ตอนที่ 20 : really like you - Another Year with HOLIN #โฮลินอีกปี
ตำบล บ้านหนองใหญ่
เสียงครึกครื้นของขบวนแห่นาคดังก้องไปทั่วบริเวณ เสียงกลองยาวและแตรบรรเลงเพลงครึกครื้น บุคคลที่ดูจะสนุกที่สุดในงานคงหนีไม่พ้นแก๊งรำหน้านาค สนุกยิ่งกว่านาค สนุกยิ่งกว่าพ่อแม่นาค สนุกที่สุดแม้ไม่ใช่เจ้าของงาน เสื้อสีสะท้อนแสงไม่น่าดูเห็นแล้วเป็นอันต้องหยี ท่าเต้นทะเล้นดูช่างขัดกับใบหน้าหวาน ๆ ของหนึ่งในนักเต้นเป็นที่ชินของผู้คนในตำบลบ้านหนองใหญ่ไปแล้ว
ใครบ้างจะไม่รู้จักคน ๆ นี้
ลูกชาย (?) คนเดียวของผู้ใหญ่เดี่ยว
ตัวท็อปแห่งวงการรำหน้านาค
“ เห้ย ลิน มึงดูไอ้นั่นมันเต้นกวนตีนเราดิ ”
“ ล่อแม่งเลยแม้ะ เดี๋ยวกูเคลียร์เอง คิกๆ ” พูดจีบปากจีบคอกับพรรคพวกพร้อมกันพาหัวเราะเสียงดังลั่น ปรายตามองจิก ๆ ไปยังแก๊งรำหน้านาคแก๊งใหม่ที่บังอาจมาเทียบชั้นกับพวกเขา !
ให้รู้ซะบ้างว่าใครเป็นตัวท็อป !
เฮอะ ! ตัวท็อปอยู่นี่ย่ะ ถ้าไม่อยากโดนเตะก็หลีกไป๊ !
ลิน ตัวท็อปแห่งวงการรำหน้านาค มีชื่อในวงการว่า ‘ ลินนี่ ’ ลูกชายคนเดียวของผู้ใหญ่เดี่ยวประจำตำบลบ้านหนองใหญ่ มีงานบุญที่ไหน สามารถพบเจอลินได้ที่นั่น งานแต่ง งานบวช มีหรือลินนี่จะพลาด แต่ที่สนุกที่สุดก็เห็นจะเป็นงานบวชนี่แหละ
แก๊งรำหน้านาคประกอบไปด้วยสมาชิกสี่คน คนแรก คือ วิน หนุ่มน้อยเอวบางจิ้มลิ้มน่ารัก คนที่สอง คือ สัน หนุ่มตัวสูงโย่งกินจุเป็นที่หนึ่ง นอกจากภารกิจรำหน้านาคแล้วเหตุผลหนึ่งของการมาร่วมงานก็เห็นจะเป็นของกิน คนที่สาม คือ จีน หนุ่มน้อยตัวกะทัดรัดหน้านิ่งแก้มกลม และคนสุดท้าย คือ ลิน หัวหน้าแก๊งที่พ่วงตำแหน่งตัวท็อปของวงการรำหน้านาค
ถ้าไม่อยากมีปัญหาอย่าถามว่าใครเป็นคนแต่งตั้งตำแหน่งนี้!
ก็แต่งตั้งตัวเองอ่ะ ทำไมดิ๊ !!
“ ไอ้ลิน !! ” เสียงของพ่อจ๋าของลินดังขึ้นจากทางด้านหลัง ทำเอาร่างสูงโปร่งสะดุ้งเฮือกพร้อมหันไปยิ้มแหย ๆ ให้พ่อตัวเองที่ตอนนี้ยืนท้าวเอวหน้าตาโมโหอยู่หน้าประตูบ้าน
โถ่เว่ย !! นี่อุตส่าห์แอบย่องเข้ามาแล้วยังจะเห็นอีกเหรอพ่อ
ชิบหายแล้วชีวิตลินนี่ T___T ถ้าพรุ่งนี้ไปรำหน้านาคไม่ได้แสดงว่าลินนี่ตายไปแล้ว
ตายเพราะโดนพ่อกระทืบเนี่ยยยยยย โว้ยยย
“ จ๋าพ่ออออ ”
“ มานี่เลย ”
“ โอ๊ย ๆๆ !!!!!!!!!!!!!!! พ่อ อย่าดึงหูหนูดิ แง้ !!!! ” ร่างสูงโปร่งโอดโอยเมื่อบุคคลเป็นพ่อดึงหูพร้อมลากไปคุยในห้องนั่งเล่น ลินลูบหูตัวเองป้อย ๆ เบะปากอย่างเด็กเอาแต่ใจ กระทืบเท้าตึงตังจนผู้ใหญ่เดียวต้องเงื้อมือจะตบหัวทุยจนเจ้าตัวต้องหยุดไปเอง
พ่ออ่ะ T____T
“ ไปตีลูกบ้านไหนเขามาฮะ !! บอกแล้วว่าอย่าไปก่อเรื่อง ”
“ ก็มันเต้นกวนตีนหนูอ่ะพ่อ ! ”
“ พ่อจะทำยังไงกับเอ็งดีวะ เห้ออออ ไปนอนไป๊ ”
“ ฮี่ ๆ หนูรักพ่อนะ ” กระโดดจุ๊บแก้มพ่อพร้อมกอดแล้วเอาหน้าหวาน ๆ ถูไถไปมาเหมือนเด็กน้อยที่อ้อนพ่ออ้อนแม่
“ ถ้าไม่เลิกมีเรื่อง จะไม่ให้ไปงานไอ้โด่ง ”
“ พ่อ !!!!!!!!! ไม่ได้นะ !!!!!!!!!!!!!!!!!!! ”
‘ พี่โด่ง ’
ชายหนุ่มอายุยี่สิบปี ลูกชายลุงไวคนสวนบ้านผู้ใหญ่ หน้าตาดีที่สุดในตำบลบ้านหนองใหญ่ เป็นที่หมายปองของสาวเล็กสาวใหญ่ รวมทั้งลินด้วย ใครมองพี่โด่งน้องลินเอาตาย ใคร ๆ ก็รู้ว่าลินลูกผู้ใหญ่เดี่ยวชอบพี่โด่งขนาดไหน วิ่งตามพี่โด่งตั้งแต่ตัวเล็กตัวน้อย โตมาด้วยกัน แต่ก็ยังไม่เห็นว่าพี่โด่งจะสนอกสนใจเด็กน้อยอย่างลินเลยสักครั้ง
สามปีแล้วที่ลินตามจีบพี่โด่ง
เอาวะ ไม่ชอบวันนี้เดี๋ยววันหน้าพี่โด่งก็ต้องชอบ
ในหมู่บ้านนี้ไม่มีใครหน้าตาดีไปกว่าน้องลินแล้วครับ
“ เอ็งต้องสัญญาก่อนว่าจะไม่ไปก่อเรื่อง ”
“ หงึ หนูสัญญาก็ได้ ” ลินชักสีหน้าอย่างไม่เต็มใจนัก แต่เพื่อพี่โด่งสุดที่รักว่าที่แฟนในอนาคตของน้องลิน จะยอมให้สัญญากับพ่อก็ได้
พี่โด่งของหนู หนูจะเป็นเด็กดีเพื่อพี่นะคะ <3
ภายในห้องนอนขนาดกะทัดรัด ลินกลิ้งตัวไปมาบนเตียงกดเข้าโปรแกรมยอดฮิตเลือกฟิลเตอร์ที่คิดว่าน่ารักที่สุดแล้ว มือเรียวเล็กกดเซฟรูปเพื่อส่งรูปไปให้อีกคน
*ส่งรูป*
หนูน่ารักป่ะพี่โด่ง
น่ารักกะผีน่ะสิ น่าเกลียดชะมัด
งื้อ ผู้ชายปากแข็ง ชอบหนูใช่ม้า
ไม่นอนรึไงเอ็งน่ะ นอนโว้ย
ห่วงหนูด้วยอ่า > < ถ้าพี่โด่งไล่ งั้นหนูจะไปนอนก็ได้
ฝันดีนะงับ จู๊จู๊บบบบ <3
เออ จะไปไหนก็ไป
ฝันดี
โคมไฟหัวเตียงถูกปิดลง ลินจ้องข้อความในมือถืออยู่พักใหญ่ ๆ ก่อนจะส่งยิ้มออกมา มือเล็กกดปิดมือถือแล้วหันไปดิ้นถีบผ้าห่มอย่างเขินอาย ฮื่อ พี่โด่งคนบ้า ปากก็บอกว่าไม่ชอบแต่ห่วงเขาใช่ป่ะล่า
โด่ง ยิ้มส่ายหัวให้กับมือถืออย่างขำขัน เขารู้ดีว่าเด็กอย่างลินชอบเขา ลินเปิดเผยความรู้สึกของตัวเองมาตลอดสามปีที่ผ่านมา เปิดเผยเกินไปด้วยซ้ำ เปิดเผยจนคนเขารู้กันทั้งตำบล ! ไอ้เด็กบ้า แม้ปากจะบอกว่าไม่อยากจะให้อีกฝ่ายมากวน แต่ทุกครั้งที่ลินหายไปก็อดไม่ได้ที่จะมองหา มันเหมือนขาดอะไรไปสักอย่าง ไม่มีคนมากวนใจมันเหงาแปลกๆ
ไม่ได้ชอบสักหน่อย
กะโปโลแบบนั้นชอบก็บ้าละ
“พี่โด่งงงงจ๋าของหนู” เสียงเจื้อยแจ้วของเด็กหนุ่มวัยสิบเจ็ดปีดังมาแต่ไกล เรียกให้โด่งที่กำลังง่วนอยู่กับการจัดสวนสะดุ้งหันขวับทันที เมื่อหันไปก็เห็นเด็กหนุ่มร่างสูงโปร่งวิ่งยิ้มร่าถือกระติกน้ำพร้อมผ้าเช็ดเหงื่อมาให้
“เห้ย ๆ ระวังหน่อย เดี๋ยวล้—”
พลั่ก !
นั่นไง พูดไม่ทันขาดคำ ให้ตายเถอะไอ้เด็กนี่
“พี่โด่งงงง แง้ ช่วยหนูหน่อย” เสียงร้องโอดโอยของเด็กบนพื้นทำให้โด่งต้องละจากงานตรงหน้าแล้วเข้าไปช่วยคนเด็กกว่าทันที สภาพของลินตอนนี้เรียกได้ว่าเละเทะสุด ๆ ก้นจำเบ้ากับพื้นโคลน กระติกน้ำที่ตั้งใจหิ้วมาให้พี่โด่งสุดที่รักหกเลอะเทะไปหมด ใบไม้ใบหญ้าติดอยู่ตามหัวทุย ใบหน้าหวานคล้ายคนจะร้องไห้ ปากเล็กๆเบะออกเพราะความเจ็บที่หัวเข่าเริ่มมาเยือน
“ก็บอกว่าให้ระวัง วิ่งซนเป็นลิงเป็นค่างไปได้!” โด่งพูดด้วยน้ำเสียงดุ ๆ แต่ถึงอย่างนั้นก็ปัดใบไม้ใบหญ้าที่ติดอยู่ตามหัวออกให้อย่างเบามือ
ลินมองตามอย่างเคลิบเคลิ้ม
เจ็บตัวไปนิด แต่ก็คุ้ม
“ งื้อ แสบๆๆ หนูแสบ ” ลินดิ้นพล่านเมื่อยาแดงหยดแรกแตะลงบนแผลสด โด่งยึดไว้พร้อมทำหน้าดุใส่ เพียงเท่านั้นลินก็ยอมสงบลงอย่างว่างาย
“ เคยระวังตัวอะไรบ้างป่ะ ”
“ พี่โด่งห่วงหนูเหรอ ”
พลั่ก ! หัวเล็ก ๆ ถูกมือใหญ่ผลักออกอย่างหมั่นไส้ โด่งเก็บกล่องพยาบาลพร้อมนำไปวางไว้กับที่แล้วเดินไปทำงานต่อทันที สลัดความคิดวูบวาบบางอย่างที่ตีรื้นขึ้นมาในอก
แม่ง ขาวจังวะ
“ ไอ้ลินปล่อยก่อนโว้ยยย ” โด่งออกปากไล่คนตัวเล็กที่ตอนนี้ยังไม่ยอมคลายอ้อมกอดออกจากตน แค่บอกว่าจะไปอีกตำบลเพียงแค่สองวัน ลินก็งอแงไม่ยอมให้เขาไปอีก พลางซุกหน้าลงบนอกแกร่งบดเบียดร่างนุ่มนิ่มเข้ามาหาเขา ครั้งแล้วครั้งเล่าพยายามจะดันเด็กนี่ออกแต่ก็ไม่ได้ผล
เด็กบ้าอะไรแรงเยอะชะมัด แล้วอย่าเบียดเข้ามาเยอะได้ป่ะวะ
คนนะไม่ใช่พระอิฐพระปูน ตื่นหมดแล้วโว้ย
“ ไม่เอาอ่ะ หนูไม่ให้ไป ถ้าพี่ไปใครจะดูแลสวน เดี๋ยวต้นไม้ตายขึ้นมาจะทำไง ”
“ พ่อพี่อยู่ เดี๋ยวให้พ่อดูแทน ”
“ ฮื่อ ไม่ได้ๆ พี่ไม่อยู่หนูเฉาตายแน่ ๆ ”
“ เฉาอะไร พรุ่งนี้บ้านโน้นบวช เอ็งก็ไปรำหน้านาคเอาดิ ”
“ ไม่ ๆๆๆ ไม่เอา หนูจะเอาพี่โด่ง ๆ ”
“ คำพูดคำจา นี่แหน่ะ ”
“ โอ๊ย ! แง ก็ได้ ๆ รีบกลับมานะ หนูเหงา ”
“ อย่าไปก่อเรื่องนะเข้าใจเปล่า ”
“ อื้อ ถ้าพี่โด่งสั่งหนูจะเชื่อ ”
“ เออ ไปละ ”
และภารกิจรำหน้านาคยังคงถูกดำเนินต่อไปโดยแก๊งของน้องลินลูกผู้ใหญ่เดี่ยว
“ ลิน ๆ นั่นอิจูนอริมึงอ่ะ มันเล็งพี่โด่งไว้อยู่นะ ”
ลินหันขวับไปตามคำบอกของเพื่อนทันที ศัตรูหมายเลข 1 ของเขาตลอดกาล ร้ายกาจนักบังอาจคิดมาแย่งพี่โด่ง สั่งสอนก็แล้วอะไรก็แล้วไม่รู้จักจำสักที หนามยอกอกลินนัก ! แต่ในเมื่อพี่โด่งสั่งไว้ว่าห้ามมีเรื่อง น้องลินก็จะเชื่อฟังและปฏิบัติตามคำสั่งอย่างเคร่งครัด
แม้ในใจอยากจะมีเรื่องก็เถอะ
ฮึบไว้เว่ยยลิน ฮึบไว้เว่ย เพื่อพี่โด่ง
ขนาดพ่อแม่สั่งลินยังไม่ทำตามขนาดนี้
.
ฮึบไว้ ฮึบไว้โว้ยยยยยยยย
//
“ วันนี้ปล่อยไปก่อน พี่โด่งสั่งไว้ว่าห้ามมีเรื่อง กูจะเป็นเด็กดี คริคริ ”
ฮึบที่หนึ่ง
“ พวกมึงงง มีหมาหงอยว่ะ ดูดิพี่โด่งไม่อยู่หูตกเชียว ” ปากมึงนี่พาวอนเท้าซะเหลือเกินนะอิจูน ! ฮึบไว้ลินฮึบไว้ วันนี้จะมีเรื่องไม่ได้ พี่โด่งเพิ่งไปแค่วันเดียวเอง ท่องไว้ต้องเป็นเด็กดี พรุ่งนี้พี่โด่งก็จะกลับมาแล้ว นึกถึงหน้าหล่อ ๆ ของพี่โด่งเอาไว้ค่ะ
ยุบหนอ พองหนอ
ฟู่วววววววววววววววว
ฮึบที่สอง
“ น่าสงสารเนอะ จีบเขามาตั้งสามปีแต่พี่โด่งก็ไม่สนใจ ”
“ หุบปาก ”
“ อ้าว เอาปากมาด้วยอ่อ คิกคิก งานบวชพี่โด่งกูต้องได้ถือหมอน ! ” จูนพูดพร้อมผลักอกลินจนเพื่อน ๆ ในแก๊งต้องพยุงเอาไว้ ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงจัดเพราะความโกรธ โกรธไปหมด อุตส่าห์อยู่เฉย ๆ แล้วยังจะมาหาเรื่องถึงที่
“ .... ”
พ่อสอนเอาไว้ว่าอย่าไปรังแกใครก่อน แต่ถ้าโดนรังแกก่อนก็อย่าไปยอม !
ไม่ทนแม่งแล้ว !
พี่โด่ง ... น้องลินขอโทษนะ ขอโทษที่เป็นเด็กดีไม่ได้
วันนี้ต้องได้เอาเลือดหัวคนออก !!!!!!!!
ลินย่างดุ่ม ๆ เข้าไปตะลุมบอนกับกลุ่มคู่อริอย่างเกรี้ยวกราด เล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับลินลูกผู้ใหญ่เดี่ยว จากที่มาร่วมงานบุญก็กลายเป็นบาปไปเสียได้ แขกเหรื่อในงานต้องพากันมาแยกเด็กที่กำลังตีกันออกจากกันยกใหญ่
ลินปากแตกคิ้วแตกเลือดไหลออกจากมุมปากนิดหน่อย ต่างจากจูนคู่อริที่ตอนนี้สภาพยับเยินกว่าทั้ง ๆ ที่เป็นฝ่ายเริ่มแท้ ๆ ท่ามกลางผู้คนมากมาย ลินเห็นผู้ชายร่างสูงใหญ่สักลายเสือที่แขนสวมเสื้อยืดสีดำที่เขาจำได้ว่าตนเป็นคนซื้อให้เจ้าตัวเมื่อสองปีก่อนอยู่ถัดไปแค่ไม่กี่เมตร สายตาเรียบนิ่งที่มองมาทำเอาลินขนลุกซู่
พี่โด่งกลับมาแล้ว ....
พี่โด่งเห็นว่าเขากำลังมีเรื่อง
“ พี่โด่ง ! เดี๋ยวซี่ ”
โด่งหันหลังหนีทันที รีบเดินจ้ำอ้าวออกไปจากบริเวณนั้นโดยมีร่างสูงโปร่งของเด็กน้อยวัยสิบเจ็ดปีที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะตามมาติด ๆ กลัว กลัวเขาจะโกรธ ระยะห่างระหว่างลินและโด่งห่างเพียงแค่หนึ่งช่วงแขนเท่านั้น แต่เด็กแสบไม่กล้าแม้แต่จะสะกิดให้อีกฝ่ายหันกลับมามองตนเลย เพราะรู้ดีว่าตัวเองทำผิด ไม่นานสองเท้าใหญ่ก็หยุดลงที่หน้าบ้านของลิน
“ พี่โด่ง ลินอธิบายได้น- ”
“ เข้าบ้านไปสิ ”
“ ฟังหนูสิ ฮื่ออออ ” ลินเอื้อมไปเขย่ามือคนเป็นพี่อย่างออดอ้อน หวังว่าท่าทางน่ารัก ๆ ของตนจะช่วยให้พี่โด่งหายโกรธได้
เขาอยากอธิบายว่าเขาไม่ได้หาเรื่องก่อน เขาอยากอธิบายให้พี่โด่งเข้าใจว่าเขาถูกหาเรื่อง
“ พี่โด่งอย่าโกรธหนูสิ L ”
“ ไม่ได้โกรธ เอ็งจะทำอะไรก็ทำเรื่องของเอ็ง ”
“ หนูโดนหาเรื่อง หนูไม่ได้เริ่มก่อนนะ .. พี่โด่ง คุยกับหนูสิ ฮึก ฮือ ” จู่ ๆ เด็กตรงหน้าเขาก็ปล่อยโฮออกมา โด่งตกใจทำอะไรไม่ถูก ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นไอ้ตัวแสบตรงหน้านี้ร้องไห้สักครั้ง ถ้าไม่นับตอนที่เล่นหกล้มจนเจ็บตัวน่ะนะ
เขาไม่ชอบที่เห็นลินเจ็บตัว
“ เออ คุยก็ได้ คุยแล้ว จะเลิกร้องได้ยัง ” สุดท้ายก็ต้องจำยอมส่งมือใหญ่ ๆ ไปลูบหัวทุยเบา ๆ เด็กตรงหน้าขยี้ตาไปมาพร้อมปาดน้ำตาไปด้วยจนตากลมโตบวมช้ำไปหมด แต่แล้วร่างหนาก็ต้องเซไปด้านหลังเพราะลินเด็กแสบโผเข้ากอดเต็มรัก
เออ ทั้งน้ำตา ทั้งน้ำมูก เปื้อนเสื้อไปหมด
“ งื้อ ทำไมตัวหอมจังอ่ะ แหะ ๆ ” ไม่พูดเปล่าแต่ยังทำจมูกฟุดฟิด ๆ แถวอกแกร่ง ส่งยิ้มกว้าง ๆ ให้ทั้งที่น้ำตายังคลอหน่วย โด่งผลักหัวเด็กน้อยออกเบา ๆ เมื่อรู้ว่าโดนคนเด็กกว่าใช้เล่ห์เหลี่ยมเข้าให้ซะแล้ว
รู้ทั้งรู้ว่าโดนหลอก แต่เต็มใจให้เด็กหลอก
ชีวิตประจำวันของโด่งนอกจากจะช่วยพ่อทำสวนให้กับบ้านผู้ใหญ่แล้วก็คงจะมีลินนี่แหละ เจ้าเด็กแสบมักจะเข้ามาป่วนเป็นประจำ บางทีก็มาเอาใจถือน้ำท่า ผ้าเย็น มาให้ บางทีก็มาหยอดมาเต๊าะด้วยคำพูดหวานเลี่ยนที่สมัยนี้ไม่ค่อยจะใช้กันแล้ว เด็กหนอเด็ก
วันนี้ก็เช่นกัน
“ พี่โด่งงงงงจ๋า ”
“ ไร ”
“ ขยับซ้ายหน่อยเด่ะ ”
“ ทำไม ” ถามทั้ง ๆ ที่รู้อยู่แล้วว่าเด็กมันจะเล่นอะไรต่อ
“ หัวใจเราจะได้ตรงกันงาย คิกคิก ”
มุกแบบนี้เขาเลิกเล่นกันไปตั้งแต่สิบปีก่อนแล้วมั้ง
ลินนั่งเล่นนอนเล่นอยู่ในบ้านด้วยความเซ็ง วันนี้ลุงไวไม่มาทำงานเท่ากับว่าพี่โด่งก็ไม่มาทำงาน อีกหนึ่งอาทิตย์พี่โด่งจะบวชแล้ว ช่วงนี้บ้านพี่โด่งดูวุ่น ๆ เตรียมงานบวชที่จะมาถึงในอาทิตย์หน้า ลินถูกสั่งห้ามไม่ให้ไปวุ่นวายกับพี่โด่งในช่วงนี้สุดท้ายก็ต้องนั่งเล่นนอนเล่นคิดถึงพี่โด่งไปวัน ๆ อยู่บ้านกับหมากับแมวนี่แหละ
มือเรียวกดเข้าแอปพลิเคชั่นแชทชื่อดังเพื่อส่งข้อความไปหาว่าที่แฟนในอนาคต ไม่ได้เห็นหน้าอย่างน้อยก็ได้คุยแชทก็ยังดี ถ้าพี่โด่งตอบน่ะนะ
พี่โด่งหายไปเลย หนูคิดถึงพี่จังเลยอ่า
ไร
ลินกรี๊ดออกมาจนมือถือร่วงลงกับพื้น ลนลานเก็บมือถือขึ้นมาพร้อมขยี้ตาแรงๆว่าตนไม่ได้ฝันไป เป็นไปไม่ได้ ! พี่โด่งตอบแชทไวมาก กดส่งไปปุ๊บตอบปั๊บ เรื่องแบบนี้ไม่ต้องรอให้โลกแตกก็เกิดขึ้นได้ พี่โด่งคนดี พี่โด่งคนหล่อ ฮือ น้องลินรักพี่โด่ง <3
แย้กกก พี่โด่งตอบแชทหนูไวจัง
พิมพ์ไปยิ้มไปจนแก้มแทบแตก ลินไม่สนใจว่าคนรอบตัวจะพากันถามว่าเขาเป็นอะไร เพราะตอนนี้เขาสนแค่คนที่เขากำลังคุยอยู่ในมือถือเท่านั้น
คนในใจของลิน <3
เบื่อเด็กบ้า
ก็บ้ารักพี่โด่งยังไง แงแง ๆ ผู้ชายก็แบบนี้แหละ ปากแข็งไปงั้น คิดถึงก็บอกคิดถึงสิ
คิดถึงก็บอกว่าคิดถึงซี่ หนูคิดถึงพี่นะ พี่คิดถึงหนูป๊าวววว
คิดถึง
เชี่ยยยย T____T วงสดอวกหๆๆ จะตายแล้ว โทรศัพท์เกือบหลุดมือแน่ะ
พี่โด่งงงงงง T T
หลอกเล่น 5555555555555
คืนนี้มาหาหนูหน่อยสิ อยากเจออ่า
ทำไมไม่มาหาเองอ่ะ
นี่กำลังเชิญชวนให้ไปหาอยู่ป่ะ เขินจังเลยอ่ะทำไงดี
พ่อสั่งไม่ให้หนูไปวุ่นวายจนกว่าจะถึงวันงาน L
สมน้ำหน้า ชอบมีเรื่อง
จะมาว่าชอบมีเรื่องไม่ได้นะ เขาเรียกว่าโดนหาเรื่องต่างหาก !
งือ อย่าว่าหนูสิพี่โด่ง นะ ๆๆ มาหาหนูนะ
แค่นี้นะ จะไปเตรียมงานแล้ว
จะไปทำไรอ่ะ
พับเหรียญโปรยทาน
หนูพับเป็นๆๆ พับเก่งด้วยนะ ! รูปปลา รูปดอกไม้ รูปผีเสื้อ รูป .. รูปไรอีกวะ เออนั่นแหละ หนูพับเป็น !
จริงดิ ?
ฮื่อ พี่โด่ง หนูพับไม่เป็นหรอก พับยากจะตาย แค่จับริบบิ้น ริบบิ้นยังหักเลย จะไปพับเป็นได้ยังไงเล่า
อื้อออ อยากช่วย คิกคิก
เดี๋ยวคืนนี้จะเอาไปให้พับเยอะ ๆ แล้วกัน
ฮื่อออ จะมาหาหนูใช่ไหม ฮื่อๆๆ คนบ้า ๆๆๆ รับผิดชอบหนูด้วยนะ สินสอดหนูไม่คิด หนูยกตัวเองให้พี่ฟรี ๆ เล้ยยย เชิญคุณลงทัณฑ์บัญชา อิอิ
เป็นบ้าจริงๆด้วยว่ะ
ไปจริง ๆ ละ กินยาตามหมอสั่งด้วยนะ
ลินลินชอบพี่โด่ง
ไอ้ลิน !
แง้ เหรียญโปรยทานมันพับยังไงวะ ! ใครพับเป็นบ้างงงงงงงงงงงง
really like you
ลินเผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนหนึ่งทุ่มตรงตอนที่มือถือแจ้งเตือนว่ามีข้อความเข้าจากพี่โด่ง
รออยู่ที่สวนหน้าบ้าน
ลินเดินออกจากห้องนอนไปแบบงง ๆ เปิดประตูบ้านไปแบบงง ๆ สติสตางค์ยังไม่ครบร้อยเท่าไร แต่เพราะความอยากเจอแม้จะง่วงแค่ไหน แม้จะยังไม่ตื่นเต็มตา ก็ต้องพาร่างสูงโปร่งของตัวเองออกมาเจอพี่โด่งจนได้ เดินออกมาไม่กี่ก้าวลินก็พบคนที่พยายามมองหา พี่โด่งนั่งซ้อนอยู่บนมอเตอร์ไซค์คันแก่สีขาวแดง สวมหมวกแก๊ปสีดำ เสื้อสีเทา กางเกงขาสั้นที่ดูโคตรเท่ ต่างหูห่วงสีดำ ใจดวงน้อยเต้นตึกตักเป็นพิเศษยิ่งกว่าครั้งไหน ๆ ไม่ว่าจะเป็นหมวก เสื้อ กางเกง ต่างหู ทุกอย่างที่อยู่บนตัวพี่โด่งตอนนี้คือของที่เขาซื้อให้เจ้าตัวในโอกาสพิเศษต่าง ๆ
เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นพี่โด่งใส่ของอะไรแบบนี้
หล่อจังอ่ะ หล่อที่สุดในตำบลบ้านหนองใหญ่แล้วววววว
“ หลับเหรอ ทำไมหัวยุ่งมาเชียว ”
“ แหะ ๆ หลับตั้งแต่บ่ายอ่ะ ” หัวเราะแห้ง ๆ ให้อีกฝ่าย พลางลูบผมชี้โด่ชี้เด่ให้เข้าทรงเหมือนเดิมแม้ว่าจะทำได้ยากก็ตาม
“ อ่ะ เหรียญกับริบบิ้น ”
ลินมองถุงที่ใส่เหรียญพร้อมริบบิ้นอย่างตาโต โคตรเยอะ โด่งเห็นอีกคนตาโตแล้วก็อยากจะขำ แต่ด้วยความที่อยากจะแกล้งทำให้เขาต้องตีหน้ามึนต่อไป
“ เอ่อ .. เยอะจังอ่าพี่โด่ง ”
“ เห็นว่าพับเก่งไม่ใช่เหรอ ” โด่งเอียงคอถามทั้ง ๆ ที่รู้ว่าเด็กตรงหน้าพับเหรียญโปรยทานไม่เป็น แม้แต่รูปปลายังพับไม่เป็นเลยด้วยซ้ำ คนอย่างลินไม่มีทางทำอะไรแบบนี้เป็นหรอก เขายังจำได้ตอนลินอยู่ปอหก เจ้าเด็กนี่วิ่งมาหาเขาทั้งน้ำตาอ้อนวอนขอร้องให้เขาช่วยห่อกล่องของขวัญที่จะเอาไปจับสลากปีใหม่ให้หน่อย เพราะขอให้ลุงผู้ใหญ่ห่อให้แล้วแกไม่ยอมทำให้ จริง ๆ เขาชอบวิธีเลี้ยงลูกของลุงผู้ใหญ่มากที่สอนให้ลินทำอะไรด้วยตัวเอง แม้เด็กนี่จะชอบมีเรื่องตีกับเขาไปทั่ว แต่ส่วนใหญ่นั่นก็เกิดจากโดนหาเรื่องทั้งนั้น
ทำไมเขาจะไม่รู้
“ อ..อื้อ พับเก่งมาก ๆ เลย ” ลินส่งยิ้มแหย ๆ ก่อนจะรับถุงเหรียญไปถือไว้ในมือ โด่งก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงต้องถ่อขับรถมาหาอีกคนถึงที่บ้านตอนมืดค่ำ ทั้ง ๆ ที่เอามาให้พรุ่งนี้ก็ได้ คิดไปคิดมาก็พบข้อสรุปว่า เขาคงเหงาที่ไม่มีเด็กนี่คอยกวนใจในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา
ใช่ เขาแค่เหงา ไม่ใช่เพราะเหตุผลอื่น
หรืออาจจะอยากแกล้งอีกคนที่พูดปดโอ้อวดไว้ซะเยอะ
“ อีกสองวันพี่มาเอานะ ”
“ ห้ะ ! เอ้อ ได้ๆ เดี๋ยวหนูจะรีบพับน้า ”
“ อือ ไปละ ” โด่งยีหัวลินสองสามครั้ง เด็กตรงหน้าส่งรอยยิ้มหวานมาให้ ชั่ววินาทีที่เขาจะก้มลงสตาร์ทรถ ลินกลับคว้าแขนแข็งแรงไว้เสียจนได้
“ พี่โด่งงงจ๋า งานบวชพี่อาทิตย์หน้าใช่ป่าววว ”
“ เออ มีไร ”
“ งานบวชพี่อาทิตย์หน้า หนูขอถือหมอนนะ > < ” แหม่ ใคร ๆ ก็รู้ว่าถ้าได้ถือหมอนแสดงว่าคน ๆ นั้นต้องมีความสำคัญนี่นา
“ ยุ่งไร ! กลับไปรำหน้านาคเหมือนเดิมไป๊ ตัวท็อปไม่ใช่ ? ”
“ ไม่อาวววว จะลาออกจากวงการรำหน้านาคแล้ว หนูอยากถือหมอนให้พี่มากกว่า กิ้ว ๆ ”
“ ไอ้เด็กบ้า เพ้อเจ้อ ! ไปละนะ ”
“ กลับบ้านดี ๆ นะ หนูเป็นห่วง ”
โด่งรีบใช้เท้าสตาร์ทรถพร้อมขับออกจากบ้านลินไปทันทีโดยที่มีเด็กหนุ่มหน้าหวานยืนยิ้มโบกมือให้จนกว่าอีกฝ่ายจะขับรถลับสายตาไป
ทำไมรู้สึกแปลก ๆ วะ ไม่เข้าใจตัวเองเลย
“ โด่ง ยิ้มอะไรลูก ” มารดาบังเกิดเกล้าทักเมื่อเขาเดินเข้าบ้านมา
มารดาบังเกิดเกล้าทักเมื่อเขาย่างเท้าเดินเข้าบ้านมา แน่นอนว่าเขาปฏิเสธไป โด่งนั่งคุยเรื่องสัพเพเหระกับแม่อยู่ราวครึ่งชั่วโมง ส่วนใหญ่ก็เรื่องงานบวชอาทิตย์หน้าที่กำลังจะเกิดขึ้น เขาและพ่อแม่ต้องเตรียมงานกันอีกมากมาย ถ้าทุกอย่างเป็นไปตามแพลนงานวันนั้นคงออกมาสมบูรณ์แทบทุกอย่าง
“ ไปอาบน้ำนอนเถอะลูก ”
“ ครับแม่ ”
“ เอ้อ โด่ง เดี๋ยวก่อน ”
“ ครับ ? ”
“ เรื่องคนถือหมอนน่ะว่าไงเรา พอดีเจ้าจูนลูกน้าเล็กมาหาแม่เมื่อเช้า บอกว่าอยากถือหมอน ”
“ …. ”
.
.
.
.
“ ว่าไงลูก ”
“ แม่ครับ ”
.
.
.
“ หมอนมีคนถือแล้วนะครับ ”
“ หือ ใครน่ะโด่ง ”
.
.
.
“ ผมให้ลินถืออ่ะแม่ ”
.
.
.
“ น้องรู้น้องดีใจตายเลย แม่ว่าแม่คงได้สะใภ้เป็นลูกลุงผู้ใหญ่แน่ ๆ ”
คนเป็นแม่ส่งยิ้มล้อเลียนให้จนทนไม่ไหวต้องหนีเข้าห้องไป ไม่เข้าใจสาเหตุที่ทำให้ใจเต้นแรงอยู่ในตอนนี้ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงบอกแม่ไปอย่างนั้น ทั้ง ๆ ที่คนถือหมอนมีให้เลือกตั้งมากตั้งมาย แต่เขากลับเลือกให้เด็กกะโปโลที่คอยกวนใจอยู่ทุกวี่ทุกวันมาถือ
ไม่เข้าใจตัวเองเลย
“ ชอบน้องล่ะสิ ”
“ ชอบอะไรเล่าแม่ ” โด่งมุบมิบๆอยู่ในลำคอก้มหน้าลงเสมองไปทางอื่น มีหรือการกระทำของลูกชายที่เลี้ยงมาตั้งแต่เล็กตั้งแต่น้อยจะหลุดรอดสายตาผู้เป็นแม่ไปได้ ไม่มีทาง
“ มีหนุ่ม ๆ มาจีบลินเยอะแยะนะขอบอก ”
“ ใคร ! ใครมาจีบ ”
“ ไหนว่าไม่ชอบ ” วินาทีที่เห็นแม่ยกยิ้มมุมปาก โด่งก็ได้รู้แล้วว่าเขาตกหลุมพรางของคนเป็นแม่แล้วเรียบร้อย
“ เอ่อ .. ชอบก็ได้ ”
โด่งชอบลิน
คนเป็นแม่น่ะรู้มานานแล้ว
really like you
“ พี่โด่งงงงงงงงงงงงงงงงงงงจ๋า ” เด็กหนุ่มร่างสูงโปร่งหิ้วกระติกน้ำพร้อมถุงเหรียญมาให้เขาหน้าบ้านส่งเสียงร้องเรียกจนคนได้ยินกันไปสามบ้านเจ็ดบ้าน ให้ตายเถอะ มันจะเสียงดังทำไมเนี่ย
“ ไร ไหนว่าถูกสั่งห้ามไม่ให้มาป่วน ” เด็กหนุ่มยู่ปากเล็กน้อยก่อนจะทำเสียง หงึ เห็นแล้วก็อดบีบปากเล็ก ๆ นั่นไม่ได้ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม แต่เขาโคตรหมั่นไส้ไอ้ตัวนุ่มนิ่มตรงหน้านี่โคตร ๆ
“ ขอพ่อมาอ่ะ บอกว่าจะเอาเหรียญโปรยทานมาให้ อ่ะนี่ หนูทำเองหมดเลยนะ ” โด่งแหวกถุงพลาสติกออกเพื่อดูผลงานชิ้นโบว์แดงของเด็กหนุ่มวัยสิบเจ็ดปี ริบบิ้นที่ถูกสานทับเหรียญบาทช่างดูบิดเบี้ยวเกินกว่าจะเป็นรูปลา ปลาพิการ หรือยังไง ขอบตาคล้ำ ๆ กับนิ้วแดง ๆ ของอีกฝ่าย พร้อมทั้งเหรียญโปรยทานหน้าตาประหลาด ๆ บ่งบอกว่าทั้งหมดนี้ลินเป็นคนทำเอง
น่ารัก
“ สวยดี ”
“ งื้อออ ดีใจ บอกแล้วว่าหนูพับเก่ง ๆ ” ครับ พับเก่งมาก ๆ พับปลาซะดูไม่เหมือนปลา พับเก่งที่สุดเลย ถึงมันจะไม่สวย หน้าตาประหลาด แต่โด่งกลับดีใจและภูมิใจจนอกแทบแตกตายอยู่แล้ว
“ อือ กลับบ้านไปได้แล้ว จะไปเตรียมงานต่อแล้ว ”
“ อื้อ สู้นะ ! เจอกันวันงานนน เดี๋ยวหนูไปรำหน้านาคให้ อิอิ ”
รำหน้านาค ...
เขายังไม่ได้บอกเด็กนี่สินะ
ลินเดินไปไกลแล้ว เขารีบพาตัวเองมาหยุดหอบยืนอยู่ตรงหน้าลินเพื่อจะบอกเรื่องสำคัญ
ใจเต้นแรงโคตร ๆ
ทำไมวะ
เด็กตรงหน้าเลิกคิ้วเอียงคอด้วยความสงสัย ทำแบบนั้นได้ไม่นานก็ต้องเปลี่ยนมาทำตาโตแทนเพราะประโยคที่เขาเพิ่งพูดไป
“ มาถือหมอนนะ ”
“ ห้ะ ! ”
“ พูดครั้งเดียว ไม่รู้เรื่องก็ช่างเอ็งละกัน ”
“ พี่ให้หนูถือหมอนเหรอ !!!!!!!! แง้ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ หนูได้ถือหมอนนนนน ”
“ อ้าวเห้ย ๆ ร้องไห้ทำไมเนี่ย ”
“ หนูดีใจ พี่ให้หนูถือหมอน แง ๆ ”
“ อย่าเว่อร์ รีบกลับบ้านไป ”
“ หนูชอบพี่นะ ! ”
“ .... ”
“ ชอบมาสามปีแล้วด้วย พี่ต้องมองแค่หนูนะ ห้ามไปมองคนอื่น อิจูน เอ่อ จูนอ่ะอย่าไปมองมันนะ หนูน่ารักกว่ามันเยอะ ! ”
“ …. ”
“ สึกแล้วมาขอหนูเป็นแฟนด้วยนะ เข้าใจเปล่า ”
“ เออ เข้าใจ จะไปไหนก็ไป ”
ถึงจะออกปากไล่เด็กตรงหน้า แต่สองแขนกลับรั้วเอวบ้างเข้ามาหาตัวรวบร่างเล็กให้ตกอยู่ในวงแขนกว้าง เด็กหนุ่มก็ดูเหมือนจะรู้งาน ยกแขนเรียวโอบรัดคนเป็นพี่เสียแน่น สูดกลิ่นกายของอีกฝ่ายเข้าเต็มปอด ถือวิสาสะกดจูบลงบนแก้มสากก่อนจะกระโดดหนีไปก่อนจะโดนตบหัว
ลินวิ่งหนีกลับบ้านไปนานแล้ว รอยยิ้มเล็ก ๆ ยังไม่จางหายไปจากมุมปากหยักของโด่ง เขาคงจะชอบเด็กกะโปโลนี่เข้าให้จริง ๆ แล้ว
**วันงาน
“ เห้ย ไอ้ลิน ๆๆ มารำหน้านาคโว้ยย ไปทำไรตรงนั้น ” บรรดาเพื่อนสามคนของลินทั้งเรียกทั้งโบกมือทั้งตะโกนให้ลินเข้ามาร่วมวงรำหน้านาคด้วยกันจนท้อใจ ไม่รู้มันเป็นอะไรของมันเรียกตั้งแต่เช้าก็ไม่ยอมมาเต้นสักที ถ้าเป็นแต่ก่อนมันคงมาตั้งแต่ฟ้ายังไม่สางมั้ง
“ เสียใจ กูลาออกจากวงการแล้ว ”
“ พล่ามไรของมึง ”
“ กูได้ถือหมอนให้พี่โด่งโว้ยยยยยยยย แย้กๆๆด่หาสวเ ”
“ โอ้โหหหหห เพื่อนกูเจ๋งว่ะๆๆๆๆ ”
“ ไปขิงใส่อิจูนแปบ พี่โด่งเลือกกู พี่โด่งชอบกู ฮื่อออออออ ”
ห้ามเรียกลินนี่ เพราะลาออกจากวงการแล้ว
ต่อไปนี้ให้เรียกว่า
.
.
.
.
ลินแฟนพี่โด่ง : )
100 per
----------------------------------------
รีบปั่นสุดพลัง ตีสองแล้ว ไม่ได้เช็คคำเลยแง
TALK : เป็น #โฮลินอีกปี ที่นั่งเล่นเรื่อย ๆ จู่ ๆ ก็หันไปเห็นการ์ดงานบวช เลยเป็นที่มาของ OS เรื่องนี้ค่ะ 55555555 ด้วยความที่เป็นเด็กตจว.เลยมีความอินกับอะไรแบบนี้นิดนึง น้องลินใน OS นี้ก็จะแสบ ๆ สก๊อยภูธรของพี่ แง้ ๆๆ รัก ๆๆ ความพี่โด่งปากแข็ง อยากได้เองเด้อ หวังว่าจะชอบนะคะ ไม่รู้ภาษามันแปลกๆไหม ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ
ฝากคอมเม้น+ #crushโฮลิน ด้วยนะคะ ขอกำลังใจให้นุ้โหน่ย ฮือฮือ เยิ้บ ๆ
สวัสดีปีใหม่นะคะ ขอให้ทุกคนมีความสุขมากๆ สุขภาพแข็งแรง เราดีใจนะที่ได้ลงเรือลำเดียวกับทุกคน ในอนาคตเรายังอยากเห็นทุกคนอยู่ด้วยกันไปแบบนี้นะคะ ขอบคุณที่อยู่ช่วยกันพายเรือโฮลินลำน้อยนี้น้า เรามีอะไรอยากจะบอกกับทุกคนเยอะแยะเลย ขอบคุณที่เข้ามาอ่านฟิคเรานะคะ ทั้งคอมเม้น ทั้งแฮชแท็ก เราอ่านทุกคอมเม้นจริง ๆ ไม่ว่าจะฟิคในเด็กดี หรือในจอย ทุกครั้งที่มีคนกดมาอ่าน หรือทุกครั้งที่เห็นฟีดแบค เราดีใจมาก ๆ เลยนะ มันเหมือนเป็นแรงฮึดบอกว่าให้เราเขียนต่อไป เอาตรงๆคือเราเพิ่งเริ่มเขียนฟิคครั้งแรกเมื่อ ก.ค. ที่ผ่านมานี้เอง บางคนเราเห็นตามคอมเม้นมาตั้งแต่เราเปิดเรื่อง #easyโฮลิน บางคนเราเห็นตามเม้นให้แทบทุกตอน บางคนหวีดในทวิตเตอร์ ทั้งติดแท็กไม่ติดแท็กเราเห็น ๆ >_< บางคนมารีทวีตเราทุกครั้งที่เราลงฟิคเลย เราจำคนอ่านได้เกือบจะทุกคนนะบอกเลย 5555555555 สำหรับคนที่ตามอ่านฟิคมานานแล้ว ขอขอบคุณมากๆเลยนะคะ ขอบคุณจากใจ สำหรับคนที่เข้ามาอ่านใหม่ เราก็ขอบคุณมากๆเหมือนกันนะคะ จากใจเลย เราเขียนไม่ได้เหมือนกันถ้าไม่มีทุกคน <3 สายผลิตฝึกหัดอย่างเราจะทำให้ดีทีุ่สดค่ะ ดีใจที่ได้เจอกันนะคะ :D ขอบคุณที่ผ่านปีนี้ไปด้วยกัน ขอให้โฮลินชิปเปอร์มีความสุขกับปี 2018 นะนะ รักมากมาก จากเราคนกาก
ไม่ว่าจะเป็นคนอ่าน #easyโฮลิน , #crushโฮลิน , ฟิคโทเบ้อทั้ง 31 วันของเรา (#jayxfictober) , #คอลมีพิแบค , #ณดลของหลิน , #รอยยิ้มฟานลิน , #แก้มบุ๋มไม่ใช่แก้ม เราขอขอบคุณจริง ๆ นะคะ ยาวไปละ พอ ง่วง ๆ แฮปปี้ๆกับปีจอนะคะ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
เพื่อพี่โด่งยอมทำได้ทุกอย่าง พับไม่เป็นก็พยายามเนาะ น่ารัก
แบบนี้พี่โด่งจะไม่ชอบได้ไง ได้ถือหมอนเปิดตัวละด้วยเนาะ
สวัสดีปีใหม่นะคะ ขอบคุณฟิคดีๆที่มีให้กันเสมอค่ะ มีความสุขมากๆนะค้าาาา
ขอบคุณที่แต่งโฮลินให้ได้อ่านเรื่อยๆนะคะ ไม่ทำให้เหงาเลย มี os เรื่องใหม่ๆมาให้อ่านตลอด อยู่กับโฮลินตลอดไปเลยนะคะ ^^; <3
ขอบคุนไรท์นะคะ ^^
แก้ไขครั้งที่ 1 เมื่อ 1 มกราคม 2561 / 03:38