คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro
Intro
เวลาเที่ยงคืนกว่าๆในโซลที่สถานที่ต่างๆปิดทำการไปหมดแล้ว จะเหลือก็แต่เพียงสถานบันเทิงที่เนืองแน่นไปด้วยผู้คนและเสียงเพลงที่ดังอึกทึกที่ซึ่งเรารู้จักกันดีในชื่อที่เรียกว่า ‘ผับ’ ทุกคนมาที่นี่ด้วยจุดประสงค์ที่แตกต่างกันออกไป จากต่างสังคมต่างฐานะแต่ด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ก็ไม่ทำให้ทุกคนแตกต่างกันเลยแม้แต่นิด รวมไปถึงร่างเล็กในเสื้อยืดสีขาวตัวบางกับกางเกงยีนส์รัดรูปที่เผยให้เห็นรูปร่างที่ได้สัดส่วนนั้นเองก็ไม่ต่างกัน “พยอน แบคฮยอน” ที่ยืนพิงเคาน์เตอร์บาร์อยู่โยกตัวไปมาตามเสียงเพลงแบบที่ไม่ได้ทำบ่อยนัก ด้วยฤทธิ์ของเตกีล่ากว่า10ช็อตที่ดื่มเข้าไปบวกกับบรรยากาศมืดสลัวและเสียงเพลงที่เร้าอารมณ์ทำให้เขาปลดปล่อยอารมณ์ไปตามเสียงเพลงได้ไม่ยาก แบคฮยอนตัดสินใจวางแก้วช็อตของตัวเองลงบนเคาน์เตอร์บาร์ก่อนจะเดินฝ่าฝูงชนที่กำลังเต้นกันอย่างสุดเหวี่ยงอยู่ทั่วบริเวณเข้าไปอยู่ตรงกลางฟลอได้สำเร็จ ร่างเล็กโยกตัวไปมาปล่อยร่างกายให้เคลื่อนไหวไปอย่างอิสระทำให้มีสายตานับสิบมองมาที่เขาอย่างแทะโลมแต่แบคฮยอนก็ไม่สนใจแม้แต่นิดเขายังคงเต้นต่อไปอย่างไม่สนใจอะไรทั้งนั้น จนกระทั่งมีร่างของใครบางคนเดินเข้ามาเบียดตัวของเขาอย่างที่แบคฮยอนก็รู้ว่าเจ้าของร่างนั้นจงใจ แบคฮยอนเองก็ไม่ได้ขัดขืนหรือถอยห่างออกมาเขาเพียงแค่เงยหน้าขึ้นไปมองร่างที่ยืนแนบชิดกับหลังของเขาจนสัมผัสได้ถึงกล้ามเนื้อที่อยู่ใต้เนื้อผ้า แต่ด้วยความต่างของส่วนสูงเลยทำให้เมื่อแบคฮยอนหันไปใบหน้าของเขาก็ปะทะเข้ากับแผงอกของร่างสูงเข้าอย่างจัง เขาจึงปรับระดับสายตาโดยการค่อยๆเงยหน้าขึ้นไปมองใบหน้าของอีกคน เมื่อสายตาของแบคฮยอนสบเข้ากับดวงตาของอีกฝ่ายมันก็ทำให้เขารู้สึกเหมือนตกอยู่ในภวังค์ได้ไม่ยากด้วยสายตาที่แฝงไปด้วยความลึกลับและเสน่ห์ที่น่าดึงดูดจนเขาไม่สามารถถอนสายตาออกไปได้ รู้ตัวอีกทีแขนของแบคฮยอนก็เอื้อมขึ้นไปคล้องคอของอีกคนไว้พร้อมกับส่งสายตาที่แสนจะเย้ายวนออกไปโดยไม่ตั้งใจ ร่างสูงดูจะชอบพอในท่าทางเหล่านั้นจึงหัวเราะในลำคออย่างพอใจก่อนจะเหยียดยิ้มมุมปากเบาๆ ร่างสองร่างที่ยืนแนบชิดกันอยู่ท่ามกลางแสงสะหลัวของไฟในผับแห่งนี้โยกตัวไปมาตามเสียงเพลงที่เหมือนจะลดจังหวะลงมาจากเมื่อครู่ ใบหน้าของทั้งสองใกล้กันจนแทบจะแนบชิดติดกัน ลมหายใจอุ่นๆของคนร่างสูงที่โอบเอวของแบคฮยอนไว้รินลดต้นคอขาวเนียนของคนตัวเล็กเมื่อเขาก้มลงมากระซิบบางอย่างที่ข้างใบหูของแบคฮยอน รู้เพียงแค่คนตัวเล็กนั้นพยักหน้าตอบไปแทบจะทันที ก่อนที่คนร่างสูงในเสื้อยืดสีดำสนิทซึ่งถูกคลุมทับด้วยแจ็คเก็ตสีเดียวกันจะพาแบคฮยอนหลีกหนีออกมาจากความวุ่นวายจนมาอยู่ด้านนอกของผับได้สำเร็จ บรรยากาศในเวลาที่ใกล้จะถึงเช้าวันใหม่ของอีกวันในอีกไม่กี่ชั่วโมงนั้นเงียบสงัดมีเพียงเสียงเพลงที่ดังออกมาจากด้านในของผับเท่านั้น แม้อากาศของกรุงโซลในเวลานี้จะติดลบถึงหลายองศาแต่ความร้อนจากร่างกายของทั้งสองที่ถูกถ่ายเทให้กันนั้นไม่ได้ทำให้พวกเขารู้สึกหนาวเลยแม้แต่นิด กลับกันร่างสูงยังคงผลักร่างของแบคฮยอนให้แนบชิดกับผนังที่เย็นเฉียบก่อนที่เขาจะแนบร่างของตัวเองเข้าไปและจรดริมฝีปากของตัวเองลงบนริมฝีปากบางของอีกฝ่ายอย่างนุ่มนวลก่อนจะเพิ่มระดับความร้อนแรงขึ้นไปเรื่อยๆ ลิ้นร้อนของทั้งสองเกี่ยวกระหวัดกันยุ่งเหยิงไปหมดก่อนที่ร่างสูงจะถอนริมฝีปากออกมาอย่างอ้อยอิ่งเมื่อเริ่มรู้สึกถึงลมหายใจที่ไม่เพียงพอ เขาก้มลงขบเม้มติ่งหูนุ่มนิ่มของอีกฝ่ายเบาๆจนร่างเล็กเผลอร้องครางออกมาอย่างทนไม่ได้แต่นั่นก็ทำให้เขารู้สึกพึงพอใจไม่น้อยจึงก้มลงสูดกลิ่นหอมจากซอกคอหอมกรุ่นนั้นพร้อมกับขบเม้มเบาๆ แบคฮยอนรู้สึกตัวอ่อนยวบเหมือนถูกขี้ผึ้งลนไฟ แม้ร่างเล็กจะรู้สึกพอใจกับสัมผัสเหล่านั้นไม่น้อยแต่อยู่ๆเขาก็ตัดสินใจผลักร่างของอีกฝ่ายออก ก่อนจะเดินหลีกออกมาโดยมองอีกฝ่ายด้วยสายตาหยาดเยิ้มที่ต่อให้เด็กอนุบาลก็รู้ว่ามันยั่วยวนสักแค่ไหน ร่างสูงเหยียดยิ้มมุมปากอย่างพึงใจก่อนจะเดินตามร่างเล็กของแบคฮยอนที่เดินนำไปก่อนหน้าทันที
แสงแดดอ่อนๆที่ส่องลอดผ้าม่านออกมาทำให้คนที่นอนขดตัวอยู่ในผ้าห่มกระพริบตาถี่ๆก่อนจะค่อยๆปรือตาของตัวเองขึ้นมา แบคฮยอนเอื้อมมือขึ้นมากุมขมับของตัวเองเมื่อรู้สึกปวดหัวอย่างรุนแรงเนื่องจากฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ที่ดื่มไปเมื่อคืน ร่างเล็กเม้มปากเป็นเส้นตรงด้วยความเจ็บปวดเมื่อรู้สึกปวดหัวจนแทบจะระเบิดเพราะร่างกายคงไม่ชินกับการดื่มแอลกอฮอล์มากขนาดนั้น เขาเองก็ไม่ได้เป็นพวกที่ชอบเที่ยวกลางคืน เมื่อคืนแบคฮยอนเองก็ไม่ได้เต็มใจจะไปสักเท่าไหร่แต่ก็ถูกเพื่อนสนิทของตัวเองอย่าง “โอ เซฮุน” คะยั้นคะยอให้ไปฉลองที่หลังจากเพิ่งทำโปรเจคโฆษณาของเครื่องสำอางแบรนด์ดังเสร็จไปหมาดๆ นี่จึงเป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่เขาดื่มหนักขนาดนี้ เขาหลับตาพลางซุกหน้าลงกับมือของตัวเองก่อนจะพยายามลืมตาแล้วมองไปรอบๆแต่สิ่งแรกที่เห็นก็ทำให้เขาตกใจไม่น้อย เพราะสถานที่ที่เขาอยู่ตอนนี้ไม่ใช่ห้องพักในคอนโดที่เขาอาศัยอยู่ในไม่ใช่ห้องนอนของเซฮุนและที่สำคัญที่นี่ดูเหมือนจะเป็นห้องพักของโรงแรมสักแห่งหนึ่งมากกว่า เขารีบเลิกผ้าห่มของตัวเองขึ้นทันทีและก็พบว่าร่างกายของเขาในตอนนี้นั้นเปล่าเปลือยไม่มีเสื้อผ้าแม้สักชิ้นเดียว แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้ปะติดปะต่อเรื่องราวที่เกิดขึ้นแบคฮยอนก็ต้องตกใจมากกว่าเดิมเมื่อเห็นร่างสูงของใครบางคนยืนอยู่ในสภาพที่เปลือยท่อนบนเผยให้เห็นกล้ามเนื้อหน้าท้องที่เรียงตัวกันอย่างสวยงาม อีกฝ่ายที่เห็นสายตาของแบคฮยอนมองมาที่เขาก็ไม่ได้ทำอะไรนอกจากเพียงแค่หันมามองร่างเล็กที่นั่งอยู่บนเตียงในสภาพที่ไม่ค่อยดูดีเท่าที่ควรแต่นั่นก็ดูเซ็กซี่มากๆสำหรับเขาก่อนที่คนร่างสูงจะหยิบเสื้อยืดสีดำสนิทของตัวเองที่กองอยู่บนพื้นขึ้นมาสวม แล้วเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าแบคฮยอนก่อนจะนั่งยองๆลงข้างเตียงทำให้คนร่างเล็กสามารถเห็นใบหน้าของอีกฝ่ายได้อย่างชัดเจน ทั้งดวงตาสีดำสนิทที่น่าหลงใหลสันจมูกที่ถูกจัดวางไว้อย่างพอเหมาะรับกับกระจับปากสีชมพูอ่อน อวัยวะทุกส่วนบนใบหน้าของเขาราวกับถูกจัดวางด้วยฝีมือของจิตกรมืออาชีพ แม้จะไม่งดงามจนไร้ที่ติแต่ก็น่าหลงใหลอย่างบอกไม่ถูก แบคฮยอนลืมคำพูดก่อนหน้านี้ของตัวเองไปหมดสิ้นเขาทำได้เพียงแค่มองใบหน้าของอีกฝ่ายเงียบๆก่อนคนร่างสูงที่นั่งยองๆอยู่ข้างเตียงจะเอื้อมมือขึ้นมายีหัวของแบคฮยอนเบาๆ ไม่พอเขายังยืดตัวขึ้นมากระซิบบางอย่างที่ข้างหูของร่างบางเบาๆแต่นั่นก็ทำให้แบคฮยอนหน้าร้อนขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่
“หน้าตาคุณตอนตื่นนี่มันน่าฟัดจนผมแทบอดใจไม่ไหว เสียดายที่ผมต้องไปแล้ว”เขาพูดแค่นั้นแล้วขบเม้มติ่งหูนุ่มนิ่มของอีกคนเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปหยิบแจ็คเก็ตสีดำของเขาที่ถูกโยนไปกองอยู่ที่ริมประตูขึ้นมาสวมลวกๆ
“แล้วเจอกัน”คนร่างสูงพูดขึ้นก่อนจะขยิบตาให้แบคฮยอนเบาๆแล้วเดินออกจากห้องไป
แบคฮยอนที่เหมือนจะเพิ่งมีสติขึ้นมาอีกครั้ง รีบปะติดปะต่อเรื่องราวที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วเท่าที่สมองของเขาจะทำได้ และนั่นเองก็ทำให้แบคฮยอนต้องอุทานขึ้นมาในใจ เมื่อเขาพบว่า
นี่ฉันเสียตัวให้ผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้หรอเนี่ย บ้าเอ้ย!!!!
แบคฮยอนทำได้เพียงเอาหน้าซุกกับผ้าห่มอย่างอับอายและกรีดร้องอยู่ในใจ
.........................................................................................................................................................................
ความคิดเห็น