คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ฉันอยากให้นายเลิกโกรธฉัน
ตอนที่ 5
ฉันอยากให้นายเลิกโกรธฉัน
ผมตื่นเต้นมาก วันนี้เป็นวันแสดงนิทรรศการแล้ว ผมรีบตรงไปยังห้องเรียนที่ตอนนี้กลายเป็นร้านอาหารขนาดเล็กไปแล้ว
“อ้าว สวัสดีครับพี่ฟิน ผมว่าที่พ่อครัวมารายงานตัวแล้วครับ” ไดโนเสาร์ทำท่าเคารพแบบทหาร แล้วคว้าผ้ากันเปื้อนมาใส่ ประจำตำแหน่งพ่อครัว
“เฮ้ย! เตรียมตัว หลังจากงานแสดงเสร็จก็จะเปิดให้เดินชมนิทรรศการกันแล้วเว้ย” ลาสวิ่งมาตะโกนอย่างตื่นเต้น ทุกคนเริ่มชุลมุนวุ่นวาย
กริ๊ง~
แขกคนแรกมาแล้ว ><
“แกนั่นแหละ ออกไปรับแขกเลย” ทอมผลักผมให้ออกไปรับแขก
“เอ่อ.. ยินดีต้อนรับครับ” ผมโค้งหัวให้อย่างสุภาพ
“เอ่อ.. ไม่ต้องขนาดนั้นหรอก ไหนจะให้ฉันเป็นพ่อครัวให้ไม่ใช่หรอ” เสียงแบบนี้ ไอ้พี่เจคแน่นอน ยังจะมาทำไมอีกนะ
“ไม่ต้องแล้วล่ะครับ เราได้พ่อครัวคนใหม่แล้ว เชิญคุณออกไปจากร้านของเราได้แล้ว” ผมบอกเสียงเย็น แต่พี่เจคไม่ยอมฟัง เดินไปคว้าผ้ากันเปื้อนมาใส่แล้วไปยืนประจำตัวแหน่งพ่อครัวข้าวๆไดโนเสาร์
“ออกไปเป็นเด็กเสิร์ฟไป ทางนี้ฉันจัดการเอง” ไดโนเสาร์เดินออกมางงแล้วถอดผ้ากันเปื้อนแขวนไว้ที่เดิม
“เฮ้ย แขกมาเต็มร้านเลย” ลาสร้องอย่างตื่นเต้น หลังจากนั้นทุกคนก็ไม่มีเวลาคุยกัน เอาแต่วิ่งวุ่นกับการเสิร์ฟอาหารและรับแขก ผมก็รับหน้าที่เป็นเด็กเสิร์ฟเหมือนกัน แขกส่วนใหญ่ในร้านจะเป็นเด็กผู้หญิง สงสัยจะตามมาดูพี่เจคทำอาหาร ก็พี่แกเป็นเดือนโรงเรียนนี่นะ ไปทางไหนก็มีแต่คนตามห้อมล้อม - -
“พาสต้าโต๊ะสี่” ผมเดินมาสั่งออเดอร์กับพี่เจค
“ทราบแล้วครับ” พี่เจคบอกพลางเช็ดเหงื่อ เขาทำงานจนมือเป็นระวิง ไม่ได้พักเลย น่าจะมีพ่อครัวสักสองคนนะ
“ต้องการพ่อครัวอีกคนไหมครับ” ผมถาม
“ถ้าเป็นนาย ฉันต้องการ แต่ถ้าเป็นคนอื่น ฉันไม่” พี่เจคหันมาตอบทั้งๆที่มือก็ยังทำ
“งั้นก็ทำไปคนเดียวเถอะครับ” ผมบอกแล้วเดินออกมารับลูกค้าต่อ
-พักเที่ยง-
“เฮ้อ เหนื่อยชะมัด ดีนะที่เรายังได้พักบ้าง” ลาสบ่น ส่วนไดโนเสาร์ก็มานั่งซับเหงื่อแล้วก็ปรนนิบัตรพัดวีให้ผมไม่ห่าง
“มากินข้าวเที่ยงกัน” พี่เจคทำข้าวผัดทะเลจานโตมาให้ทุกคน ของโปรดผมเลยล่ะ -0-
“อื้อหือ อร่อยมากเลยครับ” ไดโนเสาร์ชมตอนนี้เราก็มานั่งกินข้าวกันที่พื้น ผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมไม่นั่งกินบนโต๊ะ =______=
“ขอบใจ” พี่เจคบอกด้วยสายตาเย็นชา แล้วหันมาจ้องผมกินข้าวต่อ
“เลิกจ้องผมซักที” ผมบอกแล้วหันหลังให้พี่เจค ไดโนเสาร์เลยหันตาม ไอ้เด็กคนนี้มัน.. - - ไม่รู้จะอธิบายยังไง
“กินเสร็จแล้วก็กลับไปทำงานซะ ฉันจะเปิดร้านแล้ว” ลาสว่า
“คุณไปเสิร์ฟอาหารเถอะ เดี๋ยวผมทำเอง” ผมบอกแล้วฉวยเอาผ้ากันเปื้อนออกไปจากมือเขา
“เดี๋ยวผมช่วยนะ” ไดโนเสาร์รีบคว้าเอาผ้ากันเปื้อนมาใส่ทันที ส่วนพี่เจคก็มองหน้าผมนิ่ง ผมก็ทำเป็นเหมือนไม่เห็นสายตาของพี่เขาเลย
“สู้ๆนะครับ พี่ฟิน>0<” เจ้าไดโนเสาร์ก็ยังร่าเริงอยู่ - -
ดูเหมือนตอนบ่ายลูกค้าจะเยอะมากกว่าเดิม ผมกับไดโนเสาร์ทำอาหารแทบไม่ได้หยุด แต่เจ้าไดโนเสาร์ก็ยังไม่วายมาหยอดมุขใส่ผมตลอด
“เฮ้อ ปิดร้านซักที” ลาสบ่น“เดี๋ยวเรื่องเก็บของให้พวกที่ยังไม่ได้ทำอะไรมาเก็บก็แล้วกัน”
“ต้องของคุณไดโนเสาร์กับพี่เจคมากๆเลยนะครับ ถ้ามีอะไรที่พวกผมจะตอบแทนได้ก็ขอให้บอกมาเลย” ผมบอกแล้วยกมือไหว้ขอบคุณ
“ฉันอยากให้นายเลิกโกรธฉันแล้วหันมาคุยกันตรงๆ” พี่เจคบอก
“ผมอยากให้พี่ยิ้มให้ผมทุกวัน ^0^” ไดโนเสาร์บอก
“ครับ ผมจะรับไว้พิจารณา” ผมก้มหัวให้พี่เจคอีกครั้ง แล้วหันไปยิ้มให้ไดโนเสาร์ “^___^ พี่ขอบใจนายมากเลยนะ ช่วยงานได้เยอะมากเลย เอาไว้คราวหน้าเดี๋ยวพี่จะเลี้ยงไอศกรีมก็แล้วกันนะครับ”
“เย้ ผมรักพี่ฟินที่สุดเลย ^0^” ไดโนเสาร์กระโดดโลดเต้น เด็กคนนี้เคยมีเรื่องทุกข์ใจไหมเนี่ย
“โอ๊ย แค่กๆ” ไดโนเสาร์หยุดกระโดด แล้วเอามือกุมหัวใจแน่น
“เป็นอะไรรึเปล่า” ผมวิ่งเข้าไปพยุงทันที
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมล้อเล่น” ไดโนเสาร์หันมายิ้มให้ผมอย่างเจ้าเล่ห์ ไอ้เด็กนี่ - -
“แหม หวานกันจังนะ” ลาสแซว
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ งั้นผมกลับบ้านก่อนนะครับ บ๊ายบายนะครับทุกคน ^0^/” ไดโนเสาร์วิ่งเหยาะกลับบ้านไป
“งั้นฉันขอตัวไปดูพวกนั้นเก็บของก่อนละ โชคดีนะ” ลาสโบกมือลาผมกับพี่เจค
“กลับกันเถอะ” พี่เจคจูงมือผมกลับบ้าน ไม่รู้ทำไมผมถึงยอมให้อภับเขาตลอดเหมือนกัน J
------------------------------------- โปรด โหวต และ คอมเม้น -----------------------------------------------------------
ความคิดเห็น