คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : FWB #03
FWB
#03
ยูตะมั่นใจว่าไม่ได้รู้สึกอะไรกับจองแจฮยอนเกินเพื่อนสนิทคนหนึ่ง
อาจจะพิเศษตรงที่สนิทกว่าใครในกลุ่ม
แต่มันต้องไม่ใช่แบบที่กำลังรู้สึกคันยุบยิบในหัวใจตอนเห็นเพื่อนสนิทอย่างแจฮยอนกำลังนัวเนียกับสาวต่อหน้าต่อตาแบบนี้
ยกแก้วที่มีแอลกอฮอล์ขึ้นจิบด้วยความหงุดหงิด ไม่สามารถละสายตาจากภาพตรงหน้าไปไหนได้เลย
จนกระทั่งสาวเจ้ารั้งคอจองแจฮยอนไปจูบ
ปึก!
“เฮ้ย จะไปไหนว่ายูตะ”
เสียงของจอห์นนี่ตะโกนแข่งกับเสียงเพลงที่ดังอึกทึก
เจ้าของชื่อหันไปมองหน้าพี่ชายคนสนิทไม่ได้ตอบอะไรมากไปกว่าแสดงสีหน้าหงุดหงิดให้เห็นแล้วหมุนตัวออกมาจากตรงนั้น
ก่อนที่หัวใจเจ้ากรรมจะคันยุบยิบไปมากกว่า
เดินออกมาข้างนอกร้านแต่ยังไม่มีจุดหมายปลายทางสำหรับคืนนี้
ยูตะรู้สึกว่าได้กลิ่นน้ำตาจนต้องเงยหน้าพยายามที่จะไม่ร้องไห้
ถึงไม่รู้ตัวเองก็เถอะว่าตอนนี้จะร้องไห้เพราะหงุดหงิดหรือน้อยใจดี
เขาตอบไม่ได้ทั้งนั้นแหละ
“จะไปไหน”
มือใหญ่เอื้อมมาจับแขนเอาไว้ก่อนจะออกแรงดึงจนเจ้าของร่างผอมเซถอยหลัง
“ปล่อยนะไอ้หมาเจย์” พูดสั่งแต่อีกคนก็ไม่ได้ทำตามสักแถมยังเอื้อมมือรั้งเข้ามากอดจนรู้สึกจมเข้าไปในอ้อมอกของอีกฝ่าย
เหมือนลูกจิงโจ้ที่อยู่ในกระเป๋าของแม่ชัดๆ
“งอนอะไรไหนพูด” ยูตะเอียงคอหนีเสียงทุ้มที่กระซิบข้างหูจนริมฝีปากแตะเข้าที่ใบหูจนรู้สึกหวิวแปลกๆ
“กลับห้องรู้สึกไม่ค่อยสบาย”
จู่ๆเพื่อนสนิทตัวใหญ่นี่ก็จับตัวเขาให้หันหน้าไปหาแล้วโน้มลงมาจนหน้าผากชิดกัน
ลมหายใจเจือด้วยกินแอลกอฮอล์ที่เพิ่งกินมาปะปนกันไปหมด
“ตัวร้อนนิดๆ” ว่าแล้วก็ผละออกจากเขาไป
ล้วงมือถือโทรหาใครสักคนยูตะเดาว่าน่าจะเป็นจอห์นนี่
“จริงๆกูกลับคนเดียวก็ได้นะ
เมื่อกี้เห็นมึงยังสนุกอยู่ สาวๆก็แจ่มทั้งนั้นเลย”
ถึงจะพูดออกไปแบบนั้นแต่ตอนนี้ยูตะอยากให้แจฮยอนปฏิเสธที่จะกลับเข้าไปในนั้นแทบบ้า
“ยูจังป่วยแล้วพี่เจย์จะปล่อยให้กลับคนเดียวได้ยังกันคะหื้ม”
“ยูจังที่หน้ามึงสิ” ว่าแล้วก็ฟาดเข้าที่ต้นแขนแรงๆด้วยความหมั่นไส้
“เล่นแรงอีกแล้วนะ เดี๋ยวคอยเถอะดูถ้ากูได้เอามึงสัญญาว่าขาเตียงจะต้องหัก”
“ไอ้เวรแจฮยอน!”
สุดท้ายก็โดนหิ้วกลับมาที่คอนโดของอีกฝ่ายโดยไม่ต้องทวงถามถึงความสมัครใจ
เจ้าของห้องไล่ให้เขาไปอาบน้ำ สระผม แถมยังบ่นเหมือนพ่อไม่มีผิด
“ถ้าต่อไปไม่สบายแล้วยังระริกระรี้ออกไปกินเหล้าอีกกูจะฟาดให้ขาลายเลย
ไปอาบน้ำแล้วอย่าอาบน้ำเดี๋ยวไข้ขึ้น”
อีกฝ่ายยัดผ้าเช็ดตัวใส่มือลวกๆก่อนจะเดินออกไปจากห้องนอน
ยูตะใช้เวลาในการอาบน้ำชำระร่างกายไม่นาน
ตอนนี้อยากนอนโง่ๆดูหนังจะแย่อยู่แล้ว ถึงจะคิดแบบนั้นก็เถอะ
แต่ไอ้ที่จะทำนิสัยเหมือนอยู่ห้องตัวเอง
อาบน้ำสระผมเสร็จก็มานอนแช่อยู่บนเตียงโดยไม่เป่าผมคงทำที่นี่ไม่ได้
“อย่านอนก่อนผมแห้งแล้วก็กินยาด้วย”
เสียงเข้มๆพูดสั่งแต่มือกลับเสียบไดร์เป่าผมให้แถมยังบริการเป่าให้ด้วย
“อยากให้มึงไปเป่าผมให้ที่ห้องทุกวันเลย”
“ขี้เกียจจนตัวเป็นขนไง”
เหลียวหลังกลับไปมองค้อนคนที่กำลังยิ้มมุมปากพร้อมยักคิ้วส่งมา
“โทษตัวเองเถอะทำกูเคยตัว”
“มึงก็โทษตัวเองเถอะยูจังที่อ้อนจนกูใจอ่อนทุกที”
ไม่พูดเปล่ามือใหญ่ยังขยี้กลุ่มผมของเขาจนฟูฟ่อง
“ไอ้หมาโง่เอ๊ย”
ไม่รู้เพราะความง่วงหรือฤทธิ์ยาที่ทำให้ภาพตรงหน้าเริ่มเบลอ
ตาปรือจนคนที่นอนอยู่ข้างๆต้องละสายตาจากจอทีวีแล้วหันมามอง
“ง่วงก็นอนซะอย่าฝืน” มือใหญ่เอื้อมมาเสยหน้าม้ายุ่งเหยิงของยูตะขึ้นเบาๆ
“แต่ยังดูไม่จบตอนเลย”
ตอบออกไปทั้งที่ตอนนี้ตาจะปิดอยู่แล้ว
“ไว้ดูพรุ่งนี้เดี๋ยวกูก็จะนอนเหมือนกัน”
“ถ้ามึงอยากดูก็ดูให้จบก็ได้นะเจย์”
“อย่าดื้อแล้วก็นอนซะ”
จบลงตรงที่ไฟในห้องมืดสนิท
นอกจากเสียงลมหายใจก็ไม่ได้ยินเสียงอะไรอีก
ยูตะเขยิบเข้าแจฮยอนก่อนที่ท่อนแขนของอีกฝ่ายจะเอื้อมมารั้งตัวเขาเข้าไปกอด
จมูกโด่งกดจูบลงมาบนหน้าผาก
“หายไวๆป่วยแล้วดื้อชิบหาย”
“อื้ออ”
##
แจฮยอนก้มมองกระดาษในมือพ่นลมหายใจออกมาอย่างหงุดหงิด
ตอนนี้เพิ่งเก้าโมงแต่ยูตะออกไปแล้วตั้งแต่เช้าทั้งที่เมื่อคืนป่วยจนงอแง
แต่ตอนนี้ดันออกไปฮันจีซลจนได้
ยกมือขึ้นขยี้ผมตัวเองเพื่อระบายอารมณ์ที่คุกรุ่นอยู่ข้างใน
สุดท้ายก็เป็นได้แค่ไอ้หมาโง่อย่างที่เจ้าตัวบอกจริงๆ
ภาพอาหารที่ยูตะส่งมาในไลน์กลุ่มติดใครอีกคนมาด้วย
รอยยิ้มสดใสที่ปกติแจฮยอนชอบมันมากตอนนี้กลับหมั่นไส้อย่างบอกไม่ถูก ก่อนที่ไลน์ของจอห์นนี่จะเด้งขึ้นมา
Johnnys.
ยังไงวะ เมื่อคืนไปนอนกับมึงวันนี้อยู่กับไอ้ฮันซล
Jayj
ผมจะไปรู้รึไงพี่ถามมันเองดิ่
Johnnys.
ยังคุยกันไม่รู้เรื่อง?
กูบอกแล้วไงว่าให้มึงพูดกับมันเนี่ยแล้วเห็นไหมต้องมานั่งหงุดหงิด
Jayj
ผมไม่ได้หงุดอะไรซะหน่อยมันจะทำอะไรใครจะไปห้ามได้
Johnnys.
ถ้ามึงไม่สู้เพื่อที่จะได้มันมา
มึงก็ต้องยอมรับให้ได้เวลาที่จะต้องเสียมันไปนะ
ถ้าสู้แล้วไม่มีวันได้มาจะสู้ไปเพื่ออะไรกัน
ไม่ได้เจอหน้ายูตะตั้งแต่คืนนั้นจนวันนี้ก็สองวัน
ปกติถ้าไม่งอนอีกฝ่ายจะไม่ห่างจากเขาขนาดนี้หรอก
แต่ต่อไปก็คงหายไปจากสายตาเลยก็ได้มั้ง
“นั่งเหม่ออะไรอยู่ไอ้หมาเจย์
กูเรียกตั้งนานแล้วไม่ได้ยินหรอ” อีกฝ่ายเอียงคอมองแล้วยิ้มจนตาหยี
ก็อยากจะยิ้มตอบอยู่หรอกถ้าไม่ติดว่าที่อารมณ์เหวี่ยงไป
เหวี่ยงมาหลายวันไม่ได้เกิดจากเจ้าตัว
“หยิ่งหรอๆ ไม่คิดถึงกูเลยนะเนี่ยไม่มีสักข้อความ”
เสียงเจื้อยแจ้วดังไม่หยุด
“นี่ มองแล้วทำไมไม่ตอบ ไม่สบายหรอ”
ไม่พูดเปล่ามือเรียวนั่นยังทาบลงมาที่หน้าผากของเขา
แสดงสีหน้าห่วงใยจนต้องหันหน้าหนี
“ตัวก็ไม่ได้ร้อน หรืองอนที่กูหายไปเลย
จริงๆกูมีเรื่องจะเล่าให้มึงฟังเยอะเลยว่าที่กูหายหน้าไปเนี่ยไปทำอะไรมา ฮื้ออ
มึงรู้ป่ะตอนนี้กูมีความสุขมากเลยเจย์”
แจฮยอนรู้ดีกว่าใครถึงยูตะไม่พูดแต่สีหน้ามันก็แสดงออกทั้งหมดว่ายูตะกำลังมีความสุข
และคงเดาได้ไม่ยากว่าความสุขนั้นมันมาจากไหน ยูตะไม่เคยยิ้มขนาดนี้ตอนอยู่กับเขา
ไม่เคยอารมณ์ดีขนาดนี้
“ฟังอยู่หรือเปล่าเจย์”
“อื้อ”
“กูบอกว่าตอนนี้กูกลับมาคบกับพี่ฮันซลแล้วนะ”
ตกลงต้องสู้เพื่อให้ได้มาไหม…ถ้าไม่มีวันชนะเลย
tbc.
#fwbjaeyu
ความคิดเห็น