ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ผู้หญิงของผม
2
เช้าวันต่อมา
แสงสว่างส่องทะลุผ่านผ้าม่านลินินสีขาว แยงเข้าตาของร่างร่างสูงที่กำลังนอนไม่รู้เวลาให้ต้องลุกขึ้น
“ห้าววว”
เรามาทำอะไรที่นี่วะเนี่ย
ร่างสูงครุ่นคิด เอามือกุมหัวที่ปวดไว้ พยายามนึกถึงเหตุการณ์เมื่อวาน และแล้วหน้าต่างแห่งความเข้าใจก็ถูกเปิดออกเมื่อสายลมเบาๆพัดผ่านไปหน้า เรียกความสนใจของให้ไปหันไปพบกับ’เธอ’ ทันทีที่สมองคิด เท้าก็ก้าวฉับๆไปหาร่างบางที่กำลังนอนอยู่ทันที
ไอซ์ยันตัวขึ้นไปนั่งข้างๆร่างบางบนเตียง ใช้นิ้วเรียวลูบไล้ผมสลวยสีน้ำตาลที่นุ่มลื่นไม่ให้บดบังรังศมีความงามบนใบหน้า ริมฝีปากสีชมพูนุ่มน่าลิ้มรสเหมือนลูกกวาดสีชมพูสด เมื่อเห็นแล้วก็เกินจะห้ามใจ ต้นคอสีขาวเนียนบบนี้มันทำให้ใจเขาเหมือนจะคำรามจนจนแทบจะหลุดออกมานอกอก ยิ่งเมื่อสายตาอันซุกซนเผลอมองเข้าไปแถวเนินอกขาวใต้ชุดคนไข้ ไอซ์ก็แทบอยากะกลืนกินเธอไปทั้งร่าง ผิดก็แต่เธอกำลังไม่สบาย และการทำแบบนี้กับคนป่วย อาจจะเป็นเขาเสียงเองที่โดนโรคหัวใจเล่นงาน
คิดได้ดังนั้นไอซ์จึงก้าวลงจากเตียง หยิบโทรศัพท์เตรียมพร้อมที่จะออกไปสูดอากาศข้างนอกโรงพยาบาลเสียหน่อย แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้จับบานประตู ร่างของหญิงสาวตัวเล็กในชุดพยาบาลรัดติ้วก็แทรกตัวเข้ามาโอบกอดตัวเขาไว้แน่น
“คุณไอซ์อ่า ไม่ได้เจอกันตั้งนาน…แองจี้คิดถึงนะคะ”
นางพยาบาลจ้องทำตากลมใส ก่อนใช้นิ้วเรียวยาวของหล่อนมาจิ้มเบาๆที่เหนือเนินอกข้างซ้ายของไอซ์ทำให้ร่างสูงที่กำลังจะออกไปสงบสติอารมณ์ต้องหยุด ทำอะไรไม่ถูก
ใครวะ
ไอซ์นึกในใจ ผู้หญิงของเขาก็ผ่านไม้ผ่านมือมาตั้งเยอะ แต่ไอ้รูปแบบติดเหง็กเกาะแข่งเกาะขาไม่ยอมปล่อยเหมือนปลิงแบบนี้มัน
“ผมกำลังยุ่ง ถ้าไม่มีธุระก็ออกไปจากห้องนี้ซะ”
“คุณไอซ์อ่าใจร้าย จำไม่ได้เหรอคะว่าเราเคยแบบว่า…”
ว่าแล้วร่างบางนั้นก็พลักร่างสูงให้ลงไปนอนแนบกับโซฟา
“นี่คุณ!”
ไอซ์อุทานขึ้นอย่างตกใจ นี่มันกลางวันแซกๆ แถมผู้หญิงคนนั้นก็อยู้ในห้องด้วย
“ไอซ์อ่า อะไรกันอย่าเย็นชานักสิคะ ไม่เห็นเป็นไรเลย แฟนคุณก็หลับอยู่นี่ จุ๊ๆ”
นางพยาบาลสาวเอ่ยขึ้นก่อนกดแผ่นอกหนาของร่างสูงให้ลดลงไปแนบเบาะ แล้วประกบริมฝีปาก มอบเฟรนซ์คิสรสมะนาวให้ เดาได้ว่าเจ้าหล่อนต้องเตรียมตัวมาก่อนอย่างแน่นอน
“ออกไป”
“ไอซ์อ่า ดุยั่งงี้เดี๋ยวจับมาทำโทษเลย”
พยาบาลสาวว่า ก่อนรวบผมยาวเป็นลอนของเธอขึ้นไปเกล้าไว้ และก้มลงมาไซร้เบาๆที่ต้นคอของร่างสูง
ปัง!
เสียงประตูถูกพลักออกอย่างแรก สิ่งแรกที่ไอซ์คิดในใจคือ ‘ขอบคุณพระเจ้า…’
“พวกเธอทำอะไรกันน่ะ!”
พ่อ…
“พวกเราจะทำอะไรแล้วพ่อจะทำไมเหรอฮะ”
ไอซ์พูดน้ำเสียงห้วนไม่มองตาคนถามพลาง ลุกขึ้นพลักร่างของนางพยาบาลสาวให้ห่างตัวแล้วลุกขึ้นเสยผมให้กลับไปตั้งเป็นทรงดั่งเดิม
“คุณหมอปิติคะ คือ ไม่มีอะไรจริงๆนะคะ เมื่อกี๊ดิฉันเซล้มไปเฉยๆน่ะคะ”
เอกละครขึ้นมาเชียวนะ เฮ้อ ไอซ์ส่ายหัวอย่างเอือมระอา
“อ่ะ…มึนหัวจัง ที่นี่ที่ไหนเนี่ย”
ร่างบางที่สลบไสลอยู่บนเตียงก็ลุกขึ้น สองมือกุมหัว พยายามจะเดินแต่ด้วยร่างกายที่ยังไม่ฟื้นตัวดี ทำให้เธอยังควบคุมทิศทางไม่ได้ดีนัก
“เธอ ฟื้นแล้วเหรอ!?”
ไอซ์พุ่งรี่เข้าไปประคองร่างของหญิงสาวที่ทำท่าว่าจะเซล้มให้มาพิงแนบอก
“แกไปก่อเรื่องมาอีกแล้วล่ะสิ! ส่วนเธอวิภาวีตามชั้นไปที่ห้องทำงานด้วยหลังจากนี้”
“ค่ะ”
นางพยาบาลสาวตอบพลางก้มหน้าก้มตาปาดน้ำตาและเดินออกจากห้องไป
ไอซ์มองหน้าพ่อบังเกิดเกล้าด้วยสายตาอันเหยียบเย็น แล้วก็หยุดนิ่งไปสักพักเพื่อใช้ความคิด
“เป็นผู้หญิงของผม…”
สิ้นประโยค ไอซ์ก็เสยคางของหญิงสาวผู้ไม่รู้อีโหน่อีเหน่ขึ้นมาและประกบปากลงไปนานสองนาน ร่างบางตรงหน้าทีแรกก็มีอาการตกใจแต่เมื่อเธอเริ่มดันไอซ์ให้ออกห่าว ร่างสูงก็รีบฉวยข้อมือเธอและกระชากบานประตูออกห้องพักออกอย่างแรง
“ไว้เจอกันใหม่นะฮะ…คุณพ่อ”
ไอซ์หันไปยิ้มน้อยๆให้ผู้เป็นพ่อที่กำลังยืนค้างอยู่กับที่ราวกับเป็นรูปปั้นที่โดนสะกด และพาร่างบางวิ่งฝ่าฝูงคนไปตามทางเดิน ลงบันไดหนีไฟจนมาถึงลานจอดรถหน้าหลังโรงพยาบาลอย่างชำนาญ
“แฮ่กๆ”
“นี่ ไหวรึเปล่า”
“คุณเป็นใครกันแน่เนี่ย”
ในที่สุดเด็กสาวก็กลั้นใจถามออกมา
“ผมน่ะเหรอ เป็นเจ้าชายของคุณไงครับคนสวย”
ไอซ์ยิ้ม และขยิบตาให้อย่างรวดเร็ว
“ตาไปด้านโน่น อย่าให้คุณหนูหนีไปได้!”
เสียงของรปภ.ของโรงพยาบาลที่กำลังไล่กวดมาส่งเสียงดังลั่น แน่ๆ ไม่มีผิด พ่อยังอยากได้ตัวเขาอยู่ ฮึ ฝันไปซะเถอะ ไอซ์มองผ่านกระจกรถคันหนึ่ง
“ชู่ว”
“โน่นๆอยู่ทางโน้น”
“ขอบคุณครับที่รัก”
ไอซ์เอ่ย ก่อนเปิดประตูให้ร่างบางเข้าไปนั่ง แต่ดูเหมือนว่าจุมพิตของเขาจะสะกดเธอให้แข็งนิ่งเหมือนสัตว์ที่โดนสต๊าฟไว้ในพิพิฒภันฑ์ แต่ถ้าเธอเป็นสัตว์ เธอต้องเป็นสัตว์ที่สวยจนวีนัสก็เทียบไม่ติดเลยทีเดียว เมื่อเห็นว่าร่างบางยังไม่มีทีท่าว่าจะขยับเขยื้อน ไอซ์จึงเดินเข้าไปข้างๆและช้อนตัวของหล่อนขึ้นมา และวางลงไปเบาๆที่เบาะนิ่ม เหมือนเมื่อวาน ครั้งแรกที่เขาเจอเธอ แต่ผิดที่คราวนี้เป็นเกาะข้างคนขับ ไม่ร็เธอจะเข้าใจความหมายเค้ารึเปล่า แต่ก็นั่นแหละ เหมือนไอซ์ได้เจอลูกแมวเหมียวตัวใหม่เข้าให้ซะแล้ว...
“เจ้าชาย”
“หืม….ห๊า”
เจ้าชาย….เมื่อกี๊หล่อนเรียกเราว่าเจ้าชาย? ไอซ์หันไปมองหน้าหญิงสาวอย่างมึนงง
“เจ้าชาย เมื่อกี๊เราอยู๋ที่ไหนกันเหรอคะ”
“นี่เธอจำอะไรไม่ได้เลยเหรอ!??”
“คะ... นึกอะไรไม่ออก…ปวดหัวจัง”
เด็กสาวก้มหน้าลงไปกอดเข่า พยายามนึกถึงอะไรบางอย่าง
“ไม่เป็นไร ไม่ต้องนึกหรอก เธอมีเจ้าชายอยู่ด้วยทั้งคน ไม่ต้องกลัวหรอก”
“คะ”
หญิงสาวเงยหน้าขึ้นหันมายิ้มให้ไอซ์ด้วยรอยยิ้มแสนหวานที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน หัวใจแถบจะหยุดเต้น มือที่ควงพวงมาลัยรถอย่างชำนานและนิ่งไปจนกว่าจะรู้สึกตัวก็แทบจะเฉี่ยวเอามอเตอร์ไซต์ล้มไปเสียแล้ว
แสงสว่างส่องทะลุผ่านผ้าม่านลินินสีขาว แยงเข้าตาของร่างร่างสูงที่กำลังนอนไม่รู้เวลาให้ต้องลุกขึ้น
“ห้าววว”
เรามาทำอะไรที่นี่วะเนี่ย
ร่างสูงครุ่นคิด เอามือกุมหัวที่ปวดไว้ พยายามนึกถึงเหตุการณ์เมื่อวาน และแล้วหน้าต่างแห่งความเข้าใจก็ถูกเปิดออกเมื่อสายลมเบาๆพัดผ่านไปหน้า เรียกความสนใจของให้ไปหันไปพบกับ’เธอ’ ทันทีที่สมองคิด เท้าก็ก้าวฉับๆไปหาร่างบางที่กำลังนอนอยู่ทันที
แสดงว่าเมื่อวาน นี่เราหลับไป ไม่ทันได้เฝ้าเธอเลย ไม่ยักเคยจะได้มองหน้าเธอชัดๆ สวยใช่เล่นเลยแฮะ...
ไอซ์ก้มหน้ามองที่หญิงสาวซึ่งกำลังหลับปุ๋ยอยู่แล้วเผลอยิ้ม ใบหน้าเนียบขาวใสกิ๋งยิ่งหว่านางแบบคนไหนๆที่เขาเคยพบเจอ แม้ใบหน้านั้นจะไร้เครื่องสำอาง ก็ดูโดดเด่นจับตา จนไม่อาจะละสายตาไปไหนได้
มีของเล่นใหม่แล้วสิเรา…ฮึๆ
ไอซ์ก้มหน้ามองที่หญิงสาวซึ่งกำลังหลับปุ๋ยอยู่แล้วเผลอยิ้ม ใบหน้าเนียบขาวใสกิ๋งยิ่งหว่านางแบบคนไหนๆที่เขาเคยพบเจอ แม้ใบหน้านั้นจะไร้เครื่องสำอาง ก็ดูโดดเด่นจับตา จนไม่อาจะละสายตาไปไหนได้
มีของเล่นใหม่แล้วสิเรา…ฮึๆ
ไอซ์ยันตัวขึ้นไปนั่งข้างๆร่างบางบนเตียง ใช้นิ้วเรียวลูบไล้ผมสลวยสีน้ำตาลที่นุ่มลื่นไม่ให้บดบังรังศมีความงามบนใบหน้า ริมฝีปากสีชมพูนุ่มน่าลิ้มรสเหมือนลูกกวาดสีชมพูสด เมื่อเห็นแล้วก็เกินจะห้ามใจ ต้นคอสีขาวเนียนบบนี้มันทำให้ใจเขาเหมือนจะคำรามจนจนแทบจะหลุดออกมานอกอก ยิ่งเมื่อสายตาอันซุกซนเผลอมองเข้าไปแถวเนินอกขาวใต้ชุดคนไข้ ไอซ์ก็แทบอยากะกลืนกินเธอไปทั้งร่าง ผิดก็แต่เธอกำลังไม่สบาย และการทำแบบนี้กับคนป่วย อาจจะเป็นเขาเสียงเองที่โดนโรคหัวใจเล่นงาน
คิดได้ดังนั้นไอซ์จึงก้าวลงจากเตียง หยิบโทรศัพท์เตรียมพร้อมที่จะออกไปสูดอากาศข้างนอกโรงพยาบาลเสียหน่อย แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้จับบานประตู ร่างของหญิงสาวตัวเล็กในชุดพยาบาลรัดติ้วก็แทรกตัวเข้ามาโอบกอดตัวเขาไว้แน่น
“คุณไอซ์อ่า ไม่ได้เจอกันตั้งนาน…แองจี้คิดถึงนะคะ”
นางพยาบาลจ้องทำตากลมใส ก่อนใช้นิ้วเรียวยาวของหล่อนมาจิ้มเบาๆที่เหนือเนินอกข้างซ้ายของไอซ์ทำให้ร่างสูงที่กำลังจะออกไปสงบสติอารมณ์ต้องหยุด ทำอะไรไม่ถูก
ใครวะ
ไอซ์นึกในใจ ผู้หญิงของเขาก็ผ่านไม้ผ่านมือมาตั้งเยอะ แต่ไอ้รูปแบบติดเหง็กเกาะแข่งเกาะขาไม่ยอมปล่อยเหมือนปลิงแบบนี้มัน
“ผมกำลังยุ่ง ถ้าไม่มีธุระก็ออกไปจากห้องนี้ซะ”
“คุณไอซ์อ่าใจร้าย จำไม่ได้เหรอคะว่าเราเคยแบบว่า…”
ว่าแล้วร่างบางนั้นก็พลักร่างสูงให้ลงไปนอนแนบกับโซฟา
“นี่คุณ!”
ไอซ์อุทานขึ้นอย่างตกใจ นี่มันกลางวันแซกๆ แถมผู้หญิงคนนั้นก็อยู้ในห้องด้วย
“ไอซ์อ่า อะไรกันอย่าเย็นชานักสิคะ ไม่เห็นเป็นไรเลย แฟนคุณก็หลับอยู่นี่ จุ๊ๆ”
นางพยาบาลสาวเอ่ยขึ้นก่อนกดแผ่นอกหนาของร่างสูงให้ลดลงไปแนบเบาะ แล้วประกบริมฝีปาก มอบเฟรนซ์คิสรสมะนาวให้ เดาได้ว่าเจ้าหล่อนต้องเตรียมตัวมาก่อนอย่างแน่นอน
“ออกไป”
“ไอซ์อ่า ดุยั่งงี้เดี๋ยวจับมาทำโทษเลย”
พยาบาลสาวว่า ก่อนรวบผมยาวเป็นลอนของเธอขึ้นไปเกล้าไว้ และก้มลงมาไซร้เบาๆที่ต้นคอของร่างสูง
ปัง!
เสียงประตูถูกพลักออกอย่างแรก สิ่งแรกที่ไอซ์คิดในใจคือ ‘ขอบคุณพระเจ้า…’
“พวกเธอทำอะไรกันน่ะ!”
พ่อ…
บุรุษผู้หนึ่งในชุดกาวว์ที่หน้าอกมีป้ายสีเงินวาววับระบุตำแหน่งว่าเป็นผอ. ผู้ซึ่งมีใบหน้าอันหน้าเกรงขามก้าวเข้ามามาอาดๆพร้อมกับแผดเสียงลั่น หาใช่ด้วยความตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ แต่นึกไม่ถึงว่าผู้ที่มีสายเลือดเดียวกับเค้าให้ห้องนี้ยังอำอาจหาญกล้าเอาใบหน้านี้มาให้เห็นอีก
“พวกเราจะทำอะไรแล้วพ่อจะทำไมเหรอฮะ”
ไอซ์พูดน้ำเสียงห้วนไม่มองตาคนถามพลาง ลุกขึ้นพลักร่างของนางพยาบาลสาวให้ห่างตัวแล้วลุกขึ้นเสยผมให้กลับไปตั้งเป็นทรงดั่งเดิม
“คุณหมอปิติคะ คือ ไม่มีอะไรจริงๆนะคะ เมื่อกี๊ดิฉันเซล้มไปเฉยๆน่ะคะ”
เอกละครขึ้นมาเชียวนะ เฮ้อ ไอซ์ส่ายหัวอย่างเอือมระอา
“อ่ะ…มึนหัวจัง ที่นี่ที่ไหนเนี่ย”
ร่างบางที่สลบไสลอยู่บนเตียงก็ลุกขึ้น สองมือกุมหัว พยายามจะเดินแต่ด้วยร่างกายที่ยังไม่ฟื้นตัวดี ทำให้เธอยังควบคุมทิศทางไม่ได้ดีนัก
“เธอ ฟื้นแล้วเหรอ!?”
ไอซ์พุ่งรี่เข้าไปประคองร่างของหญิงสาวที่ทำท่าว่าจะเซล้มให้มาพิงแนบอก
“แกไปก่อเรื่องมาอีกแล้วล่ะสิ! ส่วนเธอวิภาวีตามชั้นไปที่ห้องทำงานด้วยหลังจากนี้”
“ค่ะ”
นางพยาบาลสาวตอบพลางก้มหน้าก้มตาปาดน้ำตาและเดินออกจากห้องไป
“เฮอะๆ ‘ก่อเรื่องงั้นเหรอ’ จะบอกให้รู้ไว้นะพ่อ ว่า…เธอคนนี้น่ะ”
ไอซ์มองหน้าพ่อบังเกิดเกล้าด้วยสายตาอันเหยียบเย็น แล้วก็หยุดนิ่งไปสักพักเพื่อใช้ความคิด
“เป็นผู้หญิงของผม…”
สิ้นประโยค ไอซ์ก็เสยคางของหญิงสาวผู้ไม่รู้อีโหน่อีเหน่ขึ้นมาและประกบปากลงไปนานสองนาน ร่างบางตรงหน้าทีแรกก็มีอาการตกใจแต่เมื่อเธอเริ่มดันไอซ์ให้ออกห่าว ร่างสูงก็รีบฉวยข้อมือเธอและกระชากบานประตูออกห้องพักออกอย่างแรง
“ไว้เจอกันใหม่นะฮะ…คุณพ่อ”
ไอซ์หันไปยิ้มน้อยๆให้ผู้เป็นพ่อที่กำลังยืนค้างอยู่กับที่ราวกับเป็นรูปปั้นที่โดนสะกด และพาร่างบางวิ่งฝ่าฝูงคนไปตามทางเดิน ลงบันไดหนีไฟจนมาถึงลานจอดรถหน้าหลังโรงพยาบาลอย่างชำนาญ
“แฮ่กๆ”
“นี่ ไหวรึเปล่า”
“คุณเป็นใครกันแน่เนี่ย”
ในที่สุดเด็กสาวก็กลั้นใจถามออกมา
“ผมน่ะเหรอ เป็นเจ้าชายของคุณไงครับคนสวย”
ไอซ์ยิ้ม และขยิบตาให้อย่างรวดเร็ว
“ตาไปด้านโน่น อย่าให้คุณหนูหนีไปได้!”
เสียงของรปภ.ของโรงพยาบาลที่กำลังไล่กวดมาส่งเสียงดังลั่น แน่ๆ ไม่มีผิด พ่อยังอยากได้ตัวเขาอยู่ ฮึ ฝันไปซะเถอะ ไอซ์มองผ่านกระจกรถคันหนึ่ง
เอาไงดีๆ
ไอซ์กลับหลังหัน ครุ่นคิดอย่างหนักแต่เมื่อเห็นแววตาที่เปี่ยมไปด้วยยความสงสัยของหญิงสาวตรงหน้าก็ทำให้เขานึกอะไรดีดีออก ไอซ์คว้าเสื้อแจ็กเก็ตหนังสีดำที่เขาแบกมาด้วยมาใส่และกดร่างบางให้ไปชิดติดกับฝาพนัง ใช้ลำตัวสูงบดบังไม่ให้ใครเห็น ใบหน้าของทั้งคู่ ห่างกันเพียงหนึ่งเซ็นต์เท่า แก้มใวของหญิงสาวตรงหน้าเปลี่ยนสีจากสีขาวซีดกลายเป็นแดงกุหลาบ
“ชู่ว”
“โน่นๆอยู่ทางโน้น”
รปภ. ส่งเสียง ชี้ไปยังหนุ่มสาวอีกคู่หนึ่งที่กำลังเดินจับมือกัน ไอซ์รอจนเสียงฝีเท้าของคนทั้งหมดหายไปจึงยิ้มให้หัญิงสาวก่อนโอบเอวเธอและประทับจูบหนักๆที่ริมฝีปากที่เขาอยากโชยชิมมาตั้งแต่หัววัน
“ขอบคุณครับที่รัก”
ไอซ์เอ่ย ก่อนเปิดประตูให้ร่างบางเข้าไปนั่ง แต่ดูเหมือนว่าจุมพิตของเขาจะสะกดเธอให้แข็งนิ่งเหมือนสัตว์ที่โดนสต๊าฟไว้ในพิพิฒภันฑ์ แต่ถ้าเธอเป็นสัตว์ เธอต้องเป็นสัตว์ที่สวยจนวีนัสก็เทียบไม่ติดเลยทีเดียว เมื่อเห็นว่าร่างบางยังไม่มีทีท่าว่าจะขยับเขยื้อน ไอซ์จึงเดินเข้าไปข้างๆและช้อนตัวของหล่อนขึ้นมา และวางลงไปเบาๆที่เบาะนิ่ม เหมือนเมื่อวาน ครั้งแรกที่เขาเจอเธอ แต่ผิดที่คราวนี้เป็นเกาะข้างคนขับ ไม่ร็เธอจะเข้าใจความหมายเค้ารึเปล่า แต่ก็นั่นแหละ เหมือนไอซ์ได้เจอลูกแมวเหมียวตัวใหม่เข้าให้ซะแล้ว...
ว่าแล้วไอซ์ก็ใช้แขนเท้าขอบประตูเหวี่ยงตัวขึ้นรถตามไป และร่างสูงก็เสียบกุญแจรถ สตาร์ทครื่อง และผิวปากอย่างอารมณ์ดี
“เจ้าชาย”
“หืม….ห๊า”
เจ้าชาย….เมื่อกี๊หล่อนเรียกเราว่าเจ้าชาย? ไอซ์หันไปมองหน้าหญิงสาวอย่างมึนงง
“เจ้าชาย เมื่อกี๊เราอยู๋ที่ไหนกันเหรอคะ”
“นี่เธอจำอะไรไม่ได้เลยเหรอ!??”
“คะ... นึกอะไรไม่ออก…ปวดหัวจัง”
เด็กสาวก้มหน้าลงไปกอดเข่า พยายามนึกถึงอะไรบางอย่าง
อย่าบอกนะเซลล์สมองส่วนที่ตายนั่นมัน… ไม่หรอกมั้ง กรณีนี้มีได้อีกแบบคือ แรงกระแทก ไม่ก็ช๊อก แต่ทั้งสองทางจะไม่ใช่การสูญเสียความทรงจำอย่างถาวร
ไอซ์ถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนพูดออกมา
“ไม่เป็นไร ไม่ต้องนึกหรอก เธอมีเจ้าชายอยู่ด้วยทั้งคน ไม่ต้องกลัวหรอก”
“คะ”
หญิงสาวเงยหน้าขึ้นหันมายิ้มให้ไอซ์ด้วยรอยยิ้มแสนหวานที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน หัวใจแถบจะหยุดเต้น มือที่ควงพวงมาลัยรถอย่างชำนานและนิ่งไปจนกว่าจะรู้สึกตัวก็แทบจะเฉี่ยวเอามอเตอร์ไซต์ล้มไปเสียแล้ว
ผู้หญิงคนนี้….เจ้าชายงั้นเหรอ….ความจำเสื่อม….ฮึๆ มีอะไรสนุกๆแล้วสิเรา
.............................................
สวัสดีค่า ผู้อ่านที่รัก ขอบคุณที่คอมเม้นและติดตามนะคะT T
ผู้แต่งซึ้งใจ ชีวิตและลมหายใจของสองตัวละครขึ้นอยู่กับผู้อ่าน
ถ้าไม่มีคอมเม้น หัวใจคนแต่งจะเฉา ตัวละครอาจจะแหลกคามือไปได้T T~
5555+ ล้อเล่นค่า
รักน้อยๆ แต่รักกันนานๆเน้อ><~
.............................................
สวัสดีค่า ผู้อ่านที่รัก ขอบคุณที่คอมเม้นและติดตามนะคะT T
ผู้แต่งซึ้งใจ ชีวิตและลมหายใจของสองตัวละครขึ้นอยู่กับผู้อ่าน
ถ้าไม่มีคอมเม้น หัวใจคนแต่งจะเฉา ตัวละครอาจจะแหลกคามือไปได้T T~
5555+ ล้อเล่นค่า
รักน้อยๆ แต่รักกันนานๆเน้อ><~
(มีอไรจะให้ปรับปรุงบอกนะคะ^^)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น