คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : แกะแพะ - MarkBam 1
“แค่ก แค่ก”เสียงไอดังขึ้นทำลายความเงียบกลางห้องสอบ ไม่ใช่เพียงแค่ครั้งสองครั้ง แต่มันหลายครั้งจนเพื่อนร่วมห้องสอบหันมาทำหน้าเอือมใส่เจ้าของเสียงไอที่แกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้นั่งทำข้อสอบไปเนียนๆ
“หมดเวลาทำข้อสอบ ขอให้นักเรียนวางดินสอ เตรียมตัวส่งกระดาษคำตอบค่ะ” เสียงอาจารย์ประจำห้องประชาสัมพันธ์ดังขึ้นบ่งบอกว่านักเรียนสามารถออกไปหาข้าวกินไปอ่านหนังสือไปทำอะไรก็เรื่องของนักเรียนได้แล้ว
ร่างบางในชุดนักเรียนกางเกงน้ำเงินขาสั้นนั่งบิดขี้เกียจไปมา ก่อนจะหลุดไอออกมาอีกครั้ง ก่อนบ่นงุ้งงิ้งกับตัวเองจนไม่ได้สังเกตเห็นว่ามีใครบางคนแอบหันมามองพร้อมส่งรอยยิ้มน่ารักมาให้
“แกขอนี้แกตอบเหมือนชั้นป่ะ ฉันตอบผิดแน่เลยอ่ะ โหยย” เสียงบ่นเรื่องข้อสอบดังขึ้นพร้อมกับความวุ่นวาย
“คยอมมมม งือออ” เจ้าของเสียงไอวิ่งงอแงออกมาจากกลุ่มเด็กนักเรียนหญิงที่มัวแต่ยืนบ่นเรื่องข้อสอบ จะบ่นอะไรกันนักกันหนา มันผ่านมาแล้วป่ะ กลับไปแก้ไม่ได้แล้วป่ะ บ้าบอ
“ว่าไงแบม ทำข้อสอบได้มั้ย หิวรึยัง” อ้าแขนรับเพื่อนตัวเล็กเข้ามาในอ้อมกอดท่ามกลางสายตาสาววายและผู้ชายอีกมากมาย แต่ถามว่าทั้งสองแคร์มั้ย บอกเลยว่า ไม่อ่ะ 5555555555
“ฮืออ” แบมแบมจับเสื้อนักเรียนด้านหลังของร่างสูงแน่นพร้อมกับส่ายหน้าถูจมูกกับเสื้อนักเรียนสีขาวสะอาดตา
“สกปรกว่ะแบม จะเช็ดขี้มูกก็บอกกันดีๆดิ”ไม่ได้ตั้งใจจะว่า เค้าก็แค่ห่วงเสื้อผ้าที่ใส่มาแค่นั้นเอง...
ล้อเล่น จริงๆเค้าแค่อยากให้แบมใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดของเค้าก็แค่นั้น
“ก็น้ำมูกมันไหลอ่ะ ไอด้วย พอแบมไอทีนะ เพื่อนในห้องหันมามองกันพรึบเลย”แบมแบมดันตัวเองออกจากเพื่อนสนิท หยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าเสื้ออีกคนมาสั่งน้ำมูก คนเป็นเพื่อนได้แต่ยืมมองขำๆกับการกระทำของร่างเล็กที่อยู่ๆก็ป่วยซ่ะงั้น สงสัยเพราะอากาศที่เปลี่ยนแปลงบ่อยเลยทำให้เพื่อนตัวเล็กของเค้าทั้งไอทั้งมีน้ำมูก
“งั้นไปกินข้าวกันแล้วค่อยไปหายาที่ห้องพยาบาลมากินล่ะกัน” ยูคยอมเดินนำแบมแบมไปยังร้านข้าวร้านประจำที่เค้าแอบมาสั่งไว้แล้ว
“แก ยูคแบมแอดแทคอีกแล้ววว โอ๊ยยย ฟินโว๊ยยย”สาววายหลายคนที่เดินผ่านไปมาเห็นยูคยอมกับแบมแบมต่างก็ฟิคกับความน่ารักของสองเพื่อนสนิท
“ขอให้นักเรียนเข้าห้องสอบค่ะ หากเข้าสายเกิด15นาทีจะไม่มีสิทธิสอบนะคะ”
เสียงประกาศดังขึ้นอีกครั้ง นักเรียนหลายสถาบันเริ่มถยอยเข้าห้องสอบ รวมถึงร่างเล็กของแบมแบมที่เดินเข้าห้องมาพร้อมกับผ้าปิดปากและแผ่นเจลลดไข้ที่แปะไว้บนหน้าผาก แบมแบมไม่ได้อยากแปะหรอกนะไอแผ่นลดไข้เนี่ย เค้าไม่ได้มีไข้ซ่ะหน่อย แต่โดนอาจารย์ห้องพยาบาลสั่งให้แปะเนี่ยสิ ขืนไม่แปะได้โดนบ่นหูชาแน่
“เอ่อ...แฮะๆ”รอยยิ้มเจือนปรากฏใต้ผ้าปิดปากที่ปิดไปเกือบครึ่งหน้า แบมแบมพาตัวเองเดินมายังโต๊ะที่มีชื่อของเค้าแปะอยู่มุมโต๊ะ
“ให้” เจ้าของรอยยิ้มน่ารักวางกระปุกยาอมลงบนโต๊ะของแบมแบม
ใบหน้าน่ารักภายใต้ผ้าปิดปากเงยมองผู้ชายตัวสูงในชุดนักเรียนกางเกงสีดำ
ใจผมนี่สั่นเลย
ทำไมหล่อจังว่ะ น้องแบมอยากได้ ;^;
เอายาอมมาให้แบบนี้นี่อ้อยน้องแบมป่ะเนี่ยย
“เอ่อ...” ยังไม่ทันได้ขอบคุณ อาจารย์คุมสอบก็ไล่ให้คนใจดีที่เอายาอมมาให้ผม ไปนั่งประจำที่
คนป่วยนั่งติดกำแพงโต๊ะที่สาม คนใจดีนั่งแถวกลางโต๊ะแรก
ผมนั่งมองผู้ชายใจดีได้สักพักหลังทำข้อสอบเสร็จ แสดงว่าคนใจดีคนนี้ต้องสอบคาบเช้าห้องเดียวกับผมแน่ๆ ถึงได้รู้ว่าผมป่วย ระหว่างทำข้อสอบบางทีที่ผมไอ ผู้ชายคนนี้ก็จะหันมามองพร้อมกับยิ้มขำใส่
ทุกครั้งที่เค้ายิ้มมาให้ ใจผมก็เต้นแรงทุกที
ทำไมมือต้องสั่นด้วย นี่ผมฝนคำตอบไม่ถูกแล้วนะ
คนอะไรใจดี หน้าตาก็ดี แถมยังยิ้มน่ารักอีก น้องแบมฟินน น้องแบมอยากได้
“หมดเวลาทำข้อสอบ ...” อาจารย์ประชาสัมพันธ์ยังคงทำหน้าที่ของตัวเองต่อไป นี่ถือว่าประกาศน้อยแล้วนะ
ผมนี่โคตรรำคาญเลย สอบๆอยู่แล้วชอบประกาศนู้นนี้นั้นอยู่ซ้ำๆเนี่ย
“นาย” ทันที่อาจารย์ให้ออกจากห้องผมก็รีบเดินเข้าไปหาผู้ชายใจดี
“มาร์ค” เรียกใครว่ะ
“ไม่ๆ เราชื่อแบมแบม” ใครบอกเค้ากันนะว่าผมชื่อมาร์ค แล้วทำไมเค้าต้องหัวเราะผมด้วย
“เราหมายถึง เราอ่ะชื่อ มาร์ค” มาร์คพูดจบก็เอาดินสอสองบีมาเขกหัวผมเบาๆ
“อ่อ...”
เขิน
“แบมแบม”
“หืม” มาร์คเรียกผม ผมกำลังเก็บของใส่ถุงกระดาษใบเก่งของผมอยู่ครับ แต่ยาอมที่มาร์คให้มาอ่ะ อยู่ในกระเป๋าเสื้อข้างซ้าย
อยากเก็บไว้ใกล้ๆหัวใจ
“ยาอมที่มาร์คให้ไปอย่าลืมกินให้หมดนะ” มาร์คยกมือขึ้นมาจับที่กระเป๋าเสื้อผม เค้าจะรู้ไหมนะว่าใจผมเต้นแรงแค่ไหน
“ขอบคุณนะมาร์ค แบมจะกินให้หมดเลย” ผมยิ้มตอบมาร์คจนแก้มอูมของผมยกขึ้น อยู่ๆมาร์คก็ยื่นมือมาหยิกแก้มผมแล้วลูบเบาๆ
“ดีมากครับ” มาร์คปล่อยมือแล้ว มาร์คกำลังจะเดินไปแล้วแต่ก็ยังไม่ยอมเดินไป ผมยืนมองอยู่ที่เดิม หยิบถุงกระดาษที่ผมใช้ประจำขึ้นมาถือ
“เอ่อ...แบมเดินไปทางหน้าโรงเรียนรึเปล่า” มาร์คหันมาถามผม ผมเลยพยักหน้าตอบกลับไป เพราะยังไงก็ต้องไปเจอยูคยอมที่หน้าโรงเรียนอยู่แล้ว
“’งั้นเดินไปพร้อมมาร์คมั้ย มาร์คก็ไปหน้าโรงเรียน” อยากเดินด้วยก็บอกดิมาร์ค
ผมเดินไปหามาร์คแล้วดึงมือมาร์คให้เดินตามมาด้วยกัน
“เดินกับแบมคนมองเยอะหน่อยนะ ฮะๆ ดูหน้าแบมด้วย ทั้งผ้าปิดปาก ทั้งแผ่นเจลลดไข้”
ผมปล่อยมือจากมาร์คแล้วครับ ไม่ใช่อะไรนะ เขิน คำเดียวสั้นๆเลย
ระหว่างทางจากตึกในสุดที่ผมสอบกับหน้าโรงเรียนก็เกือบไกลอยู่ครับ โรงเรียนผมจัดว่าเดินเมื่อย - -
“เค้ามองเพราะมาร์คหล่อต่างหาก”
#ผมนี่ยืนขึ้นเลย โอ้โห...ใครจะคิดล่ะครับว่าคนใจดีจะหลงตัวเองขนาดนี้
“หลงตัวเองว่ะมาร์ค”
แล้วใครจะคิดว่าที่มาร์คพูดแบบนั้นเพราะอยากให้แบมแบมมั่นใจขึ้นต่างหาก
เค้ารู้ว่าคนตัวเล็กน่ะอายที่เดินไปไหนก็มาแต่คนมองหน้าที่มีทั้งผ้าปิดปากและแผ่นเจลลดไข้ เด็กนักเรียนที่เดินผ่านไปมาคงจะคิดกันว่า ป่วยขนาดนี้ยังจะลากสังขารมาสอบนะ แต่นั้นคือความคิดของเด็กนักเรียนบางคน อีกความคิดของเด็กนักเรียนที่เดินผ่านคนทั้งคู่แล้วกันมามองก็คงเพราะ ความน่ารักของคนตัวเล็กที่เดินแปะแผ่นเจลลดไข้ กับคนตัวสูงหน้าตาดี นักกีฬาคนดังของโรงเรียนฝั่งตรงข้าม พอสองคนนี้เดินด้วยกันแล้วรังสีความวายมันแผ่ออกมา
โคตรน่าจิ้นเลยมึงงงงง
แบมแบมยืนรอยูคยอมอยู่หน้าโรงเรียน โทรไปหาก็ได้คำตอบว่าอาจารย์ให้ช่วยถือของไปเก็บที่ห้อง มาร์คเลยอาสาที่จะยืนรอเป็นเพื่อน ร่างเล็กยืนจิ้มไอโฟนรู้สึกถึงแรงดึงขากางเกง ก้มลงไปมองก็เจอใบหน้าหล่อมองมาอย่างดุๆ
“หือ อะไรหรอมาร์ค”
“นั่งลง” ดึงกางเกงนักเรียนขาสั่นสีน้ำเงินเบาๆ เจ้าของกางเกงก็นั่งลงอย่างว่าง่าย
“แบมแบมถ่ายรูปกัน” อยู่ๆมาร์คก็หันมาชวนคนตัวเล็กข้างๆให้มาถ่ายรูปด้วยกัน
นี่มาร์คต้วนไม่ได้มีแผนอะไรเลยนะ
“เอาโทรศัพท์แบมถ่ายนะ มาร์คไม่ได้เอามา” มาร์คต้วนคนเนียนขยับเข้าไปใกล้คนตัวเล็กที่นั่งพยักหน้าหงึกหงัก
น่ารัก
“ได้สิ แต่แบมใส่ผ้าปิดปากอยู่อ่า ก็ไม่เห็นหน้าแบมอ่ะดิ” แบมแบมเบ้ปากแต่ก็เปิดแอพกล้องถ่ายรูป ก่อนจัดท่าหามุมถ่ายรูป
“มามาร์คถือให้ แบมถือแล้วมาร์คไม่หล่อเลยอ่ะ มาๆมาร์คถือเอง”พ่อคนแขนยาวยื่นมือไปจับมือของแบมแบมอย่างเนียนๆ ทำเป็นหามุมหาแสง แต่จริงๆแต่เนียนจับมือคนตัวเล็กแค่นั้นแหละ บอกแล้วว่ามาร์คต้วนไม่ได้มีแผนอะไรเลย
สุดท้ายถ่ายเล่นกันไปเกือบ50รูป
นี่เพิ่งรู้จักกันนะ แล้วถ้าคบกันนี่รูปไม่ล้นเลยหรอ
“แกนั้นมาร์คต้วนโรงเรียนเราป่ะ แล้วคนข้างๆนั้นใครอ่ะ น่ารักอ่ะ”สาวววายกลุ่มใหญ่เดินผ่านมาร์คกับแบมแบมที่นั่งถ่ายรูปแถมหัวเราะเล่นกันอย่างฟิน
“อ่ออ คนนั้นอ่ะแบมแบม คู่จิ้นยูคแบม แบมแบมแม่งโคตรน่ารักอ่ะ ขี้อ้อนด้วย ผู้ชายส่วนใหญ่อ่ะชอบแบม แต่ไม่กลาเข้ามายุ่งเพราะคิมยูคยอม เพื่อนซี้แบมแบมอ่ะ นู้นไงๆๆ”
“ยูคยอมเดินมานู้นแล้วแก”สาววายอีกคนในกลุ่มพูดขึ้นมา เด็กนักเรียนหญิงกลุ่มใหญ่แกล้งทำเป็นยืนรอรถอยู่ฝั่งตรงข้ามมาร์คกับแบมแบม ไม่ได้อะไรนะ แค่รอฉากฟินเฉยเฉยย
“แบมแบม” ร่างสูงของเพื่อนซี้ตะโกนเรียกแบมแบมที่นั่งหัวเราะอยู่กับผู้ชายต่างโรงเรียน
“คยอมมมม มาถ่ายรูปกัน” น้ำเสียงสดใสติดอ้อนตอบกลับไปยังเพื่อนสนิทที่เดินมาหยุดอยู่ข้างๆ
วูบนึงที่มาร์คกับยูคยอมเผลอสบตากันผ่านหน้าจอโทรศัพท์เครื่องหรูของแบมแบม มาร์คส่งยิ้มเป็นมิตรให้ยูคยอม
“แบมจะไม่แนะนำเพื่อนใหม่ให้ยูครู้จักหน่อยหรอ” ยูคยอมขัดขึ้น แบมแบมหันมองเพื่อนสนิทก่อนจะล็อคโทรศัพท์
แนะนำมาร์คให้รู้จักกับยูคยอม
“คยอม นี่มาร์ค มาร์คนี่ยูคยอม เพื่อนสนิทแบมแบมเอง”พูดด้วยน้ำเสียงสดใส แต่ดันไอออกมาตอนพูดจบ
“ยินดีที่ได้รู้จักนะมาร์ค”
“เช่นกันนะยูคยอม”
“เฮ๊ย ไอมาร์ค เมื่อไหร่มึงจะกลับครับ พวกกูรอมึงนานล่ะนะ โทรมาก็ไม่รับ มีโทรศัพท์ก็หัดใช้ซ่ะบ้างนะครับ ไอ้...”เสียงบ่นยาวเยียดของแจ็คสันหวังเพื่อนรักตัวเล็กของมาร์คดังขึ้น แต่ก็ถูกขัดด้วยเสียงนิ่งๆของยูคยอม
“คนอะไรเป็นแพนกวิน”
“คนอะไรเป็นหมี”
คนตัวสูงโปร่งก้มลงมองหน้าคนมาใหม่ไซด์มินิอย่างหาเรื่อง แจ็คสันเองก็ยืนเท้าเอวเงยหน้ามองไอ้เด็กหมีอย่างหาเรื่องเช่นกัน
“จ้องกันมากๆระวังท้องนะพวกมึง” เสียงมาร์คเอ่ยแขวะแพนกวินน้อยกะหมียักษ์ จนแบมแบมที่ยืนดูรูปอยู่ยังเงยหน้าขึ้นมาหัวเราะ
“ไอ้มาร์ค/มาร์ค”
“แบมแบมครับ เดี๋ยวแบมส่งรูปที่ถ่ายกันวันนี้มาให้มาร์คด้วยได้มั้ยครับ”มาร์คหันหนีหมีกะแพนกวินมาสนใจคนตัวเล็กที่ยืนหัวเราะคิกคักอยู่ที่เดิม
“ได้สิ แล้วมาร์คจะให้แบมส่งให้ยังไงอ่ะ”
เข้าแผนที่สองของมาร์คต้วน
“อืม...ไลน์หรือเฟสก็ได้”
“งั้นเอาไลน์มาร์คมา เดี๋ยวแบมแอดไป”แบมแบมกดเช้าโปรแกรมไลน์ ก่อนส่งโทรศัพท์ให้มาร์ค
“’งั้นเอาเฟสไปด้วยนะ เผื่อส่งในไลน์มีปัญหา” มาร์คต้วนคนเนียนจัดการใช้เฟสแบมแบมแอดเฟสตัวเอง ไม่ใช่แค่นั้น โอกาสอยู่ในมือทั้งทีมาร์คต้วนคนนี้ก็ขอคว้าเอาไว้ ทั้งแอดไลน์ แอดเฟสฟอลโล่ไอจี และสุดท้ายโทรออกหาเบอร์ตัวเองและจัดการเซฟเบอร์ เซฟเสร็จก็ลบเบอร์โทรออกทิ้งทำลายหลักฐาน
แค่นี้ก็จบแผนที่สอง
#ฟิคสั้นใจสั่น
ความคิดเห็น