คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ผมไม่ใช่ของของคุณ
ตอนที่ 2
ผมไม่ใช่ของของคุณ
“ก็ได้ อะไรล่ะ”
“ยังไม่บอก :P” ลางสังหรณ์ผมบอกว่ามันจะไม่ธรรมดาแน่ - -
“เข้าเรียนได้แล้วล่ะ กริ่งดังแล้ว” ผมผลักพี่เจคออกห่างจากผม แต่พี่เจคคว้าแขนผมไว้แล้วกระซิบข้างหูจนผมขนลุกซู่ “เย็นนี้รอพี่ที่เดิมนะ”
“เออครับ ทราบแล้ว ปล่อยผมได้แล้ว” ผมพูดเสียงเข้มกลบความเขิน
“ถ้าเขินน่ะ แสดงออกมาก็ได้นะ พี่ไม่ว่าหรอก” พี่เจคแซว ผมเสียงเหยียบเท้าพี่แกเป็นการบอกลา
-ตอนเย็น-
วันนี้พี่เจคมาช้านะ ปกติพี่เจคไม่เคยให้ผมรอนานขนาดนี้ เขามักจะมาก่อนเสมอ เดินไปดูหน่อยดีกว่า คงจะอยู่ที่ห้องซ้อมดนตรี
“เจค ฉันรักนาย” รุ่นพี่ซาร่าที่อยู่ห้องเดียวกับพี่เจคพูดกับเขา แล้วจูบเขาอย่างอ่อนโยน ภาพที่เห็นอยู่ข้างหน้ามันทำให้ผมรู้สึกเหมือนผมถูกดูดเข้าไปอยู่ในมิติที่ไม่มีใครมองเห็น
ตึง!
ผมเผลอปัดกล่องที่อยู่ข้างตัวตกลงพื้น ทำให้ทั้งสองคนผละออกจากกัน
“เอ่อ.. ผมขอโทษครับ” ผมพูดแล้วรีบวิ่งออกมา ให้ตายเถอะ แล้วที่พี่เจคบอกว่ารักผมทุกวันมันไม่ใช่ความจริงใช่ไหม
“ฟิน รอพี่ก่อน!” พี่เจคตะโกนตามหลังมา ผมรีบเร่งฝีเท้าทันที
ซ่าๆ ซ่าๆ
ฝนตกลงมาเหมือนเป็นการซ้ำเติมผมเลย ให้ตายสิ! ผมรีบวิ่งฝ่าสายฝนกลับบ้านทันที ผมเป็นคนที่ร่างกายอ่อนแอ โดนฝนนิดหน่อยก็ไม่สบายแล้ว ไม่ต้องทายก็รู้ว่าพรุ่งนี้ผมต้องนอนซมอยู่ที่บ้านแน่ๆ แต่เป็นแบบนั้นก็ดี จะได้ไม่ต้องไปเจอไอ้พี่เจคนั่น
ผลัก!
“ขอโทษครับ ผมรีบไปหน่อย” ผมรีบพูดพลางช่วยพยุงผู้ชายคนนั้นให้ยืน
“ไม่เป็นไรครับ ผมไม่เจ็บ อ้าว นี่คุณตาแดงนี่นา ร้องไห้มาหรอครับ” ผู้ชายที่ผมวิ่งชนทัก
“อ๋อ สงสัยฝนจะเข้าตาน่ะครับ” ผมบอกปัดๆ
“ผมว่าคุณดูจะไม่สบายนะ หาที่หลบฝนก่อนเถอะครับ” ผู้ชายคนนั้นไม่ยอมฟังที่ผมพูด ลากผมไปหลบฝนทันที
“คุณยังโอเตอยู่ไหมครับ” ผู้ชายคนนั้นถามผมอย่างไม่สบายใจ อาจจะเป็นเพราะผมตัวสั่นมากก็ได้
“ผมไม่เป็นไรครับ..” ผมบอกเสียงแผ่วก่อนที่สติจะดับวูบไป..
“เฮ้ย แกเป็นใครวะ แล้วมาทำอะไรในบ้านของฟิน!!” เสียงเอะอะโวยวายปลุกให้ผมตื่น อืม.. นี่ผมอยู่ที่บ้านแล้วหรอเนี่ย แล้วใครกันที่มาส่งผม ใครกันที่เช็ดตัวและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ผม ผมหมดสติไปนี่ หรือว่า..!!
“หยุด!!” ผมตะโกนเสียงดัง ทำให้ทั้งสองคนผละออกจากกัน
“ฟื้นแล้วหรอครับ คุณสลบไปเกือบสองชั่วโมงเลยนะ” เด็กผู้ชายที่น่าจะอยู่ม.สี่หน้าตาก็ดีใช่ย่อยถามผมตาแป๋ว
“อืม.. คุณสินะครับที่แบกผมมา ขอบคุณมากเลยนะครับ แล้วก็ขอโทษด้วยนะครับ ที่วิ่งชนคุณ” ผมบอกเสียงเนือยๆ
“ผมคิดว่าคุณอยากกินน้ำนะ” เด็กน้อยว่าแล้วรีบไปรินน้ำใส่แก้วให้ผมทันที
“ฟิน พี่ต้องการคำอธิบายนะว่าไอ้เด็กคนนี้มันคือใคร แล้วทำไมมันถึงเข้ามาในบ้านของนายได้” พี่เจคตะโกนเสียงดัง แต่ผมทำเหมือนไม่มีเขาอยู่ในห้อง
“ขอบใจนะ” ผมบอกแล้วดื่มน้ำจนหมดแก้ว
“อ๊ะ!” เด็กน้อยถือวิสาสะเอาหลังมือมาแตะหน้าผากฉัน
“เฮ้ย อย่ามาแตะต้องฟินของฉันนะโว้ย” พี่เจคโวยวาย
“ผมไม่ใช่ของของคุณ และไม่มีทางเป็น ออกไปซะ” ผมบอกเสียงเย็น พี่เจคทำท่าจะเถียง แต่เขาก็เห็นน้ำตาที่เอ่อคลอของผม เลยเดินออกไปอย่าเงียบๆ
โครม!
แล้วก็ไปทำลายข้าวของข้างนอก - -
“พี่คนนั้นเป็นแฟนของพี่หรอครับ” เด็กน้อยถามตาแป๋ว
“ไม่หรอกครับ แค่เกือบน่ะ แต่ตอนนี้ไม่มีทางเป็นแล้ว” ผมยิ้มอย่างอ่อนแรง
“อย่าร้องไห้ไปเลยครับพี่ชาย เดี๋ยววันนี้ผมจะดูแลพี่ชายเอง” เด็กน้อยบอกแล้วยิ้มแฉ่งให้ผม เป็นเด็กที่ร่าเริงชะมัด
“ขอบคุณนะครับ” ผมยิ้มให้บ้าง
“กินยาแล้วนอนพักเถอะครับพี่ ไข้พี่ขึ้นสูงมาก” ผมยิ้มแล้วค่อยๆหลับตาลง
“พี่นี่น่ารักนะ พี่รู้ตัวรึเปล่า” เจ้าเด็กน้อยคงคิดว่าผมหลับแล้วเลยพูดสินะ
“พี่รู้ไหมครับ ครั้งแรกที่ผมเห็นพี่น่ะ ผมใจเต้นแรงมากๆ พี่บอกผมทีได้ไหมว่านั่นคือความรักหรือเปล่า ผมไม่เคยมีความรักเลย พี่บอกผมหน่อยสิ”
“พี่ชายคนนั้นคงโง่มากที่ทิ้งพี่ไป แต่ไม่เป็นไรนะครับ ต่อไปนี้ผมจะดูแลพี่เองตราบใดที่ผมยังหายใจ แต่เวลาของผมก็คงเหลือไม่มากแล้ว” ซวยแล้วสิครับผม =_____=
-------------------------------------------------------------------------
Vote + Comments 
ความคิดเห็น