SIN HUNTING เกมประหารบาป

ลำดับตอนที่ #6 : Step 1 : ประธานนักเรียนผู้ลวงหลอก

     "เอ่อ นี่ลิลิธ"

     เด็กหนุ่มผู้ใส่ชุดเสื้อแจ็คเก็ตสีแดงคนหนึ่งเอ่ยขึ้นมา ในมือของเขาถือสมุดจดและกระดาษรายงายที่ว่างเปล่าหลายแผ่น สีหน้าของเขาดูเหมือนจะคาดหวังอะไรบางอย่างจากเจ้าของชื่อ

     "ว่าไง เจด"

     เด็กสาวผมยาวสลวยสีน้ำเงินอมดำบอก เธอนั่งเท้าคางแล้วเอามือหมุนปากกาไปมา ก่อนลิลิธจะใช้ดวงตาสีน้ำเงินดำมองออกไปยังนอกหน้าต่าง ตอนนี้เป็นเวลาพักเที่ยงแล้ว เลยมีเหล่านักเรียนมากหน้าแปลกตา ออกมาเล่นเตะบอลกันตรงสนามกีฬา เสียงเชียร์และเสียงโห่ดังลั่นจนเธอรู้สึกรำคาญใจ

     "อ่า...ก็พอดีฉันมีงานที่มันยากนิดหน่อยน่ะ เลยอยากขอให้เธอช่วยสักหน่อยได้มั้ย?"

     เจดบอกด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน ข้างๆตัวเขายังมีเพื่อนแว่นอีกคนหนึ่งยืนกอดอกอยู่ไม่ห่าง

     "ช่วยงั้นเหรอ?"

     ลิลิธหมุนตัวมาทางเจด ทำให้เขาเห็นเรือนหน้าที่งดงามราวกับนางฟ้านางสวรรค์ของเธอ เด็กสาวผู้นี้ใส่เสื้อแขนยาวสีดำและกางเกงแลคกิ้งสีเดียวกัน เธอเอามือดึงแขนเสื้อข้างหนึ่งขึ้นเพราะรู้สึกร้อนๆ และนั่นจึงเผยผิวขาวราวกับหิมะออกมายั่วยวนหัวใจของนายเจดในทันที

     ซึ่งเด็กหนุ่มต้องเอามือดึงคอเสื้อตัวเองเบาๆเป็นการวางมาดเล็กน้อย เมื่อครู่เขาแอบชำเลืองมองไปที่หน้าอกและระหว่างขาของลิลิธด้วย และนั่นมันก็ทำให้เขาโดนสายตาจิกกัดจากหล่อนในทันที

     "คือ...พอดีห้องเรียนของฉันมันให้ทำรายงานเกี่ยวกับประวัติศาสตร์น่ะ ฉันก็เลยอยากจะ..."

     ยังไม่ทันที่เจดจะพูดจบ ลิลิธก็ยกมือขึ้นมาขัดเอาไว้ก่อน

     "ฉันไม่สนว่างานของนายมันจะเป็นอะไรหรือยากแค่ไหน...แต่คนระดับฉัน จะไม่รับงานที่ให้ค่าจ้างราคาถูก"

     ลิลิธบอกก่อนจะควงปากกาเล่นไปมา ซึ่งเจดก็กระตุกคิ้วออกมาทีหนึ่ง ก่อนเขาจะถอนหายใจแบบยอมๆไปก่อน

     "โอเค เธออยากได้เท่าไหร่"

     เจดเป็นฝ่ายเสนอให้เธอคิดค่าจ้าง เขาลองนับเงินในกระเป๋าดูและคิดจากความเหมาะสมมาก่อนแล้วด้วย ดังนั้นค่าจ้างที่ลิลิธจะคิดนั้น มันก็ไม่น่าจะแพงมากสักเท่าไหร่

     เด็กสาวได้ยินดังนั้นก็หยุดควงปากกา เธอชูฝ่ามือน้อยๆขึ้นมาอย่างช้าๆ

     "ห้าร้อย"

     "ห...ห้าร้อย!"

     ลิลิธพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะหันกลับมาควงปากกาต่อไป สายตาของเด็กสาวมองตรงไปยังกระดานไวท์บอร์ด ที่เขียนบทเรียนในชั่วโมงเมื่อสักครู่เอาไว้

     "เฮ้! ตั้งห้าร้อยนี่มันแพงเกินไปนะ ฉันดูยังไงๆรายงานนี้มันก็น่าจะใช้ไม่เกินสองร้อยไม่ใช่เหรอ?"

     "นั่นมันราคาของนาย...แต่นี่น่ะราคาของฉัน"

     เด็กสาวพูดแบบไม่สนใจว่าเจดจะมีท่าทีขุ่นเคืองสักแค่ไหน ตอนนี้หากเงินแค่ห้าร้อยยังไม่มีปัญญาจะควักออกมา ก็จงอย่าหวังว่าเขาจะได้รับความช่วยเหลือใดๆจากเธอ

     "ลิลิธ! ทีเมื่อปีก่อนฉันยังไปช่วยงานของเธอตั้งเยอะตั้งแยะ ตอนนั้นฉันลงทุนลงแรงไปตั้งเยอะเชียวนะ!"

     "แล้วปีก่อนมันเหมือนกับปีนี้มั้ยล่ะ?"

     "นี่เธอ!!"

     เจดตั้งใจจะเดินเข้าไปขยุ้มคอเสื้อเด็กสาว แต่ตอนนั้นตัวเองก็โดนเพื่อนแว่นรั้งมือเอาไว้ก่อน ซึ่งขณะนั้นลิลิธก็วางปากกาลงกับโต๊ะ พลางล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงอย่างช้าๆ

     "พอเถอะน่าเจด ฉันว่ายังมีคนอื่นๆที่น่าจะช่วยนายได้อยู่นะ"

     "ชิ! จำเอาไว้เลยนะลิลิธ คนที่ได้ดีแล้วลืมคนอื่นแบบเธอน่ะ ทำยังไงชาตินี้ก็ไม่มีวันเจริญหรอก!!"

     เจดพูดทิ้งท้ายเอาไว้ ก่อนจะเดินไปเปิดประตูห้องแล้วกระแทกปิดใส่แบบไม่พอใจ โดยเพื่อนแว่นคนนั้นก็หันมาเหลือบมองที่ลิลิธ ก่อนเขาจะดันแว่นตาเบาๆแล้วค่อยกล่าวอะไรออกมา

     "เอามันออกมาเถอะ ลิลิธ ฉันรู้ว่าเธอมีอะไรอยู่ในมือ...และฉันอยากรู้ว่าอะไรมันดลใจให้เธอหันของแบบนั้นมาหาพวกเรา"

     นายแว่นคนนั้นถาม ซึ่งลิลิธก็ไม่มีอะไรจะตอบ เธอเพียงแค่ล้วงมือซ้ายที่กำสนับมือทองเหลืองออกจากกระเป๋ากางเกง ก่อนเด็กสาวจะใช้นิ้วหมุนควงสนับมือเล่นแบบไม่คิดอะไรมาก

     "ไม่ต้องรู้อะไรนั่นแหละดีแล้ว"

     "...เธอเปลี่ยนไปนะลิลิธ ฉันจำได้ว่าเมื่อปีก่อนเธอไม่ใช่คนแบบนี้"

     "แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ไง"

     เด็กสาวตอบสั้นๆได้ใจความ เจ้าพวกนี้คงจะไม่รู้หรอก ว่าปีก่อนนั่นน่ะคือตัวเธอที่เสแสร้งแกล้งเป็นคนดี แต่พอความจริงเปิดเผยออกมาก็ยอมรับไม่ได้อย่างงั้นหรือ? หึ...ช่างเป็นพวกคุณหนูที่อ่อนต่อโลกเสียจริงนะ

     นายแว่นคนนั้นแอบถอนหายใจออกมา เขาขยับแว่นตาอีกครั้งหนึ่ง

     "เรายังเป็นเพื่อนกันอยู่หรือเปล่า ลิลิธ"

     เด็กสาวใช้หางตามามอง ก่อนจะลากสายตากลับไปยังกระดานไวท์บอร์ดอีกครั้ง เธอตอบกลับไปโดยไม่แม้แต่จะหันมาหาอีกฝ่าย

     "ถ้าจะให้ตอบเพื่อความสบายใจก็คงใช่...แต่ถ้าเอาจริงๆล่ะก็ พวกนายไม่ใช่เพื่อนของฉัน"

     นายแว่นคนนั้นถึงกับคิ้วกระตุกแรงๆ เขาเม้มริมฝีปากก่อนจะสะบัดหน้าไปอีกทาง

     "เอางั้นก็ได้คุณประธานนักเรียน! ตอนนี้เราเป็นคนห่างไกลกันแล้วก็ได้!"

     เขากระแทกเสียงใส่ก่อนจะเดินออกไปจากห้องเรียนนั้นๆ ซึ่งลิลิธที่มองตามไล่หลังก็เอียงคอเบาๆ นี่แหละนะ พวกที่ชอบคบคนแค่เปลือกนอก แต่ไม่เคยจะมองเข้าไปยังภายใจจิตใจกันแบบจริงๆ

     ลิลิธโยนสนับมือทองเหลืองเล่นไปมา ดวงเนตรสีน้ำเงินดำนั้นสะท้อนภาพกับอาวุธประจำกายของเธอ แต่ในทันใดนั้นเอง สนับมือทองเหลืองก็ตกหล่นสู่พื้น แล้วร่างของเด็กสาวผู้เป็นถึงประธานนักเรียน...ก็หายสาปสูญไป