[SF]____Remember____

ลำดับตอนที่ #1 : _______Remember_____I

   

            Remember 1

            " โอ้ ๆ ใช่แล้ว ซอยนี้นี่นา จอดดดดด!! "

            เอี๊ยดดดดดดดดดดด

            เสียงยางรถเบียดกระทบกับพื้นปูนซีเมนต์ดังลั่น ก่อนที่ตัวรถแท็กซี่จะค่อยๆขับหลบมาจอดแนบริมฟุตบาทอย่างระมัดระวัง..

            " เอ๊ะ หรือว่าซอยข้างหน้ากันนะ? ไม่ได้มานานซะแล้วด้วย "

ที่เบาะด้านหลังมีเพียงเด็กผู้หญิงคนหนึ่งวัยยี่สิบปีคนหนึ่ง นั่งเกาหัวแกร่กๆ พร้อมกับจ้องแผนที่ที่อยู่ในมือด้วยสีหน้างวยงง..ทำเอาโชเฟอร์ที่มองผ่านกระจกได้แต่ส่ายหน้าเบาๆ

.

.

            " งั้นฉันขอลงตรงนี้ละกันค่ะ เท่าไหร่คะ "

.

            แคร่กกกก

            เสียงกระเป๋าเดินทางใบโตลากกระทบกับพื้นปูนซีเมนต์ขึ้นตามทางลาดชันภายในซอยแห่งหนึ่ง ยุนอาถอนลมหายใจที่เต็มไปด้วยไออากาศสีขาวเพราะความหนาวเย็นออกมา ก่อนจะสูดรับอากาศที่สดชื่นเข้าเต็มปอดอีกครั้ง รอยยิ้มบางๆผุดขึ้นที่มุมปาก หลังจากที่เดินเข้ามาภายในซอยเรื่อยๆ ความทรงจำเก่าๆก็ผุดขึ้นมาอีกครา.. ทำเอาเธอหยุดยิ้มไม่ลงเลยทีเดียว..เขาต้องดีใจมากแน่ๆ ที่เห็นเธอมาเซอไพรส์ในวันนี้...

            ในที่สุด ร่างบางก็หยุดยืนตรงบ้านพักหลังเล็กๆหลังหนึ่งที่ตั้งอยู่ตรงหน้า พลางพินิจพิเคราะห์อยู่ชั่วครู่ ..มันดูโทรมกว่าที่เธอเคยเห็นและมาเหยียบบ่อยๆเมื่อสองปีที่แล้ว..เปลี่ยนไปได้ขนาดนี้เชียวหรือ? ต้นไม้ที่เคยช่วยกันปลูกตอนนี้กลับกลายเป็นเพียงแค่พืชสีเหลืองที่เหี่ยวเฉาไร้ชีวิต.. ผนังที่เคยเป็นสีขาวสะอาดตาตอนนี้กลับเป็นรอยด่างดำ...ประตูรั้วมีสนิมขึ้นเกรอะ..หน้าต่างทุกบานปิดสนิท...เธอมองเหม่อเข้าไปด้านใน จนกระทั่งสายลมอันเย็นยะเยือกพัดเข้ามาที่ใบหน้า ..จนทำให้ร่างบางค่อยๆสะดุ้งรู้สึกตัว..ทำไมถึงรู้สึกแปลกๆแบบนี้นะ...

            ยุนอาค่อยๆก้าวเท้าเข้าไป ใจนึงก็คิดว่าจะกดกริ่งดีหรือไม่ เพราะดูจากสภาพแล้วไม่น่าจะมีคนอยู่.. แต่บางทีเขาอาจจะอยู่... คิดถึงเหลือเกิน...

            นิ้วชี้อันเรียวบางค่อยๆยื่นเข้าไปแตะกริ่งที่อยู่ตรงหน้า...

            " หนูจ๋า มาหาใครจ๊ะ? "

            เสียงของผู้หญิงสูงวัยคนหนึ่งเอ่ยมาพร้อมกับใบหน้าที่ชะโงกออกมาจากหน้าต่างของบ้านทีอยู่ด้านข้าง

            " เอ่อ...มาหาคนที่อยู่บ้านหลังนี้น่ะค่ะ " เธอค่อยๆตอบไปอย่างระมัดระวัง ก่อนจะค่อยๆก้าวเท้าถอยหลังมาตั้งหลัก ตอนนี้ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ รู้สึกกลัวอะไรบางอย่าง...

            " บ้านหลังนี้ไม่มีคนอยู่แล้วล่ะ ปิดตายมาเป็นปีแล้ว "

            " .... "

            " เอ้อ แต่ก่อนก็เห็นมีคนมาทำความสะอาดอยู่บ่อยๆนะ แปลกเหมือนกัน ข้าวของข้างในก็ยังอยู่ครบดีนะ แต่ไหงปิดตายไว้แบบนี้ก็ไม่รู้.."

          ร่างทั้งร่างได้แต่ยืนนิ่ง ดวงตาทั้งสองข้างยังคงจ้องเข้าไปในบ้านอย่างไร้ความหมาย.ความคิดต่างๆนาๆผุดขึ้นมาในหัว

            " ไม่จริงหรอกค่ะ ฉันยังติดต่อกับเขา เอ้อ เจ้าของบ้านนี้อยู่เลยค่ะ จะปิดตายกันได้ยังไงคะป้า ไม่จริงหรอก "

            พอพูดจบ ยุนอาไม่รอช้าและเดินเข้าไปกดกริ่งทันที .. ในใจก็เพียงแต่หวังไว้ว่า เดี๋ยวเขาก็คงจะเดินออกมาเปิดประตูให้เธอ..แล้วเขาก็ต้องดีใจแน่ๆที่ได้เห็นเธอ...

            .....

            ........

            ............

            ไม่มีการตอบสนองจากภายในบ้าน

            "   หนูยังติดต่อเค้าอยู่เหรอ ครั้งล่าสุดเมื่อไหร่กัน? "

            คุณป้าถามขึ้นมาอีกครั้ง สีหน้าดูหวาดระแวงอย่างเห็นได้ชัด

            " ประมาณปลายเดือนที่แล้วค่ะ เราติดต่อกันผ่านทางอีเมลล์ แต่ช่วงนี้นานๆครั้ง... "

            ยุนอาพูดแล้วก็ได้แต่น้อยใจ เพราะเวลาเธอส่งเมลล์มาหาเขาทีไร กว่าจะได้รับเมลล์ตอบกลับ ต้องนั่งรอเป็นอาทิตย์ ...แถมขอร้องให้ติดต่อกันทางโทรศัพท์ เขาก็บอกว่าไม่สะดวก เธอจึงยอมเพียงเพราะคำว่า เชื่อใจ ...

            " อุ้ย แม่เจ้า หนู....แน่ใจ.....เหรอจ๊ะ? "

            คุณป้าอุทานออกมา พร้อมกับเอามือป้องปาก สีหน้าดูตื่นตกใจ ทำเอาสาวน้อยที่ยืนอยู่ด้านนอกกังวลไม่น้อย..

            " ทำไมเหรอคะ? เกิดอะไรขึ้น...งั้นเหรอคะ? "

            ตอนนี้ใจเต้นสั่นไม่เป็นจังหวะ ความกลัวบวกกับความกังวลเริ่มแผ่ซ่านเข้ามา..

            " ป้าก็ไม่รู้อะไรหรอก เพิ่งย้ายเข้ามาเมื่อปีที่แล้ว แต่บ้านหลังนี้ปิดตายก่อนที่ป้าจะย้ายมา แต่เห็นจากที่คนแถวๆนี้เค้าเล่ากันนะว่า เด็กหนุ่มที่เช่าบ้านหลังนี้ประสบอุบัติเหตุไปเมื่อต้นปีที่แล้ว แต่ก็ไม่มีใครรู้ว่าเขามีชีวิตอยู่รึเปล่า เพราะหลังจากนั้นก็ไม่มีข่าวคราวอะไรอีกเลยว่าเขายังมีชีวิตอยู่ หรือว่าเสียไปแล้ว .... แถมบ้านหลังนี้ก็ดันมาปิดตายอีก แต่เห็นเค้าบอกว่าหนักหนาสาหัสเลยทีเดียว เพราะจุดที่เกิดเหตุคือสี่แยกตรงหน้าซอยนั่นแหละจ๊ะ แต่ป้าสงสัยว่าคนที่ติดต่ออยู่กับหนู... "

            " หยุดนะ !!!!!!!! " จู่ๆเธอก็ตะโกนออกมากระทันหัน ตอนนี้ตัวแข็งทื่อ มือทั้งสองข้างได้แต่สั่นระริกอยู่ข้างลำตัว

            " ... "

            " ไม่จริงหรอกค่ะ ไม่จริงหรอก ..คนแถวนี้คงจำผิดคนแล้วละค่ะ เขายังติดต่อกับฉันอยู่เลย และการที่ไม่ได้อยู่ที่บ้านนี้ อาจจะย้ายไปอยู่ที่อื่นแล้วก็ได้ ยังไงฉันขอยืนยันค่ะ ..ว่าเขา..ยังมีชีวิตอยู่ดีค่ะ ขอตัวนะคะ "

            ยุนอาจ้องมองเข้าไปในบ้านอยู่พักนึง ก่อนจะหันหลังเดินออกมา ..น้ำตาไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว ในใจรู้สึกกลัวอย่างบอกไม่ถูก.. แต่มันจะเป็นไปได้ยังไง เมลล์ฉบับสุดท้ายที่เธอและเขาเพิ่งส่งหากันครั้งล่าสุดก็เมื่อปลายเดือนที่แล้วเอง แต่จากคำบอกเล่าของคุณป้าคนนั้น มันแทบจะเป็นไปไม่ได้เสียเลยในความคิดของเธอ..แล้วตอนนี้เขาอยู่ที่ไหนกันล่ะ เรื่องย้ายบ้านก็ไม่เคยบอกกันมาซักคำ ... ยุนอาเดินปาดน้ำตาไปอย่างไร้จุดหมาย พลางคิดถึงเรื่องเก่าๆ ..

            ...........................................    

            " ไปนั้นแหละดีแล้ว ไม่งั้นพ่อเธอก็จะโกรธ แล้วท่านก็จะไม่ยอมให้เราแต่งงานกัน " ร่างสูงพูดอย่างอ่อนโยน พลางลูบหัวอีกฝ่ายเบาๆ

          " แต่มันนานเกินไป ตั้ง 4 ปีนะที่เราไม่ได้เจอกัน .. พ่อมักมีข้ออ้างอยู่เสมอ "

          " ... "

          " แต่ฉันไม่อยากไปจริงๆนะ "

          " ไปเถอะ เพื่อพ่อของเธอและตัวเธอเองนะ เด็กน้อย "

          " เลิกเรียกฉันว่าเด็กซะที นิชคุณ! "

          ................................

          และหลังจากวันนั้นยุนอาก็ยังคงไปนั่งรอที่บ้านหลังนั้นอย่างต่อเนื่อง...ไปทุกวัน..แต่ก็ไม่มีแม้แต่วี่แววของเขา..

            จนกระทั่งวันนี้ เป็นวันที่ 30 ... เป็นวันสุดท้ายของวินเทอร์ วอเคชั่นที่เธออุตส่าห์ขอร้องพ่อในการมาเกาหลีครั้งนี้...เพื่อมาหาเขาครั้งนี้...เพียงแค่ 1 เดือนที่เธอหวังว่าจะได้อยู่ด้วยกัน...อย่างน้อยอาจจะบรรเทาความคิดถึงที่มีต่อกันได้ ...เพราะยังไงเธอก็ต้องกลับไปใช้ชีวิตอยู่ที่แคนาดาต่ออีก 2 ปี.......

          ร่างบางได้แต่นั่งกอดเข่าตัวเองอยู่ภายนอกบ้าน อุณหภูมิที่ติดลบก็ไม่ได้ทำให้เธอยอมแพ้เลยแม้แต่น้อย...และแล้ว...หิมะแรกของปีก็ตกลงมา รอยยิ้มบางๆปรากฏอยู่ที่มุมปาก ...เวลานี้ต้องิธิษฐานสินะ ...

            " ขอให้ฉันได้เจอเขาเร็วๆนี้เถอะนะ..ไม่ได้สิ ..พรุ่งนี้ต้องเดินทางกลับแล้ว... ขอให้ฉันเจอเขาภายในคืนนี้ได้มั้ยคะ... หรือไม่ขอให้ฉันได้รับข่าวดี ที่ยืนยันว่าเขายังมีชีวิตอยู่จริงๆ....ไม่ใช่ตามคำเล่าที่ป้าคนนั้นบอก.... ฉันจะรอ.............นะ "

            ยุนอาอธิษฐานมันออกมาเบาๆด้วยริมฝีปากที่สั่นระริก...ความหนาวเย็นเริ่มแผ่ซ่านเข้ามาในร่างกายเรื่อยๆ...หิมะก็โปรยลงมาจากท้องฟ้าแบบไม่มีทีท่าว่าจะหยุดง่ายๆ ทว่ามันกลับตกลงมาหนักเรื่อย ๆ ... ใบหน้าขาวใสของเธอเริ่มซีด ไม่ต่างจากริมผีปากบางๆรูปนั้น ในหัวเริ่มหนักอึ้ง...ดวงตาค่อยๆปิดลงอย่างช้าๆ ....

            ทันใดนั้น

            รถเก๋งสีขาวยี่ห้อหรูก็ขับเข้ามาจอดบริเวณหน้าบ้าน... ประตูทางด้านคนขับถูกเปิดออกมา ปรากฏเป็นหนุ่มร่างสูง สีหน้าของเขาดูตื่นตระหนก จากนั้นก็วิ่งเข้ามาหาร่างที่กำลังนอนไม่ได้สติอยู่บนพื้นที่เต็มไปด้วยหิมะ..

            ร่างสูงค่อยๆช้อนหญิงสาวขึ้นมา สีหน้าดูตกใจยิ่งขึ้นไปเมื่อเห็นหน้าตาของเธอ ก่อนจะอุทานออกมาเสียงดัง..

            " อิมยุนอา !!!"



---------------
เดี๋ยวมาต่อนะคะ
เดากันไปก่อนนะคะว่าผู้ชายคนนี้เป็นใคร
อย่าเพิ่งงงกันนะ - -*
เม้นท์ๆๆๆๆๆ X)