คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : OOO 1 : 100% OOO
++ไร่ตระกูล เชว 06:05น.
ตะวันทอแสงสีทองกระทบหยาดน้ำค้างที่เกาะบนใบพืชในไร่สวนอันชอุ่มจนดูระยิบระยับ ...ต้นจิงโกต้นใหญ่ผลิใบเขียวเต็มกิ่งก้านสาขา เด่นตระหง่านอยู่กลางไร่ตระกูลเชว ..ซึ่งเป็นทางแยกสี่ส่วนด้วยกัน ..ด้านหนึ่งปลูกเป็นไร่พืชสวนอีกด้านเป็นไร่ผลไม้ ทางด้านหนึ่งก็เป็นไม้ประดับและอีกทางก็เป็นที่ตั้งของโรงบ่มไวน์
ชายหนุ่มผมสีปีกกา ผิวขาวอมเลือดฝาดจนไม่น่าเชื่อว่าเป็นคนต่างจังหวัดที่ทำงานในไร่นี้มาแรมปี ...ชายหนุ่มนั่งอยู่บนขอนไม้ใต้ต้นจิงโกและกำลังนั่งรัวนิ้วบนคีย์บอร์ดโน้ตบุ๊กด้วยสีหน้าอมยิ้มเมื่อได้ทำในสิ่งที่ตนรู้สึกผ่อนคลาย ...การเล่นอินเทอร์เน็ต เป็นสิ่งที่เขาโปรดที่สุดเมื่อต้องอยู่ในช่วงเวลาว่างๆจากงานในไร่... หน้าจอแสดงเว็บแชทขนาดใหญ่ที่สุดในเกาหลีซึ่งไม่มีใครที่ไม่รู้จัก …Duamchat.com…
บอร์ดของ Duamchat.com แบ่งออกเป็นหมวดย่อยๆ4หมวด ทั้งหมวดรัก หมวดเหงา หมวดโกรธและก็หมวดรวม ...ซึ่งขึ้นอยู่กับว่าสมาชิกของเว็บต้องการที่จะเล่นอยู่หมวดไหน
กระทู้หัวข้อสนทนามีการอัพอยู่ตลอดเวลา... ชายหนุ่มพึงพอใจที่จะพิมพ์แลกเปลี่ยนความคิดกับบุคคลต่างๆ แม้จะไม่เคยรู้จักหน้า..ในโลกออนไลน์ หัวข้อที่สนทนาส่วนมากจะเป็นเรื่องส่วนตัวของผู้ตั้งกระทู้
หัวข้อ: มาบ่นเรื่องแฟนกันเถอะ
หมวด: รวม
ผู้ตั้งกระทู้: Xiah_ผู้น่ารัก
คนในกระทู้ : 3 member
Title: สำหรับใครที่มีแฟน มาบ่นเรื่องแฟนเจ้าปัญหาของตัวเองกันเถอะว่าทำอะไรให้ปวดหัวบ้าง =O=~
.
.
.
-----.....ChoI_ฉ่อยคนดี.....Online-----
Xiah_ผู้น่ารัก : เซ็ง!!
หมี_KaNGinnn: ไม ’ ถึงเซ็ง
-----.....เย่oแก้มoซาoลาoเปา.....Online-----
Xiah_ผู้น่ารัก : ผมบอกแฟนให้ไปซื้อยาสีฟันให้ แต่ดันซื้อยาขัดฟันปลอมมา ..ให้ซื้อลูกพลับมาดันซื้อลูกมะเขือเทศมาแทน ซะงั้น - -++
ChoI_ฉ่อยคนดี : แต่ก็ดีกว่าไม่ได้ซื้ออะไรมาให้นะ แสดงว่าเขาเอาใจใส่นายอยู่เพียงแต่ไม่ค่อยละเอียดลออเท่าไหร่ เลยเลือกซื้อมาผิดง่ะ
เย่oแก้มoซาoลาoเปา: ว่าแต่นายเอาของพวกนั้นไปทำอะไร ในเมื่อซื้อเขามาผิดอ่ะ
Xiah_ผู้น่ารัก : เอาไปบริจาคให้คนข้างบ้าน
อุคกี้_เตี้ยแต่แจ๋ว : ดีแล้วครับ ทำบุญทำทานไป ทางด้านของผม... วันนี้แฟนผม เขาขายไอติมได้น้อยมาก ท่าทางลูกค้าคงติดงานกันหลายคน
-----.....นางฟ้าไร้ปีก_TeUKie .....Online -----
Xiah_ผู้น่ารัก : ดี..เจ๊
นางฟ้าไร้ปีก_TeUKie : อืม ...ดี ...วันนี้แฟนเจ๊ไม่ไปหาที่บ้านเลยอ่ะ สงสัยติดงาน...รึไม่ก็ติดสาวแน่ๆ
เย่oแก้มoซาoลาoเปา:ทำไมเจ๊ว่างั้น?
นางฟ้าไร้ปีก_TeUKie : เดี๋ยวนี้มันไม่มาหาเจ๊มาหนึ่งเดือนแล้ว... ปกติจะมาประมาณอาทิตย์ละสองครั้งเป็นอย่างน้อย อิหมีนอกใจเจ๊แน่ๆ
หมี_KaNGinnn: พูดแบบนี้มันก็ไม่ถูกนะเจ๊ ...บางทีเขาอาจติดประชุมก็ได้
นางฟ้าไร้ปีก_TeUKie : ข้ออ้าง ชัวร์
หมี_KaNGinnn: งั้นวันนี้ก็รอเขาเหมือนเดิม ...เดี๋ยวเขาก็มาหาเจ๊แน่ๆวันนี้ ถ้าไม่เชื่อเจ๊ไปตบผมที่บริษัทได้เลย
-----.....หมี_KaNGinnn.....Offline-----
อุคกี้_เตี้ยแต่แจ๋ว : ทำไมหมี ดูมั่นใจจัง ว่าเขาจะมาหาเจ๊
นางฟ้าไร้ปีก_TeUKie : ถ้าไม่ใช่อย่างที่บอก เจ๊จะไปตบหัวมันที่บริษัทจริงๆด้วย- -+++
ChoI_ฉ่อยคนดี : เจ๊ใจเย็นไว้ บางทีเขาอาจจะมีธุระสำคัญจริงๆก็ได้ เลยไม่ได้มาหาเจ๊นาน
“พี่ชีวอน!!”
เสียงเพรียกแหลมของหญิงสาวตะโกนมาจากไร่ฟักทอง ฟากทางซ้ายมือของชายหนุ่ม ..เชว ชีวอนละสายตามาจากจอโน้ตบุ๊คของตนมาที่น้องสาวแท้ๆซึ่งยืนตากแดดแบกกระบุงที่บรรจุฟักทองไว้บนหลัง เหงื่อเต็มใบหน้าแม้จะเป็นเช้าของวันใหม่
“มีอะไร ซันนี่”
“งานน่ะจะทำไหม? ...เอาแต่เล่นคอมพ์อยู่ได้= =^ ไปดูโรงบ่มไวน์รึยัง”
“อ่า.... คือ...พี่ลืมน่ะจ๊ะ แหะๆ”
“งั้นก็รีบไปเลย... ไปคุมคนงานเดี๋ยวนี้ด้วย!! ไม่งั้นหนูจะฟ้องพ่อว่าพี่อู้งานมาเล่นคอมพ์= =++”
“จ้าๆๆๆ ไปเดี๋ยวนี้แหละ --...นี่มันน้องรึว่า แม่วะเนี่ยT T--”
ชีวอนบ่นอิบพร้อมกับออฟไลน์การแชทของตนเอาไว้ ...แล้วเก็บโน้ตบุ๊คเข้ากระเป๋าสะพายของตน ก่อนจะเดินมุ่งหน้าไปโรงบ่มไวน์เพื่อไปทำงานตามที่ซันนี่บอก ...
น้องเขาคนนี้ ...ช่างน่ากลัวเหลือเกินTT.TT
++บ้านแถวให้เช่า ที่กรุงโซล 24:08น.
ก๊อก ...ก๊อก...
.....
ก๊อกๆ...ก๊อก
“ครับๆๆ...จะไปเปิดเดี๋ยวนี้แหละ ... หาว....”
“ใครมาตอนดึกๆดื่นๆแบบนี้น่ะ พี่ทึกกี”
“ฉันจะไปรู้เรอะ ...ตอนนี้เราไปเปิดดูก่อน เผื่อว่าจะเป็นลูกค้ามาขอเช่า”
“ถ้าเป็นโจรจะมาข่มขืนเราล่ะ= =’ พี่ทึกกี”
ช่างจินตนาการจริงๆหนูมินนี่ _ _;;
“พูดอย่างกับมีใครเอาแกอย่างงั้นแหละ... นอกจากไอ้หมาป่าตัวนั้นก็ไม่มีใครอยากเอาแกมาทำพันธุ์หรอก”
“พี่ทึกกี ..พูดงี้เขาเสียใจนะ TOT ผมไม่เหมือนพี่ที่เที่ยวไปโปรยเสน่ห์ให้ชาวบ้านนี่”
“หนวกหูน่า... ฉันไปโปรยเสน่ห์ให้คนอื่นตั้งแต่เมื่อไหร่!!”
ปาร์ค จองซูเดินไปที่รั้วไม้เก่าของบ้านตนโดยไม่สนใจเสียงของซองมินที่พูดโวยไล่หลัง ก่อนจะเปิดประตูให้ผู้เพรียกที่อยู่ด้านนอกเข้ามา
แอ๊ดดดดด...
ผู้มาเยือนเป็นชายหนุ่มร่างเล็กที่ตามตัวเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ ร่างทั้งร่างคุมให้ตัวเองยืนจนแทบไม่ไหว เพราะเจ็บร้าวไปทั้งตัว ..เสื้อผ้าที่สวมใส่เป็นเพียงแค่เสื้อยืดสีขาวตัวบางและกางเกงยีนส์เก่าๆสีซีดทั้งๆที่เป็นฤดูหนาว ...มุมปากของเขามีแผลเล็กน้อย และที่แก้มมีรอยนิ้วทั้งห้าขึ้นสีจางๆจากการถูกตบ ...ข้างๆกายร่างเล็กมีเพียงกระเป๋าเป้ที่ใส่เสื้อผ้าข้าวของของตนเอาไว้เท่านั้น
“เธอ...”
ยังไม่ทันที่จองซูจะถามว่า ‘เธอเป็นใคร’ ...ร่างที่อยู่ตรงหน้าก็หมดสติทรุดตัวลงเข้าหาเขา เพราะทนความเจ็บปวดไม่ไหว ร่างเพรียวจึงได้แต่ออกปากร้องให้น้องบุญธรรมของตนมาช่วย
“เฮ้ย!! อย่าตายแถวนี้นะ!!!อิกระต่ายมาช่วยฉันหน่อยสิ มีใครก็ไม่รู้จะมานอนตายอยู่หน้าบ้านเราเนี่ย> <!!”
“ไหนๆๆ ใครอ่ะ” ซองมินออกจากตามคำสั่ง เพื่อมาช่วยพี่ของตน ...ความมืดของราตรีทำให้เขามองเห็นร่างเล็กที่พิงอกจองซูไม่ค่อยถนัด แต่พอเข้าใกล้ถึงได้รู้ตัวตนของ ‘ผู้มาเยือน’
“เฮ้ย! นี่ ฮยอกแจนี่ ...เป็นอะไรถึงมาอยู่นี่เนี่ย”
“เพื่อนแกเหรอ?”
“ก็ใช่ ...เราเรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยอยู่คณะและก็ห้องเดียวกัน เลยสนิทกันอ่ะ”
“เขามาหาแกทำไม?”
“จะไปรู้เหรอ... ตอนนี้พาเขาเข้าไปในบ้านเราก่อนเถอะ”
++24:30น.
ร่างของฮยอกแจถูกวางนอนลงบนเตียงกว้างของห้องให้เช่าหลังหนึ่ง ก่อนจะถูกถอดเสื้อผ้าออกเพื่อที่ทั้งสองจะดูแลได้สะดวก...ซองมินไปหาผ้าและอ่างน้ำใส่น้ำอุ่นเพื่อนำมาเช็ดตัวให้ร่างเล็ก ส่วนจองซูก็หากล่องยาปฐมพยาบาลออกมาเพราะบาดแผลและรอยฟกช้ำของฮยอกแจมีมากกว่าที่เขาคิดซะอีก ...แถมบางแผลก็ยังเป็นรอยที่เกิดขึ้นมานานอีกด้วย ...นั้นก็แสดงว่าฮยอกแจเคยถูกทำร้ายร่างกายมาหลายครั้งแล้ว
ซองมินค่อยๆเช็คตัวตามซอกคอและใบหน้าของร่างขาวอย่างถนุถนอม ...ใบหน้าของคนที่นอนอยู่ใกล้ๆเขามีแต่ขมวดคิ้วอย่างกังวลตลอดเวลา ...เปลือกตาของร่างเล็กค่อยๆลืมขึ้นมาเมื่อสัมผัสความอุ่นชื้นของผ้าชุ่มน้ำ
“พี่จองซู ...ฮยอกรู้สึกตัวแล้ว”
ซองมินเรียกผู้เป็นพี่เข้ามาหา ...เมื่อฮยอกแจขยับตัวตื่น ...แค่เคลื่อนไหวเพียงนิดก็ทำให้เขาเจ็บจนถึงกระดูก หน้าของร่างเล็กบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บที่แล่นพลุ่นพล่านทั้งกาย ...สายตาของฮยอกแจมองมาที่สองพี่น้องที่เฝ้าเขาอยู่ข้างๆเตียง
“เป็นไงบ้าง ฮยอกแจ/เป็นไงบ้าง หนู”
“.....”
ฮยอกแจส่ายหน้าช้าๆเป็นคำตอบ เพื่อบอกว่า เขา ‘ไม่เป็นอะไรมาก’ ทั้งๆที่แทบจะพยุงให้ตัวเองลุกขึ้นแทบไม่ไหว.... การที่เขาหอบร่างอันบอบช้ำมาอยู่ตรงหน้าบ้านของเพื่อนตัวเองได้ก็ถือว่าเหลือเชื่อแล้ว
“นายทำไมถึงมาอยู่หน้าบ้านฉันได้ ฮยอกแจ”
“ฉัน.... ถูกพ่อไล่ออกจากบ้าน...”
“หะ?”
“นายก็รู้นี่ว่าเขากำลังแต่งงานใหม่กับแม่เลี้ยงของฉัน ...พ่อฉันเลยไม่ต้องการฉันแล้ว”
“แล้วแผลนี่ล่ะ... อย่าบอกนะว่าพ่อของนายเป็นคนทำ...”
“......”
ไร้เสียงตอบรับใดๆ ...ฮยอกแจเพียงแค่ข่มตาหนักเท่านั้น เพราะไม่อยากจะบอกเพื่อนของเขาว่า คนที่ทำร้ายร่างกายเขาจนปางตายนี้จะเป็น ...พ่อแท้ๆที่ให้กำเนิดตน...
ก่อนที่ฮยอกแจจะออกจากบ้าน เขาทั้งคุกเข่าทั้งร้องขอแม่เลี้ยงให้ตัวเองอยู่กับพ่อเหมือนเดิม ...แต่สิ่งที่ได้รับมาก็คือการทุบตีอย่างโหดร้ายของบรรดาคนรับใช้ของแม่เลี้ยง จนในที่สุดฮยอกแจก็จำใจต้องออกจากบ้านเมื่อพ่อของตนเดินเข้ามาหาพร้อมกับกระเป๋าเป้ที่ใส่เสื้อผ้าของใช้ของเขา ก่อนจะตบหน้าไล่เขาออกไปจากบ้าน...
เจ็บปวดใจ.... มันเป็นสิ่งที่เขาไม่คิดว่า พ่อแท้ๆจะทำกับลูกของตัวเองได้....
“ไม่ต้องห่วงฉันหรอก ซองมิน...ซักวันมันก็ต้อง ‘หาย’ อยู่ดีน่ะแหละ”
ซองมินกับจองซูมองหน้ากันอย่างไม่ค่อยจะเข้าใจ ...ฮยอกแจขยับตัวเล็กน้อยจึงรู้สึกตัวโล่งๆกาย เลยเปิดผ้าห่มดูร่างขาวของตัวเอง... ก็พบว่าไม่ได้ใส่เสื้อผ้าเอาไว้ซักชิ้น...
“ว่าแต่...เสื้อผ้าฉันล่ะ _ _;” หวังว่าคงไม่โดนเปิบบริสุทธิ์ในขณะที่สลบ
“ฉันเอาไปตากอยู่น่ะ... ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันยังไม่ได้ทำอะไรนาย= =;” ตอบเหมือนรู้ไต๋
“แต่อาจจะทำใช่ไหม”
“= =...”
ก่อนที่ซองมินจะตอบต่อ ...เสียงเคาะประตูรั้วจากด้านนอกบ้านจะดังขึ้นจากผู้มาเยือนอีกครั้ง ...
“เดี๋ยวผมไปดูเองครับ”
กระต่ายน้อยเดินออกจากห้องจนลับตา ...เหลือเพียงจองซูกับฮยอกแจที่อยู่ด้วยกันเพียงสองคน ร่างเพรียวฉีกยิ้มหวานให้ร่างเล็ก ...ฮยอกแจเลยได้แต่ส่งยิ้มแห้งๆให้เท่านั้นเพราะไม่สามารถฉีกยิ้มที่มุมปากได้เต็มที่ เพราะเป็นแผลอยู่
“.... พี่คงเป็นพี่ของซองมินใช่ไหมครับ”
“ใช่... แต่เป็นพี่บุญธรรมนะ ครอบครัวฉันเขาอุปถัมภ์ซองมินมาตั้งแต่เด็กๆน่ะ^^ ...พี่ชื่อ จองซู นะ ....ปาร์ค จองซู”
“แต่รู้สึกซองมินเขาจะเรียกพี่ว่า ทึกกี นะ”
“มันเป็นชื่อที่เอาไว้เรียกระหว่างฉันกับแฟนน่ะ= =; ...แต่ซองมินมันอยากเรียกด้วย ฉันก็เลยให้มันเรียกอ่ะ”
“งั้นเหรอครับ...”
ฮยอกแจถอนหายใจแผ่ว...พลางมองไปที่เพดานของบ้านเพื่อคลายความอัดอั้นที่ครุ่กครุ่นในตัว ร่างขาวมองไปที่กระเป๋าเสื้อผ้าที่ใส่ข้าวของของตัวเอง
“พี่จองซู ครับที่นี่มีสัญญาณอินเทอร์เน็ตไหม?”
“ก็มีนะ... ฉันก็เล่นอินเทอร์เน็ตด้วยโน้ตบุ๊คแทบทุกวัน เพราะใกล้ๆนี้มีร้านเน็ตประมาณสองสามร้านเห็นจะได้ ...ทางร้านมันปล่อยสัญญาณออกมาด้วยน่ะ”
“คือ...ถ้าไม่รบกวนช่วยเอาโน้ตบุ๊คของผมมาจากกระเป๋าเป้ของผมได้ไหมครับ”
“.....”
“ผมอยากเล่นเน็ต”
ฮยอกแจบอกด้วยน้ำเสียงแผ่ว ...จองซูจึงค้นเอาคอมพิวเตอร์มาจากกระเป๋าของร่างเล็กตามที่เจ้าของบอก ...โน้คบุ๊คแมคอินทอชสีขาวมันวาวตัวงามถูกวางไว้ใกล้ตัวของฮยอกแจ ..ร่างเล็กส่งสายตาขอบคุณให้จองซู ก่อนจะขยับตัวของตนเพื่อที่จะเล่นเน็ตได้สะดวกมากยิ่งขึ้น แม้ว่าการทำแบบนี้จะทำให้เขาเจ็บปวดพลุ่นพล่านไปทั้งตัวก็ตาม
“พี่ทึกกี มีคนมาหา...”
หลังจากที่ไปเปิดประตูให้คนด้านนอก ซองมินก็เดินเข้ามาในห้องเพรียกหาร่างเพรียวทันที...
“ใครอ่ะ-_-?”
“สามีของพี่ ^^”
“หาาาO///O!!”
“ตอนนี้คุณยองอุนกำลังรอพี่อยู่ห้องของพี่ ..พี่รีบไปหาเขาสิ”
“ห้องฉัน? ห้องอะไร?”
“ห้องนอน”
“กรี๊ดดดดด...(เคะแตก) ซองมิน แกทำไมไม่ห้ามเขาให้เข้าไปห้องนอนฉัน> <!!”
“ใครจะไปรู้ว่าพี่อยากให้ผมห้ามล่ะ นึกว่าพี่จะชอบซะอีก...ถ้าพี่ไม่อยากให้เขาเข้าห้องนอนพี่ ..พี่ก็ไปไล่ออกเอาเองสิ”
“บ้าที่สุดเลย!! ไอ้น้องเลว....กรี๊ดดดด....”
จองซูเดินปึงปังออกจากห้องไป ...แน่นอนว่าจุดหมายของเขาคือห้องนอนของตัวเอง เพื่อที่จะไล่ตัวประหลาดที่บังอาจเข้าห้องของเขาโดยพละการ โดยมีซองมินยืนหัวเราะหึๆไล่หลัง...
จองซู หารู้ไม่ว่ากระต่ายตัวนี่แหละที่สนับสนุนให้หมีเข้าห้องนอนเอง เหอๆ
“ฮยอกแจ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ...ตอนนี้ นายก็พักผ่อนให้สบายเถอะนะ ...ถ้าไม่มีที่จะไปล่ะก็อยู่กับฉันและก็พี่ทึกกีก็ได้ ...เขาไม่ปฏิเสธนายหรอก เพราะเขาใจดีอยู่แล้ว”
ซองมินยิ้มให้ฮยอกแจอย่างอ่อนโยน ..ก่อนที่ร่างเล็กจะยิ้มตอบรับเขากลับมา
“ขอบใจนะ ซองมิน”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เสร็จไปหนึ่งตอน.... ถ้ามีอะไรแนะนำก็บอกไรเตอร์ เพื่อแนวทางการเขียนของไรเตอร์ด้วยนะคะ ^^ ไรเตอร์กะว่าอัพอย่างน้อยอาทิตย์ละหนึ่งครั้งนี่แหละ
เป็นกำลังใจให้ด้วยเน้อ (^O^)/ !!
ความคิดเห็น