คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Grumpy
Grumpy
Jaehyun x yuta
R: G
เสียงเชียร์บนสแตนด์ดังเมื่อนักกีฬาคนดังของมหาวิทยาลัยทำแต้มได้และเป็นแต้มสุดท้ายที่ทำให้ทีมของมหาวิทยาชนะไปอย่างเฉียดฉิว
หลายคนบนสแตนด์กรูกันลงไปยินดีกับนักกีฬา ก็อยากจะดีใจด้วยอยู่หรอก คือสิ่งที่
นากาโมโตะ ยูตะ
คิดอยู่ในหัวได้แต่ตีมือตัวเองกับหน้าขาแปะๆแล้วจ้องมองคนที่กำลังถูกรุมล้อมด้วยผู้หญิงสวยๆ
จะไม่อะไรเลยถ้าคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นไม่ใช่ “แฟน” และยิ่งกว่านั้น
ใครสั่งให้ จอง แจฮยอน ยิ้มแบบนั้นกัน!
ใบหน้าหวานบูดบึ้งเมื่อเห็นแจฮยอนรับขวดน้ำจากรุ่นพี่ไอรีนแถมยิ้มหวานจนเห็นลักยิ้มสองข้างแก้มนั่นบุ๋มลงไป
“เฮ้ กรัมปีบอย”
เสียงเอ่ยทักของเตนล์เพื่อนสนิทชาวไทยเรียกให้ยูตะหันไปมอง
ปากอิ่มเบะเมื่อเตนล์เลิกคิ้วแล้วหัวเราะเสียงดัง
“ไม่เห็นจะตลกเลยเตนล์ ดูแจฮยอนสิทำไมถึงได้ใจดีนัก”
ว่าแล้วก็หันกลับไปมองคนรักที่ยังยืนคุยกับสาวๆไม่เลิก
“ทำไมถึงได้หวงแจฮยอนนัก
น้องก็ไม่ได้เจ้าชู้เสียหน่อย” คำถามจากเพื่อนสนิททำเอายูตะคันหัวใจยุบยิบ
“ก็น้องนิสัยดีขนาดนั้น
สดใสสุดๆใครอยู่ใกล้ก็ชอบทั้งนั้น”
“เหมือนที่ยูตะชอบใช่ไหม”
“โถ่ เตนล์อ่า… แต่เราไม่น่ารักหนิ”
เตนล์หัวเราะเขาพูดจบจนต้องยกมือตีต้นแขนเพื่อนตัวเล็กเบาๆ
ใบหน้าบูดบึ้งกว่าเดิมเมื่อพูดแล้วไม่มีใครเข้าใจความรู้สึกกังวลของเขาสักคน
ทุกคนชอบบอกว่ายูตะเป็นคนคิดมากทั้งที่เมื่อก่อนออกจะเป็นคนสบายๆ
ก็อยากจะเป็นคนสบายๆอยู่หรอกถ้าไม่ได้มีแฟนหล่อขนาดนี้น่ะนะ…
“แทยงกวักมือเรียกเราแล้ว
เดี๋ยวเราลงไปบอกแจฮยอนแล้วกันว่ายูตะมารอ” เตนล์บอกกับเพื่อนสนิทที่นั่งทำหน้าง้ำงอเป็นปลาทูคอหัก
“ไม่ต้องหรอก เรากลับเลยดีกว่า”
ยูตะบอกเสียงอ่อยๆก่อนจะลุกขึ้น
“ไม่อยากให้คนมองว่าเรานิสัยไม่ดีเดี๋ยวเขาก็จะมองน้องไม่ดีไปด้วย”
กระเป๋าสะพายสีดำถูกยกขึ้นมาสะพายไว้ที่ไหล่ข้างเดียวก่อนจะเอ่ยล่ำลาเพื่อนสนิทตัวเล็กที่พยายามจะบอกให้อยู่ต่อ
ยูตะเบนหน้ามองข้างล่างอีกครั้ง จู่ๆก็รู้สึกน้อยใจขึ้นมาเฉยๆ
ก็แจฮยอนไม่สนใจจะมองกันเลยสักนิด
ขนาดแทยงไม่ค่อยแสดงออกยังกวักมือเรียกเตนล์ลงไปเลย
ขาเรียวก้าวไปตามทางเดินตามหลังผู้คนที่มาดูการแข่งขันในโรงยิม
หมับ!
“ทำไมออกมาก่อนล่ะครับพี่ยูตะ” มือหนาจับต้นแขนของยูตะเอาไว้เรียกให้อีกคนหันไปหาพร้อมหน้าบูดๆ
“ก็พี่ไม่อยากขัดจังหวะแจฮยอน” บอกออกไปเสียงเบา
“ขัดจังหวะอะไรกันครับ
คราวหลังต้องลงไปหาผมนะรู้ไหม” พูดแบบนั้นก่อนจะเลื่อนมือไปกระชับฝ่ามือที่เล็กกว่าไม่มาก
“อื้อ”
แจฮยอนใจดีแบบนี้แหละยูตะเลยรู้สึกหวงมากกกกกกกกกกกก
เอาจริงใครๆก็รู้ทั้งนั้นว่าแจฮยอนกับยูตะเป็นแฟนกันมาเกือบหกเดือนแล้ว
แต่สาวๆหลายคนก็ยังพยายามจะเข้าแจฮยอนแบบไม่เห็นหัวเขาเลยสักนิด มาทักทายก็ยังพอเข้าใจได้แต่ไอ้ที่เดินมานั่งข้างๆทำเหมือนเขาไม่มีตัวตนเป็นแค่วิญญาณทุกทีนี่สิ
“แจฮยอนวันนี้พวกพี่นัดเลี้ยงที่ชนะกันที่บ้านพี่น้องไปนะคะ”
เสียงหวานกับใบหน้าเขินอายทำให้ยูตะพยายามที่จะปล่อยมือแต่แจฮยอนก็จับเอาไว้แน่นแถมยังแน่นกว่าเดิมเสียอีกเมื่อเห็นว่าเธอกำลังก้มมอง
“ขอโทษนะครับพี่ไอรีน พอดีผมนัดพี่ยูตะว่าจะไปกินหม้อไฟกันแล้วน่ะครับ”
ตอบออกไปอย่างสุภาพเรียกสีหน้าผิดหวังให้เจ้าของชื่อที่ยิ้มแห้งๆส่งให้ก่อนจะถอยกลับไปหากลุ่มเพื่อนสนิทที่ยืนรออยู่ไม่ไกล
แจฮยอนหัวเราะเมื่อยูตะทำหน้าบูดบึ้งใส่
อดไม่ได้ที่จะยื่นมือออกไปหยิกแก้มแดงๆที่คงร้อนเพราะอากาศด้วยความมันเขี้ยว
“ทำหน้ากรัมปีอีกแล้วนะครับ
รู้ป่ะว่ามันน่าหอมแก้ม”
ก้มลงกระซิบข้างหูอีกฝ่ายแล้วก็กดจมูกลงบนแก้มนุ่มนิ่มนั่นหนึ่งฟอด
“ยิ้มหน่อยนะครับ”
รูปของแจฮยอนถูกโพสลงโซเชียลเกือบจะทุกอย่าง
ยูตะเห็นจนชินตาโดยเฉพาะข้อความที่พรรณนาถึงแฟนของเขา
หรือบางข้อความก็ทำเอานอยด์ไปทั้งวัน
มันบ้าสุดๆที่ตอนนี้เหมือนโรคกรัมปีกำลังกลืนกินเขาอยู่
ใบหน้ามันชอบบูดทุกทีเวลาเห็นแจฮยอนใจดีกับคนอื่นทุกที
ดูอย่างตอนนี้สิเขานัดแจฮยอนมาดูหนังกันแถวห้างใกล้ๆคอนโดแต่ดันมีพวกรุ่นน้องที่เรียนรุ่นเดียวกับแจฮยอนแล้วท่าทางจะคณะเดียวกัน
มาขอให้แจฮยอนติวให้ทั้งที่วันนี้เป็นวันอาทิตย์ วันหยุด
วันอะไรก็ได้ถ้าเขาไม่ได้นั่งอยู่ตรงนี้พร้อมตั๋วหนังสองใบแถมยังเลยเวลาที่หนังเข้าไปแล้วเกือบสี่สิบนาที
ผู้หญิงกระโปรงสั้นสีดำคนนั้นยูตะไม่รู้จักหรอกแต่เธอก็น่ารักดี
จะน่ารักกว่านี้ถ้าช่วยเอามือออกไปจากแขนของแจฮยอน!
“แจฮยอนติวไปนะ
พี่ไปหาหนังสือที่เตนล์ฝากซื้อตรงหัวมุมนั้นหน่อย”
ยังไม่ทันให้อีกคนตอบรับก็ลุกขึ้นก้าวฉับๆออกมาพร้อมหน้าบูดๆ
ไม่รู้ว่ายืนดูหนังสือนานขนาดไหนรู้ตัวอีกทีแจฮยอนก็มากอดคอพร้อมกับชะโงกเข้ามาดูหนังสือในมือด้วย
“ขอโทษนะครับอดดูหนังเลย”
เสียงทุ้มเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงเจื่อนๆ
ยูตะหันหน้าไปพยายามที่จะยิ้มแต่สุดท้ายก็ทำปากคว่ำใส่คนรัก
ก็โกรธอยู่หรอกแต่แจฮยอนไม่ผิดสักหน่อย แจฮยอนแค่สุภาพ ใจดี ปฏิเสธคนไม่เก่ง
ยิ้มเก่ง
แจฮยอนดีเกินไปแล้วยูตะก็โกรธไม่ลงในเมื่อไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนี้เสียหน่อย
มือใหญ่ยกขึ้นมาโยกหัวของคนโตกว่าไปมาพร้อมรอยยิ้มจนสองข้างแก้มบุ๋มลงไป
ยูตะถอนหายใจก่อนจะยิ้มออกมาบ้างแล้วก็ดึงมือใหญ่ๆนั่นมากัด
“ใจดีเกินไปแล้วนะ”
ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะแต่ไม่ได้อยากให้แจฮยอนเห็นแก่ตัวแบบเขาหรอกน่า
ถ้าแจฮยอนรู้ความคิดจะคิดว่าเขาเห็นแก่ตัวมากไหมนะ?
ก็อยากเก็บแจฮยอนเอาไว้คนเดียวเลยหนิ
รุ่นพี่จีฮันซลแวะเอาขนมมาฝากเพราะเพิ่งจะไปเชจูมา
ยูตะสนิทกับพี่ฮันซลในระดับหนึ่งก็ก่อนจะมีแจฮยอนก็ไปขลุกอยู่ที่ห้องพี่เขากับเตนล์แล้วก็พี่แทอิลบ่อยจนเกือบจะเป็นบ้านหลังที่สอง
พี่ฮันซลใจดีแต่คงน้อยกว่าแจฮยอนนิดเดียว
“พี่ไปก่อนนะยูตะ
ไว้ไปเที่ยวจะแวะเอาหนมมาฝากอีก”
ล่ำลากับพี่คนสนิทแล้วก็หันไปเห็นแจฮยอนกำลังเดินดุ่มๆมาทางนี้ด้วยสีหน้าแบบที่เคยเห็นแค่ไม่กี่ครั้งตั้งแต่คบกัน
แจฮยอนโหมดกรัมปี
“พี่ฮันซลมาทำไมครับ”
น้ำเสียงดูจะนิ่งๆกว่าทุกทีนะ
“เอาขนมมาฝากเยอะด้วย
พี่เขาใจดีเนอะเหมือนแจฮยอนเลย”
พูดแบบไม่ได้คิดอะไรแต่เรียกสีหน้าบูดบึ้งจากคนสูงกว่าได้เป็นอย่างดี
ขนมในมือถูกแย่งไปถือก่อนมือใหญ่จะเอื้อมมือหยิกแก้มของเขาแรงๆเหมือนมันเขี้ยว
แจฮยอนถอนหายใจออกมาใช้มือสางผมชื้นเหงื่อของตัวเองขึ้น
“ทำไมทำหน้ากรัมปีล่ะ”
เพราะตั้งแต่ขึ้นรถมาแจฮยอนก็ทำหน้าบึ้งมาตลอดทาง
หรือขนมของพี่ฮันซลจะไม่ถูกปาก?
อ่า…แต่มันก็อร่อยดีนะ
“หวง”
ยูตะแทบจะแตะเบรกรถทันทีที่ได้ยินประโยคสั้นๆจากปากคนข้างๆ
“หวงพี่กับพี่ฮันซล”
เขาหัวเราะแต่แจฮยอนทำหน้ากรัมปีหนักกว่าเดิม
“ไม่ได้แกล้งผมใช่ไหม เอาคืนที่ผมใจดีหรือเปล่า”
คำถามที่คนถามทำสีหน้ากังวลออกมาให้เห็นทั้งที่ปกติเอาแต่ยิ้มสดใสตลอด
ยูตะส่ายหน้าไปมาจนผมปลิว ก็ไม่ได้คิดจะเอาคืนสักครั้งเพราะเข้าใจดี
แจฮยอนก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไร คนดังของมหา’ลัยยังไงทุกคนก็ให้ความสนใจอยู่แล้ว
“เปล่าซะหน่อย พี่ไม่เคยคิดงั้นเลยนะ”
“ผมจะไม่ใจดีอีกแล้ว…”
“เริ่มเข้าใจนิดๆแล้วครับตอนพี่กรัมปี เพราะผมตอนนี้รู้สึกเหมือนเป็นหมีอยากจับพี่มาขย้ำยังไงก็ไม่รู้”
“บ้า..”
end.
#bbgjaeyu
ความคิดเห็น