ก็..เพื่อนายทั้งนั้น !!

แนะนำเรื่อง / บทนำ

ย้อนกลับไปเมื่อ 4-5ปีที่แล้ว ผมมีโอกาสได้ไปทริปบิ๊คไบค์กับกลุ่มเพื่อนที่รู้จักกัน จากทริปไหว้พระธาตุพนม จ.นครพนมมุ่งตรงสู่น้ำหนาว จ.เพชรบูรณ์ เป็นการขับรถที่บ้าระห่ำมากๆ ขับตามแทบไม่ทัน และการไปทริปในครั้งนั้น ทำให้ผมรู้จักคุณ B (เบย์นามสมมุติในเรื่อง) เค้าเป็นรุ่นพี่ผม2ปี เค้าคุยสนุกและเป็นกันเองมากๆ ผมที่พึ่งมาใหม่ยังไม่ค่อยสนิทกับใคร ส่วนเพื่อนๆก็มากับเมีย เลยไม่ค่อยสนใจผมหนัก ผมจึงมักอยู่คนเดียวบ่อยๆ เพราะไม่มีคู่กับเค้า ซึ้งก็ได้คุณB ชวนคุยและเรียกเข้ากลุ่มบ่อยๆ

คุณB เป็นผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่พอสมควรครับ หน้าตาธรรมดา แต่เวลายิ้มเวลาแสดงสีหน้าแววตา ให้ความรู้สึกว่าเค้านั้นมีความหมั่นใจในตัวเองสูง มีความเท่ มีเสน่ห์ลูกเล่นหลอกล่อ ดูฉลาดแกมโกง สายตาที่จับจ้องคู่สนทนามีความแพรวพราวสูงมาก เป็นลักษณะของคนเจ้าชู้

ในระหว่างที่ตั้งแคมป์ ผมที่นั่งพิมพ์อะไรก็อกๆแก๊กๆเขียนไดอารี่บันทึกการเดินทางในไอแพดตามประสาผม คุณB เค้าก็ขยับเก้าอี้มานั่งข้างๆผม ดูว่าผมเขียนอะไร ผมไม่ชอบให้ใครอ่านตอนพิมพ์บันทึกจึงเก็บไอแพดลง 

พอเค้ารู้ว่าผมไม่ชอบให้ใครมาดู เค้าก็ขยับเก้าอี้ห่างจากผมนิดนึง เค้ายิ้มและจ้องตาผม ผมที่เป็นคนขี้อายไม่ชอบให้ใครมาสบตานานๆ ก็ได้หลบตาพี่เค้าไป เค้าไม่พูดอะไรแต่จับจ้องผมอย่างกับว่าดูชั้นเชิงบ้างอย่าง ทำให้ผมอึดอัด จนต้องเป็นฝ่ายเริ่มบทสนทนาก่อน เมื่อได้คุยกันก็ลดบรรยากาศอึดอัดลง ผมที่เป็นฝ่ายถามมากกว่าเล่าเรื่องตัวเอง ก็ทำให้รู้เรื่องคุณBมากขึ้น รู้ว่าเค้าจบวิศวะไฟฟ้าจาก มข. เปิดบริษัทรับเหมาก่อสร้าง และมีรถสิบล้อพวงหลายคัน เพื่อรับงานขนส่ง รวยพอสมควรเลยครับ ปกติเวลาไปทริปจะมีการหารเงินค่าอาหารกัน แต่ว่าทริปในครั้งนี้คุณBเป็นคนจ่ายคนเดียวทั้งหมด นี้คงเป็นเหตุผลที่เพื่อนๆ ผมเลือกที่จะมาทริปทันทีที่โดนชวน ทำให้ผมได้ร่วมกินฟรีไปด้วย วันแรกๆผมกับคุณB ยังไม่สนิทกัน แต่พอได้คุยกันมา 2-3วันก็เริ่มจะสนิทกันมากขึ้น ทำให้ผมยอมที่จะให้เค้าอ่านบันทึกการเดินทางของผม และบทความเรื่องสั่นเรื่องผีที่ผมแต่งขึ้นมา เพราะมันเป็นสิ่งเดียวที่เยียวยาความเหงาของผม 

ผมไม่เคยมีความรัก ไม่เคยมีแฟนเลย อยู่คนเดียวตลอด ผมไม่ได้หน้าตาแย่นะครับ แต่เป็นคนขี้อายและโลกส่วนตัวสูงจึงจีบสาวไม่เป็น วันๆ นั่งเล่นแต่เกมกับฟังเรื่องผี รู้ตัวอีกทีก็อายุเยอะแล้วครับ แต่ก็ไม่ได้แปลว่าผมไม่เคยรักใครนะครับ ผมเคยเล่นเกมกับสาวคนหนึ่งในเกมออนไลน์ พอเล่นด้วยกันทุกวันมันก็กลายเป็นความผูกพันขึ้นมา จนรู้สึกตกหลุมรักเธอทั้ง ๆ ที่ไม่เคยเห็นหน้า แต่พอเจอตัวจริงกันเท่านั้นล่ะ ก็..อกหักดังเปาะ เพราะไอ้คนที่ผมชอบตัวจริงมันเป็นผู้ชาย ทำผมสับสนมากๆ ว่าจะยังไงต่อดี แต่ก็เลือกที่จะปฏิเสธไป ทำให้ความรักครั้งนั้นไม่ได้ไปต่อ 

ผมก็ได้เล่าเรื่องนี้ให้คุณBฟัง พี่เค้าก็หัวเราะออกมาทันที แล้วก็บอกผมว่า ทำไมไม่ลองดูล่ะ ไหน ๆ ก็ได้ตกหลุมรักแล้ว พี่Bเลยเล่าต่อว่า ตัวเค้าเองก็เคยหลงรักผู้ชายด้วยกัน เพียงเพราะได้แกล้ง ได้แหย่ให้อีกฝ่ายโมโหเล่น อีกคนเป็นคนที่แหย่แล้วโมโหขึ้นง่ายมาก ท้าตีท้าต่อยอย่างเดียวเลย ซึ้งพี่เค้าไม่ได้อยากทำร้ายอีกคนให้เจ็บตัว เพราะถ้าสวนคืนอีกคนเจ็บหนักแน่นอน ด้วยกล้ามแขนใหญ่ ๆ นั้นคงน็อคคู่ต่อสู้ตายคาที่ได้ง่ายๆ อย่างไม่ต้องสงสัย ก็เลยเลือกที่จะทำตรงข้าม อีกคนใช้ความโกรธพุ่งเข้าชนอีกคนก็แก้ปัญหาด้วยความรัก ...ฟังดูเหมือนละครไทยหลังข่าวแนวตบจูบ ...ที่พระเอกนั้น “จีบไม่เป็น เน้นทำให้สูน” (*สูน ภาษาอีสานแปลว่า โกรธ) ฟังครั้งแรกผมก็อึ้งอยู่เหมือนกัน 

แต่พอยิ่งฟังพี่เค้าเล่าเท่าไร ก็ยิ่งรู้สึกสนุกมาก อย่างกับว่าได้อยู่ในเหตุการณ์ด้วย พี่เค้าเล่าได้ตลกและซึ้งมากๆ จนผมนึกอยากจะเขียนเกี่ยวกับความรักขึ้นมาเลยล่ะ เรื่องราวของพี่Bวนเวียนอยู่ในหัวผมทั้งคืน จนผมอดไม่ได้ที่จะเอาไอแพดขึ้นมาพิมพ์ทุกอย่างในหัว แต่ด้วยความที่ไม่ใช่เจ้าของเรื่อง ก็ทำให้ผมไม่รู้จะเขียนยังไงให้มันไปต่อได้ จึงขอเบอร์พี่Bไว้ ผมบอกเค้าว่าผมอยากเขียนนิยายรักเกี่ยวกับชายชาย เค้าก็เลยแนะนำให้ผมไปมีความรักก่อนอ่ะครับ ถ้าไม่เคยรักจะเขียนเกี่ยวกับความรักได้ยังไง ผมก็เลยบอกว่าจะเขียนอิงจากความรักของพี่เค้า เค้าก็เลยบอกว่าเขียนเรื่องเค้าได้ แต่อย่างเขียนเจาะจงใกล้หลังคาบ้านเค้าจนเกินไป เพราะคนรู้จักพี่เค้าเยอะ เค้าไม่ชอบให้ใครมารู้เรื่องส่วนตัว ผมก็โอเค สัญญาว่าจะไม่เขียนเจาะถึงเค้ามากเกินไป 

เขียนมาได้ครึ่งเรื่องส่งให้พี่Bเค้าอ่าน เค้าก็คอมเม้นมาว่า “เขียนได้ชวนอ้วกมาก” ก่อนจะบอกให้ผมเลิกเขียนไปเถอะ ทำเอาผมซึมหนักจนเกือบจะเลิกเขียนจริงๆ แต่อยู่ ๆก็มีคอมเม้นให้กำลังใจผมในเว็บ ผมก็เลยปรับปรุงเนื้อเรื่องแล้วเขียนต่อไป

พอถึงฉากที่ต้องเขียนเกี่ยวการมีเพศสัมพันธ์ ผมเขียนต่อไม่ได้ จึงทักไลน์ไปถามพี่เค้า เค้าก็แนะนำให้ผมไปลองดู 800 บาทเค้าก็ให้เอาแล้วล่ะ ผมจึงไปตามที่พี่เค้าบอก แล้วก็รับผู้ชายคนหนึ่งขึ้นรถมาด้วย พอถึงโรงแรม ผมก็นั่งเรียบร้อยอยู่ปลายเตียงด้วยความเขินอาย เค้าคนนั้นก็ถามผมว่า ผมจะรุกหรือรับ ผมที่ไม่อยากรับก็อ้ำอึ้ง หลบตาเค้าคนนั้น ก่อนจะบอกเค้าว่า “ผมจะรุก” เค้าเลยล้มตัวลงนอนข้างๆ ผมที่นั่งอยู่ปลายเตียง ผมมองเค้า โดยไม่กล้าสบตา 

ตอนนั้นมันตื่นเต้นมาก รู้สึกเหมือนจะเป็นลมเลย อายอ่ะ ไม่อยากให้ใครมาเห็นของลับ สมัยเรียนรด. เวลารีบๆผมยังไม่ยอมอาบน้ำร่วมกับเพื่อนสนิทเลย แล้วเค้ากับผมพึ่งเจอกันเอง จะให้แก้ผ้าให้กันดู มันก็อายนะสิ...ก็คนมันไม่เคยอ่ะ ทำไม่เป็น!! ไม่รู้จะทำท่าไหน 

ผมจึงตัดสินใจบอกเค้าไปตรงๆ ว่าผมไม่อยากทำแล้ว เค้าก็แสดงสีหน้าไม่พอใจ ก่อนจะลุกขึ้น แล้วบอกให้ผมทำให้มันจบๆไปเถอะ เสียเวลาเค้า ผมจึงดึงเค้านั่งลง ก่อนจะจ่ายเงินให้เค้าไป ทำให้เค้าคนนั้นอารมณ์เย็นลง 

ผมได้นอนคุยกับผู้ชายคนนั้น ถามเกี่ยวกับงานของเค้า คุยกันอยู่นาน...ผมรู้สึกว่า ผมรบกวนเค้านานพอแล้ว เลยขับรถมาส่งเค้าที่เดิมที่รับเค้าขึ้นรถมา 

สุดท้ายก็ไม่ได้อะไร ผมเขียนต่อไม่ได้ คงพอแล้วล่ะ มาได้แค่นี้…

ยิ่งผมมานั่งอ่านเรื่องที่ตัวเองเขียน ตั้งแต่ต้นก็รู้สึกว่าผมยังเรียบเรียงได้ไม่ดี มีความหน้าเบื่อในบางตอน และเขียนรวบรัดสุดๆ ทำให้ข้ามรายละเอียดบางอย่างไป เพราะว่าผมพยายามจะยัดเรื่องราวมากจนเกินไป จนลืมจับประเด็นสำคัญ ..แล้วเรื่องที่ผมอ้างอิงมา มีเรื่องจริงอยู่แค่20% ของเรื่องเท่านั้น 

ผมได้พยายามเขียนนิยายเรื่องนี้เท่าที่ตัวผมจะจิตนาการได้ ซึ้งแน่นอนว่ามันอาจจะไม่สนุกเท่ากับการได้นั่งฟังเจ้าของเรื่องเค้าเล่าเอง แต่มันก็ช่วยไม่ได้จริงๆ อ่ะ ...พอเค้ารู้ว่าผมพยายามเขียนเรื่องของเค้า พี่เค้าก็ไม่เล่าอะไรให้ฟังมากไปกว่านั้น ทำให้ผมต้องมาแต่งเติมเสริมเรื่องราวเข้าไปเอง 

เอาเป็นว่า ....ลองอ่านนิยายเรื่องนี้ดูครับ ...เผื่อว่าจะชอบ

ขอบคุณครับ