กลพยาบาท จันทร์ซ่อนเงา [E-Book]

ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ ๒ การมาของเจ้าหนุ่มกระทิง

บทที่ 2

การมาของเจ้าหนุ่มกระทิง

          เปรี้ยง!

          เสียงก้องกัมปนาทของสายฟ้าฟาดทำให้หญิงสาวผวาตื่น เธอพรวดพราดลุกขึ้นนั่งหายใจหอบสั่น รีบกวาดตามองออกไปนอกมุ้ง ก่อนประจักษ์แจ้งว่าเสียงดังลั่นสนั่นแผ่นดินนั้นเป็นเพียงความฝันที่แสนเสมือนจริง

          มือบางยกขึ้นเช็ดเหงื่อที่ซึมไหลตามไรผม แล้วลดมือลงแนบที่หน้าอกซ้าย หลับตาผ่อนลมหายใจช้า ๆ เพื่อปรับระดับการเต้นของหัวใจที่ถูกกระตุ้นให้เต้นถี่รัวเพราะภาพฝันแสนสะพรึง จนความตื่นกลัวทุเลาลงแล้ว จึงลืมตามองเข็มนาฬิกา ก็เห็นว่ายังไม่ถึงเวลาที่ต้องตื่นมาทำกิจวัตรประจำวัน

          แต่เพราะไม่อาจหลับตาลงต่อ ด้วยเกรงว่าจะกลับไปพบกับดวงตาถลนโปนน่ากลัวคู่นั้นในฝัน จึงมุดออกจากมุ้งแล้วจุดตะเกียงให้ห้องนอนสี่เหลี่ยมเล็กของเรือนไม้ยกใต้ถุนสว่างพอ ก่อนจัดเก็บที่นอนหมอนมุ้งเข้าที่ กางโต๊ะพับขนาดเล็ก แล้วเปิดสมุดเล่มหนากับหยิบจับดินสอเพื่อทำงานที่คั่งค้างต่อ 

          เธอเติมเต็มหน้ากระดาษเปล่าด้วยรูปวาดพืชสมุนไพรเลียนแบบจากต้นฉบับจริงที่ชาวบ้านเก็บมาขาย และเขียนคำอธิบายสรรพคุณทางการรักษาโรคไว้อย่างละเอียด ตั้งใจใช้สมาธิทั้งหมดกับงานเพื่อดึงตัวเองให้หลุดพ้นจากความทรงจำในอดีต

          กระทั่งได้ยินเสียงโซ่ตรวนช้างดังแกร๊งกร๊างจากด้านนอก ไหมแก้วจึงรู้ว่าเช้าวันใหม่ของหมู่บ้านช้างได้เริ่มต้นขึ้นอีกวัน และก็ถึงเวลาที่เรือนคุณหมอแห่งนี้จะต้องเปิดให้การรักษาชาวบ้านที่เจ็บไข้ได้ป่วย แต่ไม่สามารถเดินทางไปหาหมอได้ถึงตัวจังหวัดเช่นกัน

          ในทันทีที่เธอเปิดบานประตูเรือน คนไข้หลายคนก็มานั่งต่อแถวรอบนขั้นบันไดกันแล้ว เหตุเพราะบางคนอยู่ไกล จึงต้องเดินทางมาแต่เช้ามืดเพื่อรับการรักษา

          ไหมแก้วเคยเสนอความคิดเรื่องโครงการแปลงเพาะพันธุ์สมุนไพรกินเองกับนายก อบจ. (องค์การบริหารส่วนจังหวัด) ท่านปัจจุบัน ทว่าเมื่อเข้าสู่ช่วงการเลือกตั้งเปลี่ยนสมัย โครงการของเธอก็ถูกชะลอไว้ เพื่อรอให้รู้ว่าใครจะเข้ามารับตำแหน่งนายก อบจ. คนใหม่ ซึ่งคนที่ดูจะมีคะแนนเสียงไล่เลี่ยกันมากับคนปัจจุบันก็คือ เอกรัตน์ อดีตชายคนรักที่เธอยกเลิกความสัมพันธ์ก่อนเข้าพิธีวิวาห์ไม่กี่วัน

          เหตุการณ์ช้ำรักในอดีตทำให้ไหมแก้วคิดได้ว่า อย่าได้คาดหวังกับหัวใจคน เธอจึงทุ่มเทเวลาไปกับงานดูแลรักษาผู้ป่วยและสะสมความรู้เพื่อบันทึกใส่ตำราสมุนไพรพื้นบ้าน ฉะนั้นการที่มีคนไข้มารอตั้งแต่เช้าจดหัวค่ำจึงเป็นเรื่องน่ายินดี

          “ทายาหลอดนี้หลังอาบน้ำทุกครั้งนะตา แล้วก็ต่อไปนี้ หลังฉีดยาฆ่าแมลงเสร็จ ตาต้องอาบน้ำล้างตัวให้สะอาดรู้ไหม ถ้าไม่ทำ อาการแบบนี้ก็จะกลับมา พอถึงตอนนั้น ฉันคงต้องดุตาแน่นอน”

          เสียงเข้มงวดขัดกับใบหน้าหวานของคุณหมอสาวแห่งหมู่บ้านช้าง คงพอทำให้ชายชราที่เข้ามาขอรับการรักษาผื่นแพ้จากสารเคมีในยาฆ่าแมลงเข็ดขยาดไปได้บ้าง แต่ไหมแก้วก็มิได้คาดว่าชายชราผู้นี้จะทำตามเธอได้อย่างที่กำชับ เหตุเพราะชาวบ้านถิ่นนี้ยังไม่รู้จักการดูแลรักษาอนามัยของตัวเองเท่าที่ควร

          หลังจากเสร็จสิ้นการงาน คุณหมอสาวก็ปิดเรือนตอนคนไข้รายสุดท้ายกล่าวอำลา แต่แสงอาทิตย์ยังไม่ลับพ้นขอบฟ้า ไหมแก้วจึงรีบคว้าย่ามผ้าใบแล้วขี่เจ้าแก่ มอเตอร์ไซค์คู่ใจเดินทางเข้าไปเก็บเถาย่านางในป่าไว้ต้มน้ำให้ชาวบ้านได้ทดลองดื่มแทนยาแผนปัจจุบัน

          “อ้าว หมอไหม จะไปไหนอีกล่ะนั่น” ผู้ใหญ่บ้านที่เพิ่งกลับจากติดต่อราชการในตัวเมืองจอดรถร้องถาม

          “ฉันว่าจะออกไปเก็บสมุนไพรในป่าสักหน่อย อยากได้เถาย่านางสักมัดสองมัด” ไหมแก้วตอบกลับ

          “ใกล้มืดใกล้ค่ำก็อย่าออกไปไหนไกลนักเลยหมอไหม พักนี้มันมีไอ้พวกนักเลงเพ่นพ่านเยอะ”

          “ฉันจะระวังจ้ะ” พูดแล้วก็รีบก้าวขาออกจากเรือน ลงบันไดไปสตาร์ตเครื่องยนต์มอเตอร์ไซค์คู่ชีพ

          คำว่า ‘จะระวัง’ ของเธอทำให้ชายอาวุโสส่ายหน้า ถ้าเป็นเรื่องของคนป่วยละก็ คุณหมอไหมแก้วคนนี้จะเข้มงวดนัก แต่ลองเป็นเรื่องของตัวเองละ มักไม่คิดอะไรมากมายสักเท่าไร

          แต่เธอก็ต้องระวังตัวตามคำเตือนด้วยเช่นกัน เพราะในดินแดนตะวันตกนั้นเป็นถิ่นที่ผู้ร้ายชุกชุมเป็นทุนเดิม และดูเหมือนจะหนักขึ้นหลังจากหมดอำนาจของนายพนา ที่ฝากผลงานความเลวร้ายให้ผู้คนสาปแช่งไม่เว้นวัน อย่างเช่นชาวบ้านหมู่บ้านช้างที่เดือดร้อนเพราะเรือนพักอาศัยถูกไฟเผาวอดวายเพียงแค่นายพนาต้องการชีวิตของธิดาคนเดียว

          ดังนั้น ‘ชลธารคอนสตรักชัน’ จึงต้องการบรรเทากรรมที่ชาวบ้านกล่าวว่ามีต้นเหตุจากธิดา นายรองประธานคนนั้นจึงได้เริ่มทำความรู้จักเธอด้วยการส่งแปลนเรือนมาให้พิจารณาก่อนดำเนินการ

          แต่พอเธอดูแปลนแล้วก็ต้องรีบโทรศัพท์สายด่วนไปฝากข้อความให้เลขานุการของรองประธานว่า ขอให้เขาเปลี่ยนแปลงแก้ไข แต่คำตอบที่ได้นั้นเป็นแค่คำพูดง่าย ๆ ว่าจะพิจารณา ซึ่งเธอก็ประกาศชัดแล้วว่า ขอยืนกระต่ายขาเดียวจนกว่าเขาจะทำตามความต้องการของเธอก่อนหน้ามรสุมมาเยือน

          ไหมแก้วคิดเรื่องในหัวพลางขับเจ้าแก่เข้าเขตหมู่บ้านชนเผ่า แวะเด็ดช่อดอกราตรีสองสามช่อจากเรือนไม้ร้างหลังที่ปลูกอยู่ท้ายสุดของหมู่บ้าน จากนั้นขับไปจนถึงลานดินกว้างกลางป่าอันเป็นที่ตั้งอนุสรณ์สถานที่มีร่างไร้วิญญาณของหญิงชนเผ่าสองคนหลับใหลใต้ผืนปฐพี

          ไหมแก้วแบ่งช่อดอกราตรีออกเป็นสองช่อ ช่อหนึ่งวางใกล้ป้ายไม้สลักชื่อว่า นางลาโพ ทะหมุคู ส่วนอีกช่อวางใกล้กับป้ายสลักชื่อว่า ดวงแข ทะหมุคู จากนั้นก็นั่งคุกเข่าประนมมือไหว้ ก่อนลุกขึ้นเพื่อเดินเข้าป่าเก็บใบย่านางต่อ

          โครม!!!

          แต่ในขณะที่ก้าวเดินไปตามทางมืดสลัวของป่ายามค่ำ ขาก็ต้องหยุดชะงักเพราะมีเสียงโครมครามดังสนั่นจนเหล่านกป่าตกใจกระพือปีกออกจากที่ซ่อนตัว

          สวบ!!!

          แล้วหัวใจของคุณหมอสาวก็แทบกระโจนออกจากอก เมื่อมีบางอย่างโผล่พรวดออกจากพุ่มไม้

          อี๊ด อี๊ด อี๊ด!

          ด้วยรูปร่างและเสียงร้องของมันทำให้มั่นใจว่าน่าจะเป็นลูกหมูป่า แต่พวกมันวิ่งหนีอะไรกันมา ทำให้ไหมแก้วนึกหวั่นใจ

          แกรก แกรก  แกรก!

          เธอละความสนใจจากสัตว์ตัวน้อยกลับไปมองทางต้นเสียงประหลาด คิ้วเรียวงามขมวดเข้าหากัน จับจ้องไปยังพงต้นไม้เบื้องหน้า

          ตึก ตึก ตึก เคร้ง!

          มือบางเคลื่อนย้ายล้วงหามีดพก เตรียมพร้อมหากต้องใช้ในยามคับขัน เพราะฟังเสียงคล้ายโลหะกระทบกับผืนดินนั้นแล้วไม่น่าเกิดจากสัตว์ขนาดเล็ก เธอยกมีดหันไปทางทิศของเสียง แล้วตั้งสติให้นิ่ง เฝ้ามองสิ่งที่กำลังเผยตัวออกมา

          ฟึ่บ!!!

          ฉับพลันนั้น ร่างสูงใหญ่ของชายในชุดหนังสีดำก็ปรากฏกายออกจากพุ่มไม้หนา ทั่วทั้งใบหน้าและตามเนื้อตามตัวเต็มไปด้วยดินโคลน ผมเผ้าสีดำสนิทยุ่งเหยิง มีรอยเลือดซึมออกจากแผลถลอกที่ขมับ ดวงตาของเขาเลื่อนลอย หายใจหอบจนหน้าอกกระเพื่อมชัดเจน

          เพราะไม่แน่ใจในจุดประสงค์ของอีกฝ่าย แขนบางจึงกระตุกมีดขึ้นในระดับเดิมอีกครั้ง เมื่อเขาผู้นั้นก้าวขาเข้ามา ทว่าดวงตาคมคู่นั้นอ่อนแสงแล้วทิ้งตัวล้มลงหน้าคว่ำไปต่อหน้าต่อตา

          “คุณ...คุณคะ!”

          ไหมแก้วรีบรุดเข้าไปพลิกร่างใหญ่ให้หงายแล้วตบแก้มเบาๆ เรียกสติของชายหนุ่มแปลกหน้าตามจรรยาบรรณของแพทย์ แต่เสียงที่ตอบกลับมาเป็นเพียงเสียงครางแสนเบา 

          เธอจึงปัดเส้นผมให้พ้นกรอบหน้า สำรวจอาการบาดเจ็บก็เห็นรอยฟกช้ำกับแผลสดที่มีเลือดซึมเพียงเล็กน้อย จึงรีบไปหยิบไฟฉายแล้วส่องหาอาการบาดเจ็บอื่นตามร่างกาย จนเจอต้นเหตุที่ทำให้คนตัวใหญ่ล้มทั้งยืน

          เขาเหยียบแร้วดักสัตว์!

          เลือดสีแดงสดไหลอาบจากคมเขี้ยวของเครื่องทรมานชีวิตที่ฝังลึกลงตรงข้อเท้า เสียงครางต่ำของผู้บาดเจ็บบอกให้เธอรู้ว่าเขาเจ็บปวดมากแค่ไหน ใบหน้าซีดเผือดของเขาก็ทำให้ไหมแก้ววิตกกังวล เธอจึงยกแขนของชายหนุ่มขึ้นพาดกับบ่าตัวเอง แล้วพยายามพยุงร่างใหญ่นั้นลุกขึ้น แต่ก็ไม่อาจต้านทานน้ำหนักตัวของเขาได้ จึงทำให้ทั้งเธอและเขาล้มครืนลงไปพร้อมกัน

          ไหมแก้วดันร่างหมดสติของคนตัวใหญ่ที่ทาบทับบนตัวขึ้น แล้วให้เขาเอนพิงกับตัวเองก่อนเพื่อตั้งหลักคิดหาหนทางใหม่ นึกได้ว่าสถานที่ตรงจุดนี้ห่างจากน้ำตกที่ควาญช้างพาช้างไปอาบน้ำไม่ไกล

          แต่ในยามฟ้าพลบค่ำแบบนี้ ขอให้ยังเหลือควาญช้างอยู่สักคนช่วยหามเขากลับหมู่บ้าน แล้วคำขอของเธออาจถึงหูเจ้าป่าเจ้าเขา เพราะที่ปลายสายตานั้นมีแสงตะเกียงอีกดวงลอยเด่นในความมืด

          “ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย!”

          เธอรีบตะโกนออกไป เฝ้ารอจนเปลวไฟตะเกียงส่องสว่างเห็นใบหน้าของควาญช้างกับลูกช้างตัวอ้วนกลมเยื้องย่างเข้ามา แล้วความวิตกทั้งหมดก็มลายหายไปสิ้น ไหมแก้วเป่าปากด้วยความโล่งใจ เอ่ยบอกชายหนุ่มที่หมดสติไปแล้วด้วยความยินดี

          “ดูเหมือนเจ้าป่าเจ้าเขาไม่อยากให้คุณเป็นอะไรไป”

          “นอกจากผู้เสียชีวิตรายนั้นแล้ว ก็ไม่มีรายงานผู้ได้รับบาดเจ็บคนอื่นครับสารวัตร”

          อัชวินนิ่วหน้าฟังรายงานจากผู้ใต้บังคับบัญชาถึงเรื่องเหตุปั่นป่วนที่เกิดในงานแสดงซูเปอร์ไบค์ จนส่งผลให้ภารกิจของเขาไม่สัมฤทธิผล แต่ที่ไม่มีผู้บาดเจ็บมากไปกว่านี้ ก็ต้องมอบความดีความชอบให้ระพีพัฒน์ที่รายงานข่าวได้ทันท่วงที

          “ผู้ตายคือป๋อง บุตรชายของหนึ่งในสมุนโจรที่เสียชีวิตตอนบุกค่ายโจร และเราพบยาเสพติดจำนวนหนึ่งในศพนายป๋อง ซึ่งก็สอดคล้องกับแหล่งข่าวที่ให้ข้อมูลว่านายป๋องพัวพันการค้ายา” ผู้ใต้บังคับบัญชายังคงรายงานต่อไป “แต่พอนายป๋องตาย ก็เท่ากับเราเสียเส้นทางนำจับสมุนโจรที่เหลือ”

          สารวัตรใหญ่พ่นลมหายใจก่อนหย่อนตัวนั่งบนเก้าอี้ประจำตำแหน่ง “ยังเหลือเพลงพิณกับแม่โคโยตี้นั่นอีกคน”

          “จากข้อมูลที่สายเราได้มา ประวัติเพลงพิณใสสะอาด นอกจากการวิวาทกันตามประสาวัยรุ่น ก็ไม่เคยถูกจับข้อหาอะไรครับ” ผู้ใต้บังคับบัญชาให้ข้อมูลเพิ่มเติม

          “ถ้าสืบจากเพลงพิณไม่ได้ ก็สืบจากแม่เอื้อยนั่น” สารวัตรอัชวินยังไม่ถอดใจ “แต่ดูเหมือนว่าเราต้องเปลี่ยนแผน” อัชวินเอ่ยกับลูกน้องหลังจากครุ่นคิดในหัว

          รูปถ่ายใบหนึ่งถูกหยิบออกจากซองเอกสารลับ ผู้ถูกถ่ายนั้นเป็นหญิงสาววัยรุ่นรูปร่างดี ใบหน้าสะสวยเพราะการแต่งแต้มสีสัน บนร่างของเธอมีแขนอวบอูมของเสี่ยเกียงโอบล้อมข้ามบ่า ดูอย่างไรก็คล้ายกับชายแก่ตัณหากลับที่คิดหาความสุขทางกามารมณ์กับเมียเด็ก

          “เราจะให้แม่เอื้อยนี่มาเป็นสายให้เรา” สารวัตรว่าพลางเอนหลังลงกับพนักเก้าอี้ตัวใหญ่

          “หล่อนเป็นบุตรสาวนายอำพันนะครับ” ผู้ใต้บังคับบัญชาจ้องมองรูปถ่ายหญิงสาว ก่อนเงยหน้ามองรอยยิ้มของสารวัตรคนเก่ง “เป็นลูกโจร แถมยังทำงานอย่างนั้น จะยอมให้ความร่วมมือกับเราหรือ”

          อัชวินแย้มยิ้ม ใช้สองมือประสานกันที่ปลายจมูก “เราจะไม่เข้าหาหล่อน แต่จะให้คนอื่นเข้าหาแทน”

          “สารวัตรหมายถึง...”

          “ระพีพัฒน์” คำตอบนั้นมาจากความมั่นใจล้นเหลือ

          อยู่ ๆ ตาขวาก็ขยิบยิบ ๆ หากจะเชื่อคำกล่าวโบร่ำโบราณว่าขวาร้ายซ้ายดี ก็เดี๋ยวจะหาว่าคนรุ่นใหม่อย่างเขางมงายอะไรไม่เข้าเรื่อง ยิ่งหน้าที่การงานที่ได้รับมอบหมายจากเจ้านายหนุ่มคือการวางแผนการลงทุน ฉะนั้นถ้าพูดว่าตาขวาขยิบแบบนี้ เห็นทีหุ้นของบริษัทที่เจ้านายของเขากำลังตัดสินใจซื้อคงไปไม่รอด อาจทำให้เขาถูกตำหนิจนลิดรอนตำเหน่งผู้ช่วยฝึกหัด

          “กลาง เป็นอะไร ทำไมเงียบไป”

          “เอ่อ...คือ...ผมกำลังคิดว่าตอนนี้ ธุรกิจค้าปลีกน่าจะปรับตัวดีขึ้น แต่ต้องรอดูนโยบายสนับสนุนการลงทุนภาคอุตสาหกรรมในปีนี้ว่าจะอัดงบประมาณเท่าไหร่”

          “ถ้าอย่างนั้น เราควรชะลอการซื้อหุ้นตัวนี้ใช่ไหม” เจ้านายหนุ่มถามหาคำตอบสุดท้าย

          “ใช่ครับ”

          “ตกลงตามนั้น”

          เมื่อได้ฟังคำตอบชัดเจน ปราณนารายณ์จึงหมุนเก้าอี้หันไปทางเลขานุการคนเก่ง เพื่อบอกให้หล่อนส่งคำตัดสินใจต่อไปยังฝ่ายวางแผนการลงทุนที่ขึ้นชื่อว่าแกร่งที่สุดในประเทศ ระพีพัฒน์ก็เป่าปากด้วยความโล่งใจที่หาเหตุผลหน่วงการตัดสินใจได้

          “เย็นนี้ฉันมีนัดกินข้าวกับธิดา จะไปด้วยกันไหม”

          “ไม่ดีกว่าครับ นาน ๆ พี่จะได้มีเวลากับธิดาสองต่อสอง ผมไม่กล้าไปนั่งเป็นก้างหรอก”

          “ไม่ได้ไปกันแค่สองคน ตฤณก็ไปด้วย มันเป็นร้านเบียร์เยอรมันที่ธิดาเขาอยากไปดูการตกแต่งร้าน ไปกันหลายคนนั่นแหละดี ไม่งั้นก้องปฐพีมันจะหาว่าฉันพาน้องสาวของมันไปเมาเหล้าเมายา ไปเถอะ ฉันเลี้ยงอยู่แล้ว”

          “เอางั้นก็ได้ฮะ เรื่องกินฟรีไม่มีเกี่ยง”

          ระพีพัฒน์ยิ้มกว้างแล้วค้อมศีรษะขอตัว แต่ยังดีใจไม่ทันได้ถึงนาทีเรื่องจะมีคนเลี้ยงเบียร์คืนนี้ เสียงสายเรียกเข้าที่ดังจากสมาร์ทโฟนก็ทำให้เขาย่นคิ้ว ถอนหายใจเหนื่อยอ่อนหนึ่งที ก่อนกดปุ่มรับสายที่ไม่เคยคิดอยากได้ยินเสียง

          “คิดถึงกันมั้ย” เป็นคำทักทายแรกของปลายสายที่ดังเข้าหู

          “ไม่เลย” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงละเหี่ย

          “อะไรกัน นี่ข้าคิดถึงเอ็งนะถึงได้โทร.มาหา” ปลายสายเอ่ยน้ำเสียงหยอกเย้าให้ดูน่าฟัง

          ระพีพัฒน์กระตุกยิ้มที่มุมปาก “จะหลอกใช้งานผมหรือเปล่าครับสารวัตร”

          “ข้ามั่นใจว่างานนี้เอ็งต้องชอบ ข้าจะส่งเนื้อหางานไปทางโทรศัพท์ ถ้าเอ็งรับก็ติดต่อกลับมาหาข้าอีกที” ปลายสายหัวเราะ แล้วตัดสายทันที

          “ก็หวังอย่างนั้น”

          ระพีพัฒน์เปรยด้วยความหงุดหงิด แต่ไม่ทันถึงนาทีดี เนื้อหางานก็เด้งเข้าสู่เครื่องรับโทรศัพท์ ปรากฏเป็นภาพหญิงสาวดวงตาหม่นเศร้า

          “เธอชื่อเอื้อยนี่เอง” ปากหยักคลี่ยิ้ม เปรยชื่อของหญิงสาวในรูปถ่าย แล้วกดหมายเลขของสารวัตรใหญ่โดยพลัน

สายอีบุ๊ก คลิกลิงก์ได้เลยค่ะ

กลพยาบาท จันทร์ซ่อนเงา

ปรารถนาเพียงเธอ Love you so madly

ขอบคุณที่แวะเข้ามานะคะ

ผลงานที่อัพจบแล้ว

หัวใจเศรษฐี

ผลงานที่กำลังอัพ

สิ้นแสงสุรีย์

อยากคุยกับไรท์ กดแอดเฟรนด์หรือกดติดตามเลยค่า

https://www.facebook.com/mylifeiswritingmydream/

หรือไลค์เพจไว้จะได้ไม่พลาดข่าวอัพนิยาย

ขอบคุณอีกครั้งค่ะ

ฤดีวัลย์