ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [Phy&Math] ครูฟิสิกส์จอมกะล่อนกับนายหน้าอ่อนหัดสอนคณิตศาสตร์

    ลำดับตอนที่ #5 : -[Physics&Math]- ทำอะไร ก็ทำแบบนี้ไง

    • อัปเดตล่าสุด 29 ธ.ค. 56


    <Chapter5> ทำอะไร.. ทำแบบนี้ไง


    และการสอบปิดภาคเรียนการศึกษาของนักเรียนม.ปลายทุกคนก็มาถึง.....

    เป็นธรรมเนียมไปแล้วที่นักเรียนชั้นม.5 ทุกคนจะต้องเข้าเรียนพิเศษในกรุงเทพเพื่อปรับตัวและเตรียมพร้อมในการเข้ามหาลัยและใช้ชีวิตอยู่กับเพื่อนในหอ

    ทางโรงเรียนได้สนับสนุนและปล่อยให้ทุกคนได้มีชีวิตแบบนี้ แต่บางคนก็อาจไม่มีโอกาสเพราะฐานะการเงินทางบ้านไม่เอื้ออำนวยหรือพ่อแม่เป็นห่วงจนไม่อยากให้จากอกไปอยู่คนเดียวไกลๆ

     

     

    “นี่เป็นการสอบวันสุดท้าย ขอให้ตั้งใจสอบด้วย ลอกกันแล้วคิดว่าคะแนนที่ได้มามันน่าภูมิใจแล้วหรอ?” ผมพูดสอนนักเรียนของผมเพราะผมอยากให้ทุกคนคิดด้วยตัวเอง

    เพราะถ้าเข้ามหาลัยแล้วคงจะลอกกันแบบนี้ไม่ได้อีก อยากให้ทุกคนหัดช่วยตัวเองตั้งแต่ตอนนี้ ฝึกไว้จะได้ไม่ลำบาก

     

    ขณะที่ผมพูดไปมือก็พลางแจกเอกสารสอบไปตามเลขที่ของนักเรียนที่จัดไว้

    ผมวางกระดาษคำถามพร้อมกับพลิกด้านหลังลงบนโต๊ะนักเรียนเพื่อเป็นสัญญาณว่ายังไม่ให้ทำจนกว่าจะอนุญาต

    ผมจัดแจงแจกกระดาษคำถามให้กับทุกคนเสร็จแล้วเรียบร้อย

    ส่วนกระดาษคำตอบคนที่แบ่งหน้าที่จัดการแจกนั้นคือ “ไอ้บาส”  


    บาสจัดการแจกกระดาษคำตอบไปเรื่อยๆจนเสร็จ
    มือแจกไปตาก็มองตามกระดาษที่แจกโดยไม่มีทีท่าว่าจะพูดอะไรเลยสักคำ ผมยืนอยู่ที่โต๊ะนักเรียนเลขที่สุดท้ายของห้อง หวังให้บาสเดินเข้ามาหาและเงยหน้ามามองกันบ้าง

    แต่แล้ว... บาสไม่เดินมา

    บาสหยุดแค่โต๊ะสองตัวแรกของแถวนี้ก่อนจะวางกระดาษคำตอบเป็นเชิงให้นักเรียนส่งต่อไปด้านหลัง ก่อนจะหันตัวแล้วเดินกลับไปที่หน้าห้องพร้อมกับนั่งบนเก้าอี้ใต้โต๊ะสำหรับอาจารย์โดยไม่พูดอะไรสักคำอีกเคย


    ผมยืนมองอย่างงงๆก่อนจะเดินไปหน้าห้องก่อนจะอนุญาตให้นักเรียนทุกคนลงมือทำข้อสอบ

     

    “ลงมือทำได้ หมดเวลาบ่ายสามห้าสิบ ใครเสร็จก่อนเอากระดาษมาให้พี่แล้วออกไปได้เลย” ผมพูดเสร็จก็หันตัวไปหาบาส แต่ไอ้บาสกลับลุกจากที่นั่งตรงนั้น แล้วเดินอ้อมโต๊ะนักเรียนด้านหน้าให้ห่างออกจากผมไปสามโต๊ะ -0-

    ก่อนจะทำเป็นเดินดูนักเรียนลงมือทำข้อสอบแบบขรึมๆ

    บาสหยุดอยู่ที่โต๊ะว่างๆตัวสุดท้ายหลังห้องและนั่งลงอย่างเงียบๆเพื่อไม่ให้เป็นการรบกวนนักเรียนที่กำลังตั้งใจทำข้อสอบอย่างเต็มกำลัง!


    ผมสัมผัสได้ถึงรังสีของความโกรธเคืองเบาๆ หรือจะเรียกว่างอนก็ได้ แต่คำนี้เหมาะใช้กับผู้หญิงเสียมากกว่า -......-;

     

     

     

     

     

     

     

    ..30 นาทีผ่านไป..

    แทนที่เด็กหลายๆคนจะทยอยกันส่งกระดาษคำตอบแล้วรีบกลับบ้านกัน แต่ไม่!!!!!

    ไม่มีใครส่งสักคน ทำไมล่ะ มันยากขนาดนั้นเลยหรอ?............

    วิชาสุดท้ายแล้วก็น่าจะรีบทำแล้วรีบกลับบ้านกันนะ ผมว่าผมสอนพวกเขาดีนะ ทำไมพวกเขาถึงทำไม่ได้?

    ผมได้แต่บ่นพึมพำในใจอยู่คนเดียว -3-

     

     

     

     

     

     

    ......1 ชั่วโมงผ่านไป.....

    ก็ยังไม่มีแม้แต่กระดาษคำตอบสักใบ มีแต่สีหน้าเคร่งเครียดและคิ้วที่ผูกเป็นโบว์ของเด็กแทบทุกคน

    ผมถึงกับถอนหายใจ...... “ยากขนาดนั้นเลยหรอ?”

    “ยาก!!!” เด็กๆพากันตะโกนตอบจากก้นบึ้งของหัวใจสุดฤทธิ์

    “พวกแกไม่ได้อ่านหนังสือกันมาล่ะสิ” ผมย้อนถาม

    “โห่ววววว พี่ฟิล์ม !@#$%^&*(-!@#$%^&*)(_+!@#$%^&*(_)(+!@#$%^” ผมว่าผมถามแค่คำถามเดียวนะแต่ทำไมคำตอบกลับยาวเป็นเรียงความยาวเท่าA4 หนึ่งหน้ากระดาษขนาดนี้ล่ะ

    เสียงบ่นของเด็กๆเริ่มเยอะขึ้น ดังขึ้น เพื่อบ่งบอกว่าข้อสอบของผมนั้นยากจริงจนเสียงบ่นเหล่านี้ดังขึ้นไม่หยุดหย่อน
    ก่อนมันจะดังไปมากกว่านี้ผมควรสั่งเงียบก่อนที่มันจะวุ่นวายมากขึ้น..


    “อ้าว.. เงียบแล้วทำได้แล้ว!!!

     

     

    ผมกำลังจะอ้าปากว่าพวกนี้แต่แล้วก็มีเสียงจากบุคคลที่เงียบตั้งแต่ต้นชั่วโมงดังขึ้นมา เสียงไอ้บาส!! มันยอมพูดแล้วหรอ? แม้จะไม่ได้พูดกับผมก็เถอะแต่บาสมันพูดแล้ว

    โอ้ยยย ผมดีใจเหลือเกิน ><

     

     

     

     

    ผมลุกขึ้นยืนก่อนจะว่าเด็กของผม “มันไม่ยากหรอกถ้าแกอ่านหนังสือกันมา”

    ว่าเสร็จผมก็ขึ้นไปนั่งบนแท่น ไม่สิ! บนโต๊ะสำหรับอาจารย์อย่างไม่เกรงกลัวว่าใครจะมาเห็นแล้วว่าผมทำกิริยาไม่สมควรต่อหน้านักเรียน

    ผมมองหน้าเด็กๆของผมอย่างคาดเค้นที่ว่าทำไม่ได้กัน จนบางคนต้องก้มหน้าก้มตาทำต่อไปอย่างบ่นอะไรไม่ได้แล้ว T__________T

     

     

     

     

    ..15 นาทีผ่านไป..

    ผมนั่งนิ่งอยู่นานก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าวันนี้มีนัดเตะบอลกับไอ้เกย์หรือไอ้เก้เพื่อนรักสมัยเรียนด้วยกัน

    ที่ผมเรียกมันไอ้เกย์เพราะมันหน้าเหมือนผู้หญิงน่ะครับ
    ตัวเล็ก ตาโต ปากสีชมพูอ่อนๆ สมัยม.ปลายมีผู้ชายเข้ามาจีบมันเยอะแยะแต่ก็ต้องหายไปหมดเพราะไอ้เกย์มันแมนเต็มร้อยครับ ฮ่าๆๆๆๆ

    บางครั้งผมอยู่กับมันบ่อยๆผมยังรู้สึกชอบมันนิดๆเลย เพราะมันเหมือนผู้หญิงในอุดมคติผมมากนะแต่ก็ไม่ไงผมกับมันเพื่อนรักกัน อีกอย่างผู้ชายรักกับผู้ชายมันจะเป็นไปได้ยังไงกันล่ะครับ .....





    “บาส วันนี้เอารถมาปะ” ผมถามคนที่นั่งอยู่หลังห้องอย่างเสียงดังไม่เกรงใจเด็กๆที่กำลังทำข้อสอบ

    “ครับ”

    “วันนี้พี่ไปรถบาสนะ”

    “ได้ครับ” สิ้นเสียงตอบรับจากคนข้างหลัง เด็กๆของผมที่ทำข้อสอบอยู่ก็กรี๊ดแบบเขินๆออกมาจนผมอดสงสัยไม่ได้ว่าพวกมันกรี๊ดอะไรกัน

    คนที่กรี๊ดออกหน้าออกตามากสุดก็คือแก๊งลีลาโคตรเนี่ยแหละ มองแว๊บเดียวก็รู้ว่าแก๊งไหน เพราะลีลาโคตรมีเมมเบอร์เยอะที่สุดถ้าเทียบกับแก๊งอื่นๆในห้องแล้ว จึงเป็นเรื่องง่ายที่จะรู้ ถึงเมมเบอร์จะเยอะแต่ผมก็จำได้หมด
    เพราะลีลาโคตรเป็นแก๊งที่ชอบแซวผมตลอด ฮ่าๆๆๆ



    “กรี๊ดอะไรกันวะ” ผมถามอย่างอดสงสัยไม่ได้

    “ไม่มีอะไร พี่ฟิล์มจะไปรถพี่บาส” ขนุนหนึ่งในลีลาโคตรพูดขึ้นมาแถมยังแซวอีกที่ผมจะไปรถบาส จะแซวกันทำไมก็แค่ขอติดรถไปด้วยแค่เนี้ย ผมล่ะงงจริงๆ -....-?

    ผมนั้นที่ยังงอยู่กับเหตุการณ์ ไอ้บาสที่นั่งเงียบอยู่ด้านหลังก็เริ่มหน้าแดงระเรื่อจนผมสังเกตเห็นได้ชัดจากระยะหน้าห้องหลังห้อง

    นี่ก็เขินทำไมเขินตามไอ้ลีลาโคตรทำไม เด็กมันก็ได้ใจสิ -//////////-

     

     

     

     

    15.45 PM.

    “อีก 5 นาทีหมดเวลานะ ส่งกันได้แล้ว” ผมเตือนเด็กๆก่อนจะหมดเวลาทำข้อสอบ ได้แค่ไหนก็แค่นั้นไม่ต้องลอกกันเพราะกลัวไม่มีส่ง

    5 นาทีลิขิตชีวิต ชื่อนี้ผมแต่งเองเพราะเด็กทุกคนต่างก้มหน้าก้มตาทำอย่างเร่งรีบบางคนถอดใจที่จะทำต่อเพราะคิดไม่ออกแล้ว

    เด็กๆพากันทยอยวางปากกาก่อนจะเก็บใส่กล่องอย่างเรียบแล้วลุกขึ้นเดินออกจากโต๊ะพร้อมกับหยิบกระดาษคำถามและคำตอบเพื่อที่จะมาส่งด้วยอย่างเหนื่อยใจ

    ทำกันไม่ได้เลยงั้นหรอเนี่ย?...........

     

     

     

    เมื่อเด็กทุกคนพากันส่งครบทุกคนแล้ว ก็ทำการแยกกระดาษคำถามกับกระดาษคำตอบไว้คนละที่ก่อนจะเรียงเลขที่และเย็บเข้าไว้ด้วยกันเพื่อเตรียมส่งศูนย์กลางก่อนจะกลับบ้าน

     

     

    ผมหยิบกระเป๋าลายธงชาติอังกฤษใบโปรดที่ผมสะพายมาโรงเรียนทุกวันก่อนจะเดินลงไปรอไอ้บาสที่รถ

    เพราะวันนี้ผมต้องกลับด้วยอย่างที่บอกไว้

     

     

     

    เมื่อถึงรถก็พบกับเจ้าของรถยืนรออยู่ก่อนหน้าแล้ว......

    บาสยืนหันหลังพิงกับประตูรถ มือข้างหนึ่งก็ถือกุญแจรถที่ห้อยตุ๊กตารูปเป็ดตัวเล็กๆที่ตัวเองชอบ

    “ไป บาส..” ผมเป็นคนเปิดปากพูดกับคนที่เงียบก่อนจะเปิดประตูขึ้นไปนั่งบนรถอย่างคล่องตัว

     เจ้าของรถเปิดประตูก่อนจะขึ้นมานั่งบนรถแล้วสตาร์ทออกตัวไปอย่างใจเย็น

     

    ตอนนี้ในหัวผมงงกับการกระทำของไอ้หน้าอ่อนนี่มาก

    ตกลงจะเอายังไง? 

    จะเงียบอย่างนี้อีกนานไหม?

    เป็นอะไรก็บอกมาสิ?

    ไม่พอใจอะไรก็พูดมา อย่ามาทำแบบนี้คนรับรู้มันไม่สบายใจ........

     

     

    “บาส เป็นไร” ผมถามคนที่กำลังขับรถ

    “เปล่า”

    “อย่ามาเปล่า”

    “.....”

    “บาส”

    “พี่ไม่รู้จริงๆหรอครับ” คนที่ก่อนหน้านี้ตอบว่าไม่เป็นไร กลับถามผมอย่างไม่พอใจบ้าง

    “ก็ไม่รู้ไง ถึงถาม”

    “....”

    “แล้วตกลงเป็นอะไร”

    คนที่กำลังขับรถอยู่นั้นเหยียบเบรกอย่างแรงจนหัวผมเด้งไปข้างหน้าจนแทบจะกระแทกกับชั้นใส่ของด้านหน้าอยู่แล้ว

     

     

     

    “วันนั้นพี่คิดจะทำอะไร” คนถามผม ถามพลางหน้าขึ้นสีแดงระเรื่อ -///////////-

    “วันไหนล่ะ”

    “ก็.... ก็วันที่ไปบ้านชีวรัตน์ไง วันนั้นอ่ะ วันที่ให้ผมขับรถพาไปเที่ยวอ่ะ” คนถามยังไม่เลิกหน้าขึ้นสี

    “อ๋อ.... ก็ชวนนอนเล่นไง”

    “ไม่ใช่ตอนนั้นสิ ตอนที่พี่... -////////////////-”

    ฮ่าๆๆๆ ผมอดขำไม่ไหวละ
    นี่คนตรงหน้าผมเป็นอะไรไปทำไมต้องหน้าแดงขนาดนี้ด้วยนะ ผมไปทำอะไรให้คนตรงหน้าโกรธกันล่ะเนี่ย

    ผมไม่เข้าใจจริงๆ
    ^^?

     

     

     

     

     

     

     

    “ก็.... ทำแบบนี้ไง” ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้คนที่กำลังหน้าขึ้นสี ก่อนจะค่อยๆประกบริมฝีปากของผมกับอีกคนที่เหมือนจะยังไม่รู้เรื่องว่าผมกำลังจะทำอะไร

    ผมจูบไอ้บาสอยู่นาน ก่อนจะถอนริมฝีปากออกอย่างบรรจง คนที่ถูกจูบได้แต่ทำหน้าตาย ตัวแข็งทื่อ ผมมองหน้าตายของไอ้บาสก่อนจะขำออกมา

    “ฮ่าๆๆ ไอ้หน้าอ่อนเอ้ย อ่อนหัดสะจริงนะ”

     

     

     

     

     

    -MY HOME-

    นี่ผมจูบไอ้หน้าอ่อนแล้วจริงๆใช่ไหมเนี่ย?

    ผมนอนคิดเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อตอนเย็นอยู่คนเดียวเพลินๆบนเตียง เรื่องที่เกิดวันนี้มันไม่น่าเกิดเลยด้วยซ้ำ ผมก็เป็นผู้ชายนะ แมนเต็มร้อยด้วยแต่ทำไมถึงไม่รู้สึกรังเกียจที่จะจูบผู้ชายด้วยกันเองนะ มิหนำซ้ำยังเป็นฝ่ายไปจูบก่อนอีกด้วย นี่ผมผิดปกติใช่ไหมเนี่ย 0[]0!!!!!!!

     

    แต่จูบนั้นมันทำให้ผมนอนยิ้ม นั่งยิ้ม ยืนยิ้ม จะทำอะไรก็ยิ้มไปหมดยิ้มจนแม่ของผมว่าผมบ้าแล้วเนี่ย

    ^_______________________________________^

     

     

    หรือว่าผมจะชอบผู้ชาย? ทั้งๆที่ผมก็เป็นผู้ชาย?

    ผมปัดความคิดบ้าๆบอๆของผมออกไปจากหัวก่อนจะลุกขึ้นไปปิดสวิตซ์ไฟแล้วล้มตัวลงนอนบนเตียงๆนุ่มของผม ก่อนเปลือกตาจะปิดลงหน้าของไอ้หน้าอ่อนก็ผุดขึ้นมาให้หายคิดถึงก่อนจะหลับตาลง..

    “ฝันดีนะครับ”



    -----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

    ข้าน้อยขอโทษ ข้าน้อยสมควรตายที่ข้าน้อยไม่ได้มาอัพเดทเป็นแรมเดือนแรมปี TT
    ข้าน้อยมีเวลาว่างนะแต่มันน้อยนิดมาก ไม่พอกับการจะเขียนเรื่องจริงเป็นเรื่องราวมโนของข้าน้อยเองได้
    ต่อไปนี้ข้าน้อยจะพยายามอัพเดทบ่อยขึ้นจริงๆ จริงๆจากใจเลย (ชูสามนิ้วสัญญาแบบลูกเสือ)

    ข้าน้อยจะพยายามมาแบ่งปันความจริงที่พาฟินได้บ่อยๆ ข้าน้อยสัญญา ^^

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×