ตอนที่ 2 : Give me a chance.
Give me a chance.
1.
“ ไม่ว่าง ” เสียงทุ้มเข้มเอ่ยออกมาขณะที่สายตาคมเอาแต่จดจ้องงานบนโต๊ะ เสมือนว่างานบนโต๊ะของตนสำคัญกว่าร่างบางที่อยู่ตรงหน้า
ร่างบางที่ครั้งหนึ่งเขาเคยเอาใจใส่มากกว่านี้
“ แล้วจะว่างได้ตอนไหน ” คนเด็กกว่าเริ่มโมโห น้ำเสียงที่ใช้พูดออกแนวตัดพ้อและหงุดหงิดพร้อมใส่อารมณ์กับคำถามนั้น
“ มีเหตุผลหน่อย ” สายตาคมตวัดขึ้นมามองคนตัวเล็ก คิ้วเข้มขมวดติดกันจนแทบเป็นเส้นตรง ทิ้งปากกาในมือลงอย่างหงุดหงิด มือทั้งสองข้างยกขึ้นกอดอก
“ เหรอ ไม่มีเหตุผลเหรอ ต้องคบกันแบบนี้ไปจนถึงเมื่อไร วันเกิดผมพี่ก็ไม่สนใจ วันไหน ๆ พี่ก็ไม่สนใจทั้งนั้น คนอื่นสำคัญหมด ยกเว้นผม ” ร่างบางพูดยาวหยิบยกเรื่องที่เคยเกิดขึ้นในอดีตมาพูด
ควานลินคิดถึงดงโฮคนเดิม
คนที่ดีกับเขา คนที่ใส่ใจเขา
แต่อะไรเหล่านั้นมันไม่ได้ยั่งยืนอีกต่อไป
คัง ดงโฮ กลายเป็นคนเย็นชา ไม่สนใจเขา
แค่วันเกิดควานลิน วันที่สำคัญ เขายังลืม
เจ็บปวดที่สุด คงมาไกลได้แค่นี้
“ ถ้าอยากจะคิดแบบนั้น ก็เชิญเลย ” ร่างหนาตัดบทอย่างรำคาญ และก้มลงไปจดจ่อกับเอกสารบนโต๊ะทำงานต่อ
ร่างบางเม้มริมฝีปากเข้าหากัน พยายามกลั้นสะอื้นให้ได้มากที่สุด น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาคู่สวยที่ดงโฮชอบ มือเล็กปาดน้ำตาออกอย่างรวดเร็ว สูดหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะพูดประโยคที่ คัง ดงโฮ ไม่คิดว่าจะได้ยินจากปากของ ไล ควานลิน
“ รู้ไหม ผมว่าเราน่ะ .. เลิกกันเถอะ ” แม้น้ำเสียงของผู้พูดจะสั่นมากเพียงใดแต่ก็แฝงไปด้วยความเด็ดขาด คัง ดงโฮ ยอมละสายตาจากกองเอกสารอีกครั้ง จดจ้องไปที่ ไล ควานลิน คนรักของเขาอย่างไม่เข้าใจ ใบหน้าเปื้อนน้ำตาบวกกับประโยคบอกเลิกทำเอาเขาตัวชาไปชั่วครู่
ไปแล้ว
ควานลินเก็บของออกไปแล้ว
เขาเสียคนตัวเล็กไปเพราะการกระทำเขาเอง
2.
คัง ดงโฮ นั่งอยู่ในห้องเดิม ห้องที่เขาอาศัยอยู่กับควานลิน ควานลินจากไปได้สองอาทิตย์แล้ว และไม่มีวี่แววว่าจะกลับมา โทรไปหาก็ติดต่อไม่ได้ คล้าย ๆ ว่าคนตัวเล็กคงจะเปลี่ยนเบอร์เพื่อตัดการติดต่อจากเขา ในใจยังหวังเล็ก ๆ ว่าให้คนรักของเขากลับมา
แต่ก็ได้แค่หวัง
เขาทำทุกทาง ทั้งให้ลูกน้องไปสืบมาก็แล้ว ตามจากจีพีเอสมือถือก็แล้ว แต่ทุกอย่างกลับสูญเปล่า ไร้วี่แววของควานลิน
ยามมีอยู่ไม่รักษา ยามเขาไปอ้อนวอนให้ตายเขาก็ไม่กลับมา
เจ็บปวด ต้องโทษตัวเอง ความผิดของเขาคนเดียว
ระยะสองเดือนหลังดงโฮเครียดกับงานมากจนเกินไป มากจนบางครั้งร่างหนาเอาความหงุดหงิดจากงานมาลงกับคนตัวเล็ก สิ่งที่ได้ตามมาหลังจากการกระทำนั้น คือ น้ำตาของควานลิน แรก ๆ ก็รู้สึกผิด สัญญากับควานลินว่าทำไม่ทำแบบนี้อีก
แต่ก็อย่างว่า
คนบางคนเมื่อสัญญา มักจะลืมสัญญาเสมอ
คัง ดงโฮ เป็นคนที่ลืมสัญญานั้นเอง
ทุกครั้งที่ตวาดใส่ควานลิน ร่างเล็กจะร้องไห้ออกมาอย่างเสียใจ ระยะหลังน้ำตาของควานลินเป็นสิ่งที่น่ารำคาญที่สุดสำหรับเขา ไม่มีความรู้สึกผิดหลงเหลืออยู่อีกต่อไป มีแต่ความรำคาญ
เรื่องที่เขาทำผิดพลาดที่สุด คือ การลืมวันเกิดของควานลิน
ทั้ง ๆ ที่สัญญากับควานลินไว้แล้วว่าจะไปฉลองด้วยกัน
เขายอมรับผิด ยอมรับผิดแต่เพียงผู้เดียว
“ หลิน ขอโทษนะ ” มือหนาสไลด์หน้าจอโทรศัพท์เครื่องหรู ลูบหน้าจอที่เปิดทิ้งไว้เป็นรูปอดีตคนรักของตนกำลังยิ้มอย่างสดใส
เขาทำรอยยิ้มนั้นหายไป
น้ำตาค่อย ๆ ไหลออกมาจากดวงตาทั้งคู่ของร่างหนา ความสูญเสียเป็นอย่างนี้นี่เอง แค่สองอาทิตย์ยังจะทนไม่ได้ แล้วควานลินทนมาได้ยังไงตั้งสองเดือน
ขอโทษ ..
เขาได้แต่พูดขอโทษในวันที่คนตัวเล็กไม่ได้อยู่ข้างกายแล้ว
มันสายไปแล้ว
3.
หนี
ไล ควานลิน ไม่ได้หวังว่า คัง ดงโฮ จะต้องตามหาตน เพราะจากระยะเวลาสองเดือนที่คนตัวโตปฏิบัติกับเขาอย่างใจร้ายแค่นี้ก็พอจะเดาออกแล้วว่าคนเป็นพี่จะไม่ตามหาเขาแน่นอน
แต่เขาคิดผิด
ควานลินออกไปซื้อของที่ร้านสะดวกซื้อเมื่อสองวันก่อน ตอนกำลังจะนำของทั้งหมดไปจ่ายเงิน ร่างบางสังเกตเห็นชายสวมชุดสูทที่จำได้ว่าเป็นคนของดงโฮกำลังถามข้อมูลจากแคชเชียร์ร้าน ในมือถือรูปของควานลินอยู่
เขาต้องไปให้ไกลกว่านี้
ควานลินตัวคนเดียวในเกาหลี ไม่ได้มีใครที่ไหน ชีวิตมีแต่ คัง ดงโฮ ควานลินเคยคิดไว้ว่าเขากับคนเป็นพี่คงจะได้อยู่ด้วยกันตลอดไป แต่มันไม่ใช่ ท่าทีเย็นชาของคนโตกว่าทำลายความรู้สึกดี ๆ ทั้งหมดที่เคยมีให้
คัง ดงโฮ ทำร้ายจิตใจเขามากไป
การเลือกที่จะเดินออกมาเป็นสิ่งที่ดีที่สุด
เขาพอจะมีเงินเก็บจำนวนมาก เกือบทั้งหมดของเงินเก็บเป็นเงินที่ร่างบางหามาเอง อีกส่วนเป็นของดงโฮที่เคยให้เขาไว้
เขาไม่สน ถ้ามันจะพาให้เขาหนีไปไกลแค่ไหน
เขาจะทำ
แต่ควานลินไม่มีที่ไป ... ต่อให้อยากหนีแค่ไหน ถ้ายังอยู่แถวนี้ คัง ดงโฮ คงตามหาเจอเป็นแน่
แต่มีอยู่ที่หนึ่ง ที่คนตัวโตไม่น่าจะนึกถึง
ด้วยความอยากหนีของตัวเอง จึงพาควานลินมาอยู่ที่เชจู ควานลินนำเงินเก็บจำนวนหนึ่งจ่ายค่าเช่าห้องเล็ก ๆ อยู่บนเกาะเชจู
เกาะซึ่งเป็นบ้านเกิดของผู้ชายใจร้ายคนนั้น
คนตัวเล็กเลือกแล้ว เขาคงต้องอยู่ที่นี่
และคัง ดงโฮ จะไม่มีทางเจอเขาแน่นอน
4.
ชีวิตที่ไม่มีควานลินมันเหมือนกับตายทั้งเป็น
“ อย่าเปิดม่าน ” เสียงเข้มดังขึ้นเมื่อแสงแดดจากด้านนอกส่องเข้ามาในห้องปลุกให้ร่างหนาที่นอนอยู่บนเตียงตื่นขึ้น คนบนเตียงสะบัดหัวไล่ความง่วงเล็กน้อยพร้อมยันตัวลุกขึ้นจากเตียง
นี่ยังไม่ชินอีกเหรอ
ควานลินมักจะเปิดม่านทุกครั้งเมื่อต้องการจะปลุกดงโฮ แต่ในวันนี้ควานลินไม่อยู่แล้ว มันเหมือนความเคยชินที่ทุกเช้าจะต้องคอยดุคนตัวเล็กว่าอย่าเปิดม่าน
เขาพูดแบบนี้มาได้สองอาทิตย์แล้ว
คัง ดงโฮ เหมือนคนตายไปแล้ว
ร่างสูงจัดการตัวเองในห้องน้ำสักพักก่อนจะออกมาแต่งตัว มือหนาเปิดตู้เสื้อผ้าพบเสื้อผ้าบางส่วนที่ควานลินเคยรีดทิ้งไว้
กลิ่นของควานลินยังติดอยู่ที่เสื้อตัวนั้น
ดงโฮคิดถึงคนตัวเล็กมากเหลือเกิน
มือหนาเอื้อมมือไปหยิบเสื้อออกมาจากราว สูดดมกลิ่นของควานลินและกอดเสื้อตัวนั้นไว้แน่น หนึ่งหยด สองหยด น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาของคนที่เคยเข้มแข็ง
เขายอมแลกทุกอย่าง ถ้ามันทำให้ควานลินกลับมา
พระเจ้าครับ ผมอยากเจอเขาอีกสักครั้ง
5.
ควานลินใช้ชีวิตเรียบง่ายอยู่บนที่ ๆ ไม่มีใครรู้จักตน เขาปิดกั้นทุกคนที่พยายามจะเข้ามาทำความรู้จัก ร่างบางเข็ดกับการที่ต้องเปิดใจให้ใครบางคน ยังไม่ใช่เร็ว ๆ นี้
เช้าวันนี้ร่างเล็กตื่นขึ้นมาตอนเจ็ดโมงเช้า สูดออกซิเจนเข้าให้เต็มปอดทำให้จิตใจของเขาผ่อนคลายมากขึ้นกว่าเดิม มันยากที่จะลืมใครสักคน โดยเฉพาะใครคนนั้นที่ว่าคือคนที่เรารักมากที่สุด
ทุกอย่างต้องใช้เวลา
ทุก ๆ วันที่คิดอยากจะลืม แต่ก็นึกถึงอยู่ตลอด
ไล ควานลิน คิดถึงผู้ชายใจร้ายคนนั้น
มือเล็กปาดน้ำตาที่เพิ่งไหลออกมา ใส่รองเท้าเพื่อจะออกไปเดินเล่นเพื่อผ่อนคลายจิตใจ ร่างเล็กไม่ต้องการจะคิดอะไรมากตอนนี้ เรื่องเงินและเรื่องงานเขาอยากเก็บไว้คิดทีหลัง
ใช่ ควานลินยังไม่ได้หางานทำ
และอยู่บนเกาะนี้คงจะมีงานจำกัด
เขาหนีมาด้วยเงินจำนวนมากที่มีทั้งหมด แต่สักวันเงินก้อนนั้นคงหมดไปถ้าไม่หาเพิ่ม ทุกวันนี้คนตัวเล็กพยายามประหยัดที่สุดเท่าที่จะทำได้แล้ว
มือบางกดปลดล็อคมือถือเพื่อจะหยิบขึ้นมาถ่ายวิวยามเช้าของเกาะนี้เพื่อจะเอาไปใช้เขียนอะไรสักอย่าง ควานลินมีความสามารถทางด้านการเขียน เป็นนักเขียนฟรีแลนซ์ เขาคงหนีมาไม่ได้ถ้าหากไม่ได้เงินส่วนนี้มา เงินที่ได้มาจากความสามารถของเขาเอง
สงสัยจะต้องเริ่มเขียนอะไรสักอย่างหนึ่งแล้ว
แต่คนตัวเล็กไม่ได้ตระหนักถึงอะไรบางอย่าง
อะไรบางอย่างที่ทำให้คนเป็นพี่ ตามหาตัวเองเจอ
6.
คัง ดงโฮ สภาพเหมือนศพเดินได้ หากจะเปรียบเทียบอย่างนั้นก็คงไม่ผิด หน้าที่เคยอวบอิ่มกลับดูโทรมและซูบลงไปเยอะ หนวดเคราไม่โกน ไม่ได้ดูแลตัวเอง ดื่มแชมเปญเมาแล้วหลับไปทุกวันนับตั้งแต่ควานลินจากไป จนคนเป็นเพื่อนเริ่มจะทนไม่ไหวกับพฤติกรรมเหลวแหลกของดงโฮเสียแล้ว
“ ลุกขึ้น ” เสียงเข้มของมินฮยอนดังขึ้น ขณะที่เห็นดงโฮนั่งพิงโต๊ะทำงานตัวเก่ง
“ ยังตามหาหลินไม่เจอ ” ดงโฮพูดอย่างเศร้า ๆ ดวงตาเหม่อลอยออกไปที่ไหนสักแห่งอย่างคนไม่มีสติ ขวดแชมเปญข้างตัวหมดไปครึ่งหนึ่ง มินฮยอนมองภาพนั้นอย่างสมเพช
นี่ไม่ใช่ดงโฮคนเดิม
“ เออ รู้แล้ว ดูแลตัวเองบ้าง โทรมอย่างกับหมา ”
“ ฮ่ะ ๆ ”
ร่างหนาของดงโฮแค่นหัวเราะเมื่อได้ยินประโยคที่เพื่อนรักของตนพูดออกมา ดูเหมือนแรง แต่ดงโฮกับมินฮยอนมักพูดกันตรง ๆ อย่างนี้อยู่เสมอ แม้จะไม่สงสารเพื่อนตัวโตอย่างดงโฮ แต่มินฮยอนก็ไม่ได้ซ้ำเติมเพื่อนแต่อย่างใด ตัวเขาเองเข้าใจดีว่าควานลินรู้สึกยังไง คงจะทนไม่ไหวจริง ๆ ถึงได้ทิ้งเพื่อนจอมเย็นชาของเขา
ในใจคิดว่าสมควรแล้วที่ดงโฮต้องเจอแบบนี้ แต่ก็อดสงสารไม่ได้ ในเมื่อความเป็นเพื่อนมันแน่นแฟ้นมานมนาน เขาเองสงสารทั้งควานลินและดงโฮ ไม่มีใครสมควรได้รับอย่างที่ควานลินเจอ ถ้าเป็นเขาเองเขาก็คงจะไม่ทนเหมือนกัน
แต่มันก็พูดยาก เรื่องทั้งหมดมันเป็นความสัมพันธ์ของควานลินกับดงโฮ เขาไม่มีสิทธิ์เข้าไปก้าวก่าย สิ่งที่ทำได้ดีที่สุด ก็คือ จิกหัวเพื่อนเขาให้กลับไปเป็นผู้เป็นคนดังเดิมเสียที
7.
ควานลินใช้เวลาอยู่หน้าคอมทั้งวันเพื่อเขียนคอลัมภ์การท่องเที่ยวเกี่ยวกับเกาะเชจู สถานที่ที่คนตัวเล็กอาศัยอยู่มาได้เกือบหนึ่งเดือน มือเล็กหยิบแก้วน้ำที่ตั้งอยู่ที่โต๊ะด้านหลังขึ้นมาดื่มก่อนจะวางมันกลับไปที่เดิม และหันมาสนใจงานที่ตัวเองรักต่อ
แม้จะจดจ่อกับงานที่ตัวเองรัก แต่สมาธิของกลับควานลินแปรผกผันกับความตั้งใจที่มี
ร่างบางคิดถึงดงโฮตลอดเวลา แม้จะไม่ชินแต่ก็ต้องข่มอารมณ์ไว้โดยการสะบัดไล่ความคิดออกจากหัวเพื่อที่จะได้มีสมาธิจดจ่อกับงานมากที่สุด
ควานลินไม่ร้องไห้แล้ว ร่างบางตระหนักได้ว่าเขาจะต้องก้าวต่อไป แม้มันจะยากแต่ก็ต้องพยายาม เพราะจากนี้ชีวิตเขาคงต้องอยู่ต่อไปโดยที่ไม่มี คัง ดงโฮ
ร่างบางกดส่งงานผ่านทางอีเมลที่ใช้ประจำเป็นอันเสร็จสิ้น บิดขี้เกียจเล็กน้อยก่อนจะลุกขึ้นเพื่อสลัดความเมื่อยที่เกิดขึ้นทิ้งไป ทิ้งตัวเอนนอนลงบนเตียง นาฬิกาบอกเวลาบ่ายสองโมงครึ่ง หากจะขอหลับสักงีบก็คงไม่เสียหาย
หากเป็นแต่ก่อน ควานลินคงไม่จำเป็นต้องใช้หมอนข้าง
แต่ตอนนี้ หมอนข้างเป็นสิ่งที่เขาต้องนอนกอดเป็นประจำ
และจะนอนไม่ได้เลยถ้าไม่มีมัน
ไม่นานร่างบางก็เข้าสู่ห้วงนิทรา หลับไปพร้อมความสบายใจที่ไม่ได้พบเจอมาตลอดระยะเวลาสองเดือนหลัง
พายุในใจควานลินเริ่มสงบลงแล้ว
แต่คนตัวเล็กไม่รู้เลยว่ายังมีพายุลูกใหญ่อีกหนึ่งลูกที่เขาต้องเผชิญ
พายุที่ชื่อว่า คัง ดงโฮ
8.
เจอแล้ว
เขาเจอควานลินแล้ว
ในมือดงโฮซึ่งตอนนี้กำลังถือรูปถ่ายของควานลินที่เขาได้จากการให้คนไปสืบมา ควานลินผอมลงตั้งเยอะ หลังจากตามสืบมาเกือบหนึ่งเดือน คัง ดงโฮ ก็เจอแล้ว ก่อนหน้านั้นคนของเขาโทรมาบอกเรื่องสำคัญบอกว่าเจอควานลินที่เชจู สถานที่ที่เขาไม่คิดว่าชีวิตนี้จะกลับไป บ้านเกิดเขาเอง
ในภาพถ่ายเป็นภาพควานลินกำลังเดินอยู่ตามสถานที่สำคัญ ๆ ของเกาะเชจู มือหนาไล่ดูภาพของอดีตคนรักทีละภาพ รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่มุมปาก เป็นรอยยิ้มที่ไม่ได้เกิดขึ้นเกือบเดือน ดงโฮเปิดซองเอกสารเพื่อดูเอกสารชิ้นสุดท้าย มันคือ คอลัมภ์ท่องเที่ยวที่ถูกพิมพ์ออกจากเว็ปไซต์ชื่อดังแห่งหนึ่งของเกาหลี มันมีความหมายสำหรับเขา ดงโฮรู้ดีว่าควานลินชื่นชอบการเขียนเป็นชีวิตจิตใจ ร่างหนาเคยอ่านงานเขียนของคนตัวเล็กนับครั้งไม่ถ้วน ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าสำนวนการเขียนของควานลินมันดีที่สุดเท่าที่เคยเจอมา
ร่างหนามองแวบเดียวก็รู้ว่านี่คืองานเขียนของควานลิน
ที่อยู่ติดต่อของผู้เขียนที่คนของเขาไปสืบมาจากสำนักพิมพ์อยู่ที่เชจู
ได้เวลาไปตามหาหัวใจที่หายไปของเขาคืนซะที
เขาจะเอาตัวควานลินกลับมาให้ได้
9.
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูดังขึ้นขณะที่ควานลินกำลังทำความสะอาดห้องเล็ก ๆ ที่ตนเรียกว่าบ้าน แม้จะแปลกใจว่าทำไมมีคนมาเคาะประตู แต่ร่างเล็กก็ยอมเดินออกมาจากห้องนอนเพื่อมาเปิดประตูทันที
ร่างสูงของคนที่ควานลินพยายามหนีมาตลอดปรากฏต่อหน้าของร่างบาง สายตาอ้อนวอนของดงโฮที่ส่งตรงมายังร่างบางทำเอาความเข้มแข็งที่ควานลินมีมาตลอดพังทลายลงทันทีที่เห็นหน้าอดีตคนรัก ร่างเล็กของควานลินก้าวถอยหลังหนึ่งก้าว ในขณะที่ดงโฮก้าวเท้าซ้ายเข้าไปหาควานลิน
“ หลิน ” เสียงแหบพร่าเรียกชื่อร่างบางอย่างโหยหา แววตาของคนโตกว่าสั่นระริก
“ พี่ .... ” คำสั้น ๆ ถูกเปร่งออกมาจากลำคอของคนเด็กกว่าที่กำลังตกใจและสับสน ดวงตาคู่สวยของควานลินเต็มไปด้วยน้ำตาจนมองคนตรงหน้าไม่ชัด
น้ำตาหยดแรกไหล่ผ่านหน้าแก้มใสของร่างบาง คนโตกว่าเจ็บปวดหัวใจที่ได้เห็นภาพนั้น มือหนาเอื้อมมือมาเกลี่ยน้ำตาบนแก้มใสที่เขาเคยจูบ ควานลินปล่อยให้คนเป็นพี่กระทำเช่นนั้น
ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
“ ขอโทษ ขอโทษนะหลิน ” อดีตคนรักของควานลินขยับเข้าไปหาร่างเล็กเรื่อย ๆ ในที่สุดเขากสามารถมองเห็นควานลินในระยะใกล้ได้ ร่างหนาดึงคนตัวเล็กมากอด ไม่มีอาการขัดขืนจากร่างบางแต่อย่างใด มีแต่เพียงเสียงสะอื้นเท่านั้น
“ ฮึก ”
คนตัวเล็กสะอื้นในอ้อมกอดของคัง ดงโฮ ร่างหนารู้สึกชาวาบไปทั้งตัว เขาไม่มีคำอื่นนอกจากคำว่าขอโทษ
เขาทำควานลินร้องไห้อีกแล้ว
10.
“ กลับไปด้วยกันนะ ” ดงโฮกอดความลินแน่นราวกับกลัวว่าควานลินจะหายไปอีก เกือบหนึ่งเดือนที่ไม่มีควานลินเขาได้ตระหนักว่าคิดถึงคนตรงหน้ามากเพียงใด ในใจนึกโกรธตัวเองที่ทำกับคนรักเย็นชาได้ถึงเพียงนั้น
เขาสัญญา ถ้าควานลินกลับไปด้วยกัน
มันจะไม่มีแบบนั้นอีกแล้ว สัญญาด้วยชีวิต
“ ฮึก ปล่อยนะ ” ควานลินดันร่างหนาออกทั้งน้ำตา แต่คนเป็นพี่ไม่ยอมยังคงกอดควานลินไว้แน่นเช่นเคย
“ พี่ปล่อยเราไม่ได้ ไปอยู่ด้วยกันนะ ”
“ ไม่ ผมเสียใจ พี่ทำผมเสียใจ ไม่กลับ ขอร้องล่ะ ”
“ มันจะไม่มีแบบนั้นอีกแล้ว ”
“ ผมเจ็บมามากแล้ว ฮึก ”
“ กลับไปอยู่ด้วยกันนะที่รัก ได้โปรด ”
คัง ดงโฮ ผู้เกิดมามีพร้อมทุกสิ่งทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นเงินทองหรืออะไรก็ตาม เขาไม่เคยต้องร้องขอ แค่กระดิกนิ้วแวบเดียวก็ได้มาซึ่งทุกอย่างที่ต้องการ นี่คงจะเป็นครั้งแรกที่ดงโฮร้องขอ ร้องขอให้ควานลิน ดวงใจของเขาอยู่ข้างกายตนต่อไป
ถ้าต้องยอมทิ้งศักดิ์ศรี คัง ดงโฮ ยอมทำเพื่อให้ ไล ควานลินกลับมา
11.
มือหนาเกลี่ยน้ำตาที่ยังคงไหลออกมาบนใบหน้าของควานลิน จูบซับน้ำตาเพื่อปลอบประโลมร่างบาง ร่างหนาจูบเปลือกตาบวมช้ำของควานลินอย่างแผ่วเบา ส่งสายตาอ้อนวอนและขอโทษไปยังคนรักของเขา คัง ดงโฮทำผิด ใช่ เขาทำผิด เขาอยากขอโอกาสแก้ตัว
“ ไปอยู่ด้วยกันนะ ” เสียงขอร้องดังออกมาจากปากร่างหนาอีกรอบ เพื่ออ้อนวอนขอให้ควานลินกลับไปอยู่กับตน
“ ถ้าเจอแบบนั้นอีกผมคงรับไม่ไหวแล้ว ฮึก ” ควานลินยังคงร้องไห้ พร้อมส่ายหน้าจนผมปิดใบหน้าใสที่เต็มไปด้วยน้ำตา
“ พี่สัญญา สัญญาด้วยชีวิต ว่าหลินจะไม่เจออะไรแบบนั้นอีกแล้ว ” มือหนาเกลี่ยน้ำตาที่ไหลออกมาอีกครั้งออกไป พร้อมให้สัญญากับคนตัวเล็ก
สัญญาที่ครั้งนี้ คัง ดงโฮ จะไม่มีทางผิดสัญญาเด็ดขาด
“ ครับ หลินจะไปกับพี่ ”
ชีวิตคนเราก็แค่นี้ สุดท้ายเราก็ยังคงต้องการอ้อมกอดคนที่เรารัก
แม้คนนั้นจะเคยทำให้เราเจ็บมากแค่ไหนก็ตาม
12.
คัง ดงโฮ ครอบครองริมฝีปากนุ่มหยุ่นราวกับมาร์ชเมลโลว์อย่างโหยหา เขาคิดถึงควานลินมากเหลือเกิน ควานลินตอบรับสัมผัสของดงโฮอย่างที่เคยทำ มือหนาค่อย ๆ ประครองใบหน้าของร่างบางเอาไว้อย่างนุ่มนวล มือซ้ายเกลี่ยน้ำตาของควานลินออกไป คนโตกว่าดูดดึงริมฝีปากบาง เรียวลิ้นไล้ไปตามฟันขาวสะอาดของควานลิน ค่อย ๆ รุกล้ำเข้าไปอย่างช้า ๆ เรียวลิ้นสอดเข้าไปชิมความหวานที่ชอบหนักหนา ลิ้นเล็ก ๆ ของควานลินที่นุ่มหยุ่นราวกับเยลลี่เกี่ยวกวัดเข้ากับคนเป็นพี่ ตอบสนองตามความต้องการ คนโตกว่าถอนจูบออกมาพร้อมจ้องหน้าคนรัก
“ พี่รักเรานะ ”
“ หลินก็รักพี่ รักมาตลอด ”
“ ขอโทษนะ ” มือหนาเช็ดความเปียกชื้นที่มุมปากของคนตัวเล็กออก กดจูบลงไปที่หน้าผากมน ไล่ลงมาที่แก้มใสทั้งสองข้าง และครั้งสุดท้ายที่จมูก
“ อยู่ด้วยกันตลอดไปนะหลิน ”
ไม่ใช่คำขอ แต่เป็นคำสัญญา
ควานลินได้แต่พยักหน้าตอบเบา ๆ
คนโตกว่ากดจูบลงไปอีกครั้ง จูบที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรัก คำสัญญาที่บอกว่าเขาจะดูแลควานลินอย่างดี ควานลินไม่ปฏิเสธสัมผัสของคนเป็นพี่ และคืนนี้คนตัวเล็กไม่จำเป็นต้องพึ่งหมอนข้างอีกต่อไป เพราะควานลิน มีคนรักให้กอดอยู่ข้างกายแล้ว
ไม่ใช่แค่วันนี้ ... ตลอดไปต่างหาก
We’re on the right side of rock bottom
And I hope that we keep falling
We’re on the good side of bad karma
Cause we keep on coming back for more
Rock Bottom - Hailee
.............................................................................
100%
Talk : อนุญาตให้หาอะไรก็ได้ทุบหัวอิพี่ที ทำน้องเสียใจนิสัยไม่ดี ! ทำมารู้ตัวตอนน้องไม่อยู่แล้ว รำค๊าญ (อินหลอมาก) ตอนแรกลังเลว่าจะเขียนเป็นแนวดราม่าหรือน่ารักใสๆดี สรุปได้ดราม่านี่แหละค่ะ 55555 อยากลองเขียนหลาย ๆ แนวอยู่เหมือนกันจะพยายามจนถึงที่สุดนะคะ จริง ๆ ก็จะแต่งต่อไปนี่แหละ ถึงทุกคนที่ชิปโฮลิน เรารู้คุณอยู่ได้ด้วยฟิคเราก็เช่นกันค่ะ สุดท้ายนี้ฝากคอมเม้น + กด Fav + สกรีมแท็ก เพื่อเป็นกำลังใจเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้เรานะคะ เล็ก ๆ น้อย ๆ ของคุณยิ่งใหญ่มากสำหรับเรา > _ < ชอให้สนุกกับการอ่านค่ะ
-realholin- 3.43 AM 29/8/2017
**แก้คำผิด 2/9/2017
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
อินเกินไป อินเกินไป!!""
อินหรอออ
อินมากกก