ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 2 : อุบัติเหตุ
ท่ามกลางแสงอาทิตย์ที่ส่องแสงสว่างมายังผืนโลก ทำให้ทุกอย่างดูสว่างไสว จิตใจของผู้คนที่ดำมืดมันจะสว่างแบบนี้หรือเปล่านะ? หากเราจุดตะเกียงให้สว่างภายในจิตใจของเรา ทางแห่งแสงสว่างก็จะปรากฏขึ้น นำพาเราไปสู่ความถูกต้องอย่างแน่นอน...
"ฮ่า...! เย็นจังเลย"
แพทชูแขนทั้งสองขึ้น แล้วสูดอากาศเย็นภายในตัวห้างสรรพสินค้าเฮือกใหญ่
"ข้างนอกร้อนมากเลยว่าไหม? หน้าร้อนในประเทศไทยก็เงี้ย"
ทัชบ่นพึมพำ ฉันกับน้ำฝนพยักหน้าหงึกๆ ก่อนที่จะเดินเข้าลึกไปข้างใน
หลังจากที่เราทานอาหารเที่ยง พวกเราจึงตัดสินใจกันว่าจะมาชอปปิ้งกันที่ห้างสรรพสินค้าชื่อดังแห่งหนึ่ง ฉันรู้สึกดีมากเลยที่พวกเราได้มาอยู่พร้อมหน้ากัน ทุกคนต่างดูสนุกสนาน ดูใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใสของพวกเขาสิ! มันทำให้ฉันอดที่จะยิ้มไปด้วยไม่ได้ แต่ก็ต่างกับใครบางคนแหล่ะนะ
"ว้าว! ชุดนี้สวยจังเลย!"
ทัชตะโกนบอกด้วยความตื่นเต้น พร้อมกับมองชุดแฟชั่นชุดหนึ่งซึ่งตั้งโชว์อยู่ในร้านขายเสื้อผ้าร้านหนึ่ง
"มีชุดสวยๆเยอะแยะเลยล่ะ เข้าไปดูกันเถอะนะๆ"
ทัชชวนพวกเราเข้าไป ก็ช่วยไม่ได้แหล่ะนะ
"มาอีกละ ไอ้อาการบ้าแฟชั่นเนี่ย"
แพทบ่นแต่ก็เดินตามทัชเข้าไปติดๆ จนฉันกับน้ำฝนแทบเดินตามเข้าไปไม่ทัน
"ไปกันเถอะ" น้ำฝนชวน ฉันจึงเดินตามเข้าไป
"นี่! ไปกันเถอะนะกีวี่"
"...........?"
ฉันหันหลังกะว่าจะชวนกีวี่ไปด้วยกัน แต่เค้าหายไปไหนกันล่ะเนี่ย
"เอ๋? กีวี่ไปไหนซะแล้วล่ะ?"
ระหว่างที่ฉันกำลังสงสัย ฉันก็ได้ยินเสียงคนบางคนเรียก
"เฮ้! หวานใจ ฉันอยู่นี่"
ฉันสะดุ้งเล็กน้อย เมื่อได้ยินเสียงเพื่อนคนที่ฉันตามหาอยู่เรียกอยู่ข้างหลัง
"อะ อ้าว! เธอเข้าไปตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ"
ฉันอุทานออกมาด้วยความสงสัย
"ตั้งนานแล้วล่ะ รีบเข้ามาเถอะ"
กีวี่กวักมือเรียก ฉันจึงเดินเข้าไปโดยทิ้งความสงสัยไว้เบื้องหลัง ฉันจำได้นะว่าตอนแรกเค้ายังอยู่ข้างหลังฉันอยู่เลย
ทุกคนต่างกระจัดกระจายไปทั่วร้านขายเสื้อผ้าไปแต่ละมุมๆ ทัชไปตามมุมเสื้อผ้าแฟชั่นสวยๆที่เจ้าตัวเขาชอบมาก ส่วนแพทนี่ไปตามมุมกางเกงยีนส์แบรนด์เนม น้ำฝนไปดูพวกชุดเดรสกระโปรงแบบที่เข้ากับลูกคุณหนูสุดๆ และฉันกับกีวี่ก็เดินดูไปเรื่อยๆ เพราะไม่ค่อยสนใจเรื่องเสื้อผ้าสักเท่าไหร่นัก
แต่แล้วฉันก็สะดุดกับชุดเดรสสีขาวชุดหนึ่ง เป็นชุดเดรสสีขาวเรียบง่ายเย็บมุมเป็นลายลูกไม้น่ารัก กระโปรงยาวประมาณหัวเข่า มีริบบิ้นสีขาวผูกตรงกลางอก เป็นชุดที่ดูน่ารักมากเลยทีเดียวเลยล่ะ
ฉันจึงคิดอะไรสนุกๆขึ้นมาได้ ฉันหยิบชุดนั้นขึ้นมาแล้วยื่นไปให้กีวี่ที่กำลังทำหน้าเหม่อลอยอยู่
"กีวี่ ลองใส่ชุดนี้ดูสิ" ฉันบอกกับเขา
"เอ๋? ให้ฉัน... ใส่ชุดนี้เหรอ?"
กีวี่ตาโตเล็กน้อย พร้อมแสดงท่าทางเอ๋อๆ
"ใช่ ลองใส่ให้ดูหน่อยนะ นะๆ"
ฉันพยายามอ้อนวอนเขา จนกีวี่แสดงสีหน้าบอกเป็นนัยๆว่า 'ตกลงตูต้องใส่ชุดนี้ใช่ไหม?' ว่าแล้วกีวี่ก็หยิบชุดจากมือของฉันอย่างช่วยไม่ได้แล้วไปลองเสื้อที่ห้องลองเสื้อ
เวลาผ่านไปสักสองนาที กีวี่ก็ออกมา พร้อมกับสิ่งที่ทำให้ฉันยิ้มไม่หยุด
"ว้าว! กีวี่น่ารักจังเลย" ฉันตะโกนบอก จนคนอื่นๆต่างหันมามองที่กีวี่
"อ๋า น่ารักจริงๆด้วย!" น้ำฝนชมพรางตบมือให้
"โอ้โหกีวี่ ถ้าฉันเป็นผู้ชายนี่จะเข้าไปขอเบอร์เลย" ทัชบอกพรางวิ่งเข้าไปกอดกีวี่ที่กำลังทำหน้าเขินอายอยู่
"งั้น... ทั้งวันนี้เธอใส่ชุดนี้เลยนะกีวี่ ฉันซื้อให้"
ฉันบอกพร้อมกับเดินไปยังเคาน์เตอร์เพื่อจะตายตังค์ค่าเสื้อ โดยไม่ได้ยินเสียงกีวี่ที่กำลังห้ามอยู่
"โอเค! จ่ายตังค์เสร็จแล้ว ไปที่อื่นกันต่อเถอะ"
ฉันบอก แล้วเดินออกไปจากร้านพร้อมกับเพื่อนๆ
.................
"วีดวิ้ว! น้องสาว ไปเที่ยวกับพี่ไหมจ๊ะ!?"
เดินไปได้สักพัก จู่ๆก็มีแก็งผู้ชายมาทักกีวี่ในชุดใหม่
"หน้าตาน่ารักแบบนี้ มาเป็นแฟนพี่ดีกว่านะ"
ผู้ชายคนหนึ่งบอก พร้อมกับเสียงผิวปากดังหนวกหูจากเพื่อนๆพี่เขา
"เอาไงล่ะทีนี้ เนื้อหอมขึ้นมาเชียวนะกีวี่"
แพทบอก แล้วขยิบตาให้กีวี่
"น่ารำคาญจริง..." กีวี่บ่นพึมพำกับตัวเอง
ฉันมองไปยังใบหน้าของกีวี่ที่กำลังแสดงสีหน้าเหม่อลอยเหมือนคิดอะไรอยู่ ฉันจึงได้แต่พยายามคิดว่า เขากำลังคิดอะไรอยู่ในตอนนี้
"ตกลงจะเป็นแฟนกับพี่ไหมจ๊ะคนสวย!?"
พี่คนนั้นเดินตรงมาที่กีวี่ แล้วจับข้อมือของเค้าขึ้นมาดึงไปยังกลุ่มเพื่อนๆของเขา
"มานี่มา! พี่จะพาไปเที่ยวที่ๆสนุกให้ดู"
พี่บอกพร้อมกับดึงกีวี่ไปด้วย กีวี่พยายามสะบัดแขนออกแต่ก็ไม่หลุดเพราะพี่ผู้ชายเขาแรงเยอะมาก พวกเราพยายามไปช่วยกีวี่แต่ก็ถูกเพื่อนของพี่ๆเค้าล้อมไว้จนพวกเราทำอะไรไม่ได้เลย แต่แล้วเรื่องที่ไม่คาดคิดก็เกิด...
"หยุดนะ! เจ้าพวกมนุษย์อัปลักษณ์!!"
กีวี่ตะโกนขึ้น แต่เสียงที่ตะโกนออกมานั้นเหมือนกับเสียงผู้ชายมากเลย และฉันก็รู้สึกคุ้นๆกับเสียงนี้ด้วยแต่ฉันก็จำไม่ได้ว่านั่นเป็นเสียงใคร ฉันไม่เคยได้ยินกีวี่พูดอะไรแบบนี้มาก่อนเลย
"หือ? เธอกล้าว่าฉันเหรอ เดี๋ยวเหอะๆ!"
ผู้ชายคนที่ฉุดกีวี่กระชากแขนกีวี่อย่างแรงจนกีวี่มีสีหน้าโกรธจัดแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
"เจ้าบ้าเอ๊ย!!"
กีวี่ตะคอกใส่ แล้วจู่ๆก็เหมือนเกิดลมอัดกันในอากาศแล้วพุ่งไปยังผู้ชายคนนั้นอย่างจังจนกระเด็นไปไกล เพื่อนๆผู้ชายคนนั้นต่างยืนตะลึงอยู่กับเรื่องประหลาดๆพวกนี้ รวมทั้งพวกเราด้วย
กีวี่ซึ่งกำลังหายใจหอบเล็กน้อย มองไปยังร่างของผู้ชายคนนั้นที่กำลังร้องโอดโอยด้วยความปวดอยู่ แต่แล้วชั่ววูบหนึ่ง ที่มุมปากของกีวี่ก็ส่งยิ้มอย่างสะใจขึ้นมาจนฉันรู้สึกนึกอะไรขึ้นมาได้
ตายซะเถอะแก...
จู่ๆเสียงของผู้ชายคนนั้นก็ดังขึ้นอย่างชับพลันในหัวของฉัน เสียงของชายปริศนาที่ปรากฏในความฝันของฉัน และจากนั้นก็เกิดเรื่องที่ทำให้คนแถวๆนั้นใจหายวาบกันไปหมด
หวืด..........
.......
ตุ๊บ!!.........
สิ่งของอันหนักอึ้งและใหญ่ ตกลงมาจากที่ไหนก็ไม่ทราบได้นั้น ล่วงลงมาอย่างรวดเร็วที่ผู้ชายคนนั้น และจากนั้น...
ทุกคนที่ต่างกำลังตกใจ กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่นั้น สายตาของฉันที่กำลังมองไปยังร่างของผู้ชายคนนั้นที่เลือดกำลังนองพื้นอยู่ ภาพๆหนึ่งก็ปรากฏขึ้นอย่างฉับพลันในหัวของฉัน เสียงหัวเราะอันโหดเหี้ยมของชายปริศนาผู้นั้นดังกึงก้องอยู่ในหู ฉันกุมหัวแน่นและกรีดร้องออกมาเสียงดัง ฉันนอนดิ้นกับพื้นอย่างทรมาน เพื่อนๆของฉันจึงเข้ามาดูฉันว่าเกิดอะไรขึ้น แพทกำลังพยายามเรียกสติของฉันให้กลับคืนมา ส่วนทัชและน้ำฝนกำลังร้องขอให้คนมาช่วย ฉันซึ่งรู้สึกว่าร่างกายมันขยับไม่ได้ ก็ได้เห็นรอยยิ้มของกีวี่ที่ดูแปลกๆอยู่ตรงนั้น
"หวาน! หวานเป็นอะไรหรือเปล่า!?"
แพทพยายามเรียกสติฉัน และตบหน้าฉันใหญ่เพื่อให้ฉันหายจากอาการที่เหมือนกับคนบ้า
"อ๊ะ!!"
ฉันสะดุ้งโหยง เมื่อรู้สึกตัวแล้ว
"เป็นอะไรหรือเปล่าหวาน?"
ทัชและน้ำฝนถามถึงอาการของฉัน ฉันจึงพยักหน้ารับเพราะไม่อยากให้พวกเค้าเป็นห่วงกันมาก
"ฮ่า...! เย็นจังเลย"
แพทชูแขนทั้งสองขึ้น แล้วสูดอากาศเย็นภายในตัวห้างสรรพสินค้าเฮือกใหญ่
"ข้างนอกร้อนมากเลยว่าไหม? หน้าร้อนในประเทศไทยก็เงี้ย"
ทัชบ่นพึมพำ ฉันกับน้ำฝนพยักหน้าหงึกๆ ก่อนที่จะเดินเข้าลึกไปข้างใน
หลังจากที่เราทานอาหารเที่ยง พวกเราจึงตัดสินใจกันว่าจะมาชอปปิ้งกันที่ห้างสรรพสินค้าชื่อดังแห่งหนึ่ง ฉันรู้สึกดีมากเลยที่พวกเราได้มาอยู่พร้อมหน้ากัน ทุกคนต่างดูสนุกสนาน ดูใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใสของพวกเขาสิ! มันทำให้ฉันอดที่จะยิ้มไปด้วยไม่ได้ แต่ก็ต่างกับใครบางคนแหล่ะนะ
"ว้าว! ชุดนี้สวยจังเลย!"
ทัชตะโกนบอกด้วยความตื่นเต้น พร้อมกับมองชุดแฟชั่นชุดหนึ่งซึ่งตั้งโชว์อยู่ในร้านขายเสื้อผ้าร้านหนึ่ง
"มีชุดสวยๆเยอะแยะเลยล่ะ เข้าไปดูกันเถอะนะๆ"
ทัชชวนพวกเราเข้าไป ก็ช่วยไม่ได้แหล่ะนะ
"มาอีกละ ไอ้อาการบ้าแฟชั่นเนี่ย"
แพทบ่นแต่ก็เดินตามทัชเข้าไปติดๆ จนฉันกับน้ำฝนแทบเดินตามเข้าไปไม่ทัน
"ไปกันเถอะ" น้ำฝนชวน ฉันจึงเดินตามเข้าไป
"นี่! ไปกันเถอะนะกีวี่"
"...........?"
ฉันหันหลังกะว่าจะชวนกีวี่ไปด้วยกัน แต่เค้าหายไปไหนกันล่ะเนี่ย
"เอ๋? กีวี่ไปไหนซะแล้วล่ะ?"
ระหว่างที่ฉันกำลังสงสัย ฉันก็ได้ยินเสียงคนบางคนเรียก
"เฮ้! หวานใจ ฉันอยู่นี่"
ฉันสะดุ้งเล็กน้อย เมื่อได้ยินเสียงเพื่อนคนที่ฉันตามหาอยู่เรียกอยู่ข้างหลัง
"อะ อ้าว! เธอเข้าไปตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ"
ฉันอุทานออกมาด้วยความสงสัย
"ตั้งนานแล้วล่ะ รีบเข้ามาเถอะ"
กีวี่กวักมือเรียก ฉันจึงเดินเข้าไปโดยทิ้งความสงสัยไว้เบื้องหลัง ฉันจำได้นะว่าตอนแรกเค้ายังอยู่ข้างหลังฉันอยู่เลย
ทุกคนต่างกระจัดกระจายไปทั่วร้านขายเสื้อผ้าไปแต่ละมุมๆ ทัชไปตามมุมเสื้อผ้าแฟชั่นสวยๆที่เจ้าตัวเขาชอบมาก ส่วนแพทนี่ไปตามมุมกางเกงยีนส์แบรนด์เนม น้ำฝนไปดูพวกชุดเดรสกระโปรงแบบที่เข้ากับลูกคุณหนูสุดๆ และฉันกับกีวี่ก็เดินดูไปเรื่อยๆ เพราะไม่ค่อยสนใจเรื่องเสื้อผ้าสักเท่าไหร่นัก
แต่แล้วฉันก็สะดุดกับชุดเดรสสีขาวชุดหนึ่ง เป็นชุดเดรสสีขาวเรียบง่ายเย็บมุมเป็นลายลูกไม้น่ารัก กระโปรงยาวประมาณหัวเข่า มีริบบิ้นสีขาวผูกตรงกลางอก เป็นชุดที่ดูน่ารักมากเลยทีเดียวเลยล่ะ
ฉันจึงคิดอะไรสนุกๆขึ้นมาได้ ฉันหยิบชุดนั้นขึ้นมาแล้วยื่นไปให้กีวี่ที่กำลังทำหน้าเหม่อลอยอยู่
"กีวี่ ลองใส่ชุดนี้ดูสิ" ฉันบอกกับเขา
"เอ๋? ให้ฉัน... ใส่ชุดนี้เหรอ?"
กีวี่ตาโตเล็กน้อย พร้อมแสดงท่าทางเอ๋อๆ
"ใช่ ลองใส่ให้ดูหน่อยนะ นะๆ"
ฉันพยายามอ้อนวอนเขา จนกีวี่แสดงสีหน้าบอกเป็นนัยๆว่า 'ตกลงตูต้องใส่ชุดนี้ใช่ไหม?' ว่าแล้วกีวี่ก็หยิบชุดจากมือของฉันอย่างช่วยไม่ได้แล้วไปลองเสื้อที่ห้องลองเสื้อ
เวลาผ่านไปสักสองนาที กีวี่ก็ออกมา พร้อมกับสิ่งที่ทำให้ฉันยิ้มไม่หยุด
"ว้าว! กีวี่น่ารักจังเลย" ฉันตะโกนบอก จนคนอื่นๆต่างหันมามองที่กีวี่
"อ๋า น่ารักจริงๆด้วย!" น้ำฝนชมพรางตบมือให้
"โอ้โหกีวี่ ถ้าฉันเป็นผู้ชายนี่จะเข้าไปขอเบอร์เลย" ทัชบอกพรางวิ่งเข้าไปกอดกีวี่ที่กำลังทำหน้าเขินอายอยู่
"งั้น... ทั้งวันนี้เธอใส่ชุดนี้เลยนะกีวี่ ฉันซื้อให้"
ฉันบอกพร้อมกับเดินไปยังเคาน์เตอร์เพื่อจะตายตังค์ค่าเสื้อ โดยไม่ได้ยินเสียงกีวี่ที่กำลังห้ามอยู่
"โอเค! จ่ายตังค์เสร็จแล้ว ไปที่อื่นกันต่อเถอะ"
ฉันบอก แล้วเดินออกไปจากร้านพร้อมกับเพื่อนๆ
.................
"วีดวิ้ว! น้องสาว ไปเที่ยวกับพี่ไหมจ๊ะ!?"
เดินไปได้สักพัก จู่ๆก็มีแก็งผู้ชายมาทักกีวี่ในชุดใหม่
"หน้าตาน่ารักแบบนี้ มาเป็นแฟนพี่ดีกว่านะ"
ผู้ชายคนหนึ่งบอก พร้อมกับเสียงผิวปากดังหนวกหูจากเพื่อนๆพี่เขา
"เอาไงล่ะทีนี้ เนื้อหอมขึ้นมาเชียวนะกีวี่"
แพทบอก แล้วขยิบตาให้กีวี่
"น่ารำคาญจริง..." กีวี่บ่นพึมพำกับตัวเอง
ฉันมองไปยังใบหน้าของกีวี่ที่กำลังแสดงสีหน้าเหม่อลอยเหมือนคิดอะไรอยู่ ฉันจึงได้แต่พยายามคิดว่า เขากำลังคิดอะไรอยู่ในตอนนี้
"ตกลงจะเป็นแฟนกับพี่ไหมจ๊ะคนสวย!?"
พี่คนนั้นเดินตรงมาที่กีวี่ แล้วจับข้อมือของเค้าขึ้นมาดึงไปยังกลุ่มเพื่อนๆของเขา
"มานี่มา! พี่จะพาไปเที่ยวที่ๆสนุกให้ดู"
พี่บอกพร้อมกับดึงกีวี่ไปด้วย กีวี่พยายามสะบัดแขนออกแต่ก็ไม่หลุดเพราะพี่ผู้ชายเขาแรงเยอะมาก พวกเราพยายามไปช่วยกีวี่แต่ก็ถูกเพื่อนของพี่ๆเค้าล้อมไว้จนพวกเราทำอะไรไม่ได้เลย แต่แล้วเรื่องที่ไม่คาดคิดก็เกิด...
"หยุดนะ! เจ้าพวกมนุษย์อัปลักษณ์!!"
กีวี่ตะโกนขึ้น แต่เสียงที่ตะโกนออกมานั้นเหมือนกับเสียงผู้ชายมากเลย และฉันก็รู้สึกคุ้นๆกับเสียงนี้ด้วยแต่ฉันก็จำไม่ได้ว่านั่นเป็นเสียงใคร ฉันไม่เคยได้ยินกีวี่พูดอะไรแบบนี้มาก่อนเลย
"หือ? เธอกล้าว่าฉันเหรอ เดี๋ยวเหอะๆ!"
ผู้ชายคนที่ฉุดกีวี่กระชากแขนกีวี่อย่างแรงจนกีวี่มีสีหน้าโกรธจัดแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
"เจ้าบ้าเอ๊ย!!"
กีวี่ตะคอกใส่ แล้วจู่ๆก็เหมือนเกิดลมอัดกันในอากาศแล้วพุ่งไปยังผู้ชายคนนั้นอย่างจังจนกระเด็นไปไกล เพื่อนๆผู้ชายคนนั้นต่างยืนตะลึงอยู่กับเรื่องประหลาดๆพวกนี้ รวมทั้งพวกเราด้วย
กีวี่ซึ่งกำลังหายใจหอบเล็กน้อย มองไปยังร่างของผู้ชายคนนั้นที่กำลังร้องโอดโอยด้วยความปวดอยู่ แต่แล้วชั่ววูบหนึ่ง ที่มุมปากของกีวี่ก็ส่งยิ้มอย่างสะใจขึ้นมาจนฉันรู้สึกนึกอะไรขึ้นมาได้
ตายซะเถอะแก...
จู่ๆเสียงของผู้ชายคนนั้นก็ดังขึ้นอย่างชับพลันในหัวของฉัน เสียงของชายปริศนาที่ปรากฏในความฝันของฉัน และจากนั้นก็เกิดเรื่องที่ทำให้คนแถวๆนั้นใจหายวาบกันไปหมด
หวืด..........
.......
ตุ๊บ!!.........
สิ่งของอันหนักอึ้งและใหญ่ ตกลงมาจากที่ไหนก็ไม่ทราบได้นั้น ล่วงลงมาอย่างรวดเร็วที่ผู้ชายคนนั้น และจากนั้น...
ทุกคนที่ต่างกำลังตกใจ กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่นั้น สายตาของฉันที่กำลังมองไปยังร่างของผู้ชายคนนั้นที่เลือดกำลังนองพื้นอยู่ ภาพๆหนึ่งก็ปรากฏขึ้นอย่างฉับพลันในหัวของฉัน เสียงหัวเราะอันโหดเหี้ยมของชายปริศนาผู้นั้นดังกึงก้องอยู่ในหู ฉันกุมหัวแน่นและกรีดร้องออกมาเสียงดัง ฉันนอนดิ้นกับพื้นอย่างทรมาน เพื่อนๆของฉันจึงเข้ามาดูฉันว่าเกิดอะไรขึ้น แพทกำลังพยายามเรียกสติของฉันให้กลับคืนมา ส่วนทัชและน้ำฝนกำลังร้องขอให้คนมาช่วย ฉันซึ่งรู้สึกว่าร่างกายมันขยับไม่ได้ ก็ได้เห็นรอยยิ้มของกีวี่ที่ดูแปลกๆอยู่ตรงนั้น
"หวาน! หวานเป็นอะไรหรือเปล่า!?"
แพทพยายามเรียกสติฉัน และตบหน้าฉันใหญ่เพื่อให้ฉันหายจากอาการที่เหมือนกับคนบ้า
"อ๊ะ!!"
ฉันสะดุ้งโหยง เมื่อรู้สึกตัวแล้ว
"เป็นอะไรหรือเปล่าหวาน?"
ทัชและน้ำฝนถามถึงอาการของฉัน ฉันจึงพยักหน้ารับเพราะไม่อยากให้พวกเค้าเป็นห่วงกันมาก
"หวานใจ..."
เสียงของกีวี่ที่เรียกฉัน ฉันหันไปมองต้นเสียงที่กำลังเดินมาหาฉันอยู่ ฉันมองไปยังสีหน้าของกีวี่ที่ดูไม่น่ากลัวแบบเมื่อกี้แล้ว แต่กลับกลายเป็นสีหน้าที่กำลังเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูกขึ้นมาแทน ฉันมองหน้าของเค้าสักพักก็เลื่อนลงไปมองที่เสื้อผ้าของกีวี่ จากเสื้อสีขาวสะอาด... กลับกลายเป็นว่าถูกแปดเปื้อนไปด้วยเลือดที่กระเด็นมาจากผู้ชายคนนั้น
ไม่นานนัก ตำรวจและรถพยาบาลก็มาถึง ผลสุดท้ายตำรวจก็บอกว่าน่าจะเป็นอุบัติเหตุ ที่เพดานข้างบ่นกร่อนหลุดล่วงลงมา คงอาจจะเป็นเพราะอะไรสักอย่าง แต่พวกเราก็ไม่ได้สนใจนัก พวกเราจึงทยอยกันกลับบ้าน แทนที่พวกเราจะได้ไปเที่ยวด้วยกันอย่างสนุกสนาน ก็กลับกลายเป็นว่าเกิดเรื่องแย่ๆขึ้นมาได้
ไม่นานนัก ตำรวจและรถพยาบาลก็มาถึง ผลสุดท้ายตำรวจก็บอกว่าน่าจะเป็นอุบัติเหตุ ที่เพดานข้างบ่นกร่อนหลุดล่วงลงมา คงอาจจะเป็นเพราะอะไรสักอย่าง แต่พวกเราก็ไม่ได้สนใจนัก พวกเราจึงทยอยกันกลับบ้าน แทนที่พวกเราจะได้ไปเที่ยวด้วยกันอย่างสนุกสนาน ก็กลับกลายเป็นว่าเกิดเรื่องแย่ๆขึ้นมาได้
"โธ่เอ้ย... ทำไมต้องเกิดเรื่องแย่ๆแบบนี้ด้วยนะ"
ฉันพูดกับตัวเองในขณะที่กำลังจะนั่งลงบนโซฟา
"................."
"ทำไมฉันจะต้องมาเห็นคนตายต่อหน้าต่อตากันด้วย"
ฉันนั่งตัวสั่นอยู่ตรงนั้น พอนึกถึงภาพผู้ชายคนที่ตายไปขึ้นมาทีไรก็รู้สึกขนลุกขึ้นมาทันที ฉันนั่งโอบกอดตัวเอง กีวี่ที่ทำสีหน้าน่ากลัวแบบนั้น ฉันยังไม่เคยเห็นมาก่อนเลย กีวี่ที่เป็นคนเงียบๆ เก็บตัวอยู่คนเดียว จะเป็นไปได้ไหม? ที่เธอจะเก็บกดมากเกินไป
ก็เป็นไปได้นะ...
ฉันคิดพร้อมกับลุกขึ้น และเดินตรงไปยังห้องน้ำ ฉันรู้สึกเหนียวตัวไปหมด คงจะเป็นเพราะเหงื่อที่โชกตัวอยู่นี้ ฉันถอดเสื้อผ้าออก และเปิดฟักบัวอาบน้ำ ฉันรู้สึกว่าน้ำมันเย็นมากเลยทั้งที่อากาศก็ร้อน ฉันจึงรีบๆอาบเพราะจะได้เสร็จเร็วๆ อีกอย่าง... บ้านฉันไม่มีน้ำอุ่นด้วย
หลังจากอาบน้ำเสร็จ ฉันเดินตรงมายังห้องนอน และนั่งลงบนเตียงอันหนานุ่มของฉัน ฉันหยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมาเล่นๆ แต่พอฉันเปิดดูก็พบว่า มีหนึ่งสายที่ไม่ได้รับ ฉันจึงกดเปิดดูว่าเป็นเบอร์ของใคร เมื่อฉันเห็นชื่อที่ปรากฏอยู่ตรงจอโทรศัพท์ ก็ทำให้ฉันอึ้งไปเลยทีเดียว
...........................
กีวี่
ปกติกีวี่จะไม่เคยโทรศัพท์มาหาฉันเลย แถมพอโทรศัพท์ไปหาก็ไม่รับสาย แต่คราวนี้กลับโทรฯมาเฉยเลย แต่ถึงกระนั้นฉันก็แอบดีใจอยู่ลึกๆที่เขาโทรฯมา
ฉันกดปุ่มโทรฯกลับ และวางโทรศัพท์แนบกับหู
........
ตู๊ด... ตู๊ด... กึก...
"ฮัลโหล?"
เสียงกีวี่ที่ทักมา ทำให้ฉันดีใจกว่าเก่าที่เค้ารับสายฉัน
"นี่กีวี่ เมื่อกี้โทรฯมาทำไมเหรอ? ขอโทษนะ เมื่อกี้ฉันอาบน้ำอยู่น่ะ"
"อืม... ไม่เป็นไรหรอก แค่จะโทรฯมาถามว่าสบายดีหรือเปล่า"
กีวี่ถามฉันด้วยน้ำเสียงเบา ฉันจึงตอบไปว่าฉันไม่เป็นอะไร
"ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วล่ะ ลืมๆไปซะเถอะ เรื่องในวันนี้น่ะ"
"อื้ม..."
"............."
"ฮัลโหล กีวี่"
"............."
จู่ๆเค้าก็เงียบไป ทั้งที่ยังไม่ได้วางสาย
"กีวี่ ฮัลโหลๆ"
"อ๊ะ! ขอโทษนะ งั้นแค่นี้ละกัน บาย..."
ตู๊ด... ตู๊ด... ตู๊ด...
ฉันวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะตัวเล็กข้างๆเตียงของฉัน แล้วฟุบนอนลงกับเตียง
"เฮ้อ..." ฉันถอนหายใจเล็กน้อย
ฉันมองไปยังเพดานสีขาวข้างหมด ตอนนี้จิตใจของฉันไม่ได้คิดอะไรอยู่เลย แล้วตาของฉันก็เริ่มปิดลงจนหลับสนิทและเผลอหลับไปในที่สุด โดยที่ยังไม่ทันได้ปิดไฟ...
...............................
.........
...............
"นี่ หวานใจ"
เสียงของกีวี่ที่ดูอ่อนโยนเรียกชื่อฉัน
"จ๋า?" ฉันทักกลับ
"เราเลิกเป็นเพื่อนกันเถอะ..."
"เอ๋?"
"เราเลิกเป็นเพื่อนกันเถอะ..."
"ทำไมล่ะกีวี่? ทำไมถึงพูดยังงั้นล่ะ"
"ไปให้พ้นๆฉันซะ"
"ไม่เอาหรอก! ยังไงฉันก็จะอยู่กับเธอนะกีวี่! เพื่อนกันเค้าไม่ทิ้งกันหรอก"
"ไม่... เธอไม่สมควรที่จะเป็นเพื่อนกับฉันหรอก"
"ทำไมล่ะ! ฉันอยากจะเป็นเพื่อนกับเธอนะ เราสัญญากันแล้วนี่!ว่าเราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป"
"ฉันบอกว่าไม่ไง!!"
จากเสียงที่ดูอ่อนโยนของกีวี่กลับกลายเป็นเสียงที่ดุดันขึ้นมาทันที
"ถ้าเธอเป็นเพื่อนฉัน... เรื่องอันใหญ่หลวงมันก็จะเกิดขึ้น!!"
"เอ๋...?"
สักพัก จู่ๆกีวี่ก็แสดงสีหน้าที่ดูโหดเหี้ยมขึ้นมาจนฉันรู้สึกหวาดกลัวเขา กีวี่มองมาที่ฉันด้วยสายตาที่ดั่งกับเหยี่ยวที่กำลังจ้องอาหารของมันอยู่ ฉันพยายามขะเถิบไปข้างหลังแต่ก็ทำได้ยาก เพราะขาของฉันอ่อนปวกเปียกไปหมด ฉันตัวสั่นระริกด้วยความหวาดกลัว กีวี่ที่กำลังเดินมาหาฉันอย่างช้าๆ อีกเพียงไม่กี่ก้าวเท่านั้นเค้าก็จะเดินมาถึงฉันแล้ว เค้าจะทำอะไรฉันกัน?
"ไม่นะ... กีวี่! เธอจะทำอะไรฉันน่ะ"
ฉันตะโกนถาม แต่เค้าก็ไม่ยอมตอบแต่อย่างใด
"ได้โปรดเถอะกีวี่! เราเป็นเพื่อนกันนะ!!"
"ไม่! เราไม่ใช่เพื่อนกัน!!"
กีวี่พูดแย้งคำพูดของฉัน แล้วรีบเดินมาหาฉันอย่างรวดเร็วจนฉันแทบตั้งตัวไม่ทัน
.........................
ไม่!!!!!!
................
.........
................................
พรวด!!
ฉันลุกขึ้นนั่ง หายใจหอบ เหงื่อไหลท่วมตัว ฉันรู้สึกเหนียวตัวไปหมด แม้แต่เตียงที่หนานุ่มนี้ก็ยังไม่สามารถทำให้ตัวฉันสบายขึ้นได้เลย
"โธ่เอ้ย... ฝันแปลกๆอีกแล้ว"
ฉันบ่นกับตัวเองแล้วมองไปยังหน้าต่าง ตอนนี้ยังเช้ามืดอยู่เลย วันนี้เป็นวันอาทิตย์สินะ งั้นวันนี้ก็ไม่ต้องไปโรงเรียน
ฉันนั่งอยู่ตรงนั้นสักพัก แล้วลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวและทานอาหารเช้า วันนี้แม่ของฉันคงจะกลับมาเย็นๆ เมื่อฉันทำธุระอะไรเสร็จแล้วก็มานั่งที่โต๊ะทำงานที่ห้องนอนของฉัน พร้อมกับนึกถึงความฝันเมื่อคืนนี้ มันก็เป็นแค่เพียงฝันร้ายเท่านั้นแหละนะ คงไม่มีอะไรมากหรอกมั้ง? ฉันคิดกับตัวเองแล้วเดินไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเล่น และฉันก็ต้องประหลาดใจอีกครั้ง เมื่อพบว่าหน้าจอโทรศัพท์ มีเบอร์ที่ไม่ได้รับสาย ถึง 99 ครั้ง!! ฉันรีบเปิดดูชื่อคนที่โทรฯมาทันที ก็พบว่า เป็นเบอร์โทรศัพท์ของกีวี่ที่โทรฯมาทั้งคืนเลย
ฉันซึ่งนั่งตัวเย็นเฉียบอยู่นั้น ก็เกิดความกังวลขึ้นมาในจิตใจทันที
"ทำไมถึงโทรฯมาทั้งคืนแบบนี้ล่ะ?"
ติ๊ดๆๆๆ ติ๊ดๆๆๆ...
ฉันสะดุ้งตกใจเกือบจะโยนโทรศัพท์ทิ้ง เมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์ของฉันดังขึ้น ฉันมองไปยังโทรศัพท์ตรงหน้า ขึ้นชื่อว่า "กีวี่" ฉันจึงรีบรับทัน
"ฮะ ฮัลโหล?"
"........................."
ปลายสายเงียบ ไม่มีเสียงอะไรเลย ฉันจึงพยายามเรียกกีวี่
"ฮัลโหล กีวี่ ฮัลโหล"
"หึ หึ หึ หึ หึ!"
จู่ๆก็มีเสียงหัวเราะของผู้ชายดังขึ้น เป็นเสียงที่ฉันรู้จักดี เสียงของผู้ชายในฝันคนนั้น แต่ว่านี่มันเบอร์โทรศัพท์ของกีวี่ไม่ใช่เหรอ? แล้วเสียงนี้มาจากไหนกัน?
"หึ หึ หึ หึ หึ!"
เสียงหัวเราะนั่นมันทำให้ฉันรู้สึกเวียนหัวไปหมด ฉันพยายามจะปิดโทรศัพท์ลงแต่ก็ทำไม่ได้ ร่างกายของฉันมันแข็งไปหมด ฉันขยับเขยื้อนไม่ได้เลย
"หึ หึ หึ หึ หึ!"
"ไม่นะ!! กีวี่ ช่วยฉันด้วย!!"
ฉันกรีดร้องขอความช่วยเหลือจากกีวี่ สิ้นเสียงที่ฉันพูด ปลายสายก็ตัดพอดี ฉันวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ และฉันก็ไม่กล้าแตะต้องมันอีกเลยวันนี้...
.......................................
ฉันพูดกับตัวเองในขณะที่กำลังจะนั่งลงบนโซฟา
"................."
"ทำไมฉันจะต้องมาเห็นคนตายต่อหน้าต่อตากันด้วย"
ฉันนั่งตัวสั่นอยู่ตรงนั้น พอนึกถึงภาพผู้ชายคนที่ตายไปขึ้นมาทีไรก็รู้สึกขนลุกขึ้นมาทันที ฉันนั่งโอบกอดตัวเอง กีวี่ที่ทำสีหน้าน่ากลัวแบบนั้น ฉันยังไม่เคยเห็นมาก่อนเลย กีวี่ที่เป็นคนเงียบๆ เก็บตัวอยู่คนเดียว จะเป็นไปได้ไหม? ที่เธอจะเก็บกดมากเกินไป
ก็เป็นไปได้นะ...
ฉันคิดพร้อมกับลุกขึ้น และเดินตรงไปยังห้องน้ำ ฉันรู้สึกเหนียวตัวไปหมด คงจะเป็นเพราะเหงื่อที่โชกตัวอยู่นี้ ฉันถอดเสื้อผ้าออก และเปิดฟักบัวอาบน้ำ ฉันรู้สึกว่าน้ำมันเย็นมากเลยทั้งที่อากาศก็ร้อน ฉันจึงรีบๆอาบเพราะจะได้เสร็จเร็วๆ อีกอย่าง... บ้านฉันไม่มีน้ำอุ่นด้วย
หลังจากอาบน้ำเสร็จ ฉันเดินตรงมายังห้องนอน และนั่งลงบนเตียงอันหนานุ่มของฉัน ฉันหยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมาเล่นๆ แต่พอฉันเปิดดูก็พบว่า มีหนึ่งสายที่ไม่ได้รับ ฉันจึงกดเปิดดูว่าเป็นเบอร์ของใคร เมื่อฉันเห็นชื่อที่ปรากฏอยู่ตรงจอโทรศัพท์ ก็ทำให้ฉันอึ้งไปเลยทีเดียว
...........................
กีวี่
ปกติกีวี่จะไม่เคยโทรศัพท์มาหาฉันเลย แถมพอโทรศัพท์ไปหาก็ไม่รับสาย แต่คราวนี้กลับโทรฯมาเฉยเลย แต่ถึงกระนั้นฉันก็แอบดีใจอยู่ลึกๆที่เขาโทรฯมา
ฉันกดปุ่มโทรฯกลับ และวางโทรศัพท์แนบกับหู
........
ตู๊ด... ตู๊ด... กึก...
"ฮัลโหล?"
เสียงกีวี่ที่ทักมา ทำให้ฉันดีใจกว่าเก่าที่เค้ารับสายฉัน
"นี่กีวี่ เมื่อกี้โทรฯมาทำไมเหรอ? ขอโทษนะ เมื่อกี้ฉันอาบน้ำอยู่น่ะ"
"อืม... ไม่เป็นไรหรอก แค่จะโทรฯมาถามว่าสบายดีหรือเปล่า"
กีวี่ถามฉันด้วยน้ำเสียงเบา ฉันจึงตอบไปว่าฉันไม่เป็นอะไร
"ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วล่ะ ลืมๆไปซะเถอะ เรื่องในวันนี้น่ะ"
"อื้ม..."
"............."
"ฮัลโหล กีวี่"
"............."
จู่ๆเค้าก็เงียบไป ทั้งที่ยังไม่ได้วางสาย
"กีวี่ ฮัลโหลๆ"
"อ๊ะ! ขอโทษนะ งั้นแค่นี้ละกัน บาย..."
ตู๊ด... ตู๊ด... ตู๊ด...
ฉันวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะตัวเล็กข้างๆเตียงของฉัน แล้วฟุบนอนลงกับเตียง
"เฮ้อ..." ฉันถอนหายใจเล็กน้อย
ฉันมองไปยังเพดานสีขาวข้างหมด ตอนนี้จิตใจของฉันไม่ได้คิดอะไรอยู่เลย แล้วตาของฉันก็เริ่มปิดลงจนหลับสนิทและเผลอหลับไปในที่สุด โดยที่ยังไม่ทันได้ปิดไฟ...
...............................
.........
...............
"นี่ หวานใจ"
เสียงของกีวี่ที่ดูอ่อนโยนเรียกชื่อฉัน
"จ๋า?" ฉันทักกลับ
"เราเลิกเป็นเพื่อนกันเถอะ..."
"เอ๋?"
"เราเลิกเป็นเพื่อนกันเถอะ..."
"ทำไมล่ะกีวี่? ทำไมถึงพูดยังงั้นล่ะ"
"ไปให้พ้นๆฉันซะ"
"ไม่เอาหรอก! ยังไงฉันก็จะอยู่กับเธอนะกีวี่! เพื่อนกันเค้าไม่ทิ้งกันหรอก"
"ไม่... เธอไม่สมควรที่จะเป็นเพื่อนกับฉันหรอก"
"ทำไมล่ะ! ฉันอยากจะเป็นเพื่อนกับเธอนะ เราสัญญากันแล้วนี่!ว่าเราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป"
"ฉันบอกว่าไม่ไง!!"
จากเสียงที่ดูอ่อนโยนของกีวี่กลับกลายเป็นเสียงที่ดุดันขึ้นมาทันที
"ถ้าเธอเป็นเพื่อนฉัน... เรื่องอันใหญ่หลวงมันก็จะเกิดขึ้น!!"
"เอ๋...?"
สักพัก จู่ๆกีวี่ก็แสดงสีหน้าที่ดูโหดเหี้ยมขึ้นมาจนฉันรู้สึกหวาดกลัวเขา กีวี่มองมาที่ฉันด้วยสายตาที่ดั่งกับเหยี่ยวที่กำลังจ้องอาหารของมันอยู่ ฉันพยายามขะเถิบไปข้างหลังแต่ก็ทำได้ยาก เพราะขาของฉันอ่อนปวกเปียกไปหมด ฉันตัวสั่นระริกด้วยความหวาดกลัว กีวี่ที่กำลังเดินมาหาฉันอย่างช้าๆ อีกเพียงไม่กี่ก้าวเท่านั้นเค้าก็จะเดินมาถึงฉันแล้ว เค้าจะทำอะไรฉันกัน?
"ไม่นะ... กีวี่! เธอจะทำอะไรฉันน่ะ"
ฉันตะโกนถาม แต่เค้าก็ไม่ยอมตอบแต่อย่างใด
"ได้โปรดเถอะกีวี่! เราเป็นเพื่อนกันนะ!!"
"ไม่! เราไม่ใช่เพื่อนกัน!!"
กีวี่พูดแย้งคำพูดของฉัน แล้วรีบเดินมาหาฉันอย่างรวดเร็วจนฉันแทบตั้งตัวไม่ทัน
.........................
ไม่!!!!!!
................
.........
................................
พรวด!!
ฉันลุกขึ้นนั่ง หายใจหอบ เหงื่อไหลท่วมตัว ฉันรู้สึกเหนียวตัวไปหมด แม้แต่เตียงที่หนานุ่มนี้ก็ยังไม่สามารถทำให้ตัวฉันสบายขึ้นได้เลย
"โธ่เอ้ย... ฝันแปลกๆอีกแล้ว"
ฉันบ่นกับตัวเองแล้วมองไปยังหน้าต่าง ตอนนี้ยังเช้ามืดอยู่เลย วันนี้เป็นวันอาทิตย์สินะ งั้นวันนี้ก็ไม่ต้องไปโรงเรียน
ฉันนั่งอยู่ตรงนั้นสักพัก แล้วลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวและทานอาหารเช้า วันนี้แม่ของฉันคงจะกลับมาเย็นๆ เมื่อฉันทำธุระอะไรเสร็จแล้วก็มานั่งที่โต๊ะทำงานที่ห้องนอนของฉัน พร้อมกับนึกถึงความฝันเมื่อคืนนี้ มันก็เป็นแค่เพียงฝันร้ายเท่านั้นแหละนะ คงไม่มีอะไรมากหรอกมั้ง? ฉันคิดกับตัวเองแล้วเดินไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเล่น และฉันก็ต้องประหลาดใจอีกครั้ง เมื่อพบว่าหน้าจอโทรศัพท์ มีเบอร์ที่ไม่ได้รับสาย ถึง 99 ครั้ง!! ฉันรีบเปิดดูชื่อคนที่โทรฯมาทันที ก็พบว่า เป็นเบอร์โทรศัพท์ของกีวี่ที่โทรฯมาทั้งคืนเลย
ฉันซึ่งนั่งตัวเย็นเฉียบอยู่นั้น ก็เกิดความกังวลขึ้นมาในจิตใจทันที
"ทำไมถึงโทรฯมาทั้งคืนแบบนี้ล่ะ?"
ติ๊ดๆๆๆ ติ๊ดๆๆๆ...
ฉันสะดุ้งตกใจเกือบจะโยนโทรศัพท์ทิ้ง เมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์ของฉันดังขึ้น ฉันมองไปยังโทรศัพท์ตรงหน้า ขึ้นชื่อว่า "กีวี่" ฉันจึงรีบรับทัน
"ฮะ ฮัลโหล?"
"........................."
ปลายสายเงียบ ไม่มีเสียงอะไรเลย ฉันจึงพยายามเรียกกีวี่
"ฮัลโหล กีวี่ ฮัลโหล"
"หึ หึ หึ หึ หึ!"
จู่ๆก็มีเสียงหัวเราะของผู้ชายดังขึ้น เป็นเสียงที่ฉันรู้จักดี เสียงของผู้ชายในฝันคนนั้น แต่ว่านี่มันเบอร์โทรศัพท์ของกีวี่ไม่ใช่เหรอ? แล้วเสียงนี้มาจากไหนกัน?
"หึ หึ หึ หึ หึ!"
เสียงหัวเราะนั่นมันทำให้ฉันรู้สึกเวียนหัวไปหมด ฉันพยายามจะปิดโทรศัพท์ลงแต่ก็ทำไม่ได้ ร่างกายของฉันมันแข็งไปหมด ฉันขยับเขยื้อนไม่ได้เลย
"หึ หึ หึ หึ หึ!"
"ไม่นะ!! กีวี่ ช่วยฉันด้วย!!"
ฉันกรีดร้องขอความช่วยเหลือจากกีวี่ สิ้นเสียงที่ฉันพูด ปลายสายก็ตัดพอดี ฉันวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ และฉันก็ไม่กล้าแตะต้องมันอีกเลยวันนี้...
.......................................
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น