คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [NielOng] Seongwoo Part :: Goodbye – Air Supply
I don’t want to let you down
I don’t want to lead you on
I don’t want to hold you back
From where you might belong
ผมำลัอ่อนแอ มันไม่ใ่แ่เพียร่าายที่ผมำลัหลบ่อน วามรู้สึอผม็เ่นัน วามเห็นแ่ัวที่มามายอัแน่นอยู่ในออผม ผมยัอยาให้เาิถึผมในแบบที่เาเยเห็น ัวอผมแบบที่เาอบแม้อนนี้มันะไม่ใล้เียำนั้นเลย..
“ันให้นายมาเห็นันในอนนี้ไม่ไ้แเนียล ันอโทษ...”
ในห้อสีาวที่ๆเป็นอผมมันเหมือนที่ๆอัแน่นไป้วยวามิถึ ผมไม่มีอะไรที่เี่ยวับเาสัอย่า ห้อนี้มันว่าเปล่า สวนทาับวามรู้สึที่อยู่ในอ ผมมีแ่วามทรำที่ผมหวแหนวนเวียน้ำๆ ร่าายอผมบอแสสัาเือนทุวันว่าเวลาอผมำลัน้อยล..
“มึะไม่บอแนมันริๆหรอออู?”
เพื่อนสนิทเพียนเียวทั้อผมและแเนียลเปิประูเ้ามามาเยี่ยมผมอีามเย นที่ไว้ใที่ะบอเรื่ออเาให้ไ้รู้เรื่อที่เาเลือะเ็บไว้ไม่บอใรแม้แ่ แเนียล..ไม่สินที่เาอยาให้รู้เป็นนสุท้ายือแเนียล
“อย่าเลยมินฮยอน ูไม่อยาให้แน้อมาเห็นอะไรแบบนี้”
“อะไรแบบนี้แล้วมันยัไวะ?! ำว่าอะไรแบบนี้ที่มึพูออมามันือัวมึนะ!”
มินฮยอนำลัอารม์เสียที่ผมพูถึร่ายายที่ทรุโทรมเพราะโรที่ผมไม่เยิว่ามันะเิึ้นับัวอผม ผมยยิ้มบาๆให้นที่ำลัอารม์เสียรหน้า ทำไมผมะไม่รู้ว่ามินฮยอนเป็นห่วผมมานาไหน
“ถือว่าูอร้อ..เรื่อสุท้ายทีู่ะอร้อมึแล้วมินฮยอน”
“ูอโทษนะ...แู่ทำให้มึไม่ไ้”
มินฮยอนเินไปเปิประูพานที่ผมไม่อยาให้เารู้ ไม่อยาให้เาเห็นผมเ้ามา...แเนียล
เายัูีเหมือนเิมแม้าะล้ำ ร่าสูๆอเาููบผอมลไปเยอะ็าม ผมรู้ว่าเาไ้ยินทั้หมไหล่ว้าอเาห่อลสายาที่มอมาที่ผมมันเศร้านปิบัไม่มิ ผมพยายามนหาเสียอัวเอเพื่อะเอ่ยทัพยายามทำให้เหมือนผมไม่เป็นอะไร
“ผอมลไปเยอะเลยนะแน”
ผมเอ่ยทัเา้วยประโยที่แสนะโ่เ่าที่สุที่เยพูออมา ผมเห็นสายาเศร้าๆที่ทอมอมาที่ผม รอยยิ้มอผมที่ิว่ามันสใสอนนี้ไม่น่ามอที่สุ วาที่เยสใสอแนลอไป้วยน้ำา
“ทำไมออูไม่บอเรา? เราเป็นห่วออูนะ”
ฝ่ามืออแนอบอุ่นนร้อนแถมมันยัสั่นน้อยๆ เพราะแบบนี้ผมถึไม่อยาให้เารู้ มินฮยอนออาห้อไปแล้วทิ้ห้อให้เียบเหลือเพียลมหายใที่ิัอแนที่ำลัลั้นสะอื้นและลมหายใเบาบาอผม
“อโทษนะแน..แ่ออไปเถอะ เราไม่อยาให้แน้อมาเห็นเราแบบนี้”
“อให้เราอยู่เถอะนะออู..อย่าไล่เราเลยนะ เราอยาอยู่ับออูนะ”
ผมไม่เ้าใ ผมไม่เยเ้าใ วามรัำลัเล่นอะไร รั้เาไว้ับผมทำไม รั้เาไว้ับนที่ำลัะาไป รั้เาไว้ับนที่อีไม่นานะไม่ัวนอีแล้ว
“แ่เี๋ยวเรา็ะ..ไปแล้วนะแน แนะฝืนัวเอไว้ับเราทำไม? เราไม่เ็บปวอะไรเลยแน โรนี้มันีรนี้ละมั้”
ผมำลัมอนที่นั่อยู่้าเียาผมพร่าเบลอไป้วยน้ำา แ่วามรู้สึอผมและเาัเน ัเนเินไปนผมลัว ผมไม่ล้าแม้แ่ะพูำว่าาย้วย้ำ
“ออู..อย่าร้อเลยนะ ออูะอยู่ับเรานะ อยู่ับเราลอไป ออูะอยู่ในวามทรำ ในทุๆที่อเราสอนันั้นออูอแนอย่าร้อเลยนะ”
แเนียลเหมือนพระอาทิย์ ้นไม้อย่าผมเอนบหาพระอาทิย์…ผมไม่มีอะไร้อัวลอีแล้ว พระอาทิย์วนี้เป็นอผม ผมไ้รับารปลอบประโลมที่แสนะอบอุ่น....มันเพียพอสำหรับผมแล้ว...
The END
ันไหมะ เราอยาัให้บรทีุ่อยัไม่าไป TT^TT แ่อนฟัเพล เราเพิ่เยแ่อยู่ไม่ี่เรื่อยัไ็ฝา้วยนะะ <3
เรื่อนี้เราเยเอาลใน Wordpress แล้ว ฝาอมเม้นท์ิมหรือในแท็ #ฟิผ อบุ้าบบบบ
ความคิดเห็น