นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์อ่านที่ดียิ่งขึ้น
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
เชื่อว่ารักจะทำให้เกิดปาฏิหาริย์
ถ้าคุณมีชีวิตอยู่ได้อีกแค่2เดือน แน่นอนล่ะว่าคุณคงอยากอยู่กับคนที่คุณรักมากที่สุด ผมเองก้เหมือนกัน แต่ตอนนี้ผมชักไม่แน่ใจแล้วล่ะว่าความสุขของผมจะให้ให้เธอเจ็บรึป่าว ถ้าผมตายไปเธอจะอยู่ยังไง?
ผู้เข้าชมรวม
149
ผู้เข้าชมเดือนนี้
1
ผู้เข้าชมรวม
149
หมวด : รักดราม่า
อัปเดตล่าสุด : 16 ส.ค. 50 / 21:54 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ผมน่ะเหรอเป็นนที่โร้ายมาที่สุในโลมั้ ูสินมีอีเป็นล้านนแ่ไอ้โรบ้านี่มันันมาเิที่ผม หมอบอว่าผมะอยู่ไ้อี2เือนแ่สอเือนเท่านั้น ผมอยาะทำอะไร้รีบๆทำนี่เป็นำพูที่หมอบอับผม อีแ่2เือนผมะทำอะไรไ้ั้นเหรอ? อนแรผม้ไม่ลัวหรอวามายอ่ะ แ่อยู่ๆภาพอหนามเยแฟนผม้ผุึ้นมา ริสิ!!!!ผมยัมีเธอหนิ เราบันมา1ปีลอเวลาที่บันมาธอทำให้ผมไ้รู้ัรัแท้ ผมไม่เยเื่อในอนุภาพวามรัเลยแ่พอไ้พบเธอ ไุ้ย ไ้อยู่ใล้ แล้ว้ไ้รัเธอ ผม้ไ้รู้ว่ารัแท้มีอยู่ริ เธอไ้สอนอะไรมามายให้ผม ผมรัเธอมาแล้ว้รู้้วยว่าเธอ้รัผมมาเ่นัน 1ปีเธอบอลอว่าถ้าไม่มีผมเธออยู่ไม่ไ้ผมเอ้อยู่ไม่ไ้เหมือนันถ้าไม่มีเธอ...
แล้วอี2เือน้าหน้าล่ะเธอะอยู่ยัไ? อนนี้ผมลัววามายเหลือเินลัวมาแล้วผม้ไม่อยาาย อยาอยู่ับเธอนานๆและลอไป แ่มันะเห็นแ่ัวเินไปไม๊ผมะทำให้เธอเ็บรึป่าว อนนี้ผมสับสนไปหมับ้นนปลายไม่ถูแล้ว
ผมเ็บเรื่อนี้ไว้เป็นวามรับ นระทั่วันหนึ่ “ภูมิ วันนี้เอันที่ร้านเิมนะ ห้ามเลทล่ะ”เธอนัผม “๊ะ แล้วเอัน” ถึเวลาแล้วสินะที่ผมผมะ้อบอลาเธอเพราะเวลาอผม้เหลืออีไม่มาแล้ว “ว้าว มาเร็วั”เธอใที่วันนี้ผมมานั่รอ เพราะปิเธอ้อเป็นฝ่ายมานั่รอผม เราสั่อาหารมาทาน แ่ผมลับเอาแ่นั่มอเธอ ผมอยาะำทุท่าทาอเธอ “เอาแ่นั่มอเยภูมิอิ่มหรอนะ” “้ภูมิเห็นเยภูมิ้อิ่มแล้วล่ะ”านั้นเรา้ไปเินเล่นัน “เย”ผมเรียเธอ “มีอะไรหรอ”เธอ้อหน้าผม ทำไมผมไม่พูเลยผมไม่ล้าแม้แ่ะสบาเธอ “ถ้าวันนึ่ไม่มีภูมิ”ผมะัเธอ้อผมเม็เลย “ภูมิหมายวามว่าไ”เธอ้อผมแบบเอาเป็นเอาาย “เออ ป่าวหรอั่มันเถอะ” ผมบอปั แ่เธอ้ยัทำหน้าสสัย ผมึึเธอเ้ามาอ เธออผมแน่นเลยล่ะ ราวับลัวว่าผมะลอยไปในอาาศ านั้นผม้ไปส่เธอที่บ้าน “ับรถีๆนะ” เธอบอผม “ ๊ะ”
ผมล่ะเ็บใัวเอริๆ ทำไมผมถึโ่นานี้ ผมะทำร้ายเธอไปถึไหน พอันทีผมะไม่ทำให้เธอเ็บ เพราะใบหน้าอเธอเหมาะับรอยยิ้มหวานๆไม่ใ่น้ำาพวนั้น ผมัสินใโทรไปหาเธอ “อะไรัน พึ่าันเมื่อี้นี้เอิถึเยและ” “เราเลิันเถอะ” ผมพูแทร “แน่ะ ภูมิอบล้อเล่นอยู่เรื่อยเลย”อะไรัน เธอไม่เื่อผม “เราเลิันเถอะ” ผมพูเสียั “ไม่สนุแล้วนะภูมิ” “ผมพูิๆนะ” “ภูมิรู้ัวไม๊ ว่าพูอะไรออมา” เธอบอ “ภูมิรู้ รู้ทุอย่า มันเป็นทาออที่ีที่สุสำหรับเรา” เธอเริ่มสะอึสะอื้นแล้ว “ไม่เ้าใ”เธอพู้วยเสียสั่นๆ “เอาเปนว่า ภูมิไม่อยาหลอัวเออี ภูมิไม่ไ้รัเย” ผมูเลวมาไม๊ แ่อย่าว่าแหละมันเปนทาเียวที่ะทำให้เธอมีวามสุ ปานนี้เธอะร้อไห้นาบวมแล้วมัู้าสภาพผมอนนี้เธอ้ไม่่าอะไราผมนัหรอ
ิ้!!!๋อ!!! ไมาึปานนี้ อันที่ริผมเอ้ยัไม่ไ้นอนเลยแหละ ยิ่ฝนแบบนี้ มันยิ่เพิ่มวามเส้าเปนทวีูเลยล่ะ ั้แ่ผมวาฝน้ระหน่ำลมา ฟ้าอยาบออะไรับผมรึป่าว
ผมเินไปเปิประู “ภูมิ…ือือเย”เธอร้อไห้สะอึสะอื้น นี่!เธอาฝนมาหาผมหรอ “เยไม่เ้าใ ทำไม้อเลิ เยผิอะไร บอมาิภูมิ บอมา” เธอร้อไห้ให่เลย ใบหน้าอเธอเ็มไป้วนน้ำาและน้ำฝนนแยันไม่ออเลยล่ะ “ภูมิมีนอื่นแล้ว” ผมพูสั้นๆและิว่ามันน่าะทำให้เธอเสียใมาที่สุเธอะไ้เียผมไล่ะ หลัานั้นผม้ปิประูใส่หน้าเธอและไม่สนใเธออีเลย
หลัาวันนั้นผม้ไม่ิ่อเธออีเลย ถึแม้ว่าเธอพยายามิ่อผม พยามพูุยผม้ะพูาหัหารทำร้ายิใเธอนเธอไม่มา เอ๊ะ!ไม่ิ มาพบผมไม่บ่อยเมื่อแ่่อน
อาารอผมแย่ลเรื่อยๆารที่ผมเหนื่อยหอบมันเป็นเรื่อปิแ่ทำไมวันนี้ผมถึไ้เหนื่อยมาว่าทุๆวัน รึว่าเวลาอผมใล้ะหมแล้วั้นหรอ เอาล่ะ่อนที่ผมะไปผมอไปูเธอเป็นารบอลาหน่อยีไม๊ แล้วผม้ไปแอบูเธออยู่หน้าบ้านแ่แอบูเท่านั่นแหละ เธอำลัร้อไห้ ผมรู้สึเ็บเหลือเินที่่วยอะไรเธอไม่ไ้หนำ้ำนที่ทำให้เธอ้อร้อไห้ือผม...
านั้นผม้ไปที่ทุ่ว้ามันเป็นที่ที่สำัับผมและเธอมา เอาล่ะผมพร้อมแล้ว “ภูมิ!!!!!”นี่ผมัวลเรื่อเธอนเพรี้ยนไปแล้วหรอ ไม่ินั่นเธอิๆ้วย เธออยู่รนั่น เธอมาหาผม ผมพยายามเินเ้าไปหาเธอแ่เธออยู่ไลั ผมใล้ะหมแรลทุทีๆแล้วนะ นสุท้ายผม้ไปไม่ถึเธอ ผมำลัะล้มแล้ว 3...2...1 พรึ่บ!!! เธอวิ่มาอและประอผมไว้ ผมทิ้น้ำหนััวทั้หมไปที่เธอ ้ผมหมแรแล้วหนิ “เยรัภูมิ เลิรัไม่ไ้ อให้เยไ้รัภูมิเถอะนะ ภูมิไม่้อรัเยอบ้ไ้” เธอร้อไห้อีแล้ว “แ่ว่าภูมิอยู่ัยเยไม่ไ้ ภูมิเป็น...” ผมะัเมื่อเธอเอามือปิปาไม่ให้ผมพู “ภูมิไม่้อพูอะไรทั้นั้นแหละ” “ุรู้” เธอพยัหน้า
อนนี้ผมำลัหนุนัเธออยู่ “ภูมิอโทษนะ ที่ทำามสัาไม่ไ้ ภูมิทำให้เยเปนผู้หิที่มีวามสุที่สุไม่ไ้” “ไบอล่ะ แ่เยไ้รัภูมิ เย้มีวามสุที่สุแล้วล่ะ” เธออบ “เย าิหน้าอให้ภูมิไ้รัเยอี ภูมิะูแลเยทั้ีวิไม่ให้อะไรมาพราเราไ้ สัา”แล้วผม้เี่ยว้อยับเธอ ผมพยายามะไม่ร้อไห้แ่เมื่อเหนน้ำาเธอ ผม้พลอยร้อไห้ไป้วย “เยรัภูมินะ” เธอบอทั้น้ำา “อย่าร้อไห้สิ ผม้รัเยเหมือนันแ่เวลาอผมเหลือน้อยเ็มทนแล้ว” “เยรัภูมิ และะรัลอไป” เธอระโนึ้นแทร านั้น้้มลูบที่หน้าผาผม เอาล่ะผมไม่ัวลอะไรแล้ว ฟ้าอยาไ้ีวิผมนั้มาเอา แล้ว้ฝาฟ้าูแลนที่ผมรัแทน้วยและัน ัวันผมะลับมาเอาืน แล้วผม้ไม่รับรู้อะไรอีเลยือผมายแล้วนั่นเอ
อนแรผมิว่าวามรัอผมะอยู่ไ้อีแ่ 2 เือนแ่อนนี้ไม่ใ่วามรัอผมะอยู่ลอไป แม้ว่าผมะไม่มีีวิอยู่บนโลนี้้าม
ผลงานอื่นๆ ของ ลูกศรสีแดง ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ ลูกศรสีแดง
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น