คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : รักง่ายๆสไตล์นินจา [SasukeXTayuya]
รักง่ายๆสไตล์นินจา
1
ภารกิจที่ฉันรับมา
ร่างที่ดูเหมือนว่าจะไม่เคยได้สติเท่าไหร่และเลือดที่ท่วมเต็มตัวอยู่นอนหอบหายใจรวยรินอยู่หลังพุ่มไม้ด้วยใบหน้าที่แค้น เจ็บใจและอับอายที่พ่ายต่อเทมาริ
“เธอสินะทายูยะ” เงาของใครบางคนทอดลงมายังทายูยะที่นอนใกล้สิ้นลมอยู่ พอเพ่งมองร่างที่อยู่เบื้องหน้าเธอตกใจ
“ทำไมนายยังไม่ แคก ไป....”
“หยุดพูดก่อนดีกว่าเลือดเธอจะหมดตัวแล้วนะ” มือขาวๆของเขาช้อนร่างทายูยะแต่เธอกลับสะบัดตัวหนีห่าง เพราะหวาดกลัว
“ฉันไม่ไว้ใจนาย อั่กๆ นายเป็นคนที่ท่าน อั่ก โอโรจิมารุเลือก อั่กๆ แคกๆ” ทายูยะกระอั่กเลือดกองใหญ่ออกมาใบหน้าซีดเซียวแล้วสลบไป ซาสึเกะวิ่งเข้าไปรับตัวเอาไว้ทันทายูยะหายใจหอบถี่ๆเหมือนจะขาดใจ ซาสึเกะอุ้มทายูยะกลับไปหาโอโรจิมารุด้วย
“ฟื้นแล้วหรอ” ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาก็พบคาบูโตะที่อยู่ข้างๆเตียง เขาดันแว่นตาขึ้น
“ฉัน...ฉัน..ฉัน...”
“ซาสึเกะเขาพาเธอมาเมื่อ2ปีก่อน” 2ปีก่อน!!! ฉันหลับไป2ปีกว่าแล้วโอ้แม่เจ้า ที่เด็ดกว่านั้นคือ อุจิวะ ซาสึเกะ เป็นคนเอาฉันมาด้วยต๊ายแล้วฉานนนน
“ตื่นแล้วหรอทายูยะหนึ่งในนินจาโอโตะ” ผู้ที่มาเยือนฉันนั้นคือที่ฉันกล่าวขันอยู่ อุจิวะ ซาสึเกะ พร้อมด้วยใบหน้าเรียบเฉยที่น่าเกรงขาม คาบูโตะเดินออกไปจากห้องอ้าวคาบูโตะกลับมาก่อนสิมาอยู่เป็นร่มโพธิ์ร่มไทรให้ฉันก่อนเถอะได้โปรด จากที่ฉันวิงวอนพระเจ้าในใจคาบูโตะก็เดินกลับมาอีกครั้งดีใจที่นายกลับมาคาบูโตะ......คาบูโตะเดินมาหยิบปากกาอ้าว! กลับมาสิเฟ้ย!
“ขอบคุณที่ช่วยฉัน แต่อุจิวะ ซาสึเกะนายน่าจะให้ฉันตายๆไปซะ!” ฉันขึ้นเสียงแบบเผลอตัวไป เขาขมวดคิ้วเข้าหากันแล้วเดินมาทางเตียงที่ฉันพักตัวอยู่
“ฉันช่วยเธอเพราะมีเรื่องจะให้ช่วยหน่อยตะหาก” อ๋อ จะใช้งานนี้เองทดแทนบุญคุณสินะ -_-*
“ว่ามาสิ” ฉันให้อุจิวะ ซาสึเกะหันหลังก่อนจากนั้นก็ลงจากเตียงฉันใส่ชุดยูกาตะสีขาวบางเลยนี้ฝ่า ใครมันบังอาจมาให้ฉันใส่ชุดที่มันบ่งบอกหุ่นเป็นอย่างไงแบบนี้เนี่ย >//[]//<
“เธอไม่ต้องกลัวฉันหรอกน่า เรือนร่างของเธอมันไร้อารมณ์จะตาย” อุจิวะ ซาสึเกะพูดพร้อมหันมามอง
เพี้ยะ!!!!
ดังสนั่นลั่นพิภพค่ะอุจิวะ ซาสึเกะโดนฉันตบเต็มใบหน้าเป็นผู้ชายภาษาอะไรกันย่ะเนี่ยมามองผู้หญิงตอนเปลี่ยนเสื้อผ้า
“งานอะไรล่ะว่ามาเลยบุกน้ำลุยไฟไปภูเขาฉันไปได้ทุกที่” ชุดที่คาบูโตะเตรียมมาให้มาหลวมโพลกพลากมากๆเสื้อก็โชว์ไหล่ทั้งสองข้างของฉัน กางเกงก็สั้น ฉันเลยเอาชุดยูกาตะมาใส่ทับกางเกงแต่ยูกาตะมันก็ลากพื้นฉันถอดมันทิ้งไปสั้นไงสั้นกันโว้ย ฉันใส่รองเท้าพร้อมพันผ้าให้แน่นกันหลุด
“จะยั่วฉันรึไง” ซาสึเกะพูด
“ยั่วตะเข็บดูดีมีชาติตระกูลกว่ายั่วคุณ” ฉันพูดพร้อมกอดอกเชิดหน้าขึ้น
“ตามหาดอกไม้ในรูปและหาความหมายมาให้ได้เข้าใจ๊” อุจิวะ ซาสึเกะพูดพร้อมเอารูปดอกไม้มาให้....... ไปถามคาบูโตะดีกว่าว่ามันคือดอกอะไร
“ค่ะคุณอุจิวะ ซาสึเกะ” ฉันพูดพร้อมดูรูปอย่างตั้งใจเพราะนี้คือวิธีเดียวที่จะทำให้ฉันหมดหนี้บุญคุณกับอุจิวะ ซาสึเกะได้
“เรียกฉันว่าซาสึเกะซามะ” เขาพูดพร้อมลูบหัวทายูยะอย่างเอ็นดู ฉันมองเขาด้วยสายตาไม่พอใจ
“ซาสึเกะไอ้นี้มันดอกอะไร” ฉันถามพร้อมชี้รูป ถามเล่นๆเผื่อได้คำตอบจริงๆ
“ดอกไม้ดีๆที่มีความหมายดีๆ” เขากระซิบข้างหูฉัน อ๊าคคคค! ฉัน....ฉัน.....ฉัน...ฉันจะเป็นลม -///-
“เอาหน้าผีดิบชีกอไปให้พ้นฉานน้า >[]<” ฉันพูดพร้อมผลักเขาออกไประยะหนึ่ง เขาพูดเบาๆว่า ‘หรอ ขอโทษนะ’ ด้วยแต่ทำไมไม่พูดให้มันฟังถนัดๆหูบ้างสิ ถึงฉันจะหูดีแต่ก็ไม่แปลว่าฉันจะชอบฟังอะไรที่มันเบาแมงหวี่ไม่ได้ยินแบบนี้นะค่ะ ฉันเอาโอบิมาคาดเอวแล้วเดินออกไปเพื่อจะไปหาคาบูโตะและจะถามเรื่องดอกไม้นี้ด้วย ไอ้เจ้าคาบูโตะมันอยู่ที่ไหนนะหืมมมม
2
ข่าวซวยๆของฉัน
ฉันตั้งหน้าตั้งตาหาตัวคาบูโตะอย่างเต็มที่เพื่อจะถามว่านี้มันคือดอกอะไร ดูๆไปก็สวยดีจังเลยถ้าหาเจอเยอะๆก็ดีสินะฉันจะได้เอามาไว้ในห้องของฉันด้วยเลย >w< แต่ซาสึเกะต้องการมันไปทำไมเน้ออออ หรือว่าไอ้เจ้าดอกไม้นี้มีพลังลับซ่อนอยู่ O[]o
“คาบูโตะๆเดี๋ยวก่อนสิ ฉันมีเรื่องจะถามนายน่ะ” ฉันกวักมือเรียกคาบูโตะที่กำลังจะเดินเข้าห้องไป เขาเดินมาทางฉันแล้วดันแว่นขึ้น
“ถ้าห้องน้ำล่ะก็อยู่โน้น” +w+!!! วิ้ง
โผล๊ะ!!!!
“เสียมารยาท ฉันจะถามว่านี้คือดอกไม้อะไรหรอ” ฉันยื่นรูปให้คาบูโตะดูเขาลูบหัวตัวเองไปมาคงเจ็บสินะ แต่ก็สมน้ำหน้าแล้วล่ะ ผู้หญิงที่ไหนเขาถามเรื่องห้องน้ำกับผู้ชายบ้างย่ะ
“ดอกไลแลคสีขาวน่ะ มันไม่ได้หากันง่ายๆเลยนะ” พอเข้าใจอยู่ของที่มีพลังมากก็ต้องอยู่ในที่ที่คาดไม่ถึงและหายากมากเว่อร์
“ขอบใจนะ แต่ช่วยหาเสื้อผ้าที่มันดีกว่านี้หน่อยไม่ได้รึไง” ฉันบ่นเขาทันใดนั้นเองเขาก็เอาเสื้อผ้าชุดใหม่มาใส่ไว้ในมือฉันโอ้หวังว่ามันคงไม่โชว์วับโชว์แหว่งอีกล่ะนะ
“หมวกนั้นน่ะถอดออกก็ได้เพราะฉันได้ทำการตัดเขาเธอออกหมดแล้ว” ตัดเขาของฉันออกหมดเลยหรอ? โธ่เขาลูกแม่เจ้าจากแม่ไปทั้งที่แม่ยังไม่ทันที่จะล่ำลาเลย T^T
“นี้คุณออกไปจากห้องของฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ” ฉันกลับมาก็พบซาสึเกะที่ยังอยู่ในห้องฉันอยู่ โธ่หมอนี้มันไร้ห้องพักรึไงเนี่ยถึงได้อยู่แต่ห้องของฉันอย่างเดียวเนี่ย
“นี่มันห้องของฉัน -_-” -[]-…….
“ห้องของเธอไม่มีหรอก” O[]o…….
“เพราะฉะนั้นแล้วเธอต้องอยู่ห้องเดียวกับฉัน” O[]O……. ห้องเดียวกับหมอนี้ ลาหมาตายดีกว่าว่ะ Y<>Y
“งั้นก็ช่วยออกไปจากห้องก่อนมั้ยค่ะคุณซาสึเกะ” ฉันพูดพร้อมดึงตัวเขาขึ้นแล้วดันออกจากห้อง แต่ไม่กระดิกไปไหนซักแอะเลย เขาลุกขึ้นแล้วไปที่เตียงแถมนอนตะแคงไปอีกทางอีกนี้นายนี้นายนี้นาย.....จะยั่วโมโหฉันรึไง ไม่รู้จักนางมารร้ายซะแล้ว วิ้ง!!! +w+
“เฮ้! เธอทำอะไรเนี่ย” ฉันเอาผ้าห่มคลุมตัวซาสึเกะแล้วพยายามจะเอาไปไวข้างนอกสุดชีวิต เขาก็ดิ้นๆดิ้นอยู่ในผ้าห่มนั้น ขึ้นสิเว้ย!
ผละ! ตุบ! อัก!
ฉันที่งัดขึ้นได้มานิดน้อยแต่กลับหนักเกินเยียวยาทำห่อผ้าที่ห่มซาสึเกะหล่นดังผละฉันล้มทับเขาดังตุบเสียงดังอักเลย
“ลุกไปได้แล้วฉันหนัก” ฉันเงยหน้าขึ้นมาก็เจอหน้าอุจิวะ ซาสึเกะเต็มสองตาเลยฉันที่ไม่รู้จะทำไงก็เลยยิ้มแหะๆไปแทน
“ขอโทษนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ” ฉันลุกขึ้นพร้อมกับขอโทษเขา แต่รู้สึกว่าฉันอยากร้องไห้ด้วยง่ะ [. . ] แต่ฉันคิดว่าได้ยินเสียงหัวเราะข้างนอกห้องนี้นะ ฉันเลยเอาเสื้อเอาผ้าไปจะไปเปลี่ยนในห้องน้ำแทนพอออกไปก็เจอคาบูโตะกับท่านโอโรจิมารุเดินคุยด้วยกันมาแล้วเดินเข้าไปให้ห้องของซาสึเกะ ฉันต้องไปหาห้องอยู่ให้ได้ซักห้องหนึ่งคอยดูเถอะน่า ฉันอยากเอาไอ้คาบูโตะมากดโถส้วมจังเลยว่ะดูชุดที่มันหามาดิเสื้อเป็นเสื้อยูกาตะแขนกุดกางเกงสั้นสีดำมีที่ห้อยขลุ่ยมันดีตรงนี้เนี่ยนะส่วนรองเท้าก็รองเท้าบู๊ทส้นสูงสีดำนิล ฉันถอดหมวกออกจริงๆด้วยแหะเขาของฉันโดนถอดถอนไปแล้วเรียบร้อยแล้วจะทำอย่างไงดีล่ะ.....กับผมที่ยาวเฟื้อยซะขนาดนี้ไม่มัดก็ตัดทิ้ง ไม่ก็ช่างมันเถอะแล้วปล่อยมันไว้
“มัดไว้ดีกว่าล่ะนะ” ฉันเอาผ้าที่พันไว้กับหมวกมามัดผมที่ยาวประมาณเข่าให้เป็นผมหางม้าที่รัดแน่นดึงเปี๊ยะๆ ฉันเดินออกจากห้องน้ำก็เจอคนลามกทันทีเลยพี่น้อง
“.......” ฉันเงียบกริบ แล้วเดินผ่านเขาไปใบหน้าเรียบเฉยนั้นคิดอะไรอยู่กับนะ เขาคว้าแขนฉันแล้วกระชากมาให้มองหน้าเขาตรงๆ (และใกล้เกินไป)
“ห้องของเธออยู่ตรงขวามือของห้องฉัน......” ฉันพยักหน้าด้วยความดีใจอาความฝันของฉันที่เป็นจริงแล้วและคนที่ทำให้มันกลายเป็นจริงก็คือ....อุจิวะ ซาสึเกะ เฮยยย!
“และเมื่อเธอได้ข้อมูลเกี่ยวกับการค้นหาก็เอามารายงานฉันทุกวัน”
“หา!” ฉันถึงกับร้องหาทันทีอะไรกันเนี่ยฉันต้องเดินไปรายงานหมอนี้ที่ลามกขนาดทุกวี่ทุกวันเลยงั้นหรอโอ้ต๊ายตายมีหวังฉันได้สติแตกมือพลาดพลั้งไปตบเหมือนตอนนั้นอีก แต่ครั้งนี้คงเป็นชุดแล้วล่ะไม่ครั้งเดียวแน่นอน -_-*
“เธอต้องรายงานฉันทุกวันย้ำว่าทุกวันไม่ว่าจะดึกดื่นขนาดไหนต้องมารายงาน” เออ! ถ้านายนอนหลับฉันจะปลุกให้นายตื่นมาฟังฉันบ่นเลยคอยดูเหอะ อุจิวะ ซาสึเกะซัง!!! +v+
“ค่ะๆ คุณซาสึเกะแต่คุณช่วยปล่อยตัวฉันจะได้มั้ยค่ะ” ฉันพูดพร้อมดิ้นแต่เขาก็ไม่ปล่อยเว้ยเฮ้ย! แบบนี้เขาเรียกว่าลองของใช่มั้ยค่ะ แต่แรงหมอนี้มันควายเรียกพี่แล้วดิ้นเท่าไหร่ก็ไม่หลุดไม่กระดิกด้วยซ้ำไปโธ่กระดิกซักนิดเถอะนะพ่อคุณ ฉันยิ่งดิ้นกระชากตัวเองออกมามากเท่าไงดึงตัวฉันกลับมามากเท่าไหร่เขายิ่งดึงตัวฉันกลับเข้าหาตัวเขามากเท่านั้น เอาว่ะเดิมพันสุดท้ายเรี่ยวแรงที่มีเฮือกสุดท้ยของฉานนนนนนน
“เฮือก! กรี๊ดดดดดดดดดดดดด! >///<” ฉันกระตุกแขนเฮือกสุดท้ายออกมาเขากระดิกตัวจริงๆแต่แค่ก้าวก้าวเดียวและไอ้ก้าวเดียวนั้นน่ะเป็นก้าวเดียวที่ฉันเกลียดมากๆฉันไม่หลุดจากพันธนาการแต่ถูกดึงไปกอดโธ่ไอ้คนโฉยโอกาสไอ้ลามกแพะมกไม้ยามกเอ้ยยยยยย! >//[]//<
“ปล่อยฉันนะปล่อยปล๊อย!!!” ฉันร้องเสียงหลงเลยอึดอัดก็อึดอัดอายก็อายถ้าใครมาเห็นเข้าคงเป็นเรื่องแน่ๆไม่ได้ๆฉันต้องสลัดตัวให้หลุดเอาด้วยเล่ห์ไม่ได้ก็เอาด้วยกลล่ะ
“อ่ะ ปล่อยฉันน่ะท่านโอโรจิมารุค่ะช่วยด้วยค่ะ” ฉันรอจังหวะเขาหันนี้แหละผ่าหมากมันซะเลยหึม! เขาปล่อยฉันแต่ตัวเขาเองกลับไปนอนหมอบกระแต๊บๆอยู่กับพื้นอยากกระทืบหัวซ้ำๆให้มันตายๆไปซะ
“หนีใครมาทำไมหน้าตื่นขนาดนั้น” นี้ก็อุจิวะ ซาสึเกะแล้วตรงนั้นมันใครพอมองอีกทีมีแต่ควันร่างแยกงั้นหรอ นี้ส่งร่างแยกมาลวนลามฉันงั้นหรอไม่ให้อภัยแน่ตายซะไอ้อุจิวะ ซาสึเกะเอ้ย! T^T
ป๊อง!
“ร่างแยก” นี้ก็ร่างแยกอีกแล้วฉันต่อยไปมีแต่ร่างแยกตัวจริงมันอยู่ไหนกันย่ะ .\/. ออกสิแม่จะซัดให้น่วมเลย >[]<
3
ชัยชนะ
ฉันสืบหาเรื่องของดอกไลแลคจนเลยมาสามสี่วันฉันก็ไม่ได้ไปรายงานซาสึเกะเลยซักวันได้แต่ส่งกระดาษรายงานที่เขียนคำบ่นบ้างข้อมูลบ้างไปให้จนฉันเริ่มจะเบื่อแล้วอยากไปเที่ยวในแคว้นซักแคว้นนึ่งจังเลย แต่ก็ต้องมานั่งทำงานชดใช้หนี้บุญคุณของอีตาซาสึเกะจนไม่เห็นเดือนเห็นตะวันมาสองสามวันแล้วแถมสามวันที่จะถึงก็มีงานเทศกาลฤดูร้อนอีกอย่างไปเที่ยวจัง ฮือๆ Y^Y
“นี้ทายูยะเธอหักโหมงานเกินไปรึเปล่าเนี่ย ดูซูบซีบเชียว” คาบูโตะที่เดินมาพร้อมกับอาหารเหมือนเดิมไม่มีผิดถามฉัน ฉันดูโทรมมากรึไงเนี่ย
“ไม่หรอกๆแค่กินอาหารไม่เป็นเวลาเท่านั้นเอง” ฉันบอกปัด ความจริงแล้วฉันอดหลับอดนอนด้วยอาหารก็กินบ้างไม่กินบ้างนั่งทำงานนี้
“ซาสึเกะคุงเขาให้ฉันมาเรียกเธอไปพบด้วยนะ” คาบูโตะบอก ซาสึเกะอ่านรายงานของฉันแล้วสิท่าถึงได้เรียกไปตอนนี้ คาบูโตะเดินออกจากห้องไปฉันเดินถือจานข้าวกินไปเดินไปพอหมดก็แวะเอาจานไปล้างแล้วก็เก็บค่อยเดินไปหาซาสึเกะที่ห้องก็ได้
“มาแล้วหรอทายูยะ” อะไรฟร่ะ! ฉันกินข้าวไม่ทันสองคำก็เจอไอ้หมอนี้มาดักรอเลยเรอะ O-O ฉันหันหลังแล้วโซ้ยหมดภายในชั่วอึดใจ พอหันไปเขาก็หัวเราะฉันเอาเข้าไปๆฉันโดดไปเก็บจาน ซาสึเกะรีบลากฉันออกไปข้างนอกโอ้ในที่สุดดวงพระอาทิตย์ฉันจะได้เห็นซักที
“จากข้อมูลที่เธอเขียนส่งมาดอกไลแลคจะขึ้นอยู่ที่เย็นๆนี้งั้นลองไปหาในป่านี้ดูแล้วกันฉันจะรออยู่ตรงนี้” ซาสึเกะพูดพร้อมหยุดฉันกระโดดไปในป่าที่เขาพูดถึง
[Sasuke]
ผมมองทายูยะที่เข้าไปในป่านั้นแล้วรู้สึกเป็นห่วงแล้วก็อยากตามไปใจจะขาดหวังว่าเธอคงรับรู้ความรู้สึกของผมบ้างนะว่าผมไม่ได้คิดกับเธอแค่คนรู้จัก(เพื่อนสินะ อ๊อก!<<<ซาสึเกะเตะ)ผมอยากให้เธอรับรู้ความรู้สึกของผมเร็วๆจังอยากให้เธอรู้ซักทีว่าผมรักเธอตั้งแต่เห็นหน้าของเธอแล้ว แม้เธอจะชอบใช้กำลังเจ้าเล่ห์ไปบ้างและดื้อรั้นแต่เธอก็น่ารักสดใสดูเข้มแข็งและผมอยากอยู่ใกล้เธอมากๆ ตอนที่ผมบังเอิญผ่านไปเจอเธอที่อยู่หลังพุ่มไม้เธอยังดูมีเสน่ห์น่าหลงใหลเลย ผมใจแทบหยุดเต้นแนะที่มีอยู่ช่วงหนึ่งร่างกายเธอเกิดช็อคกับยาที่รักษาทำให้เธอเกือบตายหรือถ้าเธอตายผมก็ยินดีที่จะแลกชีวิตเพื่อให้เธอฟื้น ผมไม่เคยรู้สึกกับผู้หญิงหรือใครแบบนี้มาก่อนในชีวิต ผมคิดเกลียดชิกามารุกับเทมาริที่เกือบฆ่าทายูยะไปทำให้ผมเจ็บปวดใจเป็นแน่ๆ ช่วงนี้ดอกซากุระบานสวยมากโดยเฉพาะที่หน้าภูเขาที่มีรูปโฮคาเงะอยู่ผมว่าผมจะชวนทายูยะไปนั่งชมดอกซากุระกับเที่ยวงานเทศกาลฤดูร้อนด้วยกันสองคนอยู่
“ซาสึเกะ!!!!” เสียงที่อภิมหาคุ้นดังมา ผู้ชายผมสีทองกับผู้หญิงผมที่ชมพูวิ่งมาทางนี้ ผมขอเคลียร์กับสองคนนี้ก่อนเดี๋ยวทำผมเสียแผนที่ชวนทายูยะออกมาหาดอกไลแลคสีขาวข้างนอก
“นารูโตะนายหยุดก่อนฉันไม่อยากมีเรื่องวันนี้” ผมพูดด้วยสีหน้าเฉยชาสองคนนั้นหยุดเหมือนทำตามที่ผมสั่ง ผมรู้สึกเหมือนกับว่าอีก5นาทีทายูยะจะมาที่นี้แล้ว
“กลับไปกับพวกเราเถอะนะซาสึเกะ”
“ไปกันเถอะซาสึเกะคุง” นารูโตะกับซากุระหว่านล้อมผม ทำไงได้ผมติดใจ(ทายูยะ)ของที่นี้ซะแล้วสิ
“ซาสึเกะฉันหามันไม่เจอ” ทายูยะวิ่งมาหาผม เป็นไปตามแผนเอาล่ะ.....
[Tayuya]
ฉันวิ่งออกมาจากป่าไปหาซาสึเกะที่รออยู่ก็เจอกับพวกเพื่อนเก่าของซาสึเกะที่จะมาเอาตัวซาสึเกะกลับคืนไปแต่ฉันเข้าไปถูกจังหวะรึเปล่าเนี่ยแถมตะโกนออกไปด้วยว่าหาไม่เจอ อ๋อยยยยย! ซวยซะแล้วสิ
“ซาสึเกะคุงยัยนี้เธอใคร” ยัยหัวชมพูพูดต๊าย! นี้คงเป็นยัยฮารุโนะ ซากุระสินะ ส่วนนายนั้นก็คงเป็นอุสึบากิ นารูโตะ
“เธอที่เป็นพวกเดียวกับนินจาโอโตะนี้” นารูโตะพูด ยัยซากุระอึ้งทึ้งที่นารูโตะพูด ทำไมย่ะรูปร่างหน้าตาฉันมันไม่น่าจะร้ายได้ขนาดนั้นรึไง แถมทำมาเป็นเรียกซาสึเกะสนิทกัน ซาสึเกะคุงอย่างนั้นซาสึเกะคุงอย่างนี้ ต๊ายตาย! นี้หล่อนเป็นใครจากไหนกันย่ะเนี่ย มาเรียกอีตาลามกชีกอนี้ซะสนิทสนมเชียวหึมมมม -_-+
“ซาสึเกะคุงยัยผมหางม้านี้ใคร” กรี๊ดดดด! เสียงฉันผมหางม้า ได้นางมารร้ายทายูยะจะเล่นให้เธอช้ำในตายหรอคอยดูเซ่ +w+!!! วิ้ง!
“ฉันน่ะหรอจ๊ะ ฉันก็แค่เป็นคนที่ต้องอยู่ใกล้ซาสึคุงตลอดไงล่ะ ^-^” ฉันพูดพร้อมเดินเข้าไปใกล้ซาสึเกะอีก พร้อมส่งซิกให้เขาโดยการกระพริบตาข้างเดียวให้หลายๆครั้งเป็นอันว่ารู้กันนะ ดูจากท่าทางของยัยซากุระแล้วหล่อนคงแค้นมากๆสินะ ฮึๆ ฉันจะจัดหนักจัดเต็มเลยคอยดู +w+
“ทายุจังล่ะก็ไปพูดแบบไม่ชัดเจนแบบนั้นได้ไงกัน” ซาสึเกะเริ่มเนียนตามเขาโอบเอวฉัน อันนี้เจ๊ยอมไม่ได้จดไว้ในบัญชีดำหึมๆ
“หมายความว่าไงกันซาสึเกะคุงที่ว่าต้องอยู่ใกล้กับซาสึเกะคุงตลอด” ยัยซากุระเริ่มถาม ฮ่า ฮ่าๆฉันจะเป็นเดอะวินเนอร์แล้วโฮะ
“หมายความว่ามากกว่าแฟนไงล่ะซากุระ” ซาสึเกะพูด เฮ้ย! มากว่าแฟนก็ภรรยาอ่ะดิเฮ้ยๆไปกันใหญ่แล้ว แต่ดูเหมือนยัยซากุระจะช้ำในช้ำนอกช้ำไปหมด
“แหม ซาสึคุงล่ะก็เค้าก็เขินเป็นนะ แต่เค้ากะตัวยังไม่ได้แต่งกันเลยนะ ^///^” ฉันพูดพร้อมบิดตัวเหนียมอายแต่ฉันก็อายจริงๆแหละเพราะเกิดมาก็มีหมอนนี้แหละกล้าใช้คำอ้อมๆพันนั้นออกมา
“ไม่ต้องเขินหรอกน่าเราก็รักกันมาตั้งหลายปีแล้วเดี๋ยวก็แต่งกันแล้วใช้คำให้ชินปากดีกว่านะทายุจัง” ซาสึเกะพูดพร้อมยิ้มเขินๆ เจริญเถอะค่ะนายเองก็ไม่เคยใช้คำนี้แบบอ้อมๆสินะช่างเป็นอะไรที่เนียนมากมายเหลือเกิน
“นี่ๆอย่าลืมสิเราเจอกันต้องkissก่อนน่ะ” ไอ้ลามกโฉยโอกาสkissของแกเหมือนฉันกินยาพิษเข้าไปทั้งอ่างเลยล่ะแต่ถ้าไม่ทำก็ไม่เนียนเอาว่ะเป็นไงเป็น กันฉันหลับตาลงพร้อมกับจูบหมอนั้นอย่างแผ่วเบาเขาเองก็โต้ตอบฉันกลับมามันเป็นสัมผัสที่มันละมุนมากๆอยากหยุดเวลาไว้จังเลยแหะสัมผัสเนินนานมากขึ้น ไม่ได้สิไม่ได้ ฉันถอนตัวออกมาก่อนที่จะไปอะไรเลยเทิดมากกว่านี้เพื่อชัยชนะฉันทำได้ทุกอย่างแหละแต่ถ้ามากกว่านี้ฉันคงไม่ไหวเหมือนกัน ในที่สุดสองคนนั้นก็ล่าถอยกลับไปเพราะเห็นแกฉันที่เป็นแฟน(หลอกๆ)ของซาสึเกะ ยัยซากุระหน้าเหม่งก็เหมือนจะร้องไห้ด้วยสะใจเป็นที่สุดแม้ว่าฉันต้องเสียจูบแรกไปโดยการอยากเอาชนะนี้มันไม่ค่อยคุ้มเท่าไหร่เลยแหะ
4
ภูเขารูปโฮคาเงะ
ฉันที่พอเข้ามายังรังลับก็วิ่งปลี่เข้าห้องของตัวเองไปเพื่อไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำส่วนตัวที่ห้องนี้มีห้องเดียว ฉันอมน้ำแล้วบ้วนออกมาหลายๆรอบแม้ว่าจะรู้สึกดีขนาดไหนก็ตามแต่ความรู้สึกที่เกิดจากอุจิวะ ซาสึเกะ ฉันไม่ยอมเก็บมันไว้หรอก
“ทายูยะพรุ่งนี้มาเจอฉันที่ห้องตอนเที่ยงนะ” เสียงของซาสึเกะตะโกนบอกเหมือนเขาอยู่ในห้องเลยเนอะ แต่ฉันว่าคงอยู่แค่หน้าห้องแหละ
“คุณเข้ามาทำไมในห้องฉันเนี่ย” ฉันออกมาก็เจอซาสึเกะนั่งอยู่บนเตียงของฉัน
“เปล่า” ปากบอกเปล่าแต่นายก้ามาห้องของฉันแล้วนี่ ฉันเพ็งสายตาไปมองเขาเหมือนจับพิรุด
“มาสานต่อ” มาสานต่อ? มาสานต่อเป็นตัวอะไรปลาหรือกระบุงล่ะเนี่ย
“เรื่อง...อุ๊บ OxO” ไม่ทันพูดต่อคำพูดของฉันก้ถูกกลืนหายไปในคอของเขา สานต่อเรื่องบ้าบอพันนี้เองน่ะหรอ ลามกที่สุดเลยอีตาซาสึมกเอ้ย! ฉันดิ้นรนสุดชีวิตเพื่อหลุดพ้นฉันถอยหนีเขาก็ตามมาฉันถอยอีกถอยออกมาเรื่อยๆเขาก็ตามมาอีกฉันหลังชนฝาแล้วนะเฮ้ย
“พอได้แล้ว ฉันหายใจไม่ออก” ฉันถีบซาสึเกะออกห่างจากตัว แล้ววิ่งออกไปออกไปเรื่อยๆจนออกจากรังลับฉันวิ่งต่อไปเพราะอะไรกัน.....ทำไมนายถึง......คนบ้า.....ตาบ้าซาสึเกะ บ้าที่สุดคนบ้าฮือๆฮือๆคนบ้า ฉันหยุดวิ่งตอนนี้ฉันอยู่ในป่าทึบที่ไม่มีใครมองเห็นฮือๆฮือๆ ฉันที่เอาขลุ่ยติดตัวตลอดก็คิดว่าเป่าขลุ่ยแล้วคงหายสะเทือนใจเรื่องที่ผ่านมาเมื่อซักครู่ พอเป่าไปเรื่อยๆฉันก็รู้สึกสบายใจขึ้นมานิดหน่อยบ้างแล้ว
แปะๆแปะๆ
เสียงตบมือมาจากข้างหลังฉันใครกันนะมาทำอะไรที่นี้กันแน่เนี่ยแล้วเขาได้ยินที่เราเป่าขลุ่ยด้วยสินะถึงปรบมือให้ฉัน มือของเขาแตะมาที่ไหล่ของฉัน
“เพราะมากเลยล่ะเธอชื่ออะไรหรอ ฉันชิกามารุ” ชิกามารุหรอ
“ฉันทายูยะ” ชื่อคุ้นๆหูแหะเหมือนเคยได้ยิน พอฉันหันไปมองก็เจอกับผู้ชายที่ฉันเคยปะมือมาด้วยกันแล้ว ฉันกับเขาถึงกับอึ้งไปตามๆกัน
“นาย/เธอ” เราชี้หน้ากันและกัน พระเจ้าช่วยเขาคนนี้น่ะหรอชิกามารุแทบจำไม่ได้แนะ(ประชด)
“เฮ้! เธอน่าจะตายไปแล้วนิ แต่ทำไมโตมาแล้วน่ารักจังง่ะ” เอาล่ะเจริญจริงๆเลยฉันกลับรังลับไปก็เจอไอ้หน้าหื่นลามกสลอนหน้าอยู่ อยู่ตรงนี้ก็เจอไอ้หื่นอีกคนชีวิตฉันจะไม่เจอคนหื่นๆน่ะมีบ้างมั้ยน้า (หุ่นเธอเซ็กซี่จะตายชักนะแม่คูณณณณ)
“พรุ่งนี้ไปกินอะไรกับพวกฉันตอนเที่ยงที่ห้าภูเขาโฮคาเงะมั้ยล่ะ” ชิกามารุชวนแต่ฉันมีนัดกับไอ้ชีกอหน้าฮ่อน่ะสิ
“วันเทศกาลฤดูเจอกันที่หน้าหมู่บ้านโคโนฮะได้มั้ยเพราะว่าฉันมีธุระพรุ่งนี้” ฉันบอกปัดเวลา ชิกามารุพยักหน้าเขาวิ่งกลับออกจากป่าพร้อมตะโกนบอกกับฉันว่าแล้วเจอกันนะด้วยที่จริงเขาก็เป็นคนดีนี้นา ฉันไปทำร้ายเขาได้ลงคอจริงๆ ฉันลุกขึ้นแล้วเดินออกจากป่าไปแม้ว่าจะกลับไปเจอไอ้บ้าลามกนั้นก็ตามทีเถอะแต่ฉันเป็นคนรักษาสัญญาที่มีนัดกับคนชีกอนั้น
“มีอะไรหรอค่ะ” ฉันเดินพร้อมถาม ซาสึเกะเหมือนเดิมหน้าเรียบเฉยนั้นมันน่าหมั่นไส้นักนะน่าฉีกมันเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยดีแท้
“วันนี้น่ะไปดูดอกซากุระกันนะ” เขาพูดพร้อมลากตัวฉันไปตามเคย เจริญดีแท้ล่ะนะ
“จะกินอะไรก่อนดีล่ะ ทาโกยากิหรือเครป” ที่นี้มันที่ที่ชิกามารุจะนัดฉันมานี้แต่พอมาที่นี้เราสองคนต้องแปลงร่างเป็นชาวบ้านธรรดาๆ แต่ถ้ามากับชิกามารุคงไม่ต้องทำแบบนี้สินะ
“เครป” ฉันตอบส่งๆไป เครปก็มาฉันเริ่มเหม่อเกี่ยวกับชีวิตแล้ว ฉันนี้มันหลงรักคนง่ายเกินไปจริงๆเลยตอนนี้เฮยยยย!
“ชะอุ้ย ฮ่า ฮ่ะ ฮ่า ฮ่ะ ฮ่า” ฉันหัวเราะออกมาเพราะโดนคนข้างๆจี้เส้นจ๊กกะจี้ หน่อยแน่ๆ
“หยุดนะ ฮ่ะ ฮ่า ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ” ฉันแกล้งกลับคืน บังอาจมาเล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับทายูยะผู้นี้ซะได้นะฉันจะจั๊กกะจี้นายให้บ้าจี้ตายไปเลย เพิ่งเคยเห็นเขาหัวเราะครั้งแรกนะเนี่ยรู้สึกดีจังผ่อนคลายดีนะเนี่ยที่มาดูดอกซากุระที่บานสะพรั่งเต็มต้นไปหมด นายคงอยากให้ฉันผ่อนคลายสินะเป็นคนที่เอาใจใส่คนรอบข้างดีจังเลยนะอุจิวะ ซาสึเกะ
“ขอบคุณนะซาสึเกะ” ฉันพูดขอบคุณเขา
“เรื่องอะไรหรอ”
“ที่คุณพาฉันมาพักผ่อนคลายเครียดเรื่องของดอกไลแลคสีขาวน่ะ” ฉันพูดพร้อมล้มตัวนอนตักเขา มีโอกาสจะนอนก็ขอนอนบนตักล่ะกันไม่มีทางที่จะนอนบนพื้นเด็ดขาด ง่วงจังเลย! นอนหน่อยดีกว่าเอิ่มมม
[Sasuke]
ผมมองทายูยะที่นอนหลับไปบนตักของผมเธอคงเพลียเรื่องดอกไลแอลคสีขาวมากสินะเธอคงอดหลับอดนอนตามหามันทางสาราณุกรมดอกไม้ที่มีแต่ข้อมูลดอกไลแลคแต่ไม่มีความหมายของมัน ผมรู้ว่าจะหาดอกไลแลคได้ที่ไหนนะครับ แต่ผมแค่อยากให้เธอมาหาผมทุกวันๆหลังจากเหตุการณ์ที่ผมเกิดสติแตกเรื่องเมื่อวานเพราะผมไม่คาดคิดว่าเธอต้องการเอาชนะซากุระขนาดที่จูบแรกก็ยอมเสียสละมันไปแต่เหมือนเธอลืมมันไปหมดแล้ว ผมเองก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าหลังจากที่เธอวิ่งออกไปจากห้องแล้วเธอไปไหนอยู่กับใครแต่ก็ไม่กล้าถามเธอ ผมอยากอยู่แบบนี้ตลอดไปอยากให้เธอนอนตักแบบนี้ตลอดไปผมไม่อยากเป็นนินจาที่เก่งที่สุดไม่อยากเป็นขีดจำกัดทางสายเลือดผมอยากเป็นคนที่เธอรักมากกว่า ผมคิดว่าถ้าเธอยอมรับผมจริงๆผมก็อยากแต่งงานกับเธอเลย ไม่อยากที่จะรออีกต่อไปอยากลูกด้วยกันซักคน ผมเริ่มฟุ้งซ่านแล้วสิเนี่ยตอนนี้ก็ได้เวลากลับไปที่รังลับแล้ว ผมแบกทายูยะขึ้นหลังไปยมพระอาทิตย์ตกดินนี้สวยงามเหลือเกิน
“นี่สวยจังเลยเนอะ” เสียงใสๆของคนบนหลังพูดผมรู้สึกดีที่ไม่ต้องเหงาระหว่างทางแล้ว เธอตื่นได้ซักทีนะดูเมื่อเธอจะชอบตะวันตกดินมากๆ
“นึกถึงตอนที่ได้ขี่หลังพี่ชายจังเลย” เธอพูด พี่ชายหรอตอนนี้พี่อิทาจิกำลังทำอะไรอยู่นะ
“พี่ชาย...”
“พี่ชายงั้นหรอ” ผมถาม
“อืมพี่ชาย พี่ยาทาจิ พี่ยาทาจิ...” เธอพูดแผ่วเบาเหมือนพยายามไม่ร้องไห้แต่น้ำที่ไหลรดไหล่ผมจนเปียกนี้คงร้องไห้แล้วสินะ ยาทาจิคือชื่อพี่ชายเธองั้นหรอทายูยะเกิดอะไรขึ้นนะ
5
เรื่องราวในอดีต
ณ บ้านในเมืองเล็กๆที่มีครอบครัวอบอุ่นๆอยู่ครอบครัวนึ่งมีพี่ชายน้องสาวพ่อกับแม่อยู่ด้วยกันสี่คน หลังบ้านก็มีสวนดอกไม้ที่สวยงามอยู่เป็นสวนที่มีบ่อน้ำเล็กๆไม่ลึกอยู่ด้วย เด็กผู้หญิงผมสีแดงวิ่งเล่นอยู่กับเด็กผู้ชายผมสีน้ำตาลอ่อนเขาดูอายุมากกว่าเธอหลายปี
“นี่ๆพี่ยาทาจิ พี่จะเป็นนินจาที่ยิ่งใหญ่ใช่มั้ย” เด็กหญิงพูดพร้อมส่งยิ้มให้พี่ชาย
“ใช่แล้ว พี่นี้แหละจะเป็นนินจาที่ปกป้องทายูยะน้องรักของพี่เองนะ” พี่ยาทาจิยิ้มพร้อมลูบหัวฉัน พวกเรานั่งกินแตงโมที่พ่อเป็นคนซื้อมาแม่เป็นคนหั่นแบ่งให้กิน ตอนนี้พี่ยาทาจิก็เป็นโจนินแล้วฉันเองก็จะเป็นเกะนินแล้วในอีกไม่ช้า พี่ยาทาจิมักบอกว่าฉันเป่าขลุ่ยเก่งและฉันก็เป่าขลุ่ยให้พี่ฟังเสมอๆ บ้านเราเป็นบ้านที่สงบสุขพ่อก็ต้องใจทำงานแม่ก็เป็นแม่บ้านส่วนพี่ยาทาจิก็เป็นโจนินแล้ว
“พ่อแม่ครับผมว่าพาทายูยะหนีไปก่อนเถอะเหตุการณ์มันลุกลามขนาดนี้แล้ว” พี่ยาทาจิวิ่งเข้าบ้านมาสีหน้าตกตื่นใจ มันเกิดอะไรขึ้นทำไมพี่ชายถึงวิ่งหน้าตาตื่นแล้วคุยอะไรกับพ่อแม่กันนะ
“เฮ้ย! นั้นมันโจนิน......ฆ่ามันเลย.......” กลุ่มของนินจาหมู่บ้านอื่นวิ่งเข้ามาทางหลังบ้าน ได้ยินไม่ค่อยชัดเลย ไปหาพ่อแม่ดีกว่าพี่ยาทาจิคงมาแล้วสินะเป่าขลุ่ยเพลงใหม่ให้ทุกคนฟังก่อนนอนดีกว่า ฉันลุกจากที่นอนเดินไปห้องที่ทุกคนอยู่ พอเปิดประตูเข้าไป......เลือดสีแดงสด......นองเต็มพื้น
“พี่ชาย” ฉันน้ำตารื้นที่ทุกคนถูกฆ่า พี่ชายที่บอกว่าจะปกป้องฉันเองก็พลอยนอนจมกองเลือดไปด้วย ฉันเปิดประตูออกไปข้างนอกพบกับนินจาของหมู่บ้านอื่นกำลังฆ่าคนในหมู่บ้านทีละคนทีละคน
“ทายูยะจัง อ๊าค!” ฮิโรชิที่เป็นเพื่อนฉัน เขาวิ่งเข้ามาหาแต่เลือดสีแดงเปอะเปื้อนเต็มใบหน้าของฉัน ฮิโรชิ มามิ เรกิ ซาโตะ ทุกคนถูกฆ่าตายไปหมด ฉันที่ช็อคเรื่องที่เกิดขึ้นฉันที่ไม่รู้จะทำอย่างไงเลยเอาขลุ่ยออกมาวิชาลับที่ฉันสุ่มซ่อมอยู่คนเดียวโดยไม่มีใครรู้ เพลงสังหาร ฉันเป่าขลุ่ยเป็นเพลงที่ทำให้เกิดภาพหลอนแล้วคิดไปต่างๆนาๆสามารถทำให้ตายได้ ฉันเริ่มไปอยู่กลางฝุ่งชนทุกคนเริ่มล้มลงไปเรื่อยๆแต่มันคงไม่ทำให้ฉันหยุดเป่าขลุ่ยหรอกนะ ฉันจะฆ่าไอ้พวกที่มันทำพี่ยาทาจิพ่อกับแม่ให้หมดพวกแก ฉันเดินไปเรื่อยๆจนออกนอกหมู่บ้าน เหนื่อยเหลือเกินง่วงจังหนาวจังพี่ค่ะ
“อ้าวเด็กผู้หญิงที่แสนบอบบางมาทำอะไรที่นี้เนี่ย” เสียง.....เสียง....ของใครกันน่ะ เป็นห่วงฉันหรอดีจังแหะ มือเย็นจังเหมือนน้ำแข็งเลย.....
“ที่นี้ที่ไหน คุณเป็นใครน่ะ” พอลืมตาขึ้นมาอีกทีฉันก็มาโผล่อยู่ที่ไหนซักแห่งซะแล้วสิ อ้าว! นั้นมันพี่ชายคนที่มือเย็นๆนี้ เขาเป็นคนพาฉันมาด้วยงั้นหรอทำไมล่ะทั้งที่ไม่รู้จักกันมาก่อนแต่เขากลับพาฉันมาด้วยเป็นคนดีจริงๆ
“ฉันหรอ ฉันชื่อโอโรจิมารุ เธอล่ะแม่สาวน้อย” เขาถามกลับ ชื่อแปลกๆจังโอโรจิมารุ =<>=
“ทายูยะค่ะ” ฉันตอบกลับไปพร้อมยิ้มให้เขา จากนั้นฉันก็ถูกให้ยาทดลองโดยท่านโอโรจิมารุแต่ท่านก็สัญญาว่ามันไม่มีอะไรที่น่ากลัวนอกจากร่างกายของฉันที่จะเปลี่ยนไปชั่วครู่เท่านั้น ซาคอนกับอูคอนก็รวมร่างกันฉันเองก็ยังแปลกใจเลยทำไมไม่เกิดอะไรขึ้นกับฉันเลยล่ะฉันก็ปกติดีนี้
“ทายูยะขลุ่ยนี้ฉันขอไปดูหน่อยได้มั้ย”
“ซาคอนเอาคืนมาอย่าเล่นนะเดี๋ยวมันหล่น” ซาคอนหยิบขลุ่ยเลาสุดท้ายที่พี่ยาทาจิเป็นคนทำให้ฉันขึ้นมา ฉันพยายามที่จะเอากลับมาแต่ซาคอนกลับเล่นโยนมันไปมากลางอากาศ ขลุ่ยของพี่ยาทาจิเลาสุดท้ายหาเลาใหม่ไม่ได้อีกแล้ว
เพล้ง!
เสียงของไม้ที่แตกออกจากกันขลุ่ยที่พี่ยาทาจิทำให้ฉันเป็นของขวัญวันเกิดครบรอบอายุ9ขวบ ขลุ่ยเลาสุดท้ายของสิ่งสุดท้ายที่พี่ยาทาจิเหลือเอาไว้ให้ฉัน ขลุ่ยของฉันสิ่งสำคัญของฉันแตกออกจากกันซะแล้วขลุ่ยของฉัน.....ขลุ่ยของฉัน......ขลุ่ยของฉานนนนนนนน!!!!
“ฉันบอกแล้วไงว่าเดี๋ยวมันหล่น” สมองฉันเริ่มประมวลผลการลงโทษที่จะเกิดขึ้น ฉันจะ....ฉันจะ...ฉันจะฆ่าแก บังอาจ....บังอาจ....บังอาจนัก
“ทายูยะใจเย็นๆก่อนสิ” ฉันหยิบซากขลุ่ยขึ้นมา รู้สึกเหมือนหัวหนักอึ้งขึ้นมาขลุ่ย
“ทายูยะขลุ่ยๆ ขลุ่ยเป็นเหมือนเดิมแล้ว” ฉันมองขลุ่ย......เป็นเหมือนเดิมแล้ว ขลุ่ยสุดที่รักของฉันเป็นเหมือนเดิมแล้วต่อจากนี้ฉันจะไม่ให้ใครมายุ่งกับแกอีกแล้วล่ะ
“มีอะไรหรอค่ะท่านโอโรจิมารุ” ฉันเดินมาหาท่านโอโรจิมารุ เพราะท่านบอกว่าต้องการให้กลุ่มของเราปฏิบัติภาระกิจใหญ่ครั้งนี้
“ฉันต้องการให้เธอนำทัพนินจาโอโตะบุกชิงตัวอุจิวะ ซาสึเกะ” ฉันพยักหน้า
“เอ่อท่านโอโรจิมารุ แล้วคิมิมาโร่ล่ะค่ะ” ฉันอดไม่ได้ที่จะถามถึงคิมิมาโร่เพื่อนคนแรกที่ยอมคุยกับฉันตั้งแต่ฉันมาอยู่กับท่านโอโรจิมารุ
“เขาสบายดีเธอไปทำหน้าที่เถอะนะทายูยะ”
“ค่ะ”
6
บทสรุป
วันนี้เป็นวันที่ชิกามารุนัดฉันไว้รออีกไม่กี่ชั่วโมงชุดยูกาตะที่ฉันให้คาบูโตะไปหามาให้ก็ต้องเอาออกมาปัดฝุ่นหน่อยดีกว่า สวยแล้วก็เหมาะกับฉันมากๆเลยอร๊ายยยย! [>w< ] [ >w<] อาบน้ำนานๆดีกว่าจะได้มีดับกลิ่นกายที่ไม่ค่อยได้อาบน้ำของฉัน ว่าแล้วก็วิ่งเข้าห้องน้ำทันทีล่ะเจ้าค่า ลั้ลลา ลั้ลลา ลั้ลลา ลั้ลลา _0_ ฉันร้องเพลงอย่างอารมณ์ดีทีเดียวขัดผิวๆเอาให้มันขาวขึ้นขาวกว่านี้อีกเซ่ฮ่าฮ่าๆ(ซาดิสอ่ะ)
“ชิกามารุรอนานเปล่า” ฉันวิ่งไปที่หน้าหมู่บ้านก็เจอชิกามารุมายืนรอฉันพร้อมกับเทมาริ นารูโตะ ฮินาตะและคิมิมาโร่ อึ้งงงงงง! คิมิมาโร่มาอยู่นี้ได้ไง เอาแล้วบ่อน้ำตาจะแตกแล้วกลั่นใจไว้สิทายูยะอดกลั่นเอาไว้
“ทายูยะไม่ได้เจอเสียนานเลยสบายดีสินะ” คิมิมาโร่พูดพร้อมยิ้มหาฉัน ไม่ได้เจอกันเสียนานเลย....สบายดีสินะ เพื่อนบ้าไม่ได้เจอกันตั้งหลายปีทำไมยังยิ้มได้อีก ฮึกๆ T^T
“เพื่อนบ้า คิมิมาโร่บ้าที่สุดเลยฮึกๆฮือๆ ...แงๆแงๆ” ฉันวิ่งเข้าไปกอดเขาแล้วร้องไห้ออกมา เจ้าบ้าคิมิมาโร่
“ร้องไห้เป็นเด็กไปนะทายูยะ” คิมิมาโร่พูด แงๆคิมิมาโร่โฮๆ ฉันปล่อยโฮดีนะที่ฉันไม่เหมือนผู้หญิงที่ชอบแต่งหน้าไม่งั้นหน้าฉันไม่เหลือเค้าเดิมแน่ๆ
“ก็ท่านโอโรจิมารุบอกว่านยตายไปแล้วนี่ T^T” ฉันพูดพร้อมกอดเขาแน่นกว่าเดิมเป็นเท่าตัว ทุกคนๆหัวเราะฉันกับคิมิมาโร่ ฉันบอกความจริงเรื่องวันที่ฉันไปเจอนารูโตะกับซากุระในป่าให้นารูโตะฟังเขาบอกว่าไม่เป็นไรหรอกนะ เรื่องมันผ่านมาแล้ว ฉันยิ้มออกและร่าเริงได้ซักทีสินะไม่ต้องไปเครียดเหมือนอยู่ที่รังลับเลย ในเมื่อมาในเมืองในเมืองก็ต้องมีร้านต่างๆและหนึ่งในร้านต่างๆก็ต้องมีร้านดอกไม้บร๊ะเจ้าฉันคิดได้ไงเนี่ยฮี่ๆ
“นี้ๆชิกามารุที่นี้มีร้านดอกไม้รึเปล่า” ฉันถาม เขาพยักหน้าเอาล่ะฉันจะไปซื้อดอกไม้แล้วก็ถามซะเลยว่าความหมายของดอกไลแลคสีขาวคืออารายโฮะๆ
“พาไปหน่อยสิ” ฉันบอก ฮินาตะอาสาพาฉันไปเองส่วนคิมิมาโร่ก็ตามมาด้วยที่นี้เป็นร้านที่นารูโตะบอกว่าเป็นร้านของเพื่อนเขาที่ชื่ออิโนะ
“อ้าวฮินาตะแล้วก็คิมิมาโร่มาอะไรงั้นหรอ” ผู้หญิงผมยาวสีทองหางม้าถามนี้คงอะไรเป็นอิโนะสินะ
“คือมีดอกไลแลคสีขาวมั้ยค่ะ” ฉันถามออกไป เธอทำหน้าครุ่นคิดอยู่พักใหญ่ๆ
“เพิ่งหมดไปน่ะ ต้องรออาทิตย์นะถึงจะมีมาใหม่” อาทิตย์น่าโอก็อด O[]O
“ทำไมคอตกแบบนั้นล่ะจ๊ะ” ฮินาตะพูดพร้อมกับตบไหล่ฉัน ใช่ไม่เห็นเป็นไรเลยอาทิตย์เดี๋ยวเองอย่าได้แคร์เลย ฮืออออออๆ TToTT
“งั้นเดี๋ยวอีกอาทิตย์นึ่งฉันจะมาเอาดอกไลแลคได้มั้ย” ฉันถาม อิโนะพยักยิ้มๆให้ฉันเป็นอันตกลงล่ะกันนะ ^w^
จากนั้นฉันก็ไปทะลุยงานเทศกาลให้มันมันส์ๆๆกันไปเลยแต่พอฉันคิมิมาโร่และฮินาตะเดินออกมาจากร้านขายดอกไม้ของอิโนะได้ไม่นานคนหน้าฮ่อก็เดินมาทางนี้สร้างความตกใจให้ฮินาตะเป็นอย่างมาก
“มาเที่ยวอยู่นี้เองเดี๋ยวเขาจะจุดพลุแล้วไปดูกันทายูยะ” จากนั้นฉันก็โดนลากไปกับคนหน้าหม้อไปที่ยอดต้นไม้ฉันลอบมองใบหน้าคมๆของแล้วก็รู้สึกหน้าร้อนผ่าวๆเลยอ่ะใจก็เต้นไม่เป็นจังหวะเอาเสียเลยนี้มันเกิดอะไรขึ้นกับฉันเนี่ยยิ่งอยู่ใกล้ยิ่งใจเต้น [.\\\.]
“ฉันพาเธอมาดูพลุไม่ใช่ดูหน้า แต่ถ้าอยากดูหน้าฉันก็จะให้ดู” เขาพูดพร้อมกับเขยิบเข้ามาใกล้ๆจากนั้นพลุก็เริ่มจุดสวยมากๆแต่ฉันเริ่มง่วงแล้วนี้สิความง่วงสะสมหรือไงเนี่ยในที่สุดหัวฉันก็ตกไปอยู่ที่ไหล่ของคนข้างๆ
“อย่าเพิ่งหลับสิ” เขาพูดพร้มกับประคองหน้าของสาวเจ้าขึ้นมา “หลับนักใช่มั้ย” เขาพูดแล้วบรรจงกดริมฝีปากลงไปที่ปากของอีกฝ่าย
“อื้อๆอ่อยอั้นอ่ะ” ทายูยะตื่นตาโพลงทันทีแต่จูบคราวนี้เธอก็ปล่อยให้มันเกิดขึ้นไป เหมือนกับว่าเธอเองก็ชอบเช่นกัน ทั้งสองจูบกันจนพลุหยุดจุดทายูยะที่ตั้งสติได้ก็ตื่นตกใจ
“ฉันรักเธอ” ซาสึเกะสารภาพออกมา ทายูยะหน้าแดงแปร๊ดหนักกว่าเดิมใจเธอโครมคราม
“ฉันก็ชอบนาย” จากนั้นทั้งสองคนก็ยิ้มให้กันบนต้นไม้ไปด้วยกัน
[ส่งท้าย]
“ซาสึเกะดอกไลแลคที่นายให้ฉันหาได้แล้ว” ทายูยะเดินมาพร้อมกับดอกไลแลคสีขาว
“ความหมายล่ะ” ซาสึเกะถาม ทายูยะคลี่ยิ้มแหะๆให้ซาสึเกะ
“ลืมถามเลย [ . .]” ทายูยะพูดพร้อมกับเสมองไปทางอื่น ซาสึเกะลุกขึ้นเดินไปหาเธอแล้วผลักเธอไปชิดผนังห้อง
“ความหมายคือ ความบริสุทธิ์....” ทายูยะเงียบกริบ
“เธอให้ดอกไลแลคกับฉันแสดงว่าเธอให้ความบริสุทธิ์กับฉันแล้วนะ” ซาสึเกะพูดพร้อมกับยิ้ม ทายูยะได้แต่หน้าแดงไม่ยอมพูดจาอะไร
--------------------------------------------------------The End-----------------------------------------
คุยประสาหมากะ Timberry
ดีจ้าเขาเองทิมเบอร์รี่วันนี้มานำเหนอเรื่องทายุจังกะเสี่ยเกะอ่ะนุเรื่องนี้เสี่ยเกะอาจดูหื่นไปหน่อยเพราะเพื่อนมันบอกว่าเสี่ยเกะที่ขรึมน่ะที่จริงชอบคิดเรื่องลามกจกเปรตอยู่ตลอดเวย์//โดนกระทืบ
พอมารู้ทีหลังว่ามันหลอกก็เหาะไปฆ่ามันถึงบ้านทันทีและร้องไห้อยากให้มันรับผิดชอบสิ่งที่มันทำเลยตอนแรกคนแถวนั้นคิดว่ามันทำมิดีมิร้ายแต่พอเขาบอกว่าไม่ใช่มันก็มีแต่คนหัวเราะ ; _ ; //สมน้ำหน้า
พอเพื่อนออกมาจากบ้านก็จัดการกระโดดกัดหัวมันทันทีแล้วมันก็เลี้ยงไอติมเขาเป็นการใหญ่เพราะเคืองมากเลยไม่รู้จะทำไงแต่งก็จะเสร็จอยู่แล้วเพื่อนมันก็หัวเราะอีกทิมเลยเอาไอติมโปะหน้ามันเลยอยากมาหัวเราะทิมอีกนี้ถ้าไม่ใช่เพื่อนกันฉันรุมสะกำแกไปนานแล้วย่ะ จากนั้นทิมก็เลยคิดไอเดียออกมาเป็นวิธีจบแบบง่ายๆที่หาที่ไหนไม่ได้อีกแล้วก็ออกมาเป็นเรื่อง รักง่ายๆสไตล์นินจานี้แหละจ๊ะ
คุยประสาหมากะ Timberry ไปก่อนล่ะน้อพี่น้อง
[ฝากผลงานต่อไปด้วยนะจ๊ะ >w<]
ความคิดเห็น