คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : EP 15 ซ้อนทับ
มพลอยหลับาำแนเสื้อเาแน่น้วยหัวใที่เ้นระรัว รับรู้ถึปาและลิ้นที่ลวามรุนแรล เปลี่ยนเป็นเละเล็มอย่าเื่อ้าหยอเย้า ปลายมูอเาุอนผิวเนื้ออ่อนนุ่ม ้วยสัมผัสที่วนให้รู้สึหลอมละลาย
ประูปิลแล้ว ุปู่ไปแล้ว
เธอ้อบอเา ้อบอ!
แ่เหมือนมีแรึูมหาศาลาสัมผัสอเาที่วนให้ใรัวน มือบาสั่นเทาพอๆ ับร่าายนวลเนียนที่ถูเาปลระุมเสื้อนอนแบบเิ้แนยาวออสอเม็ แล้วสูมลิ่นหอมอายสาวที่นวลไหล่
วอมารู้ว่าหาไปแล้ว
แ่แม่... เธอนุ่มเินไป หอมเินไป หยุูบเธอน่ะ ยาว่าหยุหายใอี!
“ไม่ไ้เหรอ...” ายหนุ่มระิบเสียพร่า เาถูไถแ้มสาที่เ็มไป้วยอหนวเราับพวแ้มอ่อนนิ่มอเธอ ราวับลูแมวี้อ้อน น่าแปลที่สัมผัสเว้าวอนอเาเหมือนยิ่ปลุเร้าให้ผิวายสาวร้อนผะผ่าวไป้วยไฟเสน่หา “พี่อ... ไม่ไ้เหรอ”
มพลอยหอบหายใระเส่า สอมือำแน่นันแผออเาไม่ให้โน้มมาิใล้ แม้ว่าไม่เป็นผล แ่ที่เธอสับสนน่ะือสัมผัสแสนอ่อนโยน และเสียร้อออเามาว่า
วายุน่ะนะ ะ ‘อ’ เธอ
นอย่าเาน่ะ ไม่วระปล่อยให้เธอลอยนวลมานานนานี้้วย้ำ! เาวระืนใเธอั้แ่ืนแรที่ถูสั่ให้นอน้วยันแล้ว!
ิย้อนไปอี นอย่าวายุน่ะนะ ะรอให้ปู่ออำสั่ให้เธอมานอน้วย ให้ปู่ออำสั่ให้ทำเหลน ที่รินบ้าามลำูไม่มีหา็เอาหมอย่าเาน่ะ เรื่อแบบนี้ไม่้อรอใรมาสั่หรอ!
“อื้อ!”
หิสาวสะุ้เมื่อเาเล่นทีเผลอ ประบปาูบเธออย่าูื่มนเหมือนถูสูบลมหายใไปหม มพลอยหลับาปี๋ เม้มริมฝีปาแน่น แ่็ถูเาใ้ลิ้นลามเลีย บั ูึริมฝีปาล่า ฝ่ามือหนายับเ้ามาับ้อมือบอบบา้าหนึ่ึออาแผออุ่น ่อนะวาลบนฟูนอนนุ่มนิ่ม
เา่อยๆ ใ้ปลายนิ้วเรียวยาวแะนิ้วมือที่ำแน่นอเธอออทีละน้อย ่อยๆ ใ้ริมฝีปาและปลายลิ้นเนัเละเล็มวามนุ่มหวานอวบอิ่มเป็นสีมพูอ่อนราวับลีบุหลาบ นเธอเผลอไผล เผยอริมฝีปารับลิ้นอเา ัหวะเียวับที่มือน้อยแบออ ยินยอมให้ายหนุ่มุมมือเธออย่ารัใร่หลใหล
“ีมา” เาระิบเสียพร่า ถอนริมฝีปาออ แล้วูบ่ำลไป “เ็ี...”
มพลอยหายใิั น้ออ้าปาหอบหายใ ทั้ที่ำลัหูอื้อ าพร่า ไปับสัมผัสอ่อนหวานทว่าร้อนผ่าวที่เาปลุเร้าอย่าเนั
สัมผัสอเาระุ้นให้ีพรเ้นเร่า ลาายเปีย่ำรอรับารเสียสีแสนเสียว้วยวามปรารถนาลุโหมอย่ามิอาห้าม
มพลอยปิเปลือา ปล่อยให้น้ำาไหลลมับทั้สอ้า ไม่เ้าใ... เธอไม่เ้าใเลย! ทำไมใบหน้าและน้ำเสียอเาึเหมือน้อนทับับสามีทุรั้ที่วายุสัมผัสร่าายอเธอ้วยวามปรารถนา
พี่า...
ทำไมม้อเห็นหน้าพี่้อนทับหน้าเา ไ้ยินเสียพี่้อนทับเสียอเา้วย
ทำไมเหมือนไม่ใ่เาที่ำลัอม
ทำไมเหมือนเป็นพี่มาว่า...
ไม่เ้าใ มไม่เ้าใเลย!
ายหนุ่มูบ่ำลไป้วยวามเสน่หา เาุอนปลายมูอยู่รร่อออวบอั ลาลิ้นเลียผิวายนุ่มนิ่มที่ำลัสั่นสะท้าน แระเรื่อน่ารัในแสสลัว
แ่อาารหายใแปลไปอเธอที่ล้ายสะอื้นมาว่า ็ทำให้วอมาะั เาโน้มายอยู่เหนือร่าเธอ มอใบหน้านอน้ำา้วยวามสับสน
ทำไมล่ะ เธอ็อบนี่
ถ้าอบนานี้ ทำไม้อร้อไห้้วย
“ม...”
“ทำ่อสิ” เธอท้าทาย ทั้น้ำานอหน้า “ันเป็นสมบัิอุแล้วนี่ ุะทำอะไร็ไ้ ทำสิ ทำเลย! ะหยุทำไมล่ะ! แ่ถ้าันลอลูใหุ้สัรอหนึ่ นปูุ่พอใ ุะปล่อยันไปมั้ย... ุวายุ”
มพลอยรู้ว่าไม่วรพูแบบนั้น เพราะวายุะไม่หยุแน่ ่อให้เธอร้อไห้หนัแ่ไหน วอนอให้ปล่อยแ่ไหน เา็ะืนใเธอโยไม่สนใอะไรเลย แ่วามเรียและสับสนทำให้เธอสิแ
และเป็นวามเรียสะสมแน่ๆ ที่ทำให้ร่าายเธอโหัวเอว่าายที่ำลัสัมผัสเรือนร่าเธออยู่อนนี้... ือายที่เธอรั ไม่ใ่วายุ
ทั้ที่โอาสที่วอมาะฟื้นลับมา อาะมีไม่ถึหนึ่เปอร์เ็น์้วย้ำ!
“พี่า ฮือ” มพลอยยมือึ้นปิใบหน้าัวเอ ่อนะร้อไห้โฮ “มอโทษ...”
วอมาฟัไม่ถนัว่าหิสาวพูอะไรในประโยแร แ่ท่าทาใสลายอเธอ็ทำให้เาทำอะไรไม่ถู และารท้าทายให้เาปล้ำเธอ โยที่เธอไม่้อยินยอม็ไ้ ทำให้ายหนุ่มสะท้อนใ เ็บลึ
หรือว่าที่ผ่านมา เธอไม่เยยินยอมวายุเลย
แ่เธอถูมันืนใมาลออย่านั้นเหรอ!
วอมาัฟันรอ อยาะยำปั้นึ้นหน้าร่าที่เาอาศัยอยู่อนนี้ เอาฟันออมาสัสอสามี่! แ่็มีสิพอที่ะรู้ว่าทำไม่ไ้ ถ้าทำลไป ยิ่ทำให้มพลอยลัวไปมาว่านี้แน่
หิสาวิว่าะถูีทึ้เสื้อผ้า ถูเาล่วล้ำเ้ามาในวามเป็นหิที่เธอูถูัวเอว่าร่าน! เธอแะับเาไ้ยัไ รู้สึ... ับเาไ้ยัไ ทั้ที่เธอเลียเาเ้าไส้นานี้!
ทว่ามือหนาลับลัระุมเสื้อืนให้เธออย่าใเย็น ่อนที่ร่าแร่ะล้มัวลนอน้าๆ แล้วรั้เอวบาเ้าิ เาอเธอาทา้านหลั ่าเป็นสัมผัส... ที่ทำให้รู้สึอบอุ่นรอ้าย นมพลอยยิ่โรธัวเอ
“พี่อโทษ” เาระิบที่้าใบหูเล็ๆ ที่ำลัแพอๆ ับแ้มอเธอ “นอนเถอะ พี่ะไม่ทำอะไร”
เลิเรียัวเอว่าพี่ะที อร้อ...
เพราะมันทำให้ันยิ่ิถึเา...
มพลอยเ็บำอไว้ในใ ไม่ไ้พูออมาให้สามีสสัยว่าเธอิถึใร หิสาวไม่ไ้ิ้นรนออาอ้อมแนอเา เธอบหน้าับหมอนร้อไห้ และอับัวเอว่า ‘แ่รั้นี้’
แ่ให้เธอินนาารว่าายที่อเธออยู่อย่าอ่อนโยน หาใ่วายุนเลว แ่เป็นวอมา... ผู้ายแสนีที่เธออยาไ้เป็นผัวมาว่าพี่ แ่เาลับไม่เยมีสายาที่มอเธอเินว่าน้อสาวเลย
พี่า...
รีบฟื้นึ้นมาเถอะนะ
ให้มเป็นน้อสาวลอไป็ไ้
อแ่พี่มีวามสุ็พอ...
หิสาววอนอับอาาศว่าเปล่าอย่าไร้วามหวั ในะที่ายที่เธอ้อารให้เามีวามสุ... ำลัอเธอ้วยหัวใพัๆ ้วยวามรู้สึแสนสสารหิสาวที่เาเ็บ่อนวามรัไว้เนิ่นนาน และอยาให้เธอหลุพ้นาสถานะเมียอายสารเลวที่เาอาศัยร่าอยู่อนนี้เหลือเิน!
ความคิดเห็น