คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : SF -special-
SF – LUV BRO ผมรักพี่ชายของผม <3
สมัยทุกคนยังเด็ก ต้องมีสักครั้งได้แอบชอบใครคนนึง เป็น เด็กจะไปคิดอะไรมาก แค่คนนั้นหน้าตาน่ารักก็ชอบเขาเสียแล้ว
เหมือนผมกับพี่ชาย แค่พี่เขาหน้าตาน่ารัก ทำตัวน่ารัก ผมก็รักเขาแล้วแหละ
“พี่ยุนฮยอง เล่นกับผมนะ” เด็กน้อย ร้องเสียงดัง อ้อนพี่ชายของตนให้มาเล่นหุ่นยนต์ที่เตรียมไว้ด้วยกัน
ชานอู เด็กน้อยแต่ตัวใหญ่กว่าเด็กประถมคนอื่น กำลังหยิบหุ่นยนต์ในกล่องออกมาตั้งเรียงไว้ด้านหน้าเพื่อรอพี่ชายมาเล่นด้วยกัน วางเสร็จ พี่ชายก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะมาเล่นด้วย เด็กน้อยชานอูจึงลุกเดินขึ้นไปยังข้างบนบ้าน เดินกระแทกส้นเท้าลงตามชั้นบันไดจนเกิดเสียง ให้พี่ชายของตนได้ยิน
ปั้ง !
“พี่ยุนฮยอง ไปเล่นกับผมหน่อย”
ทันทีที่ชานอูเดินมาถึงหน้าห้องของพี่ชาย ได้ใช้มือผลักประตูเข้าไปจนกระแทกผนังห้องเสียงดัง พี่ชายที่กำลังก้มหน้าอ่านตำราหนังสืออยู่นั้นเงยขึ้นมาด้วย8;k,ตกใจกับสีหน้าที่งงงวย
“มีไรชานอู พี่จะอ่านหนังสือ”
“ก็พี่ไม่ยอมไปเล่นกับผมอ่ะ”
เด็กน้อยชานอูที่ไม่เข้าใจว่าพี่ชายกำลังยุ่งแค่ไหนกับการอ่านหนังสือ ยุนฮยองเองก็ลำบากใจที่ต้องอ่านหนังสือให้หนักแล้วต้องปล่อยให้ชานอูนั่งเล่นคนเดียวมาตลอดทั้งวันแล้ว ยุนฮยองจึงตัดสินใจพักการอ่านไว้เพียงนี้ รอให้ชานอูหลับแล้วค่อยอ่านต่ออย่างจริงจัง
ตอนนี้ต้องไปเล่นกับเด็กน้อย ที่งอนแก้มป่อง ปากห้อย ยืนกอดอกอยู่หน้าประตูเสียก่อน
“ก็ได้ครับ พี่ไปเล่นด้วยก็ได้”
หลายครั้งที่ยุนฮยองใจอ่อนยอมละหน้าที่สำคัญเพื่อเล่นกับเจ้าเด็กน้อยตัวใหญ่คนนี้ เขาอยากตามใจน้อง ไม่อยากให้น้องที่เขาเลี้ยงมาแต่แบเบาะต้องงอนแก้มป่อง
ตั้งแต่แม่ของชานอูทิ้งไป พ่อกับแม่ของยุนฮยองจึงเลี้ยงดูชานอูแทน ตอนนั้นยุนฮยองห้าขวบเลยทำให้ทั้งสองคนเหมือนพี่น้องท้องเดียวกันจริงๆ ทั้งสองดูแลกัน เล่นด้วยกัน อยู่ด้วยกันมากกว่าสิบปี
“เย้” เด็กน้อยชานอูดีใจที่พี่ชายจะมาเล่นกับตนด้วย รีบวิ่งเข้ามากอดเอวพี่ชายไว้แน่น ซบหน้าเข้ากับหน้าท้องแบนราบของพี่ชาย โยกตัวพี่ชายไปมาเบาๆอย่างดีใจ
“ต้องห้ามดื้อกับพี่นะครับ สัญญา”
“สัญญาครับ ผมจะไม่ดื้อ พี่ยุนฮยองต้องอยู่เล่นกับผมตลอดไปนะ”
“ครับเด็กน้อย”
ยุนฮยองยกมือขึ้นยีผมเด็กน้อยที่ยิ้มจนตาหยี ชานอูเองก็ยอมให้อีกคนเล่นผมตัวเองอย่างชอบใจ แค่พี่ยุนฮยองมาเล่นกับชานอูก็ทำให้ชานอูยิ้มได้ทั้งวัน มีความสุขได้ทั้งวันโดยไม่ต้องการอะไรแล้ว
พี่ยุนฮยองของผมน่ารักจัง ผมรักพี่นะครับ ><
.
.
10ปี ผ่านไป ..
“พ่อครับ ผมไปเรียนแล้วนะครับ” เด็กหนุ่มสวมรองเท้าผ้าใบยี่ห้อดัง กางเกงยีนส์ เชิ้ตสีขาวสะอาดตา ข้างกายมีกระเป๋าหนังสะพายข้างสีดำวางคู่กับเอกสารประกอบการเรียน
เด็กน้อยตัวใหญ่เมื่อสิบปีที่แล้ว ตอนนี้กลายเป็นเด็กหนุ่มสูงโปร่ง หน้าตาหล่อเหลา เรียนคณะวิศวกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยชื่อดังอันดับหนึ่งของประเทศไทย
“เห้ย ไอ้ชานอู”
“ไงวะ ไอ้เน่” เด็กหนุ่มสองคนทักกันตามประสาวัยรุ่นที่อายุใกล้เลขสอง จุนเน่กับผมเรียนโรงเรียนเดียวกันมาตั้งแต่มัธยมต้น ขึ้นมหาวิทยาลัยก็ยังได้เรียนคณะเดียวกัน มหาวิทยาลัยเดียวกันอีก
ดวงสมพงษ์กันเสียจริง ..
“วันนี้กูจะไปหาพี่จินที่คณะ ไปเป็นเพื่อนกูหน่อยดิ” จุนเน่เดินเข้ามา ยกแขนพาดไหล่ของผม ชวนผมให้ไปหาพี่จินฮวานเป็นเพื่อน คิดว่าผมจะไปหรอครับ
“โอเค ตกลง” ยังไม่ได้ตกลงเลยเฟ้ยย ไอ้เชี้ ยเน่!!!
ชานอูไม่พูดค้าน(แต่ในใจค้านหัวชนฝา) ปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปอย่างที่จะเป็น เมื่อไม่ปฎิเสธก็ต้องไปด้วยกัน
แดดจัดส่องกระทบผิวขาวซีดของเด็กหนุ่มสองคนที่กำลังเดินไปยังอีกคณะฝั่งตรงข้าม จากผิวขาวซีดได้เปลี่ยนเป็นสีแทนเกือบไหม้ จุนเน่บ่นร้อนตลอดระยะทางที่เดินแต่ยังเดินช้าให้แดดเผา ชานอูที่ไม่พูดอะไรก้าวเดินฉับๆไปยังที่ร่มให้คลายร้อน
ตอนนี้ทั้งสองคนได้มายืนอยู่ใต้ตึกคณะอักษรศาสตร์ เขาว่ากันที่นี่สาวสวย เป็นธรรมดาที่ผู้ชายต่างคณะจะมานั่งชิว เดินชิวกันที่นี่เยอะแยะ บางคนถึงกับลากสังขารมานั่งท่องหนังสือที่นี่ดึกๆ หวังให้สาวที่นี่มาช่วยติวให้ ผมเองก็เคยทำแบบนั้น คิคิ
“ไหนวะพี่จินของมึง”
“กำลังเดินลงมา รอแปปดิ” จุนเน่ยืดตัวชะเง้อหาบุคคลที่ชานอูเอ่ยถาม
ท่ามกลางสาวสวยมากมายที่ต่างพากันเดินลงมาทางบันได บางคนสวยขั้นที่ผมกับจุนเน่ยังต้องเหลียวหลังมองตาม เหมือนจุนเน่จะคิดได้ว่ามารอพี่จินจึงรีบหันกลับไปทำตัวตามปกติ
แต่ผมไม่ได้มารอใครนี่ มองได้สบายครับ ฮ่าๆ
เหมือนต้องมนต์สะกด สาวสวยคนหนึ่ง.. ไม่ใช่สาวสิ หนุ่มหน้าตาจิ้มลิ้มคนหนึ่งในเสื้อเชิ้ตสีขาว ผูกเนคไทเรียบร้อย กางเกงสีดำ รองเท้าหนังสีดำถูกต้องตามระเบียบ เดินมากับกลุ่มสาวสวยด้านหน้าคณะ ผมสีดำเงาตัดกับผิวหน้าขาวอมชมพูอ่อนเพราะแดดที่แรงจัด กลีบปากอวบอิ่มแดงระเรื่อชวนน่าสัมผัส
นายคนนั้นกำลังคุยกับเพื่อนที่ชานอูเองก็รู้ว่าคุยเรื่องอะไร ทำไมถึงยิ้มและหัวเราะได้น่ารักมากขนาดนั้น ชานอูเริ่มยิ้มตามกับท่าทางของอีกคนที่กำลังเดินผ่านตัวเขาไป
ระยะที่ใกล้สัมผัสได้ถึงลมอ่อนๆพัดผ่านตัว ทำให้ชานอูได้มองหน้าตาของหนุ่มจิ้มลิ้มชัดเจนยิ่งขึ้น คุ้นขึ้น..
เหมือนเคยเจอที่ไหนกันนะ
“...พี่ยุนฮยอง”
“พี่อะไรของมึงวะ” จุนเน่ที่ยังมองหาพี่จินฮวานไม่เจอ หันกลับมาถามเพราะสงสัยชื่ออีกบุคคลที่ชานอูเอ่ยเรียก พลางหันซ้ายขวาหาคนดังกล่าวและพี่จินฮวานไปพร้อมกัน
ชานอูที่เหมือนได้สติ ส่ายหน้าเบาๆ ยกมือกดหัวคิ้วทั้งสองข้าง หลับตาเรียกให้สติกลับมาสมบูรณ์อีกครั้ง
คนนั้นคือ..
พี่ยุนฮยองหรอ..
‘ต้องห้ามดื้อกับพี่นะครับ สัญญา’
‘สัญญาครับ ผมจะไม่ดื้อ พี่ยุนฮยองต้องอยู่เล่นกับผมตลอดไปนะ’
คำพูดสมัยเด็กที่ชานอูเคยพูดไว้กับพี่ชายของตัวเองได้แล่นเข้ามาในหัว ประโยคที่เด็กน้อยตอนนั้นพูดออกไปล้วนมาจากความจริงภายในใจ พูดออกไปเพราะรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ
อยากให้เขาเล่นด้วย
อยากให้เขาเล่นด้วยตลอดไป
เพราะรักเขา..
‘พี่ยุนฮยอง เล่นกับผมนะ’
‘ก็ได้ครับ พี่ไปเล่นด้วยก็ได้’
‘เย้’
‘ต้องห้ามดื้อกับพี่นะครับ สัญญา’
‘สัญญาครับ ผมจะไม่ดื้อ พี่ยุนฮยองต้องอยู่เล่นกับผมตลอดไปนะ’
‘ครับเด็กน้อย’
กลางคืนสมควรแก่การนอน แต่ทำไมบทสนทนาเมื่อสิบปีที่แล้วยังวนเวียนอยู่ในหัวของชานอู เด็กหนุ่มนั่งมองรูปตนเองกับพี่ชายที่เคยอยู่ด้วยกันสมัยยังเรียนประถม
พี่ยุนฮยองเป็นคนใจดี พี่ยุนฮยองชอบเล่นกับชานอู แล้วตอนนี้พี่ยุนฮยองไปไหน ชานอูเลิกเรียนก็รีบกลับบ้านมาเล่นกับพี่ยุนฮยอง แต่ไม่เจอพี่ยุนฮยอง ไหนสัญญาแล้วว่าจะเล่นด้วยกันตลอดไปไง ..
ตอนนั้นได้แต่ตั้งคำถามมากมายไว้กับพี่ชายที่หายไป มาวันนี้ก็ได้ตั้งคำถามเพิ่มขึ้นมาอีก
“หรือจะใช่พี่ยุนฮยองจริงๆ” ชานอูยังคงคิดไม่เลิกกับเด็กหนุ่มที่ได้พบเมื่อตอนกลางวัน คนนั้นชั่งคล้ายกับพี่ชายของตนที่หายไปอย่างกับแฝด
เพราะคนนั้นทำให้ชานอูคิดถึงยุนฮยอง พี่ชายไม่แท้ที่ตัวเองอยากอยู่ด้วยตลอดไป
ตึ๊ง ตึง ...
“หืม”
ใครมาตอนนี้กันนะ ?
“ชานอู ไปดูสิว่าใครมา”
“ครับพ่อ”
เสียงออดดึงสติชานอูกลับมายังปัจจุบัน ชานอูลุกจากเก้าอี้เดินลงมายังประตูรั้วบ้านเพื่อเปิดรับคนที่กำลังมาเยือน
“มาหาใคร.. ครับ”
“ชานอู นี่ม๊าเอง”
“...”
“งั้นม๊าเข้าไปหาพ่อชานอูก่อนนะ”
ตอนนี้ชานอูขาดการได้ยินไปชั่วขณะ รถจะชน เครื่องบินจะตก ภูเขาไฟจะระเบิด โลกจะแตก ชานอูก็ไม่ได้ยินเสียงอะไรทั้งนั้น
มีเพียงคนตรงหน้าที่ชานอูยืนสบตา แสงจากเสาไฟหน้าบ้านสลัวส่องกระทบดวงหน้าขาวซีดที่เมื่อกลางวันนั้นยังอมชมพูเพราะแดดจัด แต่กลีบปากยังคงอวบอิ่มเช่นเคย
“...พี่ยุนฮยอง”
“จำพี่ได้ด้วยหรอ.. เด็กน้อย”
ชานอูนิ่ง ไม่ตอบรับใดกลับไปยังพี่ชายที่ไม่ได้เจอกันมานาน ยุนฮยองที่ตอนแรกยิ้มอย่างดีใจเพราะเด็กน้อยนั้นจำตนได้ แต่แล้วก็ต้องหุบยิ้มในเมื่ออีกคนไม่มีท่าจะยิ้มให้ตอบ
“พี่หายไปไหนมา”
“คือพี่..”
“พี่ไปไหนทำไมไม่บอกผม”
“...”
“รอให้ผมกลับมาบ้านก่อนค่อยไปไม่ได้หรอ ไหนพี่บอกจะอยู่เล่นกับผมไง จะอยู่เล่นด้วยกันตลอดไปไง”
“...พี่ขอโทษ”
น้ำใสๆไหลลงอาบสองแก้มยุนฮยอง ยุนฮยองก้มลงรับผิดที่ตัวเองไปโดยไม่บอกน้องชายของตัวเองคนนี้ สองมือของยุนฮยองกุมเข้าหากันแน่น ระบายแทนเสียงสะอื้นที่กลั้นเอาไว้
ชานอูต้องโกรธมากแน่ ที่ไปแล้วไม่บอก...
พรึ่บ !
ชานอูดึงยุนฮยองเข้ามากอดไว้กับอกแกร่งของตัวเองแน่น คนที่ถูกดึงเข้าไปกอดได้แต่ตกใจกับสิ่งที่ชานอูทำ
ไม่โกรธหรอ..
มือหนายกขึ้นลูบกลุ่มผมคนถูกกอดอย่างทะนุถนอม แต่ยังคงกอดแน่นไว้ไม่ปล่อยจนอีกคนแทบหายใจไม่ออก ตีเข้าที่หลังเบาๆบอกให้ชานอูคลายกอดออกเพื่อให้ตัวเองได้รับอากาศบ้าง
กอดที่เนิ่นนานทำให้หายคิดถึงไปได้อีกหลาย ชานอูค่อยๆปล่อยอีกคนให้ยืนปกติ ยุนฮยองยังคงก้มหน้าอย่างสำนึกผิด ไม่กล้าเงยหน้าสบตากับชานอู มือหนาจับปลายคางของยุนฮยองขึ้นให้ได้สบตากัน ก่อนจะมอบสัมผัสที่อ่อนโยนโดยปากหนาประทับลงบนกลีบปากอวบอิ่มที่ชวนน่าสัมผัสเมื่อกลางวันจนได้
ชานอูค่อยๆผละริมฝีปากออก สบตากับยุนฮยองอีกครั้ง
“พี่ไม่ต้องพูดแล้ว ไม่ต้องเล่นกับผมแล้ว..”
“เอ้า ทำไมหละ”
“แต่อยู่กับผมตลอดไปนะ ผมรักพี่ยุนฮยองนะ”
-//////-
“อื้ม พี่จะอยู่กับเราตลอดไป จะไม่ไปไหนอีกแล้ว”
ยุนฮยองเขินกับประโยคของเด็กน้อยที่ตัวเองเคยเล่นด้วยเมื่อสิบปีก่อน ตอนนี้โตเป็นหนุ่มหล่อมาดแมน ปากปวานไปเสียแล้ว
ยังจะมาบอกว่ารักพี่ชายตัวเองอีก เด็กน้อยคนนี้น่ารักจริงๆ
“แล้วพี่รักผมมั้ย”
“...”
“รักมั้ย”
“ไม่รักจะเลี้ยงมาหรอ ไม่รักจะยอมให้จูบหรอ เด็กน้อยเอ้ย”
“งั้นผมขอจูบอีกนะ”
“นี่.. 0x0”
จุ๊ฟ <3<3<3<3<3
x x talk x x
(ไม่เชิง)ตอนพิเศษ เย้เย้ ><
หวังว่าจะชอบตอนนี้กันนะ อยากให้น้องชานอูมุ้งมิ้งง่ะ แล้วก็สมใจอยากเยย อิอิ
ให้ความรักกับน้องชานอู พี่ยุนฮยองกันเยอะๆน้า ^^
#Chanyun #ผมไม่ได้ชอบเด็ก
ความคิดเห็น