(nct) Friends With Benefits - #jaeyu

ลำดับตอนที่ #2 : FWB #02

FWB

#02

Win – Win

“มึงหึงมันหรอ”

เป็นคำถามที่ตรงโคตรๆจากรุ่นพี่อย่างจอห์นนี่ซอที่ทำหน้าสงสัยในยามที่แบกร่างของนากาโมโตะ ยูตะมาถึงคอนโดเขาในเวลาเกือบตีสอง เจ้าคนขี้เมานอนหลับไม่รู้เรื่องรู้ราวอยู่บนเตียงส่วนเจ้าของห้องอย่างจองแจฮยอนต้องมายืนตอบคำถามที่ทำให้ปวดหัวทุกครั้งที่คิดหาคำตอบ

“ไม่ใช่หรอกพี่ก็แค่เป็นห่วงมัน” ตอบออกไปแบบนั้นแล้วยกน้ำเปล่าขึ้นจิบหลบหลีกสายตาที่กำลังจับผิดของจอห์นนี่

“ฐานะอะไรล่ะที่มึงบอกว่าห่วงมันน่ะ” ถ้าจอห์นนี่ซอมีปืนตอนนี้ก็คงยิงเขาจนพรุนไปแล้วแจฮยอนคิด

“ก็เพื่อนไง จะให้ฐานะอะไรล่ะพี่” น้ำเสียงติดๆขัดๆกับรอยยิ้มแหยๆทำเอาคนฟังส่ายหน้าพรืด

“ไม่เนียนว่ะ ยังกับผัวเมียแต่บอกว่าเพื่อนกูล่ะไม่เข้าใจพวกมึงสองคน” และประโยคตรงๆทำเอาแจฮยอนสำลักน้ำไอค่อกแค่กจนหน้าแดงก่อนส่ายหน้าปฏิเสธ

“ผัวเผออะไรล่ะพี่ไม่ได้รู้สึกอะไรแบบนั้นเว้ย”

จอห์นนี่ถอนหายใจเฮือกใหญ่กลอกตาไปมาเป็นเลขแปดตอนที่จ้องหน้าแจฮยอนแล้วอีกฝ่ายทำเป็นหลบสายตา

“เออ ไม่ใช่ผัวหรอกแต่นี่มึงกำลังหึงมันกูไม่รู้จะจำกัดคู่มึงว่าอะไรดี ถามตัวเองบ้างไหมว่ากับมันคิดไปถึงไหนแล้ว ไม่ใช่แค่พวกมึงเอากันแล้วก็จบวิน-วินทั้งคู่แล้วนะ” ประโยคยาวเหยียดทำเอาแจฮยอนเผลอทำหน้าเครียด “มึงรู้สึกหึงมันใช่ไหม แล้วมันจะเป็นแค่Friends with benefitsได้ยังไง”

“ก็ไม่รู้เว้ย มันทำตัวแบบนี้จะให้ผมทำยังไงคิดไม่ออกหรอก” แจฮยอนจนมุมได้แต่ตอบตามที่คิด

“แล้วทำไมไม่บอกมันไปตรงๆ ไม่ก็หยุดไอ้ความสัมพันธ์แบบนี้ซะ”

“ถ้ามันง่ายผมก็ทำแล้วดิ่ มันยังชอบจีฮันซลแล้วผมเองก็ไม่มั่นใจด้วยว่ารู้สึกยังไงกับมันกันแน่”

จอห์นนี่ยกมือขยุ้มหัวตัวเองอย่างขัดใจก่อนจะขอลากลับ โดยไม่ลืมทิ้งท้ายให้แจฮยอนได้มีคำถามน่าปวดหัวคิดเล่นๆก่อนนอนในคืนนี้

“ก็คิดเอาแล้วกันนะถ้ามึงไม่จัดการความรู้สึกตัวเองทั้งคู่แล้วไอ้ฮันซลมันกลับเข้ามาพวกมึงจะทำยังไงกัน โดยเฉพาะมึงแจฮยอน”

สุดท้ายจากที่ง่วงๆกลายเป็นต้องมานอนจ้องหน้าคนเมาที่เขาเช็ดตัวเปลี่ยนชุดให้เรียบร้อย แจฮยอนเอื้อมมือไปปัดผมหน้ามายุ่งๆที่ปรกหน้าปรกตาอีกฝ่ายออกเพราะดูมันคงรบกวนการนอนของอีกฝ่ายน่าดู เพราะนากาโมโตะ ยูตะตัวขาวมากทำให้แก้มสองข้างแดงเรื่อจนอดไม่ได้ที่จะต้องบีบแรงๆจนคนถูกกระทำร้องฮื่อในลำคอ

“เป็นแมวแล้วมีสิทธิ์มาทำให้กูสับสนหรอหื้อยูจัง” พูดแล้วก็ยิ้มออกมาทั้งที่มันไม่ได้มีอะไรตลก

“ตื่นมาพรุ่งนี้ถ้ามึงโวยวายใส่กูนะ จะจัดการตีก้นให้ร้องไห้เลย”

แจฮยอนขยับตัวไปใกล้ๆกดจมูกลงบนแก้มใสที่แดงเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์เบาๆ กระชับผ้าห่มแล้ววาดมือกอดคนตัวเล็กกว่าให้คนที่นอนหลับขยับเข้ามาหาความอบอุ่นในอ้อมอกแกร่ง

“ฝันดียูจัง”

แรงทุบที่หัวไหล่ทำเอาจองแจฮยอนขมวดคิ้วเข้าหากับจนยุ่งทั้งที่ยังไม่ลืมตาขึ้นมาด้วยซ้ำ เสียงฮึดฮัดในลำคอที่ไม่ต้องเดาก็รู้ว่ามาจากคนข้างๆ สุดท้ายเมื่อนากาโมโตะ ยูตะยังไม่ยอมหยุดถึงได้ลืมตาขึ้นมามองคนที่กำลังทำหน้าโกรธ

“ไม่ต้องมากอดกู มึงมันเลวไม่ยอมไปรับกูไอ้หมาเจย์” ปากอิ่มเบะออกหลังจากที่พูดจบแถมแจฮยอนยังเห็นตาแดงๆเหมือนจะร้องไห้ของยูตะอีกต่างหาก

“กูมีเหตุผลของกูนะยูตะ กูว่าเราสองคนใกล้กันเกินไป” แจฮยอนพูดตรงๆและอาจจะตรงเกินไปจนคนฟังอย่างนากาโมโตะ ยูตะเผลอกัดปากตัวเองแถมยังร้องไห้โฮออกมา

“ถ้าไม่อยากใกล้ต่อไปก็ไม่ต้องมาเอากันแล้วไอ้บ้า!” พูดจบก็ลุกขึ้นแถมยังเซนิดๆก่อนจะหยิบกระเป๋าสะพายที่วางอยู่บนพื้นใกล้ๆเดินดุ่มออกไปโดยที่แจฮยอนยังไม่ทันรั้ง

หรือบางทีแจฮยอนไม่อยากจะรั้ง…

เขากับยูตะไม่ควรใกล้กันมากกว่านี้

เพราะถ้ามากกว่านี้แจฮยอนคงหยุดความรู้สึกลึกๆในใจที่เกิดขึ้นตอนนี้ไม่ได้แล้วจริงๆ

หลังจากปล่อยให้เหตุการณ์เมื่อตอนเช้าผ่านไปเกือบสามวันใครจะไปรู้ว่าตอนที่เรียนที่อยู่จอห์นนี่ซอก็โทรมาด้วยน้ำเสียงร้อนรนบอกว่ายูตะโดนรถเฉี่ยวตอนนี้อยู่โรงพยาบาล จำได้แค่ว่าโกยทุกสิ่งทุกอย่างบนโต๊ะเข้ากระเป๋าแล้วแทบจะวิ่งออกจากห้องเรียนทั้งที่อาจารย์ยังสอนอยู่หน้าห้อง

ไปถึงโรงพยาบาลถึงได้เห็นคนที่นั่งรอรับยาอยู่บนรถเข็นข้างๆเป็นจอห์นนี่ที่กำลังนั่งพูดอะไรสักอย่างอยู่

“เป็นอะไรไหม” แม้จะเหนื่อยขนาดไหนแต่ก็ถามออกไปก่อนจะนั่งลงตรงหน้าเพื่อนเกือบสนิทที่ไม่ได้เห็นหน้ามาสามวัน

“ยังไม่ตาย” อีกฝ่ายตอบด้วยน้ำเสียงนิ่งๆแต่แจฮยอนรู้ดีว่ายูตะคงยังโกรธ

แต่คำถามคือทำไมนากาโมโตะ ยูตะต้องโกรธ

“ว่าแล้ว พวกมึงสองคนทะเลาะกันนี่เอง ไอ้นี่มันถึงได้เหม่อจนโดนรถเฉี่ยว” จอห์นนี่ที่นั่งอยู่ข้างๆพูดแทรก

“ไม่เกี่ยวกับมัน ผมแค่นอนไม่พอต่างหาก” ยูตะแทบจะตอบทันทีที่จอห์นนี่พูดจบ

“แล้วแต่มึง เคลียร์กันเองแล้วกัน” จอห์นนี่จิ้มที่หัวของยูตะแล้วลุกขึ้น “ฝากไปส่งมันด้วยนะเจย์ กูกลับไปเรียนแล้ว”

แจฮยอนพยักหน้าแล้วเบนสายตามามองเพื่อนสนิทที่ก้มหน้างุดปากอิ่มขมุบขมิบด่าอะไรสักอย่างที่เขาไม่ได้ยิน

รับยาเสร็จแล้วก็พาคนเจ็บที่ดูคือน่าจะเจ็บข้อเท้านิดหน่อยกับรอยถลอกที่แขนซ้ายมาที่รถ แม้อีกฝ่ายจะทำเป็นโกรธแต่ก็ยอมที่จะเข้าไปนั่งดีๆไม่ทำให้แจฮยอนปวดหัวไปมากกว่านี้ เพราะการที่นากาโมโตะ ยูตะเงียบคงเป็นเรื่องที่ผิดปกติ เจ้าตัวชอบคุยและถามนู่นนี่หรือไม่ก็กวนประสาทกันเสียยิ่งกว่าอะไร พอมาเงียบนั่งนิ่งจนเป็นหุ่นอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหงุดหงิดนิดๆ

แจฮยอนไม่ได้ไปส่งที่คอนโดของยูตะแต่ถือวิสาสะพามาคอนโดของตัวเอง ตอนแรกยูตะปฏิเสธท่าเดียวว่าจะกลับจนกระทั่งโดนอุ้มพาดบ่าพามาถึงในห้อง

“บอกแล้วไงว่ากูจะกลับห้อง!” ยูตะที่นั่งอยู่บนโซฟาตะโกนเสียงดังลั่น

“เจ็บอยู่กลับไปก็ไม่ดูแลตัวเอง อยู่นี่แหละ”

แจฮยอนแอบหัวเราะเมื่อใบหน้าน่ารักบูดบึ้งเหมือนเด็กโดนขัดใจ แต่ยูตะเป็นประเภทที่ไม่ค่อยดูแลตัวเองสักเท่าไหร่ จำได้ว่าล่าสุดที่เจ็บเพราะเล่นบอทกับเพื่อนในคณะยังไม่ยอมไปโรงพยาบาลจนกระทั่งเข่าบวมจนเขาต้องพาไป ถึงจะเจ็บจนเดินแทบไม่ได้ยังบอกไม่เป็นอะไรมันน่าตีเสียให้เข็ด

ห้องที่ไม่เคยเงียบเวลาที่อยู่ด้วยกันสองคนวันนี้เงียบจนแจฮยอนอึดอัด ส่วนนากาโมโตะ ยูตะก็เอาแต่เล่นเกมในมือถือไม่ได้สนใจสายตาของเขาสักนิด

สุดท้ายที่ทำได้คือลุกขึ้นไปดึงมือถือนั่นออกจากมือ ถึงจะโดนสายตาดุๆของยูตะมองมาแล้วก็โยนมันทิ้งบนโซฟาอีกตัวโดยไม่สนใจเลยว่ามันจะพังหรือเปล่า เวลานี้ที่แจฮยอนสนใจก็มีเพียงแค่เพื่อนตัวขาวที่ทำหน้าบูด

“ไม่คิดจะพูดกันจริงๆใช่ไหมนากาโมโตะ ยูตะ” แจฮยอนถามเสียงเรียบ

เจ้าของชื่อเชิดหน้ากอดอกหลบสายตาดุๆ แม้ในใจตอนนี้จะกลัวจองแจฮยอนโหมดนี้ก็เถอะ แต่ยังไงยูตะก็โกรธ โกรธมากด้วย!

“ไม่อยากพูดก็ครางแทนแล้วกันเนอะยูจัง”

โอเคจองแจฮยอนลืมไปเสียสนิทว่านากาโมโตะ ยูตะเจ็บอยู่ มานึกขึ้นได้ตอนที่พลิกตัวขาวๆนั่นนั่งอยู่ตักเขา ยูตะเอาแต่พูดว่าเจ็บแต่วินาทีนั้นมันมีอารมณ์จนหยุดไม่ได้แล้ว รู้สึกผิดแต่อีกใจก็สะใจที่ได้ลงโทษเจ้าแมวดื้อที่ตอนนี้นอนเป็นผักอยู่บนเตียงเพราะความเหนื่อย

“จะอาบน้ำไหม”

เดินไปนั่งลงข้างๆเพื่อนตัวขาวที่กดมือถือทำอะไรสักอย่าง แต่ถ้าให้แจฮยอนเดาคงส่งข้อความไปฟ้องจอห์นนี่ว่าเขารังแก มุมปากหยักยกยิ้มตอนที่ยูตะพลิกตัวกลับมาด้วยใบหน้าบึ้งๆไม่ได้ดูดุแต่ดูน่ารัก

แจฮยอนส่ายหัวไปมาตอนที่คิดว่าเพื่อนตัวขาวตรงหน้าน่ารัก เขาไม่อยากจะคิดถึงความสัมพันธ์ที่นอกจากนี้ ยังไงตอนนี้ก็อยากจะโฟกัสแค่ไม่กี่เรื่อง

“ฟ้องจอห์นแล้ว จอห์นบอกว่าเจอหน้าเมื่อไหร่มึงโดนเตะแน่ไอ้หมาเจย์ ฮึ!”

เสียงใสพูดกับเขาแถมยังย่นจมูกโด่งๆใส่เพื่อบอกว่าฟ้องแล้วจริงๆโดยที่ไม่รู้เลยว่าทุกทีจอห์นนี่ก็ทำเป็นโหดตลอดนั่นแหละ พอเอาเข้าจริงก็บอกว่าให้ยอมๆยูตะไปเถอะ คิดได้แบบนั้นถึงได้หัวเราะขึ้นมาเฉยๆจนโดนทุบเข้าที่ต้นแขน

“ขำหรอ นี่กูเจ็บจะตายอยู่แล้วมึงกล้าขำได้ไงเนี่ย ใจร้ายจริงๆเลย”

แจฮยอนยิ้มจนเห็นลักยิ้มข้างแก้ม

“โอ๋ ไหนยูจังของพี่แจฮยอนเจ็บตรงไหนคะ มาให้พี่เป่าให้เร็ว”

พูดแล้วก็ดึงร่างขาวๆนั่นมากอดจนโดนโวยวายว่าเจ็บแผล แจฮยอนหัวเราะคิกคักตอนได้ยินเสียงหัวเราะจากคนในอ้อมอกเพราะโดนเขาฟัดและกัดที่ต้นคอ

“ฮ่าๆ อย่ามากัดนะหมาเจย์ โอ้ย ไม่เล่นแล้ว เจ็บๆ”

จะบอกว่ามันเป็นอะไรที่วิน-วิน ก็ได้แต่แจฮยอนไม่นับเรื่องเซ็กซ์หรอก

ถ้าจะบอกว่าวินทั้งคู่ ก็คงเป็นเรื่องที่ เขากับยูตะต่างฝ่ายต่างเป็นเสียงหัวเราะให้กันและกัน

“อื้อ กัดแล้วต้องมีอารมณ์ด้วยหรอ ไอ้หมาเจย์ของมึงดุนแขนกูอยู่เนี่ย กามว่ะ”

“ก็เวลาเห็นน้องญี่ปุ่นแล้วพี่แจฮยอนก็มีอารมณ์ไงคะ เนี่ยลูกรักพี่มันผงกหัวเรียกหนูใหญ่เลย”

“ไอ้เชี่ยเจย์ ไปไกลๆตีนเลย!”

 tbc.

edit

tag on twitter  #fwbjaeyu