( SF / OS ) CRUSH — โฮลิน , holin

ตอนที่ 18 : Christmas Eve - Another Year with HOLIN #โฮลินอีกปี

B
E
R
L
I
N
?

Christmas Eve

Dongho x Kuanlin

อากาศเย็นๆของเครื่องปรับอากาศภายในร้านกาแฟเล็กๆเทียบไม่ได้เลยกับอากาศภายนอกที่กำลังลดต่ำลงอย่างต่อเนื่อง  แม้จะไม่มีฮีตเตอร์แต่อย่างน้อยการอยู่ในร้านกาแฟเล็กๆก็ยังรู้สึกดีกว่าไปยืนสั่นอยู่ข้างนอก ภายในร้านกาแฟปรากฏร่างเล็กๆของคนเด็กกว่านั่งท้าวคางพร้อมเพ่งสมาธิไปที่เกมคอนโดไม้ มือเล็กพยายามดันไม้ริมขอบออกอย่างเบามือ ท่าทีจริงจังของคนเด็กกว่าทำให้คนที่นั่งอยู่ตรงข้ามหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ

ไม่รู้ตัวเองเลยรึไงว่าทำแบบนี้มันน่าเอ็นดู ?

คืนคริสต์มาสอีฟสุดแสนจะเหงาหงอยของคนทั้งคู่ เทศกาลที่ใครหลายคนต่างพากันกลับบ้าน แต่ด้วยภาระหน้าที่ที่หนักหน่วงทำให้ดงโฮไม่สามารถเดินทางกลับบ้านได้ จริงๆก็กลับได้แหละ แต่การกลับบ้านแต่ละครั้งต้องใช้เวลาเดินทางนาน ไหนจะรถที่ติดในเมืองใหญ่อีก ท้ายที่สุดแล้วก็ลงความเห็นกันว่าไม่ควรกลับบ้าน  แม้ควานลินจะมีบ้านอยู่ที่นี่แต่พ่อกับแม่ก็พากันไปสวีทต่างเมือง สุดท้ายคนเหงาสองคนก็ต้องมาใช้เวลาในคืนคริสต์มาสอีฟด้วยกัน

“เยส ! ตาพี่แล้วนะ” คนเด็กกว่าส่งเสียงออกมาอย่างชอบใจเมื่อดึงไม้ชิ้นนั้นออกสำเร็จ ยิ้มตาหยีจนแก้มยุ้ยบุ๋มลงไปหนึ่งข้าง ฟันขาวสะอาดซี่เล็กปรากฏแก่คนตรงหน้า ทำให้อดยื่นมือไปยีหัวทุยนั่นไม่ได้เลย

“อย่าดิครับ ผมยุ่งหมดแล้วนะ” เด็กนั่นปัดมือเขาออกอย่างรำคาญ คิ้วเล็กมุ่นเข้าหากันเล็กน้อยก่อนจะรีบจัดทรงผมให้เข้าที่แล้วท้าวคางมองเขาต่อไป

“อย่ามอง มันเสียสมาธินะ” เสียงทุ้มเอ่ยปรามให้คนตัวเล็กหยุดใช้สายตาล้อเลียนเสียที มันทำให้เขาเสียสมาธิเป็นอย่างมาก อีกทั้งยังทำให้ร้อนวูบวาบอยู่ในอกเสียด้วย

มือหนาพยายามหาชิ้นไม้ที่สามารถดึงออกได้ ใช้นิ้วกดแทบจะทุกชิ้นก็แล้ว พยายามหาใหม่ก็แล้ว แต่ก็ยังหาไม่เจอเสียที

สงสัยตานี้เขาคงต้องแพ้ให้ ‘ควานลิน’ ซะแล้ว

“ยอมแพ้ซะเถอะครับพี่ดงโฮ” ยักคิ้วหลิ่วตาให้หนึ่งทีก่อนจะหันไปสนใจกับแก้วโกโก้ปั่นตรงหน้า

“ไม่มีทาง” ในที่สุดเขาก็เจอ

ไม้ชิ้นนั้น....ชิ้นสุดท้าย(มั้ง)ที่ยังสามารถดึงออกมาได้อยู่ แต่คงต้องใช้สมาธิสูงเชียวหากจะดึงมันออกมา มือเขาก็ไม่ได้เล็กเหมือนอีกฝ่ายเสียด้วย

เคร้ง !

คอนโดไม้ล้มกระจายในพริบตา เรียกเสียงหัวเราะจากคนเด็กกว่าได้อย่างดี เด็กตรงหน้าเอาแต่หัวเราะชอบใจพร้อมปรบมือไปมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า เสียงหัวเราะคล้ายเสียงโลมาดังก้องชั้นสองของร้านกาแฟเล็กที่ตอนนี้มีเพียงแค่พวกเขาสองคนนั่งอยู่

“ชอบใจมากไหมนั่น”

“หน้าพี่ตลกดีอ่ะ เหมือนหมีหิวน้ำผึ้งเลย”

ไม่พูดเปล่า แต่กลับยื่นมือเล็กๆมายืดแก้มสากไปมาทำเหมือนกับเขาเป็นของเล่นชิ้นโปรดไปได้ เด็กนี่มันเกินไปแล้ว

ดีต่อใจเกินไปแล้วนะ

มือหนาเอื้อมมือไปวางทับมือเล็กๆสองข้างที่ตอนนี้กุมแก้มเขาอยู่ ทันทีที่มือสัมผัสกันรู้สึกได้ถึงกระแสไฟแล่นวาบไปทั่วทั้งร่าง คนตัวเล็กทำหน้าเลิ่กลั่กพยายามชักมือออกแต่กลับถูกยื้อไว้ด้วยมือของคนที่แข็งแรงกว่า

“จับทำไม ฮื่อ ปล่อยได้แล้ว”

มีหรือดงโฮจะปล่อยมือนุ่มคู่นั้นไปง่ายๆ ยื้อไปยื้อมาสุดท้ายควานลินก็ยอมแพ้ไปเอง แม้จะไม่เข้าใจจุดประสงค์ของคนตรงหน้าก็ตามที มันต้องน่าอายแน่ๆหากคังดงโฮรู้ว่าไลควานลินคนนี้กำลังใจเต้นแรง ..

“มือเย็นจัง หนาวเหรอ”

“อ อื้อ! หนาวน่ะ” พูดพร้อมห่อไหล่เพื่อบอกว่าตัวเองหนาวจริงๆ แต่หารู้ไม่ว่าสาเหตุที่ทำให้มือเย็นก็มาจากคนตรงหน้านี่แหละ ! ตื่นเต้นไปหมดแล้วนะ

บางทีอากาศหนาวๆแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน มันคงเหงาหากต้องอยู่คนเดียว แต่ตอนนี้เขาไม่เหงาเลยสักนิดอาจเป็นเพราะมีเด็กตรงหน้าอยู่ด้วยในเทศกาลสำคัญ อาการเหงาที่มีทุกๆปีเลยหายเป็นปลิดทิ้ง เพราะบางทีอากาศหนาวๆมันก็กล้าให้เขาทำอะไรที่บ้าบิ่นออกไป

“พี่จะเล่นอีกเปล่า” เด็กหนุ่มเอียงคอถามดงโฮด้วยใบหน้าน่ารัก ดวงตากลมโตเหมือนลูกกวางน้อยนั่นน่าเอ็นดูเสียจริง ผิวขาวเนียนยิ่งกว่าหญิงสาวที่เขาเคยสัมผัสทำให้ดงโฮต้องฝืนกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก กลิ่นน้ำหอมประจำที่เจ้าตัวชอบใช้ลอยคละคลุ้งไปในอากาศทุกครั้งที่ขยับตัว

ถ้าเข้าไปกอดจะนุ่มนิ่มขนาดไหน

อากาศแบบนี้ถ้าได้กอดควานลินสักครั้งมันจะอุ่นขนาดไหน

“เล่นต่อสิ” เด็กหนุ่มยิ้มรับทันทีก่อนจะนำไม้ทีละชิ้นวางลงในบล็อคเรียงสลับไปมา เขาให้ความสนใจกับเด็กตรงหน้ามากกว่าแก้วกาแฟที่ตั้งอยู่ ทุกอริยาบถของร่างบางช่างน่ารักน่าเอ็นดู สีหน้าตั้งอกตั้งใจตอนพยายามจัดเรียงชิ้นไม้เข้าบล็อคทำร่างหนาหลุดยิ้มตามไปหลายต่อครั้ง

ท่าจะบ้าแล้ว เด็กนี่น่ารักเกินไป

“หลิน” ชื่อย่อที่เรียกคนตัวเองถูกเอ่ยขึ้นท่ามกลางความตั้งอกตั้งใจของคนเด็กกว่าที่ตอนนี้กำลังพยายามเรียงชิ้นไม้อย่างขมักเขม้น

“เรียกไมอ่ะ”

เป็นจังหวะกับที่ควานลินจัดเรียงชิ้นไม้เสร็จพอดี

“เสร็จแล้ว ตาพี่ก่อนเลย”

ถ้าเขาถามออกไปจะเป็นอะไรไหมนะ

“เรามาตกลงกันก่อนเล่นดีกว่า” ดงโฮละมือและสายคาออกจากคอนโดไม้ตรงหน้า พร้อมจดจ้องไปยังดวงหน้าหวานอย่างมีความหมาย เจ้าของใบหน้าเอียงคอสงสัยอย่าไม่เข้าใจยกมือขึ้นมาเกาตัวก่อนจะพยักหน้าให้ดงโฮพูดต่อโดยที่ไม่ขัดอะไรออกมา

“ใครชนะเกมนี้มีสิทธิ์สั่งคนแพ้ กี่อย่างก็ได้แล้วแต่เลย คนแพ้ต้องทำตามห้ามปฏิเสธจนกว่าจะหมดวัน เป็นไง เล่นไหม” เขายื่นข้อเสนอให้กับร่างเล็กอย่างว่าง่าย รู้อยู่แล้วว่ายังไงซะเจ้าเด็กนี่ก็ต้องตอบตกลง ..

“เอาสิครับ”

นั่นไง ตกลงจริงๆด้วย

ควานลินน่ะชอบเล่นเกมทำไมเขาจะไม่รู้

“พี่จะชนะเราเตรียมตัวไว้ได้เลย” พูดอย่างแน่วแน่แม้ในใจจะรู้ดีว่าเขาอาจจะไม่ชนะเกมนี้ก็ตาม ควานลินน่ะเล่นเกมเก่งยิ่งกว่าอะไร

คัง ดงโฮ ไม่มีวันชนะในเกมนี้

ไม่มีทาง

“เห้ยๆ พี่ขี้โกงอ่ะ หยิบอันบนแบบนั้นไม่ยังไง”

เสียงเด็กน้อยโวยวายดังนั้นเมื่อคนตัวโตหยิบไม้ชิ้นที่อยู่เกือบบนสุดออกไปวางต่อด้านบนอย่างหน้าไม่อาย ก็แหงล่ะ ดงโฮกำลังจะโกงจริงๆ

“โวยวายทำไมอ่ะ ไม่ได้กำหนดซะหน่อยว่าหยิบชิ้นบนๆไม่ได้” รู้ว่าผิดแต่ก็อยากจะเถียงอยู่ดี

“ก็ไม่ใช่ว่าหยิบไม่ได้ แต่พี่หยิบชิ้นบนแบบนั้นมันน่าเกลียดนะ!”

เถียงกันอยู่พักใหญ่ก็ได้ข้อสรุปที่คนตัวเล็กตั้งขึ้นมาเองว่า ‘ห้ามหยิบสามแถวบนเด็ดขาด’ ดงโฮหน้าถอดสีขึ้นมาทันที หยิบชิ้นล่างๆก็ไม่ถนัดป่ะ ออกแรงดันทีเดียวเห็นทีไม้คงร่วงลงมาหมด เกิดมานิ้วอ้วนแรงเยอะนี่ไม่ดีเลยจริงๆ

ให้ตายเถอะะะะะ

“คิกคิก” เสียงคนเด็กกว่าหัวเราะเบาๆกับท่าทีจริงจังของดงโฮ

“บอกว่าอย่าจ้อง นี่แหน่ะ” มือที่กำลังจะดันชิ้นไม้ออกถูกนำไปแนบแก้มใสก่อนจะออกแรงยืดอย่างแรงจนเจ้าของมันร้องออกมาเสียงดังลั่นชั้นสองของร้าน

คัง ดงโฮ คนชอบใช้กำลัง !

..แต่ฝ่ามือใหญ่ๆนั่นอุ่นจัง ..

เคร้ง !

เสียงไม้กระทบพื้นกระจกหนาเป็นครั้งที่สอง ควานลินยิ้มหัวเราะร่าเช่นเคย ผิดกับร่างหนาที่กำลังหัวเสียกับตัวเองที่สุด มือใหญ่เสยผมทรงอันเดอร์คัทพร้อมขยี้หัวอย่างคนใจร้อน สะบัดหัวไปมาเพื่อไล่ความหงุดหงิดออกไป

“ว้าาา ~ พี่แพ้ซะแล้วล่ะครับ” เจ้าเด็กตัวแสบเอนหลังพิงพนักพิงเก้าอี้พร้อมยกขาขึ้นไขว่ห้างจ้องใบหน้าคมที่กำลังหัวเสียอย่างนึกสนุก เรื่องกวนประสาทควานลินน่ะที่หนึ่งเลย

“โอเคๆ พี่ยอมเราแล้ว” ยกมือทั้งสองข้างเป็นสัญลักษณ์เพื่อบอกอีกฝ่ายว่าคังดงโฮยอมแพ้แล้วจริงๆ ต่อให้แข่งอีกเป็นร้อยรอบยังไงซะเขาก็ไม่มีวันชนะอยู่วันยังค่ำนั่นแหละ

แพลนที่วางไว้พังหมดตอนที่แพ้เกม หมดสิทธิ์แม้กระทั่งจะออกคำสั่งกับอีกคน ไม่อย่างจะนึกเลยว่าถ้าได้สั่งความลินทำในสิ่งที่อยากให้ทำแล้วอีกฝ่ายต้องทำตามมันจะดีขนาดไหน

ไม่ต้องคิดลึก มันไม่ใช่เรื่องลามกอะไรหรอก

ทั้งคู่ใช้เวลาด้วยกันในร้านกาแฟอีกสักพักเพราะควานลินเอาแต่บ่นว่าหนาวและไม่อยากออกไปจากที่ตรงนี้ แต่คนตัวเล็กคงลืมนึกไปว่ายิ่งดึกอุณหภูมิก็ยิ่งลดต่ำลงมากกว่าเดิม ขืนอยู่ไปก็คงไม่เป็นประโยชน์

ไม่รู้สิ อาจจะแค่ต้องการเก็บช่วงเวลานี้เอาไว้มั้งนะ

ควานลินเกลียดอากาศหนาว แต่ตอนนี้เขากลับชอบช่วงเวลานี้ซะงั้น อยากจะประวิงเวลาให้ได้นานที่สุด ฮีตเตอร์ที่ห้องไม่เห็นจะอุ่นเท่าตอนที่เขามีพี่ดงโฮอยู่ด้วย

“หนาวอ่ะ” ควานลินหรือเจ้าหลินของดงโฮเอ่ยขึ้นพร้อมกับถูมือไปมา

“กลับกันเถอะก่อนจะหนาวไปกว่านี้” ดงโฮเก็บไม้ชิ้นเล็กๆเข้ากล่องเรียบร้อย พร้อมกับลุกไปดึงเด็กน้อยที่นั่งขดตัวอยู่บนเก้าอี้ตัวใหญ่ให้ลุกตามเขาออกไป มือหนาจับลงที่ข้อมือบางก่อนจะออกแรงดึงเบาๆ แต่ควานลินยื้อข้อมือกลับกระชากเข้าหาตัวเองทันที

แรงดึงจากคนอายุเด็กกว่าถึงมันจะไม่แรงมากแต่ความไม่ได้ตั้งตัวของดงโฮทำให้ร่างหนาเซเข้าปะทะกับร่างเล็กบนเก้าอี้ พวกเขาทั้งคู่อยู่ในท่วงท่าที่หวาดเสียวพอสมควร หากมีคนมาเห็นเข้าคงคิดดีไม่ได้เป็นแน่

ดงโฮยันมือทั้งสองข้างไว้กับโต๊ะกระจกตัวใหญ่คร่อมร่างเล็กของควานลิน ปลายจมูกเฉียดฉิวกันไปนิดเดียว ก้อนเนื้อในอกเต้นเร็วและแรง

ใกล้จนได้กลิ่นโกโก้ปั่นจากลมหายใจของอีกฝ่าย

ใกล้จนอยากจะแนบปากตนเองลงกับแก้มใสๆ

และเขาก็ไม่เข้าใจว่าเจ้าตัวเล็กตรงหน้าจะยิ้มทำไม

แก้มบุ๋มๆ ดวงตาคู่สวย กลิ่นน้ำหอมที่คุ้นเคย

ทุกอย่างที่เป็นควานลินมันดีเหลือเกิน

“อย่าเพิ่งลุกนะ” ควานลินเอ่ย

“จะเล่นอะไรของเรา..” ดงโฮขมวดคิ้วเป็นปมเพราะความไม่เข้าใจในการกระทำของเด็กตรงหน้าแขนเล็กๆยื้อเขาไว้ไม่ให้ไปไหน

ชอบน่ะมันก็ชอบอยู่หรอก แต่อายุก็ไม่น้อยแล้ว

อยู่ท่านี้นานๆพี่ปวดหลังนะควานลิน

“ผมขอสั่งพี่เลยได้ป่ะ”

“ก็สั่งสิ” ดงโฮไม่แม้แต่จะละสายตาจากควานลินไปสักนาทีเดียว

“ผมหนาว” ควานลินย้ำเป็นครั้งที่สองแล้ว

“อยากได้อะไร”

“อยากได้กอด”

“..?”

“กอดผมสิ นะครั—”

ไม่ทันจบประโยคร่างเล็กของควานลินก็ตกอยู่ในอ้อมกอดของมนุษย์หุ่นหมีตรงหน้า ดวงหน้าหวานเกยอยู่กับไหล่ของดงโฮ เจ้าของคำสั่งเผยยิ้มกว้างออกมาอย่างน่ารัก รอยยิ้มที่แม้คังดงโฮไม่ได้เห็นแต่ก็รับรู้ได้ว่าควานลินก็คงยิ้มไม่ต่างจากเขา เจ้าของอ้อมกอดกระชับกอดให้แน่นขึ้นกว่าเดิม ต่างฝ่ายต่างรับรู้จังหวะการเต้นของหัวใจของแต่ละคนที่ประสานกันเป็นหนี่งได้อย่างลงตัว

“กอดแน่นจัง”

“หายหนาวยังล่ะ”

“ถ้าบอกว่าไม่หายจะกอดต่อป่าวล่ะ”

“กอดสิ”

“แล้วถ้าบอกว่าหายหนาวแล้ว”

“ก็จะไม่ปล่อย”

“งือ พี่ดงโฮ”

อกแกร่งถูกใบหน้าเล็กๆซุกพร้อมถูไถไปมา เจ้าของอ้อมกอดกอดโยกเด็กร่างเล็กไปมา หัวเราะเบาๆให้กับการกระทำที่เหมือนลูกแมวตัวน้อยที่อ้อนแม่หิวนม

น่ารักจนใจเต้นไปหมดแล้ว ให้ตายเถอะ

“กลับกันนะครับ” เสียงกระซิบแผ่วเบาข้างใบหูขาวสะอาด พร้อมขบเข้ากับใบหูน่ารักหนึ่งทีทำเอาเจ้าตัวขนลุกซู่และร้อนวูบวาบขึ้นมาทันที

คัง ดงโฮ ทำเกินคำสั่งไปแล้ว !

ท้องถนนถูกประดับประดาไปด้วยแสงไฟ เขาเห็นร้านขายหนังสือหัวมุมถนนประดับหน้าร้านไปด้วยต้นคริสต์มาสต้นใหญ่ เสียงดนตรีเป็นทำนองเพลงคริสต์มาสต์ที่ร้านค้าต่างๆชอบเปิดดังผสมปนเปกันไปหมด แต่ถีงกระนั้นมันก็ยังไม่น่ารำคาญอยู่ดี ช่างเป็นเทศกาลที่สวยงามและอบอุ่น

แม้จะเป็นเวลาดึกมากแต่ถนนกลับคับคั่งไปด้วยผู้คนที่ออกมาเฉลิมฉลองกับเทศกาลแห่งความสุข มือเรียวถูกอีกฝ่ายคว้าไปจับอย่างรวดเร็ว ไม่มีคำพูดใดๆเอื้อนเอ่ยจากเจ้าของฝ่ามือหนาคนนั้น มีแต่ความอบอุ่นที่ส่งผ่านฝ่ามือที่ประสานกันอยู่

ตึก ตัก ~

หัวใจเต้นจนจะระเบิดอยู่แล้ว

“ไม่ได้สั่งสักหน่อย” คนตัวเล็กบ่นอุบก้มหน้าลงด้วยความเขินอายจนปลายคางแทบจะชิดอกแล้ว

“แก้มแดงจังนะ หนาวเหรอ”

“อื้อ หนาวมากเลย”

ลมเอื่อยๆไหลปะทะเข้ากับร่างเล็กจนต้องห่อไหล่เพราะความหนาว ไม่นานหนักผ้าพันคอผืนหนาถูกพันทับลงบนคอระหงส์อย่างตั้งใจ ควานลินได้แต่ยืนมองคนโตกว่า(ที่สูงน้อยกว่าเขา)พันผ้าพันคอให้

คัง ดงโฮ คุณหมีใจดีสละผ้าพันคอผืนนั้นให้กับเขา

“พี่ไม่หนาวเหรอ”

“ไม่หรอก”

ใจดีที่สุดเลย

“ไม่ได้สั่งสักหน่อย” ควานลินบ่นอบเป็นครั้งที่สอง

“ทำให้ด้วยใจต่างหากล่ะ” กระซิบเบาๆข้างหูควานลิน ท่ามกลางผู้คนมากมายดงโฮกลัวว่าเจ้าตัวเล็กจะไม่ได้ยินประโยคที่เขาตั้งใจจะพูดต่างหาก

สองมือสอดประสาน หัวใจเต้นเป็นจังหวะเดียวกัน ผ้าพันคอผืนหนาของคังดงโฮ ควานลินอบอุ่นไปทั้งกายทั้งใจแล้ว

“ถ้าซานต้ามีจริงพี่จะขออะไรเหรอ” สองร่างเดินเคียงอข้างพากันมาหยุดอยู่หน้าบ้านหลังขนาดกลางของควานลิน ประโยคคำถามธรรมดาๆ แต่ดูแล้วช่างตอบยากเหลือเกิน

“พี่จะขอให้คนที่พี่รักอยู่กับพี่ตลอดไป”

“แล้วหลินล่ะ จะขออะไร” คัง ดงโฮ ย้อนถามกลับคืน ควานลินเผยยิ้มน่ารักออกมาก่อนจะตอบทันทีราวกับเตรียมคำตอบไว้แล้ว

“ขอหมีตัวใหญ่ๆ”

“หือ ขออะไรแบบนั้น”

“ก็หมีกอดอุ่นนี่นา ผมชอบนะ” ตาคู่สวยพยายามส่งผ่านความรู้สึกที่มีไปยังคนตรงหน้า ดงโฮเผยยิ้มมุมปากให้เห็นก่อนจะพยักหน้าเป็นเชิงว่าเขาเข้าใจในสิ่งที่ควานลินพูดเป็นอย่างดี

หมีตัวโตตัวนั้น คือ คังดงโฮ

ร่างเล็กถูกสวมกอดอีกหน กอดที่แสนอบอุ่น กอดที่ต้องการมาตลอด ควานลินไม่ได้ปฏิเสธอ้อมกอดนั้น แต่กลับยกมือสวมกอดอีกฝ่ายตอบเช่นกัน อากาศหนาวๆไม่มีผลอะไรแล้วตอนนี้ ควานลินรับรู้แค่ว่ามันอบอุ่นเหลือเกิน

“งั้นคุณซานต้าของหลินก็มีจริงแล้วแหละ”

“....”

“หมีตัวโตที่หลินอยากได้ยืนกอดเราอยู่นี่ไง”

“คุณซานต้าใจดี”

“แล้วคุณหมีล่ะ ?”

“คุณหมีน่ารักครับ”

.

.

.

.

ต่างคนต่างยิ้มกว้างออกมาอย่างไม่ปกปิด

“เข้าบ้านกันเถอะครับ” ควานลินเอ่ยชวน มือเล็กๆลูบไปมาบนหลังมือใหญ่ ก็เป็นซะแบบนี้แล้วจะให้เขาปฏิเสธได้ยังไงเล่า ..

“แล้วพ่อกับแม่ล่ะ” ดงโฮถามย้ำอีกรอบ อยากเข้าน่ะมันก็อยากเข้าไปอยู่ แต่มันดูไม่ดีในสายตาคนอื่น ไม่อยากจะให้ควานลินเสียหาย

“บอกแล้วไงว่าพ่อกับแม่ไปเที่ยว” ควานลินย้ำเป็นรอบที่สอง ช้อนสายตาออดอ้อนไปยังคนตรงหน้าเพราะรู้ว่ายังไงพี่ดงโฮคนร่างหมีก็ไม่ปฏิเสธอยู่ดี ตัวก็โตหน้าก็ดุแต่ใจดีที่หนึ่งเลยแหละ

ควานลินน่ะชอบจริงๆนะ

“ชวนผู้ชายเข้าบ้านแบบนี้ไม่กลัวรึไง”

“อย่าคิดลามกเด็ดขาดนะครับ”

“ไม่เอา มันไม่ดี หลินเข้าไปเถอะเดี๋ยวพี่กลับห้อง”

“งั้นผมขอสั่ง :)”

นั่นไง เด็กเจ้าเล่ห์

“คืนนี้อยู่กับหลินนะพี่โฮ”

“แล้วพี่จะปฏิเสธอะไรได้ล่ะครับ”

ลูบหัวคนตัวเล็กเบา ๆ ด้วยความเอ็นดู ควานลินแนบแก้มยุ้ยลงกับฝ่ามืออย่างรู้งาน ดีต่อใจเกินไปแล้ว คังดงโฮเกือบจะช็อคตายอยู่หน้าบ้านควานลินเสียให้ได้

.

.

.

“คบกันนะ”

“พูดก่อนพี่ได้ยังไงล่ะ”

“นะ คบกันนะครับ”

“คำขอของหลินเป็นจริงแล้ว ตกลง คบกันนะครับ”

“น่ารักที่สุดเลยครับ”

วันพิเศษเกิดขึ้นได้ทุกวัน ไม่จำเป็นต้องมีช่อดอกไม้ช่อโต ไม่จำเป็นต้องมีการ์ดอวยพร บางทีการนั่งเล่นเกมคอนโดไม้โง่ๆด้วยกันในร้านกาแฟโดยมีสักขีพยานเป็นโกโก้ปั่นรสชาติจืดชืดกับกาแฟรสชาติขมปี๋ท่ามกลางอากาศหนาวๆก็พิเศษได้แล้ว

กับคนที่พิเศษ วันไหน ๆ ก็พิเศษ

คืนคริสต์มาสอีฟของดงโฮและควานลินคงเป็นคริสต์มาสอีฟที่อุ่นที่สุดในโลกแล้ว

อ้อมกอดอุ่น กลิ่นกายที่คุ้นเคย รอยยิ้มอันตราย

ทุกอย่างของคังดงโฮทำควานลินใจเต้นแรงเป็นบ้า

ร่างเล็กบอบบาง ดวงหน้าหวาน ริมฝีปากกระจับสีแดง

จะเป็นอะไรไหมนะถ้าเขาอยากจะเป็นเจ้าของคนตรงหน้าไปตลอดกาล

เช้าวันคริสต์มาส คังดงโฮลืมตาตื่นขึ้นมาเห็นใบหน้าหวานของคนร่างเล็กที่นอนกอดก่ายเขาอยู่ไม่ห่าง วินาทีนั้นดงโฮรู้สึกว่าควานลินเป็นของขวัญคริสต์มาสที่ดีที่สุดในปีนี้ เป็นของขวัญที่จับต้องได้ เป็นของขวัญที่เขาจะทะนุถนอมอย่างดี

ขอบคุณนะครับคุณซานต้า :)

----------------------------------------------

#crushโฮลิน

TALK : สายผลิตฝึกหัดมีความอยากร่วมโปรเจ็ค Another Year with holin หรือ #โฮลินอีกปี เลยเอาฟิคมาเสิร์ฟค่า 555555555555 ตั้งใจให้มันเป็นแนวอบอุ่น (ไม่รู้ว่ามันจะสำเร็จไหมเขียนแบบเร่งด่วนสุดๆ) หวังว่าทุกคนจะชอบกันนะคะ <3 ขอบคุณคนที่คิดโปรเจ็คนี้ขึ้นมาค่ะเลิ้บเลิ้บ สายอ่านมีไอเดียอย่าลืมเข้าไปเสนอไอเดียในแท็ก #โฮลินอีกปี นะคะ ส่วนสายผลิต(ฝึกหัด)อย่างเราๆจะเข้าไปหาพล็อตในนั้น ขอบคุณค่ะ จะหมดปีแล้วค่ะ ขอให้โฮลินชิปเปอร์มีความสุขกับคริสต์มาสนี้นะคะ ดีใจที่ลงเรือลำเดียวกันนะคะรัก

ฝากคอมเม้นหรือ #crushโฮลิน ด้วยงับ ตามอ่านอยู่ตลอด ขอบคุณมากนะทุกคน เลิ้บ!!