คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : 06
06
แสงจันทร์ สายลม สายน้ำ เสียงผู้คน เสหมือนไร้ตัวตน ตรงนี้มีเพียงผมกับชานอูแค่สองคนเท่านั้น ชานอูมองผมด้วยสายตาที่จริงจัง แสดงถึงประโยคที่พูดออกจากปากหนานั้นล้วนเป็นความจริง
ผมหลบสายตาชานอู หันหลังให้กับเขา ก่อนก้าวเดินเพื่อจะออกจากสวนแห่งนี้
“เด็กแล้วไง ชอบไม่ได้หรอ”
เสียงใหญ่ๆของชานอูตะโกนถามไล่หลัง ผมเดินก้มหน้าแทบจะมุดดิน จะเสียงดังทำไม อายบ้างดิ
แต่แล้วมือหนาของอีกคนก็เข้ามารั้งไว้ที่ข้อมือ ค่อยเลื่อนลงมาที่ฝ่ามือเพื่อจับมือผมไว้ กระตุกเบาๆเป็นสัญญาณให้ผมหันกลับไป ผมค่อยๆหันหลังกลับไปหาชานอูช้าๆทั้งที่ยังก้มหน้าอยู่ ตอนนี้ผมได้แต่มองเพียงปลายเท้าเราทั้งคู่ ไม่กล้าเงยหน้าสบตาไอ่อ้วนหรอกครับ เหมือนหน้ามันร้อนๆอ่ะ
ชานอูจับมือผม -///-
“ผมชอบป้าจริงๆนะ”
“...”
“ผมชอบป้าไม่ได้หรอ”
“..ชอบได้ แต่ว่าไม่ได้ชอบนะ”
"..."
ชานอูหยุดต่อคำกับผม ผมเองก็ไม่พูดอะไรต่อ มือใหญ่ค่อยๆยกขึ้นมาสัมผัสที่ปลายคางของผม จับเชยขึ้นเพื่อให้เราสบตากันได้ สายตาลุกลี้ลุกลนของผมกลอกไปมาอย่างตกใจกับสิ่งที่ชานอูจะทำต่อจากนี้
ปากหนาค่อยๆเลื่อนมาตรงหน้าผากมนของผมก่อนจะประทับลงเพื่อมอบสัมผัสที่อ่อนโยน ผมหลับตารับสัมผัสนั้นโดยไม่ขัดขืน
นี่เป็นครั้งที่สองที่ผมได้รับสัมผัสอย่างอ่อนโยนจากชานอู ทุกสัมผัสนั้นสื่อได้ถึงความจริงจังและจริงใจที่ผู้ชายคนนึงมอบให้กับคนที่ตัวเองรัก
ไอ่เด็กนี่จะเอายังไง เจอกันก็เถียงแต่พออยู่ด้วยกันสองคนกับอ่อนโยน เป็นคนละคนในทันที
ทำแบบนี้ ป้าทำใจลำบากนะเว้ย = =;
“แล้วป้าจะชอบเด็กเอง”
เมื่อไหร่ไม่รู้ที่ชานอูถอนริมฝีปากออกจากหน้าผากของผม พูดประโยคที่ทำให้รู้สึกไขว้เขว กระตุกยิ้มที่มุมปากเพียงข้างเดียวอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะปล่อยมือใหญ่ของตัวเองออกจากมือของผม เปลี่ยนไปล้วงกระเป๋ากางเกงนักเรียนของตัวเองแทน
ชานอูยืดตัวขึ้นเพื่อสูดอากาศเข้าไปเต็มปอด โยกซ้ายทีขวาที แล้วหันหลังเดินออกไปตามทางที่ตอนแรกนั้นเดินเข้ามา
ไอ่เด็กอ้วนนี่ประหลาด
มาทำให้อยากแล้วก็จากไป..
(อยากอะไรของมึงวะไอ่ยุน) ผมคิดในใจ
-20-
DONGHYUK :
“เฮ้อ..” ผมถอนหายใจกับตัวเอง ยกแขนขึ้นตั้งรองรับคางที่เกยอยู่บนฝ่ามือ
เรื่องของตัวเองที่พูดไว้อย่างเว่อร์ไม่มีวี่แววจะคืบหน้าไปกว่านี้เลย วันๆผมได้แต่พูดซ้ำๆว่า ‘พี่บ๊อบบี้ของกู พี่บ๊อบบี้ของกู’ ทั้งที่ความจริงแล้วพี่บ๊อบบี้ไม่ใช่ของผม ไม่รู้จักผมเสียด้วยซ้ำ
มันน่าช้ำใจมั้ยครับ อุตส่าห์หาทางสืบเรื่องพี่บ๊อบบี้จนได้ โดยการให้ไอ่ยุนแอดเฟซน้องชานอูไปเพื่อคอยถามเรื่องของพี่บ๊อบบี้ ไอ่ยุนเองก็ไม่ค่อยอยากจะทักไปถ้าผมไม่บอกให้ทัก ไอ่นี่ก็เล่นตัวจริง
พักกลางวันบางวัน ผมชวนน้องชานอูมากินข้าวด้วยกันที่โรงอาหารเพื่อจะคุยจะถามเรื่องของพี่บ๊อบบี้ แต่แล้วน้องเขาก็ได้แต่ถามถึงเรื่องไอ่ยุน ถามจนตัวผมไม่รู้จะตอบอะไรกลับไปแล้ว ถามยิ่งกว่าแบบสอบถามอีกครับ
ทำไมไม่ไปถามไอ่ยุนเองละวะ !
ผมรู้นะที่น้องชานอูถามเรื่องไอ่ยุนกับผม เพราะชอบไอ่ยุนเหมือนที่ผมชอบพี่บ๊อบบี้แต่ไม่กล้าถาม เลยฝากไอ่ยุนให้ไปถามน้องชานอู กลายเป็นน้องชานอูมาชอบเพื่อนผมสะงั้น
นี่ผมกลายเป็นแม่สื่องั้นหรอ ช่วยให้คนเขาได้พบรักกันน่ะฮะ
“ไอ่ดงเอ้ยย เมื่อไหร่จะได้มีแฟนกับเขาสักที”
ผมตะโกนออกจากริมระเบียงชั้นบนของบ้าน ปล่อยให้เสียงใสๆของผมปลิวไปกับสายลมหวังให้คนแสนไกลได้ยิน
แต่นั่นมันก็แค่นิยาย..
ความจริง.. คนข้างบ้านได้ยินครับ = =;
“ทำไรวะ ดงฮยอก”
“ยุ่งไรวะ ไอ่เหยิน”
เหยิน หรือคิม จีวอน รุ่นพี่ในโรงเรียนที่หน้าตาคล้ายพี่บ๊อบบี้ของผมเยี่ยงแฝด เมื่อก่อนผมเคยแอบชอบมันนะเพราะผมคิดว่ามันคือพี่บ๊อบบี้ที่ตอนนี้ผมแอบชอบอยู่ ถึงขั้นสะกดรอยตามตอนที่มันกำลังเดินกลับบ้านแล้วพบว่าบ้านของมันอยู่ข้างบ้านของผม ผมเอะใจแล้วแหละว่าบ้านข้างๆผมที่ย้ายมาอยู่ใหม่นั้นมีเด็กมอปลายที่น่าจะเรียนโรงเรียนเดียวกันกับผมอยู่ด้วย
ตอนนั้นผมดีใจมากที่คิดว่าบ้านพี่บ๊อบบี้ของผมอยู่ข้างๆกับบ้านของผม ผมแทบจะให้แม่ไปขอเลยเถอะครับ ><
แต่..
‘จีวอนเอ้ย’ เสียงเรียกของใครไม่รู้ดังมาจากข้างล่าง คาดว่าน่าจะมาเรียกคนที่อยู่บ้านข้างๆผม
ดงฮยอกลุกเดินออกจากเตียงที่ตอนแรกนั้นนอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนากับอากาศยามเช้าอันเย็นสบายชวนให้หลับอีกครั้ง แต่ด้วยความอยากรู้อยากเห็นเรื่องของบ้านข้างๆ ทำให้ดงฮยอกจำใจลุกเดินไปที่ริมระเบียง
‘จีวอน วันนี้มีซ้อมแข่งนะเว้ย’
‘เออ กู รอมึงมารับเนี่ยแหละ’
‘ค้าบบ คุณจีวอน บ๊อบบี้มารับแล้วครับท่าน’
‘ดีมากครับ เอ้า แบกเป๋ากูด้วย’
เด็กหนุ่มสองคนยืนคุยกันอยู่ที่ประตูหน้าบ้านโดยมีรั้วสีขาวกั้น เด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ฝั่งด้านในรั้วติดกับบ้านโยนกระเป๋าที่คาดว่าจะใส่ชุดกีฬา รองเท้ากีฬา กระบอกน้ำและสิ่งจำเป็นของนักกีฬา ส่งให้กับเด็กหนุ่มอีกคนที่อยู่ด้านนอกรั้วติดถนนรับไว้
จีวอน..
บ๊อบบี้..
บุคคลที่ถูกเรียกว่าจีวอนยกกลอนประตูหน้าบ้านขึ้นเพื่อปลดล็อค ก่อนพาตัวเองออกไปยังนอกรั้ว ลงกลอนล็อคประตูบ้านให้เรียบร้อย ตะโกนกลับเข้าไปในตัวบ้านให้คนที่อยู่ในบ้านได้รับรู้ว่าตนนั้นจะไปข้างนอก
‘แม่ครับ ผมไปกับบ๊อบบี้นะค้าบบ’
เมื่อตะโกนเสร็จ สายตาได้เบนขึ้นมาด้านบนซึ่งเป็นบริเวณที่ผมนั้นยืนอยู่ที่ขอบระเบียงบ้านของตัวเอง ผมรีบหันหน้าหนีหลบสายตาที่กำลังมองมา ยืดตัวเท้าแขนไว้กับระเบียง ยกแขนสองข้างชูขึ้นเหนือหัวบิดไปมาเพื่อคลายความขี้เกียจ แกล้งทำไปอย่างงั้นแหละครับ เดี๋ยวโดนหาว่ายุ่ง =3=
ตั้งแต่วันนั้นผมก็ได้ตามสืบความจริงว่าอีกคนที่อยู่ข้างบ้าน ฟันเหยินๆนั้น แท้จริงแล้วคือใคร ชื่ออะไร ทำไมหน้าตาคล้ายพี่บ๊อบบี้ของผม มันทำผมสับสนนะ !
.
.
แล้วผมก็ได้ประวัติของคนข้างบ้านมาแล้วครับ
...รุ่นพี่ม.6
คิม จีวอน
ตัววิ่งของทีมบาสตัวจริง..
..
ที่สำคัญนั้นหน้าตาคล้ายพี่บ๊อบบี้เพราะเป็นเพื่อนกันตั้งแต่สมัยเรียนอนุบาล คุณเชื่อมั้ยหละที่เขาบอกว่าคนที่อยู่ด้วยกันตลอดเวลามักจะหน้าตา ท่าทางคล้ายกัน รวมไปถึงชอบคนๆเดียวกันได้ด้วย
หน้าตา
ท่าทาง คล้ายกัน.. ผมเชื่อนะ
แต่ชอบคนเดียวกันนี่สิ ยังไม่ชัวร์อ่ะ มั่วอ๊ะเปล่า -3-
“ปากดีจัง กูรุ่นพี่มึงนะเว้ย” ไอ่เหยินที่ยืนรดน้ำต้นไม้ที่สวนหน้าบ้านของตัวเองนั้นบ่นกลับผมแบบทุกครั้งประจำ
รุ่นพี่แล้วไง นั่นมันตอนที่อยู่ในโรงเรียน ตอนนี้อยู่บ้านแกก็แค่คนข้างบ้าน จะเรียกยังไงก็ได้ปะ
“เออ เหยิน อยากมีแฟนปะ”
“..ไม่รู้ดิ”
“อยากมีแฟนว่ะ..”
“มันจำเป็นต้องอยากมีขนาดนั้นเลยหรอวะ มันจะมีเดี๋ยวก็มีเองแหละ ไม่ต้องดิ้นรน”
“หรอ..”
คำพูดของอีกคนทำให้ใจผมกระตุกวูบ สมัยนี้ยังมีคนไม่อยากมีแฟนอยู่อีกหรอ เห็นคนเขามีแฟนแล้วไม่เหงาบ้างหรือไง แปลกคนชะมัด
ดงฮยอกที่ไม่รู้ตัว เหม่อลอยมองท้องฟ้าสีส้มที่ตอนนี้พระอาทิตย์กำลังตกดิน ลอบมองอย่างอ่อนโยนจากด้านล่าง
จีวอนปิดก๊อกน้ำที่ตัวเองใช้รดน้ำต้นไม้เสร็จ เดินไปยังม้านั่งสีขาวที่วางข้างกันกับดอกไม้ในสวน นั่งลงพร้อมยกขาข้างหนึ่งขึ้นพาดบนหน้าขาอีกข้าง สายตาจับจ้องไปยังคนตัวเล็กที่ยังอยู่ในชุดนักเรียนแม้จะเป็นเวลาเลิกเรียนแล้วก็ตาม ปากหนาคลี่ยิ้มออกมาเล็กน้อย ก่อนยกมือขึ้นเช็ดเข้าที่ปลายจมูกเพื่อบังปากที่อาจคลี่ยิ้มมากกว่านี้
-///-
-100-
x x talk x x
ครบร้อยเปอร์แล้วน้าา พาร์ทน้องดง แต่คนที่จะคู่กับน้องดงใช่บ๊อบบี้เร้อ?
#จีวอนดง ดีมั้ย? อิอิ
อยากได้ #DoubleB หรือ #BobDong เชียร์มาได้เลยย :)
ให้ความรักกับน้องชานอู พี่ยุนฮยองกันเยอะๆน้าา ^^
#Chanyun #ผมไม่ได้ชอบเด็ก
ความคิดเห็น