มนตร์สุดเพี้ยน เปลี่ยนนายคาสโนว่า ให้เป็นนางคาสโนวี่

ลำดับตอนที่ #10 : chapter 02 มันไม่จริงใช่ไหม (100%)

สถานที่บ้านสายไหม

ปื้น... ปื้น..

เสียงแตรรถ ใครก็ไม่รู้สงสัยเป็นของข้างบ้าน

 รู้แต่ว่า ฉันต้องลุกจากที่นอน

 ง่วงอะ

ฉัน ยื่นมือไปคว้านาฬิกาปลุกและ

พบว่ามันเป็นเวลาที่สมควรจะตื่นได้แล้ว

“ ฮ้าว....” ฉันบิดขี้เกียจนิดนึงก่อนจะลงมาจากเตียง

ก๊อก

เอ๊ะเสียงอะไร กันนะ ช่างเถอะ

ก็อก

ฉันหันไปทางต้นเสียงและก็เห็นก้อนหินก้อนเล็กๆ  ถูกปามาที่หน้าต่าง

สงสัยจะเป็น เด็กแถวนี้เล่นซนล่ะมั้ง ช่างเถอะ

ก็อก

แต่ว่า ถ้าเกิดกระจกแตกแล้ว  พ่อกลับมาล่ะก็ ซวยแน่นอนฉัน

ด้วยความที่เป็นนางเอกผู้แสนจะอ่อนหวาน

 ฉัน เลยต้องออกไปดุเด็กพวกนั้นซะหน่อย

ครืด...

ฉันเปิด หน้าต่างออกไปแล้วยื่นหน้าออกไป

“ เฮ้ยไอ้เด็กเวร !! ไม่มีอะไรทำหรือไงยะ เดี๋ยวแม่ฆ่าซะหรอก “

แต่ทว่า ฉันกลับได้เสียงหนึ่งตอบกลับมาแทน

“ ระวัง!! “

โป็ก!

“ เอ๋ง  เอ๊ย โอ๊ย !! “

เจ็บอะเมื่อวานโดนหาเรื่อง แถมเจ็บขา มาวันนี้โดนใครไม่รู้ปา กบาลอีก

ทำช่วงนี้ซวยแบบนี้นะ

ฉันมองออกไปนอกหน้าต่าง อย่างระแวด ระวัง

ก็พบยัยน้ำ กำลังโบกมือหยอยๆให้อย่างเต็มที่

 “ ว่าไง มาทำอะไร เหรอ “ ฉันเอ่ยพร้อมกับคลำหัวที่เริ่มปูด

“ มารับเธอไปเรียนไง “

“ ขอบใจนะเข้ามาก่อนสิ “ ฉันลงไปเปิดประตูให้ก่อนจะ

ขึ้นไปธุระส่วนตัว

หลังจากแต่งตัว ประมาณครึ่งชม.เรียบร้อยแล้ว

“ ก็ พบยัย น้ำกำลังทำหน้าตาเซ็งๆ อยู่ “

 

“ เป็นอะไรทำหน้าตาเบื่อโลก “

“ เปล่าไม่เป็นอะไรหรอก เราจะไปกันรึยัง “

“ อืมไปสิ “

ฉันเปิดประตูออกไปก็พบรถเฟอร์รารี่สีแดง จอดอยู่หน้าบ้าน

โดยมีคนนั่งอยู่ด้านในด้านคนขับ และคนๆนั้นก็คือพ่อครัวคนใหม่นั่นเอง

“ รถบ้านเธอเหรอ “ ฉันเอ่ยถามน้ำ

“ เปล่า รถไอ้เจ้าโย น่ะ “

“ นั่นใช่พ่อครัวคนใหม่ หรือเปล่า “ ฉันชี้ไปที่คนขับ

“ อืม ใช่หมอนี่ชื่อโยเพื่อนฉันเอง นี่ก็รถมัน “

โอ้ว....พ่อครัวเนี่ย มันได้เงินเดือนเยอะขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย

สมัครไปเป็นแม่ครัวมั่งจะดีไหมเนี่ย

เพื่อจะได้ออก เฟอร์รารี่กับเขามั่ง

น้ำเปิดประตูให้ฉันก่อนที่ส่งตัวเองไปนั่งที่เบาะหน้า

“ เฮ้ย โยนี่เพื่อนฉัน คนที่เล่าให้แกฟังไง ชื่อสายไหม “

เธอเอ่ยก่อนจะหันมาพูดกับฉัน

“ไหมนี่เพื่อนเราชื่อโย “

“ สวัสดีค่ะ “

โยหันมาก่อนจะยิ้มให้ฉัน

“ หวัดดีคร้าบ “

ผู้ชายคนนี้ยิ้มแล้ว น่ารักจัง แฮะ

รู้สึกถูก ชะตายังไง บอกไม่ถูก

ตลอดทางโยเป็นฝ่ายชวนฉันคุยตลอด

และพบว่าคนๆนี้เป็นคนที่สนุกสนานน่าดู

“ คิกๆ จริงเหรอ “ ฉันกำลังหัวเราะเรื่องเปิ่นๆเรื่องที่สิบ ของรูมเมทของโย

ที่เจ้าตัวกำลัง เล่าให้ฟัง แล้วสายตา ฉันก็เห็นน้ำกำลังนั่งหน้านิ่วคิ้วขมวด

ผ่านทางกระจกมองหลัง

“เป็นอะไรไปเหรอ น้ำ “ ฉันเอ่ย

“ เปล่า “

“ นั่นสิ ทำหน้าเหมือนโลกแตก “ โยพูดขึ้นมาบ้าง

“  หัวแกจะแตก ก่อนโลกนี่แหละ ขับไปเหอะ “

“ เอ....หรือว่า จะหึง  “ โยอื้มมือข้างที่ไม่ได้จับพวงมาลัย

มาขยี้หัวคนที่นั่งด้านข้าง

“ ไอ้นี่บอกว่าอย่าเล่น หัว “ เธอปัดมือออกไปอย่างฉุนๆ

ก่อนจะเอ่ย

“ ใช่ฉันหึง มีอะไรมะ “

ความรู้สึกหดหู่เข้ามา  เกาะกินหัวใจทันที

โดยที่ฉัน ไม่รู้ตัวเอง เหมือนกันว่าเศร้าเพราะอะไร

“ แหม ดีใจจัง พี่หึงผมด้วย  “ โยพูดด้วยน้ำเสียงที่ดีใจอย่างปิดไม่อยู่

“ไม่ได้หึงแกเว้ย “

เอ๋  เธอไม่ได้หึงโยแล้วเธอหึงใคร

ในเมื่อในรถมีกันอยู่แค่สามคน

ความเศร้าหายไปทันที

มันถูกแทนที่ด้วย เสียงหัวใจที่เต้นโครมครามเข้ามาแทน

นี่ฉันเป็นอะไรไปนะ

ความสุขที่กำลังเอ่อล้นในหัวใจนี่มันคืออะไรกัน

ฉันเอาได้แต่เอามือกุมหัวใจของตัวเองเอา ไว้เพียงอย่างเดียว

ณ ที่โรงเรียน

ฉันลงจากรถโดยที่มีน้ำคอย ประคองตัวฉันอยู่

“ ไหมเป็นอะไรไป น่ะ “ ยัยกิ่งเอ่ยเมื่อเห็นสภาพของฉันที่พันข้อเท้า

“ เมื่อวาน มีเรื่องกับพวกนักเลงน่ะ เลยเจ็บตัวนิดหน่อย “

“น่าสงสารจัง “

“ ขอบใจ “

“ น่าสงสารพวกนักเลง จัง “

........... (พูดไม่ออก )

“สงสารทำไมยะ “

“ ก็   แกคงอัดพวกนั้นเป็นการเอาคืนใช่มั้ย

หลังจากนั้น แกคงฆ่าหั่นศพพวกมัน เพื่อเป็นการทำลายหลักฐาน

ไม่นะ.....เพื่อนฉันเป็นฆาตกรไปแล้วเหรอเนี่ย “

“ยัยบ้า  ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย แกเห็นฉันเป็นคนยังไง “

“ ไม่จริงน่า จริงๆเหรอ   แกไม่ได้ทำอะไรพวกมันเลยเหรอเนี่ย “

“อืม “

“ ไม่ซักนิดอะ “

“ ไม่เลย “

“ แหะๆ ขอโทษนะฉันคงทักคนผิด ไปล่ะ “ยัยกิ่งทำท่าจะเดินหนีไป

“ ยัยบ้าจะไปไหน “ ฉันอื้ม มือไปจับคอเสื้อยัยกิ่ง

ไม่ให้หนีไปไหน

“ ปล่อยนะ แกเป็นตัวปลอมใช่ไหม เพื่อนฉันอยู่ไหน เอาเพื่อนฉันคืนมานะ “

 “ หยุดบ้าได้แล้วแก ฉันเป็นตัวจริงย่ะ “ แล้วฉันก็เล่าเหตุการณ์ที่เกิดเมื่อวานให้ฟัง

หลังจากฟังเหตุการณ์เมื่อวานแล้ว ยัยกิ่งก็เอ่ยขึ้นมาว่า

“ อ๊ายเท่ มากเลย  น้ำ หยั่งกับพระเอกหนังไทย “

“ ฮิ ฮิ ขอบใจนะ “

“ โหยนี่ถ้าเธอ เป็นผู้ชายนะ ยัยไหม ต้องใจตึกตัก หลงรัก เธอแน่เลย “

“ งั้นเหรอ แล้วไหม ใจเต้นกับเราหรือเปล่า “

เธอก้มหน้าลงมาถามฉันที่นั่งอยู่ที่ม้าหินอ่อน

ด้วยแววตาที่บางอย่างที่มีความหมาย

“ มะ...ไม่...มีทางหรอก ใครจะไปใจเต้นกับผู้หญิง “

ยัยกิ่งตบหลัง ฉันก่อนจะเอ่ย

“ เฮ้ย!!..เป็นอะไรไป ยัยไหม น้ำเขา ล้อเล่น แหม

อย่าบอกนะว่าแกใจเต้นกับ  ยัยน้ำขึ้นมาจริงๆน่ะ “

ทำไมทายแม่นจัง  (วะ )

“ เอ่อ...ฉันต้องไปส่งการบ้านก่อนนะ “ ฉันรีบลุกขึ้นมาก่อนจะรีบเดินหนีทันที

“ เป็นอะไรของมัน เนี่ย “ กิ่ง เกาหัวด้วยความไม่เข้าใจ

ส่วนน้ำ แสยะยิ้มที่มุมปาก

ก่อนจะนึกในใจ

สำเร็จ

และแล้วเวลาก็ผ่านไป

ตอนนี้กำลังอยู่ในชั่วโมงดรออิ้ง

ฉันกำลังวาดรูปอยู่อย่างตั้งใจ ขณะที่ในใจของฉันนั้นคิดถึง คำพูดของยัยกิ่ง

โหยนี่ถ้าเธอ เป็นผู้ชายนะ ยัยไหม ต้องใจตึกตัก หลงรัก เธอแน่เลย

เฮ้ย!!..เป็นอะไรไป ยัยไหม น้ำเขา ล้อเล่น แหม

อย่าบอกนะว่าแกใจเต้นกับ  ยัยน้ำขึ้นมาจริงๆน่ะ

แกรกๆ

มือของฉันค่อยไล่เงารูปจากนางแบบที่นั่งอยู่ตรงกลางของห้อง

“อ้า...ทำไมรูปของฉันเป็นแบบนี้เนี่ย “ ยัยกิ่งยกรูปมาให้ฉันดู

เอ่อ....รูปของยัยกิ่งทำไมเป็นแบบนี้เนี่ย นางแบบเขาออกจะสวย

วาดซะ....นางแบบ แทบฆ่าตัวตาย

“ไหนดูรูปของแกหน่อยซิ  โอ้โหสวยจังว่ะไหม “ ยัยกิ่งเอ่ยหลังจากชโงกหน้ามาดูใน

กระดานวาดรูปของฉัน

 “ แต่ว่าทำไมรูปแก ครึ่งหนึ่งมัน ไม่เหมือนนางแบบวะ “

ฉันมองดูรูปตัวเอง และพบว่ามันเป็นที่อย่างที่ยัยกิ่งพูดจริง

รูปของฉันครึ่งหน้าซีกซ้าย เหมือน นางแบบ

อีกครึ่งเหมือน....

เหมือนยัยน้ำ

อ๊าค...นี่ฉันคิดถึงยัยนั่นจน เขียนลงในรูปเลยเหรอเนี่ย

ไม่จริงน่า

“น้ำดูนี่สิ เธอว่าเหมือนใคร  ฉันรู้สึกคุ้นๆนะ “ กิ่งหยิบรูปในมือฉันส่งให้ยัยน้ำดู

อ๊าคยัยกิ่งอย่าพึ่ง

ฉันจะหยิบรูป จากมือของเธอแต่ทว่า

ไม่ทัน

“อืมๆ สวยดี ทำไมล่ะมันก็เหมือนนางแบบออก “ น้ำเอ่ยหลังจากรับรูปมาดู

โชคดีจัง ที่น้ำไม่ทันเห็น

“ นี่ไงน้ำเอามือปิดภาพซีกซ้ายไว้นะแล้วมองภาพทางขวา เห็นรึเปล่าว่ามันเป็นอีกคน “

ยัยกิ่งเอามือปิดภาพซีกซ้ายแล้วให้น้ำดู

“ ไม่เห็นมีอะไรเลย มันก็เหมือนนางแบบออกจะตาย เธอคิดมากไปหรือ เปล่า “

น้ำยังคงคำตอบเดิม

“ เธอว่าอย่างนั้นเหรอ แต่เรา ว่ามัน...”

“ พอเลย ยัยกิ่ง เอารูปฉัน คืนมาได้แล้ว  “  ฉันรีบเอารูปมาจากมือของ ยัยกิ่งทันที

ส่วน ยัยกิ่ง ก็ทำหน้างงนิดหน่อยก่อนกลับไปวาดรูปต่อ

เนื่องจากเวลาที่อาจารย์ให้มาใกล้หมดแล้ว

เวลาก็ผ่านไปเรื่อยๆในที่สุดก็หมดชั่วโมงดรออิ้ง

ขณะที่น้ำกับฉันเดินไปส่งรูปที่โต๊ะ เธอกระซิบข้างหูฉัน เบาๆ

 “ ถ้าอยากวาดรูป เรา ขนาดนั้นเราเป็นแบบให้ก็ได้นะ “

“เธอรู้...”ฉันกลับไปหันมองหน้าเธออย่างตกใจ

 มีเพียงรอยยิ้มแบบมีเลศนัยตอบกลับมาเท่านั้น

ช่วงเวลาพักกลางวัน

ฉันนั่งกินข้าวอยู่กับ ยัยกิ่ง ท่ามกลางเสียงพูดคุยที่ฟังไม่ได้ศัพท์และ

ความวุ่นวายสับสน ในช่วงเวลาพักกลางวัน ของโรงอาหาร

มีเพียงโต๊ะเราเท่านั้นที่เงียบงัน

“ เป็นอะไรไป ไหม ฉันเห็นแกเขี่ยเอา เขี่ยเอา แกเป็นไก่หรือไง “

ยัยกิ่งเอ่ยหลังจากเห็นฉันเอาแต่เขี่ยข้าวโดยไม่ยอมกิน

“มีเรื่องให้คิดนิดหน่อยน่ะ “

“ มีเรื่องให้คิด!! แกคิดกับเขาด้วยเหรอ โอ้วแม่เจ้า “

“ ...........  “

“ โอเค ๆ ฮาพอแล้ว แกมีเรื่องอะไรกลุ้มใจปรึกษาฉันได้นะ เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ “

ยัยกิ่งเอ่ยหลังจากเห็นสีหน้าฉัน

“เปล่าไม่มีอะไรหรอก แกอย่าไปใส่ใจเลย“

“โกหก..... แกเป็นเพื่อนฉันมากี่ปีแล้วไหม แกคิดอะไรทำไมฉันจะไม่รู้ “

“ ฉันไม่รู้ว่าเป็นอะไร “

“ อ้าว  แกไม่รู้แล้วแมวน้ำที่ไหนจะไปรู้เนี่ย “

 ฉันหรี่ตาลงเล็กน้อย

“ โอเคๆ เลิกตลกแล้ว แกเป็นอะไรไปล่ะ “

“แกเคยมั้ย ที่ใจเต้นเวลา อยู่ใกล้ๆใครบางคน มีความสุขเพียงแค่เพราะคำพูดของเขาไม่กี่คำ “

ไม่พอใจเวลาเขาไปใกล้คนอื่น แกว่าฉันเป็นอะไรเหรอ “

ยัยกิ่งอามือปิดปากแบบเจอเรื่องประหลาดใจมากๆก่อนจะเอ่ย

“ไม่อยากเชื่อ ไหม   ก...กะ...แกกำลังมีความรัก “

ฉันอึ้งไปประมาณ2.35 วิ กว่าๆ

“อย่ามาตลกน่ากิ่งฉันจะไปตกหลุมรักได้ไง ฉันพึ่งเจอได้แค่สามวัน “

“ได้สิแก ไม่งั้นจะมีคำว่ารักแรกพบเหรอ “แล้ว ยัยกิ่งก็เข้าโหมดเพ้อฝัน

“ไม่ใช่หรอกแกคิดผิดแล้วล่ะ มันเป็นไปไม่ได้หรอก “

“ ถ้าฉันคิดผิดนะให้แกไปกระโดด ถีบไอ้ต้อมได้เลย “

“ ฉันโดดถีบไอ้ต้อมเลยได้มั้ย “

“ฮ่าๆ แล้วแต่แก ว่าแต่แล้วใครคือผู้โชคร้าย เอ๊ยโชคดีคนนั้นล่ะแก “

“ไม่บอกหรอก เพราะว่ามันไม่ใช่ “

ยัยกิ่งเนี่ยพูดอะไรไร้สาระจริงๆ

ฉันไม่ใช่พวกเล่นดนตรีไทยซักหน่อย

จะไปตกหลุมรักผู้หญิงได้ไง ฟ้าได้ผ่าตายเลย

ในที่สุดเวลาก็มาถึงจนกระทั่งเลิกเรียน

ฉันกำลังรอ น้ำกับยัยกิ่ง เพื่อที่จะรอกลับพร้อมกัน

อยู่ที่ห้องเรียน

สักพัก น้ำ ก็ ปรากฏตัวให้เห็น

“ไงรอนาน รึเปล่า “

“อืมไม่นานหรอก “ ฉันรีบลุกแต่ด้วยความที่รีบร้อนไปหน่อยฉันเลยเตะ

ถังขยะที่อยู่ใกล้ๆ ล้มทันที

และที่สำคัญ  แมลงเก้าชีวิตที่ถ้าเกิดสงครามนิวเคลียร์ยังรอดก็โผล่ออกมาด้วย

ใช่แล้วมันคือ แมลงสาบนั่นเอง

มันกำลังยกขาหน้าขึ้นพร้อมกับพูดว่า

ฮาโล อามีโก้ (หวัดดีพักพวก)

อาจเป็นเพราะว่าความกลัวเลยทำให้เห็นเป็นแบบนั้น

 ฉันทั้งเกลียดทั้งกลัวแมลงสาบเป็นที่สุด

“ อ๊าค...น้ำไล่มันออกไปที “

“จะไล่ยังไง ....ฉันก็กลัวมันเหมือนเธอเนี่ยล่ะ “

กลัวเหมือนกัน!!

ซวยแล้วค่า

และยิ่งกว่านั้นมันกระพือปีกนิดๆ อันเป็นสัญญาณว่ามันจะบิน ไม่อ๊าว!!

และที่สำคัญมันบินแล้ว

(สำหรับคนที่กลัวแมลงสาบเนี่ยคงจะเข้าใจว่าเวลาเจอแมลงสาบบินเนี่ย

มันน่ากลัวขนาดไหน BY คนเขียน )

ฉันรีบพุ่งตัวหลบโดย สัญชาติญาณ แต่ทว่ามันบินเลย

เราสองคนไป ออกนอกหน้าต่างสู่โลกกว้างอันห่างไกล

“ไหม....ไหม ..แมลงสาบมันไปแล้วล่ะ “ น้ำเรียกฉันที่กำลังกอดตัวเธออยู่

“เอ๋มันไปแล้วเหรอ “ ฉันเงยหน้าขึ้นมามอง

และพบว่าเธอกับฉันอยู่ใกล้กันมากแค่ไหน

ใกล้กันขนาดนี้มันไม่ดีแน่

“นี่ปล่อยสิ “ ฉันพยายามขืนตัวออก

แต่ทว่า เธอกลับเลื่อนใบหน้าของตัวเองมาเรื่อยๆ

น่าแปลกที่ฉันควรจะถอยหนีแต่อะไรบางอย่างในดวงตาคู่นั้น

ทำให้ฉันไม่สามารถถอยห่างออกมาได้

ฉันค่อยๆ หลับตาลงเหลือเพียงของหัวใจเท่านั้นเอง

โครม

 เสียงๆ หนึ่งดังขึ้นที่หน้าประตูทำเอาเราทั้งคู่หันไปมอง

ยัยกิ่งกำลังเอามือปิดปากเมื่อได้เห็นภาพนี้ เสียงโครมคือเสียงของ

ที่ยัยกิ่ง ถือมา

ทำเอาฉันและเธอถอยห่างออกจากกันทันที

“ เธอสองคน...”

“ มะ....มันไม่ใช่อย่างที่แกคิดนะ “

“ ช.....ขะ..ใช่ ไหมฝุ่นเข้าตา ฉันเลยจะเอาออกให้แค่นั้นเอง “

“ งั้นเหรอ “ ยัยกิ่งหรี่ตามองอย่างสงสัย

ไม่เขื่อแหง

“จริงๆนะ “ฉันรีบเดินไปหา แต่ลืมไปว่าตัวเองขาเจ็บเลยสะดุดล้ม

น้ำรีบคว้าตัวฉันไว้ แต่ทว่า...

เธอกลับเสียหลักลื่นเลยล้มลงมาด้วย

จุ๊บ

ปากเธอกับปากฉันดันมาชนกัน

เอาใหม่ได้ไหม เมื่อกี้ท่าไม่สวย เอ๊ย!!ไม่ใช่

เรื่องนั้นไม่ใช่เรื่องใหญ่

ที่สำคัญก็คือ

อ๊าค เฟิสคิส ฉัน

ฉันเสียเฟิสคิสให้ผู้หญิงเหรอเนี่ยไม่อยากเชื่อเลยพี่น้อง