(nct) Friends With Benefits - #jaeyu

ลำดับตอนที่ #1 : FWB #01

FWB

#01

กฎข้อที่ 1 ห้ามรู้สึก

Friends with Benefits?

ไม่มีสถานะ ไม่มีความรู้สึกใดๆต่อกัน มันก็แค่ “เซ็กซ์”

ร่างขาวสั่นคลอนไปตามแรงกระแทกในยามที่จองแจฮยอน พยายามเสือกไสร่างกายเข้าไปให้ลึกกว่าเดิม ยิ่งคนใต้ร่างกัดริมฝีปากของตัวเองเอาไว้แน่นเท่าไหร่ชายหนุ่มก็ยิ่งเพิ่มความเร็วขึ้นเท่านั้น นิ้วเรียวยาวทั้งจิกทั้งข่วนแผ่นหลังของเขาจนเป็นรอย เสียงครางหวานที่ได้ยินมาไม่รู้กี่ครั้งแต่ฟังไม่เคยเบื่อ

โดยเฉพาะยิ่งออกมาจากปาก นากาโมโตะ ยูตะ

“อ๊ะ! เชี่ยเจย์เบาหน่อย มะ ไม่ใช่แบบนั้น อื้อ…”

ไม่ได้สนใจฟังคำร้องขอของเพื่อนที่(เกือบ)สนิท ยิ่งอีกฝ่ายเปิดปากด่าเขาด้วยถ้อยคำหยาบคายแจฮยอนก็ยิ่งอยากจะแกล้ง

“เจย์มึงอย่าแตกนะ…” ยังไม่ทันพูดจบก็รับรู้ได้ถึงความเหนียวเหนอะที่ด้านล่าง“ไอ้หมาเจย์!”

ยูตะอยากจะทึ้งหัวไอ้คนที่นอนกระดิกเท้าดูทีวีอยู่บนเตียงสบายใจเฉิบ สีหน้ามีความสุขยิ่งทำให้หมั่นไส้ ไม่รู้ไปตายอด ตายอยากมาจากไหน ครั้งนี้ทำเอาสะโพกครากจนเกือบจะลุกไม่ขึ้น นอนเป็นผักอยู่ค่อนวันกว่าจะลุกขึ้นมาอาบน้ำ แต่งตัวกลับคอนโดไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนไปเรียน ยังดีที่วันนี้มีเรียนบ่ายไม่งั้นเขาแย่แน่

เสียงหัวเราะดังๆทำให้ยูตะอดไม่ได้ที่จะโยนผ้าขนหนูผืนเล็กที่ยังชื้นๆไปที่แจฮยอน อีกฝ่ายหลบแล้วหันกลับมาเลิกคิ้ว

“โกรธอะไรพี่หรอครับน้องยูจัง” เสียงทุ้มเอ่ยถามแต่สีหน้าตอนนี้กวนประสาทเสียจนอยากจะบีบคอคนที่พลิกตัวกลับมามองแรงๆ

“ยูจังพ่องมึงสิไอ้เจย์ ยูตะโว้ย” โวยวายเสียงดังไปก็เท่านั้นในเมื่อแจฮยอนไม่เคยกลัวเลยสักครั้ง

“ก็เรียกพี่แจฮยอนก่อนสิครับ เดี๋ยวจะเรียกยูตะคุงเลย” พูดไปพลางหัวเราะไปจนยูตะต้องเดินเข้าไปยกเท้าถีบแจฮยอนแรงๆ

“กวนตีน”

มันก็เป็นแบบนี้ตลอดถ้าได้มานอนด้วยกันเมื่อไหร่ทะเลาะกันตั้งแต่เจอหน้ายันตอนมีอะไรกัน แจฮยอนชอบบังคับให้ยูตะเรียกตัวเองว่าพี่ถึงจะแก่กว่าแค่ปีเดียว ส่วนยูตะไม่มีความเคารพใดๆทั้งสิ้นในบุคคลนามว่าจองแจฮยอน อย่าว่าแต่เรียกพี่บางทีให้เรียกแค่แจฮยอนเฉยๆยังรู้สึกกระดากปาก

“วันนี้ไปไหมมาร์คมันมีเรื่องไม่รู้จะโดนย้ายโรงเรียนหรือเปล่า” แจฮยอนเปลี่ยนเรื่องเขาไม่อยากจะแกล้งเพื่อนตัวขาวนี่มาก กลัวอีกฝ่ายจะอกแตกตายซะก่อน

“ถ้าเลิกเร็วก็คงไปแต่ก็ไม่รู้ว่าอาจารย์จะปล่อยตอนไหน ถ้ามีควิชก็จบเห่เลยเถอะ” ยูตะตอบด้วยน้ำเสียงเซ็งๆ “ยังไงก็ฝากดูมันด้วยแล้วกัน บอกว่าฉันเป็นห่วงอย่าลืม”

“เออๆ จะบอกมันให้ว่ายูจังเป็นห่วง ฮ่าๆ”

ยูตะชูนิ้วกลางใส่ก่อนจะสะพายกระเป๋าเป้สีดำใบโปรด หยิบกุญแจรถที่วางอยู่ใกล้ๆกัน ล่ำลาเพื่อนที่ยังคงนอนอยู่บนเตียง

“คิดถึงพี่เมื่อไหร่ก็โทรมาหาพี่นะน้องยูจัง” เสียงทุ้มตะโกนตามหลังมาจนอดไม่ได้ที่จะโผล่หน้าเข้าไปในห้องนอน

“ฟัค!”

สุดท้ายก็ได้แต่หัวเราะใบหน้ายู่ๆของคนที่เพิ่งจะด่าเขาไปหมาดๆก่อนจะหุนหันออกไป แจฮยอนส่ายหัวกับความดื้อของเพื่อนตัวขาว โดยไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าทั้งคืนที่เอาแต่รักอีกฝ่ายทั้งคืนเขายิ้มไปแล้วกี่ครั้ง

ความสัมพันธ์ของเขากับยูตะเริ่มขึ้นในฐานะเพื่อนที่ให้ความสุขทางกายกันได้แต่ไม่ผูกพันทางใจต่อกันและกัน ผ่านมาแล้วเกือบห้าเดือนหลังจากวันที่เขาโสดแต่ยูตะอกหัก จู่ๆคนที่แจฮยอนคิดว่ายังไม่สนิทพอก็โผล่มาหน้าห้องร้องไห้จะเป็นจะตาย ตอนนั้นไม่เข้าใจเลยสักนิดว่าทำไมคนที่แทบจะไม่พูดกับเขาและเขาก็แทบจะไม่พูดด้วย ถึงได้เลือกเขาเป็นที่พึ่งทางใจ

ยูตะร้องไห้สะอึกสะอื้นเหมือนเด็กน้อย จำได้ว่าเสื้อนอนคอย้วยของเขาเปียกแชะเป็นวงกว้างเพราะน้ำตามหาศาลเหมือนก๊อกแตก รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ริมฝีปากแตะกัน ร่างกายเสียดสีกันบนเตียง ยูตะครางชื่อเขาไม่หยุด บางทีก็ครางชื่อใครสักคนที่แจฮยอนไม่รู้ออกมา

แต่ก็ไม่ได้ไม่พอใจ…

ในเมื่อไม่ได้รู้สึกอะไร

แล้วในเช้าวันต่อมานากาโมโตะ ยูตะ ก็กลายมาเป็นเพื่อนที่เกือบจะสนิทที่สุด พูดคุยกันราวกับว่าก่อนหน้านี้ไม่เคยนิ่งเงียบใส่กันมาก่อน วันนั้นยังไม่ได้คิดว่าจะมีครั้งที่สองแต่หลังจากนั้นพอมีครั้งที่สองเกิดขึ้น ครั้งที่สามก็ตามมา ครั้งที่สี่ ห้า หก จนกลายเป็นไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งในเวลาหนึ่งเดือน

ถึงจะจูบกันเป็นร้อยๆครั้ง สัมผัสกันเกือบจะแทบทุกส่วนของร่างกาย ทั้งแจฮยอนทั้งยูตะก็ไม่ได้รู้สึกอะไรมากไปกว่าเพื่อน ถ้าจะพิเศษขึ้นมาหน่อยก็คงเป็นเพื่อนที่มีเซ็กซ์กันได้อย่างสนิทใจ สุดท้ายถึงได้จัดการความสัมพันธ์แบบนี้กลายเป็น Friends with Benefits ไปในที่สุด

 แจฮยอนคิดว่าเขามีความสุขกับการที่ตัวเองโสด มีบ้างที่อาจจะเปลี่ยนคู่นอนตามประสาคนโสด อีกทั้งรูปร่างหน้าตาก็ไม่ได้ขี้ริ้ว ขี้เหล่อะไร แต่ยูตะก็ไม่ใช่คนหน้าตาธรรมดาๆเหมือนกัน กลายเป็นว่าต่างคนต่างมีช่วงเวลาที่อยากจะนอนกับคนอื่นบ้าง

แต่ถึงแบบนั้นสุดท้ายก็กลับมาตายรังที่กันและกันอยู่ดี

เสียงโทรศัพท์มือถือเรียกให้แจฮยอนตื่นจากความคิด เขาเอื้อมมือไปหยิบก่อนจะหัวเราะเมื่อเห็นชื่อของคนที่เพิ่งออกไปไม่นานโชว์หราอยู่

“มีอะไรยูจัง แป๊บเดียวคิดถึงกันแล้วหรอ” กรอกเสียงลงไปมิวายแกล้งให้อีกฝ่ายหัวเสีย

“ยูจังบ้านมึงสิ รถกูถูกชนช่วยมาดูให้หน่อยได้ไหม” อีกฝ่ายด่าก่อนจะเอ่ยถามเสียงเบาหวิวในประโยคท้าย

“ตรงไหน แชร์โลเคชั่นมา” พูดจบก็วางสายก่อนจะตรงดิ่งไปล้างหน้าเปลี่ยนชุดไม่ถึงสิบนาทีด้วยซ้ำ

รถหรูขับไปตามถนนถึงเพื่อนสนิทตัวขาวจะบอกว่าไม่ต้องรีบเพราะประกันมาแล้วแต่แจฮยอนร้อนใจยิ่งกว่าอะไร ไม่นานนักก็เจอคนที่เพิ่งจากกันไม่ถึงชั่วโมงยืนอยู่ข้างๆรถ แจฮยอนตบไฟเลี้ยวเข้าข้างทางก่อนจะก้าวออกจากรถเดินดุ่มๆไปหาเพื่อนตัวขาวที่ยืนทำตาละห้อย

“มึงมาแล้วเพื่อนเจย์ รถกูมึงดูลูกรักกูสิโดนเสยตูดพังเลย” อีกฝ่ายแทบจะกระโดดเข้ามากอดแขนแจฮยอนเอาไว้เหมือนลูกโคอาล่า แถมยังทำสีหน้าง้องแง้งเหมือนเด็กโดนเพื่อนทำของเล่นพัง

“กูเห็นแล้ว มึงไม่เป็นไรใช่ไหมยูจัง มึงเป็นไรไปพี่จอห์นนี่ได้ฆ่ากูแน่” พูดแล้วก็จับอีกฝ่ายหมุนไปหมุนมาเพื่อดูว่ายูตะไม่ได้บาดเจ็บตรงไหน

“กูไม่เป็นอะไร แต่เจย์…” จู่ๆน้ำเสียงที่กระวนกระวายเมื่อครู่ก็เปลี่ยนเป็นเรียบนิ่ง ใบหน้าหวานสลดลงตอนที่มองไปที่รถ

แต่ไม่ใช่รถของตัวเอง

เป็นรถของคู่กรณีที่แจฮยอนรู้สึกว่าเขาคุ้นหน้าคุ้นตาอีกฝ่ายดี

“พี่ฮันซลอยู่ตรงนั้นเจย์…”

แจฮยอนถอนหายใจแล้วยกมือเสยผมสีเฮเซลของตัวเองขึ้นลวกๆ เขาจะเป็นบ้าตายเพราะจู่ๆก็มีคนไม่ได้รับเชิญโผล่เข้ามา แถมยังเป็นคนที่มีอิทธิพลต่อหัวใจของนากาโมโตะ ยูตะมากที่สุด จู่ๆก็รู้สึกแปลกๆกับหัวใจตัวเอง บอกไม่ถูกว่าจะรู้สึกหึง หวง หรือว่าห่วง

พอนึกถึงวันที่อีกฝ่ายร้องไห้งอแงเป็นเด็กๆมายืนอยู่หน้าห้องเขาตอนดึกวันนั้น ความเป็นห่วงมากมายก็หลั่งไหลเข้ามาในหัวทั้งที่ตลอดห้าเดือนไม่เคยจะรู้สึกแบบนี้ไม่ว่ายูตะจะไปกับใคร แต่พอเป็นจีฮันซลคนนั้น หัวใจเจ้ากรรมกลับคันยุบยิบจนไม่รู้ว่าจะแสดงออกไปแบบไหน

บุหรี่มวนแล้วมวนเล่าถูกเผามอดจนเหลือแค่เศษผง เจือจางเป็นเพียงแค่ควันขาวๆล่องลอยไปในอากาศ

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นในตอนที่แจฮยอนกำลังเหม่อมองออกไปนอกระเบียง ตึกสูงเรียงราย มีไฟระยิบระยับสมกับเป็นโซล เขาหยิบมันออกมาจากกระเป๋ากางเกงกดรับ

“ไม่ต้องเป็นห่วงกูนะเจย์ ตอนนี้กูกำลังคุยกับพี่เขาอยู่ถ้ายังไงจะส่งข้อความไปบอกนะ”

ถ้ากฎข้อที่หนึ่งคือห้ามรู้สึก…

จองแจฮยอนคงกำลังจะฝ่าฝืนมัน

ไม่ชอบแบบนี้เลยจริงๆ

tbc. 

edit ตัวอักษรใหญ่เฉยเลยยยย! 

tag on twitter  #fwbjaeyu