เกมส์ในโรงพยาบาล

ลำดับตอนที่ #2 : โรงพยาบาล

............ผมได้มาอยุ่ในโรงพยาบาบแห่งนึง...คิดนะว่าทุกโรงพยาบาลมันต้องเปนสีขาว....
แล้วนี่มันอะไรกัน!!!!! ทำไม ขนาดพื้นยังสีดำเลย มองไปทางไหนก้อสีดำ กระจกก้อติดฟีลม์สีดำสนิท..
นี่ใช่โรงพยาบาลแน่หรอ??...........ผมสงสัยมาก จนอยุ่ๆก้อมีคนใส่ชุดดำมาทัก
"สวัสดีครับ...คุณเปนไคหรอครับ ถึงมาโรงพยาบาลนี้ได้??"
"เอ่อ....จดหมาย..."
"อ้อ..งั้นเจ้าก้อคือท่านปาณัสม์???"
"อ่า..ครับ"
ผมแปลกใจเล็กน้อย...ทำไมพวกนี้ถึงพูดจาภาษาเก่าๆแบบนี้นะ?
"งั้นข้า.....ขออธิบายเลยนะครับ..อ้อ ต้องใช้ภาษาเหมือนพวกข้าด้วยนะ?"
"เข้าใจครับๆ..."
"ที่นี่คือโรงพยาบาลเดธซิตี้...ซึ่งจะมียมทูตเท่นั้นที่อาศัยอยุ่ ส่วนมนุษย์ที่มีคือผู้ถูกเลือกว่าจะตายหรือจะอยุ่
ส่วนมนุษย์ที่มาช่วยนี่...จะอยุ่ได้แค่ห้องผู้ป่วยที่มนุษย์รู้จักเท่านั้นครับ เข้าใจนะครับ"
"อืม...."
"ว่าแต่ผู้ป่วยของเจ้า...คือท่านผู้ใดครับ?"
"เนย...น้องข้า.."
"อ๋อ อยุ่ห้องนี้ครับ แต่ห้องนี้จะสดใสหน่อย เพราะน้องเจ้าชอบสีสดใส มีแต่ห้องนี้ที่สดใสที่สุดแล้ว"
"ผมเข้านะครับ..."
แกร๊ก....ปัง
เสียงปิดประตูดังขึ้น...ผมน่ะคิดว่า ห้องนี้น่ะหรอที่สดใสที่สุดแล้ว
พื้นผนังห้องเปนสีน้ำเงินเข้ม พรมสีดำ แก้วน้ะหรือน้ำต่างๆก้อสีดำไปหมด...ผมลองเปิดเข้าห้องน้ำดู...
ห้องน้ำเปนสีน้ำเงินอ่อนๆ...ผมลองเปิดน้ำดู....น้ำดำ!!!!!!!!!
"เจ้า!!!! อย่าแตะ!!!!!O_O"
"อ๊ะ!!!"
ท่านผู้นั้นที่ยืนคุยกันเมื้อกี้มาฉุดผมออกจากน้ำดำนั่น
"ข้าว่าแล้ว...ว่าเจ้าต้องสำรวจ...ปาณัสม์= ="
"เจ้าชื่ออะไร ข้ายังไม่รู้จักเลย"
"จิงสิ ข้าก้อลืมไป ข้าชื่อเซย์นะ"
"อืมเซย์...ว่าแต่น้ำดำนี่มันคืออะไร?"
"น้ำกรดครับ? ทำไมหรอ"
เฮ้ย....น้ำบ้าอะไรเปนกรด ตลกและ= =
"แล้วน้ำกินนั่นล่ะครับ?"
"ก้อน้ำกรดนั่นแหละ"
แล้วจะเอามาเปนน้ำกินทามมายยยย= =;
"แล้วมันจะกินยังไงล่ะครับ?"
"เอ่อ..น้ำนี่สำหรับผู้ป่วยเท่านั้นครับ เพราะว่าจะได้ทรมานมากๆเข้าไปอีก...ส่วนน้ำกินเจ้าจะอยุ่ในตู้เย็น
ห้องอาบน้ำจะอยุ่ตรงนี้นะครับ มันคือประตูลวงน่ะ ส่วนน้ำกินผู้ป่วย มันจะไม่หมดไปในเหยือกนั่นตลอดกาล"
......= =นี่มันโรงพยาบาลยมทูตหรือโรงพยาบาลทรมานผู้ป่วยฟะ = =
"ไม่เหนต้องทำถึงขนาดนี้เลย...."
"ไม่ได้หรอกครับ ไม่งั้นจะสร้างเกมส์นี้ขึ้นมาทำไมล่ะ?"
ชิ!...น้องผมจะทรมานงั้นหรอ..ถ้านี่โลกเรานะจะทุบคามือเลยย...
"งั้นเรอะ...."
"เจ้าอย่าโกรธข้าเลย ตอนนี้พี่ชายข้าได้ไปอยุ่ในโรงพยาบาลน้ำกรดผีสิงแล้ว..."
ห้ะ? เมืองบ้าอะไรกันแต่ละโรงมีแต่โรงทรมานผู้ป่วยทั้งนั้นเลย= =
"แล้วทำไม?..."
"เพราะข้าช่วยพี่ไม่ได้..ที่นี่กำหนดหั้ยช่วยผู้ป่วยได้ภายใน1เดือนคือ...ต้องไปหาเลือดของดอกลิลลี่สีดำมา
แล้วคั้นออกมาเปนเลือดผสมน้ำกรดแล้วหั้ยผู้ป่วยกิน..ก้อจะกลับไปบ้านได้ ที่นี่1เดือนเท่ากับเวลาโลกมนุษย์
5นาที แต่ข้าทำไม่ได้ ข้าพยายามหาดอกลิลลี่นั้นเจอแล้วแต่ก้อช้าไปที่จะหั้ยกิน..."
"...ที่ช้าไปน่ะผ่านไปกี่นาที"
"1วินาที...ข้าไม่น่าเดินกลับมาเลย...."
ห้ะ? เรื่องจิงใช่มั้ย แค่ผ่านไป1วินาทียังไม่หั้ย?
"เอ่อ...ถ้าข้าเปนเหมือนเจ้าล่ะเซย์.."
"เจ้าจะไม่ได้กลับไปยังโลกของเจ้าอีกต่อไป..."
"ไม่จริง......"
"จริง.....ข้ามีแขกพิเศามาด้วยนะ"
"ไค?"
"อองฟรอง....แฟนเจ้าไง? จำได้มั้ยที่อยุ่ๆก้อหายไปน่ะ"
"ก้อแค่วันเดียวเองนี่"
"แต่ถ้าที่นี่เปนเกือบ5ปีเชียวนะ"
"อองฟรอง...เจ้าอยุ่ไหนน่ะ?"
ผมร้องเรียกแฟนผม...ผมอยากเจอหน้าเทอ...
"นั่นไค? ไคเรียกข้า"
"ข้าไง ข้าปาณัสม์เอง"
"พี่ณัสม์....."
"อ้อ ข้าลืมบอกไปนะ...อองฟรองเปนแฟนข้าไปแล้ว..ขอโทดนะ"
คำพูดสั้นๆของเซย์ทำหั้ยผม ใจวูบไปทันที...มันอะไรกัน?
"ฟรอง...ไม่จิงใช่มั้ย"
"จิงค่ะ....พี่ณัสม์"
"เจ้า.....กล้าทำร้ายข้าหรอ?"
"แต่เจ้าพี่ก้อไม่ได้บอกนี่คะ? ว่าอย่านอกใจ"
"ข้าบอกเปนล้านรอบแล้ว...แต่เจ้าไม่ฟัง!"
"แต่ไม่ใช่ที่นี่...เจ้าบอกในโลกเก่าของข้า ไม่ใช่โลกนี้"
"แต่มันก้อมีสิทธิ์เหมือนกัน!"
"เจ้าพี่...ข้าขอร้อง เราเปนแค่เพื่อนกันเถอะ"

"ข้า....ข้าจะทำได้ไง เมื่อวานเรายังรักกัน วันนี้มีแฟนใหม่แล้วทิ้งข้าเปนเพื่อนสนิทเลยเรอะ!!!!"
"นั่นมันโลกเก่า..ที่เราเคย'รักกัน'แต่นี่ไม่ใช่โลกนั้น ข้าขอร้องเถอะเจ้าพี่"
ก้อ...ผมทำใจได้ซะที่ไหนกันเล่า
"ข้า...ขอใช้เวลา"
"เจ้าพี่...ตัดสินใจตอนนี้เถอะ"
"ข้าจะตัดสินใจตอนไหนก้อเรื่องของข้า! เจ้าไม่ต้องยุ่ง!!!!!"
"ข้าว่า...เจ้าต้องเปนผู้ป่วยต่อไปแน่เลย ณัสม์-*-"
"งั้นข้าขอถามนะเซย์..ส่วนฟรอง เจ้าหุบปากซะ!"
"ค่ะ...เจ้าพี่ณัสม์"
"ทำไมน้องข้าถึงต้องเปนผู้ป่วย?"
"เพราะน้องเจ้ากำลังอกหักกับผู้ชายที่ตัวเองหลงรัก แต่ท่านนั้นปฏิเสธน้องเจ้า น้องเจ้าก้อเลยถูกมาเปนผู้ป่วยนี่ไง"
"แล้วข้าจะได้เปนผุ้ป่วยมั้ย"
"ข้าก้อไม่แน่ใจ...แต่เจ้ารุสึกจะเจบปวดนะ"
"ข้ารุสึกว่าข้าโดนเข็มแทงหัวจัยอยุ่น่ะ"
"........."
รุสึกอองฟรองจะเจ็บมิใช่เล่น หึ!
"...ข้าว่าข้าไปดีกว่า"
"เดี๋ยวสิเซย์....อุ๊บ!"
"เทอไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น!!!!"
"กรี๊ดดด วาจาหยาบคายมาก"
"แล้วทำไมหา!!!! ทีแต่ก่อนเทอไม่เคยพุดเหมือนผมรึไง? หา!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
"ข้า....ข้าขอโทษ"
"ขอโทษแล้วมันหายเจ็บมั้ย ตอบข้ามาซิ มันหายเจ็บมั้ย!!!!!!"
ตอนนี้ผมแทบเสียสติ ผมไปโรงพยาบาลบ้าเลยได้นะนั่น ตอนนี้ผมคลั่งมากไปแล้ว...
"""""""