คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : I don't know 5...ข่าวคราว...One night แสนหวาน
Ch.5
ข่าวคราว...One night แสนหวาน
I don’t know…แต่(พวก)นายต้องเป็นรูมเมท(พวก)ฉัน
ห้องผอ.
“นี่มันหมายควายว่าไงครับผอ. =*=” ขณะนี้ร่างบางของเด็กหนุ่มทั้งสามกำลังยืนประจันหน้ากับผอ.สาว(มานานแล้ว) โดยที่ร่างบางเจ้าของผิวสีซีดเป็นคนเอ่ยปากออกมาคนแรก
“หมายความรึเปล่าพี่ซาอิ...” นารุโตะแย้งขึ้นเบาๆ และก็โดนมเหงกมรณะอีกรอบ “โอ๊ย! เขกทำไมน่ะชิกามารุ TAT”
“ไม่ดูกาลเทศะอีกแล้วนะนาย...=*=”
“ฉันไม่เข้าใจที่เธอถาม ซาอิคุง” ซึนาเดะตอบพลางทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้...แต่ในใจน่ะนะ
อร๊าย~~ เจ้าหนูมินาโตะ!! โยนเรื่องมาให้ฉันอีกแล้วนะยะ!! เห็นใจคนแก่(ยอมรับแล้วนา~ :p : ไรต์) (อยากโดนหมัดสังหารหรอยะ =*= : ซึนาเดะ) (ไม่อยากคร้าบ~ TxT : ไรต์)บ้างสิย้า~~~~
“อย่ามาทำไขสือ!! ก็ที่คุณให้ผมไปเป็นรูมเมทของเจ้าพวกนั้นน่ะครับ!!!! =*=” แม้แต่คนที่มีใบหน้ายิ้มแย้มตลอดเวลาอย่างซาอิยังหยุดยิ้มได้....
“ฉันก็ไม่เห็นว่าจะเป็นปัญหาอะไรนี่นา...อีกอย่างอยู่แค่เทอมเดียว เทอมสองพวกเธอก็ย้ายไปอยู่ห้องอื่นแล้ว...” ซึนาเดะแจกแจงเหตุผลอย่างใจเย็น แต่ในใจน่ะ....
โอ๊ย!! อีตาเด็กเรื่องมาก!!! จะเอาอะไรยะ!!! =^=!!
“แต่!”
“หยุดเถียง!!! เธอไม่มีสิทธิ์ต่อรองใดๆทั้งสิ้น!! ไปได้แล้ว! แต่ชิกามารุอยู่ก่อนนะ..” ซาอิตั้งท่าจะเถียง แต่ก็ถูกซึนาเดะที่กำลังหงุดหงิดอยู่ขึ้นเสียงใส่ ร่างบางจึงจำต้องหุบปาก...
“.......” ยัยป้าแก่บ้าครับ!!!! =A=!!
“เอาเถอะซาอิ...ยังไงก็แค่เทอมเดียว” ชิกามารุพูดขึ้นมาเสียงนิ่ง.. “พวกนายกลับหอไปก่อนเลยไม่ต้องรอ...ฉันมีเรื่องจะคุยกับผอ.ด้วย”
“ก็...ได้ครับ” ซาอิจำใจก้มหน้ารับชะตากรรม...ให้ตายเถอะ! เวอร์จิ้นเขาแขวนอยู่บนเส้นด้าย!!!
เมื่อซาอิกับนารุโตะเดินออกจากห้องไปแล้ว...
“ไม่ได้พบกันนานนะครับ ท่านซึนาเดะ” เจ้าของตำแหน่งว่าที่ผู้นำตระกูลนาระหันมาก้มหัวแก่ผอ.สาวที่โบกมือเป็นเชิงไม่ต้องมากพิธี
“โตขึ้นนะ ชิกามารุ”
“ครับ...ว่าแต่เรื่องที่จะคุยกับผมนี่....” เด็กหนุ่มมีสีหน้าจริงจังขึ้นมาทันที..
“เรื่อง ‘สิ่งนั้น’ แหละ..ที่มันอยู่ในตัวนารุโตะน่ะ” ผอ.สาวหน้าเครียดขึ้น เช่นเดียวกับใบหน้าหวานที่ซีดลงอย่างเห็นได้ชัด
“ท่านจะบอกว่า.. ‘พวกมัน’ รู้ที่อยู่แล้วหรอครับ!?”
“ยังหรอก...ยังไม่ใช่ตอนนี้ แต่ถ้าเร็วๆนี้ก็ไม่แน่” ผอ.สาวถอนใจ ชิกามารุกัดฟันกรอด
“ถ้าไม่ติดว่าตอนนี้ต้องดูแลนารุโตะล่ะก็....” ร่างบางกัดปากอย่างอดกลั้นจนมีเลือดไหลออกมาจากมุมปาก..
“อย่าใจร้อนชิกามารุ ฉันรู้ว่าเธอต้องการ ‘แก้แค้น’ ให้ ‘พวกนั้น’ แต่อย่าใจร้อน” ผอ.สาวปลอบ “อีกอย่างที่โรงเรียนนี้มีการคุ้มกันแน่นหนา และมีคนมีฝีมือมาก..เธอไม่ต้องห่วงหรอก”
“มันก็จริงนะครับ...ทั้งคาคาชิ ไกหรือแม้กระทั่งท่านจิไรยะ ก็ยังอยู่ที่นี่...” เด็กหนุ่มยิ้มเล็กน้อย “แต่.. ‘เธอ’ ไม่ได้รับเชิญให้มาสอนที่นี่หรอครับ?” ใบหน้าหวานหมองลงอย่างเห็นได้ชัด
“เปล่าหรอก..ที่จริงฉันเชิญ ‘เธอ’ มาแล้วนะ เพียงแต่ไม่ยอมตอบรับ...”
“งั้นหรอครับ...”
“ว่าแต่เธอได้เจออิโนะรึยัง?”
“อิโนะหรอครับ? ยัยนั่นเรียนที่นี่?” เด็กหนุ่มอ้าปากค้าง
“ใช่ อยู่ห้อง C น่ะ ซากุระกับเท็นเท็นก็ด้วย..ฮินาตะก็อยู่นะ”
“อยู่ที่นี่หมดเลย =[]=!”
“ดูท่าจะยังไม่ได้เจอล่ะสิ...แต่เจอซาสึเกะแล้วนี่..”
“ใช่ แต่ดูเหมือนหมอนั่นจะจำพวกผมไม่ได้ =w=;;”
“ก็มันผ่านมาตั้ง 5 ปี แล้วนี่นา...”
“นั่นสิครับ กาลเวลาน่ะมัน....” เด็กหนุ่มเดินไปที่หน้าต่าง ก่อนจะเปิดมันออกขาเรียวก้าวขึ้นไปที่ขอบหน้าต่าง.. “ผ่านไปไวนะครับ” รอยยิ้มบางคลี่ออกมา แต่เธอรู้..รู้ว่าที่จริงแล้วเด็กคนนี้เศร้าใจเพียงเท่าไหน..กับการสูญเสีย...
กาลเวลาน่ะ...ไม่อาจหวนคืนหรอกนะครับ...
คำพูดที่เธอได้ยินเสมอจากปากของเด็กหนุ่ม...สมัยที่เธอยังเป็นอาจารย์ของพ่อพวกเขาน่ะนะ..
“ผมไปล่ะนะครับ” ร่างบางกระโดดไปที่ต้นซากุระและจากไป
“เฮ้อ! ชิกามารุ...ทำไมเธอถึงยังไม่ยอมปล่อยวางอดีตอีกล่ะ อดีตที่เธอกระทำไปครั้งนั้น...” ผอ.สาวถอนหายใจ
“อดีตที่เธอเคยปลิดชีวิตเพื่อนของเธอ..ทำไมเธอยังไม่ยอมลืมอีกล่ะ?”
หอพัก...ชั้น 5 ห้อง IS 101
“อุซึมากิ ซาอิ (ไม่)ยินดีที่(จำใจ)ได้รู้จักคุณ(เว้ย)ครับ ^^+” ซาอิแนะนำตัวกับอิทาจิเสียงแข็ง แม้ใบหน้าหวานจะยังคงรอยยิ้มอยู่ก็ตาม..
“...” ฝ่ายอิทาจิก็พยักหน้านิ่ง “อุจิฮะ อิทาจิ..”
“บอกไว้ก่อนนะครับ! ในช่วงหนึ่งเทอมที่ผมอยู่ที่นี่ถ้าคุณทำอะไรผมแม้แต่นิดเดียวล่ะก็..........”
“จะทำไม...เธอจะทำอะไรฉันได้” อิทาจิตอกกลับเสียงเรียบนิ่ง..
“ผมก็จะ...เอ่อ..จะ =-=;;” ร่างบางที่กำลังขบคิดอยู่ไม่ทันระวัง ร่างสูงพุ่งเข้ามาผลักร่างบางลงบนเตียงหนานุ่ม
“ขนาดแค่นี้เธอยังทำอะไรไม่ได้เลย...” ร่างสูงว่าก่อนจะลุกขึ้น... “ไม่ต้องห่วงฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก(มั้ง) ถ้าเธอไม่พยายามยั่วฉันก่อนน่ะนะ”
“ผมไปยั่วคุณตอนไหน!?” ร่างบางหน้าขึ้นสีพลางตวาดลั่น
“ทุกการกระทำของเธอ..ยั่วใจฉันทั้งหมด...”
ตัดมาที่ชั้น 4 ห้องSN 101
“นายนอนเตียงนั้น ฉันนอนเตียงนี้” ซาสึเกะแจกแจงที่นอนให้คนตัวเล็กฟัง ฝ่ายร่างบางก็พยักหน้ารับอย่างดี
“โชคดีจังเนอะที่ได้อยู่ห้องเดียวกัน” ร่างบางพูดพลางยิ้มหวานให้ร่างสูง
“นะนะนั่นสิ( =////=)” ฝ่ายร่างสูงหน้าแดงซ่านหันหน้าหนีไปทางอื่น...
“ว่าแต่..” จู่ๆร่างบางก็เปรยขึ้นเบาๆ เรียกความสนใจของร่างสูงได้อย่างดี “ซาสึเกะนี่หล่อนะ..มีแฟนรึยังอะ? ^^?” พร้อมเอฟเฟคเอียงคออย่างน่ารัก...
อ้ากกกก!! อุซึมากิ นารุโตะ! นายพยายามยั่วฉันใช่มั้ย!!! =///[]///=!!
“ยะยังไม่มีหรอก..” แฟนน่ะนะ..ถ้าคู่นอนก็เยอะแยะ :p
“งั้นหรอ น่าแปลกเนอะ...”
“ฉะฉันว่าเข้านอนดีกว่านะ ^^;>” ร่างสูงพูด ก่อนที่ร่างบางจะพยักหน้ารับ
ใช่นอนเถอะ..ไม่งั้นตบะฉันแตกแน่ =w=;;
“ฝันดีนะซาสึเกะ ^^”
“ชะเช่นกันนารุโตะ ^///^” ก่อนที่ทั้งสองจะเข้าสู่ห้วงนิทรา
“ฝันดีนะ..ซาสึคุง.....”
ตัดมาทางชั้น 6 ห้อง PS 101
“นี่นาย...” ชิกามารุเอ่ยเสียงลอดไรฟัน
“ทำไม?” ซึ่งเพนก็ตอบรับ
“ยังจะมาถามอีก! มานอนที่นี่ทำไม! ไปนอนเตียงนายโน่น!! =[]=!” ร่างบางโวยวายเมื่อตอนนี้พวกเขาอยู่ในสภาพที่ชนส่อมาก! (กะแค่ชิกามารุนอนอยู่ แล้วเพนก็นอนกอดชิกามารุเท่านั้นเอ๊ง~ =3=)
“ฉัน-พอ-ใจ” ชัดเลย...
“แต่ฉันไม่พอใจโว้ยย~~ อย่ามาทำตัวน่ารำคาญน่า! ลุกไป!!” ร่างบางยิ่งดิ้นขัดขืน ทว่า.....
“ฮะเฮ้ย! นี่หลับไปแล้วเรอะ!!!” ดวงตาคู่สวยของเจ้าของร่างสูงปิดลงในขณะที่นอนกอดเขาอยู่...
“นายนี่มัน...น่ารำคาญชะมัด!” ร่างบางสบถเล็กน้อย ก่อนจะพยายามลุกออก แต่มือคนหรือปลาหมึกก็ไม่รู้..แกะไม่ออกเลย T^T
“เฮ้อ~ นอนก็นอน นอนมันทั้งยังงี้แหละ...” ก่อนที่ดวงตาจะปิดลง..
‘ชิ..ชิกา..อ่อก! ชิกามารุ...’ หยาดน้ำตาสีใสไหลอาบแก้มเนยนของเด็กหนุ่มเจ้าของอัจฉริยะแห่งตระกูลฮิวงะ
‘นะเนจิ..อย่าตายนะ! นายห้ามตายเด็ดขาด! ฮึก!’ ชิกามารุเอ่ยพลางกุมมือร่างตรงหน้าแน่น
‘อย่าเลย..ดีแล้วล่ะ แค่ก! แบบนี้น่ะ..ดีแล้ว’ เนจิยิ้มบางอย่างอ่อนโยน มือหนาเอื้อมไปจับใบหน้าของร่างบาง
‘ชิกามารุ...ปกป้องฮินาตะ แค่ก!! แทน อ่อก! แทนฉัน..ด้วยนะ’ เนจิฝากฝังน้องสาวของตนไว้ ก่อนที่จะโน้มใบหน้าของร่างบางลงมา..และมอบรอยจูบสุดท้ายของเขา และจูบแรกของชิกามารุไว้
‘ชิกามารุ...ฉัน....’ ประโยคสุดท้ายที่หลุดออกมาพร้อมเสยงฟ้าผ่า..ทำให้ร่างบางไม่ได้ยินคำสุดท้ายจากปากของร่างตรงหน้า...ก่อนที่ดวงตาสีขาวของคนตรงหน้าจะปิดลง
‘เนจิ! ไม่นะ! เนจิ!!!!’ เสียงร้องตะโกนของเด็กหนุ่ม...ดังก้องไปกับเสียงสายฝนที่ค่อยๆโปรยลงมา
“แฮ่ก!!” ร่างบางสะดุ้งตื่นขึ้นมา..พบว่าตัวของเขามีเหงื่อท่วมไปหมด
“เป็นอะไร?” เสียงทุ้มของคนคนหนึ่งทำเอาร่างบางแทบส่ายหน้าไม่ทัน
“เปล่า...” ไม่ทันได้พูดจบ มือหนาของคนตรงหน้าโอบร่างบางไว้ราวกบปลอบประโลม
“นอนเถอะ...” คราวนี้ไม่มีการขัดขืนแต่อย่างใด ร่างบางปิดตาลงและอธิษฐาน...
ขออย่าให้เหตุการณ์นั้นกลับมาหลอกหลอนผมอีกเลย....
“อย่าห่วงเลย..ตราบใดที่ฉันยังมีชีวิตอยู่ จะไม่มีใครแตะต้องนายได้...”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ลงแล้วนะครับ =w=
ถามจริงมีใครแอบเสียวบ้างว่าผมจะไม่ลง....
คือเมื่อคืนผมลืมลงตัวอย่าง(ล่อ)น่ะครับ =w=
แต่วันไหนที่ไม่ได้ลงตัวอย่าง...วันต่อมาอาจจะไม่ลงก็ได้ =w=;;
ล้อเล่นคร้าบ~ บางวันที่ลงไม่ได้ไรต์จะมาแจ้งไว้เอง~
GG ..
ความคิดเห็น