คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : -----------1 : 100%----------
++SMโซล-ไฮ คอนโดมิเนียม ชั้น 6 ห้อง 602
ก๊อกๆๆ...ก๊อกๆๆๆ
“ฮ้าววว...จะไปเปิดเดี๋ยวนี้แหละ!!...มาเคาะอะไรกันดึกดื่นป่านนี้เนี่ย”
ฮยอกแจบ่นอย่างหัวเสียในห้องนอนของเขา ก่อนจะเลิกผ้าห่มแล้วลุกไปเปิดประตูหน้าคอนโดฯที่ห้องนั่งเล่นเพื่อต้อนรับผู้มาเยือน ...ซึ่งเป็นชายร่างสูง หน้าตาเข้าขั้นเทพบุตร ที่อยู่ในอาการมึนเมา...
ชีวอน =_=;
ฮยอกแจเบือนหน้าปิดจมูกเพื่อหลบกลิ่นแอลกอฮอล์ที่คละคลุ้งมาจากคนเบื้องหน้า ก่อนจะรำพึงกับตัวเองออกมาเบาๆว่า อีกแล้วเหรอวะ TwT~ ในขณะที่ร่างสูงก็ย่างสามขุมเข้ามาในห้องอย่างวิสาสะโดยไม่รอให้เจ้าของห้องอนุญาต แล้วถอดสูทชุดทำงานลงบนพื้นห้อง จากนั้นก็ปลดเนคไทออกมาอย่างหลวมๆ นอนลงบนเตียงห้องนั่งเล่น.. แล้วหลับตาด้วยท่าทางเหนื่อยอ่อน
“วันนี้รบกวนนายอีกวัน..ช่วยเช็ดตัวให้ฉันหน่อยสิ”ชีวอนพูดในขณะที่เปลือกตายังหลับอยู่
“ไม่เห็นจะเป็นไรนี่ มาดึกๆทุกทีก็ช่วยแบบนี้ไม่ใช่เหรอ”ฮยอกแจพูดเสร็จก็เดินไปยกอ่างน้ำและผ้าขนหนูผืนเล็กๆออกมา ก่อนจะนั่งลงข้างเตียงแล้วจุ่มผ้าในน้ำ บิดมันขึ้นมาเช็ดตามซอกคอและใบหน้าชีวอนอย่างทะนุถนอม
“วันนี้ทำไมนายถึงดื่มหนักขนาดนี้ กลุ้มใจอะไรรึเปล่า ชีวอน?”
ฮยอกแจรู้ดีว่าเพื่อนของเขาจะดื่มเหล้าอย่างหนักก็ต่อเมื่อ...เซ็ง เครียด และเสียใจ ...ถ้าหากเป็นการดื่มธรรมดาๆ ชีวอนจะไม่มีทางดื่มเกินสามแก้วเด็ดขาด
“ตอนนี้ฉันยังไม่อยากเล่า ...เอาไว้เดี๋ยวฉันจะเล่าให้นายฟัง”
“อืม..”ฮยอกแจรับคำ ขณะที่ชีวอนก็ถอนหายใจออกมาอย่างไม่มีเสียง
...นานแล้วนะ ชีวอน ที่เราสองคนคบกันเป็นเพื่อน ทุกวันนี้เราไม่ค่อยไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆ ...มันก็ไม่น่าแปลกหรอก ในเมื่อนายไปเดทกับยูนอา..แฟนของนายเกือบทุกวันซะขนาดนั้นU_U~ โชคยังดีที่นายอยู่คอนโดฯห้องติดกับฉันเราจึงไม่ห่างจากกัน และคงสถานะความเป็นเพื่อนไว้ได้
แต่....ตอนนายเมาทีไร ทำไมไม่ชอบกลับห้องตัวเองเนี่ย =_=^(ทั้งๆที่ห้องติดกันอยู่แท้ๆ ไหงชอบมาที่ห้องกรูฟะ)
พอฮยอกแจเช็คตัวของชีวอนเสร็จ เขาก็วางผ้าไว้บนหน้าผากร่างสูง แล้วลุกขึ้นเตรียมจะผละตัวออก
“นั้นนายจะไปไหน”(ชีวอน)
“นอนอ่ะดิ ...ฉันเปลืองเวลามาเช็ดตัวให้นายมากพอแล้ว ถึงทีฉันพักผ่อนบ้าง นายเองก็เหมือนกันถ้าจะนอนอยู่ที่นี่แล้ว ตอนเช้าก็กลับห้องของตัวเองซะ..นี่มันห้องฉันไม่ใช่มูลนิธิจะได้คิดจะมานอนก็มานอนได้ ..ถ้าไม่เห็นเป็นเพื่อน ฉันไล่เตะนายไปแล้ว”
“เดี๋ยวก่อนสิ! คืนนี้นายช่วยนอนเป็นเพื่อนให้ฉันหน่อย”
“ทำไมฉันต้องทำตามที่นายบอกด้วย... เห็นทุกทีก็นอนคนเดียวนี่ =_=;”
“เหอะน่า.. คืนนี้คืนเดียวจริงๆ ...ฉันไม่อยากอยู่คนเดียวในเวลาแบบนี้”
“ไม่ได้! ยังไงก็ไม่ได้ ..ฉันไปนอนล่ะ ง่วง~”
ฮยอกแจตัดบท ก่อนจะหมุนตัวเตรียมเข้าห้องนอนตัวเอง แต่...
พรึ่บ!!!
“O_O-->OoO-->O///O”(ฮยอกแจ)
อยู่ดีๆชีวอนก็ดึงฮยอกแจจากด้านหลังลงมานอนกอดบนเตียง เล่นเอาคนถูกกอดหัวใจเต้นรัวเป็นกลอง แถมยิ่งร่างสูงเอาหน้าซุกอยู่ซอกคอร่างบางนั่นแล้วด้วย ยิ่งทำให้ฮยอกแจรู้สึกใจวาบหวามเลยทีเดียว
“ช..ชีวอน ปล่อยฉันเถอะ ฉ..ฉันอึดอัดนะ นายกอดฉันแน่นชะมัด >///<”
“อย่าไปไหนจากฉันเลย ฮยอกแจ ..พ่อฉันก็หนีท่านออกมา แม่ฉันก็ตายไปนานแล้ว ยูนอาก็ไม่อยู่ข้างฉันอีก”
“เอ๋? ยูนอาไม่อยู่ข้างนาย? หมายความว่ายังไง”
“เธอกำลังไปต่างประเทศ ..ไปแต่งงานอยู่ที่นั้น ...เธอ บอกเลิกกับฉันแล้ว...”
“เลิกกัน...เมื่อไหร่?”
“วันนี้ ตอนเย็น...”
“เพราะงั้นนายถึงได้เมาเละขนาดนั้นใช่ไหม”
“อือ...”เสียงชีวอนเริ่มปนสะอื้น จนเขาต้องหยุดพูด...ฮยอกแจ จึงใช้มือลูบผมชุ่มเหงื่อของชีวอนเพื่อปลอบปละโลม แล้วร่างสูงก็กระชับอ้อมกอดของตัวเองมากขึ้นราวกับผู้ถูกกอดจะเป็นที่พึ่งใจของเขาที่สุดท้าย
“ตอนนี้ฉันเหลือแต่นายคนเดียว ที่พอจะเป็นคนอยู่ข้างๆฉันได้... นายช่วยอยู่ข้างๆฉันอย่างงี้จะได้ไหม”
ฮยอกแจลูบผมชีวอนไปเรื่อยๆ ก่อนจะหยุดมือ แล้วเลื่อนมาวางไว้บนหน้าอกซ้ายชีวอนแทน
“ฉันจะอยู่ข้างๆนาย...ชีวอน”
.......................................
..............................
...............
....
รุ่งเช้าของวันใหม่ ฮยอกแจงัวเงียตื่นขึ้นมาจากเตียงในห้องนั่งเล่น... แล้วบิดขี้เกียจเพื่อคลายความเมื่อยล้าจากการนอนเกร็งทั้งคืน(ก็โดนแมวที่ไหนไม่รู้มากอดอ่ะจิ เลยเกร็งๆ)
พอเขามองไปข้างๆตัวซึ่งไม่มีคนที่นอนกอดเขาเมื่อคืน ...ฮยอกแจก็รู้ได้ทันทีว่าเพื่อนชายของเขาได้กลับห้องคอนโดมิเนียมของตัวเองไปแล้ว เขาจึงค่อยๆลุกขึ้นไปอาบน้ำให้ร่างกายสดชื่นเตรียมรับวันใหม่
ซ่าาาา...ซ่าาาา...ซ่าาาา~
น้ำจากฝักบัวไหลอาบลงบนตัวอุ่นๆของฮยอกแจเพื่อชำระเหงื่อจากเมื่อคืน แล้วฮยอกแจก็นึกถึงคำพูดที่ชีวอนพูดไว้เมื่อคืน...
‘ตอนนี้ฉันเหลือแต่นายคนเดียว ที่พอจะเป็นคนอยู่ข้างๆฉันได้... นายช่วยอยู่ข้างๆฉันอย่างงี้จะได้ไหม’
--ที่นายบอกว่า นายเหลือฉันแค่คนเดียว จะแปลว่า ฉันคือทุกสิ่งทุกอย่างสำหรับนายรึเปล่านะ ชีวอน?
แต่... คงเป็นไปไม่ได้หรอก อย่างฉันเนี่ยนะจะ ‘สำคัญ’ สำหรับนายขนาดนั้น เฮ้อ~ =_=-3
ฮยอกแจสวมเสื้อลำลองสบายๆ ก่อนจะออกไปรับลมที่ระเบียงคอนโดฯ ...แล้วก็ป๊ะเข้ากับชีวอนที่มายืนดื่มกาแฟอยู่ที่ระเบียงข้างๆพอดี ..สองคนมองหน้ากันอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่ชีวอนจะทักทายขึ้นมาก่อนด้วยความคุ้นเคย
“ตื่นแล้วเหรอ ฮยอก...เมื่อคืนนอนสบายรึเปล่า ^^”ชีวอนพูดแหย่ฮยอก
“สบายกะผีอ่ะดิ =_=^ โดนผีอำทั้งคืนแบบนั้น”
“อาฮ่ะ -O-!”
“แถมยังเป็น ‘ผีอกหัก’ อีกด้วย...”
“...=_=;”
“เมื่อคืนผีตัวนั้นยังมาบอกว่าให้ฉันเช็คตัวให้อยู่เลย แล้วยังมาบอกให้นอนเฝ้าอีก ..พอตอนไป ก็ไม่รู้จักขอบอกขอบใจเลย ผีตัวนี้ =^=-3”
“เออ...ขอบใจ!! พอใจรึยัง ..ถ้าไม่เต็มใจช่วย ฉันไปนอนข้างถนนก็ได้ฟะ =^=”ชีวอนพูดอย่างงอนๆ แล้วยกกาแฟขึ้นมาดื่มอึกหนึ่ง
“โห...แค่แหย่กลับหน่อยเดียว ทำเป็นงอน ไอ้โย่ง =O=”
“แกไม่ได้เป็นฉันน่ะสิ ถึงไม่เข้าใจ ...เวลาที่คนเราเสียใจมากๆ ใครก็อยากหาที่พึ่งทั้งนั้นแหละ -_-^”
“พูดยังกับว่านายเห็นฉันเป็น ‘ที่พึ่ง’ ของนายงั้นแหละ”
“นายเป็นคนที่รู้ใจฉันมากที่สุดนี่นา.. ไม่มีใครแทนนายได้หรอก”
“ยกเว้น ‘ยูนอา’ ใช่ไหม =__=^”ฮยอกแจเป็นฝ่ายทำหน้างอนๆบ้าง
ช่วงที่ชีวอนกับยูนอาคบกันอยู่ เขาก็เห็นสองคนนั่นติดหนึบกันแทบทุกวัน ..ถ้าไม่ได้มาคุยกันทุกๆเช้าที่ระเบียง ฮยอกแจเชื่อว่าชีวอนลืมเพื่อนอย่างเขาแน่นอน T_T
“แหมๆๆๆ อย่างแกมีงอนกันด้วยเหรอ ..น่ารักเหมือนกันนี่เรา คิกๆ ^^~”ชีวอนหยิกแก้มป่องๆของเพื่อนชายด้วยความมั่นเขี้ยว(ช่องว่างระหว่างระเบียงมันห่างกันไม่ถึงสามสิบเซนต์ฯเลยยื่นมือไปไม่ยาก) จนฮยอกแจต้องปัดมือซนๆนั้นออกแรงๆ
แม่เจ้า! โรคหัวใจก็ไม่ได้เป็น ความดันก็ไม่มีปัญหา
ไหง.. หัวใจ มันเต้นแรงอย่างงี้นะ =///=
“เอามือแกออกไปเลย...”(ฮยอกแจ)
“โอ๋ๆๆๆ ...อย่าโกรธฉันจนหน้าแดงขนาดนั้นเลย ..เดี๋ยวหน้าจะแก่เอานะแล้วจะไม่สวยด้วย โอ๋ๆ ^O^;;”
ชีวอนลูบหัวฮยอกแจราวกับกำลังปลอบเด็กสี่ขวบที่อยากได้อมยิ้ม ดูเหมือนร่างสูงจะมีความสุขกับการลูบเส้นผมนุ่มๆบนหัวของฮยอกเหลือเกิน >_< แต่ที่เขาเข้าใจผิดก็คือ...
ที่ฮยอกแจหน้าแดงมันเขิน(โว้ย) ไม่ได้โกรธ =///=
“เออ...จริงสิ วันนี้นายไม่ไปทำงานรึไง นี่มันจะแปดโมงแล้วนะ -_-^”(ฮยอก)
“อา...จริงด้วยO_O^ ..งั้นฉันไปทำงานก่อนนะ เด็กดี^^~”
จุ๊บ..
O_O!-->O///O ...(ฮยอกแจ)
อยู่ดีๆชีวอนก็ขโมยหอมแก้มฮยอกแจอย่างหน้าตาเฉย ทำให้ฮยอกแจมองเขาตาเขียวหน้าแดง ...แล้วร่างสูงก็ฉีกยิ้มให้ร่างเล็กส่งท้าย ก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องเพื่อแต่งตัวไปทำงาน
แต่... ไม่รู้ทำไม ฮยอกแจถึงรู้สึกว่ารอยยิ้มนั้นมันดูฝืนๆยังไงยังไงอยู่นะ...
ความคิดเห็น