( SF / OS ) CRUSH — โฮลิน , holin

ตอนที่ 25 : just one month

just one month

     คลื่นทะเลซัดสาดเข้าชายฝั่งกระทบกับผืนทรายนำพาหยาดน้ำซึมลงสู่ด้านล่างอย่างรวดเร็วราวไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน หากแต่ฝากฝังรอยเปียกชื้นบนผืนทรายไว้เป็นสัญลักษณ์ ฝูงนกพากันบินกลับรังอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย พระอาทิตย์เริ่มคล้อยลับขอบฟ้าลงเรื่อย ๆ แสงสุดท้ายของวันเริ่มหมดไป สถานที่นี้ไม่มีใครอื่นนอกจากเขา

     เขากับกระป๋องเบียร์โง่ ๆ หนึ่งกระป๋อง

     ร่างบางสลัดไล่ความมึนจากแอลกออล์กระป๋องที่เท่าไรไม่รู้จำไม่ได้ รู้เพียงแต่ยังมีเหลือถมเถไปสำหรับค่ำคืนนี้

     สายลมเย็น ๆ ไม่ได้พัดพาความเหงาและความเศร้าให้คลายหายไป มันกลับเพิ่มให้ความเหงาและความเศร้าทวีคูณขึ้นไปอีก

     มือเรียวสไลด์โทรศัพท์เครื่องหรูเปิดเพลงเพื่อหวังว่ามันอาจจะช่วยคลายความเหงาลงได้ ทั้งๆที่ใจรู้ดีว่ามันไม่ได้ช่วยอะไรเลยสักนิด



     แสงไฟจากบ้านเรือนเริ่มทำหน้าที่ได้อย่างเต็มที่เมื่อความมืดเริ่มมาเยือน หากร้องไห้ออกมาตอนนี้คงไม่ใช่เรื่องน่าอายอะไร ..

     “คนใจร้าย ฮึก”

     จงอย่าคาดหวัง ถ้าไม่อยากผิดหวัง


     จริงดั่งเขาว่า เมื่อเริ่มเอาชีวิตไปผูกไว้กับใครคนหนึ่ง มันยากที่จะไม่คาดหวัง หวัง.. หวังแค่ว่าเราจะมีกันตลอดไป หวัง... หวังแค่ว่าเขาจะมอบความรักให้เราเพียงคนเดียว

     และเมื่อพบกับความผิดหวังก็แค่เพียงทำใจยอมรับมัน

     แม้ว่ามันจะทำได้ยากเหลือเกิน

     เสียงข้อความเข้าดังเตือนให้ร่างบางที่นั่งกอดเข่าร้องไห้ละจากสิ่งที่ทำให้จมอยู่กับความทุกข์ คิ้วขมวดมุ่นเข้าหากันเมื่อพบว่าเลยเวลานัดมาจวบจนครึ่งชั่วโมง มือเรียวปาดน้ำตาออกจากใบหน้าสวยและดวงตาบวมช้ำ สูดหายใจเข้าลึกเพื่อเรียกสติกลับคืนมา เก็บของทุกชิ้นที่คาดว่าเป็นของตัวเองลงกระเป๋า




     เว้นไว้อย่างหนึ่ง .. เสื้อเชิ้ตสีกรมท่าที่ถูกกองไว้บนผืนทราย

     เพราะมันไม่ใช่ของเขา




     ควานลินย่างตัวเข้ามาภายในบ้านไม้สองชั้นยกพื้น ภายนอกบ้านร่มรื่นเพราะต้นไม้น้อยใหญ่ที่ถูกปลูกล้อมรอบบ้าน สุนัขหน้าตาตลกวิ่งกระโดดกอดเขาจนเสียหลักจนล้มก้นจ้ำเบ้าอยู่บนพื้น

     “ เป็นอะไรไหมครับคุณ ขอโทษด้วยเจ้านี่มันซนอยู่เรื่อย ”

     ฝ่ามือหนาถูกยื่นมาตรงดวงหน้าสวย เมื่อมองขึ้นไปก็พบกับชายร่างใหญ่ที่คาดว่าน่าจะเป็นเจ้าของบ้านยื่นมือให้ความช่วยเหลือเขาอยู่ ชายหนุ่มยิ้มบาง ๆ ก่อนจะออกแรงดึงพาร่างบางขึ้นไปยืนตรงบนพื้นได้สำเร็จ

     “ข..ขอบคุณครับ”

     “คุณคงเป็นควานลินสินะ”

     “อ่า ครับ คุณ..ดงโฮ ใช่มั้ยครับ”

     “ใช่ครับ”

     “หนึ่งเดือนนี้ รบกวนด้วยนะครับ” มีเพียงรอยยิ้มบาง ๆ ที่เจ้าของบ้านส่งมาให้ควานลิน




ใจดวงน้อยกระตุกวูบเมื่ออีกฝ่ายส่งยิ้มมาให้
ไม่แน่ชัดนักหากจะระบุว่าอะไรคือสาเหตุที่ทำให้หัวใจเขาเต้นแรงเพียงเช่นนี้
เพราะดวงตาสีเฮเซลนัทคู่นั้นน่ะหรือ ?



     เจ้าของโฮมสเตย์หน้าโหดแต่หากใจดี ควานลินรู้สึกได้ผ่านรอยยิ้มอบอุ่นของคนตรงหน้าที่ส่งมาให้กับเขา เพียงแค่หนึ่งอาทิตย์ผ่านไปอดปฏิเสธไม่ได้เลยว่าการหนีมาเยียวยาแผลใจที่นี่ก็ไม่เลวนัก



     สองอาทิตย์ที่อยู่ที่นี่ เขาและเจ้าของบ้านดูเขากันได้ดีกว่าที่คิด



     มีสุนัขอารมณ์ดีหน้าตาตลกคอยวอแวสามเวลาหลังอาหาร
     มีเจ้าของบ้านที่แสนใจดีคอยพูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดระหว่างกัน



     ดีเหลือเกิน



     อากาศวันนี้เย็นลงกว่าเมื่อวานเล็กน้อย ร่างบางที่นอนอยู่บนชิงช้าไม้ตัวใหญ่เริ่มผลอยหลับ กลุ่มผมบางส่วนพริ้วไหวไปตามสายลม ดวงตาเริ่มปิดลงช้า ๆ ปล่อยให้บรรยากาศดีๆโอบกอดร่างเอาไว้ ไม่นานร่างบางบนชิงช้าไม้ก็จมสู่หวงนิทราในที่สุด



     ผ้าห่มผืนหนาถูกนำมาคลุมทับร่างผอมบางบนชิงช้าไม้อย่างเบามือเพราะกลัวคนที่กำลังฝันหวานจะตื่นจากฝัน มือหนาปัดผมบางส่วนที่ปกปิดดวงหน้าสวยที่ต้องใจตั้งแต่แรกเห็นออก นิ้วมือเกลี่ยแก้มนุ่มนิ่มอย่างเบามือ 



     ควานลินเป็นคนน่ารักสดใส หากแต่ในดวงตานั้นดูเศร้าสร้อยเหลือเกิน เศร้าจนอยากจะกู้ความสดใสนั้นคืนกลับมา ดงโฮไม่รู้ว่าก่อนมาเจอเขาควานลินต้องพบเจออะไรมา รู้เพียงแต่ว่าคงเป็นเรื่องแย่พอสมควร



     สองอาทิตย์กับสถานะเจ้าของบ้านและผู้อยู่อาศัย


“คุณหายเศร้าบ้างไหมครับ”


     มือหนาลูบลงบ่นกลุ่มผมนิ่มเป็นวินาทีเดียวกันกับที่ร่างบางซุกหัวทุยลงกับฝ่ามือหนา ปากเล็กพึมพำอะไรบางอย่างไม่ได้ศัพท์ดูแล้วช่างน่าเอ็นดู 



     เจ้าของบ้านค่อยๆช้อนร่างบางขึ้นในวงแขนพร้อมผ้าห่มผืนหนา หัวทุยซบลงตรงหน้าอกตำแหน่งหัวใจ เขาเองไม่อยากถือวิสาสะทำเช่นนี้ แต่หากปล่อยให้ร่างบางนอนเช่นนี้ไปเรื่อย ๆ เห็นทีจะไม่สบายเอา



     “คุณดงโฮ” เสียงทุ้มติดหวานเอื้อนเอ่ยชื่อดงโฮขณะที่เจ้าของบ้านกำลังก้าวขึ้นบันไดขั้นที่สอง



     “คุณตื่นแล้ว งั้นผม..” พูดพลางทำท่าจะวางร่างบางลงเกรงจะโดนเจ้าตัวว่าที่ถือวิสาสะทำเช่นนี้

     “อุ้มต่อไปได้ไหมครับ” ผิดคาดไปหมด

     “หืม อะไรนะครับ” 

     “อุ้มต่อสิ ผมไม่ได้ว่าอะไร” พูดพลากซุกใบหน้าหวานเข้ากับอกแกร่ง เสียงหัวใจเต้นระส่ำของดงโฮควานลินได้ยินมันชัดเจน แต่อีกฝ่าย..คงไม่ได้ยินของเขาหรอก

     ร่างบางถูกเจ้าของห้องบรรจงวางลงบนเตียงกว้าง มือหนากระชับผ้าห่มคลุมจนถึงแผ่นอก ส่งเพียงรอยยิ้มบางให้ผู้อาศัยชั่วคราว ก่อนจะค่อย ๆ ลุกขึ้นเต็มความสูงเพื่อก้าวออกจากห้องไป

     เขาคงก้าวพ้นประตูห้องออกไปดั่งใจคิด ถ้าไม่มีมือเล็กๆรั้งต้นแขนเอาไว้

     “คุณครับ”

     “ว่าไงครับ”

     “ผมไม่อยากอยู่คนเดียว ช่วยอยู่กับผมได้ไหม”

     “คุณควานลิน...”

     “รังเกียจผมหรือ” ถามออกไปอย่างตัดพ้อพร้อมช้อนตาเศร้าคู่นั้นมองเจ้าของบ้านอย่างน้อยอกน้อยใจ

     “ผมจะอยู่กับคุณ” 


     ริมฝีปากหยักประทับลงใจกลางหน้าผากของผู้อยู่อาศัย ความอุ่นจากริมฝีปากคู่นั้นแผ่ซ่านไปทั่วกายจนผ้าห่มผืนหนาไม่จำเป็นอีกต่อไป ร่างบางค่อยๆทิ้งกายลงบนเตียงดังเดิมพร้อมๆกับเจ้าของบ้านใจดีที่ทิ้งกายนอนลงข้างเขาเช่นกัน

     ปลอดภัย อบอุ่น

     อ้อมกอดของดงโฮทำให้ควานลินรู้สึกเช่นนั้น
     อบอุ่นยิ่งกว่าอ้อมกอดไหนๆที่เคยได้รับสัมผัสมา

     “ผมหายเศร้ากว่าวันแรกที่มาอยู่ที่นี่นะ”


     “ครับ ?”



     “คำตอบของคำถามคุณไง”




     “คุณหายเศร้าบ้างไหมครับ” 

     คำถามนั้นที่ดงโฮคิดว่ามันจะจางหายไปกับสายลม แต่กลับไม่... ควานลินตอบคำถามนั้นของเขาแล้ว

 

    “ถ้าผมจะขอ ..”

     “ขออะไรครับ”

     “จูบได้ไหมครับ”

     “ค คุณ .. อื้อ” 

     สัมผัสร้อนฉ่าบริเวณกลีบปากทำเอาสติกระเจิดกระเจิงชั่วพริบตาเดียว ไม่มีการรุกล้ำใด ๆ มีเพียงสัมผัสอ่อนนุ่มบนริมฝีปากเพียงเท่านั้น 

     “ให้ผมเป็นคนนั้น .. คนที่ทำให้คุณหายเศร้า ให้ผมเป็นได้ไหมครับ”

     คำตอบของคำถามของเจ้าของบ้านหลังใหญ่หลังนี้ มีเพียงควานลินเท่านั้นที่จะตอบมันได้

TBC.

#crushโฮลิน

คิดถึงกันมั้ย คิดถึงมากเลย ไม่ได้เขียนบทบรรยายซะนาน ไม่รู้มันดีหรือแย่ลง ถ้าอยากรู้คำตอบของควานลินโปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ just one month จะมาเป็นตอนสั้น ๆ พอกระชุ่มกระชวยแต่จะเขียนต่อไปเรื่อย ๆ ค่ะ

ปล.โทนของเรื่องมันก็จะตามอารมณ์คนเขียน แหะๆ 

ปล.2 คิดถึงมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ