คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : EP 11 ผัวเธอ l 1
วามรู้สึว่าผ้าห่มที่เาแะอยู่มันถูสะบัไปทาอื่นทำให้วอมาหยีาึ้นมอเพานอย่า่วุน ฟูนอน็ยับยวบยาบราวับมีใรอีนนอนอยู่้วยัน ทีแรายหนุ่มิว่าเาำลัหลับฝัน ทว่าเมื่อมือนิ่มแะสัมผัสท่อนแน วอมา็ื่นเ็มา และเพิ่ิไ้ว่าอนนี้มพลอยนอนอยู่บนเียนี่นา
“!!!”
ิบหายละ! ถ้าเธอื่นมาเห็นเานอนอยู่้วยันละ็ ไ้มีราม่าอีแหเลย
ายหนุ่มหันมอหิสาวในุนอนที่เธอเปลี่ยนใหม่หลัาลับมาาห้อพะแพ าุนอนระโปร็ลายเป็นเสื้อยืาเาสั้นแบบมิิ ทว่าอนนี้เสื้อมันเลิึ้น เผยให้เห็นเอวอบา ่อนะผายออเป็นสะโพลมลึราวับรูปร่าอนาฬิาทราย
ายหนุ่มลืนน้ำลายลอัเอื๊อ...
เาเอื้อมมือไปแะฝ่ามือบอบบาเพื่อยับมือเธอออาแนอเา แ่มือนุ่มลับำแนเาแน่นึ้น เธอราอืออาในลำอ ฟัไม่ไ้ศัพท์
“ม”
เพราะแะมือเธอไม่ออ วอมาเลยยอมแพ้และะปลุให้เธอื่นึ้นมา่อน เธอะไ้ปล่อยเา แล้วเา็ะลับไปนอนที่โฟา ืนนี้ะบลอย่าแฮปปี้เอนิ้ ไม่้อมาทะเลาะัน
เาไม่อยาทะเลาะับเธอ ไม่อยาเลย...
แ่แล้วอาารสะอื้นนไหล่สั่น น้ำาไหลพราอาบหมอน็ทำให้วอมาแบล์ไปเลย เานอนมอเธอนิ่ นาน ่อนะยื่นมือไปเ็น้ำาให้ แล้วึร่าบอบบามาอไว้อย่าอใไม่ไหว
“อย่าร้อไห้” เาระิบที่้าใบหูเล็ๆ ที่อวลไป้วยลิ่นหอมหวานอวัยสาว “พี่อยู่นี่”
รู้ว่าผิ... แ่ายหนุ่ม็ประทับูบที่หน้าผามน้วยวามรัใร่สสาร เาไม่รู้หรอว่ามพลอยร้อไห้ทำไม เธออาะฝันร้าย แ่เาไม่อยาเห็นน้ำาอเธอเลย ไม่ว่าะในวามริหรือวามฝัน
ที่ผ่านมาวอมาไ้แ่ภาวนาให้วายุทำให้มพลอยมีวามสุ แม้ว่าะูยาเหลือใ เพราะไอ้หมอนั่น็เ้าู้ิบหาย ไม่อย่านั้นเาไม่เห็นมพลอยแอบไปนั่ร้อไห้ที่บันไหนีไฟบ่อยๆ หรอ!
ระหว่าที่ิ้วเ้มมว้วยวามโมโหวายุึ้นมา วอมา็เพิ่รับรู้ว่าสอมือนิ่มนวลอเธอยึ้นมาแะแ้ม ่อนที่ริมฝีปาอวบนุ่มะเยึ้นมาแะริมฝีปาเาแผ่วเบา
ายหนุ่มเบิาว้า นอนนิ่้า เผลอเลื่อนมือไปแะส่วนเว้าเปลือยเปล่าอเอวบา สมอสั่ให้ผลัเธอออ ปลุเธอให้ื่น แ่หัวใลับอบสนอรสูบไม่ประสาอเธออย่าบ้าลั่
แ่ไม่ไ้หรือเปล่าวะ
แบบนี้มันไม่ไ้ไ!
วอมาหลับาแน่น ับ้นแนอ่อนนุ่มและออแรัน ทว่าร่าายอ่อนบาสู้ลับ เธอเละเล็มริมฝีปาอเา เลื่อนไล้ฝ่ามือลไปถึลาายแร่ที่อนนี้รััวแ็แน่น้วยวามระสันอยา
ผู้หิที่แอบรัมาั้แปปี ำลัอ่อยเาอย่าร้ายา... เธอราิริมฝีปา เหมือนำลัพูอะไรบาอย่าที่เาฟัไม่ถนั และวอมา็ทำให้เธอเียบ้วยารริมฝีปาลไปับเรียวปาอบอุ่น เาประบริมฝีปาแนบแน่น บูบร้อนแรนเธอรวรา
มือน้อยละาลาายหนุ่ม อ้าาออเมื่อเาสอท่อนาเ้าไปลาเรียวาสลัเสลาาม วามเป็นหิแสนนอเธอบเบีย้นา มันแะ่ำ นุ่มเหลือใ นวอมายิ่ทนไม่ไหว
รสูบระอุเือึ้นเรื่อยๆ มือหนาหยาบลูบไล้เรือนร่าอ่อนหวาน ลิ้นร้ายสอแทร วัปลายลิ้นรั้นๆ ให้เลื่อนไหวามนเธออ้าปาออว้า ปล่อยให้เาูึปลายลิ้น่ำเยิ้ม้วยน้ำลาย ่อนที่เาะประบริมฝีปาลไปอีรั้้วยลมหายใที่หอบระรัว
“อ๊ะ!”
เสียอุทานที่ัลอริมฝีปาบวมเ่อไม่ไ้ทำให้วอมาะั เาเลื่อนไล้ริมฝีปาไปามอออ่อนหวาน มือหนาเลิเสื้อัวให่ึ้นเหนือทรวอ แล้วะปบเ้าทรวลมลึอย่าแสนเสน่หา
“...นะะ”
วอมาะั เพราะไ้ยินไม่ัว่าเธอพูอะไร ระทั่หิสาวอศีรษะเาแล้วลนใบหน้าร้ามมุบลับเนินออวบนิ่ม อนนั้นเอที่เาไ้ยินันผิวหน้าร้อนผ่าวึ้นมาอย่าไร้เหุผล
“เอาัน... นะะ”
ายหนุ่มึมือบาออาศีรษะ เาเยหน้ามอเห็นว่าเธอยัหลับาพริ้ม ริมฝีปาเผยอน้อยๆ เ็ี่วนปล้ำ ผิวแ้มแผ่าวเผยให้เห็นเพราะแสเ้าที่ลอเ้ามาาทาประูระเบีย
วอมาัฟันรอ พยายามืนร่าายที่อยายี้เธอไว้แม้ว่าท่อนลำวามเป็นายะผาอยู่บนหน้าท้อเปลือยเปล่า้าในาเนอนอเา วรปลุใ่มั้ย เธอวรื่น ถ้ามันะเิึ้น
แ่ยัไม่ทันทำอะไร หิสาว็ยับัว้วยสีหน้าอึอั แม้ว่าวาะยัพริ้มหลับ แ่เธอลับถอเสื้อออทาศีรษะโยนทิ้ แล้วเอื้อมมือเปะปะมาับมือเาไปแะหมับรทรวอสาว
วอมานั่นิ่ ลืนน้ำลายอึให่
เมื่อเายับมือย้ำวามให่ล้นนเนื้อนวลที่โผล่พ้นบราเียร์ปลิ้นออมาาม่ามนิ้ว เธอ็แอ่นอสู้พร้อมับเสียราหวานล้ำ สีหน้าทีู่ร่านสวาทนาที่ะปลุ เา็เปลี่ยนใ
เี๋ยวเธอ็ื่นเอนั่นแหละ
ลัหลับไม่มีริหรอ แ่ะรู้สึัวื่นอนไหนเท่านั้นเอ!
แ่เมื่อใบหน้าหล่อเหลา้มล วอมา็ะััน... เพราะรอยูบเ่าที่หลเหลืออยู่บนทรวนุ่ม แม้ว่าะเลือนนเือบหายไปแล้ว แ่มัน้ำมานเห็นัว่าเยมีิสมาร์รนี้
หัวใเาเหมือนโนเท้าอวายุยี้!
นั่นสิ เธอ็หมั้นับมันมาั้นานแล้ว อยู่บ้านนี้้วยัน่อนแ่าน้วย
ะเยเอาัน็ไม่แปล
เาไม่มีสิทธิ์หวเธอ
ไม่มี!
พยายามสั่ัวเอแบบนั้น แ่หัวใลับเ็มไป้วยไฟโทสะอย่าไร้เหุผล ายหนุ่มระาบราเียร์นา แรีาสายบราเียร์ทำให้มพลอยสะุ้ เธอหรี่าลืมึ้นเห็นเพานเบลอๆ ่อนะหลับาลอีรั้ แล้วมสู่ภวั์แห่ฝันหวามอีหน
‘พี่า...’
เสียเรียไม่ไ้ัออาริมฝีปา ทว่า้ออยู่ในวามฝันที่ลอไป้วยเสียลื่นทะเล เธอโอบอเา้วยร่าายเปลือยเปล่าท่อนบนอย่าเอียอาย แอ่นทรวอรับลิ้นร้ายที่ปาผ่านอัมีสีหวาน มือนิ่มสอเ้าไปรท้ายทอยอเา ยำเส้นผมอ่อนนุ่มเบาๆ ่อนะรู้สึเหมือนฝ่ามือแะโนอะไรบาอย่าที่เหมือน...
ผ้าพันแผล?
“อ๊ะ!”
ทว่ายัไม่ทันิอะไร ปลายนิ้วร้ายที่สอเ้าไปในาเับในแล้วสอเสียรลีบหวาน็ทำให้เธอสับสน มพลอยระทระทวย ิ้นเร่าๆ ้วยวามหฤหรรษ์ ปลายนิ้วิ้นแนำยำานอแนเสื้อ้วยวามเสียวสะท้าน
“พี่รัม...”
“อ๊า!!”
ริมฝีปาบวมเ่ออ้าออเมื่อถึที่สุแห่ราะแสนหวานาปลายนิ้วอเา เธอหอบหายใสะท้าน ลืมาพร่าเบลอ มอเพานห้อนอน้วยวามรู้สึสับสน ทว่า็อิ่มเอมเหลือเื่อ
แล้ววามรู้สึประหลาใระนใ็ู่โมเมื่อาเและับในถูถอออทาปลายเท้า้วยฝ่ามือปริศนา ทำไมล่ะ... เธอื่นแล้วนี่นา ทำไมาเถึหลุออไป
มพลอยยัุน ระทั่ฝ่ามือให่ับ้นาทั้สออเธอแหออาัน ่อนที่เาะ้มลอมมวามสาวสะพรั่แล้วบเม้มเม็สวาท้วยริมฝีปาร้อนผะผ่าว
EP 11ผัวเธอ l 2 NC
“อ๊ะ!” เป็นเสียอุทานที่มีสอวามรู้สึปนัน หนึ่นั้นวาบหวามระสันเสียว สอือื่นระหนนเรียวาพยายามิ้นออามืออเา แ่็ิ้นไม่หลุ “ะ ุวา อ๊า!”
มพลอยไม่เ้าใัวเอเลย! ไม่เ้าใว่าเิอะไรึ้น ทำไมเธอเปลือยเปล่าโยที่ใบหน้าอสามีีทะเบียนอยู่รหว่าา ทำไมเา้มลไปเลียรนั้น มันไม่วระใ่วิสัยอวายุเลยสันิ นอย่าเาน่ะ ไม่มีทาปรนนิบัิู่นอน้วยาร้มหัวให้หรอ!
แ่มันเสียว... เสียวมา้วย!
เหมือนที่วอมาทำับเธอในวามฝันเลย!
ลิ้นอเาระรัวเสียัับหยาน้ำแห่ามารม์ที่ไหลพลั่ออมาไม่หยุ สลับับูึลีบหวาน นิ้วมือร้ายสอเสียบเ้าไป ่อนะเสียสีนมพลอยิ้นเร่าๆ เธอหลับาแน่นปี๋ ับผ้าปูที่นอนไว้แน่น แอ่นลาายึ้นสูอีรั้อย่าลืมอาย
“อือ!!”
ริมฝีปาอวบอิ่มเม้มแน่นเพราะไม่อยาให้มีเสียใลอออมาเลย แ่เธอห้ามร่าายไม่ไ้อย่าน่าโมโห ระทั่เาละริมฝีปา ปล่อยสะโพเธอลับพื้น ายหนุ่มันเ่าอยู่บนเีย วามริบมอเธอ้วยไฟเสน่หา ปนับวามโรธ
หิสาวหอบหายใระรัวมอเา ระทั่ายหนุ่มถอาเออ เธอึสะุ้รู้ัวแล้วรีบวานหาผ้าห่มเพื่อปปิร่าายัวเอ แ่หาไม่เอ
มอไปึเห็นว่าผ้าห่มถูโยนลไป้าเีย มพลอยรีบ้มละหยิบึ้นมาพันัวไว้ อย่าน้อยอนนี้เธอ้อไม่ยั่วยวนเามาไปว่านี้ แ่หิสาวไม่รู้เลยว่าาระโ้มแบบนั้น ทำให้วามเป็นหิแะ่ำถูยึ้นสูนเายิ่เห็นั
อวบอูม หยาเยิ้ม น้ำรัอเธอมันเหนียวเหนอะและเยอะนไหลล่ามา วอมามอามาวาว เาไม่รู้แล้วว่าอนนี้เธอเป็นใร เาเป็นใร
เารู้แ่ว่าะเอา เาะเอา!
็เธอเริ่ม่อน เธอยั่วเา่อนนี่
ถึเธอะเ้าใผิว่าเาเป็นผัวเธอ็เถอะ!!
หัวใายหนุ่มเ็บแปลบเมื่อิถึรนี้ แ่เา็ปัมันทิ้ ร่าเ่าอเาเป็นใรแล้วมันยัไ ็อนนี้เาอยู่ในร่านี้ อนนี้เานี่แหละ ผัวเธอ!!!
“ว้าย!”
มพลอยหัวใแทบหยุเ้นเมื่อถูฝ่ามือมารระาเอวบานมือเธอหลุาผ้าห่ม ร่าแร่ทาบทับาทา้านหลั แนบเนื้อแ็แรับเนื้ออ่อนบาอ้อนแอ้นที่เ็มไป้วยเหื่อและน้ำลายอเา รวมถึุเป็น้ำหลาย้ำที่เาทำใหม่้วยวามหว้วย
่อไปนี้ร่าายนี้ะมีแ่ร่อรอยอเา
ะไม่มีอไอ้วายุอี
เธอะเป็นอเานเียว!
“อยาให้พี่เอานานี้เลยเหรอ”
ายหนุ่มระิบแหบพร่า้าใบหูหอมรุ่น เาุไ้ริมฝีปาุน ่อนะบิ่หูเธอ้วยวามมันเี้ยว ฝ่ามือหนึ่โอบเ้าทรวอ่อนนุ่มบีบเล้น อีมือว้าหมับรลีบอวบ แล้วสอนิ้วลาลไปเสียสี
“พะ พูอะไรอุ!”
มพลอยอยาะบ้า... ทำไมเธอ้อ ‘รู้สึ’ ับสัมผัสอเา้วย นี่น้ำรัอเธอล้นพลั่ใส่มือเาอีแล้ว ทั้ที่ายหนุ่มยัไม่ไ้ทำอะไรมาไปว่าใ้มือใ้ปาเลย
ที่ผ่านมาเวลาวายุพยายามปล้ำเธอ ทำรอยไว้บนัวเธอ มพลอยไม่เยรู้สึอะไรเลย นอาหวาลัวและยะแย
แ่นี่มันอะไร...
วามรู้สึที่เหมือนถู ‘ายที่รั’ ำลัอูบเสพสมร่าายอเธออย่าถวิลหานี่... มันอะไรัน
“็โ่้นึ้นมานานั้น อยาให้พี่แทา้าหลัเหรอ เ็ร้าย”
แะ!
“อ๊า!”
ะบ้าาย... มพลอยะบ้าายอยู่แล้ว!
เาบไหล่เธอ เสียสีลีบเธอนเสียนิ้วุ่มน้ำัระรัว!! ปาอเาบัสลับูบที่ไหล่ที่หลั มืออเายำเ้าทรวอย่าเมามัน ลาายอเา็เลื่อนยับอยู่บนสะโพลมลึ้วย
“อา ม๋า”
ายหนุ่มระิบเรียแหบพร่า ไม่ิเลยว่าแ่ไ้เสียสีลำายแร่ับสะโพนุ่มเ้ มันะเสียวนานี้ แถมยิ่เธอิ้น้วยวามหฤหรรษ์ที่นิ้วเา่อ วอมา็ยิ่สูปาราวับินอเผ็
“อ๊า!”
“อา!!”
ในีวิหนุ่ม็ใ่ว่าไม่เยมีเ็ส์... บารั้วาม้อาร็ถูับ้วยาร่ายเินื้อเป็นรั้ราวไป แ่ไม่เยมีรั้ไหนเลยที่เายัไม่ทันเสียบ... ยัไม่ทันถอเสื้อัวเอ้วย้ำ แ่ถูไถแ่นายอยู่้านนอ แ่ทะเลน้ำนมลับอาบ่าน...
ายหนุ่มอร่าสั่นเทาไว้แน่น เาเอ็ัวสั่นไปหม มือหนาอบุมบัวามที่ปลายยอสีมพูหเร็วาบหวาม เาูบ้ามับื้นเหื่อาทา้านหลั ่อนะระิบเสียพร่า
“พี่ะเอาแล้วนะ”
ใ่... เาแ็อีแล้ว
และพร้อมะร่วมรัับเธออย่าเผ็ร้อนยิ่ว่าที่ผ่านมา้วย!
ทว่าเมื่อพลิร่าามอ่อนระทวยให้นอนหาย แล้วับเธออ้าาออว้าโยที่มพลอยไร้แระ่อ้าน น้ำาอเธอลับทำให้เาะััน... สีหน้าทุ์ทรมานที่ไ้เห็น ทำให้เาห่อเหี่ยวไปเลย
“หยุเถอะนะะ พอแ่นี้ ันอร้อ”
มพลอยอ้อนวอน แม้ะรู้ว่านอย่าวายุน่ะ น้ำาไม่ไ้่วยอะไร แ่เธอไม่มีเรี่ยวแระปป้อัวเอ มิหนำ้ำยัเลิเพริไปับเ็ส์อายั่วอย่าน่าอาย! ทั้ที่เธอเลียเา ทั้ที่...!!!
พี่า...
มอโทษ...
หิสาวยมือึ้นปิใบหน้า สะอื้นนัวสั่นและิว่ารั้นี้ไม่มีทารอาเื้อมมือเาเหมือนทุรั้ แ่เธอ็วรทำใไ้แล้ว... แ่านันแล้ว ยัไเธอ็หนีเาไปไม่พ้น
วอมา็มอเธอเป็นแ่น้อสาวมาลอ
เธอเอ็หนีานแ่านนี้ไม่ไ้
เธอวรทำใ... และปล่อยให้มันเป็นไป ในเมื่อเธอหมทาเลืออยู่แล้ว แ่มีีวิ่อไปวันๆ ในานะุ๊าอวายุ เธอมีทาเลือแ่นั้น
มพลอยิไม่ถึเลยว่าเาะผละไป ่อนที่ผ้านหนูผืนใหม่ที่ถูพับไว้ในู้ะถูโยนมาลุมร่าเปลือยเปล่าเปียปอนอเธออย่าไม่เบานั เายืนหันหลัให้เธอ
“ไปอาบน้ำสิ”
“...”
“ไป!”
มพลอยสะุ้ รีบใ้ผ้านหนูพันายแล้ววิ่หนีเ้าห้อน้ำมา เธอปิประูลลอน หอบหายใแร ่อนที่ร่าบอบบาะทรุลนั่พิประูห้อน้ำ้วยสอาสั่นเทา
อะไรเนี่ย
วายุน่ะเหรอยอมปล่อยเธอทั้ที่ยัไม่ไ้มีเ็ส์ันนบ ทั้ที่เา้อารมาลอนเือบะปล้ำเธอ่อนแ่าน็หลายรั้
บ้าไปแล้ว...
หิสาวยมือึ้นเสยผม้วยวามรู้สึสับสน แ่เพราะถ้ามัวโอ้เอ้อยู่ในนี้ เาอาเปลี่ยนใามเ้ามา มพลอยเลยลั้นใลุึ้นยืน รีบเ้าไปในู้ระอาบน้ำ สายน้ำที่พร่าพรมลมา สบู่เหลวที่ฟอถูไปามเนื้อัว ไม่ไ้ทำให้เธอรู้สึสะอาึ้นเลย
สปร...
วามเสียว่านอันเิาารระทำอายที่เธอไม่ไ้รัน่ะ สปรที่สุ!
มพลอยยมือึ้นแะทรวอที่เ็มไป้วยรอย้ำ อีมือยึ้นแะหน้าผา เธอ้มหน้าล่ำ สะอื้นไห้ออมา้วยวามเ็บใและสมเพัวเอ
ทำใให้รัวายุน่ะ เป็นไปไม่ไ้หรอ
็หัวใวนี้มีเาอยู่... ทั่วทุอูอใ
‘พี่รัม’
เหมือนเสียอวอมาที่ไ้ยินอนึ่หลับึ่ื่นิามมาั่เา และมพลอยอยาไ้ยินำนั้นาปาเา อยาให้ายที่อเธอ...ือเา...เหลือเิน
แ่เพราะรู้อยู่แ่ใว่าเป็นวามฝันลมๆ แล้ๆ หิสาวึทำไ้แ่ะล้าราบไลวามใร่ และเือนัวเอ้ำไป้ำมาว่าร่าายอเธอเป็นอหลานายระูลวิวันุล แม้วันนี้ยัไม่เิึ้น... วันหน้าเธอ็หนีไม่พ้น
ร่าายอเธอไม่มีทาเลือ
แ่เธอะไม่เลิ้มไปับสัมผัสอเาอี ถ้าเาอยาไ้เธอเป็นเมีย รั้่อไปเาะไ้แุ่๊ายา!
รั้นี้เพราะเธอฝันถึวอมา เพราะอารม์หวามาในวามฝันที่ไ้ร่วมรัับายที่รัามออมา ้อเป็นแบบนั้นแน่ๆ
หิสาวพยายามหยุร้อไห้ แม้ะไร้ผล... เธอฟอสบู่ไปทั่วทุส่วนอร่าาย้วยหัวใที่แหลสลายอย่าไม่มีิ้นี
ความคิดเห็น