ตอนที่ 9 : Can you feel it ? + Special (status : 0%)
Can you feel it ?
Can you feel it , kuanlin ?
โถงห้องนั่งเล่นของคฤหาสน์กว้างใหญ่ถูกประดับประดาไปด้วยโคมไฟระย้า เฟอร์นิเจอร์ราคาแพงแสนแพงตั้งอยู่ทั่วทุกมุมห้อง ปรากฏร่างเจ้าของบ้านกับเด็กหนุ่มหน้าหวานที่กำลังบรรจงจูบให้กันและกันอย่างไม่มีใครยอมใคร เสียงน่าอายจากการบดจูบพร้อมเสียงครางเบาๆของทั้งคู่ดังไปทั่วบริเวณ ทำเอาคนรับใช้หูผึ่งกันเป็นแถบ แต่ก็ไม่มีใครกล้ายุ่งสักเท่าไร มือหนาของเจ้าของบ้านสอดเข้าไปตายเชิ้ตสีขาวของเด็กหนุ่ม นวดคลึงฟอนเฟ้นเนื้อนิ่มอย่างคนเอาแต่ใจ
“ มากเกินไปแล้วครับ ”
“ ไม่เห็นจะมากตรงไหน ” แม้เด็กน้อยตรงหน้าจะบอกว่าที่ทำอยู่มันมากเกินไป แต่ถึงกระนั้น คัง ดงโฮ ก็ยังคงลากไล้ปากหยักไปตามผิวขาวๆของเด็กหนุ่ม กดย้ำเพื่อประทับรอยให้รู้ว่าเด็กนี่เป็นของเขา จนตอนนี้ผิวกายขาวของควานลินเต็มไปด้วยรอยจูบ
“ อื้อ คุณดงโฮ พอก่อนครับ ” เด็กหนุ่มได้สติอีกทีก็ตอนที่แผ่นหลังแนบไปกับโซฟาราคาแพงแล้ว ไม่ทันไรกายหนาก็ทาบทับตามลงมาอย่างรวดเร็ว บดเบียดทุกสัดส่วนเข้าหาร่างบางจนทำให้คนใต้ร่างหายใจขาดช่วง
“ ยังไม่พอ ”
“ พรุ่งนี้ผมต้องไปทำ อื้อ ”
เมื่อเห็นว่า ไล ควาน ลิน พูดมากเกินไป จูบหนักๆถูกมอบให้กับเรียวปากบางบวมเจ่ออีกครั้ง ดูดดึงกลีบปากนิ่มซ้ำแล้วซ้ำเล่า สอดลิ้นเข้าไปชิมความหวานในโพรงปากอุ่นเรียวลิ้นเกี่ยวพันกันไปมาจนคราบใสไหลหยดย้อยตามแรงโน้มถ่วง จากคางลงไปถึงคอขาวน่าฟัด คนแก่กว่าจูบซับทุกหยาดหยดไม่ให้เหลือ สัมผัสวาบหวามทำเอาคนใต้ร่างต้องแหงนหน้าขึ้นเพื่อระบายความรู้สึกที่กำลังเริ่มปะทุขึ้นภายใน
“ วันนี้แค่นี้ก่อน เดี๋ยวจะพาไปเที่ยว ”
“ อ อือ ครับ ”
ควานลินจัดแจงเสื้อผ้าที่หลุดลุ่ยของตัวเองให้เรียบร้อย ก่อนจะเดินตามเจ้าของบ้านออกไปยังลานจอดรถ ร่างบางสวนกับป้าแม่บ้านตรงบันไดทางขึ้นรอยยิ้มบางๆของควานลินถูกส่งให้กับหญิงชราที่แก่กว่าตนหลายปีก่อนจะได้รับรอยยิ้มบางๆตอบกลับมาเช่นกัน
สองเท้ายาวพยายามก้าวให้ทันดงโฮที่ตอนนี้ดูเหมือนจะหงุดหงิดอะไรก็ไม่รู้ เสียงสัญญาณดังขึ้นเมื่อร่างหนากดเปิดรถ แขนเรียวเอื้อมมือกำลังจะเปิดประตูรถแต่จู่ๆกลับโดนปัดออกไป ตาคู่สวยเงยหน้ามองด้วยความไม่เข้าใจ กำลังจะถามออกไปด้วยความสงสัยแต่อีกฝ่ายกลับเปิดประตูรถพร้อมพยักหน้าเพื่อบอกว่า ‘ เข้าไปนั่งได้แล้ว ’ ควานลินเกาหัวตัวเองด้วยความงุนงุง ชั่วครูเดียวประตูฟากคนขับก็ถูกเปิดออก
“ ไม่ต้องดูแลผมดีขนาดนี้ก็ได้นะ ”
“ เป็นอะไรไปอีก ”
“ คุณซื้อผมมานี่ครับ คุณมีสิทธิ์จะทำอะไรก็ได้ไม่ใช่เหรอ ”
“ แค่ฉันจูบนายยังสั่นเป็นลูกนกเลยควานลิน ”
คัง ดงโฮ เจอ ไล ควานลิน ครั้งแรกที่บาร์หรูแห่งหนึ่ง ควานลินทำงานเป็นบาร์เทนเดอร์ที่บาร์นั่น แต่จู่ๆก็มีเรื่องที่ทำให้ดงโฮต้องไปเกี่ยวพันกับร่างบาง ซึ่งจริงๆแล้วก็ไม่ใช่เรื่องของเขาที่จะเข้าไปยุ่งกับเรื่องแบบนี้ ขณะกำลังออกจากห้องน้ำ ดงโฮเห็นแสงไฟเล็ดลอดออกมาจากห้องเก็บห้องที่ติดกับห้องน้ำชาย เสียงคนพูดคุยกันจับใจความได้ว่าเด็กหนุ่มที่ถูกผู้ชายหน้าโหดสองคนยึดนั้นต้องไปกับใครสักคนคืนนี้
สกปรก ขายเด็กกันแบบนี้เลยรึไง
ดงโฮจะเดินออกไปจากบริเวณนั้นแล้ว ชั่ววินาทีที่หันไปเห็นหน้าของเด็กคนนั้น รู้สึกเหมือนต้องมนต์สะกดยังไงยังงั้น ดวงหน้าหวานราวกับผู้หญิง ผิวขาวซีดที่ตอนนี้มีแต่รอยนิ้วมือ ดวงตาคู่สวยเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา แก้มใสข้างซ้ายมีรอยนิ้วมือปรากฏอยู่ ถ้าเดาไม่ผิดคงจะโดนตบมาเป็นแน่
‘ ม ไม่ ผมไม่ไปไหนทั้งนั้น ’
‘ ไหนบอกอยากได้เงินเยอะ ๆ เพื่อนแกขายแกให้ฉันแล้ว แกต้องไป ! ’
‘ ฮึก ไม่ ไม่นะ ผมไม่ไป ’
‘ พูดไม่รู้เรื่อง ! ’
เพียะ
เสียงฝ่ามือกระทบแก้มใสจนคนที่ถูกยึดไว้หันหน้าไปตามแรงตบอย่างแรง น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลผ่านหน้าแก้ม ตัวสั่นเป็นลูกนกน่าสงสาร ดงโฮสัมผัสได้ทันทีว่า เด็กคนนั้นกำลังหวาดกลัว
‘ คุณมินอา ฮึก ได้โปรด อย่าส่งผมไปเลย ’
‘ ได้ ’
‘ ข ขอบคุณครับ ฮือ ’
‘ แต่ต้องมีคนมาไถ่ตัวแก แต่ยังไงซะก็ไม่มีนี่ ยอมๆไปก็จบ ’
‘ ไม่ ไม่เอา ฮึก อย่าทำแบบนี้ ’
เด็กน้อยน่าสงสารร้องไห้ไม่หยุด ฟังจากบทสนทนายังไงซะคืนนี้ก็คงไม่มีคนมาไถ่ตัวได้ทันและสุดท้ายแล้วเด็กน้อยคนนั้นก็ต้องไปกับใครที่ไหนก็ไม่รู้อยู่ดี อาจเป็นตาแก่พุงพลุ้ยก็ได้ คิดแล้วก็หงุดหงิดถ้าผิวขาวๆของเด็กนั่นต้องเปื้อนมลทิน เมื่อปล่อยให้อารมณ์อยู่เหนือเหตุผล คัง ดงโฮ มักจะทำอะไรที่ไม่คาดคิดเสมอ
‘ ผมซื้อต่อเอง ’ จู่ๆก็เปิดประตูพรวดเข้าไป ทุกสายตาในห้องล้วนจับจ้องมาที่เขาเป็นตาเดียว
‘ เสนอราคามาสิ ’
ประตูห้องเก็บของถูกปิดลง เหลือเพียงเขาและเด็กน้อยน่าสงสารที่ตอนนี้นั่งร้องไห้ตัวสั่นอยู่กับพื้น พร้อมจดจ้องมายังดงโฮด้วยความหวาดกลัว ทุกครั้งที่สาวเท้าเข้าไปใกล้เด็กคนนั้นก็ขยับตัวหนีครั้งแล้วครั้งเล่า ถอยหนีจนแผ่นหลังบางติดกับผนังห้อง ในที่สุดก็หมดหนทางหนี ร่างสูงค่อยๆย่อตัวนั่งลงให้ใบหน้าอยู่ระดับเดียวกับเด็กน้อย
“ หยุดร้องได้แล้ว ”
“ ฮึก ผมไม่ไปกับคุณหรอก ”
“ นายอยากไปกับพวกนั้น ? งั้นฉันไม่ซื้อนายแล้วก็ได้ ”
“ คุณ อย่า ฮึก ไม่เอานะ ”
มือบางรั้งต้นแขนดงโฮไว้ด้วยแรงที่มีน้อยนิด สัมผัสอุ่นที่ต้นแขนทำเอาร่างหนาในวัยยี่สิบปลายๆร้อนวูบวาบขึ้นมาในอกอย่างบอกไม่ถูก
‘ ให้พากลับบ้านไหม ’
‘ ผ ผมไม่มีบ้านหรอก ’
‘ แล้วปกติพักที่ไหน ’
‘ ที่ร้าน..ครับ ’
‘ ไปนอนบ้านฉันก่อนแล้วกัน ไม่ต้องห่วงฉันไม่ทำอะไรหรอก ’
‘ ขอบคุณครับคุณ... ’
‘ คัง ดงโฮ ’
‘ ไล ควานลิน ครับ ’
นั่นคือวันแรกที่คนเงียบๆไม่ค่อยสุงสิงกับใครอย่างดงโฮเปิดรับเด็กที่ไม่รู้จักเข้ามาอยู่ในบ้าน เพียงเพราะความสงสารหรืออะไรกันแน่เขาเองก็ไม่อาจแน่ใจได้ รู้แค่ว่าอยากจะช่วย ไม่อยากให้ผิวขาวๆนั่นแปดเปื้อนรอยนิ้วมือสกปรกของพวกนั้น เงินที่เสียไปเป็นค่าซื้อตัวควานลินนั่นมันแค่เศษเสี้ยวเท่านั้นแหละ วันเดียวก็หาใหม่ได้แล้ว คัง ดงโฮ จะยอมปล่อย ไล ควานลิน ไปเลยก็ได้ถ้าหากช่วยเพราะความสงสาร แต่เขากลับไม่ทำ กลับรั้งควานลินไว้ให้อยู่ข้างกายต่อไป
“ ตื่นได้แล้ว ” เสียงทุ้มปลุกร่างบางที่หลับใหลให้ตื่นจากฝัน เมื่อตื่นมาก็พบใบหน้าหล่อเหลาของคังดงโฮจ้องหน้าตนอยู่ในระยะประชิด นิ้วเรียวเกลี่ยแก้มใสไปมา ดวงตาคู่สวยเลิ่กลั่กเพราะทำตัวไม่ถูก พฤติกรรมของควานลินทำเอาดงโฮหลุดหัวเราะออกมาจนได้
เมื่อมองไปรอบ ๆ ตาคู่สวยก็เบิกกว้างขึ้นมาทันที สีฟ้าเข้มของน้ำทะเลตัดกับสีฟ้าอ่อนของท้องฟ้า กลิ่นอายของทะเลทำเอาคนเด็กกว่าตื่นเต้นและยิ้มกว้างออกมา
“ ขอบคุณนะครับ ” เสียงทุ้มของคนเด็กกว่าเอ่ยขอบคุณหันมายิ้มโชว์ฟันซี่สวยให้ดูชั่วครู่ก่อนจะผลักประตูรถแล้ววิ่งออกไปยังชายหาด ไม่นานประตูด้านคนขับก็เปิดตามออกมา ดงโฮได้แต่ยืนมองพฤติกรรมของควานลินไปเรื่อย ๆ ยิ้มและหัวเราะตามทุกครั้งที่เด็กนั่นยิ้มออกมา รอยยิ้มของควานลินมีค่าเหลือเกิน จนบางทีเขาเองก็ลืมไปด้วยซ้ำว่าควานลินยังเด็กอยู่
ใช่ ควานลินยังเด็ก
ไม่อยากจะเชื่อว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาคนตัวเล็กอยู่ด้วยตัวเองมาตลอด ไม่อยากจะคิดว่าก่อนมาเจอกับเขาควานลินต้องลำบากขนาดไหน ยิ่งรู้แบบนี้แล้วยิ่งอยากจะดูแลเด็กนี่ให้ดี
“ ทรายติดหน้าหมดแล้ว ” ปัดเม็ดทรายที่ติดแก้มนุ่มออกอย่างเบามือ ควานลินได้แต่ยืนนิ่งให้คนโตกว่าปัดเม็ดทรายเหล่านั้นออกให้พร้อมสำรวจดงโฮด้วยตาคู่สวยไปพร้อมๆกัน
“ ทำไมดูตื่นเต้นจัง ”
“ ก็เพิ่งเคยมาครั้งแรกนี่ครับ ”
“ จริงเหรอ ไว้จะพามาบ่อยๆ ” ดงโฮจับไหล่คนตัวบางให้หันหน้าเข้าหาทะเล เอื้อมมือหยิบสร้อยเส้นที่สั่งทำพิเศษให้ควานลิน เขาตั้งใจว่าจะมอบให้ควานลินตั้งนานแล้วแต่ไม่มีโอกาสสักที วันนี้ถือเป็นโอกาสเหมาะที่จะมอบให้จริงๆ ในเมื่อสถานที่ก็ได้ บรรยากาศก็ให้คงไม่ต้องรออะไรอีกแล้ว
สัมผัสเย็นวาบที่คอทำเอาร่างบางสะดุ้ง สร้อยสั่งทำพิเศษอยู่บนคอควานลินเรียบร้อยแล้ว จี้ทรงพีระมิดสลักชื่อไว้ว่า ‘ dongho’s ’ เห็นแค่นั้นก็ทำเอาเด็กขี้แยอย่างควานลินน้ำตารื้นขึ้นมาทันที
“ รู้ไหม สร้อยเส้นนี้มีความหมายนะ ”
“ หมายความว่าไงครับ ”
“ หมายความว่านายเป็นของฉันคนเดียว ” แขนแข็งรอดกอดเข้าที่เอวบางประสานมือไว้ด้านหน้าไม่นานมือเล็กๆของควานลินก็กุมมือทั้งสองไว้ ลมทะเลปะทะเข้ากับใบหน้าทั้งคู่ สัมผัสที่แก้มนุ่มเบาๆหนึ่งครั้งและไล้จูบลงไปตามลำคอขาวเนียน ควานลินได้แต่หลับตารับสัมผัสด้วยความเต็มใจ ร้อนรุ่มทุกครั้งที่ริมฝีปากหนักกดจูบลงมา
รู้สึกอบอุ่นไปหมด ไม่มีวันไหนที่ควานลินรู้สึกว่าตัวเองมีค่าเท่าวันนี้มาก่อน
“ ไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวเป็นหวัด ” เมื่อกลับถึงห้องแล้วเห็นตัวเปียกๆของควานลินก็อดห่วงไม่ได้ หากไม่รีบอาบน้ำคงได้เป็นหวัดแน่ ๆ ดงโฮส่งผ้าเช็ดตัวให้เด็กน้อย ขยี้หัวหนึ่งทีด้วยความเอ็นดู และเดินหันหลังให้กับอีกคนทันที แต่ดงโฮกลับถูกรั้งชายเสื้อไว้ด้วยมือสวยๆคู่นั้น
“ ถอดเสื้อให้หน่อยสิครับ ”
“ แค่เสื้อเหรอ ”
“ ผมหมายถึงทั้งหมด คุณดงโฮ ”
มือเรียวเล็กค่อยๆปลดกระดุมออกทีละเม็ด เผยให้เห็นผิวขาวเนียน ความอดทนที่มีมาตั้งแต่ต้นเริ่มจะหมดลงไปทุกที เมื่อเรียวปากบางประทับลงมาที่ปากของเขา ดูดดึงอย่างไม่ประสา จูบเงอะงะจากเด็กบื้อปลุกความต้องการที่มีต่อร่างบางจนล้นอก เส้นความอดทนขาดผึงเพราะปากเล็กๆที่ซุกซนไม่ยอมหยุด มือคู่สวยปัดปายไปมาตามร่างกายที่เต็มไปด้วยรอยสัก ควานลินถูกดันเข้ากับผนังห้องน้ำ ดงโฮกลับมาเป็นฝ่ายนำจูบแทน ปรับองศาหน้าให้พอดีแล้วมอบจูบหนักหน่วงให้เด็กน้อยในอ้อมกอดครั้งแล้วครั้งเล่าจนริมฝีปากหวานนั่นบวมเจ่อไปหมด
“ แค่คำเดียว พูดออกมา พูดว่านายอยากเป็นของฉัน ”
“ ผมอยากเป็นของคุณ ”
คุกก็คุก ช่างปะไร
//
กายขาวบางไร้อาภรณ์ปกปิดปรากฏแก่สายตาของคังดงโฮ ใช้เวลาเพียงชั่วครู่เจ้าของดวงตาสีเฮเซลก็ใช้สายตานั้นสำรวจร่างบางได้ครบถ้วน หน้าหวานเห่อแดงด้วยควานเขินอาย ริมฝีปากบวมเจ่อที่เกิดจากการบดจูบเมื่อครู่ ควานลินดูสวยจริงๆในเวลานี้ ขาเรียวขาถูกยกขึ้นมาเกี่ยวกับเอวแกร่ง มือหนาค่อยๆลูบไล้ไปตามสัดส่วนของร่างบาง บีบเนินเนื้อนุ่มทั้งสองเพื่อกระตุ้นอารมณ์เด็กน้อยตรงหน้าให้เพิ่มขึ้น ริมฝีปากยังคงทำหน้าได้ที่อย่างดี ไล้กดจูบตามต้นคอและแอ่งชีพจรขบเม้มจนเกิดรอยแดงเต็มไปหมด แต่สำหรับดงโฮแล้วแค่นี้ไม่มีทางพอ เรียวลิ้นหยอกเย้ายอดอกสีสวยไปมาปรนเปรอจนเด็กตรงหน้าอดไม่ได้ที่จะร้องครางออกมาเบา ๆ มืออีกข้างเกี่ยวรั้งเอวบางเข้ามาบดเบียดอีกครั้ง
ทำไมน่ากินอย่างนี้นะควานลิน
“ คุณ อื้อ พอแล้ว ” เสียงหวานกระท่อนกระแท่นเมื่อมือหนาเริ่มอยู่ไม่สุขแต่กลับเลื่อนต่ำลงไปเรื่อยๆจนสัมผัสกับตัวตนแข็งขืนของควานลิน
“ ชอบไหม ”
“ ฮึก ผม .. ”
“ ดูนายในกระจกสิ สวยงามมากรู้ตัวไหม ” ไม่พูดเปล่าแต่กลับไล้ตอหนวดเข้ากับต้นคอขาวอย่างจงใจ
“ ฮื่อ คุณดงโฮ ”
“ อีกรอบเถอะนะ ”
“ อ๊ะ ฮึกก ”
เป็นอีกครั้งที่ร่างหนาสอดแทรกแกนกายร้อนเข้าไปยังช่องทางของควานลินอีกครั้ง ขยับเข้าออกอย่างชอบใจ และครั้งนี้ดูเหมือนว่าควานลินจะชอบมันเสียด้วย ดงโฮสบตากับควานลินผ่านกระจกใส ใบหน้าเห่อแดงแววตาเต็มไปด้วยอารมณ์ เขาเองก็คงไม่ต่างกัน บทรักดำเนินต่อไปเรื่อยๆพร้อมกับเสียงครางหวานของควานลิน คังดงโฮไม่รู้ว่าควานลินจะรู้ตัวหรือไม่ว่าตัวเองน่ารักที่สุดเลย จี้ทรงพีระมิดย้ายที่จากอกสวยไปอยู่ในโพรงปากนุ่มครั้งแล้วครั้งเล่า
และคืนนี้คงไม่จบลงง่ายๆแน่ๆ
สำหรับควานลินเขายินดีที่จะมอบครั้งแรกให้ดงโฮเสมอ ไม่ว่าจะเป็นจูบแรก หรือเซ็กส์ครั้งแรกก็ตาม ทุกอย่างมาจากความเต็มใจของควานลินทั้งนั้น
ร่างบางถูกอุ้มออกมาจากห้องน้ำด้วยอาการอ่อนเพลียโดยคนโตกว่า ค่อยๆบรรจงวางร่างเปลือยเปล่าที่ถูกทำความสะอาดของควานลินลงบนเตียงดึงผ้าห่มผืนหน้าขึ้นมาคลุมกายขาวแล้วแทรกตัวเองลงไปนอนด้วยอดไม่ได้ที่จะคว้าร่างบางมากอดเพื่อเพิ่มความอบอุ่น ควานลินเหนื่อยเต็มทีแต่ก็ยังฝืนลืมตาอยู่เพราะเขานั้นอยากถามเรื่องสำคัญกับดงโฮสักสองสามเรื่อง
“ นอนได้แล้ว ”
“ ผมขอถามอะไรหน่อยได้ไหม ” เสียงแผ่วเบาของเด็กน้อยเล็ดลอดออกมาจากกลีบปากบาง
“ อะไร ”
“ ตอนนั้น ที่คุณซื้อผมมา คุณคิดอะไรอยู่ครับ ”
“ แค่ไม่อยากเห็นนายโดนทำร้าย แค่คิดว่านายต้องไปกับลุงแก่ๆพุงพลุ้ยฉันก็ทนไม่ได้แล้ว ผิวขาวๆของนายถ้ามันจะเป็นรอย ก็ต้องเป็นรอยที่ฉันทำเท่านั้น ไม่ใช่ของคนอื่น ”
ดงโฮตอบร่างบางไปตามความสัตย์จริงทุกอย่าง พลันย้อนนึกถึงวันแรกที่ได้เจอกับควานลิน ดวงตาบวมช้ำจากการร้องไห้อย่างหนัก รอยแดงๆจากการถูกตบที่แก้ม เขาทั้งสงสารและโมโหในเวลาเดียวกัน ตอนนั้นรู้แต่ว่าต้องพาควานลินออกมาให้ได้ ทุกอย่างคงเป็นเพราะไลควานลินต้องตาเขาตั้งแต่แรกเห็น
“ ขอบคุณนะครับที่พาผมมา ”
“ ไม่ต้องขอบคุณหรอกควานลิน ”
“ กอดคุณอุ่นจังครับ ” ใบหน้าหวานถูไถเข้ากับอกแกร่งเหมือนลูกแมวน้อยขี้อ้อน เปลือกตาเริ่มปิดทันทีที่ได้รับคำตอบที่ตัวเองต้องการ
“ อย่าเพิ่งหลับสิควานลิน ฉันมีอะไรจะถามนาย ”
“ ฮื่อ ว่าไงครับ ”
“ นายจะรักฉันได้ไหม ”
“ รู้อะไรไหมครับคุณดงโฮ เพราะผมรักคุณไง ผมถึงยอมเป็นของคุณ ”
“ … ”
“ ขอบคุณที่พาผมออกมาจากที่นั่นนะครั- ” เสียงควานลินเบาลงเรื่อยๆจนขาดหายไปในที่สุด และดงโฮก็รู้ได้ว่าคนตัวเล็กในอ้อมกอดหลับไปเสียแล้ว แต่ไม่เป็นไรเขาได้คำตอบของคำถามแล้ว แค่นี้ก็สุขใจจะแย่ คำตอบของควานลินทำให้คนที่ไม่ค่อยยิ้มแบบดงโฮยิ้มออกมาได้ง่าย ๆ กดจูบลงบนขมับอย่างแผ่วเบาก่อนจะปิดเปลือกตาตามควานลินไป แต่ก็ไม่ลืมที่จะกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น
“ ฉันก็รักนายนะเด็กน้อย ”
จบเถอะ รู้สึกบาป 5555555
Status : เดี๋ยวมี Special ต่อคิคิ
---------------------------
#feelโฮลิน
มาค่ะคุณ มาเดินเข้าคุกไปพร้อม ๆ กัน
โดเนทเงินซื้อกะเพราไก่ กับ ชาเขียวให้เรากินที
จะเอาไปกินในคุกก แค่กกกกกๆๆๆๆๆ
คอมเม้นให้นุ้โหน่ย นุ้แหวกงานมาอัพ 5555
TALK : ครบร้อยแล้วลูกเรือทุกคน แต่งจบนี่ว่าพรุ่งนี้จะไปทำบุญ รู้สึกบาปเหลือเกิน แง้ ; - ; แหวกโปรเจ็คแหวกสัมมนามาอัพฟิค นิฉัยบ่ดีเล้ย ใครใจดีเค้าฝากคอมเม้น + กด Fav + #feelโฮลิน ด้วยนะคะ เป็นกำลังใจเล็กๆให้กับคนแต่งฟิคบาป สำหรับ #แวมไพร์โฮลิน จะตามมาเร็วๆนี้ เพราะแต่งฟิคบาปจบแล้วววววววววววววว มัน 100 per แล้วแหละ แต่ยังมี Special อีกก เดี๋ยวจะมาต่อเด้อ ปักๆๆๆรอ special ไว้ได้เลย / - \
ขอเม้าท์ไม่เกี่ยวกับฟิค : เห็นพี่จ๋าไปเดินตลาดกลางคืนที่ไต้หวันก็ได้แต่แหมๆๆๆๆ ลินลินแนะนำมาปะค้าา คนขี้ชิป โมเม้นไม่มีชิปเปอร์อย่างเราก็ต้องชิปเอาแบบนี้แหละค่ะคุณขา จะไม่ลงจากเรือนี้เด็ดขาด !
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
รอสเปฯนะคะ