ตอนที่ 10 : finally , we meet

ถ้าคุณได้อ่านไดอารี่เล่มนี้ ผมต้องอายมากแน่ๆ
แต่อยากให้คุณรู้ไว้ ถ้าเราได้เจอกันอีกครั้ง
ผมน่ะ .. ผมจะไม่อายที่จะวิ่งไปกอดคุณอีกแล้ว
- Kuanlin’s Diary
เดือนพฤศจิกายนอากาศหนาวเริ่มเข้ามาเยือนแล้ว แสงแดดในวันที่อุณหภูมิต่ำเกินกว่าที่ร่างกายจะรับไหวเป็นสิ่งที่มีค่ามากสำหรับ ไล ควานลิน อาจเป็นเพราะเขาไม่ชอบอากาศหนาวก็เป็นได้หรืออีกเหตุผลหนึ่งก็คืออากาศหนาวแบบนี้มันทำให้ควานลินนึกถึงใครบางคน
ใครบางคนที่ว่าก็คือคนที่อยู่ในใจมาตลอด อดไม่ได้ที่จะคิดถึงช่วงเวลาที่ผ่านมา หน้าหนาวที่แล้ว หน้าหนาวที่ทำให้ควานลินพบเจอผู้ชายคนหนึ่ง คนที่หน้าโหดแต่ใจดี คนที่คอยดูแลคอยอยู่ข้างกายตลอด จากวันนั้นจนถึงวันนี้เวลาก็ผ่านมาเกือบปี ไวจริงๆ
ควานลินคิดถึงดงโฮ
นั่นคือความจริงที่ปฏิเสธไม่ได้
หลังจากจบคอนเสิร์ตในฐานะเด็กฝึกโอกาสในการพบอีกคนก็ยากเข้าไปทุกที วันเหล่านั้นทำให้ร่างบางอยากจะทึ้งหัวตัวเองเป็นร้อยครั้งที่ไม่ยอมเข้ากอดดงโฮ เป็นเพราะความเขินอายแท้ๆที่ทำให้ตัวเองต้องมานั่งเสียใจและเสียดายอยู่อย่างนี้ การพบเจอกันไม่ได้พบกันง่ายๆเหมือนตอนอยู่ในรายการ แม้จะมีงานที่ต้องขึ้นเวทีเดียวกันยังไม่มีโอกาสได้คุยกันเลย
วันที่อากาศหนาวแบบนี้ผมต้องการพี่มากเลยรู้ไหม
“ ควานลิน เหม่ออะไร เตรียมขึ้นเวทีได้แล้วนะ ” พี่จีซองพี่ใหญ่ของวงเรียกสติควานลินให้กลับมาเพื่อเตรียมขึ้นเวทีปิดงาน งานที่วันนี้คังดงโฮก็มาด้วย ใจดวงน้อยไม่แทบไม่หวังอะไรแล้ว งานสองงานที่ผ่านมาก็พิสูจน์ไปแล้วว่าคงไม่ได้คุยกันอีก
“ เป็นอะไรหรือเปล่าหน้าซีดจัง ”
เปล่าครับ ผมแค่ตื่นเต้น
“ ถ้าไม่ไหวก็บอกนะเด็กน้อย นายยิ่งไม่ค่อยชอบอากาศหนาว ”
ขอบคุณครับพี่จีซอง
Finally,we meet
คำพูดแบบนี้ทำให้ชวนคิดถึงใครบางคน
“ ควานลินอา เสื้อโค้ทนายไปไหน ”
“ อ่า ผมลืมไว้ที่ห้องครับพี่ ”
“ เอ้า ! เอาของพี่ไปก่อน ” เสื้อโค้ทตัวใหญ่กว่าถูกโยนมาคลุมตัวควานลิน เจ้าของเสื้อโค้ทส่งมือมาขยี้หัวคนเด็กกว่าสองสามทีพร้อมรอยยิ้ม
“ ข ขอบคุณครับ ”
“ เป็นอะไร ทำไมแก้มแดง หนาวเหรอ ”
“ ใช่ ใช่ครับ ผมไม่ค่อยโอเคกับอากาศเท่าไร แหะๆ ” คังดงโฮจะรู้ไหมว่าที่แก้มควานลินแดงไม่ใช่เพราะอากาศหนาว แต่เป็นเพราะเขานั่นแหละ
“ คราวหลังอย่าลืมเข้าใจไหม เดี๋ยวป่วยนะ ”
“ เข้าใจแล้วครับพี่ดงโฮ ”
“ ไปซ้อมกันเถอะเจ้าเด็กแสบ ” พูดเพียงเท่านั้นก่อนจะคว้ามือเล็กๆของควานลินไปกุมไว้และพาเดินไปยังห้องซ้อมทันที
มือคู่นั้นอุ่นยิ่งกว่าพระอาทิตย์อีก
ณ วินาทีนั้น ไลควานลินก็รู้เลยว่า คัง ดงโฮ ได้กลายมาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตแล้ว
ความทรงจำมากมายไหลผ่านเข้ามาอย่างช้าๆ จนควานลินต้องสะบัดศรีษะเพื่อไล่ความคิดนั้นออกไป ขอบตาร้อนผ่าวบ่งบอกว่าอีกไม่ช้านี้เขาต้องร้องไห้เป็นแน่ ร่างบางกลืนก้อนสะอื้นลงลำคอไปอย่างยากลำบาก พยายามเก็บอาการที่มีไว้เท่าที่จะทำได้
แม้ว่าควานลินแทบจะไม่ไหวแล้วก็ตาม
ศิลปินมากหน้าหลายตายืนรวมกันอยู่บนเวทีใหญ่ เสียงดนตรีดังกึกก้องไปทั่วบริเวณ ควานลินเห็นหลังไว ๆ ของคนที่อยู่ในใจเขามาตลอด และครั้งนี้เขาจะไม่พลาดโอกาสนั้นอีกต่อไป
ระยะห่างระหว่างควานลินและดงโฮลดน้องลงทุกทีและในที่สุดเขาก็ยืนอยู่ใกล้คังดงโฮแล้ว วินาทีที่คนเป็นพี่หันมาคุยเล่นกับพี่จีซองสองสายตาประสานเข้าหากันรอยยิ้มบางๆจากคนแก่กว่าถูกส่งให้กับควานลิน รอยยิ้มที่ควานลินรอมาตลอด
“ ผมคิดถึงพี่นะครับ ” ร่างบางโน้มตัวลงไปกระซิบข้างๆใบหูของดงโฮ ประโยคแรกในรอบสี่เดือนที่ไม่ได้พูดคุยกัน ประโยคที่ทำให้คังดงโฮต้องกลั้นยิ้มแทบเป็นแทบตาย
“ พี่ก็คิดถึงนายนะ ”
ช่างประโยคปลดล็อคความรู้สึกที่ทั้งคู่มีต่อกัน ควานลินยิ้มแก้มแทบแตกจำไม่ได้ว่าตัวเองยิ้มกว้างครั้งสุดท้ายมันตอนไหน แต่ตอนนี้เขากำลังยิ้มเพราะคนที่อยู่ตรงหน้า ดงโฮเองก็ไม่ต่างกันพยายามกลั้นยิ้มแทบตายสุดท้ายก็ทำไม่ได้เลย
“ ขอกอดหน่อยนะครับ ”
ไม่ถึงหนึ่งวินาทีคังดงโฮก็ตกอยู่ในอ้อมกอดของเด็กน้อยควานลินเสียแล้ว แขนยาวโอบล้อมร่างหนาของคนเป็นพี่พร้อมกระโดดดึ๋งๆไปมาด้วยรอยยิ้มเหมือนเด็กอวดของ
น่าเอ็นดูเหลือเกิน
ไออุ่นจากดงโฮแผ่ซ่านมายังควานลินในทันทีที่สัมผัสกัน หัวใจทั้งคู่สั่นระรัวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
“ ปล่อยน่า ”
“ ปล่อยก็ได้ครับ ” แก้มขาวน่าฟัดขึ้นสีแดงระเรื่อลักยิ้มบุ๋มๆปรากฏให้ดงโฮเห็น
ท่อนแขนแข็งแรงถูกคนตัวเล็กควงไว้โดยที่ไม่คิดจะปล่อย มือหนาถูกคว้าขึ้นมาจับไว้ ท่ามกลางกล้องมากมายควานลินรู้ดีว่าต้องมีคนถ่ายรูปได้แน่ๆ แต่ควานลินแคร์แค่พี่ดงโฮเท่านั้นแหละ
“ ผมชอบพี่นะ อยากบอกมานานแล้ว ”
รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นมุมปากของคังดงโฮ ก่อนที่จะ ..
“ รู้นานแล้ว เดี๋ยวอยู่คุยกันหลังเวทีก่อนนะ ”
“ ผมจะรอนะครับ ”
Finally,we meet
หลังเวที
“ จูบได้ไหม ”
“ ได้สิ ”
กดแนบริมฝีปากเข้าหากัน คนเป็นพี่ดูดดึงและขบเม้มก้อนเนื้อนิ่มครั้งแล้วครั้งเล่าโดยไม่รู้เบื่อ ถอนริมฝีปากออกมาและกดซ้ำๆลงไป กลิ่นหอมหวานจากร่างบางเชิญชวนให้ดงโฮรุกล้ำเข้าไปมากกว่านั้น เรียวลิ้นเกี่ยวกระหวัดกันไปมา ควานลินเหมือนมาร์ชเมลโล่นิ่มๆไม่มีผิด เสียงครางอื้ออึงในลำคอเป็นสัญญาณเตือนจากคนตัวเล็กเมื่ออากาศในปอดกำลังจะหมดลง
“ ปาก .. เลอะ ” นิ้วเรียวเช็ดคราบใสที่มุมปากให้ควานลินออกพร้อมกดจมูกลงกับแก้มใสครั้งแล้วครั้งเล่า
คัง ดงโฮ คิดถึง ไล ควานลิน มากเหลือเกิน
“ กอดผมอีกได้ไหม นะครับ ผมหนา- ”
ไม่ทันจบประโยค ร่างบางของควานลินก็จมอยู่ในอ้อมกอดของดงโฮ มันทั้งอุ่นและทำให้รู้สึกดีในคราเดียวกันเลย ถ้าหยุดเวลาได้ทั้งคู่คงอยากหยุดเวลาไว้ที่ตรงนี้
“ พี่จำได้ว่านายไม่ชอบอากาศหนาว ”
“ … ”
“ เมื่อปีที่แล้วนายป่วยเพราะอากาศเย็นมาก ”
“ ฮึก ”
“ ดูแลตัวเองดีๆนะควานลินอา ”
“ ฮือ ผมคิดถึงพี่จริงๆ ”
“ พี่ก็คิดถึง ”
อ้อมกอดถูกกระชับให้แน่นกว่าในตอนแรก เพื่อปลอบประโลมเด็กขี้แงในอ้อมกอด ดงโฮกดจูบลงกับกลุ่มผมนั้นเบา ๆ กอดโยกเด็กน้อยไปมาเมื่อคิดว่ามันอาจช่วยให้ควานลินหยุดร้องไห้ได้
“ ในวันที่อากาศหนาว ผมต้องการพี่ที่สุดเลยรู้ไหม ”
“ พี่ก็ต้องการนาย ”
“ จะได้เจอกันอีกเมื่อไร ”
“ ไม่รู้เหมือนกัน ”
“ โทรหาผมบ่อยๆนะ ”
“ แน่นอน พี่รู้เบอร์นายแล้วนี่นา ”
จูบสุดท้ายก่อนที่จะลากันถูกมอบให้กันและกันอีกครั้ง ต่างฝ่ายต่างซึบซับสัมผัสที่กำลังได้รับไว้อย่างตั้งใจ เพราะไม่รู้ว่าจะได้เจอกันอีกเมื่อไร กลีบปากสีสดแดงช้ำเพราะรสจูบที่คนเป็นพี่มอบให้ ดงโฮก้มชิมกลีบปากนุ่มครั้งแล้วครั้งเล่าเพื่อบอกลาและควานเองก็ไม่ปฎิเสธสัมผัสที่นุ่มนวลนั้น
เพราะไม่รู้ว่าเมื่อไรจะได้เจอกันอีกครั้ง อาจจะอีกหนึ่งเดือน สองเดือน หรือสามเดือน หรืออาจจะนานกว่านั้น ความรู้สึกที่ทั้งดงโฮและควานลินได้รับในวันนี้ พวกเขาจะไม่มีวันลืมเลย
Finally,we meet
100%
------------------------------------------------
ขอบคุณโฮลิน
รักโฮลิน
TALK : ฉลองโมเม้นโฮลินเมื่อวานค่ะ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าโฮลินชิปเปอร์ดีใจกันขนาดไหน จะบอกว่าปริ่มมาก กรี๊ดจนเจ็บคอ ; - ; ยัยลินไม่มีความเขินอายในการเข้าหาพี่ดงโฮเลยรุกพี่เขาหนักมากกกก ฮือ หัวใจชิปเปอร์ สกิลการกอด ควงแขน จับมือ ไม่ธรรมดาจริง ๆ ดูแล้วเขินค่ะ T ^ T เราชอบรอยยิ้มที่ทั้งคู่มีให้กันมากๆ เหมือนพวกเขาเป็นรอยยิ้มให้กันและกันเลย คนพี่ก็ยิ้มจนเหนียงโผล่คนน้องก็ยิ้มแก้มแตก มันดีจริงๆค่ะ คุ้มค่ากับสี่เดือนที่พวกเรารอคอยจริง ๆ เลยเอาฟิคมาเสิร์ฟและจะตามมาอีกหลายๆเรื่อง 55555555 ฝากคอมเม้น + Fav + #crushโฮลิน ด้วยนะคะ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ

ขอบคุณสำหรับฟิคนะคะ ช่วงท้ายตอนนี่แทบไม่อยากให้จากกันเลย คึคึ ความคิดถึงของคนทั้งคู่ดีจัง <3
ปล.ชอบภาษาไรท์มากๆเหมือนเดิมเลย
อ่านแล้วน้ำตาซึม ชอบมากกก