ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 3 : อุปทาน
"ไปแล้วนะคะแม่"
ฉันบอกลาแม่แล้วเดินออกจากบ้านไป เพราะวันนี้ฉันต้องไปโรงเรียน ฉันจึงต้องรีบตื่นแต่เช้า ทำธุระส่วนตัวให้เสร็จเร็วๆ ฉันมักจะตื่นสายเป็นประจำ อาจจะคงเป็นเพราะไอ้เจ้าฝันร้ายบ้านั่นล่ะมั้งนะ
"อรุณสวัสดิ์หวาน!"
เพื่อนๆของฉันทักทายเมื่อมาถึงโรงเรียน
"อรุณสวัสดิ์จ้าทุกคน" ฉันทักทายพวกเขากลับ
ฉันเดินขึ้นชั้นเรียนไปพร้อมกับเพื่อนๆ และเมื่อฉันเข้าไปในห้องแล้ว ฉันก็ต้องประหลาดใจ เมื่อที่โต๊ะของกีวี่กลับไม่มีกีวี่นั่งอยู่ ปกติกีวี่เค้าจะมาโรงเรียนเช้าทุกวัน เค้าไม่น่าจะมาสายนี่นา หรือว่าวันนี้กีวี่จะไม่มาโรงเรียนกันนะ?
ฉันเดินไปนั่งที่โต๊ะแล้วสายตาของฉันก็มองไปยังโต๊ะที่ว่างเปล่าข้างๆ ทำไมกีวี่ไม่มาโรงเรียนกันล่ะ? เค้าจะเป็นอะไรหรือเปล่า? ไม่สบายหรืออย่างไร? ฉันรู้สึกเป็นห่วงเค้ามาก คงเพราะเมื่อวานก็พึ่งจะเกิดเรื่องประหลาดขึ้น ฉันไม่อยากให้มันเกิดแย่ๆแบบนั้นอีก...
ไม่นานนักอาจารณ์ก็เข้ามาในห้อง และสอนหนังสือไปประมาณ 2 คาบ ประตูห้องเรียนก็เปิดออก เผยให้เห็นเพื่อนของฉันที่ฉันกำลังรอเขาอยู่
"อ้าว! กีวี่ วันนี้มาโรงเรียนสายเหรอจ๊ะ?"
คุณครูเนตรดาวที่สอนวิชาดาราศาสตร์บอกกับกีวี่ กีวี่พยักหน้าเล็กน้อยแล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะ ฉันซึ่งมองเค้าด้วยสายตาที่เป็นห่วง ก็ได้ถามกับกีวี่ว่า
"นี่... ทำไมวันนี้มาสายจังล่ะกีวี่?"
ฉันถามเค้า แต่เค้ากลับไม่ตอบเลย และดูเหมือนกับจะไม่ได้ฟังฉันพูดอยู่ด้วย ฉันเลยทำเป็นไม่คุยกับเขาเพราะฉันรู้สึกฉุนเค้าเล็กน้อย
........................
เมื่อพักเที่ยง พวกเราก็ไปทานข้าวที่โรงอาหารตามปกติ พวกเรามักจะเอาข้าวกล่องมาโรงเรียนกันมากกว่าที่จะซื้อข้าวที่โรงเรียนกิน เพราะว่าอาหารที่โรงเรียนนั้นไม่ค่อยอร่อย แถมน่าเบื่อสุดๆที่ต้องกินอาหารเดิมๆซ้ำๆทุกๆวัน
"วันนี้กับข้าวของหวานน่ากินจัง นั่นอะไรน่ะ!"
ทัชถามกับฉันแล้วชี้มายังกล่องข้าวของฉัน
"อ๋อ วันนี้ฉันเอาข้าวกล้องอบผักฝีมือแม่มาทานน่ะ อร่อยนะ"
ฉันบอกพร้อมกับตักข้าวเข้าปากหนึ่งคำ
"แล้วแพทล่ะ เอากับข้าวอะไรมากินเหรอ?"
"ของฉันเป็นข้าวผัดแหนมน่ะ"
แพทตอบแล้วตักข้าวคำใหญ่เข้าปากอย่างรวดเร็ว จนฉันกลัวว่ามันจะติดคอแพทขึ้นมา
"แล้วน้ำฝนล่ะๆ?"
ทัชถามน้ำฝน รู้สึกว่าจะอยากรู้ไปซะทุกเรื่องเลยสิน่าทัชเนี่ย...
"อ๋อ ของฉันเหรอจ้ะ"
น้ำฝนบรรจงแกะผ้าเช็ดหน้าที่มัดข้าวกล่องไว้อย่างเรียบร้อย และเปิดฝากล่องข้าวออกมา กลิ่นหอมที่แสนน่ากินลอยไปปะทะจมูกของพวกเราทันที
"เป็นแซนวิชสลัดน่ะจ้ะ"
แพท ทัช และฉันนี่นั่งน้ำลายสอกันเลยทีเดียว เฮ้อ... อาหารเที่ยงของน้ำฝนนี่น่ากินจริงๆ
"เอ้อ! ว่าแต่เมื่อไหร่กีวี่จะมาสักทีล่ะเนี่ย เห็นบอกจะไปเข้าห้องน้ำแป๊บเดียวนี่นา แต่ทำไมไปนานจังเลย"
ฉันบอกกับเพื่อนๆ ฉันรู้สึกเป็นห่วงเขา ถึงแม้ฉันจะยังรู้สึกโกรธเค้าอยู่นิดหน่อยก็เถอะ แต่เราก็เป็นเพื่อนกันนี่นา...
"ไม่รู้สิ ตกส้วมไปแล้วมั้ง"
แพทพูดเชิงกวน ทุกคนต่างหัวเราะในคำพูดของแพท มีเพียงแค่ฉันคนเดียวที่ไม่ได้ขำไปกับเค้าด้วย
"งั้นฉันรีบกินข้าวแล้วรีบไปตามเจ้าตัวมาดีกว่า"
ว่าแล้วฉันก็รีบทานข้าวอย่างเร่งรีบ จนข้าวเกือบจะติดคออยู่หลายครั้ง เมื่อฉันทานเสร็จ ฉันก็รีบเก็บข้าวกล่องและเดินตรงไปที่อาคารเรียนทันทีโดยไม่รอใคร
ฉันเดินขึ้นไปชั้นสอง ซึ่งมีห้องน้ำหญิงอยู่ ฉันเดินเข้าไปดูข้างในหวังว่าจะเจอกับกีวี่เพื่อนของฉัน แต่กลับไม่มีใครอยู่ในห้องน้ำเลยสักคนหนึ่ง ฉันจึงเลยเปลี่ยนใจเดินขึ้นไปดูบนห้องเผื่อว่ากีวี่จะอยู่ที่นั่น
ฉันเดินขึ้นบันไดไปยังชั้นสาม ซึ่งห้องเรียนของฉันอยู่ริมในสุด ฉันเดินเข้าไปภายในห้อง และฉันก็เจอกับกีวี่ที่กำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะของตน และเค้าก็กำลังเหม่อลอยไปยังทางหน้าต่างอยู่
ฉันแอบย่องเดินไปยังข้างหลังของกีวี่ ด้วยบรรยากาศที่เงียบหงัด ฉันจึงนึกอะไรสนุกๆขึ้นมาได้ โดยอาศัยเวลาที่กีวี่ยังมองไม่เห็นฉัน
".................."
"จ๊ะเอ๋!! กีวี่!"
"เฮ้ย!! เจ้าสัตว์ประหลาดอย่ามากินฉันนะ!"
ฉันจ๊ะเอ๋กีวี่เสียงดัง ทำเอากีวี่ตกใจกระโดดออกจากเก้าอี้ทันที
"เอ๋?... สัตว์ประหลาดเหรอ?"
ฉันถามเค้า เพราะเมื่อกี้ที่กีวี่อุทานฉันเหมือนได้ยินเค้าพูดว่าฉันเป็นสัตว์ประหลาดนะ?
"อ๊ะ! หวานใจเองหรอกเหรอ! โธ่เอ้ย..."
กีวี่ถอนหายใจอย่างโล่งอก แล้วนั่งลงที่เก้าอี้เหมือนเดิม
"แหะๆๆ เปล่าหรอก ไม่มีอะไร... กำลังคิดอะไรที่เกี่ยวกับสัตว์ประหลาดเพลินๆน่ะ"
กีวี่บอกอย่างนั้น ฉันขำในคำพูดของเค้าเล็กน้อย ดีจังที่เค้าไม่ได้คิดอะไรที่ดูน่าปวดหัวสักเท่าไหร่ ฉันเดินตรงไปนั่งเก้าข้างๆซึ่งเป็นเก้าอี้ของฉันเอง
"ไม่ไปทานข้าวล่ะกีวี่ ไม่หิวเหรอ?" ฉันถามเค้า
"อืม..." กีวี่ตอบสั้นๆ แล้วนั่งเท้าคางมองไปทางหน้าต่างเหมือนเดิม
"ไม่ได้นะ! เดี๋ยวก็ปวดท้องกันพอดี" ฉันกล่าวตักเตือนเค้า เพราะการเป็นโรคกระเพาะอาหารมันไม่ค่อยดีนักหรอก แถมก็ไม่มีใครอยากเป็นอีกด้วย
"ช่างฉันเถอะ..." กีวี่บอก ทั้งที่ยังเหม่อลอยอยู่ที่หน้าต่าง
"ช่างได้ยังไงล่ะ ฉันเป็นเพื่อนเธอนะ เพื่อนกันเค้าก็ต้องเป็นห่วงกันนี่นา!"
ฉันว่า พร้อมกับดึงแขนของกีวี่ให้ลุกขึ้นมา แล้วพยายามดึงเขาเพื่อที่จะได้พาไปที่โรงอาหาร แต่ฉันก็ลากเขาไปไม่ไหวเลย ทำไมถึงแรงเยอะอย่างนี้นะ!
"ไปเถอะน่า! มันไม่ดีต่อสุขภาพนะรู้ไหม?"
ฉันพยายามดึงเขาสุดแรง แต่ก็ไม่เป็นผล กีวี่ที่ถอนหายใจเล็กน้อย แล้วดึงแขนฉันกลับไป แรงของเค้าเยอะมากเลย ฉันเด้งไปตามแรงที่กีวี่ดึงอย่างช่วยไม่ได้แล้วก็ล้มไปซบอกของเค้าพอดี
ดูเหมือนกีวี่จะสะดุ้งเล็กน้อย เพราะเมื่อฉันไปซบอกเขา ฉันรู้สึกว่าตัวเขากระตุกเล็กน้อย ความรู้สึกอบอุ่นที่ไม่เคยได้รับมาก่อนท่วมท้นไปทั้งตัวฉัน ฉันทำอะไรไม่ถูกเลยได้แต่ซบอกกีวี่อยู่อย่างนั้น กีวี่ที่ทำท่าเหมือนจะกำลังโอบกอดฉัน แต่เค้ากลับผลักฉันออกแทน
"ขะ ขอโทษนะ..."
กีวี่กล่าวคำขอโทษ แล้วรีบวิ่งตัดฉันไปข้างหลังและเดินออกจากห้องไปทันที ฉันที่กำลังอึ้งเล้กน้อย เมื่อรู้สึกตัวฉันจึงรีบวิ่งออกไปตามเค้าทันที แต่ก็สายเกินไปแล้ว ตามทางระเบียงฉันไม่เห็นกีวี่อยู่เลย
"วิ่งเร็วจัง..."
ฉันคิดในใจ พร้อมกับเดินคอตกกลับไปที่ห้อง ฉันนั่งลงที่โต๊ะ แล้วคิดถึงอะไรบางสิ่งที่ฉันนึกไม่ออก อะไรกันก็ไม่อาจทราบได้ แต่เมื่อกี้กีวี่เค้าขอโทษฉันอีกแล้ว... ทำไมกีวี่ถึงชอบขอโทษฉันอยู่เรื่อยเลยนะ ฉันนั่งเหม่อลอยอยู่สักพัก ก็ฟุบลงกับโต๊ะหลับไป
......................................
"เลิกเป็นเพื่อนกันเถอะ..."
"เลิกเป็นเพื่อนกันเถอะ..."
"เลิกเป็นเพื่อนกันเถอะ..."
"เลิกเป็นเพื่อนกันเถอะ..."
"เลิกเป็นเพื่อนกันเถอะ..."
"เลิกเป็นเพื่อนกันเถอะ..."
"เลิกกันเถอะ..."
"เลิกกันเถอะ..."
"เลิกกันเถอะ..."
"เลิกกันเถอะ..."
"เลิกกันเถอะ..."
"เลิกกันเถอะ..."
"เลิกเถอะ..."
"เลิกเถอะ..."
"เลิกเถอะ..."
"เลิกเถอะ..."
"เลิกเถอะ..."
......
"เลิกเป็นเพื่อนกันเถอะ!!"
.......................................
"ไม่!!!!" ฉันลุกขึ้นพรวดตะโกนเสียงดังลั่น พร้อมกับทุบโต๊ะดังปั้ง!!
ทุกคนในห้องต่างจ้องมองมาที่ฉันเป็นสายตาเดียวกัน บางคนก็แอบหัวเราะเยอะฉัน บางคนก็แสดงสีหน้าสงสัย บางคนก็ดูตกใจ แถมบางคนก็ยังไม่ได้สนใจอีกด้วย
"เป็นอะไรไปน่ะหวาน?"
แพทถามฉันจากข้างหลัง เพราะโต๊ะของแพทอยู่ตรงข้างหลังฉันพอดี
"คุณครูเค้าใกล้จะเข้ามาแล้วนะ อยู่เงียบๆหน่อยสิ"
แพทบอก พร้อมกับทัชที่ทำเสียง ฉู่... ให้ฉันเงียบ
"อ๊ะ! ขอโทษจ้ะ"
ฉันนั่งลงด้วยสีหน้าเขินอาย เฮ้อ... ชีวิตไม่เคยอับอายอะไรขนาดนี้มาก่อนเลย เผลอหลับในห้องเรียนจนได้สิเรา แถมยังฝันประหลาดๆอีกด้วย
"เป็นบ้าอะไรอีกละยัยนี่..."
เสียงของกีวี่ที่บ่นพึมพำกับตัวเอง ถึงแม้ฉันจะไม่ค่อยได้ยินเค้าพูดแต่ฉันก้พอจะเดาออก ฉันจึงนั่งก้มหน้าลง รู้สึกโมโหตัวเองยังไงไม่รู้ ฉันรู้สึกว่า ฉันจะร้องไห้ออกมาอีกแล้วสิ ฉันพยายามอดกลั้นน้ำตาเอาไว้ แค่นี้ก็อับอายจะแย่แล้ว อย่าให้ต้องอับอายไปกว่านี้เลย
ซิก... ซิก...
ฉันสะอื้นเล็กน้อย อย่างน้อยน้ำตาไม่ไหลออกมาก็ยังดี ฉันสะอื้นจนรู้สึกว่ากีวี่จะเห็นเข้าแล้ว
".........."
"หวานใจ..." กีวี่เรียกฉัน แต่ฉันก็ไม่ได้หันไปมองเขา ถ้าฉันหันไปล่ะก็ น้ำตาของฉันต้องไหลออกมาจากเบ้าแน่ๆเลย
"เป็นอะไรอีกละเนี่ยฮะ? อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ"
กีวี่พูดด้วยความเป็นห่วง แล้วลูบหัวของฉันเบาๆเหมือนกับว่าฉันเป็นแมวสัตว์เลี้ยงของเขายังไงยังงั้นแหล่ะ?
"เราเป็นเพื่อนกันนะ มีเรื่องทุกข์ใจอะไรก็บอกกันได้ล่ะ"
สิ่งที่กีวี่บอกมันทำให้ฉันหยุดสะอื้นทันที กลับมีความดีใจลึกๆที่เข้ามาแทนที่ ฉันหันไปมองหน้าของกีวี่ที่กำลังยิ้มให้กับฉันอย่างอ่อนโยน ฉันยิ้มให้กับเค้า ฉันรู้สึกดีขึ้นมากจริงๆ
"ขอบคุณนะ"
"เอ๋? ขอบคุณทำไมเหรอ?"
"เปล่าหรอก... แต่ก็ขอบคุณ"
"บ้าไปแล้วหรือไงนะเรา"
วันนั้นผ่านไปด้วยดี ถึงแม้จะมีเรื่องแปลกๆเกิดขึ้นก็ตาม แต่ฉันก็ไม่ได้คิดอะไรมาก หลังจากเลิกเรียน พวกเราก็กลับบ้านกัน แต่เหลือฉันเพียงแค่คนเดียวเท่านั้นที่ยังไม่ได้กลับ เพราะคุณครูเนตรดาวบอกว่าหลังเลิกเรียนให้มาพบครูที่ห้องพักครูหน่อย ฉันจึงต้องไปหาครูเพียงคนเดียวเพราะคนอื่นๆกลับบ้านกันหมดแล้ว อยากรู้จังว่าครูเรียกไปทำไม? จะลงโทษอะไรหรือเปล่าเนี่ย
ฉันรู้สึกเสียวสันหลังเล็กน้อย พร้อมกับหยุดอยู่ที่หน้าห้องพักครูพอดี ฉันเดินเข้าไปข้างในก็พบครูเนตรดาวที่กำลังรอฉันอยู่ก่อนแล้ว
"อ้าว! มาแล้วเหรอจ้ะหวาน"
คุณครูทักฉัน พร้อมกับบอกให้ฉันนั่งที่เก้าอี้ตรงข้าม ฉันจึงนั่งตามที่เขาบอกอย่างเกรงใจ
"นี่ ครูมีเรื่องจะขอร้องเธอหน่อยนะ"
"เรื่องอะไรเหรอคะ?"
ระหว่างที่ฉันกำลังรอคำพูดของคุณครูอยู่นั้น ฉันไม่รู้เลยว่าสิ่งที่ครูกำลังจะพูดต่อไปนี้ มันทำให้ชีวิตของฉันพลิกผันไปทันที
"ครูเห็นว่าเธอเรียนเก่งนะ โดยเฉพาะเรื่องดาราศาสตร์นี่เธอถนัดเลย ตอนนี้เค้ากำลังมีโครงงาน 'เด็กเก่งพิชิตระบบสุริยะ' อยู่น่ะจ้ะ เห็นว่ากำลังจะจัดขึ้นในไม่กี่วันนี้ ครูเลยคิดว่าอยากให้เธอลงแข่งกับเค้าด้วย รับรองเลยว่าเธอจะต้องชนะแน่นอน เธอสนใจหรือเปล่าจ้ะ?"
ทันทีที่ครูพูดจบ เหมือนมีลูกธนูมายิงกลางอกของฉัน เหมือนมีเส้นทางสว่างประกายอยู่ข้างหน้า โอกาสแบบนี้ไม่รับคงเสียดายแย่เลย
"ตกลงค่ะ! หนูอยากเข้าร่วมการแข่งขันด้วย" ฉันตอบไปอย่างตื่นเต้น
"ดีจังเลยที่หวานชอบ" คุณครูยิ้มให้กับฉันด้วยความดีใจที่ฉันตอบตกลงกับเค้า
"แต่ว่าไม่ได้แข่งกันที่กรุงเทพฯนี้นะจ้ะลูก จะต้องไปแข่งขันกันที่พิษณุโลกนู่นน่ะ ต้องไปซักประมาณหลายวันเลยล่ะ..."
คุณครูบอก แต่ฉันก็ยังคงพยักหน้าตกลง
"งั้นพรุ่งนี้ครูจะเอาใบสมัครมาให้นะ วันนี้กลับบ้านไปก่อนละกัน คืนนี้ลองไปคิดดูนะว่าจะแข่งด้วยหรือเปล่า พรุ่งนี้เช้าค่อยว่ากัน"
ว่าแล้วฉันก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ และสวัสดีคุณครูพร้อมกับเดินลงไปข้างล่างเพื่อกลับบ้าน ฉันเดินไปพรางคิดว่า ถ้าคุณแม่ได้ยินเรื่องนี้คงชอบแน่ๆเลย ถ้าเราไปแข่งขันแล้วชนะล่ะก็ คุณแม่ต้องปลื้มมากๆแน่เลย ฉันฮัมเพลงไปด้วยอย่างอารมณ์ดี แต่แล้วพอฉันมองไปบนท้องฟ้าตอนค่ำที่ดูมืดๆแล้ว มันก็ทำให้ฉันรู้สึกกลัวขึ้นมานิดหน่อย
ไม่รู้เหมือนกันแฮะว่ารถไปแล้วหรือยัง สงสัยคงไปแล้วล่ะมั้ง?
ฉันคิดกับตัวเอง ถ้ารถไปแล้วฉันคงต้องเดินกลับบ้านเอง ฉันไม่อยากเดินกลับบ้านคนเดียวเลยให้ตายสิ
พอฉันคิดว่าไม่อยากกลับบ้านคนเดียว ก็เหมือนกับมีแสงสว่างประกายเส้นทางขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อฉันเห็นกีวี่ที่กำลังนั่งอยู่ที่เก้าอี้ม้าหินแถวๆหน้าประตูโรงเรียน ฉันรีบวิ่งไปหากีวี่ทันที
"นี่! รออะไรอยู่เหรอ?" ฉันถามกีวี่ พร้อมชะเง้อหน้าเข้าไปหา
"เอ่อ... ไม่รู้สิ" กีวี่พูด แล้วเกาครางนึกไปด้วย
"ไม่รู้เหมือนกันว่าฉันรออะไร... แต่ฉันรู้สึกว่าฉันจะต้องรอน่ะ" กีวี่บอกด้วยสีหน้างุนงงกับตัวเอง รวมถึงฉันด้วย
"ช่างเถอะ... ป่านี้รถคงไปแล้วล่ะมั้ง? งั้นฉันจะไปส่งที่บ้านเอาไหม"
กีวี่ชักชวนพร้อมกับยิ้มให้กับฉัน ฉันจึงขานรับเขาด้วยการยิ้มให้เช่นกัน
"อื้ม! ขอบคุณจ้า"
ฉันขอบคุณกีวี่ ด้วยสีหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความสุข
ฉันล่ะ อดใจกับรอยยิ้มของเธอไม่ได้จริงๆ...
จู่ๆก็มีเสียงหนึ่งมากระซิบที่ข้างหูฉัน ฉันหันไปมองซ้ายแลขวาก็ไม่เห็นใครเลย หรือว่าฉันจะหูแว่วไปเองล่ะเนี่ย?
"เป็นอะไรไปเหรอหวานใจ?"
กีวี่ถามฉัน ฉันจึงส่ายหน้าปฏิเสธแล้วเดินกลับบ้านไปกับกีวี่...
ระหว่างเส้นทางการเดินของเราสองคนนั้น ไม่มีการพูดคุยเกิดขึ้นเลย พวกเราเดินไปด้วยกันอย่างเงียบๆ ฉันไม่อยากให้ความเงียบมาคลอบงำพวกเราแบบนี้เลย แต่พอจะหาเรื่องคุยก็คิดไม่ออก เฮ้อ... แย่จริงเลย
"เอ่อ... นี่" ฉันเลยทำเป็นเรียกกีวี่แก้ขัดไปก่อน
"หือ?" กีวี่พยักหน้ารับ ฉันที่กำลังพยายามนึกถึงเรื่องที่จะสามารถนำมาพูดคุยกันได้ ก็นึกถึงเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้
"รู้หรือเปล่ากีวี่ ตอนนี้เค้ามีโครงงานๆหนึ่งน่ะ เป็นโครงงาน 'เด็กเก่งพิชิตระบบสุริยะ' คุณครูเนตรดาวเค้ามาบอกกับฉันว่า จะให้ฉันเข้าไปร่วมแข่งขันกับเค้าด้วยล่ะ ฉันควรจะไปแข่งดีไหมนะ?"
ฉันพูดอย่างครุ่นคิด โดยที่ยังไม่ทันได้สังเกตเห็นใบหน้าที่ดูแปลกๆของกีวี่
"ไม่รู้สินะ แล้วแต่..." กีวี่บอกสั้นๆ มันทำให้ฉันถอนหายใจเล็กน้อย
"ฉันอยากจะเข้าร่วมด้วยนะ แต่ว่าต้องไปแข่งขันกันที่พิษณุโลกน่ะ แถมไปก็ตั้งหลายวันด้วย ฉันก็เกรงว่าแม่จะเป็นห่วง ฉันควรจะไปดีไหมเนี่ย..."
ฉันครุ่นคิด แต่แล้วจู่ๆกีวี่ก็หยุดอยู่กับที่
"เอ๋? หยุดเดินทำไมเหรอกีวี่"
ฉันถามเค้า เมื่อเห็นกีวี่เอาแต่ก้มลงมองกับพื้น
"....เปล่าหรอก ไปกันต่อเถอะ"
กีวี่บอกเสียงเบา แล้วรีบเดินทั้งที่ยังก้มหน้าอยู่ตัดนำหน้าฉันไปก่อนเลย
"รอด้วยสิกีวี่!" ฉันตะโกนเรียก แล้วรีบวิ่งตามกีวี่ไป
เมื่อมาถึงที่บ้าน ฉันจึงขอบคุณเค้าที่ช่วยมาส่งถึงที่บ้าน ฉันอยากจะชวนกีวี่เข้ามาในบ้านก่อน แต่กีวี่เค้าก็ปฏิเสธ และในขณะที่ฉันกำลังจะเปิดประตูเข้าบ้านไป กีวี่ก็รีบเดินมาสะกิดหลังฉันไว้
"เรื่องโครงงานนั้นน่ะ ถ้าเธออยากจะแข่งขันล่ะก็ เธอก็ไปแข่งสิ มันเป็นโอกาสดีของเธอเลยนะ มันเป็นเรื่องของเธอ เธอก็ต้องตัดใจมันเอง"
เมื่อกีวี่พูดจบ เค้าก็ยิ้มมาให้ฉันแล้วเดินจากไป ฉันซึ่งมองไปที่กีวี่ที่เดินหายลับไปอย่างช้าๆ ฉันก็ได้แต่ยิ้มกับความว่างเปล่าที่อยู่ตรงหน้า
"ฉันตัดสินใจแล้วล่ะ... ว่าฉันจะร่วมโครงงานนี้ กีวี่"
.......................................
วันรุ่งขึ้น ฉันรีบมาโรงเรียนแต่เช้า เพราะกำลังตื่นเต้นกับโครงงานนั้น โดยที่ฉันลืมไปเลยว่า ปกติฉันจะฝันร้ายทุกคืน แต่เมื่อคืนนี้กลับไม่ได้ฝันอะไรเลย ฉันรู้สึกมีความสุขมาก เวลาที่ฉันไม่ได้ฝันถึงอะไรแปลกๆแบบนั้น มันทำให้ฉันอารมณ์ดีอย่างบอกไม่ถูก
"โอ้โห! วันนี้มาเร็วจังเลยนะหวาน"
ทัชทักฉัน พร้อมกับแพทที่กำลังยืนอยู่ข้างๆทัช
"อ่าจ้า แหะๆๆ" ฉันหัวเราะเล็กน้อยแล้วเดินไปยืนข้างๆพวกเค้าเพื่อรอรถ
"ดูท่าทางกระปี้กระเป่าจังเลยนะ เป็นอะไรมากเปล่าเนี่ย แถมมาเช้าอีกด้วย สงสัยจะมีสิ่งมหหัศจรรย์ของโลกเพิ่มมาอีกหนึ่งอย่างแล้วล่ะสิ"
แพทพูด มันทำให้พวกเราหัวเราะด้วยความสนุกสนาน และรถก็มาถึงพอดิบพอดี เมื่อมาถึงโรงเรียน ก็จะเจอกับน้ำฝนที่มายืนรอก่อนแล้วตามปกติ
"อรุณสวัสดิ์จ้าทุกคน" น้ำฝนทักทายพวกเราเหมือนเดิม
"อรุณสวัสดิ์จ้าน้ำฝน" พวกเราก็ทักทายให้กับน้ำฝนกลับเหมือนเดิมเช่นกัน
แล้วหลังจากนั้นพวกเราก็เดินเข้าห้องกัน พอมาถึงที่ห้อง ฉันก็ต้องประหลาดใจเป็นรอบที่สอง เมื่อพบว่ากีวี่ยังไม่มาโรงเรียนอีกเหมือนเมื่อวาน
"อ้าว! กีวี่ยังไม่มาอีกเหรอ?" ฉันอุทานกับตัวเองอย่างสงสัย
"กีวี่นี่ประหลาดคนจริง" แพทพูด แล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะอย่างไม่ใส่ใจ รวมถึงทัชด้วย
ฉันจึงเดินไปนั่งที่เก้าอี้ พร้อมกับมองไปยังโต๊ะของกีวี่ สงสัยเค้าคงจะมาสายอีกล่ะมั้ง
....................
"ดาวพุธ เป็นดาวเคราะห์ที่อยู่ใกล้กับดวงอาทิตย์มากที่สุด และเป็นดาวเคราะห์ที่เล็กที่สุดในระบบสุริยะ ใช้เวลาโคจรรอบดวงอาทิตย์ 88 วัน...."
ชั่วโมงนี้เราเรียนวิชาดาราศาสตร์ ตอนนี้เรากำลังเรียนถึงเรื่องดาวพุธ วิชาดาราศาสตร์เป็นวิงชาที่ฉันชอบมากที่สุด ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม แต่มันน่าสนใจมากเลยทีเดียว ฉันนั่งฟังครูสอนอย่างตั้งใจ ภายในห้องมีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่กำลังตั้งใจเรียนอยู่ มันน้อยมากเลยทีเดียวล่ะ ส่วนมากก็จะนั่งเล่นกัน พูดคุยกัน และก็แอบหลับบ้าง สมัยนี้นักเรียนเขาตั้งใจเรียนกันจริงๆ
และแล้วเวลาที่ฉันรอคอยก็มาถึง ประตูห้องถูกเปิดออก เผยให้เห็นเพื่อนของฉันที่มีสีหน้าดูไม่ค่อยดีนัก
"อ้าวกีวี่ วันนี้มาสายอีกแล้วเหรอ? ไปนั่งที่สิจ้ะ"
ครูเนตรดาวบอก แล้วก็สอนหนังสือต่อ กีวี่จึงเดินมานั่งที่โต๊ะด้วยร่างกายที่ดูอ่อนเพลีย
"วันนี้มาสายอีกแล้วเหรอ? เป็นอะไรหรือเปล่ากีวี่"
ฉันถามเค้า ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าเค้าคงจะไม่ตอบ
"ขอโทษทีนะ เมื่อคืนไม่ค่อยได้นอนน่ะ"
ผิดคาด... กีวี่กลับตอบฉันแล้วฟุบนอนลงกับโต๊ะอย่างไม่มีเรี่ยวแรง ฉันจึงพยายามปลุกเค้าแต่ดูท่าทางจะหลับสนิทเลย
ชั่วโมงวิชาดาราศาสตร์นี้จะมีสองคาบ และตอนนี้ก็สอนไปแล้วประมาณหนึ่งคาบ ครูสอนไปจนกระทั่งครูสังเกตเห็นว่ากีวี่ที่กำลังนั่งหลับอยู่
"กีวี่! หนูจะช่วยตอบข้อนี้บนกระดานหน่อยได้ไหม?"
คุณครูบอกพร้อมกับชี้โจทย์ที่อยู่บนกระดาน กีวี่สะดุ้งเฮือก แล้วลุกขึ้นยืน กีวี่มองไปยังกระดานดำ ที่มีโจทย์เขียนไว้ว่า 'ยานอวกาศลำใดที่สำรวจดาวพุธและสำรวจเมื่อปีใด?' ฉันซึ่งนั่งหวาดเสียวอยู่นั้น ในใจก็อธิฐานขอให้กีวี่ตอบได้ แต่คงจะไม่ได้หรอกมั้งเพราะเขาไม่ได้ฟังที่ครูสอนเลย ฉันที่กำลังรอลุ้นอยู่ก็ต้องตกใจ เมื่อกีวี่กลับตอบคำถามข้อนั้นถูกต้องอย่างรวดเร็ว
"ยานอวกาศที่สำรวจดาวพุธคือ ยานมาริเนอร์ 10 สำรวจเมื่อปี ค.ศ.1974-1975 หรือปี พ.ศ. 2517-2518" กีวี่ตอบอย่างฉะฉานจนเพื่อนๆในห้องต่างตบมือให้รวมถึงฉันด้วย
กีวี่จึงนั่งลงกับที่ ฉันมองไปที่กีวี่อย่างตื่นเต้น
"เก่งจังเลยกีวี่! ตอบได้ยังไงเนี่ย" ฉันกระซิบบอกเขา
ฉันบอกลาแม่แล้วเดินออกจากบ้านไป เพราะวันนี้ฉันต้องไปโรงเรียน ฉันจึงต้องรีบตื่นแต่เช้า ทำธุระส่วนตัวให้เสร็จเร็วๆ ฉันมักจะตื่นสายเป็นประจำ อาจจะคงเป็นเพราะไอ้เจ้าฝันร้ายบ้านั่นล่ะมั้งนะ
"อรุณสวัสดิ์หวาน!"
เพื่อนๆของฉันทักทายเมื่อมาถึงโรงเรียน
"อรุณสวัสดิ์จ้าทุกคน" ฉันทักทายพวกเขากลับ
ฉันเดินขึ้นชั้นเรียนไปพร้อมกับเพื่อนๆ และเมื่อฉันเข้าไปในห้องแล้ว ฉันก็ต้องประหลาดใจ เมื่อที่โต๊ะของกีวี่กลับไม่มีกีวี่นั่งอยู่ ปกติกีวี่เค้าจะมาโรงเรียนเช้าทุกวัน เค้าไม่น่าจะมาสายนี่นา หรือว่าวันนี้กีวี่จะไม่มาโรงเรียนกันนะ?
ฉันเดินไปนั่งที่โต๊ะแล้วสายตาของฉันก็มองไปยังโต๊ะที่ว่างเปล่าข้างๆ ทำไมกีวี่ไม่มาโรงเรียนกันล่ะ? เค้าจะเป็นอะไรหรือเปล่า? ไม่สบายหรืออย่างไร? ฉันรู้สึกเป็นห่วงเค้ามาก คงเพราะเมื่อวานก็พึ่งจะเกิดเรื่องประหลาดขึ้น ฉันไม่อยากให้มันเกิดแย่ๆแบบนั้นอีก...
ไม่นานนักอาจารณ์ก็เข้ามาในห้อง และสอนหนังสือไปประมาณ 2 คาบ ประตูห้องเรียนก็เปิดออก เผยให้เห็นเพื่อนของฉันที่ฉันกำลังรอเขาอยู่
"อ้าว! กีวี่ วันนี้มาโรงเรียนสายเหรอจ๊ะ?"
คุณครูเนตรดาวที่สอนวิชาดาราศาสตร์บอกกับกีวี่ กีวี่พยักหน้าเล็กน้อยแล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะ ฉันซึ่งมองเค้าด้วยสายตาที่เป็นห่วง ก็ได้ถามกับกีวี่ว่า
"นี่... ทำไมวันนี้มาสายจังล่ะกีวี่?"
ฉันถามเค้า แต่เค้ากลับไม่ตอบเลย และดูเหมือนกับจะไม่ได้ฟังฉันพูดอยู่ด้วย ฉันเลยทำเป็นไม่คุยกับเขาเพราะฉันรู้สึกฉุนเค้าเล็กน้อย
........................
เมื่อพักเที่ยง พวกเราก็ไปทานข้าวที่โรงอาหารตามปกติ พวกเรามักจะเอาข้าวกล่องมาโรงเรียนกันมากกว่าที่จะซื้อข้าวที่โรงเรียนกิน เพราะว่าอาหารที่โรงเรียนนั้นไม่ค่อยอร่อย แถมน่าเบื่อสุดๆที่ต้องกินอาหารเดิมๆซ้ำๆทุกๆวัน
"วันนี้กับข้าวของหวานน่ากินจัง นั่นอะไรน่ะ!"
ทัชถามกับฉันแล้วชี้มายังกล่องข้าวของฉัน
"อ๋อ วันนี้ฉันเอาข้าวกล้องอบผักฝีมือแม่มาทานน่ะ อร่อยนะ"
ฉันบอกพร้อมกับตักข้าวเข้าปากหนึ่งคำ
"แล้วแพทล่ะ เอากับข้าวอะไรมากินเหรอ?"
"ของฉันเป็นข้าวผัดแหนมน่ะ"
แพทตอบแล้วตักข้าวคำใหญ่เข้าปากอย่างรวดเร็ว จนฉันกลัวว่ามันจะติดคอแพทขึ้นมา
"แล้วน้ำฝนล่ะๆ?"
ทัชถามน้ำฝน รู้สึกว่าจะอยากรู้ไปซะทุกเรื่องเลยสิน่าทัชเนี่ย...
"อ๋อ ของฉันเหรอจ้ะ"
น้ำฝนบรรจงแกะผ้าเช็ดหน้าที่มัดข้าวกล่องไว้อย่างเรียบร้อย และเปิดฝากล่องข้าวออกมา กลิ่นหอมที่แสนน่ากินลอยไปปะทะจมูกของพวกเราทันที
"เป็นแซนวิชสลัดน่ะจ้ะ"
แพท ทัช และฉันนี่นั่งน้ำลายสอกันเลยทีเดียว เฮ้อ... อาหารเที่ยงของน้ำฝนนี่น่ากินจริงๆ
"เอ้อ! ว่าแต่เมื่อไหร่กีวี่จะมาสักทีล่ะเนี่ย เห็นบอกจะไปเข้าห้องน้ำแป๊บเดียวนี่นา แต่ทำไมไปนานจังเลย"
ฉันบอกกับเพื่อนๆ ฉันรู้สึกเป็นห่วงเขา ถึงแม้ฉันจะยังรู้สึกโกรธเค้าอยู่นิดหน่อยก็เถอะ แต่เราก็เป็นเพื่อนกันนี่นา...
"ไม่รู้สิ ตกส้วมไปแล้วมั้ง"
แพทพูดเชิงกวน ทุกคนต่างหัวเราะในคำพูดของแพท มีเพียงแค่ฉันคนเดียวที่ไม่ได้ขำไปกับเค้าด้วย
"งั้นฉันรีบกินข้าวแล้วรีบไปตามเจ้าตัวมาดีกว่า"
ว่าแล้วฉันก็รีบทานข้าวอย่างเร่งรีบ จนข้าวเกือบจะติดคออยู่หลายครั้ง เมื่อฉันทานเสร็จ ฉันก็รีบเก็บข้าวกล่องและเดินตรงไปที่อาคารเรียนทันทีโดยไม่รอใคร
ฉันเดินขึ้นไปชั้นสอง ซึ่งมีห้องน้ำหญิงอยู่ ฉันเดินเข้าไปดูข้างในหวังว่าจะเจอกับกีวี่เพื่อนของฉัน แต่กลับไม่มีใครอยู่ในห้องน้ำเลยสักคนหนึ่ง ฉันจึงเลยเปลี่ยนใจเดินขึ้นไปดูบนห้องเผื่อว่ากีวี่จะอยู่ที่นั่น
ฉันเดินขึ้นบันไดไปยังชั้นสาม ซึ่งห้องเรียนของฉันอยู่ริมในสุด ฉันเดินเข้าไปภายในห้อง และฉันก็เจอกับกีวี่ที่กำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะของตน และเค้าก็กำลังเหม่อลอยไปยังทางหน้าต่างอยู่
ฉันแอบย่องเดินไปยังข้างหลังของกีวี่ ด้วยบรรยากาศที่เงียบหงัด ฉันจึงนึกอะไรสนุกๆขึ้นมาได้ โดยอาศัยเวลาที่กีวี่ยังมองไม่เห็นฉัน
".................."
"จ๊ะเอ๋!! กีวี่!"
"เฮ้ย!! เจ้าสัตว์ประหลาดอย่ามากินฉันนะ!"
ฉันจ๊ะเอ๋กีวี่เสียงดัง ทำเอากีวี่ตกใจกระโดดออกจากเก้าอี้ทันที
"เอ๋?... สัตว์ประหลาดเหรอ?"
ฉันถามเค้า เพราะเมื่อกี้ที่กีวี่อุทานฉันเหมือนได้ยินเค้าพูดว่าฉันเป็นสัตว์ประหลาดนะ?
"อ๊ะ! หวานใจเองหรอกเหรอ! โธ่เอ้ย..."
กีวี่ถอนหายใจอย่างโล่งอก แล้วนั่งลงที่เก้าอี้เหมือนเดิม
"แหะๆๆ เปล่าหรอก ไม่มีอะไร... กำลังคิดอะไรที่เกี่ยวกับสัตว์ประหลาดเพลินๆน่ะ"
กีวี่บอกอย่างนั้น ฉันขำในคำพูดของเค้าเล็กน้อย ดีจังที่เค้าไม่ได้คิดอะไรที่ดูน่าปวดหัวสักเท่าไหร่ ฉันเดินตรงไปนั่งเก้าข้างๆซึ่งเป็นเก้าอี้ของฉันเอง
"ไม่ไปทานข้าวล่ะกีวี่ ไม่หิวเหรอ?" ฉันถามเค้า
"อืม..." กีวี่ตอบสั้นๆ แล้วนั่งเท้าคางมองไปทางหน้าต่างเหมือนเดิม
"ไม่ได้นะ! เดี๋ยวก็ปวดท้องกันพอดี" ฉันกล่าวตักเตือนเค้า เพราะการเป็นโรคกระเพาะอาหารมันไม่ค่อยดีนักหรอก แถมก็ไม่มีใครอยากเป็นอีกด้วย
"ช่างฉันเถอะ..." กีวี่บอก ทั้งที่ยังเหม่อลอยอยู่ที่หน้าต่าง
"ช่างได้ยังไงล่ะ ฉันเป็นเพื่อนเธอนะ เพื่อนกันเค้าก็ต้องเป็นห่วงกันนี่นา!"
ฉันว่า พร้อมกับดึงแขนของกีวี่ให้ลุกขึ้นมา แล้วพยายามดึงเขาเพื่อที่จะได้พาไปที่โรงอาหาร แต่ฉันก็ลากเขาไปไม่ไหวเลย ทำไมถึงแรงเยอะอย่างนี้นะ!
"ไปเถอะน่า! มันไม่ดีต่อสุขภาพนะรู้ไหม?"
ฉันพยายามดึงเขาสุดแรง แต่ก็ไม่เป็นผล กีวี่ที่ถอนหายใจเล็กน้อย แล้วดึงแขนฉันกลับไป แรงของเค้าเยอะมากเลย ฉันเด้งไปตามแรงที่กีวี่ดึงอย่างช่วยไม่ได้แล้วก็ล้มไปซบอกของเค้าพอดี
ดูเหมือนกีวี่จะสะดุ้งเล็กน้อย เพราะเมื่อฉันไปซบอกเขา ฉันรู้สึกว่าตัวเขากระตุกเล็กน้อย ความรู้สึกอบอุ่นที่ไม่เคยได้รับมาก่อนท่วมท้นไปทั้งตัวฉัน ฉันทำอะไรไม่ถูกเลยได้แต่ซบอกกีวี่อยู่อย่างนั้น กีวี่ที่ทำท่าเหมือนจะกำลังโอบกอดฉัน แต่เค้ากลับผลักฉันออกแทน
"ขะ ขอโทษนะ..."
กีวี่กล่าวคำขอโทษ แล้วรีบวิ่งตัดฉันไปข้างหลังและเดินออกจากห้องไปทันที ฉันที่กำลังอึ้งเล้กน้อย เมื่อรู้สึกตัวฉันจึงรีบวิ่งออกไปตามเค้าทันที แต่ก็สายเกินไปแล้ว ตามทางระเบียงฉันไม่เห็นกีวี่อยู่เลย
"วิ่งเร็วจัง..."
ฉันคิดในใจ พร้อมกับเดินคอตกกลับไปที่ห้อง ฉันนั่งลงที่โต๊ะ แล้วคิดถึงอะไรบางสิ่งที่ฉันนึกไม่ออก อะไรกันก็ไม่อาจทราบได้ แต่เมื่อกี้กีวี่เค้าขอโทษฉันอีกแล้ว... ทำไมกีวี่ถึงชอบขอโทษฉันอยู่เรื่อยเลยนะ ฉันนั่งเหม่อลอยอยู่สักพัก ก็ฟุบลงกับโต๊ะหลับไป
......................................
"เลิกเป็นเพื่อนกันเถอะ..."
"เลิกเป็นเพื่อนกันเถอะ..."
"เลิกเป็นเพื่อนกันเถอะ..."
"เลิกเป็นเพื่อนกันเถอะ..."
"เลิกเป็นเพื่อนกันเถอะ..."
"เลิกเป็นเพื่อนกันเถอะ..."
"เลิกกันเถอะ..."
"เลิกกันเถอะ..."
"เลิกกันเถอะ..."
"เลิกกันเถอะ..."
"เลิกกันเถอะ..."
"เลิกกันเถอะ..."
"เลิกเถอะ..."
"เลิกเถอะ..."
"เลิกเถอะ..."
"เลิกเถอะ..."
"เลิกเถอะ..."
......
"เลิกเป็นเพื่อนกันเถอะ!!"
.......................................
"ไม่!!!!" ฉันลุกขึ้นพรวดตะโกนเสียงดังลั่น พร้อมกับทุบโต๊ะดังปั้ง!!
ทุกคนในห้องต่างจ้องมองมาที่ฉันเป็นสายตาเดียวกัน บางคนก็แอบหัวเราะเยอะฉัน บางคนก็แสดงสีหน้าสงสัย บางคนก็ดูตกใจ แถมบางคนก็ยังไม่ได้สนใจอีกด้วย
"เป็นอะไรไปน่ะหวาน?"
แพทถามฉันจากข้างหลัง เพราะโต๊ะของแพทอยู่ตรงข้างหลังฉันพอดี
"คุณครูเค้าใกล้จะเข้ามาแล้วนะ อยู่เงียบๆหน่อยสิ"
แพทบอก พร้อมกับทัชที่ทำเสียง ฉู่... ให้ฉันเงียบ
"อ๊ะ! ขอโทษจ้ะ"
ฉันนั่งลงด้วยสีหน้าเขินอาย เฮ้อ... ชีวิตไม่เคยอับอายอะไรขนาดนี้มาก่อนเลย เผลอหลับในห้องเรียนจนได้สิเรา แถมยังฝันประหลาดๆอีกด้วย
"เป็นบ้าอะไรอีกละยัยนี่..."
เสียงของกีวี่ที่บ่นพึมพำกับตัวเอง ถึงแม้ฉันจะไม่ค่อยได้ยินเค้าพูดแต่ฉันก้พอจะเดาออก ฉันจึงนั่งก้มหน้าลง รู้สึกโมโหตัวเองยังไงไม่รู้ ฉันรู้สึกว่า ฉันจะร้องไห้ออกมาอีกแล้วสิ ฉันพยายามอดกลั้นน้ำตาเอาไว้ แค่นี้ก็อับอายจะแย่แล้ว อย่าให้ต้องอับอายไปกว่านี้เลย
ซิก... ซิก...
ฉันสะอื้นเล็กน้อย อย่างน้อยน้ำตาไม่ไหลออกมาก็ยังดี ฉันสะอื้นจนรู้สึกว่ากีวี่จะเห็นเข้าแล้ว
".........."
"หวานใจ..." กีวี่เรียกฉัน แต่ฉันก็ไม่ได้หันไปมองเขา ถ้าฉันหันไปล่ะก็ น้ำตาของฉันต้องไหลออกมาจากเบ้าแน่ๆเลย
"เป็นอะไรอีกละเนี่ยฮะ? อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ"
กีวี่พูดด้วยความเป็นห่วง แล้วลูบหัวของฉันเบาๆเหมือนกับว่าฉันเป็นแมวสัตว์เลี้ยงของเขายังไงยังงั้นแหล่ะ?
"เราเป็นเพื่อนกันนะ มีเรื่องทุกข์ใจอะไรก็บอกกันได้ล่ะ"
สิ่งที่กีวี่บอกมันทำให้ฉันหยุดสะอื้นทันที กลับมีความดีใจลึกๆที่เข้ามาแทนที่ ฉันหันไปมองหน้าของกีวี่ที่กำลังยิ้มให้กับฉันอย่างอ่อนโยน ฉันยิ้มให้กับเค้า ฉันรู้สึกดีขึ้นมากจริงๆ
"ขอบคุณนะ"
"เอ๋? ขอบคุณทำไมเหรอ?"
"เปล่าหรอก... แต่ก็ขอบคุณ"
"บ้าไปแล้วหรือไงนะเรา"
วันนั้นผ่านไปด้วยดี ถึงแม้จะมีเรื่องแปลกๆเกิดขึ้นก็ตาม แต่ฉันก็ไม่ได้คิดอะไรมาก หลังจากเลิกเรียน พวกเราก็กลับบ้านกัน แต่เหลือฉันเพียงแค่คนเดียวเท่านั้นที่ยังไม่ได้กลับ เพราะคุณครูเนตรดาวบอกว่าหลังเลิกเรียนให้มาพบครูที่ห้องพักครูหน่อย ฉันจึงต้องไปหาครูเพียงคนเดียวเพราะคนอื่นๆกลับบ้านกันหมดแล้ว อยากรู้จังว่าครูเรียกไปทำไม? จะลงโทษอะไรหรือเปล่าเนี่ย
ฉันรู้สึกเสียวสันหลังเล็กน้อย พร้อมกับหยุดอยู่ที่หน้าห้องพักครูพอดี ฉันเดินเข้าไปข้างในก็พบครูเนตรดาวที่กำลังรอฉันอยู่ก่อนแล้ว
"อ้าว! มาแล้วเหรอจ้ะหวาน"
คุณครูทักฉัน พร้อมกับบอกให้ฉันนั่งที่เก้าอี้ตรงข้าม ฉันจึงนั่งตามที่เขาบอกอย่างเกรงใจ
"นี่ ครูมีเรื่องจะขอร้องเธอหน่อยนะ"
"เรื่องอะไรเหรอคะ?"
ระหว่างที่ฉันกำลังรอคำพูดของคุณครูอยู่นั้น ฉันไม่รู้เลยว่าสิ่งที่ครูกำลังจะพูดต่อไปนี้ มันทำให้ชีวิตของฉันพลิกผันไปทันที
"ครูเห็นว่าเธอเรียนเก่งนะ โดยเฉพาะเรื่องดาราศาสตร์นี่เธอถนัดเลย ตอนนี้เค้ากำลังมีโครงงาน 'เด็กเก่งพิชิตระบบสุริยะ' อยู่น่ะจ้ะ เห็นว่ากำลังจะจัดขึ้นในไม่กี่วันนี้ ครูเลยคิดว่าอยากให้เธอลงแข่งกับเค้าด้วย รับรองเลยว่าเธอจะต้องชนะแน่นอน เธอสนใจหรือเปล่าจ้ะ?"
ทันทีที่ครูพูดจบ เหมือนมีลูกธนูมายิงกลางอกของฉัน เหมือนมีเส้นทางสว่างประกายอยู่ข้างหน้า โอกาสแบบนี้ไม่รับคงเสียดายแย่เลย
"ตกลงค่ะ! หนูอยากเข้าร่วมการแข่งขันด้วย" ฉันตอบไปอย่างตื่นเต้น
"ดีจังเลยที่หวานชอบ" คุณครูยิ้มให้กับฉันด้วยความดีใจที่ฉันตอบตกลงกับเค้า
"แต่ว่าไม่ได้แข่งกันที่กรุงเทพฯนี้นะจ้ะลูก จะต้องไปแข่งขันกันที่พิษณุโลกนู่นน่ะ ต้องไปซักประมาณหลายวันเลยล่ะ..."
คุณครูบอก แต่ฉันก็ยังคงพยักหน้าตกลง
"งั้นพรุ่งนี้ครูจะเอาใบสมัครมาให้นะ วันนี้กลับบ้านไปก่อนละกัน คืนนี้ลองไปคิดดูนะว่าจะแข่งด้วยหรือเปล่า พรุ่งนี้เช้าค่อยว่ากัน"
ว่าแล้วฉันก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ และสวัสดีคุณครูพร้อมกับเดินลงไปข้างล่างเพื่อกลับบ้าน ฉันเดินไปพรางคิดว่า ถ้าคุณแม่ได้ยินเรื่องนี้คงชอบแน่ๆเลย ถ้าเราไปแข่งขันแล้วชนะล่ะก็ คุณแม่ต้องปลื้มมากๆแน่เลย ฉันฮัมเพลงไปด้วยอย่างอารมณ์ดี แต่แล้วพอฉันมองไปบนท้องฟ้าตอนค่ำที่ดูมืดๆแล้ว มันก็ทำให้ฉันรู้สึกกลัวขึ้นมานิดหน่อย
ไม่รู้เหมือนกันแฮะว่ารถไปแล้วหรือยัง สงสัยคงไปแล้วล่ะมั้ง?
ฉันคิดกับตัวเอง ถ้ารถไปแล้วฉันคงต้องเดินกลับบ้านเอง ฉันไม่อยากเดินกลับบ้านคนเดียวเลยให้ตายสิ
พอฉันคิดว่าไม่อยากกลับบ้านคนเดียว ก็เหมือนกับมีแสงสว่างประกายเส้นทางขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อฉันเห็นกีวี่ที่กำลังนั่งอยู่ที่เก้าอี้ม้าหินแถวๆหน้าประตูโรงเรียน ฉันรีบวิ่งไปหากีวี่ทันที
"นี่! รออะไรอยู่เหรอ?" ฉันถามกีวี่ พร้อมชะเง้อหน้าเข้าไปหา
"เอ่อ... ไม่รู้สิ" กีวี่พูด แล้วเกาครางนึกไปด้วย
"ไม่รู้เหมือนกันว่าฉันรออะไร... แต่ฉันรู้สึกว่าฉันจะต้องรอน่ะ" กีวี่บอกด้วยสีหน้างุนงงกับตัวเอง รวมถึงฉันด้วย
"ช่างเถอะ... ป่านี้รถคงไปแล้วล่ะมั้ง? งั้นฉันจะไปส่งที่บ้านเอาไหม"
กีวี่ชักชวนพร้อมกับยิ้มให้กับฉัน ฉันจึงขานรับเขาด้วยการยิ้มให้เช่นกัน
"อื้ม! ขอบคุณจ้า"
ฉันขอบคุณกีวี่ ด้วยสีหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความสุข
ฉันล่ะ อดใจกับรอยยิ้มของเธอไม่ได้จริงๆ...
จู่ๆก็มีเสียงหนึ่งมากระซิบที่ข้างหูฉัน ฉันหันไปมองซ้ายแลขวาก็ไม่เห็นใครเลย หรือว่าฉันจะหูแว่วไปเองล่ะเนี่ย?
"เป็นอะไรไปเหรอหวานใจ?"
กีวี่ถามฉัน ฉันจึงส่ายหน้าปฏิเสธแล้วเดินกลับบ้านไปกับกีวี่...
ระหว่างเส้นทางการเดินของเราสองคนนั้น ไม่มีการพูดคุยเกิดขึ้นเลย พวกเราเดินไปด้วยกันอย่างเงียบๆ ฉันไม่อยากให้ความเงียบมาคลอบงำพวกเราแบบนี้เลย แต่พอจะหาเรื่องคุยก็คิดไม่ออก เฮ้อ... แย่จริงเลย
"เอ่อ... นี่" ฉันเลยทำเป็นเรียกกีวี่แก้ขัดไปก่อน
"หือ?" กีวี่พยักหน้ารับ ฉันที่กำลังพยายามนึกถึงเรื่องที่จะสามารถนำมาพูดคุยกันได้ ก็นึกถึงเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้
"รู้หรือเปล่ากีวี่ ตอนนี้เค้ามีโครงงานๆหนึ่งน่ะ เป็นโครงงาน 'เด็กเก่งพิชิตระบบสุริยะ' คุณครูเนตรดาวเค้ามาบอกกับฉันว่า จะให้ฉันเข้าไปร่วมแข่งขันกับเค้าด้วยล่ะ ฉันควรจะไปแข่งดีไหมนะ?"
ฉันพูดอย่างครุ่นคิด โดยที่ยังไม่ทันได้สังเกตเห็นใบหน้าที่ดูแปลกๆของกีวี่
"ไม่รู้สินะ แล้วแต่..." กีวี่บอกสั้นๆ มันทำให้ฉันถอนหายใจเล็กน้อย
"ฉันอยากจะเข้าร่วมด้วยนะ แต่ว่าต้องไปแข่งขันกันที่พิษณุโลกน่ะ แถมไปก็ตั้งหลายวันด้วย ฉันก็เกรงว่าแม่จะเป็นห่วง ฉันควรจะไปดีไหมเนี่ย..."
ฉันครุ่นคิด แต่แล้วจู่ๆกีวี่ก็หยุดอยู่กับที่
"เอ๋? หยุดเดินทำไมเหรอกีวี่"
ฉันถามเค้า เมื่อเห็นกีวี่เอาแต่ก้มลงมองกับพื้น
"....เปล่าหรอก ไปกันต่อเถอะ"
กีวี่บอกเสียงเบา แล้วรีบเดินทั้งที่ยังก้มหน้าอยู่ตัดนำหน้าฉันไปก่อนเลย
"รอด้วยสิกีวี่!" ฉันตะโกนเรียก แล้วรีบวิ่งตามกีวี่ไป
เมื่อมาถึงที่บ้าน ฉันจึงขอบคุณเค้าที่ช่วยมาส่งถึงที่บ้าน ฉันอยากจะชวนกีวี่เข้ามาในบ้านก่อน แต่กีวี่เค้าก็ปฏิเสธ และในขณะที่ฉันกำลังจะเปิดประตูเข้าบ้านไป กีวี่ก็รีบเดินมาสะกิดหลังฉันไว้
"เรื่องโครงงานนั้นน่ะ ถ้าเธออยากจะแข่งขันล่ะก็ เธอก็ไปแข่งสิ มันเป็นโอกาสดีของเธอเลยนะ มันเป็นเรื่องของเธอ เธอก็ต้องตัดใจมันเอง"
เมื่อกีวี่พูดจบ เค้าก็ยิ้มมาให้ฉันแล้วเดินจากไป ฉันซึ่งมองไปที่กีวี่ที่เดินหายลับไปอย่างช้าๆ ฉันก็ได้แต่ยิ้มกับความว่างเปล่าที่อยู่ตรงหน้า
"ฉันตัดสินใจแล้วล่ะ... ว่าฉันจะร่วมโครงงานนี้ กีวี่"
.......................................
วันรุ่งขึ้น ฉันรีบมาโรงเรียนแต่เช้า เพราะกำลังตื่นเต้นกับโครงงานนั้น โดยที่ฉันลืมไปเลยว่า ปกติฉันจะฝันร้ายทุกคืน แต่เมื่อคืนนี้กลับไม่ได้ฝันอะไรเลย ฉันรู้สึกมีความสุขมาก เวลาที่ฉันไม่ได้ฝันถึงอะไรแปลกๆแบบนั้น มันทำให้ฉันอารมณ์ดีอย่างบอกไม่ถูก
"โอ้โห! วันนี้มาเร็วจังเลยนะหวาน"
ทัชทักฉัน พร้อมกับแพทที่กำลังยืนอยู่ข้างๆทัช
"อ่าจ้า แหะๆๆ" ฉันหัวเราะเล็กน้อยแล้วเดินไปยืนข้างๆพวกเค้าเพื่อรอรถ
"ดูท่าทางกระปี้กระเป่าจังเลยนะ เป็นอะไรมากเปล่าเนี่ย แถมมาเช้าอีกด้วย สงสัยจะมีสิ่งมหหัศจรรย์ของโลกเพิ่มมาอีกหนึ่งอย่างแล้วล่ะสิ"
แพทพูด มันทำให้พวกเราหัวเราะด้วยความสนุกสนาน และรถก็มาถึงพอดิบพอดี เมื่อมาถึงโรงเรียน ก็จะเจอกับน้ำฝนที่มายืนรอก่อนแล้วตามปกติ
"อรุณสวัสดิ์จ้าทุกคน" น้ำฝนทักทายพวกเราเหมือนเดิม
"อรุณสวัสดิ์จ้าน้ำฝน" พวกเราก็ทักทายให้กับน้ำฝนกลับเหมือนเดิมเช่นกัน
แล้วหลังจากนั้นพวกเราก็เดินเข้าห้องกัน พอมาถึงที่ห้อง ฉันก็ต้องประหลาดใจเป็นรอบที่สอง เมื่อพบว่ากีวี่ยังไม่มาโรงเรียนอีกเหมือนเมื่อวาน
"อ้าว! กีวี่ยังไม่มาอีกเหรอ?" ฉันอุทานกับตัวเองอย่างสงสัย
"กีวี่นี่ประหลาดคนจริง" แพทพูด แล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะอย่างไม่ใส่ใจ รวมถึงทัชด้วย
ฉันจึงเดินไปนั่งที่เก้าอี้ พร้อมกับมองไปยังโต๊ะของกีวี่ สงสัยเค้าคงจะมาสายอีกล่ะมั้ง
....................
"ดาวพุธ เป็นดาวเคราะห์ที่อยู่ใกล้กับดวงอาทิตย์มากที่สุด และเป็นดาวเคราะห์ที่เล็กที่สุดในระบบสุริยะ ใช้เวลาโคจรรอบดวงอาทิตย์ 88 วัน...."
ชั่วโมงนี้เราเรียนวิชาดาราศาสตร์ ตอนนี้เรากำลังเรียนถึงเรื่องดาวพุธ วิชาดาราศาสตร์เป็นวิงชาที่ฉันชอบมากที่สุด ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม แต่มันน่าสนใจมากเลยทีเดียว ฉันนั่งฟังครูสอนอย่างตั้งใจ ภายในห้องมีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่กำลังตั้งใจเรียนอยู่ มันน้อยมากเลยทีเดียวล่ะ ส่วนมากก็จะนั่งเล่นกัน พูดคุยกัน และก็แอบหลับบ้าง สมัยนี้นักเรียนเขาตั้งใจเรียนกันจริงๆ
และแล้วเวลาที่ฉันรอคอยก็มาถึง ประตูห้องถูกเปิดออก เผยให้เห็นเพื่อนของฉันที่มีสีหน้าดูไม่ค่อยดีนัก
"อ้าวกีวี่ วันนี้มาสายอีกแล้วเหรอ? ไปนั่งที่สิจ้ะ"
ครูเนตรดาวบอก แล้วก็สอนหนังสือต่อ กีวี่จึงเดินมานั่งที่โต๊ะด้วยร่างกายที่ดูอ่อนเพลีย
"วันนี้มาสายอีกแล้วเหรอ? เป็นอะไรหรือเปล่ากีวี่"
ฉันถามเค้า ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าเค้าคงจะไม่ตอบ
"ขอโทษทีนะ เมื่อคืนไม่ค่อยได้นอนน่ะ"
ผิดคาด... กีวี่กลับตอบฉันแล้วฟุบนอนลงกับโต๊ะอย่างไม่มีเรี่ยวแรง ฉันจึงพยายามปลุกเค้าแต่ดูท่าทางจะหลับสนิทเลย
ชั่วโมงวิชาดาราศาสตร์นี้จะมีสองคาบ และตอนนี้ก็สอนไปแล้วประมาณหนึ่งคาบ ครูสอนไปจนกระทั่งครูสังเกตเห็นว่ากีวี่ที่กำลังนั่งหลับอยู่
"กีวี่! หนูจะช่วยตอบข้อนี้บนกระดานหน่อยได้ไหม?"
คุณครูบอกพร้อมกับชี้โจทย์ที่อยู่บนกระดาน กีวี่สะดุ้งเฮือก แล้วลุกขึ้นยืน กีวี่มองไปยังกระดานดำ ที่มีโจทย์เขียนไว้ว่า 'ยานอวกาศลำใดที่สำรวจดาวพุธและสำรวจเมื่อปีใด?' ฉันซึ่งนั่งหวาดเสียวอยู่นั้น ในใจก็อธิฐานขอให้กีวี่ตอบได้ แต่คงจะไม่ได้หรอกมั้งเพราะเขาไม่ได้ฟังที่ครูสอนเลย ฉันที่กำลังรอลุ้นอยู่ก็ต้องตกใจ เมื่อกีวี่กลับตอบคำถามข้อนั้นถูกต้องอย่างรวดเร็ว
"ยานอวกาศที่สำรวจดาวพุธคือ ยานมาริเนอร์ 10 สำรวจเมื่อปี ค.ศ.1974-1975 หรือปี พ.ศ. 2517-2518" กีวี่ตอบอย่างฉะฉานจนเพื่อนๆในห้องต่างตบมือให้รวมถึงฉันด้วย
กีวี่จึงนั่งลงกับที่ ฉันมองไปที่กีวี่อย่างตื่นเต้น
"เก่งจังเลยกีวี่! ตอบได้ยังไงเนี่ย" ฉันกระซิบบอกเขา
"เรื่องแค่นี้ ส.บ.ม มาก" กีวี่ตอบแล้วยิ้มให้กับฉันพร้อมกับฟุบลงกับโต๊ะต่อ
เมื่อคุณครูสอนเสร็จก็เหลือเวลาประมาณ 10 นาที คุณครูเนตรดาวจึงเดินมาหาฉัน แล้วยื่นใบสมัครมาให้ ฉันจึงรับมากรอกใบสมัคร เมื่อเสร็จแล้วฉันก็เอาไปให้ครู
"ขอบคุณจ้ะที่ร่วมลงแข่งกับโครงงาน หนูจะได้นำชื่อเสียงมาให้กับโรงเรียนเราด้วย และหนูก็จะได้เกียรติบัตรด้วยนะ" คุณครูบอก มันทำให้ฉันรู้สึกตื่นเต้น
ฉันอ่านรายละเอียดการแข่งขันบนใบสมัคร วันที่จะแข่งขันเหลืออีกไม่กี่วันแล้ว และฉันต้องไปแข่งขันที่นั่นประมาณหนึ่งอาทิตย์ ฉันหันไปมองหน้าเพื่อนๆที่ยิ้มมาให้อย่างสนับสนุน แต่ก็มีเพียงกีวี่คนเดียวเท่านั้นที่ยังฟุบหลับอยู่กับโต๊ะ
ตอนพักเที่ยง พวกเราก็ไปทานข้าวด้วยกันตามปกติ คราวนี้ฉันพยายามพากีวี่มาด้วย เพราะไม่อยากให้เค้าอดอาหารไปมากกว่านี้ พวกเราทานข้าวด้วยกัน ในระหว่างการสนทนาก็มีเรื่องโครงงานนี้อยู่ด้วย เพื่อนๆของฉันบอกว่า ฉันต้องทำได้อยู่แล้ว และพวกเค้าก็จะเป็นกำลังใจให้ ทำให้ฉันรู้สึกอุ่นใจ แต่ทำไมกีวี่ถึงได้เอาแต่นั่งเงียบแบบนี้นะ...
"นี่กีวี่! คิดยังไงกับโครงงานนี้เหรอ?" ฉันถามเค้า เพราะอยากให้เค้าพูดอะไรกับเค้าบ้าง
"ไม่รู้สินะ..." กีวี่ตอบสั้นๆ ฉันจึงได้แต่พยายามอดกลั้นตัวเองไว้
"เอ่อ ว่าแต่ว่า ทำไมเมื่อคืนถึงไม่ค่อยได้นอนล่ะกีวี่?"
ฉันถามเค้า เพราะดูกีวี่ซึมๆยังไงก็ไม่รู้
"ฉันไม่ได้นอนทั้งคืนเลยน่ะ" กีวี่ตอบ ทำให้ฉันขมวดคิ้วเล็กน้อย
"เอ๋? ทำไมล่ะ" ฉันถามเค้าอีกครั้ง
"สงสัยมากจริง..." กีวี่บ่นอย่างเสียอารมณ์แล้วเดินหนีไป ฉันที่กำลังจะพยายามเดินตามกีวี่ไปแต่ก็ถูกแพทดึงแขนไว้
"อย่าไปตามยัยนั่นเลยหวาน... ปล่อยให้เค้าอยู่คนเดียวเถอะ"
"อะ... อื้ม" เมื่อได้ยินดังนั้น ฉันจึงได้แต่นั่งอยู่ตรงนั้นโดยที่ใจยังเป็นห่วงเค้าอยู่
อย่าไปรู้อะไรจะดีกว่าน่า... หึๆๆๆ
จู่ๆก็มีเสียงคนมากระซิบที่ข้างหูฉันอีกแล้ว ฉันสะดุ้งเล็กน้อย ขนฉันลุกไปหมดด้วยความหวาดกลัว ตกลงฉันหูแว่วไปเองแน่หรือเนี่ย!?......
..................................................
"ขอบคุณจ้ะที่ร่วมลงแข่งกับโครงงาน หนูจะได้นำชื่อเสียงมาให้กับโรงเรียนเราด้วย และหนูก็จะได้เกียรติบัตรด้วยนะ" คุณครูบอก มันทำให้ฉันรู้สึกตื่นเต้น
ฉันอ่านรายละเอียดการแข่งขันบนใบสมัคร วันที่จะแข่งขันเหลืออีกไม่กี่วันแล้ว และฉันต้องไปแข่งขันที่นั่นประมาณหนึ่งอาทิตย์ ฉันหันไปมองหน้าเพื่อนๆที่ยิ้มมาให้อย่างสนับสนุน แต่ก็มีเพียงกีวี่คนเดียวเท่านั้นที่ยังฟุบหลับอยู่กับโต๊ะ
ตอนพักเที่ยง พวกเราก็ไปทานข้าวด้วยกันตามปกติ คราวนี้ฉันพยายามพากีวี่มาด้วย เพราะไม่อยากให้เค้าอดอาหารไปมากกว่านี้ พวกเราทานข้าวด้วยกัน ในระหว่างการสนทนาก็มีเรื่องโครงงานนี้อยู่ด้วย เพื่อนๆของฉันบอกว่า ฉันต้องทำได้อยู่แล้ว และพวกเค้าก็จะเป็นกำลังใจให้ ทำให้ฉันรู้สึกอุ่นใจ แต่ทำไมกีวี่ถึงได้เอาแต่นั่งเงียบแบบนี้นะ...
"นี่กีวี่! คิดยังไงกับโครงงานนี้เหรอ?" ฉันถามเค้า เพราะอยากให้เค้าพูดอะไรกับเค้าบ้าง
"ไม่รู้สินะ..." กีวี่ตอบสั้นๆ ฉันจึงได้แต่พยายามอดกลั้นตัวเองไว้
"เอ่อ ว่าแต่ว่า ทำไมเมื่อคืนถึงไม่ค่อยได้นอนล่ะกีวี่?"
ฉันถามเค้า เพราะดูกีวี่ซึมๆยังไงก็ไม่รู้
"ฉันไม่ได้นอนทั้งคืนเลยน่ะ" กีวี่ตอบ ทำให้ฉันขมวดคิ้วเล็กน้อย
"เอ๋? ทำไมล่ะ" ฉันถามเค้าอีกครั้ง
"สงสัยมากจริง..." กีวี่บ่นอย่างเสียอารมณ์แล้วเดินหนีไป ฉันที่กำลังจะพยายามเดินตามกีวี่ไปแต่ก็ถูกแพทดึงแขนไว้
"อย่าไปตามยัยนั่นเลยหวาน... ปล่อยให้เค้าอยู่คนเดียวเถอะ"
"อะ... อื้ม" เมื่อได้ยินดังนั้น ฉันจึงได้แต่นั่งอยู่ตรงนั้นโดยที่ใจยังเป็นห่วงเค้าอยู่
อย่าไปรู้อะไรจะดีกว่าน่า... หึๆๆๆ
จู่ๆก็มีเสียงคนมากระซิบที่ข้างหูฉันอีกแล้ว ฉันสะดุ้งเล็กน้อย ขนฉันลุกไปหมดด้วยความหวาดกลัว ตกลงฉันหูแว่วไปเองแน่หรือเนี่ย!?......
..................................................
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น