คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : -[Physics&Math]- พักเที่ยง
<Chapter2> พักเที่ยง
ผมรีบก้าวยาวๆออกจากห้องทันที ถ้ามองไกลๆทุกคนคงคิดว่าผมจะวิ่งหรอ? จะวิ่งไปไหน แล้ววิ่งทำไม
ใช่! ผมอยากจะวิ่งจริงๆด้วยซ้ำ วิ่งหนีความวุ่นวายที่เกิดขึ้นในห้อง ทั้งเด็กทั้ง... ไอ้หน้าอ่อนที่ถามผมเยอะแยะอย่างกับผมไปทำอะไรผิดมาแล้วตำรวจก็กำลังสอบปากคำ ผมเลยตัดบทด้วยการเดินออกจากห้องก่อนที่หน้าอ่อนจะถามอะไรผมอีก
ผมรำคาญ =__=;
“ฟิล์ม...” เสียงหวานๆเรียกผมจากด้านหลัง
“-___-?”
“จะไปไหนหรอ” เสียงหวานถามพร้อมเดินเข้ามาประชิดตัวผม
“วันวิ?”
“ก็ใช่น่ะสิ จำเพื่อนเก่าไม่ได้หรอ” มืออันซุกซนของเธอรีบควงแขนผมไว้
“นี่เธอ! จะทำอะไร”
“ก็แค่จะชวนไปกินข้าว”
ผมรีบแกะมือวันวิออกจากตัวผมอย่างเร็ว มันคงดูไม่ดีแน่ถ้าครู 2คนมีพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสมแบบนี้
“ไม่ไป ผมมีนัดแล้ว” ผมตอบอย่างไร้เยื่อใย
“นัดกับใคร”
“เรื่องของผม จะรู้ไปทำไม”
“ฟิล์ม!!!” จากหน้าหวานยิ้มสวย ในตอนนี้ได้กลายเป็นหน้าเขียวเหี่ยวย่นทันที
แต่แล้วก็เหมือนพระเจ้าทรงโปรด ส่งตัวช่วยมาให้ผมได้รอดจากบ่วงนรกตรงหน้าแล้ว ผมล่ะอยากจะกราบงามๆแบบเบญจางคประดิษฐ์สักสามครั้ง
“บาส บาสเว้ย! ไปกินข้าวกัน นัดกันไว้ไม่ใช่หรอ” ผมตะโกนเรียก
“ผมน่ะหรอ” หน้าอ่อนชี้หน้าตัวเองแล้วยืนงงสักพักก่อนจะพูดงึมงำ (ไปนัดไว้ตอนไหนวะ) ผมรู้ว่ามันต้องพูดแบบนี้ ผมอ่านปากออก
วันวิมองหน้าผมสลับกับหน้าไอ้หน้าอ่อนอย่างงงๆ ก่อนจะถามขึ้นว่า “นัดกับบาสหรอ”
“ใช่ ผมนัดเองด้วย” ผมไม่รีรอให้หน้าอ่อนเดินมาหา ผมรีบเดินเข้าไปกระชากตัวมาแล้วพาไปขึ้นรถทันที
“ไปก่อนนะวันวิ” ผมยิ้มให้อย่างมีชัย
เมื่อมาถึงรถผมกดรีโมทอัตโนมัติเพื่อเปิดประตูก่อนจะเข้าไปนั่งข้างในตัวรถด้านที่นั่งคนขับแล้วก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่งที่สลัดยัยหน้าเหี่ยว เอ้ย!หน้าสวยออกไปได้ ต้องขอบคุณพระเจ้าแท้ๆ
“เราจะกินอะไรกันครับ” จากที่ผมหัวเราะอยู่ต้องหยุดชะงักเมื่อมีอีกเสียงทักขึ้น ก็เพราะผมขึ้นรถมาคนเดียวไม่ใช่หรอ? แล้วเสียงแมนๆนี่มาจากไหน พระเจ้าหรือไง (เล่นตูสะแล้ว -____-)
ผมหันไปมองหน้าของคนตัวเล็กที่นั่งเบาะข้างๆ ด้วยความตกใจยิ่งกว่าเจอผี =[]=;;
“ขึ้นมาได้ไง” ผมถามอย่างตกใจสุดขีด
“ก็พี่ชวนผมไปกินข้าว”
“ตอนไหน”
“เอ้าพี่ จะเบี้ยวหรอ”
ผมกำลังจะถามอีกครั้ง แต่ก็เพิ่งนึกออกว่าก่อนหน้านี้ไม่กี่นาทีผม(แกล้ง)ชวนหน้าอ่อนไปกินข้าวเพื่อสลัดวันวิออกจากตัวผม
“อ๋อ ชวนไปงั้นแหละ” ผมหลุดหัวเราะออกมา เมื่อนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้น
“แต่ผมไปจริง” หน้าอ่อนหันมามองหน้าผมอย่างหาเรื่อง
“เห้ย ชวนเล่นๆ เล่นๆเฟ้ย” ผมโวยวาย
“-3-”
“อะไรเนี่ย”
“ไม่รู้แหละ พี่ชวนผมแล้ว”
“ไม่เข้าใจหรือไง ชวนเล่นๆ ลงไปได้แล้ว”
“-3-”
หน้าอ่อนไม่มีทีท่าจะลงจากรถผม แถมยังนั่งกอดอก คิ้วขมวดเข้าหากัน แก้มสองข้างอมลมพองเต็มปากอีกด้วยนะ นี่งอน? งอนเป็นเด็กๆไปได้
“เออ ไปก็ได้วะ” ผมสตาร์ทรถ เตรียมขับออกไปหวังให้หน้าอ่อนเลิกงอนเป็นเด็กๆ แต่ก็เหมือนจะไม่ได้ผลเท่าไหร่ คงเพราะไม่เชื่อใจว่าผมจะพาไปกินข้าวจริงๆ ไม่คิดเอาไปทิ้งในพงหญ้าหน้าโรงเรียนก็ดีแล้วปะ?
ผมใช้เวลาในการขับรถเข้ามาในตัวเมืองประมาณ 15นาทีก่อนจะจอดหน้าร้านส้มตำเล็ก เล็ก ร้านประจำผม (ที่ประจำเพราะอาหารในโรงเรียนทำพิษกับผมน่ะสิ ท้องเสียทุกครั้งที่กินเลยล่ะครับ)
“ถึงแล้ว” ผมบอกหน้าอ่อนที่นั่งข้างๆหลังจากที่เงียบมานาน ไม่รู้ว่าหลับแล้วหรือเปล่า
“-_____________-Zzz”
“เอ้าเห้ย ลงสักทีสิ”
“-______________-Zzz คร่อกฟี้~”
“เห้ย หลับจริงๆไงวะ” ผมจิ้มที่หัวหน้าอ่อนเบาๆเป็นเชิงบอกให้ตื่นได้แล้ว
แสงแดดที่ส่องลงมาจากด้านหน้ากระจกรถกระทบเส้นผมสีดำเงากับแก้มใสใสที่เริ่มขึ้นสีแดงอมชมพู เหงื่อไหลออกมาตามไรผมคงเป็นเพราะแดดที่ร้อนจัด ผมเลยยกมือขึ้นไปเช็ดให้เบาๆเพราะกลัวหน้าอ่อนจะรู้ตัวแล้วตื่นขึ้นมาหาว่าผมลวนลาม -//////-
เปลือกตาที่ถูกปิดสนิทขยับเล็กน้อยเหมือนจะรู้ตัว ผมรีบกระตุกมือออกทันทีก่อนจะนั่งตัวตรงและมองถนนข้างหน้าแบบลุกลี้ลุกลน แต่หน้าอ่อนก็ไม่ได้ลืมตาขึ้นมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น ผมเลยนั่งมองหน้าไอ้หน้าอ่อนที่กำลังนอนหลับตาพริ้มอยู่บนเบาะข้างๆผมอย่างเอ็นดู เหมือนผมมีน้องชายเลยอ่ะ?
หรือไม่ใช่น้องชาย -///////////////- ?
10 นาทีผ่านไป..
ผมยังคงนั่งมองหน้าไอ้หน้าอ่อนเหมือนเดิม แต่แล้วหน้าอ่อนก็ค่อยๆขยับตัว พลิกไปพลิกมาก่อนจะตื่นขึ้นแบบงัวเงียเหมือนคนไม่เคยนอน
“ไม่นอนถึงเย็นเลยล่ะ” ผมถามแบบกวนๆ
“นี่กี่โมงแล้ว” หน้าอ่อนหมุนนาฬิกาที่ข้อมือตัวเองเพื่อดูเวลา
“บ่ายโมงสามสิบนาที” ผมตอบ
“ทำไมพี่ไม่ปลุกผม”
“ก็ไม่ได้บอกไว้ว่าให้ปลุก”
“โถ่พี่ โง่หรือโง่เนี่ย”
“เห้ย แรงเกินไปปะ”
“ขอโทษครับ รีบกลับโรงเรียนกันเถอะ ผมมีสอนม.4 คาบบ่ายขึ้นมา” หน้าอ่อนเริ่มกระวนกระวาย
“แล้วไม่กินข้าวไง มาถึงร้านแล้วนะ”
“ไม่กงไม่กินแล้ว ผมรีบ! กลับโรงเรียนเถอะครับ”
“ก็ได้” ผมสตาร์ทรถทันทีพร้อมกับเหยียบคันเร่งอย่างแรงเพื่อเร่งสปีดความเร็วให้ถึงโรงเรียนภายใน 5นาที เดี๋ยวครูหัดสอนคนใหม่จะเข้าสอนไม่ทันสะก่อน ^0^
“เออใช่ พี่กินข้าวยัง” หน้าอ่อนถามผม
“ยัง” ผมตอบห้วนๆ
“เอ้า ตอนผมหลับไม่ได้แอบลงไปกินหรอ”
“กลัวมีคนขโมยของ เลยนั่งเฝ้า”
“นี่! ชั่งเถอะ แล้วไม่หิวหรือไง”
“ไม่ อิ่มแล้ว ^//////^” ผมยิ้มอย่างมีเลศนัย
ที่ผมอิ่มก็เพราะผมนั่งมองหน้าไอ้หน้าอ่อนสิบนาทีนั่นแหละ รู้สึกอิ่มอกอิ่มใจจนไม่อยากจะกินอะไรแล้วแถมยังมีแรงพร้อมติวข้อสอบให้ม.6 ถึงสี่ทุ่มอีกด้วยนะ
มันเกิดอะไรขึ้นวะเนี่ย.....
ความคิดเห็น