ลืมบอกไปฉันมันยัยจอมโหด!!!

ลำดับตอนที่ #1 : จุดเริ่มต้น

She talk

ฟิ้ว.....ลมที่พัดมาเบาๆน่าจะทำให้คนบางคนรู้สึกสดชื่นแต่ทว่า

กลุ่มคนที่อยู่ตรงนี้กลับไม่ได้รับความสดชื่นของสายลมเลย แม้แต่นิดเดียว

บริเวณซอกตึกเก่าๆที่มีถังขยะเก่าๆและ ตึกที่เก่ายิ่งกว่าที่ถูกปลูกโดยเว้นระยะห่างกันประมาณ

สามเมตร โดยมีกลุ่มผู้ชายอายุประมาณ17-18 หน้าตาถมึงทึงพร้อมอาวุธครบมือ ยืนประจันหน้า

กับผู้หญิงรูปร่างบอบบาง ผมยาวสยายถึงสะโพกใบหน้าหวานซึ้งรูปไข่ ผิวเรียบเนียนขาวที่ไร้แม้รอยแผลเล็กๆ และ ดวงตาที่กลมโต ที่เพียงแค่มอง ก็อาจสยบใจชายไปได้ครึ่งค่อนโลก

เธอกำลังมอง กลุ่มคนที่อยู่ตรงหน้าอย่างไม่หยี่ระ และผู้หญิงที่ว่า ก็คือนางเอกของเรื่องนี้

(คิดว่างั้นนะ)

“ แกเสร็จพวกเราล่ะ หนีไม่พ้นแล้วล่ะสิ ถึงได้หยุดหนีพวกเรา แกพลาดแล้ว เกล

ที่ไม่พาคนคุ้มกันมาด้วย “

หนึ่งในกลุ่มผู้ชายที่คาดว่าจะเป็นหัวหน้า เอ่ยออกมาหลังหอบหายใจอยู่พักใหญ่

เหนื่อยล่ะสิ

แหงล่ะ ก็ฉันพาไอ้พวกบ้านี่วิ่งทัวร์แถวๆนี้อยู่พักใหญ่  

ฉันแสยะยิ้มไปให้พวกมัน  พลางกวักนิ้วเรียกพวกมันเป็นการท้าทาย

“ เฮ้ย พวกเรา ลุย!! “ ไอ้บ้านั่นที่น่าจะเป็นหัวหน้าสั่งพวกลูกน้องให้เข้ามาหาฉัน

โดยที่ไม่รู้เลยว่าฉันจงใจมาสถานที่แห่งนี้เองเพราะทำอะไรรุนแรงไปก็ไม่มีใครเห็น

อีกอย่างนั่นก็คือ......

   “โอ๊ย!! / อย่าเบียดสิฟะ /ไอ้บ้าอย่าชนดิวะ“เสียงโอดครวญเมื่อพวกมันต่างชนกันเอง

นั่นไงล่ะซอกตึกแห่งนี้เดินเข้าได้ทีละไม่กี่คนยังโง่ลุยเข้ามาพร้อมๆกันอีก ทำให้มีลักษณะเหมือนคอขวด ไม่ได้มีความคิดเล้ยไอ้พวกนี้ ว่าฉันอยู่ที่ได้เปรียบแค่ไหน

นี่ล่ะเหตุผลที่ฉันล่อพวกมันมาที่นี่

 ตูม!! เสียงดังสนั่น เมื่อฉันยื่นเท้างามๆเตะเข้าไปที่ใบหน้าของไอ้เจ้าที่อยู่หน้าสุดส่งผลให้ไอ้บ้านั่นตาลอยสลบไปทันที ตามด้วยคนที่อยู่ถัดมาที่ฉันใช้สันมือฟาดไปที่กลางกระหม่อม

แน่นอน คงยังไม่ตายหรอก แค่เกือบๆเท่านั้นเอง

“ ไอ้พวกโง่เข้าไปละคนสิวะ “หัวหน้าของพวกมันสั่งเป็นการใหญ่

“ แต่...ลูกพี่ครับ เข้าไปทีละคนก็สู้ไม่ได้สิครับ “

ฉันมอง นาฬิกาที่ข้อมือบ่งบอกว่าเหลือเวลาเพียงแค่ไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง ให้ตายเถอะ

จะเถียงกันอีกนานมั้ยยะ ฉันสายแล้วนะ ที่จริงไม่ต้องใช้เล่ห์กล

ไอ้พวกนี้ไม่คณามือฉันหรอก แต่ว่าฉันไม่อยากให้เสื้อผ้าเปื้อน เพราะถ้าสู้กับคนขนาดนั้น

อาจต้องมีเปรอะเปื้อนบ้างล่ะ แต่มันกลับทำให้ฉันเสียเวลา ทันใดนั้นฉันก็เห็นบางอย่าง

มันคือ แห นั่นเองใช่แล้ว แหที่ไว้จับปลานั่นล่ะ แต่ตอนนี้ ฉันจะเอาไว้ทำอย่างอื่น

ฟึ่บ!! ฉันจัดการเหวี่ยงแหไปคลุมตัวพวกมัน เมื่อไมได้ตั้งตัวบวกกับสถานที่คับแคบทำให้พวกมันล้มลงไปอย่าง ช่วยตัวเองไม่ได้

“ เฮ้ยปล่อยนะเฮ้ย /แกถ้าหลุดไปได้ฉันจะฆ่าแก / แกตายแน่ “เสียงโวยวายของพวกมันที่ดิ้นขลุกขลักอยู่ในแหอย่างช่วยตัวเองไม่ได้

ฉันนั่งยองๆลงข้างพวกมันก่อนจะพูด

“ แกบอกว่า ถ้าพวกแกหลุดไปได้ แกจะฆ่าฉันใช่ไหม “

“ เออสิ ฟะ “หนึ่งในพวกมันเอ่ย

“ งั้นฉันฆ่าพวกแกก่อนก็แล้วกัน “ ฉันพูดพร้อมกับหยิบไม้ออกมาด้วย

“ย...ยะ... อย่าล้อเล่นน่า/ ฆ่าคนตายติดคุกนะ/ เมตตาธรรมค้ำจุนโลกนะจ๊ะ  “

 ฉันทำหน้าตา เอ๋อๆใส่พวกมันแล้ว แสยะยิ้ม

“ ฟางภาษาชาวโลกม่าย เข้าจาย “

“ เหวอ!!ช่วยด้วย / อย่าทำหนู /อย่าทำเค้าน้า /อุ๊บ/ อ๊าค /โอ๊ย/ เอ๋ง ? “

 ****ขออภัยภาพโหดเกินไป ทางเราต้องขอเซนเซอร์ กรุณารอสักครู่ ****

แปะ แปะ ฉันปัดมือหลังจากเสร็จเรื่องเรียบร้อยแล้ว ก่อนจะเดินออกไปจากสถานที่นั้น

“ แกมันนางมารร้าย ชัดๆ “ หนึ่งในพวกมันที่ยังพอมีสติอยู่บ้างเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแรง

“ พึ่งรู้รึไง “ ฉันตอบก่อน จะยักไหล่ทีหนึ่งอย่างไม่สนใจแล้วเดินออกมาจากซอกตึกนั่น

....................................................................

ถนนที่รถรามากมายวิ่งขวักไขว่และร้านค้ามากมายที่ตั้งร้านอยู่บนฟุตบาทสีแดง

แสงแดดตอนสิบเอ็ดโมงที่แยงตาทำให้ฉันที่ออกมาจากที่สลัวๆ ต้องอดเอามือป้องมันไว้ไม่ได้

ให้ตายสิเกือบสายแน่ะ ฉันส่องตัวเองกับกระจก ฉันอยู่ในชุดเสื้อเกาะอกสีดำมีเสื้อกั๊กสีขาวใส่ทับอีกชั้น กางเกงยีนส์ อ๊ะ !!มีรอยเปื้อนนิดหน่อยที่ ชายเสื้อ   หนอยเพราะไอ้พวกนั้นแท้ๆเล้ย

ถ้ามีเวลา แม่จะกลับไปเอาให้ปางตายเลย ( แค่นี้ยังไม่พออีกรึแม่คุณ )

ฉันจัดการรอยเปื้อนด้วยกระดาษทิษชู่ ให้เรียบร้อย ก่อนที่จะ

หมุน ซ้าย สวย

หมุน ขวา สวยกว่าเดิม

กลับมาตรงกลาง สวยโคตะระ  ใครฟะเนี่ย.... เอ๊ะเราเองนี่หว่า (ขออภัยนางเอกรั่วเล็กน้อย )

โอ๊ะ!! คุยกันมาตั้งนานฉันไม่ได้แนะนำตัวเลยนี่นา สวัสดีค่ะฉันชื่อ เกล  (Gal)

เป็นภาษเยอรมันแปลว่าสายลมน่ะค่ะ อายุเหรอคะ อุ๊ยตาย หยาบคาย ถามมาได้ไงคะ

ฉันไม่บอกหรอกนะคะว่าอายุ 16 ปี กำลังเป็นหญ้าอ่อนเคี้ยวนุ่มชุ่มคอพอดี

และก็อีกอย่าง รู้แล้วเหยียบไว้เลยนะคะ ฉันเป็นทายาทมาเฟีย ตระกูลไอดิก

เพราะว่าจะให้ใครบางคนรู้ไม่ได้เด็จขาด

“ไงรอนานหรือเปล่า “ เสียงทุ้มนุ่มที่ดังมาด้านหลังพร้อมกับมือหนาที่วางไว้บนหัว

ทำให้ฉันหันกลับไปดูก็พบชายในดวงใจของฉัน เอง

“ พี่เชน “ ฉันตอบด้วยน้ำเสียงเพ้อๆออกไป

เขามีใบหน้าที่หล่อเหลาแว่นตากรอบพลาสติกไม่ได้ดูทำให้ใบหน้า

ดูแย่แต่กลับทำให้ ผู้ชายคนนี้มีลักษณะที่อ่อนโยนมากขึ้น ดวงตาที่แสดงความอบอุ่นส่งมาที่ฉัน

พร้อมกับรอยยิ้มที่เพียงแค่ปรากฏบนใบหน้าของชายคนนี้ ก็ราวกับโลกทั้งโลกยิ้มไปกับเขาด้วย

พี่เชนไม่เคยเกลียดใคร เขาอ่อนโยนกับทุกๆคนเสมอ

แต่ทว่าพี่เชน กลับเกลียดสิ่งหนึ่ง เข้าไส้นั่นคือ.....มาเฟีย และพวกคนที่ชอบใช้กำลัง

ซึ่งทั้งสองอย่างนี้ฉันเป็นมันทั้งสองอย่างเลยล่ะ  เพราะฉะนั้นเวลาที่ฉัน ออกมากับพี่เชน

คนคุ้มของฉัน จะไม่อยู่ใกล้ฉันเกินรัศมี 500 เมตร เพื่อปิดบังไม่ให้เขารู้ว่าฉันเป็นใคร

และนั่นเป็นสาเหตุทำให้ฉันต้องเผชิญ กับพวกเวรนั่น ตามลำพัง

“โทษทีรถติดไปหน่อย“เขายิ้มละลายใจสาวมาให้ฉันอีกแล้ว

อยากให้รอยยิ้มนี้เป็นของฉันคนเดียวจัง

“เกลรอไม่นานหรอกค่ะ  “ ฉันตอบพร้อมกับส่งรอยยิ้มใสซื่อ (งานนี้แม่แอ๊บ สุดชีวิต )

วันนี้ ฉันนัดกับพี่เชนมาซื้อของเข้าชมรมดนตรีที่ฉันสังกัดอยู่ ฉันไม่ได้ชอบดนตรีซักเท่าไหร่หรอก

แต่ที่เข้า ก็เพราะ พี่เชนนี่ล่ะ  วันนี้ล่ะถึงเวลาซักทีที่ฉันจะบอก ความรู้สึกของฉันออกไป

เพราะว่านานๆที ฉันจะอยู่กับพี่เชนสองคน

“ เสื้อเปื้อน อะไรน่ะ “ พี่เชนชี้นิ้วไปที่ชายเสื้อของฉัน

ฉันหันกลับไปดูก็พบกับ รอยเลือด! อิบอ๋าย แล้วค่า เลือดไอ้พวกนั้นแน่เลย

ฉันล้วงหาผ้าเช็ดหน้าเป็นการใหญ่ แต่ว่า

“ เจน...มีกระดาษทิชชู่ มั้ยให้น้องเขายืมหน่อย “ พี่เชนหันไปพูดกับ

ใครบางคนที่เดินเข้ามาหาพี่เชน

ฉันเงยหน้าจากรอยเปื้อน ก็พบผู้หญิงคนหนึ่งตัวเล็กๆ บอบบาง น่า ถนุถนอม

ใบหน้าใสเล็กๆนั้น บวกกับแววตาที่อ่อนโยนใสซื่อที่ไม่ต้องแกล้งทำอย่างฉัน

ยิ่งทำให้ผู้หญิงคนนี้เป็นผู้หญิงในดวงใจหลายๆคนเอาง่ายๆ

ขออย่าให้เป็นอย่างที่ฉันคิดเลย

พี่เชนเกาหลังคอย่างอายๆก่อนพูด“ พี่ลืมแนะนำไป นี่เจน แฟนพี่  “

เหมือนโลกทั้งโลกพังอยู่ตรงนั้น

………………………………………………