ลืมบอกไปฉันมันยัยจอมโหด!!!

ลำดับตอนที่ #2 : มารร้ายสุดชั่ว

He talk

หนึ่งปีต่อมา

ณ.บ้านในหมู่บ้านจัดสรรหลังหนึ่งบ้านหลังนี้มี อากาศที่ร่มรื่นเนื่องด้วยแมกไม้นานาพรรณ

ที่เจ้าของบ้านปลูกไว้ แม้ตัวบ้านจะเก่าแก่ แต่ก็ดูไม่ทรุดโทรม เนื่องด้วยผู้ที่มาอาศัยใหม่

ดูแลใส่ใจมันเป็นอย่างดี และภายในบ้านมีเด็กหนุ่มคนหนึ่ง กำลังแต่งตัวอย่างรีบร้อน

เขามีผิวที่ขาวร่างกาย ผอมบาง สวมแว่นตาทั้งๆที่สายตาไม่ได้สั้น

ปากแดงราวกับผู้หญิง ผมสีดำสนิท แบชาวเอเชียแท้ๆ  คิ้วเข้มสวยได้รูป

แต่ว่าผมทรงกะลาครอบสุดเห่ยที่เจ้าตัวคิดว่าดูดี กลับทำให้คนที่หน้าตาดีกลายเป็น

กลายเป็นไอ้เห่ยไปได้ และนี่คือพระเอกของเรื่องนี้

“ สายแล้วนะเว้ย “เสียงของซี เร่งผมให้ แต่งตัวเร็วๆทั้งๆที่ผมรีบจะตายอยู่แล้ว

ไม่ทราบว่าภรรยาคุณคลอดลูกรึไงฟะ ไอ้เพื่อนเวร

“ เสร็จแล้วๆ “ ผมตะโกนออกไปพร้อมกับกระโดดลงมาจากขั้นบันได

ขั้นที่ห้าโดยไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วน

“ เสร็จซักที ไปได้แล้วเว้ย ไอ้ยุ “ มันเร่งผมโดยที่ไม่ลืมยกมือไหว้แม่ผมก่อนออกจากบ้าน

แม่ผมรับไหว้ก่อนที่ จะอวยพรผม

“ ตั้งใจเรียนล่ะ อย่าไปมีเรื่องกับใครที่ไหนอีกล่ะวายุ “

“โธ่...แม่ผมไม่เคยหาเรื่องใครก่อนนะแม่  มีแต่เรื่องมาหาผมเอง “ ผมยกมือไหว้ แม่ก่อนที่จะออกจากบ้านไป

ซีเดินนำหน้าผมไปอย่างรีบเร่ง เนื่องด้วยขณะนี้เวลา .....เวลา เจ็ดโมงยี่สิบ !!

อิบอ๋ายแล้ว พี่น้อง ประเดิมด้วยการสายเลยเหรอเนี่ย

โอ๊ะ!!คุยกันมาตั้งนาน เสียมารยาทจริงๆผมยังไม่แนะนำตัวเลยนี่นา

สวัสดีครับผมชื่อ วายุ  แต่เพื่อนเรียกสั้นๆว่า ยุ  ผมเป็นลูกนายตำรวจ

ประจำ ICPO ( องค์กรตำรวจสากล ) แต่ว่าพ่อผมได้มาประจำการที่ไทย

เลยทำให้ผมต้องย้ายมาเรียนที่นี่ไปด้วยแน่นอนพ่อกับแม่ผมเป็นคนไทยทั้งคู่

ผมสูง 180 ซม. อายุ 17 กำลังดีเหมาะกับผู้ที่คิดจะเลี้ยงต้อย( อ๊ะ!นี่ผมพูดอะไรออกไป )

วันนี้เป็นวันเปิดเรียนวันแรกเลย  แต่วันแรกทำท่าจะสายซะแล้ว

ส่วนคนที่ เดินนำหน้าผมน่ะชื่อ ซี  เป็นลูกของเพื่อนพ่อผม แน่นอนว่าพ่อมันก็เป็นตำรวจเหมือนกัน

ส่วนหน้าตานะเหรอ อืมๆ ก็หล่ออะนะ ได้ยินมาว่าสาวๆที่นี่ติดกันเกรียว

แต่ว่ามันหล่อน้อยกว่าผมนิดหน่อย  พ่อของมันได้มาประจำการก่อนหน้าพ่อผมหนึ่งปี

ทำให้มันมาอยู่ที่นี่ก่อนหน้าผมปีหนึ่ง เช่นกัน 

“   วันหลังนะเว้ย ถ้าข้านัด เจ็ดโมงหมายความว่า ให้พร้อมตอนเจ็ดโมงไม่ใช่ตื่นตอนเจ็ดโมง “

ซีหันมาพูดกับผมหลังจากเรามาอยู่รถเมล์เรียบร้อยแล้ว

“ เอาน่า อย่าบ่นนักเลย ฉันยังไม่ชินกับเวลาที่นี่หว่า “

“ เออๆ วันหลังก็อย่าสายก็ แล้วกัน แล้วก็อีกอย่างแกจะไปมีเรื่องกับใครก็ได้ แต่ไม่ใช่

กับคนๆหนึ่ง  “

“ไอ้บ้า...พูดอย่างกับ ฉันอยากจะมีเรื่องซะเต็มประดา เรื่องมันหาเองนะว้อย “

ผมพูดจริงๆนะเรื่องมักจะมาหาผมเองโดยไม่ทราบสาเหตุ

ไอ้ซีเคยวิเคราะห์ไว้น่าจะเพราะตาของผมที่ดุดัน ชนิดที่ว่ามองไปที่ใครคนนั้นก็สะดุ้งเอาได้ง่ายๆ

เลยล่ะ ทั้งที่ผมไม่ได้คิดแบบนั้นเลยซักนิด  แต่เพื่อกันไว้ดีกว่าแก้ผมเลยใส่แว่นปิดบังมันซะเลย

คราวนี้คงได้ผลอยู่บ้างล่ะน่า เพราะตั้งแต่ผมมาอยู่ที่เมืองไทยยังไม่เคยมีเรื่องเลยซักครั้ง

เป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์เต็มๆ เป็น สิถิติใหม่เลยนะเนี่ย ว่าแต่ ใครกันนะที่ไอ้ซีนักเลงโต

ผู้ไม่เคยกลัวใครหน้าไหน ต้องสั่งห้ามไม่ให้ไปยุ่ง

“เขาชื่อ อะไรเหรอ “

ซีมองซ้ายมองขวาก่อนจะตอบผม“ ชื่อ เกล “

เฮือก!! แค่คำๆเดียวก็ก็พาสะดุ้งกันทั้งรถ โดยเฉพาะ เด็กนักเรียนโรงเรียนผมต่างเลิกลั่กมองซ้ายมองขวากันใหญ่ อะไรมันจะน่ากลัวขนาดนั้น

“ ชื่อ อย่างกับผู้หญิง “ผมเอ่ยให้เราได้ยินเพียงแค่สองคน

“ ก็ผู้หญิงน่ะสิ “ ซีตอบผมก่อนจะลงจากรถเมล์

.............................................................................................................................................