คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : MISSION III >> สถาบันนักสืบรัตติกาล
เด็กหนุ่มเจ้าของเส้นผมสีขาว(เน้นว่าขาว...ไม่ใช่หงอกครับ)เดินออกมาจากหอที่ตนสังกัดอยู่จนมาหยุดที่ปราสาทกลาง เขาเดินเข้าไปสำรวจห้องเรียน...
“อืม...สถานที่เรียนในอนาคตของเรา..(?)” เขาพึมพำก่อนจะเดินออกจากห้องไป...ขาเรียวก้าวเดินไปตามโถงที่เดินชั้นแรกที่เขาจำได้ว่าเคยมาเจอผีสาวที่นี่กับเพ่ือนคนอื่นๆ เขาถอนหายใจพลางคิด...
เฮ้อ! เพราะที่นี่ล่ะมั้งที่ทำให้เขาผ่านป่าจำลองมาได้...
เด็กหนุ่มเหลือบดวงตาสีแดงขึ้นมองป้าย.. 'ห้องปกครอง' เขาเลือกที่จะเดินผ่านไปทันที...เขาเดินขึ้นบันไดมาจนมาถึงโถงทางเดินชั้นสองของปราสาทอันหรูหราที่เคลือบผนังด้วยทอง จากที่เขาดูแล้วที่นี่เครื่องเรือนไม่เยอะเท่าโถงทางเดินชั้นแรก
เด็กหนุ่มเดินมาเรื่อยๆจนถึงหอสมุด ไม่ได้โม้นะ แต่เขาก็เป็นคนชอบอ่านหนังสือคนหนึ่ง...ทว่าท่าทางโอกาสจะไม่อำนวยเท่าไรเพราะเขาต้องไปสำรวจที่อื่นอีก เด็กหนุ่มจึงเดินผ่านไป และตัดสินใจลงไปยังชั้นแรกเพื่อเดินทางไปสำรวจหอพัก...
“มันคงไม่ดีเท่าไรถ้าจะไปสำรวจชั้นบนสุด” เด็กหนุ่มพึมพำ....
“อืม...ไปหอเฟอร์เร็ตก่อนดีกว่า...หวังว่าจะไม่เจอคุณผู้คุมหอจอมโหดหรอกนะ..” เด็กหนุ่มพูดอย่างแอบเสียว...ก็คุณฟารินน่ะโหดจะตาย~!
เด็กหนุ่มเดินมาจนถึงทางเข้าหอพัก เขาตัดสินใจใช้ที่วาร์ปเพื่อไปยังหอเฟอร์เร็ตเป็นอันดับแรก.....
“เฮ้อ...ทำไมมันสว่างสดใสไม่เหมือนหอเราเลยนะ” เด็กหนุ่มเบ้ปาก หอของเขาน่ะ....ยังกับปราสาทมืด!
“อืม..” เด็กหนุ่มหรือเอนด์ดรีมเดินมาหยุดที่หน้าประตูห้องแรก “ห้องของคุณโรซาริน่า...”
และเขาก็เดินผ่านไปที่ห้องต่อไป... “ห้องของคุณชินนาม่อน...อืม...เราไม่เคยเจอแฮะ วันหลังคงต้องมาทำความรู้จัก”
เด็กหนุ่มพึมพำก่อนจะเดินผ่านไปยังห้องที่สาม “ห้องของคุณซิมเบี้ยน อืม...เหมือนจะเคยเจอแว่บๆ”
และเขาก็ผ่านไปยังห้องที่สี่ “ห้องของคุณชาเลียร์....นี่ก็ไม่เคยเจอแฮะ...”
เขาพยักหน้าอย่างหมายมั่นว่าจะต้องมาทำความรู้จักให้ได้ ก่อนจะเดินไปยังห้องสุดท้าย “ห้องของคุณมิลล่า...คุณมิลล่านี่เอง~”
เด็กหนุ่มยิ้มให้บานประตูเหมือนคนบ้า ก็เขาเคยเจอกับมิลล่าตอนทำภารกิจนี่นา....
เด็กหนุ่มเดินออกจากหอเฟอร์เร็ตมาพร้อมพึมพำ “อืม...ทำไมหอนี้ผู้หญิงล้วนเลยล่ะเนี่ย...”
เขาเบ้ปาก...ทีหอเขานะ...ผู้ชายล้วนๆ =^=!
เด็กหนุ่มเดินกลับไปยังที่วาร์ป...ซึ่งใช้เวลานานอยู่เหมือนกัน เขาจึงชมธรรมชาติและทิวทัศน์ของหอเฟอร์เร็จไปด้วย
“อืม...หอต่อไปก็นิวส์..” เด็กหนุ่มใช้ที่วาร์ปเพื่อวาร์ปไปหอนิวส์แทบจะทันที...
เมื่อมาถึงหน้าหอนิวส์เขาเหลือบนัยน์ตาสีแดงขึ้นมองและพึมพำอย่างเบื่อหน่าย “อีกแล้ว...สว่างเจิดจ้ากันจริงจริ๊งง”
“อืม...ห้องแรกๆ” เด็กหนุ่มพึมพำพร้อมเดินมาหยุดที่ห้องแรก... “อืม...ห้องของคุณเอมม่า ว่าไป...เราเคยมาทักทายแล้วนี่นา แต่เธอไม่อยู่”
เด็กหนุ่มเดินผ่านไปยังห้องที่สอง.. “อืม.....” เมื่อเห็นป้ายชื่อเขารีบเดินไปยังห้องต่อไปแทบจะทันที ริมฝีปากพึมพำเป็นรอบที่เท่าไรแล้วก็ไม่รู้
“ลืมไปได้ยังไงว่าอเลนอยู่หอนี้” เด็กหนุ่มเดินมาหยุดที่ห้องที่สาม เขาเหลือบมองป้ายชื่อห้อง...
“อ้าว~ ห้องคุณไทม์นี่นา” เขายังคงจำเด็กหนุ่มผมน้ำตาลที่แสนจะสุภาพคนนั้นได้...แม้จะไม่ได้เจอนานแล้วก็เถอะ
เขาเดินผ่านมายังห้องที่สี่...เมื่อเห็นป้ายชื่อห้องเขาก็ยิ้ม “ห้องคุณไอรินี่ครับ~ อืม...จะว่าไปก็เรียกได้ว่าเป็นเพื่อนสาวที่ดีคนนึง”
เด็กหนุ่มเดินมาหยุดที่ห้องสุดท้าย “ไม่มีป้ายชื่อ? ยังไม่มีคนอยู่นี่เอง...”
เด็กหนุ่มพึมพำพร้อมเดินออกจาหอนิวส์เพื่อไปยังที่วาร์ปอีกครั้ง...สมรรถภาพเขาเริ่มเสื่อมตามอายุรึเปล่าเนี่ย..รู้สึกเหนื่อยเร็วผิดปกติ...
เขาวาร์ปมายังหอสปายเป็นอันดับสาม เขามองลักษณะโครงสร้างพร้อมยิ้ม...และคิดในใจ
อืม....เป็นหอที่ดูมืดมนแต่ไม่มากจนเกินพอดี แถมยังมีแสงจันทร์ส่องทำให้ดูทอแสงสีขาวนวลอีกด้วย
เด็กหนุ่มเดินเข้ามายังหอพักพร้อมเดินไปยังห้องแรกที่เขาจำได้ดี “ห้องคุณยูอิ~ ผู้หญิงที่ดูสมหญิง(เกือบ)ที่สุดในโรงเรียน(ตอน)นี้”
เด็กหนุ่มฉีกยิ้มกว้างก่อนจะผ่านไปยังห้องต่อไปที่ทำให้เขาฉีกยิ้มกว้างขึ้นอีก “ห้องคุณยูกินี่นา~! ว้าว~ ห้องของผู้หญิงที่แมน(กว่าผู้ชาย)สุดๆครับ~”
“ส่วนห้องนี้..” เด็กหนุ่มเดินมาหยุดที่ห้องที่สาม “ห้องของคุณเซโร่ผู้ไม่โสดแล้ว...”
เด็กหนุ่มพูดด้วยสายตาอาฆาตผสมแรงริษยาเล็กน้อย....ก่อนจะเดินไปห้องที่สี่
“อืม..ห้องลุงเกย์นี่เอง!!” อ่า..เขาหมายถึงบาร์เกรย์อะนะ....เด็กหนุ่มพูดเสียงดังพลางทุบมือดังแปะ ก่อนจะเดินไปห้องสุดท้าย...
“ห้องของคุณฟรีเซียร์งั้นหรอ..” เด็กหนุ่มพึมพำ เขาได้เจอเด็กสาวคนนี้ค่อนข้างบ่อยๆนะ
เด็กหนุ่มเดินออกจากหอสปายและเดินไปยังจุดวาร์ปอย่างไม่รีบร้อน ก็ที่สุดท้ายนี่น่ะ...เป็นหอของเขาเองนี่นา....เด็กหนุ่มเดินมาถึงที่วาร์ปด้วยเวลานานกว่าปกติ เด็กหนุ่มเดินเข้าไปยังที่วาร์ปเพื่อไปยังหอแพลนเนอร์
ต่างจากเดิมตรงที่เด็กหนุ่มเดินจากห้องสุดท้ายไปห้องแรกและแน่นอนว่าเขาผ่านห้องสุดท้ายไปเลยเพราะยังไม่มีคนมาอยู่....
“ห้องของคุณคาร์ลี่สินะครับ” เด็กหนุ่มพึมพำด้วยรอยยิ้ม เขาจำได้ว่าเพื่อนคนนี้เคยมาทักเขาที่ห้องอยู่...ก่อนจะเดินไปห้องต่อไป
“ห้องคุณซี...ไม่เคยเห็นตัวเลย” เด็กหนุ่มพึมพำ ก่อนจะเลยผ่านไปยังห้องต่อไป....
“ห้องของรีโน่ อืม...ช่วงนี้เห็นบ่อยๆอยู่เหมือนกัน” เด็กหนุ่มพูดก่อนจะเดินไปยังห้องแรก...ที่มีป้ายชื่อเขียนไว้ว่าอย่างกระจ่างแจ้ง....
เอนด์ดรีม เรเนเรียล...
“..เฮ้อ~! เหนื่อยชะมัด” เด็กหนุ่มเปิดประตูห้องพร้อมเดินเข้าไปในห้องก่อนจะปิดประตูและทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่มของตน
“...ฟรี้..ฟรี้...ฟรี้”
อาจเป็นเพราะวันนี้เขาเดินสำรวจมาทั้งวัน...เลยเหนื่อยสุดๆ เหอะๆ และด้วยความที่ว่าเขาเป็นคนหลับเร็วแถมหลับลึกผสมกับโรคความดันต่ำชนิดที่ว่า....
ตอนนี้เหนื่อย...ได้โปรดเถอะครับ...อย่าปลุก...ถ้าไม่อยากได้ตั๋วทัวร์นรก!
ความคิดเห็น