คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ร้าย ซ่อนรัก ตอนที่ 3 SiHan
ฮันเกิงมายืนรอสถานที่เดิม ที่ซึ่งยุนโฮได้นัดกับเขาไว้ ซึ่งเวลาตอนนี้ก็ประมาณ 8. 55 น
เหลือเวลาอีกแค่ 5 นาทีก็จะถึงเวลานัด ฮันเกิงนั่งรอที่เก้าอี้สาธารณะใกล้ ๆ บริเวณนั้น แต่ยัง
ไม่ทันทีเขาจะนั่งลง ยุนโฮก็เดินมาทางเขาพอดี
" ขอโทษครับ คุณฮันเกิงรอผมนานมั้ย " ยุนโฮเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ฮันเกิงจะยิ้มตอบ
พร้อมกับโค้งให้อีกฝ่าย
" ไม่นานครับ เพราะผมเองก็เพิ่งจะถึงเดี๋ยวนี้เอง "
" ถ้าอย่างนั้นเราไปเลยนะครับ เดี๋ยวจะเย็นเสียก่อน " ยุนโฮพาอีกฝ่ายไปยังที่รถเก๋งคันหรูของเขา
เมื่อทุกอย่างพร้อมยุนโฮและฮันเกิงก็เดินทางไปยังบ้านพักกลางทะเล ที่ ๆ ซีวอนอยู่
ยุนโฮพูดคุยกันฮันเกิงไปเรื่อย ๆ เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายนั้น เบื่อในการเดินทาง ทั้งสองพูดคุยหัวเราะ
กันอย่างสนุกสนาน ยุนโฮพูดเรื่องของเขาและซีวอนสมัยเด็ก ๆ และนิสัยของซีวอน
ฮันเกิงก็ยิ้มรับและเก็บข้อมูลนิสัยของอีกฝ่ายที่เขาจะไปดูแลอย่างตั้งใจ
ทั้งคู่พูดคุยกันจนถึง ท่าเรือ ทั้งสองลงจากรถเพื่อจะต่อเรือไปบ้านพัก ยุนโฮจะเอ่ยถาม
ฮันเกิงว่า
" คุณฮันเกิง นั่งเรือได้มั้ยครับ เมาคลื่นมั้ย "
" ก็มีบ้างนิดหน่อยครับ ผมนั่งนานไม่ค่อยจะไหว แต่รวม ๆ ก็สบายมากครับ " ฮันเกิงเอ่ยด้วย
น้ำเสียงที่สุภาพอีกเช่นเคย
" ถ้าอย่างนั้น คุณฮันเกิงรอผมอยู่ตรงนี้แป๊ปนึงนะครับ "
ยุนโฮเดินไปยังร้านสะดวกซื้อ สักพักเขาก็ออกมาพร้อมกับยาดมแก้วิงเวียนศีรษะเมาคลื่นเมาเรือ
ส่งยื่นให้ฮันเกิง
" กั้นไว้ดีกว่านะครับ คุณฮันเกิง " ฮันเกิงยิ้มรับเอ่ยขอบคุณก่อนจะหยิบยาที่ยุนโฮยื่นให้
และแล้วก็ได้เวลาเรือออก ฮันเกิงนั่งมองทิวทัศน์ไปรอบ ๆ บรรยากาศกลางทะเล
ทะเลสีครามหมู่เกราะต่าง ๆ ที่สวยงาม ทำให้ที่นี้ดูมีชีวิตชีวา และพืชพันธุ์ปลาที่อยู่ในน้ำอีกมากมาย
มองดูก็มีแต่ธรรมชาติ ฮันเกิงมองบรรยากาศรอบ ๆ ตัว ลืมเรื่องเมาเรือไปเลย
และแล้วเรือก็มาเทียบท่าที่บ้านพักหลังใหญ่ อยู่ใจกลางทะเล
เป็นบ้านที่ต้องแต่งได้อยู่เป็นธรรมชาติและสีสันที่สบายตา
และบ้านทำมาจากไม้ทั้งหลัง ฮันเกิงเดินตามยุนโฮไปยังหน้าบ้าน
" คุณฮันเกิงชอบที่นี้มั้ยครับ " หลังจากที่ยุนโฮเงียบอยู่นาน ในที่สุดเขาก็เริ่มที่จะเอ่ยปากชวน
ฮันเกิงพูด
" ชอบมากครับ ที่นี้สวยมาก "
" ไอ้วอน เพื่อนของผมชอบที่นี้มาก เพราะที่นี้เป็นบ้านของแม่มันนะครับ " ยุนโฮยิ้มให้ฮันเกิง
และแล้วก็มีคนออกมาต้อนรับพวกเขาทั้งสอง
" คุณยุนโฮขอโทษที่ทำให้รอนานครับ "
" ไม่เป็นไร " แล้วยุนโฮก็หันมาบอกฮันเกิงว่า
" นี้ดงแฮครับ มาดูแลบ้านที่นี้ ดงแฮนี้คุณฮันเกิงเป็นนักกายภาพบำบัดส่วนตัวของคุณซีวอน "
ฮันเกิงยิ้มรับอย่างเป็นมิตร กับอีกฝ่าย ดงแฮก็ยิ้มรับเช่นกัน เมื่อยุนโฮแนะนำให้ทั้งสองรู้จักกันแล้ว
จึงเอ่ยว่า
" ดงแฮแล้วคนอื่น ๆ ล่ะ แล้วไอ้วอนเป็นอย่างไรบ้าง "
" เรียวอุค ไปตลาดครับโดยมีเยซองไปด้วย คิบอมไปรดน้ำต้นไม้อยู่ที่สวนครับ ส่วนคุณซีวอน...
เอ่อ...เอาแต่เก็บตัวอยู่แต่บนห้อง ไม่ลงมากินข้าวหรือทำอะไรเลยครับ " เมื่อยุนโฮได้ยินดังนั้น
จึงเอ่ยอย่างเสียงเครียดทั้งที
" ไม่ลงมาแม้กระทั้ง กินข้าวเลยอย่างนั้นเหรอ " ดงแฮพยักหน้าเป็นคำตอบ
ยุนโฮจึงเดินไปบนห้องของซีวอนทันที โดยมีฮันเกิงนั้นเดินตามไปติด ๆ
" ไอ้วอน มึงคิดจะอดตายอยู่บนห้องไม่ออกมาเลยหรือไง ออกมานะโว้ย " ยุนโฮเคาะประตูเสียงดัง
ปึก ๆ ด้วยความโมโห ฮันเกิงเมื่อเห็นดังนั้นจึงพยายามที่จะห้ามยุนโฮไว้
" คุณยุนโฮครับ ถึงคุณเคาะปรตูแบบนั้นคุณซีวอนคงไม่ออกมาหรอกนะครับ " แต่ยุนโฮก็ไม่ฟัง
" ได้...มึงไม่ออกใช่มั้ย งั้นกูจะพังประตูเข้าไปเดี๋ยวนี้แหละ " ว่าแล้วยุนโฮก็กระแทกดัน
ประตูห้องเพื่อจะเข้าไปข้างใน
" คุณยุนโฮครับพอเถอะครับ " ฮันเกิงพยายามที่จะร้องห้าม
ดงแฮที่อยู่ด้านล่างเมื่อได้ยินเสียงดังจากชั้นบน จึงไปตามคิบอมที่อยู่ในสวนเพราะกลัวว่า
จะมี
ยุนโฮนั้นก็ยังคงดันประตูห้องของซีวอนต่อไป จนประตูนั้นพังลงมา ยุนโฮเดินไปที่เตียงนอนยัง
คงเห็นซีวอนนั้นนอนอยู่บนห้อง พร้อมกับกระชากร่างสูงใหญ่ขึ้นมาจากเตียง
ฮันเกิงยืนมองด้วยท่าทางตกใจแต่ไม่รู้ว่าจะห้ามยังไง
" ไอ้วอน มึงจะเลิกตัวตัวแบบนี้ได้หรือยัง " ยุนโฮเอ่ยขึ้น แต่อีกฝ่ายก็ยังคงนิ่งเฉยไม่มีคำตอบให้
ทำให้ยุนโฮนั้นเดือดดาลมากขึ้นไปอีก ฮันเกิงเมื่อเห็นท่าทางไม่ดี จนร้องห้ามอีกครั้ง
" คุณยุนโฮครับ พอเถอะครับเดี๋ยวผมจะดูแลคุณซีวอนเอง คุณให้ผมมาดูแลเขาไม่ใช่หรือครับ
ผมขอร้อง " เมื่อยุนโฮได้ยินดังนั้น จึงปล่อยตัวซีวอน แล้วร่างสูงก็นอนลงกับหมอนนุ่มเหมือนเดิม
เมื่อยุนโฮเห็นดังนั้นก็ถึงกลับส่ายหน้าทันที
" ถ้าอย่างนั้นคุณช่วยดูมันทีเถอะครับ ไม่อย่างนั้นผมคงฆ่าคนพิการตรงนี้แน่ ๆ "
" ถ้าอย่างนั้นคุณลงไปรอข้างล่างก่อนนะครับ เดี๋ยวผมจะพูดกับเขาเอง "
เมื่อยุนโฮลงปิดประตูแล้ว ตอนนี้ก็เหลือเพียงฮันเกิงและซีวอนเพียงสองคนเท่านั้น
เมื่อฮันเกิงยังคงเห็นซีวอนนอนนิ่งอยู่บนเตียงอยู่อย่างนั้น จึงเดินเข้าไปใกล้
แต่ก็ได้ยินเสียงของอีกฝ่ายที่นอนอยู่บนเตียงเอ่ยขึ้น
" ออกไปให้พ้น ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน "
" คุณซีวอนครับ คุณต้องขยับร่างกายบ้างนะครับ ตอนนี้คุณลงไปข้างล่างเถอะครับ "
ฮันเกิงเอ่ยอย่างใจเย็น
" ผมฮันเกิงเป็นนักกายภาพบำบัด จะมาดูแลคุณตั้งแต่วันนี้นะครับ " ฮันเกิงเดินเข้าไปใกล้ถึง
ชิดขอบเตียง และพยายามให้อีกฝ่ายลุกขึ้น ฮันเกิงเปิดผ้าห่มที่คลุมตัวร่างสูงให้ออกไป
แต่อีกฝ่ายก็ยึดมันไว้ไม่ให้หลุดออกจากตัว
" คุณซีวอนครับ ลงจากเตียงเถอะครับ "
" ไม่ ฉันไม่ลุกไปไหน ฉันจะไม่ยอมให้ใครมาเห็นฉันในสภาพแบบนี้ไม่ได้เด็ดขาด
นายนั้นแหละออกไป แล้วอย่ามายุ่งกับฉัน " ว่าแล้วก็ซีวอนนั้นก็กระชากผ้าห่มกลับ
ทำให้ฮันเกิงเซไปตามแรงที่เหนือกว่าของอีกฝ่าย
ฮันเกิงทำหน้าจิ๊จ๊ะไม่พอใจซีวอนเล็กน้อย แล้วก็เดินไปที่ขอบเตียงคิงไซร์อีกครั้ง พร้อมกับกระชากผ้าห่มลงมาจนสุดเตียงนอนโดยที่ซีวอนไม่ทันได้ตั้งตัว ทำให้ซีวอนนั้นลุกขึ้นนั่งด้วยท่าทางโมโหบุคคลที่เข้ามาใหม่
" นายมีสิทธิ์อะไรถึงได้ทำแบบนี้ " ฮันเกิงยังคงยิ้ม ทำม่รู้ไม่ชี้แล้วเอ่ยว่า
" ผมไม่มีสิทธิ์อะไรหรอกครับ แต่ถ้าคุณยังรักตัวเองอยู่บ้างลงไปข้างล่างจะดีกว่าที่คุณจะมาอุดอู้
อยู่แต่ในห้องแบบนี้นะครับ "
ซีวอนมองอีกฝ่ายอย่างพินิจ ร่างบางสูงโปร่งใบหน้าจัดว่า
ผิวขาวจัดอมชมพูสวยไม่มีที่ติ ถ้าใครได้มาเป็นคู่ควงก็จัดได้ว่าอวดได้ไม่อายสังคมเลย
" นายชื่ออะไรนะ ฮัน...ฮัน "
" ฮันเกิงครับ " ฮันเกิงเอ่ยตอบพร้อมยิ้มให้ ซีวอนจึงยิ้มตอบพร้อมกับเอ่ยว่า
" ที่บ้านของคุณคงไม่ได้สอนมารยาทผู้ดีว่าเขาต้องทำกันยังไงสินะ ถึงได้มาถึงมาดึง
ผ้าห่มที่ผมกำลังนอนอยู่อย่างไร้มาทยาทแบบนี้ " คำพูดของซีวอนนั้นทำให้ฮันเกิงอึ้งไปช่วงขณะ
เมื่อซีวอน
" เฮ้อ...คนชั้นต่ำก็แบบนี้ล่ะนะ พ่อแม่คงไม่ได้สั่งสอน "
เพลี้ย !!
เสียงตบที่ดังกระทบแก้มขวาของซีวอน ทำให้หน้าของเขานั้นหันไปตามแรงมือที่ตบ
" คิดจะพูดอะไรก็หัดมองดูตัวเองเสียบ้างนะ คุณซีวอน " สีหน้าของฮันเกิงเปลี่ยนลุคไป
อย่างกับเป็นคนละคน แต่ซีวอนที่โกรธจัดไม่ทันได้สังเกตสีหน้าของอีกฝ่าย
ก็พุ่งตัวลุกจากเตียงเพื่อจะเอาคืนฮันเกิง จนลืมไปว่าขาทั้งสองข้างของตนนั้นยังการไม่ได้
ทำให้ร่างของเขานั้นเสียหลักล้มลงไปกองกับพื้น
โครม !! โอ๊ยย
ฮันเกิงมองร่างสูงที่นอนไปกองกับพื้นอมยิ้มอย่างขำ ๆ ซีวอนเห็นแบบนั้นจึงรีบเอ่ยว่า
" นี้ จะยืนยิ้มอยู่อีกนานมั้ย มาชวนหน่อยดิ "
" ผมมันคนชั้นต่ำ คุณไม่กลัวว่าถ้าผมแตะต้องตัวคุณ ตัวคุณจะต่ำลงไปด้วยหรือไงครับ
คุณซีวอน " คำพูดที่เอ่ยออกมานั้น ทำซีวอนถึงกับหันค้อนใบหน้าบึ้งตึ้งอย่างเห็นได้ชัด
" นี้ไอ้ยุนมันจ้างนายให้มาดูแลฉันไม่ใช่หรือไง ตอนนี้ฉันล้มอยู่กับพื้นเนี้ยนายต้อง
เข้ามาช่วยฉันสิ " ซีวอนยื่นมือให้ฮันเกิง เพื่อให้เขานั้นช่วยดึงร่างขึ้นมา
แต่ฮันเกิงกับนิ่งเฉย ไม่มีปฎิกิริยาว่าจะขยับตัวเลยสักนิด
" คุณฮันเกิง ผมบอกให้คุณช่วยผมเดี๋ยวนี้ "
" นี้คุณขอความช่วยเหลือจากคนอื่นแบบนี้เหรอครับเนี้ย ผมเพิ่งจะรู้นะว่าคนชั้นสูงเขาลูกหลาน
สอนแบบนี้กันเหรอ ผมเข้าใจแล้วล่ะ " ทำพูดที่ยียวนกวนประสาทของฮันเกิงทำให้ซีวอนรู้สึกโมโห
แต่ฮันเกิงนั้นกับตรงกันข้ามเขารู้สึกสนุกที่ได้แกล้งยั่วโมโหร่างสูงที่อยู่ตรงหน้า
เมื่อเห็นดังนั้นซีวอนจึงพยุงตัวลุกขึ้นด้วยแรงทั้งหมดด้วยความโกรธเพื่อจะซัดหน้าหวาน ๆ ของฮันเกิง
แต่ร่างบางนั้นหลบได้ไวกว่า พร้อมกับหัวเราะกับท่าทางขี้โมโหของอีกฝ่าย
" 555 คุณซีวอน คุณก็ลุกเองได้แล้วนี้น๊า ไม่ต้องให้ผมช่วยเลย 555 " ซีวอนพึ่งสังเกตตัวเองว่า
เขานั้นลุกจากพื้นได้แล้วจริง ๆ สงสัยเขาจะโมโหร่างบางตรงหน้ามากไปหน่อย
" มาครับลงไปข้างล่างกันเถอะ พวกเขารอเรานานแล้ว " แต่ซีวอนก็ยังไม่ยอมขยับไปไหน
ฮันเกิงจึงเดินเข้ามาช่วยประคองให้อีกฝ่าย
" อะ ๆๆ อย่าดื้อสิครับ ถ้าเป็นเด็กดีเดี๋ยวพี่จะซื้อขนมให้กิน " ฮันเกิงก็ยังอดแกล้งซีวอนไม่ได้
อยู่ดี
" นี้ฉันไม่ใช่เด็กแล้วนะ "
" เหรอครับ เห็นท่าทางเอาแต่ใจผมนึกว่าใช่เสียอีก 555 " ซีวอนหันหน้าหนีไม่พอใจฮันเกิง
เป็นอย่างมาก เพราะไม่เคยมีใครทำให้เขารู้สึกเสียหน้าได้มากขนาดนี้
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
มาต่อให้แล้วคร๊าบบบ เราต้องขอโทษเลยที่ไม่ได้ลงนาน เพราะว่าไม่สบายอย่างมากท้องเสียต้องเข้า
โรงพยาบาล ไม่ได้เล่นคอมหรือว่าอัพให้หลายวันมากเลย ต้องขอโทษจริง ๆ แล้วเราจะชดเชยให้นะครับ
ขอบคุนครับ ^^
ความคิดเห็น