คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : -[Physics&Math]- ทำอะไร ก็ทำแบบนี้ไง
<Chapter5> ทำอะไร.. ทำแบบนี้ไง
และการสอบปิดภาคเรียนการศึกษาของนักเรียนม.ปลายทุกคนก็มาถึง.....
เป็นธรรมเนียมไปแล้วที่นักเรียนชั้นม.5 ทุกคนจะต้องเข้าเรียนพิเศษในกรุงเทพเพื่อปรับตัวและเตรียมพร้อมในการเข้ามหาลัยและใช้ชีวิตอยู่กับเพื่อนในหอ
ทางโรงเรียนได้สนับสนุนและปล่อยให้ทุกคนได้มีชีวิตแบบนี้ แต่บางคนก็อาจไม่มีโอกาสเพราะฐานะการเงินทางบ้านไม่เอื้ออำนวยหรือพ่อแม่เป็นห่วงจนไม่อยากให้จากอกไปอยู่คนเดียวไกลๆ
“นี่เป็นการสอบวันสุดท้าย ขอให้ตั้งใจสอบด้วย ลอกกันแล้วคิดว่าคะแนนที่ได้มามันน่าภูมิใจแล้วหรอ?” ผมพูดสอนนักเรียนของผมเพราะผมอยากให้ทุกคนคิดด้วยตัวเอง
เพราะถ้าเข้ามหาลัยแล้วคงจะลอกกันแบบนี้ไม่ได้อีก อยากให้ทุกคนหัดช่วยตัวเองตั้งแต่ตอนนี้ ฝึกไว้จะได้ไม่ลำบาก
ขณะที่ผมพูดไปมือก็พลางแจกเอกสารสอบไปตามเลขที่ของนักเรียนที่จัดไว้
ผมวางกระดาษคำถามพร้อมกับพลิกด้านหลังลงบนโต๊ะนักเรียนเพื่อเป็นสัญญาณว่ายังไม่ให้ทำจนกว่าจะอนุญาต
ผมจัดแจงแจกกระดาษคำถามให้กับทุกคนเสร็จแล้วเรียบร้อย
ส่วนกระดาษคำตอบคนที่แบ่งหน้าที่จัดการแจกนั้นคือ “ไอ้บาส”
บาสจัดการแจกกระดาษคำตอบไปเรื่อยๆจนเสร็จ
มือแจกไปตาก็มองตามกระดาษที่แจกโดยไม่มีทีท่าว่าจะพูดอะไรเลยสักคำ ผมยืนอยู่ที่โต๊ะนักเรียนเลขที่สุดท้ายของห้อง หวังให้บาสเดินเข้ามาหาและเงยหน้ามามองกันบ้าง
แต่แล้ว... บาสไม่เดินมา
บาสหยุดแค่โต๊ะสองตัวแรกของแถวนี้ก่อนจะวางกระดาษคำตอบเป็นเชิงให้นักเรียนส่งต่อไปด้านหลัง ก่อนจะหันตัวแล้วเดินกลับไปที่หน้าห้องพร้อมกับนั่งบนเก้าอี้ใต้โต๊ะสำหรับอาจารย์โดยไม่พูดอะไรสักคำอีกเคย
ผมยืนมองอย่างงงๆก่อนจะเดินไปหน้าห้องก่อนจะอนุญาตให้นักเรียนทุกคนลงมือทำข้อสอบ
“ลงมือทำได้ หมดเวลาบ่ายสามห้าสิบ ใครเสร็จก่อนเอากระดาษมาให้พี่แล้วออกไปได้เลย” ผมพูดเสร็จก็หันตัวไปหาบาส แต่ไอ้บาสกลับลุกจากที่นั่งตรงนั้น แล้วเดินอ้อมโต๊ะนักเรียนด้านหน้าให้ห่างออกจากผมไปสามโต๊ะ -0-
ก่อนจะทำเป็นเดินดูนักเรียนลงมือทำข้อสอบแบบขรึมๆ
บาสหยุดอยู่ที่โต๊ะว่างๆตัวสุดท้ายหลังห้องและนั่งลงอย่างเงียบๆเพื่อไม่ให้เป็นการรบกวนนักเรียนที่กำลังตั้งใจทำข้อสอบอย่างเต็มกำลัง!
ผมสัมผัสได้ถึงรังสีของความโกรธเคืองเบาๆ หรือจะเรียกว่างอนก็ได้ แต่คำนี้เหมาะใช้กับผู้หญิงเสียมากกว่า -......-;
..30 นาทีผ่านไป..
แทนที่เด็กหลายๆคนจะทยอยกันส่งกระดาษคำตอบแล้วรีบกลับบ้านกัน แต่ไม่!!!!!
ไม่มีใครส่งสักคน ทำไมล่ะ มันยากขนาดนั้นเลยหรอ?............
วิชาสุดท้ายแล้วก็น่าจะรีบทำแล้วรีบกลับบ้านกันนะ ผมว่าผมสอนพวกเขาดีนะ ทำไมพวกเขาถึงทำไม่ได้?
ผมได้แต่บ่นพึมพำในใจอยู่คนเดียว -3-
......1 ชั่วโมงผ่านไป.....
ก็ยังไม่มีแม้แต่กระดาษคำตอบสักใบ มีแต่สีหน้าเคร่งเครียดและคิ้วที่ผูกเป็นโบว์ของเด็กแทบทุกคน
ผมถึงกับถอนหายใจ...... “ยากขนาดนั้นเลยหรอ?”
“ยาก!!!” เด็กๆพากันตะโกนตอบจากก้นบึ้งของหัวใจสุดฤทธิ์
“พวกแกไม่ได้อ่านหนังสือกันมาล่ะสิ” ผมย้อนถาม
“โห่ววววว พี่ฟิล์ม !@#$%^&*(-!@#$%^&*)(_+!@#$%^&*(_)(+!@#$%^” ผมว่าผมถามแค่คำถามเดียวนะแต่ทำไมคำตอบกลับยาวเป็นเรียงความยาวเท่าA4 หนึ่งหน้ากระดาษขนาดนี้ล่ะ
เสียงบ่นของเด็กๆเริ่มเยอะขึ้น ดังขึ้น เพื่อบ่งบอกว่าข้อสอบของผมนั้นยากจริงจนเสียงบ่นเหล่านี้ดังขึ้นไม่หยุดหย่อน
ก่อนมันจะดังไปมากกว่านี้ผมควรสั่งเงียบก่อนที่มันจะวุ่นวายมากขึ้น..
“อ้าว.. เงียบแล้วทำได้แล้ว!!!”
ผมกำลังจะอ้าปากว่าพวกนี้แต่แล้วก็มีเสียงจากบุคคลที่เงียบตั้งแต่ต้นชั่วโมงดังขึ้นมา เสียงไอ้บาส!! มันยอมพูดแล้วหรอ? แม้จะไม่ได้พูดกับผมก็เถอะแต่บาสมันพูดแล้ว
โอ้ยยย ผมดีใจเหลือเกิน ><
ผมลุกขึ้นยืนก่อนจะว่าเด็กของผม “มันไม่ยากหรอกถ้าแกอ่านหนังสือกันมา”
ว่าเสร็จผมก็ขึ้นไปนั่งบนแท่น ไม่สิ! บนโต๊ะสำหรับอาจารย์อย่างไม่เกรงกลัวว่าใครจะมาเห็นแล้วว่าผมทำกิริยาไม่สมควรต่อหน้านักเรียน
ผมมองหน้าเด็กๆของผมอย่างคาดเค้นที่ว่าทำไม่ได้กัน จนบางคนต้องก้มหน้าก้มตาทำต่อไปอย่างบ่นอะไรไม่ได้แล้ว T__________T
..15 นาทีผ่านไป..
ผมนั่งนิ่งอยู่นานก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าวันนี้มีนัดเตะบอลกับไอ้เกย์หรือไอ้เก้เพื่อนรักสมัยเรียนด้วยกัน
ที่ผมเรียกมันไอ้เกย์เพราะมันหน้าเหมือนผู้หญิงน่ะครับ
ตัวเล็ก ตาโต ปากสีชมพูอ่อนๆ สมัยม.ปลายมีผู้ชายเข้ามาจีบมันเยอะแยะแต่ก็ต้องหายไปหมดเพราะไอ้เกย์มันแมนเต็มร้อยครับ ฮ่าๆๆๆๆ
บางครั้งผมอยู่กับมันบ่อยๆผมยังรู้สึกชอบมันนิดๆเลย เพราะมันเหมือนผู้หญิงในอุดมคติผมมากนะแต่ก็ไม่ไงผมกับมันเพื่อนรักกัน อีกอย่างผู้ชายรักกับผู้ชายมันจะเป็นไปได้ยังไงกันล่ะครับ .....
“บาส วันนี้เอารถมาปะ” ผมถามคนที่นั่งอยู่หลังห้องอย่างเสียงดังไม่เกรงใจเด็กๆที่กำลังทำข้อสอบ
“ครับ”
“วันนี้พี่ไปรถบาสนะ”
“ได้ครับ” สิ้นเสียงตอบรับจากคนข้างหลัง เด็กๆของผมที่ทำข้อสอบอยู่ก็กรี๊ดแบบเขินๆออกมาจนผมอดสงสัยไม่ได้ว่าพวกมันกรี๊ดอะไรกัน
คนที่กรี๊ดออกหน้าออกตามากสุดก็คือแก๊งลีลาโคตรเนี่ยแหละ มองแว๊บเดียวก็รู้ว่าแก๊งไหน เพราะลีลาโคตรมีเมมเบอร์เยอะที่สุดถ้าเทียบกับแก๊งอื่นๆในห้องแล้ว จึงเป็นเรื่องง่ายที่จะรู้ ถึงเมมเบอร์จะเยอะแต่ผมก็จำได้หมด
เพราะลีลาโคตรเป็นแก๊งที่ชอบแซวผมตลอด ฮ่าๆๆๆ
“กรี๊ดอะไรกันวะ” ผมถามอย่างอดสงสัยไม่ได้
“ไม่มีอะไร พี่ฟิล์มจะไปรถพี่บาส” ขนุนหนึ่งในลีลาโคตรพูดขึ้นมาแถมยังแซวอีกที่ผมจะไปรถบาส จะแซวกันทำไมก็แค่ขอติดรถไปด้วยแค่เนี้ย ผมล่ะงงจริงๆ -....-?
ผมนั้นที่ยังงอยู่กับเหตุการณ์ ไอ้บาสที่นั่งเงียบอยู่ด้านหลังก็เริ่มหน้าแดงระเรื่อจนผมสังเกตเห็นได้ชัดจากระยะหน้าห้องหลังห้อง
นี่ก็เขินทำไมเขินตามไอ้ลีลาโคตรทำไม เด็กมันก็ได้ใจสิ -//////////-
15.45 PM.
“อีก 5 นาทีหมดเวลานะ ส่งกันได้แล้ว” ผมเตือนเด็กๆก่อนจะหมดเวลาทำข้อสอบ ได้แค่ไหนก็แค่นั้นไม่ต้องลอกกันเพราะกลัวไม่มีส่ง
5 นาทีลิขิตชีวิต ชื่อนี้ผมแต่งเองเพราะเด็กทุกคนต่างก้มหน้าก้มตาทำอย่างเร่งรีบบางคนถอดใจที่จะทำต่อเพราะคิดไม่ออกแล้ว
เด็กๆพากันทยอยวางปากกาก่อนจะเก็บใส่กล่องอย่างเรียบแล้วลุกขึ้นเดินออกจากโต๊ะพร้อมกับหยิบกระดาษคำถามและคำตอบเพื่อที่จะมาส่งด้วยอย่างเหนื่อยใจ
ทำกันไม่ได้เลยงั้นหรอเนี่ย?...........
เมื่อเด็กทุกคนพากันส่งครบทุกคนแล้ว ก็ทำการแยกกระดาษคำถามกับกระดาษคำตอบไว้คนละที่ก่อนจะเรียงเลขที่และเย็บเข้าไว้ด้วยกันเพื่อเตรียมส่งศูนย์กลางก่อนจะกลับบ้าน
ผมหยิบกระเป๋าลายธงชาติอังกฤษใบโปรดที่ผมสะพายมาโรงเรียนทุกวันก่อนจะเดินลงไปรอไอ้บาสที่รถ
เพราะวันนี้ผมต้องกลับด้วยอย่างที่บอกไว้
เมื่อถึงรถก็พบกับเจ้าของรถยืนรออยู่ก่อนหน้าแล้ว......
บาสยืนหันหลังพิงกับประตูรถ มือข้างหนึ่งก็ถือกุญแจรถที่ห้อยตุ๊กตารูปเป็ดตัวเล็กๆที่ตัวเองชอบ
“ไป บาส..” ผมเป็นคนเปิดปากพูดกับคนที่เงียบก่อนจะเปิดประตูขึ้นไปนั่งบนรถอย่างคล่องตัว
เจ้าของรถเปิดประตูก่อนจะขึ้นมานั่งบนรถแล้วสตาร์ทออกตัวไปอย่างใจเย็น
ตอนนี้ในหัวผมงงกับการกระทำของไอ้หน้าอ่อนนี่มาก
ตกลงจะเอายังไง?
จะเงียบอย่างนี้อีกนานไหม?
เป็นอะไรก็บอกมาสิ?
ไม่พอใจอะไรก็พูดมา อย่ามาทำแบบนี้คนรับรู้มันไม่สบายใจ........
“บาส เป็นไร” ผมถามคนที่กำลังขับรถ
“เปล่า”
“อย่ามาเปล่า”
“.....”
“บาส”
“พี่ไม่รู้จริงๆหรอครับ” คนที่ก่อนหน้านี้ตอบว่าไม่เป็นไร กลับถามผมอย่างไม่พอใจบ้าง
“ก็ไม่รู้ไง ถึงถาม”
“....”
“แล้วตกลงเป็นอะไร”
คนที่กำลังขับรถอยู่นั้นเหยียบเบรกอย่างแรงจนหัวผมเด้งไปข้างหน้าจนแทบจะกระแทกกับชั้นใส่ของด้านหน้าอยู่แล้ว
“วันนั้นพี่คิดจะทำอะไร” คนถามผม ถามพลางหน้าขึ้นสีแดงระเรื่อ -///////////-
“วันไหนล่ะ”
“ก็.... ก็วันที่ไปบ้านชีวรัตน์ไง วันนั้นอ่ะ วันที่ให้ผมขับรถพาไปเที่ยวอ่ะ” คนถามยังไม่เลิกหน้าขึ้นสี
“อ๋อ.... ก็ชวนนอนเล่นไง”
“ไม่ใช่ตอนนั้นสิ ตอนที่พี่... -////////////////-”
ฮ่าๆๆๆ ผมอดขำไม่ไหวละ
นี่คนตรงหน้าผมเป็นอะไรไปทำไมต้องหน้าแดงขนาดนี้ด้วยนะ ผมไปทำอะไรให้คนตรงหน้าโกรธกันล่ะเนี่ย
ผมไม่เข้าใจจริงๆ ^^?
“ก็.... ทำแบบนี้ไง” ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้คนที่กำลังหน้าขึ้นสี ก่อนจะค่อยๆประกบริมฝีปากของผมกับอีกคนที่เหมือนจะยังไม่รู้เรื่องว่าผมกำลังจะทำอะไร
ผมจูบไอ้บาสอยู่นาน ก่อนจะถอนริมฝีปากออกอย่างบรรจง คนที่ถูกจูบได้แต่ทำหน้าตาย ตัวแข็งทื่อ ผมมองหน้าตายของไอ้บาสก่อนจะขำออกมา
“ฮ่าๆๆ ไอ้หน้าอ่อนเอ้ย อ่อนหัดสะจริงนะ”
-MY HOME-
นี่ผมจูบไอ้หน้าอ่อนแล้วจริงๆใช่ไหมเนี่ย?
ผมนอนคิดเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อตอนเย็นอยู่คนเดียวเพลินๆบนเตียง เรื่องที่เกิดวันนี้มันไม่น่าเกิดเลยด้วยซ้ำ ผมก็เป็นผู้ชายนะ แมนเต็มร้อยด้วยแต่ทำไมถึงไม่รู้สึกรังเกียจที่จะจูบผู้ชายด้วยกันเองนะ มิหนำซ้ำยังเป็นฝ่ายไปจูบก่อนอีกด้วย นี่ผมผิดปกติใช่ไหมเนี่ย 0[]0!!!!!!!
แต่จูบนั้นมันทำให้ผมนอนยิ้ม นั่งยิ้ม ยืนยิ้ม จะทำอะไรก็ยิ้มไปหมดยิ้มจนแม่ของผมว่าผมบ้าแล้วเนี่ย
^_______________________________________^
หรือว่าผมจะชอบผู้ชาย? ทั้งๆที่ผมก็เป็นผู้ชาย?
ผมปัดความคิดบ้าๆบอๆของผมออกไปจากหัวก่อนจะลุกขึ้นไปปิดสวิตซ์ไฟแล้วล้มตัวลงนอนบนเตียงๆนุ่มของผม ก่อนเปลือกตาจะปิดลงหน้าของไอ้หน้าอ่อนก็ผุดขึ้นมาให้หายคิดถึงก่อนจะหลับตาลง..
“ฝันดีนะครับ”
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ข้าน้อยขอโทษ ข้าน้อยสมควรตายที่ข้าน้อยไม่ได้มาอัพเดทเป็นแรมเดือนแรมปี TT
ข้าน้อยมีเวลาว่างนะแต่มันน้อยนิดมาก ไม่พอกับการจะเขียนเรื่องจริงเป็นเรื่องราวมโนของข้าน้อยเองได้
ต่อไปนี้ข้าน้อยจะพยายามอัพเดทบ่อยขึ้นจริงๆ จริงๆจากใจเลย (ชูสามนิ้วสัญญาแบบลูกเสือ)
ข้าน้อยจะพยายามมาแบ่งปันความจริงที่พาฟินได้บ่อยๆ ข้าน้อยสัญญา ^^
ความคิดเห็น