ลืมบอกไปฉันมันยัยจอมโหด!!!

ลำดับตอนที่ #4 : ไม่เอานะเค้าจะเป็นตำรวจ!! (องค์ที่1)

วันต่อมา

ฉันกำลังนั่งอยู่ที่ประจำของฉัน คือม้าหินอ่อน ใกล้สนามบาสที่โรงเรียน โดยมีบรรดาลูกน้องของฉันเกือบสิบคนรายล้อม  บรรดาเด็กนักเรียน ต่างไม่กล้าแม้จะเดินเฉียด ซึ่งมันก็เป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว และฉันก็ค่อนข้าที่จะพอใจกับมัน เพราะว่าฉันไม่ชอบเวลาที่ใครมองฉันแล้วส่งสายตาแสดงความหวาดกลัว ออกมาด้วย ทั้งที่ฉันไม่เคยไปทำอะไรให้ซักหน่อย มันทำให้ฉันชอบที่จะอยู่อย่างนี้มากกว่า แต่วันนี้ฉันอยากจะให้มีคนเดินผ่านบ้างเพื่อ โดยเฉพาะผู้ชาย เพื่อที่จะมีใครเข้าตาฉันบ้าง

จะได้จับมาเป็นแฟนซะเลย ฮ่าๆ แต่ว่าไม่มีใครเลยอะ มันหายหัวไปไหนหมดฟะ

ที่จริงฉันจะใช้อำนาจในฐานะเจ้าแม่ สั่งให้ผู้ชายเดินเรียงตัวมาให้ฉันดูก็ได้ แต่ว่าทำแบบนั้นอีตาไคก็รู้หมดน่ะสิ ว่าฉัน ยังไม่มีแฟน โธ่เว้ย!!รู้งี้รับหมั้นซะก็ดีหรอก แล้วค่อยหาวิธีฆ่าปิดปากนายไคทีหลังก็ได้ แบบนั้นง่ายกว่ากันเยอะเลย เรื่องง่ายๆแค่นี้ทำไมคิดไม่ออกนะ

“ว่าไงจ๊ะที่รักไหนล่ะแฟนเธอ “ อีตาไคส่งเสียงมาแต่ไกล ทักทายฉัน วันนี้อุตส่าห์ วางตะปูเรือใบ ตัดสายเบรก แถมดูดน้ำมันรถอออกอีกทำไมยังมาเช้าได้อีกฟะเนี่ย

“นายได้เจอสมใจนายแน่ ไม่ต้องรีบหรอก “

“ โอ้ว...อยากเจอจังเลย ไอ้ผู้ชายที่ดีเลิศกว่าฉันเนี่ย...ยยยยย “นายนั่นลากเสียงยาวล้อเลียนฉัน

ไอ้คนสุดท้ายที่ทำแบบนี้แล้วไม่บาดเจ็บสาหัสก็มีแค่พี่ชายฉันเท่านั้นล่ะ

ด้วยความโมโหทำให้ฉันหลุดปากออกไป

“ ก็ได้...ฉันจะพามาให้นายดูตัวตอนพักกลางวัน “

“แล้วจะรอดูนะจ๊ะ “นายนั่นหัวเราะร่า ก่อนจะเดินจากไป

บนห้องเรียน

“ด้วยสูตรนี้ เราเอาตัวตัวนี้แทนค่าเข้าเราจะได้ “

เสียงของอาจารย์ที่กำลังยืนสอนอยู่หน้าห้องสะกดให้นักเรียนต้องตั้งใจฟัง

แต่ทว่า เสียงของอาจารย์ที่กำลังสอนอยู่หน้าห้องไม่ได้เข้าหูของฉันเลยแม้แต่น้อย เนื่องด้วยในหัวของฉันคิดแต่เรื่องที่สัญญากับนายไคไปว่าจะหาแฟนมาให้ดู ตอนพักเที่ยง

แต่ทว่า....ตอนนี้ เหลือเวลาอีกไม่ถึงสามนาทีก็จะพักเที่ยงอยู่แล้ว จะไปหาใครที่ไหนมาให้ดูล่ะเนี่ย

คนสวยกลุ้มใจจริง

กิ๊งก่อง....เสียงออดดังขึ้นมาทันที เหลืออีกตั้งสามนาทีไม่ใช่หรือไงยะ ซวยแล้วค่า

ที่แย่กว่านั้นคือ นายไคกำลังเดินมาทางนี้ ทำไงดี ทำไงดี ฉันมองซ้าย มองขวา

ฉันก็พบนายแว่นคนนั้น ตัวหมอนี่ก็โตใช้ได้น่าจะ บังฉันมิด

อาฮ่า!! ได้การล่ะ ฉันรีบไปหานายนั่นทันที

“ นายกำลังจะไปโรงอาหาร ใช่มั้ย “ ฉันเริ่มเปิดบทสนทนาก่อน

นายนั่นทำหน้าตางงๆก่อนจะตอบ

“ ใช่มีอะไรเหรอ “

“ เมื่อวันก่อนฉันช่วยนายไว้จำได้หรือเปล่า “

“ จำได้สิ “ แหงอยู่แล้ว ถ้าจำไม่ได้แม่จะจับผ่ากะโหลกซะเลย

“ เห็นผู้ชายคนนั้นมั้ย “

“ คนไหน “ นายนั่นมองซ้ายมองขวา

“ มองตามนิ้วสิยะ  ทานหญ้าเป็นข้าวเช้ารึเปล่าเนี่ย “

“ อ๋อ นายคนที่หน้าเหมือนผู้หญิงนั่นน่ะนะ “

“ เออนั่นล่ะ “

“ ทำไมเหรอ “

“ นายช่วยเอาตัว ของนายบังตัวฉัน อย่าให้หมอนั่นเห็นเด็จขาดเลยนะ “

“ ทำไมล่ะ “

“ อย่าถามมากได้มั้ย เดี๋ยวแม่ก็ตัดปากทิ้งซะหรอก “

ดูเหมือนนายนั่น จะอึ้งๆกับประโยคสุดท้ายของฉันพลางมองเพื่อนที่นั่ง ข้างๆอย่างขอความเห็น

ซึ่งเพื่อนของนายนั่นก็ส่งภาษใบ้กลับมาว่าทำตามที่ฉันบอกซะ

แล้วนายนั่นก็พยักหน้า ก่อนจะหันมาพูดกับฉัน

“ ตกลงฉัน จะช่วยเธอ “

“ดีนายเอาตัวของนายบังฉันอย่าให้ผู้ชายคนนั้นเห็นเด็จขาดเลยนะ “

ตานั่นอมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะพูด

“ ฉันไม่รู้ว่า เธอจะทำอะไรหรอกนะ แต่มันน่าสนุกดี ตกลงฉันจะช่วยเธอให้ถึงที่สุดเลยล่ะ “

สนุกกะแป๊ะนายน่ะสิยะ

..............................................................................

He talk

ผมไม่รู้ว่าผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าผมคิดจะทำอะไร แต่ว่ามันน่าสนุก ชะมัด เลย

เราเดินออกจากห้องเรียนโดยที่มียัยนี่ เอาตัวผมบังไม่ให้ นายหน้าหวาน คนนั้นมองเห็นเธอ

อีกเพียงสามก้าวเท่านั้นเรา จะลงบันได แล้วจะพ้นขอบเขตสายตาของหมอนั่น

อีกเพียงสองก้าว นายหน้าหวานมองหา ใหญ่เลยแฮะ

อีกเพียงก้าวเดียว เรื่องน่าสนุกนี้ก็จะจบลง

โครม!!! ไม่รู้ทำไมผมถึงได้แกล้งสะดุดถังขยะทำให้ หมอนั่นเห็นเราเต็มๆ

“ มัวเซ่ออะไรล่ะยะ หนีเร็ว!! “ เธอพูดก่อนจะดึงแขนผมด้วยพละกำลังอันมหาศาล

เล่นเอาผมปลิวไปตามแรงของเธอ

“ เราจะไปไหนกันเนี่ยผมเอ่ยปากถาม เมื่อเธอพาผมมาถึงโรงอาหาร

( ถ้าพูดให้ถูกคือลากมา มากกว่า )“

“ ไม่ทันแล้ว “ เธอพูดเหมือนกับบ่นกับตัวเองมากกว่าจะพูดให้ผมฟัง ก่อนจะมองหน้าผมทีมองนายนั่นที่กำลังวิ่งตามมาที   แล้วเอ่ย

“ นายมีแฟนรึยัง “

“ ก็เอ่อ.... “ ผมได้แต่อึ้งเมื่อถูกผู้หญิงถามมา แบบนี้ตรงๆ

“ โอ๊ย !!จะยากอะไรกัน นักกันหนายะ แค่ตอบว่ามีหรือไม่มีเนื่ย “

“ไม่มี “

“ งั้นตอนนี้มีแล้ว “

“หา...!?.”

เธอไม่พูดพล่ามทำเพลง ก่อนจะกระชากคอผมให้อยู่ระดับเดียวกับเธอ

แล้วประกบปากเธอ เข้ากับปากผมทันที!!!!

…………………………………………