THE CASANOVEE ท่วงทำนองรักจังหวะร๊อก (YURI*)

ลำดับตอนที่ #2 : คืนวาเลนไทน์...การพบเจอ

1

กึ่กๆ

เสียงเข็มวินาทีจากนาฬิกาข้อมือชาเนลสีดำของสาวหน้าคมดังขึ้น แทบจะทำลายสมาธิที่แทบจะไม่มีอยู่แล้วของเธอให้หายไปหมดสิ้น ในดวงตาสีเทาใสถูกฉาบไว้ด้วยความกังวล เหม่อมองสนิทนิ่งอยู่ที่บานประตูสีขาวที่มีป้ายตัวอักษรภาษาอังกฤษสีเขียวที่เขียนว่า 'ICU' ห้องฉุกเฉินในโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังที่พ่อของเธอเป็นเจ้าของ ที่ปกติเธอไม่คิดอยากจะเหยียบก้าวเข้ามาสักนิด… แต่มันเป็นที่แรกที่เธอนึกออกตอนเกิดเรื่อง…

.

.

.

ค่ำคืนในวันวาเลนไทน์ 14 กุมภาพันธุ์

ดั่งเช่นวันวาเลนไทน์ทุกๆปีที่ผ่านมา ไม่เคยมีปีไหนที่คาสสาโนวี่สาวอย่างเธอต้องโดดเดี่ยว ด้วยใบหน้าที่หล่อเหลาเกินชายแท้ กับร่างที่สูงปรี๊ดจากการเป็นนักกีฬาตั้งแต่เด็ก ทำให้สาวๆมารุมล้อมรอบกายไม่เคยขาด

ร่างสูงเหยียดตัวในรถประเปิดประทุนสีแดง มือเรียวโอบศรีษะของนางแบบสาวที่กำลังอยู่ในท่าคุกเข่าบนที่นั่งข้างคนขับให้ลดลงมา เพื่อจรดริมฝีปาก และใช้ลิ้นชอกชอนความหวานอย่างช่ำชอง และใช้มือที่กำลังโอบเอวบางไว้นั้นล้วงเข้าไปลูบไล้ข้างใต้มินิเสกิร์ทตัวจิ๋วของหญิงสาวตรงหน้าอย่างซุกซน ส่วนมืออีกข้างก็บีบเค้นหน้าอกอิ่มที่ตอนนี้ยอดนั้นกลับแข็งชันแสดงอารมณ์แห่งตัญหาให้ร่างสูงรับรู้อย่างชัดเจน

“ไอซ์อ่า เค้าเขินนะ”

นางแบบสาวเอ่ยขึ้นและแสร้งหลบตา

“เงียบน่า...”

ลานจอดรถมืดออกซะอย่างนี้ ต้นไม้ก็ซะมิดชิด ไม่มีใครเห็นหรอก ไอซ์นึก ก่อนดึงร่างบางตรงหน้าให้เข้ามาใกล้อีกเพื่อชิมซอกคอขาวอันน่าดูดกลืนของหญิงสาวตรงหน้า และตอนนั้นเองเสียงโทรศัพท์เบล็กเบอร์รี่คู่ใจของไอซ์ก็ดังขัดจังหวะขึ้น แต่ร่างสูงก็ไม่ได้มีทีท่าจะสนใจอะไรเลยแม้แต่น้อย ยังเคลื่อนใบหน้าไปใกล้ขึ้นอีกอย่างกระหายหา

“อ่า..ไอซ์ วีว่าไอซ์รับเถอะคะ เพื่อจะเป็นเรื่องฉุกเฉิน”

หญิงสาวตรงหน้าดันอกเขาให้ห่างออกไปเบาๆ ก่อนหันไปมองที่หน้าจอมือถือซึ่งมีชื่ออันแสนจะคุ้นตาอยู่ ‘TEWA’ (เทวา)

ฮึ เทวา มิน่าล่ะ ทำไมถึงลุกลี้ลุกลนนัก

แฟนเก่าของวีก็คือเทวา เพื่อนร่วมงานของเขานั่นเอง วันนี้ทั้งบริษัททำนิตยสารที่เขาทำงานอยู่ ยกขโยงกันมาฉลองที่ร้านอาหารริมน้ำ ตากล้องฝีมือดีอย่างเขาจึงควงนางแบบสาวแฟนเก่าของเพื่อนมาสนุกด้วยกัน แต่ไม่ได้มีเจตนาอะไร เพราะความจริงทั้งคู่นั้นก็เลิกไปนานพอควรแล้ว แต่ดูจากท่าทางของหล่อนแล้ว เขาพอจะรู้ว่าชื่อนั้นยังมีความสำคัญกับเธออยู่จริงๆ แต่ก็เท่านั้นผู้หญิงคนนี้ก็แค่คนข้ามคืนของเขาจะพลาดไปสักหนึ่งก็ไม่เห็นจะเป็นไร..

“ฮัลโหล มีอะไร”

ไอซ์ยื่นมือไปคว้าโทรศัพท์และพูดขึ้นเสียงเรียบ

“เฮ้ย ไอซ์ มึงมาในร้านด่วนเลย ผู้หญิงคนหนึ่งโดนแฟนซ้อมว่ะ มาช่วยหน่อย”

ให้ตายสิ เป็นอย่างนี้ทุกที เวลามีเรื่องอะไรกัน เขามักจะกลายเป็นดาบไม่ก็โล่โดยไม่ตั้งใจอยู่เสมอ เพราะศิลปะป้องกันตัวที่เรียนมาทุกสาขาจนผู้ชายแท้ๆยังอาย

“เออๆ เดี่ยวตามไป”

ไอซ์พูดนึกรำคาญใจ แต่ก่อนที่จะกดวางหู สายตาของเขาก็เหลือบไปเห็นดวงตาคู่หนึ่งที่กำลังมองอย่างเป็นห่วง ทำให้เขาต้องยกหูโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้งก่อนพูดเบาๆ“แล้วมาเอาผู้หญิงมึงไปด้วยกูรำคาญ”

“ไอซ์…คือ”

“ถ้ายังรักเขาก็บอกไปสิ”

ไอซ์พูดเสียงเรียบ ก่อนกระโดดลงจากรถ และวิ่งไปที่ตัวอาคารไม้สองชั้นซึ่งมีแสงไฟสีเหลืองแดงประดับอยู่ ทิ้งให้ร่างบางนั่งอยู่อย่างมึนงง

 
ในตัวอาคารของร้านอาหารทำมาจากไม้สักแผ่นบางทั้งหลัง ผู้คนกำลังมุงดู อัดแน่นจนมองไม่เห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ได้ยินเพียงเสียงโวกแวกโวยวายและเสียงร้องห้าม

"ไหน เกิดอะไรขึ้น”

ไอซ์อาศัยความตัวบางแหวกร่างของฝูงคนเข้ามาข้างใน สายตากวาดมองดูบริเวณรอบๆอย่างรวดเร็ว แต่ก็ไม่เห็นจะมีอะไร มีเพียงเศษไม้และสากความเสียหายอื่นๆที่แต่ไม่พบคู่กรณีหรือใครเลย

“คุณไอซ์ ไอ้ผู้ชายคนนั้นมันหนีไปแล้ว”

องุ่น ผู้ดูแลฝ่ายแสงตัวอ้วน พูดขึ้นอย่างรัวเร็วจนแทบจะจับไม่ได้

“อ่าว”

ร่างสูงปาดเหงื่อเบาๆ พลางนึกขันในใจ หลอกให้เขาเสียแรงวิ่งชัดๆ

“แต่ผู้หญิงที่โดนซ้อมนั่นกระโดดลงน้ำจะฆ่าตัวตายไปแล้วเหมือนกัน!”

องุ่นชี้ไปที่แม่น้ำซึ่งมีฟองอากาศและวงแหวนจากการกระแทกของบางอย่างปรากฏขึ้นเหนื่อผืนน้ำ

ตายแล้วไง เจ้าพระยา ไม่รอดแน่เลยเรา   

ไอซ์คิดในใจก่อนส่ายหัวเบาๆให้กับตัวเอง แม้เขาจะเกลียดการแพทย์ แต่ด้วยความที่เติบขึ้นมาในครอบครัวแพทย์ทำให้เห็นว่าชีวิตทุกชีวิตสำคัญมาก จึงไม่ต้องคิดเลยว่าจะทำยังไง ภายในเสี้ยงวินาทีนั่นเอง อย่างที่หลายคนไม่คาดคิด ไอซ์กระโจนตามลงไปในแม่น้ำที่เย็นจับใจ กลั้นใจดำน้ำลงไปฉุดร่างของหญิงสาวขึ้นมาอย่างลำบากยากเย็น เพราะยีนส์ที่ใส่อยู่นั้นเมื่อโดนน้ำก็หนัก เผาผลาญแรงที่มีอยู่จนแทบจะหมดสิ้น แต่ในที่สุดก็สามารถลากร่างของหญิงสาวนั้นขึ้นฝั่งได้จากความช่วยเหลือของคนที่อยู๋ในร้าน แต่ร่างของหญิงสาวนั้นก็ดูสงบนิ่ง ใบหน้าซีดขาวจนแทบจะกลายเป็นสีเขียวจากความเย็น

“คุณๆ ตื่นสิ”

ไอซ์เขย่าตัวร่างบางเบาๆ แต่ก็ไม่ได้ปรากฏปฏิกริยาใดใดตอบรับเลย

‘ภายในสี่นาที ถ้าคนจมน้ำขาดอ๊อกซิเจน เซลล์สมองก็จะเสียหาย’

คำพูดของพ่อ ที่เคยให้เล็กเซอร์สมัยที่เธอเป็นนักเรียนแพทย์แล่นผ่านเข้าหัวแทบจะในทันที วิธีแรก.. ผายปอด

ร่างสูงเมื่อคิดได้ดังนั้นจึงก้มลงคุกเข่าคร่อมหัวไหล่ด้านข้างของหญิงสาวที่กำลังนอนไม่ได้สติ ใช้ฝ่ามือขวากดตรงหน้าผาก ใช้อีกมือดึงกระดูกกรามให้เงยขึ้นมากที่สุดให้หลอดลมเปิด และห้มลมครอบริมฝีปากมิด เป่าลมหายใจเข้าไปพอประมาณ และเงยขึ้นบีบจมูกหญิงสาวตรงหน้าให้ลมไหลกลับ ซ้ำๆยี่สิบที ตามที่ตำราแพทย์เคยบอกไว้ไม่เพี้ยน 

อัก..

น้ำเสียงบล๊อกไว้ก็ถูกสวนออกมา ร่างบางนั้นกลับมาหายใจอีกครั้ง ทำให้ร่างสูงยิ้มขึ้นมาเล็กๆ ผ่อนความกังวลไปเปราะหนึ่ง

“ไอซ์ ขึ้นรถ!”

เมื่อเขาเหงนหน้าขึ้นไปมองก็พบกับเทวาซึ่งกำลังขับรถสีแดงของเขานั่นเอง

ไอซ์พยุงร่างที่ไร้สติขึ้นก่อนจะวิ่งนำร่างนั้นไปวางลงที่เบาะหลังอย่างรวดเร็ว เหมือนฆาตกรที่กำลังจะกำจัดศพนั่นเอง

“ไปโรงบาลพ่อฉัน!”

ไอซ์ออกคำสั่งก่อนขึ้นไปนั่งข้างๆร่างนั้นที่เบาะหลังประคองศีรษะของหญิงสาวให้อยู่บนหน้าตัก

นี่เธอ… ทำไมวาเลนไทน์ปีนี้ถึงได้เฮงซวยแบบนี้เนี่ย!

.
.
.
.
.
.

สองชั่วโมงผ่านไปในโรงพยาบาล เวลาประมาณตีสามกว่าๆ เทวาได้ขับรถส่งวีกลับบ้านเรียบร้อยแล้ว เพราะพรุ่งนี้พวกเขายังมีงานถ่ายต่ออีก ตอนนี้โรงพยาบาลทั้งหลังเงียบสงบ แทบจะไม่มีแสงไฟเปิดอยู่ให้เห็นด้วยซ้ำ มีเพียงร่างสูงที่กำลังนั่งเฝ้าอยู่หน้าห้องผ่าตัดฉุกเฉินด้วยความกังวล มือกุมใบหน้าเหนื่อยอ่อน

กึก

เสียงประตูห้องฉุกเฉินถูกเปิดออก ปรากฏร่างของนายแพทย์ในชุดกาวว์

“หมอฮะ! ผู้หญิงคนนั้นเป็นยังไงบ้างฮะ”

“เอ่อ ตอนนี้คนไข้ดูดีขึ้นแล้วนะครับ คุณไอซ์หัวเร็วมากเลยครับ ถ้าอีกนิดเดียวคงไม่
ทัน เซลล์สมองได้รับความเสียหายนิดหน่อยเท่านั้น”

แพทย์หนุ่มมองกระดาษที่อยู่ในมือและอธิบาย

“งั้นก็ไม่มีอะไรน่าห่วงแล้วใช่ไหมครับ ค่อยโล่งอกหน่อย”

คุณหมอยิ้มรับแทนคำตอบ

“คุณไอซ์ครับไปพักผ่อนที่ห้องพักพิเศษก่อนก็ได้นะครับ เดี๋ยวผมขอให้คนไข้พักสักครู่เดี๋ยวจะย้ายตามไป”

ไอซ์พยักหน้าเบาๆ และก้มหน้าแสดงความขอบคุณ แต่ก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ จึงรีบกลับหลังหันเรียกชายในชุดกาวว์

“คุณหมอ! อย่าเอาเรื่องนี้ไปบอกพ่อนะฮะ”

“คุณไอซ์…ความจริงคุณพ่อคุณ น่าจะภูมิใจในตัวคุณมากเลยนะครับ…”

คุณหมอพูดเบาๆ แล้วยิ้มให้ ก่อนจะเดินจากไป

ภูมิใจงั้นเหรอ…เฮอะ

ไอซ์ส่ายหัวเบาๆ พลางนึกขันในใจ ผู้ชายคนนั้น ไม่มีทางจะเข้าใจหรอก ก่อนจะเดินไปยังล๊อบบี้ ฉวยเอากุญแจห้องพักไปเปิดรอ