คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ร้าย ซ่อนรัก ตอนที่ 1 100 % คร๊าบบบ
" พ่อเลิกยุ่งกับผมเสียทีจะดีกว่า "
ชายหนุ่มร่างสูง รูปร่างใหญ่สมส่วน กล้ามเนื้อบึกบึนได้รูปเอ่ยกับอีกฝ่ายอย่างขึ้นเสียง
และดูท่าทางทั้งคู่นั้นคงจะมีปากเสียงกันมานานกันพอสมควร ในระแวกนั้นทุกบ้านเรือนรู้ว่า
เจ้าของคฤหาสน์หลังใหญ่กับลูกชายของเขานั้นชอบมีปากเสียงเสียจนเป็นเรื่องที่เคยชินกันเสียแล้ว
" ก็แกชอบทำตัวเป็นเด็กอยู่อย่างนี้ ลูกน้องที่ไหนเขาจะพึ่งพาแกได้ ซีวอน ฉันจะฝากบริษัทไว้ที่แกได้มั้ย
ห๊า ~~~ "
" พ่อก็ให้ไอ้เจย์ หลานชายสุดที่รักของพ่อดูแลเองสิ เดี๋ยวนี้ อะไรก็มันดี ทำอะไรมันก็เก่งไปหมด
อยู่แล้วนี้ "
" ก็เพราะว่าแกมันไม่ได้ครึ่งนึง ของเขานะสิ ความคิดของแกมันถึงมีอยู่แค่นี้ ไอ้ลูกไม่รักดี "
เมื่อซีวอนได้ยินดังนั้นจึงขึ้นเสียงใส่พ่อของตัวเองอย่างเดือดดาล
" ในเมื่อผมมันทำอะไรก็ไม่ดีในสายตาของพ่อ พ่อก็ไม่ต้องมายุ่งกับผม " ว่าแล้วซีวอนก็หยิบ
เสื้อกันหนาวตัวเก่งแล้วเดินออกไป ทำให้อีกฝ่ายหันมาถามเขาทันที
" นั้นแกจะไปไหน ซีวอน "
" ผมจะไปไหนมันก็เรื่องของผม " ว่าแล้วซีวอนก็ขับรถคันหรู ออกจากคฤหาสน์หลังใหญ่นั้นไป
หลังจากที่ซีวอนนั้นขับรถไปด้วยความเร็วสูง เท้าของเขานั้นก็เหยียบคันเร่งไปโดยไม่รู้ความเร็วกี่กิโลเมตร
ในสมองของเขาตอนนี้คิดแต่คำพูดของพ่อที่ทำร้ายจิตใจเขามาตลอด ไม่เคยมางานวันเกิดของเขา
แม้สักปีเดียวทำให้เขาต้องรอแล้วรอเล่า ไม่เคยมาแสดงความยิ่งดีที่เขาสอบได้ที่ 1 ของชั้นเรียน
ไม่เคยไปงานประชุมวันนัดผู้ปกครอง จนความรู้สึกว่าเขาเคยมีพ่อผู้ให้กำเนิดนั้นได้ตายไป
จากเขาไปทีละเล็ก ละน้อยเสียแล้ว ซีวอนจมอยู่ในความคิดนั้นอย่างเลื่อนลอย แต่ทันใดนั้น
รถสิบล้อคันใหญ่ที่เคลื่อนขับเข้ามาด้วยความเร็วสูง
เปรี๊ยงงงงง ~~~ เสียงดังสนั่นหวั่นไหว เสียงชนพร้อมแรงกระแทกนั้น ทำให้ผู้คนที่อยู่บริเวณนั้นหัน
มาดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
ร่างของซีวอนที่นอนอยู่ใต้รถ จมกองเลือดอย่างไม่ได้สติ ส่วนรถบรรทุกตัวต้นเหตุเมื่อรู้ว่าชน
นั้นก็วิ่งหนีแบบไม่คิดชีวิตเพื่อเอาตัวรอด มีผู้คนต่างมามุ่งดู และโทรเรียกรถพยาบาลกัน
จ้าระหวั่น เหตุการณ์ดูจะชุลมุนวุ่นวายไม่รู้ว่าใครเป็นใครเพราะว่าเป็นเวลาที่ดึกพอสมควร
ซีวอนรี่ตาขึ้น เหมือนว่าเขาได้ยินเสียงผู้คนและใครก็ไม่รู้ตะโกนใส่หูของเขา แต่ยังไม่ทันที่เขา
จะตอบโต้อะไร สติก็ดับลงอย่างช้า ๆ และแล้วทุกอย่างก็มืดสนิทลง
ไม่รู้ว่าเวลาล่วงเลยผ่านไปนานเท่าไร ซีวอนรี่ตาขึ้นมองอย่างช้า ๆ เมื่อลืมตาขึ้นทิวทัศน์ที่เขาเห็น
สิ่งแรกนั้นคือ ห้องสีขาวสะอาด และเห็น ชายหนุ่มร่างสูง ยิ้มให้เขา ซีวอนจึงเอ่ยถามทันที
" ฉันอยู่ที่ไหน "
" ก็โรงพยาบาลนะสิวะ ไอ้วอน เล่นทำเอากรูหัวใจจะวายเมื่อตำรวจโทรมา " ชายหนุ่มอีกฝ่ายเอ่ยขึ้น
หน้าทะเล้นยิ้มให้ซีวอน
" ไอ้ยุน... "
" เอ่อ...ก็กรูไง ยุนโฮ ดีนะที่จำได้ กรูนึกว่าหมึงจะสมองกระทบกระเทือนไปแล้วซะอีก
เพราะคนที่เห็นเหตุการณ์เขาเล่าอย่างออกรสว่าชนกันรุนแรงมาก เลือดสาดเลยนี้หว่า 555 "
" แกนี้ยังปากหมาเหมือนเดิมไอ้ยุน กรูยังป่วยอยู่นะโว๊ยพูดจาให้มันเป็นมงคลหน่อย ไอ้นี่... "
ซีวอนเงียบไปสักพักนึงก่อนจะถามว่า
" แล้วนี้กรูนอนไปกี่วันแล้ววะ "
" 2 วัน หลับสบายไปเลยนะหมึง " ซีวอนมองพร้อมกับขยับตัว แต่แล้วเขาก็รู้สึกแปลก ๆ
กับร่างกายของตัวเอง เพราะขาของเขาทั้งสองข้างนั้นได้ไร้ความรู้สึก
" ไอ้ยุน ทำไมฉันขยับขาทั้งสองขาไม่ได้วะ ทำไมฉันไม่รู้สึกอะไรเลย " ยุนโฮเมื่อได้ยินดังนั้น
ก็ถึงกับอ่ำอึ้งคำพูดติดอ่างขึ้นมาทันที
" เอ่อ...คือ...ขะ..ขา..มะ..หมึงมัน...เอ่อ... "
" เอา....หมึงจะให้กรูล้วงคอออกมาให้มั้ย มันถึงจะพูดได้ " แต่แล้วหมอก็เปิดประตูห้องเข้ามา
ช่วยชีวิตยุนโฮเอาไว้ได้ทันท้วงที
" หมึงก็ถามหมอ เอาแล้วกันนะโว๊ย " ว่าแล้วซีวอนก็หันไปถาม หมอที่รักษาเขาทันที
" หมอครับ เกิดอะไรขึ้นกับร่างกายของผม ทำไมผมขยับขาแล้วมันไม่รู้สึกอะไรเลย " หมอหันมามอง
หน้าซีวอนแล้วเอ่ยอย่างใจเย็น
" คนไข้ทำใจดี ๆ เอาไว้นะครับ คือว่าจากการที่คนไข้นั้นประสบอุบัติเหตุ ทางรถยนต์ ทำให้
ขาของคนไข้นั้น เป็นอัมพาตเพียงชั่วคราวตั้งแต่เข่าลงไป เพราะเส้นเอ็นที่สำคัญนั้น
ได้รับการกระทบกระเทือนจนฉีกขาด แต่ถ้าคนไข้ทำกายภาพบำบัดก็จะกลับมาหายและเดิน
ได้เป็นปรกติ
ทำให้ซีวอนหน้าซีดเผือดลงอย่างเห็นได้ชัด ทำให้ยุนโฮนั้นเข้าไปปลอบทันที
" เฮ้ย...ไอ้วอน ถ้าแกได้ทำกายภาพบำบัดนะ แกต้องหายแน่นอน เชื่อกรูดิ " สีหน้าของซีวอน
ที่เหม่อลอยในตอนนี้ ทำให้ยุนโฮถึงกับเป็นห่วง
" ทำกายภาพบำบัดไป ขาของกรูก็ไม่เหมือนเดิมหรอกโว๊ย กรูมันเป็นคนพิการไปแล้วไอ้ยุน
พิการหมึงได้ยินไหม " เมื่อพูดจบซีวอนก็หันไปมองอย่างไร้จุดหมาย ยุนโฮเมื่อเห็นดังนั้น
จึงเอ่ยว่า
" หมึงไม่ได้พิการสักหน่อย ถ้าหมึงรักษาหมึงก็หายกลับมาเดินได้เหมือนเดิมแล้ว " แต่คำพูดของ
ยุนโฮนั้นไม่ได้กระทบเข้าไปในโชนประสาทสมองซีกซ้ายของซีวอนเลย ทำให้ยุนโฮนั้นได้แต่
ปวดหัวกับพฤติกรรมของเพื่อนรัก จึงหันไปถามกับหมอว่า
" ถ้าแบบนี้มีวิธีอะไรได้อีกมั้ยครับหมอ "
" ก็ต้องหาพื้นที่กว้าง ๆ นะครับ อากาศดี ๆ สบาย ๆ ที่ ๆ คนไข้ชอบมากที่สุดเพื่อให้เขาสบายใจ
และลืมเรื่องที่เกิดขึ้นนะครับ พยายามให้คนไข้นั้นเดินและใช้ขาของ เขาบ่อย ๆ แล้วขาของคนไข้
ก็จะกลับมาเป็นปรกติ ได้นะครับ " ว่าแล้วหมอก็เดินออกจากห้องไป โดยมียุนโฮตามไปส่ง
" พื้นทีกว้าง ๆ บรรยากาศดี ๆ อย่างนั้นเหรอ " ยุนโฮนึกอยู่เป็นเวลานาน แต่แล้วก็ยิ้มออกมาแล้วเอ่ยว่า
" ใช่แล้ว ไอ้วอน กรูรู้แล้วว่าจะพาหมึงไปที่ไหน " ยุนโฮหันมายิ้มให้ซีวอน ที่ตอนนี้ดูท่าทางจะไม่ได้
สนใจอะไรทั้งสิ้น
หลังจาก 2 อาทิตย์ ซีวอนก็ได้ออกจากโรงพยาบาลเป็นที่เรียบร้อย โดยที่ยุนโฮนั้นเป็นผู้จัดการทุกอย่าง
เสร็จสรรพ แล้วก็มารับซีวอนที่นั่งรถเข็นอยู่หน้าโรงพยาบาล
" หมึงจะพากรูไปไหน กรูไม่กลับบ้านนะโว๊ย กรูไม่อยากเจอหน้าพ่อกรู ตอนนี้ " ซีวอนเอ่ยขึ้น
เสียงเรียบ ยุนโฮจึงพูดว่า
" กรูไม่ได้พาหมึงไปบ้านพ่อหมึงหรอก แต่จะพาหมึงไปพักฟื้นสถานที่แห่งหนึ่ง หมึงต้องชอบ
แน่นอน " ว่าแล้วยุนโฮก็ขับรถพาซีวอนไปสถานที่แห่งนั้น
ตอนนี้เค้าขับรถมาได้มาได้ 2 ชั่วโมง แล้วก็มาถึงที่ท่าเรือเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง เมื่อซีวอนมองดูบรรยากาศ
ไปรอบ ๆ ทำให้เขานึกถึงสถานที่จะไปได้ทันที
" นี้หมึงพากรู.... "
" ให้ถึงที่หมายก่อน " ยุนโฮเอ่ยอย่างอารมณ์ดี และแล้วเรือส่วนตัวลำหนึ่งก็มาจอดเทียบท่า
แล้วยุนโฮก็มาช่วยพยุงร่างของซีวอนลงเรือลำ ดังกล่าวนั้น ตามมาด้วยรถเข็นผู้ป่วยและยุนโฮลง
เป็นคนสุดท้าย ซีวอนมองไปรอบ ๆ สองข้างทางเมื่อเรือออกจากท่า เขาดูมีความสุขมากขึ้น
เพราะจุดหมายที่จะไปนั้น คือบ้านพักริมทะเลที่โปรดของแม่เขานั้นเอง ซีวอนชอบที่นี้มาก เวลาเขา
เสียใจเรื่องอะไรก็แล้วแต่ เขาจะมาที่นี้ทุกครั้ง บ้านหลังนี้เปรียบเสมือนเป็นทุกอย่างของเขา
10 นาที ต่อมา ทั้งซีวอนและยุนโฮก็มาถึงบ้านพักกลางทะเลซึ่งเป็นจุดหมายที่เขาจะมา
ยุนโฮและคนขับเรือค่อย ๆ พยุงร่างของซีวอนขึ้นจากเรือ และพาไปนั่งบนรถเข็น ยุนโฮสั่งกับ
พนักงานคนขับเรือเล็กน้อยก่อนที่จะพาซีวอนไปทัวร์รอบบ้าน
" กรูรู้ว่าหมึงชอบที่นี้ เลยพามาให้หมึงพักฟื้นจนกว่าจะเดินได้ และจะมีคนดูแลความเป็นอยู่
เรื่องข้าวปลาอาหารด้วย กรูเลยเตรียมแม่บ้านให้หมึง 2 คน และคนที่ดูแลบ้าน 2 คน แต่ยังไง
ก็ต้องมีพยาบาลที่ค่อยดูแลเรื่องการเดิน และตรวจดูอาการหมึง ตลอด 24 ชั่งโมง
ตอนนี้กรูเลขากรูเขาหาได้คนหนึ่งแหละ แล้วเดี๋ยวถ้าสอบถามผ่านยังไงจะเอามาอยู่ช่วยดูแลแล้วกัน
และกรูจะมาเยี่ยมบ่อย ๆ นะโว๊ย ไม่ต้องเจอโลกภายนอกเพื่อว่าสมองและความคิดของหมึงจะดีขึ้น "
ซีวอนยิ้มเอ่ยอย่างขอบคุณยุนโฮ ยุนโฮเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดและเข้าใจเขามากที่สุด
" ขอบใจเพื่อน ไม่ได้หมึง กรูคงแย่ "
" เฮ้ย ๆๆ ไม่ต้องดร่ามา กรูเขิน 555 + ป่ะ ไปทำความรู้จักแม่บ้านที่กรูพามาแล้วกัน จ
ะเป็นเพื่อนหมึงด้วยก็ได้นะโว๊ย 55 + เพราะอายุก็ไล่ ๆ กันหมด "
และแล้วยุนโฮก็เรียกคนที่เขาจะให้มาดูแลซีวอนเรื่องอาหาร และดูแลบ้าน และแล้วทั้งสี่คน
ก็ปรากฏต่อสายตาซีวอน โดยที่ร่างบางตัวเล็กที่สุดเป็นคนแนะนำตัวเองก่อน
" สวัสดีครับ ผม ลี รยออุค ฝากตัวด้วยนะครับ คุณซีวอน "
" สวัสดีครับ ผม ลี ดงแฮ ฝากตัวด้วยนะครับ "
และร่างสูงอีก 2 คนก็แนะนำตัว
" ผม คิม คิบอม ครับ "
" ผม คิม เยซอง ครับ "
เมื่อทั้งสี่แนะนำตัวซีวอนรู้จักหมดแล้ว ยุนโฮจึงพูดว่า
" รยออุคกับดงแฮ สองพี่น้องค่นี้จะมาดูแลเรื่องห้องที่นอน และเรื่องอาหารให้แกนะ
ส่วนคิบอมกับเยซอง พี่น้องคู่นี้จะเป็นคนดูแลบ้านทั้งหลัง ยังไงทุกคนผมขอฝาก
คุณซีวอนด้วยนะ " ทั้งสี่พยักหน้ายิ้มรับ
" ยุน แล้วหมึงจะนอนที่นี้ก่อน หรือว่าจะไปเลยวะ " ซีวอนเอ่ยถามกับยุนโฮ
ยุนโฮคิดสักพักก่อนจะบอกว่า
" ฉันขอกลับเลยแล้วกันวะ เพราะกลับไป กะว่าจะไปดู พยาบาลที่จะดูแลหมึงด้วย หมึงจะได้มี
คนช่วยดูแลอีกแรงนึง อีกอย่างสี่คนนี้เขาก็ไม่เป็นเรื่องการพยาบาลผู้ป่วยด้วย กรูไปก่อนนะเว้ยไอ้วอน "
ว่าแล้วยุนโฮก็เดินไปที่ท่าเรือ ซีวอนมองดูร่างของยุนโฮลับสายตาไปจึงเข็นรถเข้าไปในบ้าน
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ตอนแรกเรียก เรทติ้ง ไม่ได้ดีอย่างที่หวังไว้ อย่าว่าเราเลยนะ คนมันแต่งหวย ก็แบบนี้แร่ะ
แต่อยากให้อ่านด้วยใจ 555 + เป็นกำลังใจให้หน่อยนะคร๊าบบบบ ^^
มาต่อที่เหลือ 100 % แล้วครับเราเอามาลงไม่หมด 555 งง เลย
ความคิดเห็น