คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : OOO 2 : 100% OOO
----->Duamchat.com<-----
----Login : Fish_Cute Password : XXXXXX----
----ยินดีต้อนรับ คุณ Fish_Cute----
----รอสักครู่ กำลัง..Refresh----
...เวลาที่เขาว่างทุกครั้ง ฮยอกแจมักจะเล่นอินเทอร์เน็ตอยู่คนเดียวอย่างเงียบๆตลอด โดยเฉพาะใช้ในการแชท.... แม้เขาจะรู้ดีว่าโลกอินเทอร์เน็ตมักจะเต็มไปด้วยสิ่งจอมปลอมมากมาย ยากที่จะหาความจริงจากสังคมโลกไซเบอร์ ...แต่เพราะสิ่งนี้มันก็ช่วยทำให้เขาหลุดออกจากโลกความเป็นจริงอันโหดร้าย....
...โลกที่เขาต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว...
...โลกที่เขาต้องอยู่อย่างทรมาน...
...โลกที่มีพ่อไม่ต้องการเขา...
ร่างเล็กดึงผ้าห่มขึ้นมาเหนืออกเพื่อป้องความหนาว โดยสายตาไม่ละจากจอคอมพิวเตอร์ จนกระทั่งหน้าเพจของห้องสนทนาปรากฏ นิ้วเรียวจึงเริ่มสัมผัสบนแป้นอย่างชำนาญ...โดยใน Duamchat.com เขามักจะใช้ชื่อไอดีว่า Fish_Cute สนทนาเสมอ...
ร่างเล็กตั้งกระทู้ห้องสนทนาขึ้นมา ...แล้วเพียงครู่เดียว ห้องสนทนาที่เขาตั้งก็ปรากฏสู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ต่อผู้เข้าใช้คนอื่นๆ
ในใจ... เขาหวังว่าคงจะมีใครสักคนที่เข้าใจ ‘ความเหงา’ เขาบ้าง
++บ้านตระกูลเชว ...ห้องนอนของชีวอน
หลังจากที่ตรากตรำทำงานมาทั้งวันยันค่ำ ...เชว ชีวอนก็มีอาการอ่อนเพลียอย่างช่วยไม่ได้ แม้ว่าเขาจะทำงานในไร่นั้นมาเป็นเวลานานหลายปีจนชินแล้วก็ตาม
น้ำเย็นๆจากฝักบัวช่วยชำระเหงื่อไคลและสิ่งโสโครกทั้งวันของเขาจนหมดจด ...ผมเปียกน้ำถูกเช็ดให้แห้งหลังจากที่เขาอาบน้ำเสร็จ ..เสื้อผ้าลำลองในตู้ถูกปลดออกมาใส่ ก่อนที่ร่างสูงจะเดินไปนั่งเก้าอี้ไม้สานที่อยู่หน้าระเบียงห้อง โดยข้างๆกันนั้นมีคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊กตัวเดิมที่เขาใช้เมื่อเช้าวางอยู่บนโต๊ะเตี้ยพร้อมกับถาดสแตนด์เลสที่วางอาหารเย็นซึ่งคนรับใช้ได้นำมาวางไว้ข้างๆ ก่อนที่เขาจะกลับมาจากทำงานแล้วเข้ามาในห้องเสียอีก
ร่างสูงเปิดโน้ตบุ๊ก ขณะที่รอให้เครื่องพร้อมใช้งานเขาก็หยิบขนมปังจากถาดขึ้นมาทานอย่างเพลินๆ ...พอเขาต่อ wifi ได้ก็เข้าไปแชทที่ Duamchat.com อย่างคุ้นเคย...
หน้าจอเพจแรกที่เขาเห็นอย่างสะดุดตาก็คือกระทู้ห้องสนทนาที่เพิ่งตั้งใหม่โดย Fish_Cute ซึ่งยังไม่มีใครเข้าไปคุยในห้อง แถมยังมีการรีเฟรชของกระทู้ห้องสนทนาจากผู้ใช้อื่นๆจนกระทู้ห้องสนทนานี้เกือบจะตกไปอยู่หน้าที่สองของเพจ
หัวข้อ: กำลังเบื่อ...
หมวด: เหงา
ผู้ตั้งกระทู้: Fish_Cute
คนในกระทู้ : 0 member
Title: ผมอยากคุย
-----.....ChoI_ฉ่อยคนดี.....Online-----
Fish_Cute : สวัสดีครับ...
Choi_ฉ่อยคนดี : อืม...หวัดดี ^^...ว่าแต่ทำไมถึงไม่ค่อยมีใคร เข้ามาคุยกับนายในห้องล่ะ?
Fish_Cute : ผมไม่รู้...
Choi_ฉ่อยคนดี : ….
Fish_Cute : ตอนนี้ผมไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่เลย... เลยอยากได้ใครมาคุยด้วย
Choi_ฉ่อยคนดี : เพื่อนนายล่ะ ...คุยกับเขาก็ได้นี่นา ตอนที่เราเหงาๆ เพื่อนจะสามารถช่วยให้เราผ่อนคลายก็ได้นะ^^
Fish_Cute : ผมไม่กล้าจะคุยกับคนที่รู้จักหรอกครับ ...ผมอาย
ท่าทางคนที่เขาคุยด้วยจะเป็นคนขี้อายน่าดู แม้แต่เพื่อนก็ไม่กล้าจะคุยด้วย ...ร่างสูงคิดแล้วยิ้มพลางส่ายหัว
Choi_ฉ่อยคนดี : คุยกับฉันก็ได้นี่ แต่ฉันไม่รู้ว่าจะช่วยให้นายสบายใจขึ้นได้รึเปล่านะ
Fish_Cute : ผมคิดว่าถ้าเราแชทกันมันคงไม่ค่อยสะดวกเท่าไหร่
Choi_ฉ่อยคนดี : ?
Fish_Cute : 075-4XX-XX --->เบอร์ผม
Choi_ฉ่อยคนดี : นี่ฉันยังไม่ได้รู้จักหน้าค่าตาของนายเลยนะ
Choi_ฉ่อยคนดี : ..ทำไมไม่ใช้กล้องเว็บแคมให้ฉันดูหน้าบ้างล่ะ
ความจริงแค่เอารูปถ่ายมาให้ดูก็ได้ เพียงแต่ชีวอนอยากเห็นหน้าผ่านกล้องแคมมากกว่า ...เพราะไม่แน่ว่ารูปถ่ายอาจไม่ใช่คู่สนทนาของเขาจริงๆ
ด้านฮยอกแจ...แม้โน้ตบุ๊กของเขามีกล้องแคมอยู่ในตัวก็จริง... แต่จะให้เขาถ่ายในขณะที่อยู่ในสภาพแบบนี้ เขาคงโดนอีกฝ่ายหาว่าเป็นโรคจิตแน่ๆ_ _;
Fish_Cute : กล้องแคมผมยังใช้ไม่ได้ ..เอาไว้ผมพร้อมจะถ่ายให้คุณได้เมื่อไหร่ ผมจะถ่ายรูปหน้ามาให้ดูแล้วกันครับ...
Fish_Cute : ตอนนี้ ผมจะรอโทรศัพท์จากคุณ...
-----.....Fish_Cute.....Offline-----
“อ้าว...เฮ้ย!!”
ชีวอนเผลออุทานเมื่อจู่ๆ Fish_Cute ก็ออฟไลน์ไปทั้งๆที่เป็นเจ้าของห้องสนทนา... แถมยังให้เบอร์โทรศัพท์กับเขาไว้อีก
---จะมาไม้ไหนล่ะเนี่ย
ร่างสูงครุ่นคิด ...เนตรดำขลับยังจับจ้องอยู่ตัวเลข 7 หลักไม่วางตา
075-4XX-XX
ถ้าโทร.ไปจะเป็นไร... ในเมื่อเรื่องค่าโทรศัพท์ในแต่ละครั้งของเขาก็เป็นเรื่องเล็กน้อยมาก และนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาโทรไปหาคนที่เขาเคยแชทด้วยซักหน่อย หากคุยไปแล้วรู้ว่าเป็นพวกโรคจิต อย่างมากเขาก็แค่เปลี่ยนซิมทิ้งก็เท่านั้น
ร่างสูงลุกขึ้นจากเก้าอี้ไม้สาน ...เพื่อเดินไปยืนเอนตัวอยู่ระเบียงไม้ ในมือมีโทรศัพท์มือถือตัวบางสีดำวาวแนบกับใบหู รอเพื่อให้ได้ยินเสียงจากปลายสาย...ลมเย็นยามดึกปะทะหน้าทำให้รู้สึกสดชื่น พลางกรอกตาดูฟ้าสีมืด..ระยับด้วยแสงดาว เนื่องจากวันนี้เป็นคืนเดือนแรม เลยทำให้วันนี้ดวงดาวดูเปล่งประกายสวยงามมากกว่าปกติ... พลอยทำให้อารมณ์เมื่อยล้าจากการทำงานในตอนกลางวันคลายลง
ด้านฮยอกแจ...
ในมือบอบบางลูบโทรศัพท์อย่างทะนุถนอม ..เฝ้าคอยราวกับว่าหากพลาดไปเพียงวินาทีเดียวเค้าอาจไม่ได้คุยกับคนที่เขา ‘รอ’ แล้วก็ได้ ...ไม่ทันไรนั้น ประตูห้องของเขาก็ถูกเปิดออกโดยชายร่างบางเจ้าของห้องอย่างแท้จริง ...ใบหน้าอ่อนโยนเปื้อนรอยยิ้ม ในมือมีชุดนอนสีขาวลายการ์ตูนมิกกี้เมาส์(=W=)พร้อมกับเสื้อสเวทเตอร์สีฟ้าตัวหนา นอกจากนั้นยังมีข้าวต้มเห็ดหอมซึ่งเพิ่งทำมาใหม่ๆ ไอร้อนส่งกลิ่นหอมของมันลอยกรุ่นทั่วห้อง...
“ซองมิน...”
ฮยอกแจขยับตัวราวกับจะเข้าไปหาร่างบาง แต่เพียงแค่นั้นร่างของเขาก็ได้รับเจ็บปวดที่แล่นปราดเข้ามา ...ร่างเล็กจึงฟุบตัวอยู่กับที่นอนเหมือนเดิม ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวไปด้วยความทรมาน
เจ็บ....
“นายอย่าเพิ่งขยับตัวนะ ..นายยังไม่หายดีเลย เอาไว้อาการดีกว่านี้ก่อนค่อยลุกขึ้นก็ได้ ...เนี่ยนะ ฉันเอาข้าวต้มกับเสื้อผ้ามาให้นายเปลี่ยนน่ะ ไหนๆก็กลางเดือนสิบเอ็ดแล้ว ฉันก็เลยกลัวว่านายจะหนาวน่ะ ^^”
“ขอบใจนะ.. ว่าแต่เสื้อผ้านี้ ของใครเหรอ”
ลายปัญญาอ่อนชะมัด... คงเป็นของซองมินแน่ๆ คงไม่ใช่ของ...
“ของพี่ทึกกีน่ะ^^”
อืม...เขาคงประเมินคนผิดไป _ _; การที่คนๆนั้นดูเป็นผู้ใหญ่ไม่ได้หมายความว่า....เฮ้อ~(= =)-3
ฮยอกแจรับชุดที่ซองมินถือมาจับดู สิ่งที่ทำให้เขาแปลกใจไม่ใช่เสื้อสเวทเตอร์หรือชุดนอนลายการ์ตูนที่นำมาให้ แต่เป็นสิ่งที่ติดมาด้วย.... กางเกงใน_ _^ แถมยังเป็นลายทวิตตี้สีเหลือง=w=~
“นี่ก็ของพี่ทึกกีเหรอ ซองมิน” ฮยอกแจใช้นิ้วชี้ช้อนชูกางเกงในขึ้นราวกับประจาน ...สีเหลืองปนส้มบาดตาคนที่(จะได้)เห็นยิ่งนัก
“แฮะๆ ...ของฉันเองแหละ^^;; ยังไม่ได้ใช้... นายเอาไปเถอะ ฉันมีเยอะแล้ว”
เกรงใจมาก... เพื่อนเลิฟT T ...ฮยอกแจไม่อยากจะเชื่อตาตัวเองเลยว่าซองมินจะใส่กางเกงในลายแบบนี้ด้วย
“ซองมิน.. นายไม่ต้องใจกว้างขนาดนั้นก็ได้ ความจริงกางเกงในฉันก็มีแล้ว”
“โธ่...นายก็รับๆไปเหอะ เอาไว้นายมีแฟนเมื่อไหร่ ..ตอนเล่นจ้ำจี้กันนายก็ใส่ให้เขาเห็นดิ>< ...น่ารักจะตาย*O*~”
ง่ะ... ฮยอกแจคิดว่า คู่นอนที่มาเห็นคงหมดอารมณ์มากกว่าจะมาชมว่ากางเกงมันน่ารักหรอก_ _; แต่ครั้นจะปฏิเสธไปก็ใช่ว่าจะดี ...เพราะซองมินเป็นคนที่ชอบคิดเล็กคิดน้อย ฮยอกแจเลยรับเอากางเกงในนั้นไว้เพื่อไม่ให้เสียน้ำใจ
แต่เขาจะใส่รึไม่นั้น...เป็นอีกเรื่อง...= =
พอซองมินออกจากห้องไป ...ไม่นานนัก เบอร์โทรแปลกหน้าที่เขาเฝ้ารอก็โทรมาหา... ร่างเล็กจึงไม่ลังเลที่จะกดรับเพราะถึงยังไงก็ต้องเป็นคนที่เขาแชทด้วยแน่ๆ เพราะซิมนี้เขาเพิ่งเปลี่ยนได้ไม่นานและคนที่รู้เบอร์ของเขาก็มีเพียงซองมิน ...และเขาเองก็ยังไม่เคยบอกเบอร์ใครอีกเว้นแต่...การแชทเมื่อกี้...
“ฮ...ฮัลโหล...” น้ำเสียงนุ่มนวลพูดอย่างตื่นเต้น อาจเป็นเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เขาติดต่อกับคนแปลกหน้าที่รู้จักกันในแชทรูม
[อ่า....หวัดดี] น้ำเสียงทุ้มเอ่ย... ฮยอกแจคงไม่รู้ว่าคนทางโน้นก็ตื่นเต้นอยู่เหมือนกัน
“เอ่อ...คุณคงเป็นคนที่ผมแชทด้วยเมื่อกี้...ใช่ไหม?”
[คะ...ครับ... ผม...ผมเป็นคนสวนในต่างจังหวัดน่ะครับ...]
“เอ่อ...คือ...ผม...ผมยังเป็นนักศึกษาที่มหาวิทยาลัยอยู่น่ะครับคือ...ผม...ผม... ฮยอกแจครับ” ฮยอกแจพูดตะกุกตะกักอย่างไม่รู้จะพูดอะไร ...เขาเป็นคนที่ไม่คุ้นเคยกับการทำความรู้จักกับคนแปลกหน้าเอาเสียเลย ดังนั้นจึงไม่แปลกที่เขาจะมีเพื่อนที่วิทยาลัยแค่ซองมินเท่านั้น
[อ่า...เอ่อ...ผม เชว ชีวอน ..ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ] ทางชีวอนเองก็พูดตะกุกตะกักด้วยความตื่นเต้นไม่แพ้กัน แม้ว่าเขาก็เคยติดต่อกับคนแปลกหน้ามามากก็ตามแต่เขาก็ยังรู้สึกไม่ชินกับการคุยเอาเสียเลย
“เอ่อ...คุณยังเล่นแชทอยู่ห้องผมรึเปล่าครับ”
[เออ...ครับ]
“แป๊บนึงนะครับ...”
ฮยอกแจออนไลน์ไปที่ห้องแชทของตนอีกครั้ง คราวนี้เขาตั้งค่าให้ห้องสนทนาเป็นแบบตัวต่อตัว ...และก่อนที่จะเปิดแคมเขาก็สวมชุดนอนที่ซองมินเอามาให้เรียบร้อย (เพื่อไม่ให้โดนหาว่าเป็นโรคจิตที่ถ่ายภาพเปลือยท่อนบนตัวเองมาโชว์ = =;;)
ชีวอนที่อยู่ระเบียงบ้านระสายตาจากฟากฟ้า มองไปคอมพิวเตอร์เหมือนจะรู้ว่าอีกฝ่ายพยายามบอกให้แลดู หน้าจอของเขาปรากฏภาพเคลื่อนไหวขนาดจิ๋วของร่างเล็กกำลังโบกไม้โบกมือใส่กล้องแคมอย่างเขินๆ เสียดายที่คุณภาพการถ่ายไม่ค่อยจะดี ทำให้ชีวอนรู้รายระเอียดเนื้อเนียนที่บอบช้ำของร่างเล็กไม่ดีนัก ..ร่างสูงขยับตัวมานั่งที่หน้าคอมพิวเตอร์อีกครั้ง โดยจ้องแต่ภาพของร่างเล็กไม่วางตา..
“วันนี้... ผมเหงามากเลยครับ ...แค่ได้คุยกับคนอื่นๆแล้วรู้สึกดีขึ้นมากเลย”
[งั้นเหรอ....ฉันเป็นคนที่คุยไม่เก่งซะด้วยสิ ...ว่าแต่ที่คุยกันในแชทเมื่อกี้ ที่บอกว่านายไม่สบายใจอยู่น่ะ...ไม่สบายใจเรื่องอะไรเหรอ]
“ผม...ผมเพิ่งถูกพ่อไล่ออกมาจากบ้านน่ะ” ร่างเล็กคิ้วขมวดเล็กน้อย สีหน้าดูไม่สบายใจเอาการ... จริงอยู่ว่าการเปิดเผยกับคนแปลกหน้าไม่ใช่เรื่องดีเท่าไหร่ แต่เขาก็คิดว่าอีกฝ่ายคงไม่ใส่อะไรมากเท่าไหร่... เพราะถึงยังไงคนทางนู้นคงเชื่อเขาครึ่งไม่เชื่อเขาครึ่งหรอก... ซึ่งก็ผิดคาด เชว ชีวอนนั้นมีวิจารณญาณพอจะรู้ว่าอีกฝ่ายพูด ”ความจริง” ได้อยู่แล้ว
แค่มองแววตา... ก็รู้ถึงก้นบึ้ง...
[ทำไมล่ะ...]
“ผมเป็นส่วนเกินของเขา เขาไม่ต้องการให้ผมอยู่ในบ้านหลังนั้น... แม้ว่าผมจะเสียใจแต่ก็ดีแล้วล่ะ เพราะถึงจะอยู่ไปผมก็คงเป็นแค่คนที่ไม่มีตัวตนสำหรับบ้านหลังนั้น ....คุณอย่าไปสนเลยครับ ...ตอนนี้ผมต้องการอยากจะ...คุย...เท่านั้น”
[เอาสิ....ตอนนี้ฉันเองก็กำลังหาคนคุยด้วยอยู่เหมือนๆกัน]
“....”
การพูดคุยกันของทั้งสองเริ่มผ่อนคลายลง....
จนกระทั่งเวลาผ่านไปกว่าสองชั่วโมง...
การพูดกันเพียงแค่นั้น ช่วยให้ทั้งสองผูกพันราวกับเป็นเพื่อนกันมานานปี... คำพูดของชีวอนประดุจน้ำเย็นช่วยคลายความเจ็บปวดของฮยอกแจได้เป็นอย่างดี ....เสียงเอ่ยนุ่มของร่างเล็กเองและการแสดงทางสีหน้าผ่านกล้องแคมมันได้สร้างรอยยิ้มเล็กๆให้แก่ชีวอนได้ ..ซึ่งปกติเขาก็ไม่เคยอารมณ์ดีมากขนาดนี้มาก่อน ...ครั้งนี้อาจเป็นหนึ่งในน้อยครั้งที่ทำให้เขารู้สึกประทับใจคนๆหนึ่งได้...
++02:05น.
“แค่นี้ก่อนนะครับ...ผมคงต้องเข้านอนแล้ว” ฮยอกแจกล่าวเมื่อรู้สึกง่วงเหงา ..ร่างขาวขยับตัวเอนลงบนที่นอนเพื่อให้รู้สึกสบาย แม้จะแลกมากับการปวดร้าวของร่าง
[หลับฝันดีนะฮยอกแจ^^~ ถ้าว่างเมื่อไหร่ก็โทรมาคุยกับฉันได้ตลอดเลยนะ...]
“ครับ...เช่นกันครับ”
ตู๊ดดดดด....ตู๊ดดดดด....
ร่างเล็กวางสาย ...ก่อนที่จะออฟไลน์จากห้องแชทด้วยนั้น เขาได้โบกมือให้กล้องแคมราวกับกล่าวลาอีกฝ่าย ...ใบหน้าอมยิ้มเล็กน้อยของฮยอกแจคือภาพแว๊บเดียวที่ติดตรึงในห้วงความคิด....
มีความสุข...
มีความสุข...
มีความสุขอย่างที่สุด...
ชีวอนยิ้มและมองดูหน้าจอคอมพิวเตอร์ไม่วางตา ...เสมือนกับว่านี่เป็นฮยอกแจ ...และจากการที่เขาได้คุยในคืนนี้ทำให้เขารู้ชีวิตพื้นเพของฮยอกแจมาบ้าง...
ฮยอกแจ... นักศึกษาปีสอง ที่อาศัยอยู่ในโซล...
ฮยอกแจ... ผู้มีปมด้อยในการเข้าหาผู้อื่น...
ฮยอกแจ... ผู้โดดเดี่ยว...
ฮยอกแจ... ผู้กอบกำหัวใจ...
ฮยอกแจ...
ฮยอกแจ...
ฮยอกแจ...
ราวกับลมหายใจเข้าออกของเขา มีแต่ชื่อนี้ชื่อเดียวเท่านั้น...
++ บ้านแถวให้เช่า ห้องนอนทึกกี 01:00น.
แอ๊ดดดดด...ปัง!!
“อิหมี... ออกจากห้องนอนฉันเดี๋ยวนี้....อุ๊บ!”
ไม่ทันได้ตั้งตัว... ร่างบางก็ถูกฉกฉวยความหอมหวานจากริมฝีปากจากร่างหนาที่หลบอยู่ด้านหลังของประตู ...มืออีกฝ่ายรวบเอวเข้าหาแม้จะถูกขัดขืน แต่เพราะร่างบางมีกำลังน้อยนิดจึงหมดแรงต่อต้าน... กลายเป็นว่ามีอารมณ์ร่วมไปด้วย...
“อืม....~”
“ฮ้า~ วันนี้ฉันเหนื่อยมาทั้งวัน.... เรามาทำอะไรสนุกๆกันดีกว่า...”
“สนกๆ? สนุกอะไร? คิม ยอง... อุ๊บ!”
ริมฝีปากบางไม่ทันได้พูดจนจบ ก็ถูกฉกฉวยอีกครั้ง... กายทั้งสองล้มตัวลงเตียงขาวนวลอย่างนุ่มนวล มือสากรื้อผ้าเนื้อบาง ไล้เนื้อเนียนปลุกอารมณ์... มืออีกข้างปลดพันธนาการร่างกายของตนและอีกฝ่ายออก ก่อนจะรวบข้อมือทั้งสองของอีกฝ่ายไว้เหนือศีรษะ ..จองซูในตอนนี้จึงมีเพียงอาภรณ์ชั้นในตัวบางปกปิดตัวไว้
“นายจะทำอะไร... อิหมี.. อ๊ะ...”
ใบหน้าของอีกฝ่ายโน้มลงบนซอกคอหอมโดยไร้อารัมภบท ...เสียงครวญครางร่างบางถูกกลบด้วยเสียงหึ่งของแอร์ แต่ก็พอที่จะทำให้คนที่อยู่บนร่างนุ่มนิ่มนั้นพอจะได้ยิน
“อา....~ ด...เดี๋ยว! ยองอุน อา.....หยะ...หยุดก่อน เดี๋ยวน้องมาเห็น...อ๊า...”
“ให้เห็นเลยก็ดีสิ... เขาจะได้รู้ว่าเราลึกซึ้งกันแค่ไหน” ยองอุนยกยิ้มอย่างยียวน
“ม่ายยยยยย......”
ภาพในห้องต่อสู้กันอย่างอลม่าน ทั้งสองไม่มีใครรู้เลยว่า... อีกฝั่งผนังห้องข้างๆของห้องนอนมีคนๆหนึ่งหัวเราะน้อยหัวเราะใหญ่กับการเริงรักของทั้งสองอย่าง...สะใจ ^O^!!
หึหึหึ... พี่จองซูขอให้คืนนี้สนุกนะ ...โทษฐานที่พี่บอกว่า ผมมันไม่มีเสน่ห์จนไม่มีใครมาข่มขืน ...ชิ!!= =^
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบไปอีกตอน...^^ ตอนนี้ก็พยายามแก้ไขภาพBG ของฟิคอยู่ ถ้าเห็นว่ามันเปลี่ยนไปเรื่อยๆหรือมันอัพบ่อยๆก็ไม่ต้องงงนะคะว่า มาอัพหลอก...(ก็อัพหลอกจริงๆน่ะแหละ^O^; เหอๆ) อยากจะลองใส่โค้ดลงดู... แก้ไขหน้าต่าง.... ทำแบนเนอร์ใหม่... บลาๆๆๆๆๆ ต่างๆนานา = =
กว่าจะคงที่คงจะหลายวัน... เพราะทดลองทำแบบที่(คิดว่าน่าจะ)ถูกใจคนอ่านคนเมนท์บ้าง
เห็นว่าฮยอกแจมีข้อด้อยอย่างน่าสงสารอย่างงี้ แต่ก็จะพยายามเขียนให้ดีค่ะ (ขอบคุณ ทุกคห. มากๆค่ะ... ที่มาเมนท์ รู้สึกมีกำลังใจขึ้นเยอะเลย >_<!!)
ไรเตอร์ก็จะพยายามเพื่อทุกคนค่ะ^^(ฟังดูเหมือนเว่อร์ๆ ...แต่เป็นอย่างงั้นจริงๆนะ)
ความคิดเห็น