( SF / OS ) CRUSH — โฮลิน , holin

ตอนที่ 5 : SOULMATE 1/2 -omegaverse- {HAPPY BIRTHDAY KUANLIN}

B
E
R
L
I
N
❀

SOULMATE

           ย้อนไปเมื่อสิบเจ็ดปีก่อน ถือกำเนิดโอเมก้าตัวน้อยขึ้นท่ามกลางครอบครัวอัลฟ่าผู้ยิ่งใหญ่ เป็นที่ตกใจและแตกตื่นเป็นอย่างมาก เพราะตระกูลไลไม่เคยถือกำเนิดโอเมก้าขึ้นเลยสักครั้ง คงจะแปลกไม่มากถ้าโอเมก้าตัวน้อยที่เพิ่งถือกำเนิดนี้เป็นผู้หญิง แต่นี่กลับไม่ใช่

            โอเมก้าตัวน้อยที่เพิ่งจะลืมตาดูโลกนี้กลับเป็นเด็กผู้ชาย

            ไม่มีใครในตระกูลรับได้ แม้แต่นายและนางไลก็ไม่สามารถรับได้

            เป็นต้นเหตุทำให้โอเมก้าน้อยผู้น่าสงสารถูกขับออกจากตระกูลภายในไม่กี่ชั่วโมงหลังจากลืมตาดูโลก น่าสงสาร โอเมก้าน้อยผิวขาวซีดผมสีดำขลับแก้มยุ้ยน่ารัก ๆ หากใครมองคงต้องหลงแน่นอน ใครก็ตามที่ไม่ใช่คนในตระกูลไล

            เพราะโอเมก้าตัวน้อยนี้สร้างความด่างพร้อยให้แก่ตระกูล

            การมีตัวตนอยู่ของโอเมก้าที่เพิ่งถือกำเนิดขึ้นมานี้เป็นเรื่องไม่ควรเป็นอย่างยิ่ง

            ไล ควานลิน คือ โอเมก้าตัวน้อยคนนั้น

            ร่างเล็กของเด็กเพิ่งถือกำเนิดถูกวางไว้ที่โขดหินใกล้กับน้ำตกรกร้างห่างไกลจากผู้คน จุดประสงค์ของการนำเอาร่างเล็กของโอเมก้าตัวน้อยมาวาง ณ สถานที่แห่งนี้ ก็เพื่อหวังจะให้ตาย น่าสงสารที่เพิ่งจะเกิดมาแท้ ๆ หากเลือกเกิดได้ เด็กน้อยคนนี้คงไม่เลือกเกิดมาเป็นโอเมก้า ไม่เลือกเกิดมาแตกต่างจากคนในตระกูล

            เสียงเด็กร้องไห้ท่ามกลางป่าใหญ่เรียกเอาสิงห์สาราสัตว์บริเวณใกล้น้ำตกแห่งนั้นเข้ามาหาโอเมก้าตัวน้อยอย่างไม่รู้ตัว หิว เด็กน้อยกำลังหิว แต่ร้องไปก็เท่านั้น เพราะบริเวณนี้ไม่มีบ้านคนอยู่อาศัย หมาป่าตัวใหญ่ค่อย ๆ ย่างกรายเข้ามาหาโอเมก้าที่เพิ่งถือกำเนิดอย่างหิวโซ

            วินาทีนั้น วินาทีที่ชีวิตของโอเมก้าตัวน้อยกำลังจะถูกพรากไปโดยหมาป่าตัวใหญ่ ปรากฏร่างหมาป่าสองตัว กระโดดเข้าจู่โจมหมาป่าตัวนั้นทันที

            ไล ควานลิน คงตายไปแล้ว ถ้าไม่เจอ นายและนางคัง ช่วยไว้

            ไล ควานลิน เป็นหนี้ชีวิตของพวกเขา

            ควานเลี้ยงถูกเลี้ยงให้เติบโตมาในสภาพแวดล้อมที่อบอุ่น ได้รับความรักจากนายและนางคังอย่างดีเท่าที่เด็กกำพร้าที่ไม่รู้หัวนอนปลายเท้าคนหนึ่งสามารถจะมีได้ ทั้งสองให้ความรักและความใส่ใจกับโอเมก้าอย่างควานลินเป็นอย่างดี ดีมาก จนควานลินรู้สึกขอบคุณอย่างใจจริง แม้เจ้าตัวจะรู้ดีกว่าตนนั้นไม่ใช่ลูกแท้  ๆ ของทั้งคู่

            แต่เขาก็รัก รักคุณคังและคุณนายคังมากเหลือเกิน

            คุณคัง หรือคุณผู้ชายของบ้าน เป็นอัลฟ่าที่ภายนอกดูสุขุม น่ากลัว แต่แท้จริงแล้วใครจะรู้ว่า อัลฟ่าชายวัยกลางคนนี้ใจดีกว่าที่คิด คุณคังถ่ายทอดความรู้ทุกอย่างที่ตนมีให้กับควานลินอย่างเต็มใจ คอยสอนเรื่องที่โอเมก้าอย่างควานลินควรรู้ และเรื่องที่ไม่ควรรู้

            คุณนายคัง หรือคุณผู้หญิงของบ้าน เป็นเบต้าที่สวยสง่า อ่อนโยน และใจดี กริยาทุกท่วงท่าของเธอช่างงดงาม งามจนโอเมก้าอย่างควานลินพอจะเดาออกแล้วว่าทำไมคุณคังจึงได้รักได้หลงคุณนายคังคนนี้หนักหนา ช่างเป็นความรักที่น่าอิจฉา อิจฉาเสียจนควานลินอยากจะมีความรักแบบนี้บ้าง

            แม้คุณและคุณนายคังจะไม่ใช่โซลเมทกัน

            แต่ก็แสดงให้เห็นว่าการผูกพันระยะยาวสามารถทำให้เกิดความรักได้

            ทั้งสองเคยเล่าให้ควานลินฟังว่ามีลูกชายหนึ่งคน ลูกชายของคุณคังและคุณนายคังแก่กว่าควานลินประมาณ 6 ปี แต่เพราะความจำเป็นบางอย่างทำให้ไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้ แม้จะอยากรู้มากแค่ไหน แต่ควานลินก็รู้ดีว่าไม่ควรถามออกไป

            มือเล็ก ๆ ของควานลินปิดหนังสือ “ ว่าด้วยเรื่องโซลเมท ” ลง ร่างบางนั่งพิงกระจกที่กั้นระหว่างห้องนอนกับระเบียงห้อง มองฝนหยดแล้วหยดเล่าที่ไหลผ่านกระจกออกไปด้วยความรู้สึกมากมายที่เริ่มก่อตัวในใจ ควานลินชอบกลิ่นไอดินในวันฝนตก ในขณะที่หลาย ๆ คนเกลียด โอเมก้าร่างบางนี้กลับชอบกลิ่นนี้เป็นชีวิตจิตใจ เจ้าตัวเองยังหาสาเหตุไม่ได้เหมือนกันว่าทำไม รู้แต่ว่าชอบ ทุกครั้งที่ฝนตกร่างบางจะรู้สึกอบอุ่นเหมือนมีคนมาโอบกอดเข้าไว้ รู้สึกปลอดภัยทุกครั้งที่ได้กลิ่นไอดินในวันฝนตก

            อีกไม่กี่วันจะเป็นวันที่ควานลินอายุครบ 17 ปี เป็นวันที่ควานลินจะโตเต็มวัย เป็นวันที่ควานลินสามารถทำอะไรก็ได้ตามใจชอบ จะใช้ชีวิตอยู่ในร่างไหนก็ได้ ไม่ว่าจะร่างหมาป่าหรือร่างคน และที่สำคัญในไม่กี่วันนี้ โอเมก้าอย่างควานลินก็พร้อมจะมีคู่แล้ว ร่างบางศึกษาทุกอย่างที่เกี่ยวกับโอเมก้าไว้มานาน  รู้ดีว่าโอเมก้าที่โตเต็มวัยต้องเผชิญกับอาการฮีท ธรรมชาติสร้างโอเมก้ามาแบบนี้ ในเมื่อเขาเลือกเกิดไม่ได้แล้ว ก็ต้องอยู่กับมันไป ยาช่วยบรรเทาอาการฮีทเปรียบเสมือนยาวิเศษของเหล่าโอเมก้า ถึงแม้ว่าจะไม่สามารถบรรเทาอาการฮีทให้หมดสิ้นไป แต่ก็ช่วยให้เหล่าโอเมก้าสามารถดำเนินชีวิตประจำวันได้อย่างปกติสุขโดยที่ไม่ต้องใช้ชีวิตอยู่ที่บ้านจนกว่าช่วงฮีทจะหมดไป

            ดูเหมือนจะเตรียมทุกอย่างไว้พร้อมแล้ว

            แต่ไอ้อาการฮีทครั้งแรกนี่สิ .. มันจะมาเมื่อไร

            เกิดมาก็ยังไม่เคยจะฮีทสักที

            ณ สถานที่แห่งหนึ่ง ไกลจากจุดที่โอเมก้าอย่างควานลินอาศัยอยู่ไม่กี่ไมล์  พบร่างอัลฟ่าหนุ่มนอนผ่อนคลายอยู่บนโขดหินก้อนใหญ่ ใบหน้ารับกับสันจมูกโด่งอย่างดี  ริมฝีปากได้รูปที่ไม่หนาและไม่บางจนเกินไป นัยน์ตาสีเฮเซลชวนหลงใหล ทำให้อัลฟ่าหนุ่มผู้นี้ดูดีขึ้นมาก ร่างกายกำยำสมเหมาะแล้วที่จะเป็นอัลฟ่า ดวงตาของอัลฟ่าหนุ่มจ้องมองขึ้นไปยังด้านบนพบเห็นใบไหม้ปลิวไหวลู่ไปตามสายลมที่พัดเอื่อย ๆ อยู่ตลอดเวลา กลิ่นธรรมชาติทำให้เขาผ่อนคลาย

            สายลมพัดพากลิ่นธรรมชาติที่อัลฟ่าหนุ่มชอบหนักหนา มิหนำซ้ำยังพัดพากลิ่นดอกไลแลคติดมาด้วย กลิ่นที่อัลฟ่าหนุ่มผู้นี้คุ้นชิน เป็นกลิ่นที่รู้ดีว่าเจ้าของกลิ่นนั้นคือใคร ไม่ว่าเขาจะอยู่ที่ไหนบนโลกใบนี้ ไกลออกเป็นร้อยสองร้อยไมล์ กลิ่นดอกไลแลคมักจะถูกพัดมากับสายลมเสมอ

            คัง ดงโฮ ได้กลิ่นนี้มา 6 ปีแล้ว

            เขารับรู้กลิ่นดอกไลแลคครั้งแรกเมื่อเขาอายุ 17 ปีบริบูรณ์

            ความอยากรู้อยากเห็นของอัลฟ่าหนุ่มทำให้เจ้าตัวเริ่มไปสืบเสาะหาสาเหตุของกลิ่นว่าทำไมกลิ่นดอกไลแลคถึงได้มีผลต่อตัวเขาเองมากนัก  มากจนถึงขนาดที่ว่ากลิ่นของโอเมก้าตัวอื่น ๆ ที่หลายคนบอกว่าหอมหนักหนานั้นไม่หอมสำหรับเขา แน่นอนว่า คัง ดงโฮ เป็นอัลฟ่า ธรรมชาติสร้างให้อัลฟ่าไวต่อฟีโรโมนของโอเมก้าอยู่แล้ว แต่กลิ่นของโอเมก้าที่มีผลต่อเขาคงมีแค่กลิ่นดอกไลแลคเท่านั้นที่ทำให้อัลฟ่าหนุ่มร้อนรุ่มได้เช่นนี้

            ในกรณีของ คัง ดงโฮ เขาได้กลิ่นนี้มาเป็นระยะเวลานานถึงหกปี ไม่ว่าจะอยู่ไกลแค่ไหนก็ยังคงได้กลิ่น  จากการอ่านหนังสือมากมายจึงสรุปได้ว่า เจ้าของกลิ่นดอกไลแลคคนนั้นคือคู่ของเขา

            อัลฟ่าหนุ่มตั้งใจเดินทางออกจากที่ที่เขาเคยอยู่ตอนเด็กกลับมายังทีที่เขาควรจะเรียกว่าบ้าน กลับมาหาพ่อกับแม่ของเขานั่นเอง แต่เมื่อยิ่งใกล้ถึงบ้านมากขึ้นเท่าไร อัลฟ่าหนุ่มกลับรับรู้ได้ถึงกลิ่นดอกไลแลคที่แรงขึ้นและชัดขึ้น ความร้อนรุ่มในอกบ่งบอกถึงความต้องการบางอย่าง

            เดินเท้าได้ไม่นานก็พบบ้านหลังขนาดกลางไม่ใหญ่มากตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้า อัลฟ่าหนุ่มเดินมาหยุดอยู่ที่ประตูบ้านมือหน้ากดกริ่งหนึ่งครั้งที่ประตูหน้าบ้าน ได้ยินเสียงฝีเท้าคู่หนึ่งเดินตรงมาที่ประตู เจ้าของฝีเท้าไม่ใช่พ่อและแม่ของเขาแน่นอน

            กลิ่นดอกไลแลคแรงขึ้นเรื่อย ๆ

            กลิ่นชัดขึ้นมากเพื่อประตูบานตรงหน้าเปิดออก

            อัลฟ่า คัง ดงโฮ พบเด็กหนุ่มหน้าหวานยืนอยู่ตรงหน้าเขา

            และอัลฟ่าหนุ่มก็รับรู้แล้วว่าเจ้าของกลิ่นดอกไลแลคนั้นคือใคร

            วินาทีที่สายตาทั้งคู่สอดประสานกัน ราวกับเหมือนมีแรงดึงดูดดึงทั้งคู่ให้เข้าหากัน เหมือนตามที่ตำรา “ ว่าด้วยเรื่องโซลเมท ” บอกไว้เป๊ะ เมื่อเจออัลฟ่าหรือโอเมก้าที่เป็นโซลเมท จะรู้สึกเหมือนมีแรงดึงดูดดึงทั้งสองฝ่ายเข้าหากัน สัญชาตญาณจะบอกเองว่าอัลฟ่าหรือโอเมก้าคนนี้เกิดมาเพื่อกันและกันเท่านั้น หัวใจของอัลฟ่าหนุ่มเต้นระรัวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เช่นเดียวกันกับโอเมก้าเจ้าของกลิ่นดอกไลแลค

            มิน่าล่ะทำไม ควานลิน ถึงได้กลิ่นของไอดินในวันฝนตกทั้ง ๆ ที่วันนี้ฝนไม่ตก

            เป็นเพราะอัลฟ่าที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขานี่เอง เจ้าของกลิ่นที่เขาชอบหนักหนา

            “ น..นาย ”

            “ คุณ .. ”          

            อัลฟ่าเจ้าของไอกลิ่นดินในวันฝนตกกับโอเมก้าเจ้าของกลิ่นดอกไลแลคพบเจอกันเรียบร้อยแล้ว

J

ร้อนรุ่ม

            กลิ่นดอกไลแลคกำลังจะฆ่าเขาตายทั้งเป็น

            มันหอม และยั่วยวนเกินไปแล้ว

            โอเมก้าตัวบางกำลังหายใจขัด

            กลิ่นดินในวันฝนตกเชิญชวนให้ร่างบางเคลิ้มฝัน

            นัยน์ตาสีเฮเซลที่จ้องมองร่างบางทุกตารางนิ้วกำลังเผาผลาญเขาอย่างช้า ๆ

            โซลเมท

            อัลฟ่าและโอเมก้าคู่นี้รับรู้ได้ทันทีว่าต่างคนต่างเป็นโซลเมทของกันและกัน

            สายใยบาง ๆ ถูกเชื่อมสัมพันธ์โดยที่ทั้งสองไม่รู้ตัว

            มือหนาเอื้อมมือไปสัมผัสแก้มใสของโอเมก้าเจ้าของกลิ่นหอมแสนยั่วยวนตรงหน้า จากแก้มใสถูกเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อทันทีที่มือหนาแตะลงไปที่ผิวแก้มของโอเมก้าร่างบางนี้ ร่างกายของควานลินกำลังร้อนขึ้นเรื่อย ๆ ใจดวงน้อยยังคงสั่นระรัวไม่มีทีท่าว่าจะหยุด

            มือเล็กของโอเมก้าอย่างควานลินเอื้อมมือไปสัมผัสแผงอกแข็งแกร่งของดงโฮอย่างอัตโนมัติทันที ร่างบางไม่แม้แต่จะสามารถควบคุมการกระทำของตนได้ในตอนนี้  อัลฟ่าเจ้าของร่างรู้สึกร้อนรุ่มกว่าเดิมเมื่อควานลินสัมผัสลงที่อกแกร่ง

            แม้จะเป็นการพบเจอกันครั้งแรก แต่ชะตากำหนดมาให้เขาทั้งสองคู่กันแล้ว และพวกเขาก็สามารถรับรู้ได้ทันทีที่พบกัน การกระทำทุกอย่างในตอนนี้เป็นไปตามสัญชาตญาณดิบที่ซ่อนอยู่ลึกภายในตัวของพวกเขาทั้งคู่

            ใบหน้าทั้งสองเคลื่อนเขาหากันทีละนิด ทีละนิด จนปลายจมูกทั้งคู่แนบชิดกัน ลมหายใจร้อนถูกปล่อยออกมาเพื่อระบายความร้อนรุ่มบางส่วนที่อยู่ภายในร่างกาย ริมฝีปากของอัลฟ่าหนุ่มค่อย ๆ ประทับจูบลงบนกลีบปากบางของโอเมก้าตัวน้อยอย่างโหยหา

            6 ปีที่ผ่านมา เขาต้องรับรู้กลิ่นดอกไลแลคอยู่ตลอด

            กลิ่นที่รู้ว่าเจ้าของกลิ่นนั้นเป็นโซลเมทของตน

            แต่ก็ไม่สามารถจับต้องได้ แต่ตอนนี้เขาสามารถจับต้องได้

            และโอเมก้าเจ้าของกลิ่นหอมนี้ต้องเป็นของเขาไปตลอดกาล

            มือใหญ่ดันร่างบางให้เข้าไปชิดมุมประตู ก่อนจะกดจูบลงไปอีกครั้ง ปากหนาบดจูบเข้ากับปากบางอย่างไม่รู้เบื่อ ความไม่ประสาของโอเมก้าตัวน้อยนี้ทำอัลฟ่าหนุ่มแทบบ้า ลิ้นเล็กของร่างบางนุ่มหยุ่นราวกับมาร์ชเมลโล่ หวาน ดงโฮลุกล้ำเข้าไปในโพรงปากของควานลินอย่างอดไม่ได้ กลิ่นหอมของดอกไลแลคเชิญชวนให้เขาอยากจะทำมากกว่านี้ มากกว่าจูบ จูบกันได้สักพัก โอเมก้าเจ้าของกลิ่นหอมก็เรียนรู้บทเรียนครบถ้วนพร้อมตอบสนองจูบของอัลฟ่าหนุ่มได้อย่างดิบดี

            ริมฝีปากของอัลฟ่าอย่างดงโฮยังไม่ยอมละออกจากกลีบปากบางของโอเมก้าโซลเมทของตน กดจูบซ้ำ ๆ หนักบ้างเบาบ้างสลับกันไป จนควานลินเริ่มหมดอากาศหายใจ ร่างบางต้องเป็นฝ่ายผละออกมาจากร่างหนาเสียเอง น้ำใส ๆ ที่เชื่อมระหว่างริมฝีปากทั้งสองหยดย้อยตามแรงโน้มถ่วงลงมาตามคางเรียวของควานลิน ฝ่ายอัลฟ่าหนุ่มเห็นเช่นนั้นก็อดไม่ได้ที่จะจูบซับคราบใสนั้นให้

            ทั้งปากและลิ้นไล่จูบซับคราบใสตั้งแต่ปลายคางขึ้นมายังริมฝีปาก เรียกเสียงครางจะร่างบางได้อย่างดี คัง ดงโฮ พาริมฝีปากของตนมาวุ่นวายกับซอกคอของ ไล ควานลิน กลิ่นดอกไลแลคชัดขึ้นกว่าเดิม จมูกสวยสูดกลิ่นกายของโอเมก้าตัวน้อยเข้าเสียเต็มปอด

            “ อื้อ ค..คุณ ”

            “ นายนั่นเอง ฉันเจอนายแล้ว ”

            “ อ..อื้อ เบา ๆ ผมเจ็บ ” ควานลินร้องออกมาขณะที่ดงโฮเริ่มบดจูบลงกับซอกคอขาวผ่องของตน

            “ โซลเมทตัวน้อยของฉัน ” เสียงหอบกระเส่าของอัลฟ่าตัวโตบ่งบอกถึงความต้องการที่กำลังเกิดขึ้นกับร่างกายตนเองอย่างมาก กลิ่นหอม ๆ ของดอกไลแลคทำเขาคลั่งแล้วในตอนนี้ อัลฟ่าตัวโตอยากจะจับโอเมก้าร่างบางให้รับสัมผัสเขาเข้าไปเสียตอนนี้ทีเดียว

            และเขาก็คงจะทำอย่างนั้นจริง ๆ ถ้าไม่มีเสียงหนึ่งเรียกสติเขากลับมาเสียก่อน

            “ ดงโฮ น้องจะอายุ 17 พรุ่งนี้ ”

            อัลฟ่าหนุ่มผู้ไม่ได้กลับบ้านมาแสนนานต้องละออกจากลำคอสวยของโอเมก้าผู้เป็นโซลเมทอย่างน่าเสียดาย หันไปตามเสียงเตือนก็พบหญิงวัยกลางคนหน้าตาใจดี บุคคลที่ให้กำเนิดตนยืนยิ้มอยู่ข้างประมุขของบ้าน สายตาล้อเลียนของทั้งคู่จ้องมายังดงโฮและควานลิน ร่างของควานลินยังคงชิดอยู่ในมุมประตูโดยมีมือหนาของอัลฟ่าอย่างดงโฮประคองไว้ที่เอวบางหนึ่งข้าง

            โอเมก้าวัยละอ่อนอย่างควานลินรีบผละออกจากอัลฟ่าผู้เป็นโซลเมทของตนทันทีที่รู้สึกตัวได้ แก้มใสของโอเมก้าตัวน้อยขึ้นสีแดงจัด

            เมื่อกี้ทำอะไรลงไป

            ส่วนอัลฟ่าหนุ่มยืนหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่ข้าง ๆ ควานลิน มืออีกข้างยังคงพันธนาการเอวบางไว้ ไม่ยอมปล่อยให้ควานลินเป็นอิสระเสียที

            “ แอบเก็บโซลเมทตัวน้อยของผมไว้ใกล้ตัว ไม่บอกผมสักคำเลยนะ ”

             อัลฟ่าลูกชายเจ้าของบ้านพอจะรู้อยู่บ้างว่าผู้ให้กำเนิดของเขาได้รับโอเมก้าตัวเล็กมาเลี้ยงเมื่อสิบเจ็ดปีก่อน แต่ไม่คิดไม่ฝันเลยว่าโอเมก้าน้อยที่อยู่ในความดูแลของพ่อแม่กลับกลายมาเป็นโซลเมทของเขาเสียได้  ร่างหนาพอจะทราบดีว่าโซลเมทของตนมีภูมิหลังครอบครัวเป็นอย่างไร คิดแล้วก็สงสารร่างบาง

            แต่ไม่เป็นไร เพราะยังไงซะร่างบางนี้ก็มีเขา และครอบครัวของเขาแล้ว

            “ รู้จักน้องหรือยัง ควานลินไง ” เสียงประมุขของดังขึ้นเพื่อเตือนสติให้กับอัลฟ่าหนุ่มที่ตอนนี้ยังคงไม่ปล่อยมือออกจากโอเมก้าตัวน้อยเสียที

            “ ผมไม่ถือว่าเป็นน้องนะ ” คัง ดงโฮ หมายความอย่างนั้นจริง ๆ ทำเอาร่างบางที่อยู่ในวงแขนอัลฟ่าตัวโตชาไปทั้งตัว ใบหน้าหวานเจื่อนลงอย่างเห็นได้ชัด ริมฝีปากเม้มเข้าหากันเหมือนกลั้นสะอื้นเอาไว้ น้ำตาใส ๆ เอ่อล้นดวงตาคู่สวยทันที มือเล็ก ๆ พยายามแกะท่อนแขนแข็งแรงที่เกี่ยวกับเอวบางออกไปทันทีที่ได้ยินประโยคนั้น

            ไม่ได้อยากจะอ่อนไหวง่ายนักหรอก

            แต่ ไล ควานลิน กลัวการถูกทิ้ง

            การไม่ถูกยอมรับเป็นเรื่องที่น่ากลัวสำหรับโอเมก้าอย่างควานลิน

            แค่ครั้งเดียวก็เกินพอแล้ว ไม่อยากจะโดนเป็นครั้งที่สอง

            “ ดงโฮ ” เสียงหวานของเบต้าหนึ่งเดียวในบ้านแข็งขึ้นเมื่อเห็นอาการเสียใจของบุตรบุญธรรมอย่างควานลิน ใบหน้าสวยของคุณนายคังเปลี่ยนเป็นบึ้งตึง

            “ ควานลินเป็นโซลเมทผม ผมไม่ถือว่าเป็นน้อง J ” พูดจบก็หันไปโค้งให้พ่อกับแม่ของตนเล็กน้อยก่อนจากลากโอเมก้าตัวบ้างไปยังหลังบ้านเพื่อหาที่คุยกันตามลำพัง

            ร่างบางเดินตามแรงดึงของอัลฟ่าหนุ่มผู้ได้ชื่อว่าเป็นคู่ของตนไป ดงโฮหันกลับมามองใบหน้าหวาน คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันเมื่อเห็นน้ำตาบางส่วนที่ติดอยู่บนแก้มใส มือหนาเกลี่ยน้ำตาบนแก้มใสอย่างเบามือ กดจูบเบาที่ริมฝีปากเล็กก่อนจะละออกมาอย่างจำเป็น

            “ ร้องไห้ทำไม ”

            “ ก็คุณ .. ฮึก”

            “ ไม่เอาไม่ร้อง ต่อไปนี้นายจะมีคู่แล้วนะ ”

            “ ... ”

            “ ฉันก็เป็นครอบครัวของนายคนหนึ่งเหมือนกันนะ ”

            “ อย่าทิ้งผมเหมือนครอบครัวนั้น ขอร้อง ฮึก ”

            “ ไม่มีวัน ”

          พระอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปแล้ว ความมืดเข้ามาเยือน ปรากฏร่างของอัลฟ่าและโอเมก้ากอดกันอยู่บนเตียงนุ่ม ควานลินนอนซุกอยู่กับแผงอกอบอุ่นของดงโฮ กลิ่นดอกไลแลคที่ดงโฮชอบหนักหนาลอยอบอวนไปทั่วทั้งห้อง จนอัลฟ่าหนุ่มเริ่มรู้สึกร้อนขึ้นมาอีกรอบหนึ่งแล้ว

            ไล ควานลิน กำลังจะอายุ 17 ปี ในอีกไม่ถึงสองนาที

            และแน่นอน มันมีผลต่อ คัง ดงโฮ เป็นอย่างมาก

            กลิ่นดอกไลแลคซึ่งเป็นกลิ่นของควานลินแรงขึ้นและชัดขึ้นมากกว่าเดิม มากกว่าตอนที่เปิดประตูบ้านมาแล้วเจอคนตัวเล็กนี้ด้วยซ้ำไป

            นาฬิกาบอกเวลาเที่ยงคืนพอดี  ไล ควานลิน อายุครบ 17 ปีแล้ว

            คนตัวเล็กในอ้อมกอดอัลฟ่าหนุ่มเริ่มมีอาการแปลก ๆ โอเมก้าตัวเล็กเริ่มกระสับกระส่าย อุณหภูมิร่างกายเริ่มร้อนขึ้นกว่าที่เคยเป็น เสียงครางเล็ก ๆ ถูกเปล่งออกมาจากกลีบปากบางที่ดงโฮเคยได้สัมผัส มิหนำซ้ำกลิ่นดอกไลแลคยังฟุ้งกระจายไปทั่วห้องอีกด้วย

            ให้ตาย ไม่ไหวแล้ว

            “ ควานลิน ”

            “ อึก ผ..ผมเป็นอะไรไม่รู้ ” ร่างบางเอ่ยอย่างไม่เข้าใจร่างกายตัวเอง

            กลิ่นไอดินในวันฝนตกซึ่งเป็นกลิ่นประจำตัวของดงโฮมีผลต่อควานลินเป็นอย่างมาก กลิ่นมันชัดเสียจนจะบ้า จะว่าฝนตกหนักก็ไม่ใช่ เพราะตอนนี้ท้องฟ้าโล่งไม่มีเมฆฝนเลยสักก้อน คนตัวเล็กคิดได้อย่างเดียวว่าอาการที่เป็นอยู่ตอนนี้น่าจะเป็น อาการฮีท ที่โอเมก้าโตเต็มวัยจะต้องเจอ

            เที่ยงคืนปุ๊บ ฮีททันทีเลยเหรอ

            น้อยมากที่จะเกิดแบบนี้

            “ นาย ... ฮีทเหรอ ” คิ้วเข้มเลิกสูงอย่างสงสัย เมื่อเห็นท่าทางแปลก ๆ ของโซลเมทตัวน้อยในอ้อมกอด ร่างของควานลินบดเบียดเข้ามาหาดงโฮอย่างห้ามไม่ได้ คนตัวเล็กจะไม่ไหวแล้ว คนตัวโตกว่าก็คล้ายจะไม่ไหวแล้วเช่นกัน กลิ่นดอกไลแลคผสมเข้ากับกลิ่นไอดินในวันฝนตกอย่างลงตัว มอมเมาทั้งคู่ให้ตกอยู่ในห้วงอารมณ์ใคร่ที่ยากเกินจะหยุด

            “ ฮึก ปล่อยก่อนนะ จะไปก .. อื้อ กินยา ” คนตัวเล็กพูดเสียงสั่นอย่างหน้าสงสาร ใบหน้าแดงเหมือนคนมีไข้ ดวงตาฉ่ำเยิ้ม ปลายจมูกขึ้นสีแดง มือบางกุมส่วนที่อ่อนไหวไว้เพราะอาการปวดร้าวเริ่มมาเยือน มือบางอีกข้างดันอกแกร่งของอัลฟ่าหนุ่มให้ออกห่างจากตัว ก่อนจะเตรียมตัวลุกขึ้นเพื่อไปควานหายาที่เจ้าตัวเก็บไว้ในกล่องยาที่เคยเตรียมไว้เมื่ออาทิตย์ก่อน

            แต่ไม่ทัน ..

            มือหนาของคังดงโฮฉุดให้โอเมก้าตัวเล็กล้มลงบนเตียงอีกครั้ง พลิกตัวเองมาอยู่บนร่างของควานลินก่อนจะมอบจูบที่หนักหน่วงให้กับคนตัวเล็กใต้ร่างอย่างดุดัน สักพักก็แปรเปลี่ยนมาเป็นอ่อนโยน สลับไปเรื่อย ๆ เช่นนี้จนควานลินใกล้ระเบิดเต็มทีแล้ว สัมผัสชื้นแฉะบวกกับกลิ่นหอม ๆ ยิ่งเพิ่มความต้องการที่ทั้งคู่มีต่อกันมากขึ้นเรื่อย ๆ ลิ้นเล็กเผลอเกี่ยวกวัดกับลิ้นหนาอย่างลืมตัว เปิดช่องให้อัลฟ่าหนุ่มเข้ามาชิมความหอมหวานอย่างคนเอาแต่ใจ ริมฝีปากของโอเมก้าตัวน้อยขณะนี้บวมแดงเพราะรสจูบที่ร้อนแรงนั้น ทันทีที่ผละออกจากกัน ควานลินเอาแต่หอบหายใจแรงแต่ร่างบางยังคงดันอกแกร่งและพยายามจะลุกออกไปจากเตียงอีกเช่นเคย

            “ จะไปไหน ”

            “ ยา ผมจะไปเอา อึก เอายา ”

            “ ฉันอยู่ตรงนี้ ไม่ต้องกินยาหรอก ”

  CUT

เอาได้ที่ทวิตเตอร์ @realholin_ 

            เสียงหอบดังไปทั่วห้อง ทั้งคู่ต่างเหน็ดเหนื่อยกับกิจกรรมบนเตียง ก่อนควานลินที่กำลังจะหลับไปเพราะความเพลีย ดวงตาคู่สวยที่เต็มไปด้วยความต้องการกำลังจ้องมองอัลฟ่าหนุ่มอย่างรักใคร่

            สองมือหนาค่อย ๆ ประคองร่างเล็กที่กำลังจะหลับเข้ามาหาตนช้า ๆ ก่อนจะกระซิบข้างหูร่างบาง เป็นประโยคที่อบอุ่นที่สุดตั้งแต่ได้ยินมาเลย

            “ ควานลินเป็นของพี่คนเดียวนะ ”

            ร่างบางรับรู้แค่นั้น ก่อนจะผล็อยหลับไปทั้ง ๆ ที่ยังปรากฏรอยยิ้มอยู่ที่มุมปาก คนโตกว่าเห็นดังนั้นจึงดึงคู่ของตนมากอด และหลับไปพร้อม ๆ กัน

            “ HAPPY BIRTHDAY ครับ คู่ชีวิต J  ”

            แถม**

            “ แน่ใจนะว่าใช่ ” เสียงเรียบแต่แฝงไปด้วยความน่าเกรงขามดังขึ้นในบ้านของตระกูลไลที่ยิ่งใหญ่ ใบหน้าของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นประมุขแห่งตระกูลไลเต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราดและโมโห

            “ ใช่ครับ เด็กคนนั้นยังไม่ตายครับ ”

            “ งั้นไปฆ่าทิ้งซะ ” เสียงเด็ดขาดดังออกมาจากปากของประมุข ไม่มีใครกล้าขัดคำสั่ง โทษของการขัดคำสั่งมีสถานเดียวคือตาย

            อย่างที่บอกไป ตระกูลไลไม่เคยให้กำเนิดโอเมก้า

            โอเมก้าที่เกิดมาทำให้ตระกูลด่างพร้อยต้องถูกกำจัด

            ไม่ว่าจะโดยวิธีอะไรก็ตาม โอเมก้าที่เกิดมาก็ต้องตายอยู่ดี

100%

-----------------------------------------------------------------------------------

100 per แล้วจ้า กรี๊ด

ฝากติดตามต่อหน้ากันด้วยน้า คิคิ

ไปหา cut ที่ทวิตเตอร์นาจา

TALK : ตอนใหม่มาแล้ว มาเนื่องในโอกาสวันเกิดน้องลินลิน เพิ่งเคยแต่งแนวนี้ครั้งแรก ยังไงก็จะลอง ๆ เขียนให้โอเคที่สุดเนอะค่ะเนอะ บทสนทนายังไม่ค่อยมี บรรยายจะเยอะหน่อยนะคะ อาจจะเป็น SF/OS ก็ได้เรายังไม่ฟันธง แต่อาจจะเป็น SF .. ถ้าเป็น SF เรากะไว้ว่าจะมี 2 ตอน ยังไงฝากติดตามด้วยนะคะ เดี๋ยวจะมาเล่นประเด็นตระกูลไล หึหึ อุ๊บ เผลอใบ้ 55555555  มาลุ้นกันว่าพี่อัลฟ่ากับน้องโอเมก้าเขาจะลงเอยกันยังไง ฝากคอมเม้น + Fav + #crushโฮลิน เป็นกำลังใจให้เค้าหน่อยก็ด้ายย เลิ้บบ 

HBD TO LINLIN 

ขอให้น้องมีความสุขมาก ๆ เป็นที่รักของทุกคน เป็นเด็กที่น่ารักและสดใสแบบนี้ตลอดไป และขอให้น้องประสบความสำเร็จกับสายอาชีพที่น้องเลือก เราจะรักและสนับสนุนน้องไปเรื่อย ๆ  -realholin-  10.47PM 23/9/2017