ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
���������������������������������������������������������������������������������������� บทนำ
� � � � � � ลมหนาวเริ่มพัดมาเพื่อแสดงว่ากำลังเข้าสู่ฤดูหนาว� ร่างเล็กของหญิงสาวสั่นสะท้านด้วยความหนาวเหน็บผสมกับความหวาดกลัว...นานะหญิงสาวที่ใครๆก็พูดว่าผู้หญิงไม่มีหัวนอนปลายเท้า� นานะกำพร้าพ่อและแม่ตั้งแต่เด็กครอบครับและญาติๆที่เหลือก็ไม่เอาเธอไปรับเลี้งสักคน จนเธอต้องต่อสู้และเอาชีวิตรอดมาเองจนโต เธอทำงานทุกอย่างที่หาได้ แม้แต่ข้าวเหลือๆของชาวบ้านเธอก็กิน เพื่อความอยู่รอดและคำสัญญาที่เธอให้กับแม่ของเธอก่อนที่แม่จะจากไป
' ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นลูกต้องอยู่ ต้องทนห้ามท้อเด็ดขาด...เพื่อแม่นะ' หญิงสาวรุ่นคราวแม่พูดกับลูกสาวของเธออย่างเป็นห่วง
' ค่ะ..แม่' นานะพูดด้วยเสียงสั่นเครือและรอยยิ้มจางๆ หญิงสาวผู้เป็นแม่เห็นดังนั้นก็หยิบบางอย่างออกมาจากลิ้นชักบนเตียงแล้วยื่นให้นานะ
' สร้อยนี้..พ่อของเราเป็นคนให้แม่ก่อนตายและตอนนี้แม่ก็ขอมอบให้ลูก'
����������� นานะเพ่งดูก็พบว่ามันเป็นสร้อยเงินที่ดูมีราคาแต่ไม่มาก จี้ของมันเป็นรูปพระจันทร์ครึ่งเสี้ยวซึ่งมีเพชรสีดำระยิบระยับฝังอยู่ตรงกลาง
มันเหมือนมีมนต์สะกดอะไรบางอย่างที่เธอก็ไม่รู้จะอธิบายยังไง แต่เธอก็รับมันมา
' ค่ะแม่...นานะจะเก็บรักษามันเท่าชีวิตเลยค่ะ'� นานะตอบไปพร้อมยิ้มให้กำลังใจและกุมมืออบอุ่นของผู้เป็นแม่ หญิงสาวผู้เป็นแม่ได้ยินคำพูดออกมาจากปากนานะก็ยิ้มอย่างอ่อนโยนแล้วหลับไป...หากเธอไม่รู้ว่าการหลับของแม่ในครั้งนี้จะเป็นการหลับที่แม่ไม่อาจจะกลับมาอีกต่อ ไปได้
'' ฟิ้วว ~ ฟิ้วว~'' เสียงใบไม้ปลิวนอกกระท่อมเล็กๆ หรือทุกคนต่างเรียกมันว่ารังหนู แต่สำหรับนานะมันเป็นที่ที่เธอคิดว่าเธออยู่แล้วสบายใจสุดแล้ว
''หนูคิดถึงแม่จัง....แม่'' นานะพูดรำพันเองอยู่คนเดียว เธอคิดถึงแม่ของเธอมากๆ ภาพที่แม่นอนหลับสนิทตอนนั้นมันกระตุกต่อมคิดถึงขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ นานะล้มตัวลงนอนบนฟูกบางๆที่ปู้ไว้ในกระท่อมเล็ก มืออีกข้างก็กำสร้อยที่แม่ให้ไว้ไว้แน่น พลัน..เธอก็คิดถึงหน้าแม่ของเธอขึ้นมา แล้วสมองของเธอก็พลันคิดไปเรื่อย
...ทำไมพ่อกับแม่ต้องจากเราไปก่อน...
...ฉันไม่สามารถช่วยพวกเขาได้เลยหรอ...
...ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเพื่อพวกท่านจริงๆจังๆสักทีแต่พวกท่านก็ไม่อยู่แล้ว...
...ฉันอยากหนีจากที่นี่ไปอยูกับพวกท่านจัง...
...ฉันไม่สามรถแก้ไขอะไรได้อีก นอกจากยอมรับชะตากรรมทุกอย่าง...
�������������� พลัน...น้ำตาหยดเล็กๆของนานะก็หยดลงบนจี้ของสร้อยเงิน แล้วก็เกิดแสงสว่างประหลาดขึ้นมา...ทุกอย่างในห้องขาวโพลนมองไม่เห็นอะไรทั้งสิ้น� นานะได้แต่นอนนิ่งโดยไม่รู้จะทำอะไร มีของเธอก็ควานหาอะไรบางอย่าง แต่ก็ควานหาไม่เจอซักอย่าง แล้วเธอก็รู้สึกว่าร่างกายของเธอเบาหวิวและลอยอยู่กับอากาศ เหมือนมวลสารทุกมวลสารบีบอัดตัวเธอจนแน่นและลอยเคว้งคว้างอย่างไร้จดหมาย...
' ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นลูกต้องอยู่ ต้องทนห้ามท้อเด็ดขาด...เพื่อแม่นะ' หญิงสาวรุ่นคราวแม่พูดกับลูกสาวของเธออย่างเป็นห่วง
' ค่ะ..แม่' นานะพูดด้วยเสียงสั่นเครือและรอยยิ้มจางๆ หญิงสาวผู้เป็นแม่เห็นดังนั้นก็หยิบบางอย่างออกมาจากลิ้นชักบนเตียงแล้วยื่นให้นานะ
' สร้อยนี้..พ่อของเราเป็นคนให้แม่ก่อนตายและตอนนี้แม่ก็ขอมอบให้ลูก'
����������� นานะเพ่งดูก็พบว่ามันเป็นสร้อยเงินที่ดูมีราคาแต่ไม่มาก จี้ของมันเป็นรูปพระจันทร์ครึ่งเสี้ยวซึ่งมีเพชรสีดำระยิบระยับฝังอยู่ตรงกลาง
มันเหมือนมีมนต์สะกดอะไรบางอย่างที่เธอก็ไม่รู้จะอธิบายยังไง แต่เธอก็รับมันมา
' ค่ะแม่...นานะจะเก็บรักษามันเท่าชีวิตเลยค่ะ'� นานะตอบไปพร้อมยิ้มให้กำลังใจและกุมมืออบอุ่นของผู้เป็นแม่ หญิงสาวผู้เป็นแม่ได้ยินคำพูดออกมาจากปากนานะก็ยิ้มอย่างอ่อนโยนแล้วหลับไป...หากเธอไม่รู้ว่าการหลับของแม่ในครั้งนี้จะเป็นการหลับที่แม่ไม่อาจจะกลับมาอีกต่อ ไปได้
'' ฟิ้วว ~ ฟิ้วว~'' เสียงใบไม้ปลิวนอกกระท่อมเล็กๆ หรือทุกคนต่างเรียกมันว่ารังหนู แต่สำหรับนานะมันเป็นที่ที่เธอคิดว่าเธออยู่แล้วสบายใจสุดแล้ว
''หนูคิดถึงแม่จัง....แม่'' นานะพูดรำพันเองอยู่คนเดียว เธอคิดถึงแม่ของเธอมากๆ ภาพที่แม่นอนหลับสนิทตอนนั้นมันกระตุกต่อมคิดถึงขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ นานะล้มตัวลงนอนบนฟูกบางๆที่ปู้ไว้ในกระท่อมเล็ก มืออีกข้างก็กำสร้อยที่แม่ให้ไว้ไว้แน่น พลัน..เธอก็คิดถึงหน้าแม่ของเธอขึ้นมา แล้วสมองของเธอก็พลันคิดไปเรื่อย
...ทำไมพ่อกับแม่ต้องจากเราไปก่อน...
...ฉันไม่สามารถช่วยพวกเขาได้เลยหรอ...
...ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเพื่อพวกท่านจริงๆจังๆสักทีแต่พวกท่านก็ไม่อยู่แล้ว...
...ฉันอยากหนีจากที่นี่ไปอยูกับพวกท่านจัง...
...ฉันไม่สามรถแก้ไขอะไรได้อีก นอกจากยอมรับชะตากรรมทุกอย่าง...
�������������� พลัน...น้ำตาหยดเล็กๆของนานะก็หยดลงบนจี้ของสร้อยเงิน แล้วก็เกิดแสงสว่างประหลาดขึ้นมา...ทุกอย่างในห้องขาวโพลนมองไม่เห็นอะไรทั้งสิ้น� นานะได้แต่นอนนิ่งโดยไม่รู้จะทำอะไร มีของเธอก็ควานหาอะไรบางอย่าง แต่ก็ควานหาไม่เจอซักอย่าง แล้วเธอก็รู้สึกว่าร่างกายของเธอเบาหวิวและลอยอยู่กับอากาศ เหมือนมวลสารทุกมวลสารบีบอัดตัวเธอจนแน่นและลอยเคว้งคว้างอย่างไร้จดหมาย...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น