเลย   เขาไม่มาสนใจเด็กๆอย่าง เราหรอก  “

ชิ ฉันก็เคยพูด ไปอย่างงั้นล่ะลักษณะเหมือนกับการปลื้มดารานั่นล่ะ

แต่อีตากัปตัน สมองน้อย นี่ดันเชื่อเป็นจริงเป็นจัง ซะงั้น

(อยากรู้จริงๆ ว่าใครเลือกให้เป็นกัปตัน )

แล้วทำไมยัยน้ำ ต้องยิ้มแบบ เขินๆ ด้วยล่ะยะ

ทำอย่างกับเป็นคนที่โดนพูดถึง

“ ไหม ยังชอบเขาอยู่อีกเหรอ พี่น่ะนะ ทั้งหล่อ กว่า “ 

ปึด... เสียงอะไรบางอย่างดังขึ้นมา คล้ายกับอะไรขาดออกจาก กัน

ฉัน หันซ้าย หันขวาก็ไม่เห็นมี

 “ ทั้งเก่งกว่า ดีกว่านายนั่นตั้งเยอะเป็นร้อยๆเท่า “ อีตากัปตันยังคงยกหางตัวเองต่อไป

กรอด เสียงกัดฟัน ของใครบางคนดังขึ้นมา

ฉันหันไปดูก็พบยัยน้ำ กำลังหลับตาคล้ายๆ กับอดกลั้นอะไรบางอย่าง

หล่อนเป็นญาติฝ่ายไหน ของเขาหรือเปล่าเนี่ย

“ แล้วนี่ใครกันล่ะเนี่ย “ อีตากัปตันเอ่ยเมื่อสังเกต เห็นน้ำ

พร้อมกับทำสายตากะลิ้มกะเลี่ยใส่

“เพื่อนไหมเองค่ะ   เธอมาสมัคร เป็น..... “

“ เป็นนักกีฬา ค่ะ!! “ น้ำชิงเอ่ย ก่อนที่ฉันจะพูดจบ

ท่ามกลางความสงสัยของฉัน

“ แล้วน้อง รู้รึเปล่าว่าต้องทดสอบก่อนนะถึงจะเข้าชมรมได้ “

“ทดสอบอะไรบ้างคะ “ เธอส่งรอยยิ้มที่ฉันดูว่ามันเหมือนเสแสร้งยังไงก็ไม่รู้

“ มีให้เลือกสองอย่าง ทดสอบสภาพร่างกาย

หรือจับคู่แข่งซ้อมให้ชนะสมาชิกในชมรมคนใด คนหนึ่ง “

“ฉันเลือกจับคู่ค่ะ    ว่าแต่....คนเดียวเองเหรอคะ แล้ว เราเลือกได้หรือเปล่าคะ

ว่าจะทดสอบกับคนไหน  “

“ ได้สิจ๊ะ  คนของชมรมพี่เนี่ยคุณภาพทุกคน โดย เฉพาะพี่ “   ( หัวงูเริ่มโผล่ ) 

“ งั้นฉันเลือก...” เธอมองมาทางฉันอย่างมีความหมาย

สงสัยอยากจะจับคู่ กับฉันแฮะ

“…เลือก กัปตันค่ะ “ อ้าว   เอ๋ เลือกอีตากัปตันเหรอเนี่ย

อย่าบอกนะว่าหลงเสน่ห์มันไปอีกคนน่ะ

ส่วนอีตากัปตันตอบรับทันที

ชิเห็นคนสวยหน่อยไม่ได้

ระหว่างที่ฉันกำลังช่วยใส่เครื่องป้องกันให้ยัยน้ำ เพื่อที่จะเตรียมตัวจับคู่ประลอง

ฉัน อดเอ่ยถามเธอไม่ได้

“ ทำเลือกกัปตันล่ะ กัปตันน่ะเก่งมากนะ เดี๋ยวจะเจ็บตัวซะเปล่าๆ “

ฉันเอ่ยด้วยความเป็นห่วง

“ เราไม่เป็นอะไรหรอก เป็นห่วงเหรอ “

“ อืม..เธอเป็นเพื่อนเรานี่ “

“ขอบใจนะ ว่าแต่ชุดนี้มันรู้สึกคับๆนะ “

“ ตรงไหนเหรอ “ ฉันให้เธอยืมชุดฝึกของฉัน

เพราะว่าเธอ ตัวขนาดใกล้เคียงกับฉัน แล้วทำไมคับล่ะ

นี่ฉันกะไซส์ผิดเหรอเนี่ย

“ ตรงอกน่ะ มันคับสุดๆเลย “

หยาบคายที่สุด   ชิ ไม่มีมั่งก็แล้วไป

“ ระวังตัวนะ “ ฉันเอ่ยหลังจากแต่งตัวให้เธอเรียบร้อยแล้ว

เธอไม่ตอบอะไรนอกจากส่งยิ้มเหี้ยมเกรียมมาให้

อึ๋ยน่ากลัวอะ

เธอ หันไปมองคู่ต่อสู้ ก่อนจะเอ่ยน้ำเสียงที่แผ่วเบาจน

ฉันไม่ได้ยินว่า

“ แกตายแน่ ไอ้เด็กเวร ”

“  เริ่มได้  “ทันทีที่สิ้นเสียงของรองกัปตัน ที่รับบทเป็นกรรมการ

กัปตันก็ ยื่นมือต่อยออกไปแบบช้าๆ สองเท่าของความเร็วปกติของเขา

แน่นอนว่าแกออมมือเอาไว้แต่ในสายตาของคนปกติแล้วจะเห็นว่ามันเร็วมาก อยู่ดี

น้ำยิ้มอย่างใจเย็น

เธอใช้ *ท่ามือดาบปัดมือของคู่ต่อสู้ก่อนจะเสยปลายคางด้วยมืออีกข้างหนึ่ง

ทำเอากัปตันหงายหลังทันที

“ ฝีมือดีนี่ “  กัปตัน เอ่ยก่อนจะสะบัดหัวให้หายมึนงง

แล้วพุ่งเข้าไปหาอีกครั้ง

โครม!! เสียงกัปตันล้มหัวทิ่ม เนื่องจากโดนขัดขา

“ จะเอาจริงแล้วนะ “

ตูม!! เสียงที่เกิดจาก ฝ่ามือกระแทก เข้าที่ลิ้นปี่ทำเอากัปตันปลิว

กระเด็นไปติดข้างฝาอีกครั้ง

“ ชนะครั้งเดียวถือว่าฟลุค ต้องสองครั้งถึงจะฝีมือ “

รุ่นน้อง ม4. พูดกันสองคนกับเพื่อนแต่บังเอิญฉันฉันยืนอยู่ใกล้ๆ เลยได้ยินไปด้วย

“ กัปตันแกไม่ยอมเอาจริงซักทีแฮะ “

“ สงสัยเป็นเห็นผู้หญิงเลยออมมือไว้มั้ง  “

รุ่นน้องสองคนพูดเมื่ออีตา กัปตันหัวงู  โดนอัดกระเด็นอออกมาอีกครั้ง (สะใจ )

ว่าแต่ ...ทำไมยัยนี่ถึงได้เก่งเวอร์แบบนี้ล่ะ

ที่รุ่นน้องสองคนพูดว่ากัปตัน ออมมือเอาไว้ ใช่ อีตากัปตันออมมือไว้

แต่ก็แค่ครั้งเดียว พอโดนหมัดแรกเข้าไป  ตานั่นก็เอาจริงแล้วนะ

แล้วทำไมสภาพถึงได้เป็นแบบนี้

น้ำถอนหายใจ เมื่อเห็นคู่ต่อสู้ไม่ยอมแพ้เสียที ที่แล้วๆมา  เขาออมมือไว้ค่อนข้างมาก

เขากระซิบเบาๆเมื่อคู่ต่อสู้เข้ามาใกล้

“ โทษทีนะ แต่ฉันต้องน๊อคนายแล้วล่ะ “

เขาใช้มือซ้าย ปัดหมัดของคู่ต่อสู้ แล้วใช้มือขวาเสยปลายคาง

ก่อนที่จะใช้ฝ่ามือซ้าย กระแทกอย่างแรง ที่ ลิ้นปี่

ตูม!!  กัปตันหนุ่มกระเด็นออกไปพร้อมทั้งสลบทันทีเมื่อโดนซัดเข้าจุดสำคัญถึงสองจุด

 “ ดาวน์ ยุติเพียงแค่นี้ “ รองกัปตันชูมือให้น้ำเป็นฝ่ายชนะ

“ไม่อยากจะเชื่อ....มันเกิดอะไรขึ้นกับโลกมนุษย์ เนี่ย กัปตันถูกผู้หญิงน๊อค “

“  นึกว่าผู้หญิงที่น๊อคกัปตันได้จะมีแค่   ผู้หญิงถึกๆ  อย่างเจ๊สายไหมคนเดียวซะอีก”

เสียงรุ่นน้องสองคนพูดกันเมื่อได้เห็นกัปตันของตนถูกน็อคคาลูกตา

ปกติฉันคงจะเคือง ที่รุ่นน้องสองคนพูดแบบนี้ แต่ฉันก็ได้แต่ตื่นตะลึง

เหมือนๆที่ทุกคนในชมรม ต่างพากันอึ้ง ทึ่ง เสียว ( อันนี้ไม่เกี่ยว )

เมื่อเห็น แชมป์จังหวัดโดนผู้หญิงน๊อค

“ ฉันผ่าน การทดสอบใช่ไหม “ เธอหันมาถาม รองกัปตันที่สะดุ้งเล็กน้อย

“ เอ่อ...แน่นอน  “

“ ขอบใจ  “ เธอยิ้มกว้าง ก่อนจะเดินมาหาฉัน

“ เราได้อยู่ชมรมเดียวกันแล้วนะ “

“ อะ...เอ่อ...จ๊ะ “ ฉันตอบไปแบบมึนๆเล็กน้อย

ทำไมยัยนี่ถึงได้ เก่งเวอร์ แบบนี้นะ เป็นหุ่นยนตร์จากโลกอนาคตปลอมตัวจากมา รึเปล่าเนี่ย

 จึกๆ   ฉันจิ้มไปตาม เนื้อตัว ของ ยัยนี่ เพื่อมันจะแข็งๆ เพราะว่ามีเหล็กอยู่ข้างใน

แต่ทว่ามันก็นิ่มเหมือนคนทั่วไป ( แหง อยู่แล้ว )

“ ทำอะไรของ เธอน่ะ “ เธอเอ่ยถามฉัน

“ เปล่า แค่สงสัยอะไรนิดหน่อย ว่าแต่เธอเคยเรียนที่ไหนเหรอ “

ฉันถามเพราะไม่เคยได้ยินชื่อเธอเลย มีคนที่เก่งขนาดนี้ทำไมไม่มีชื่อเสียงในการแข่งขันเลย

ยัยนี่สะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะตอบแบบอึกอักนิดหน่อย

“ นะ...นั่น…สินะที่ไหนดีหว่า  อ้อโรงเรียนคอสแตนตินน่ะ เป็นโรงเรียนเล็กๆจากต่างจังหวัด

ไม่ค่อยดังเท่าไหร่ เธอคงไม่รู้จัก “

“ เหรอ.... “ ไม่เชื่อค่ะ คุณผู้อ่านทั้งหลาย ท่าจากดูสีหน้าและท่าทางหล่อนกำลังโกหกแหงๆ

ว่าแต่ ทำไม ยัยนี่ต้องปิดบังด้วยล่ะ แค่ชื่อโรงเรียนเก่าเองนะ 

บวกกับฝีมือขั้นเทพ   มันมีอะไรแปลกๆซะแล้ว

แต่โบราณ ว่าอย่าแหวกหญ้าให้ แมวตื่น( เอ๊ะ หรืองูกันนะ )

ฉันเลยไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้

เห็นทีฉันต้องสืบเรื่องนี้อย่างเงียบๆทีหลังซะแล้ว

เช้าวันใหม่

ผู้คนมากมายต่างออกมาทำธุระตามแต่ของแต่ละคน

เสียงรถบีบแตร เสียงพูดคุยดังจ๊อกแจก จอแจดังไปทั่ว

ฉันกำลังเดินอยู่ริมฟุตบาท เพื่อที่จะไปเรียน

โอ๊ะโอนั่นทางลัดนี่นา ฉันรีบก้าวเท้าเข้าไปทันที เพราะตอนนี้สายมากแล้ว

แน่นอนทางเส้นนี้ไม่ค่อยมีใครใช้มากนักเนื่องจาก มันเป็น ทางที่ค่อนข้างเปลี่ยวผู้คน

แต่สว่างโร่ออกอย่างนี้คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง

บนทางเดินสองข้างทางถูทิ้งร้างด้วยเศษวัสดุมากมายมีแม้กระทั่งแหจับปลาขาดๆ

ตู้เย็นเก่าสนิมเขลอะ หรือลังไม้ผุๆ

ฮ้าว.....ฮ้าว...หาวยาวเลยฉัน เมื่อคืนมัวแต่นอนคิดทั้งคืนเลย

ฉันเลยไม่ได้นอน คิดเรื่องอะไรน่ะเหรอคะ ก็คิดเรื่องที่จะสืบเรื่อง ของยัยน้ำยังไงดี

คุณคงสงสัยล่ะสิว่าทำไมไม่ถามตรงๆ ไปให้เรียบร้อยก็หมดเรื่อง

ทำแบบนั้นมันก็ไม่สนุกน่ะสิคะ สู้สืบเองจะดีกว่าแบบนั้นมันได้อารมณ์กว่าเยอะ

(  นางเอกเราเข้าข่ายโรคจิตนิดๆ )

ว่าแต่  ตอนนี้ง่วงชะมัดเลย พูดแล้วก็หาวอีกรอบ

ปึก! โอ๊ะ ด้วยความง่วงนอน  ฉันที่เดินแบบ เบลอๆเลยเดินไปชนผู้ชายคนหนึ่ง

จนทำให้แก้วน้ำที่เขาถืออยู่นั้นหก และสิ่งที่อยู่ในนั้น ก็กระเด็นออกมารดเสื้อของเขา

“ ขอโทษค่ะ “

“ เฮ้ย!! เธอเดินยังไงของเธอเนี่ยหา  ถึงได้มาชน ดูซิเสื้อฉันเปื้อนหมดเลย “

อูย.. ไม่ทราบว่าคุณพี่คนนี้รับประทาน โทรโข่งเป็นอาหารเช้าหรือไงกันนะ

อยู่ใกล้ๆ แค่นี้ไม่ต้องตะโกนก็ได้ ขี้หู ของฉันแทบจะเต้นเบรกแดนซ์อยู่แล้ว

แต่เอาเถอะ เราเป็นฝ่ายผิด

“ ขอโทษจริงๆค่ะ “

“ ขอโทษแล้วหาย ตำรวจในโลกนี้ก็ตกงานหมดสิเฟ้ย !! “

ทฤษฎีไหนเนี่ย....

“ แล้วจะเอายังไง (วะ) “ ฉันถามด้วยเสียงที่ แข็งขึ้นมาบ้าง

ก็ขอโทษแล้วนี่นา  อีตานี่ยังไม่ยอม แล้วจะให้ทำไงอีก

“ จ่ายเงินมา สองพัน เป็นค่าซื้อเสื้อซะดีๆ “

 “ สองพัน!! คุณบ้าหรือเปล่า  เสื้อเปื้อนแค่นี้ จะให้จ่ายเงินซื้อใหม่ “

สองพัน เสื้อบ้าอะไรเนี่ย  เสื้อจากสำเพ็งตัวล่ะเก้าสิบเก้าหรือเปล่าก็ไม่รู้

คนเราเดี๋ยวนี้หากินง่ายดีแท้ ใครจะไปยอม

“ ฉันให้คุณได้แค่ ห้าสิบบาทเท่านั้น เป็นค่าซักรีด “

“ สองพันเหลือ ห้าสิบบาท !! เธอสิบ้าหรือเปล่า “

พูดเสร็จ อีตาโทรโข่งก็มี เพื่อนที่หน้าตาโหดเหี้ยมประหนึ่งนักโทษแดนประหาร

เดินมาสมทบทีละคนสองคน หนึ่งคน  สองคน สามสี่ห้า รวมแล้วทั้งหมดหกคน

โอ้โห...คนเขียนใจร้าย กับฉันเกินไปแล้วนะ

ซวยแล้วพี่น้อง

“ เฮ้ย..! มีอะไรเหรอวะ “ นช.(นักโทษชาย )เบอร์หนึ่งเอ่ย

“ ก็ยัยนี่น่ะเซ่ ทำเสื้อไนกี้ ข้าเปื้อนแล้วไม่ยอมจ่ายตังค์ ค่าเสียหาย “

“  อ้าวได้ไงน้อง ”

“ ฉันจ่ายนะ แต่สองพัน นี่มันเกินไปหน่อย เพราะฉะนั้น ห้าสิบบาทขาดตัว“

โธ่เอ๊ยเริ่มหงุดหงิด แล้วนะ ทำไมไม่ยอมฟังกันบ้าง

“ ถ้าไม่ยอมจ่ายก็ไปกับพวกเราซะดีๆ “ นช.02 พูดด้วยสายตาที่บ่งบอกความหื่นเต็มที่

“ ไม่ “ ขืนไปก็โง่น่ะสิสายตาบ่งบอกซะขนาดนั้น

“ แต่เธอต้องไป กับพวกเรา “ หนึ่ง พวกมันฉุดข้อมือฉัน

ฉันมองซ้ายขวา หาคนช่วยแต่ปรากฏว่าไม่มีเลย

คงต้องพึ่งตัวเองแล้วล่ะ

อืม หกต่อหนึ่งหืดขึ้นคอไปหน่อย แต่ถ้าจัดการได้เร็วคงไม่มีปัญหา

ไม่อยากเสียเหงื่อแต่เช้า เลยให้ตายสิ ฉันบิดข้อมือตัวเองให้พ้นจากการจับกุม

ก่อนจะยื่นกำปั้น ที่ไม่มีรูเข้าครึ่งปากครึ่งจมูกเข้าปากคนที่จับข้อมือฉัน

แล้วก้มประชิดตัวใช้สันมือฟันคอหอยคนที่สอง

ก่อนจะหมุนตัวเตะถีบ ปลายคางคนที่สามที่พุ่งเข้ามา

ทำให้พวกมันที่ล้อมกรอบอยู่ เปิดช่องว่างทันที ฉันไม่รอช้ารีบวิ่งเต็ม สปีดไปยัง

ช่องว่างที่เปิดไว้ เพื่อจรลีจากที่นี่ให้ไกลที่สุด

แหะๆ  หกต่อหนึ่งเชียวนะคะ   นางเอกนะไม่ใช่ แรมโบ้  จะได้เอาชนะผู้ชายหกคนได้

ฉันไม่ได้ถึกขนาดนั้น

แต่ว่า ด้วยฝนที่ตกลงมาอย่างหนักเมื่อคืนทำให้ฉันลื่นล้มทันที

“แอ๊ก “

อูย.....เจ็บก้นอะ ฉันพยามลุกขึ้นแต่ปรากฏว่า ฉันเจ็บที่ข้อเท้าจนลุกไม่ขึ้น

และยิ่งกว่านั้นซวยแล้วพี่น้อง  เพราะมัน วิ่งตาม มาทันจนได้

“ แสบนักนะยัยนี่ “ หนึ่งในพวกมันเงื้อมือหมายตบที่หน้าฉัน

ฉันหลับตาปี๋ รอรับแรงกระแทก

โพละ!!  เอ๋ทำไมถึงได้ดัง โพละ   ล่ะ

ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้น ปรากฎว่าอีตานั่น นั่งเอามือกุมหัวของตนเองที่เลือดอาบ

เนื่องจากขวดแก้วปริศนา ถูกปามาโดนกบาลอย่างเหมาะเหม็งพอดี

“ ใครวะ “

“ ผู้ชายตั้งหลายคนรุมผู้หญิงคนเดียว ไม่ทู่เรศไปหน่อยเหรอ

เสียงหวานๆดังขึ้นมาจากด้านหลัง

ทำเอาพวกมันหันกลับไปทันที

และก็พบ น้ำกำลังยืนเอียงคอมองด้วย ท่านักเลงสุดๆ

“ แล้วมายุ่งอะไร ด้วย.......จ๊ะ ” คำลงท้ายของพวกมันเปลี่ยนไปทันทีเมื่อ

ใบหน้า บวก หน้าอก สะกดใจชายปรากฏ แก่สายตาของพวกมัน

“ ก็ไม่อยากยุ่งหรอก แต่ทนเห็นพวกหน้าตัวเมียทำร้ายผู้หญิงไม่ได้ “

“ เอ๊ะอีนี่ปากดีนักนะ “ พวกมันพุ่งเข้าไปหายัยน้ำทันที

ถึงหล่อนจะเก่งขนาดไหน แต่นั่น หกคนเชียวนะ

เหวอ...ตายแน่เลยเพื่อนฉัน

แต่ทว่า ฉันกลับเห็นรอยยิ้มที่โหดเหี้ยมส่งมาจากมุมปากของเธอ

ก่อนที่จะ

พรึ่บ!!

 หล่อนเหวี่ยง แห ที่ไม่รู้ว่าเอามาจากไหนคลุมพวกมันทันที

น้ำหนักของ แห บวกกับไม่ได้ตั้งตัว ส่งผลให้พวกมันลงไปนอนดิ้นขลุกขลักอยู่กับพื้น

อย่างช่วยตัวเองไม่ได้

“ เฮ้ยปล่อยนะเฮ้ย “ ( พวกมัน01 )

“ หลุดออกไปได้ ฉันจะฆ่าแก “ (พวกมัน02 )

น้ำย่อตัวนั่งลงข้างๆก่อนจะเอ่ย

“อืม... ถ้าพวกแกหลุดไปได้แกจะฆ่าฉันใช่ไหม งั้นฉันฆ่าพวกแกก่อนก็แล้วกัน ”

หล่อนพูดพร้อมกับหยิบท่อนเหล็กด้ามยาวออกมาด้วย

หนึ่งในพวกมันเห็นแบบนั้นก็เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทา

“ เฮ้...ล้อเล่น กันแบบนี้  ไม่ดีมั้ง “ /  “ ฆ่าคนตายติดคุกนะ  “

หล่อนทำหน้าตาเอ๋อๆ ก่อนจะเอ่ย

“ ฟาง...ภาษา...ชาวโลกไม่เข้าจาย “

“ เหวอ  อย่าทำเค้าน้า!! /  อุ๊บ !! / อ๊าค !! / โอ๊ย !! “

.......ขออภัยเซ็นเซอร์เนื่องจากภาพโหดเกินไปกรุณารอสักครู่.........

“ เป็นยังไงบ้างลุกไหวมั้ย “ เธอเดินเข้ามาใกล้ก่อนจะนั่งยองๆใกล้ฉันหลังจากเสร็จเรื่องแล้ว

“ ไหว  โอ๊ย!! “ ฉันที่พยายามลุกขึ้นยืนแต่ก็เจ็บจนต้องลงไปนั่งอีกครั้งฉันก้มลงไปดูที่ข้อเท้า

ตัวเองปรากฏว่า มันบวมอย่างเห็นได้ชัด

แง    สงสัยข้อเท้าจะเคล็ดแน่เลย

ทันใดนั้น ฉันก็รู้สึกว่า ตัวเองลอยขึ้นมาจากพื้น

ยัยน้ำอุ้มฉันลอยมาจากพื้นนั่นเอง  

 ย...ยะ ....ยัยนี่เป็นผู้หญิงหรือเปล่า เนี่ย  อุ้มฉันไหวได้ไงเนี่ย

ช็อต นี้มันต้องเป็นพระเอกมาดแมนไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมถึงเป็นผู้หญิงล่ะ

“ ทำอะไรน่ะ !”

“ อยู่เฉยๆสิอย่าดิ้น “ เธอเอ่ยก่อนจะมองด้วยสายตาดุๆและอ่อนโยนในเวลาเดียวกัน

“แล้วนี่ เธอมาได้ยังไงกันเนี่ย “หลังจากฉันหยุดดิ้นเพราะเดี๋ยวจะตกลงไปซะก่อน

“พอดี ฉันใช้ทางลัดเหมือนกัน  ทีหน้าทีหลัง อย่าใช้ทางนี้อีกนะ

ผู้หญิงคนเดียวมันอันตราย “

แล้วหล่อนไม่ใช่ผู้หญิงหรือไง ฉันอ้าปากจะเถียงเธอ

แต่ว่า คำ  คำหนึ่ง ออกมาจากปากเธอ ทำให้ฉันหยุดความคิดนั้นไว้

“ ฉันเป็นห่วง “

ทำไมฉัน ถึงได้ใจเต้นโครมครามแบบนี้นะ

ที่โรงพยาบาล

ฉันกำลังนั่งอยู่บนเตียงคนไข้ให้หมอตรวจดูข้อเท้าของฉัน

โดยมียัยน้ำนั่งอยู่ด้านข้าง

“ ข้อเท้า ของ เธอเป็นยังไงบ้างคะ “ ยัยน้ำถามหมอด้วยเสียงที่เป็นกังวล

“ ข้อเท้าของคนไข้แค่ ซ้น น่ะครับ  ต้องอย่าเคลื่อนไหว มาก สักอาทิตย์

ก็จะหายเป็นปกติ “

ฟู่แค่ ซ้นเหรอเนี่ย ฉันนึกว่าจะเคล็ดซะอีก ถ้าเคล็ด สงสัยคงต้องพักยาว

การแข่งก็ใกล้เข้ามาแล้วด้วย ดีใจจัง

ว่าแต่ ฉันจะไปเรียนยังไงล่ะเนี่ย ข้อเท้าเป็นแบบนี้น่ะ

พ่อก็ไม่อยู่ เพราะว่าไปต่างประเทศ โน่นเดือนหน้าถึงจะกลับ

“ แล้วเธอจะไปเรียน ยังไง “ ยัยน้ำถามฉัน

“ คงต้องไปแท็กซี่น่ะ จนกว่าข้อเท้าจะหาย “ (รับประทานแกลบอีกแล้วฉัน  )

“ ให้ฉันไปรับไปส่งมั้ย “

“ อย่าเลยรบกวน เปล่าๆ “

“ไม่เป็นไร หรอก “ เธอยิ้มอย่าง อ่อนโยนให้ฉัน

ตื้ดๆ เสียงโทรศัพท์

ของน้ำดังขึ้นมาทันที เธอกดรับสาย ฉันที่อยู่ใกล้ๆเลยได้ยินการสนทนาไปด้วย

ไม่ได้ตั้งใจจะแอบฟังหรอกแต่มันบังเอิญได้ยินเอง

“ ฮัลโหล ว่าไงโย “เธอเอ่ย

( ฮัลโหลพี่อยู่ไหนน่ะ )

“ โรงพยาบาล “

( โรงพยาบาล !! พี่เป็นอะไร บาดเจ็บตรงไหน ) เสียงตะโกนดังออกมาจากโทรศัพท์

ทำให้น้ำรีบเอาโทรศัพท์ออกจากข้างหูตัวเอง

“ เบาเว้ยไอ้บ้า หูจะแตกแล้ว  ฉันไม่เป็นอะไร“

(โทษทีพี่ตื่นเต้นไปหน่อย แล้วพี่ไปทำอะไรที่นั่น )

“ แกก็ตื่นเต้นตลอดนั่นล่ะ พอดีมีเรื่อง ตรงซอย 14 เพื่อนฉันบาดเจ็บนิดหน่อย เลยพามาโรงพยาบาล“

( พี่มีเรื่อง งั้นเหรอ พี่บ้าหรือเปล่า ตอนนี้พี่ลืมไปหรือเปล่า ตอนนี้พี่เป็นอะไร

ร่างกายพี่ไม่แข็งแรง เท่าเก่าแล้วนะ )

“ เออๆ รู้แล้วน่า อย่าบ่นนักเลย ฉันรู้ว่าแกเป็นห่วง ขอบใจแล้วกัน แต่ไม่เป็นอะไรหรอก

แค่ออกกำลังกายนิดหน่อย “

( แต่ว่า...มัน )

“หยุดเลย เลิกบ่นได้แล้ว ถ้าขืนบ่นอีก ฉันจะโทรไปฟ้องป๋าแก  ว่าแกโดดงาน

ไปเป็นผู้ช่วยแม่ครัว ที่โรงเรียนฉัน “

( จะ..จ..ใจร้าย )

“แค่นี้นะ “ ปิ๊ป  น้ำตัดสายทันที

“ใครเหรอ “ ฉันอดถามเธอไม่ได้

ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมฉันถึงได้อยากรู้เรื่องว่าใครโทรมาหาเธอ  ถึงขนาดนี้

“เพื่อนน่ะ “เธอตอบ

และบอกไม่ได้เหมือนกันว่าทำไมฉันถึงได้หงุดหงิดขนาดนี้

ที่เห็นผู้ชายคุยกับเธออย่างสนิทสนม

นี่ฉันเป็นอะไรไปใครก็ได้บอกฉันที