กำ้เนิดใหม่สายพันธ์อมตะ

ลำดับตอนที่ #2 : ความตายสีขาว

 ปัจจุบัน

                บนท้องถนนที่ เด็มไปด้วรถราที่คับคั่ง เนื่องจากเวลานี้เป็นช่วงโมงเร่งด่วน 

“จะรีบไปตายที่ไหนฟะ “ เสียงก่นด่า เสียงสาปแช่งดังไล่ตามหลังเขามา

เด็กหนุ่มคนหนึ่งวิ่งฝ่าฝูงคนที่ออแน่นตามทางเท้า  ผมซอยสั้นสีดำสนิทเต็มชื้นไปเหงื่อ ดวงตาสีน้ำตาลเบิกกว้างไปด้วยความตกใจ รูปร่างสูงโปร่งชนผู้คนมากกมายที่แม้จะพยามยามหลีกทางให้ แต่ด้วยความแออัดทำให้เคลื่อนกายไม่ได้อย่างใจคิด  ไม่มีเวลาแม้แต่จะขอโทษ  ท่ามกลางเสียงกล่าวโทษในความไร้มารยาท  เด็กหนุ่มยังคงวิ่งให้พ้นจากกลุ่มคนที่มาด้านหลัง   พวกนั้นอายุรุ่นราวคราวเดียวกัน แต่เห็นได้ชัดว่า คนพวกนั้นไม่ใช่เพื่อนเขา เพราะมีทั้งมีดยาวเท่าแขนและไม้หน้าสาม สีหน้าของพวกนั้น โหดเหี้ยมเกินกว่าใครจะคาดคิด

เขาเลือกที่จะวิ่งเข้าซอย เพื่อที่ว่าตนเองจะได้หนีได้สะดวกขึ้น  เขาไม่เข้าใจเพียงแค่เห็นเครื่องแบบที่ไม่เหมือนกันแค่นั้น เขาก็ถูกคนกลุ่มนั้นไล่ล่า เด็กหนุ่มไม่เคยทำร้ายใครก่อน มีเพียงเมื่อต้องป้องกันตัวเท่านั้นจึงจะลงมือ 

เขาเคยได้ยินว่า  สถานศึกษาที่เขาเรียนอยู่ มีเหตุทะเลาะวิวาทกับสถาบันอื่น รุ่นพี่หลายคนก็บอกเด็กรุ่นน้องอย่างเขาให้ระมัดระวังตัว  ในตอนแรกเขาไม่ใส่ใจเท่าไหร่นักเพราะเหตุที่ทางใช้ประจำไม่เคยมีคนพวกนั้น จึงไม่ได้ระมัดระวังเท่าไหร่

แต่ดูเหมือนเขาจะคิดผิด

เขาหันไปมองด้านหลัง  จริงอยู่การที่วิ่งเข้ามาในซอย  จะทำให้วิ่งสะดวกขึ้นทำให้ทำความเร็วได้มากขึ้น

 แต่เหมือนพวกนั้นก็เหมือนกัน    กลุ่มคนพวกนั้นแยกออกเป็นสองกลุ่ม คงจะอ้อมไปดักหน้าปากซอย

กลุ่มคนที่ตามมาเหลือ3คน

เขาตัดสินใจเลี้ยวเข้าตรอก ก่อนจะหยิบไม้ที่วางอยู่ข้างทาง แล้วเฝ้ารอ 

เมื่อเงาคนแรกผ่านพ้นหัวมุมเขาตัดสินใจฟาดทันที  หนึ่งในคนพวกนั้นที่วิ่งนำหน้า ล้มทั้งยืนทันที  เขาอาศัยจังหวะที่ที่พวกนั้นตื่นตะลึง ฟาดไปที่ข้อมือคนที่สอง และข้างหูคนที่สาม 

เมื่อเห็นผู้ที่จะมาทำร้าย ไม่อาจต่อสู้กลับได้

เขาทิ้งไม้ก่อนจะวิ่งหนีทันที   อะไรบางอย่างที่ค้างคาในจิตใจ จึงเบือนหน้าหันกลับไป

ปืนกระบอกหนึ่งถูกยกขึ้นมาจากผู้ที่นอนอยู่ แต่มันไม่ได้เล็งมาทางเขา   และสายตา ก็ไม่มองมาที่เขาแต่สายตานั่นเป็นของคนที่หวาดกลัวสุดขีด ไม่ทันที่จะหันกลับไปดู   เขารู้สึกเหมือนมีอะไรมากระแทกที่เอวอย่างรุนแรงจนเจ้าตัวยืนไม่อยู่  แรงนั้นทำให้เขากลิ้งกระเด็นไปติดกำแพง  ไม่ใช่ปืนที่ทำร้ายเขา  แต่มันเป็นหนวดของอะไรสักอย่าง  ที่ใหญ่มาก ขนาดของมันพอๆกับสายเคเบิลเส้นใหญ่ ที่ใช้กับสะพานแขวน   ไอ้นี่เองที่ฟาดเขา

ร่ายกายเจ็บปวดเหมือนถูกฉีกเป็นชิ้นๆ เขาลืมตาแทบไม่ขึ้น 

แต่แล้ว เขารู้สึกถึงแรงกดที่บาดแผล ก่อนที่จะได้ยินเสียงพึมพำ และความเจ็บค่อยๆ ลบเลือน 

แต่ทว่าความง่วงงุนอย่างรุนแรงก็ตามมา  สติเริ่มเลือนลางลงทุกที    

ก่อนที่จะหลับไป   เขาเห็น

นกสีขาว และ รอยยิ้ม

“แล้วพบกันใหม่ เด็กน้อย “  นั่นคือเสียงสุดท้ายที่เขาได้ยิน