คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ไอ้เด็กปีศาจ vs ป้าหน้าเหี่ยว Ep.0
…Sup’tar Devil Ep.0
“ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่าห้องพักศิลปินอยู่ตรงไหนหรอครับ?”
“เดินตรงไปแล้วเลี้ยวซ้ายค่ะ”
“ขอบคุณมากครับ”
สวัสดีครับ ผมเสี่ยวลู่หาน ตอนนี้ผมกำลังอยู่ที่สตูดิโอของรายการM COUNTDOWN ถ้าถามว่าผมมาทำอะไรนะหรอครับ.. ผมมาหาเพื่อนผม เพื่อนของผมก็คือคิมมินซอก นักร้องหน้าใหม่มาแรงที่กำลังโด่งดังมากในตอนนี้ ผมเป็นเพื่อนกับไอ้หมินตั้งแต่ยังเด็กเพราะเราสองคนล้านอยู่ติดกันครับ
“ไอ้เหี่ยวววววววววววววววววววว กว่าจะมาได้นะปล่อยให้กูรอตั้งนาน” ทันทีที่ผมเปิดประตูเข้าไปในห้อง ไอ้หมินก็พุ่งตัวมากอดผมทันที
“กว่ากูจะผ่านดงแฟนคลับที่มาได้ก็ปาไปสิบห้านาทีละ พอมาถึงด้านในตอนแรกมีคนคิดว่ากูเป็นพวกซาแซงอีกดีนะมึงให้บัตรสต๊าฟกูเอาไว้”
“มึงมีเพื่อนเป็นดาราดังต้องทำใจนะ”
“กูขออ้วกได้ไหม”
“เอ่อๆ กูล้อเล่นได้ป่ะละ ว่าแต่มึงเป็นไงบ้างวะไม่ได้เจอกันนาน” ไอ้หมินมันถามผมพลางเดินไปนั่งที่เก้าอี้
“ก็สบายดี แต่กูกำลังหาที่ฝึกงานอยู่”
“มึงเรียนนิเทศงานน่าจะหาง่ายลองหาดีๆแล้วกัน มีอะไรให้กูช่วยก็บอก”
“ขอบใจมึงมาก ไว้ถ้ากูหาที่ฝึกงานไม่ได้จริงๆกูจะขอมาช่วยมึงทำงาน”
“เออๆ ตามใจมึง”
“น้องหมินถึงคิวอัดแล้วนะคะ เตรียมตัวไปแสตนบายได้แล้วค่ะ” มีพี่ผู้หญิงเปิดประตูเข้ามาและพูดขึ้น
“ครับพี่ เดี๋ยวผมตามออกไปนะครับ”
“งั้นกูกลับแล้วนะ” ผมหันไปบอกไอ้หมินที่กำลังเช็คความเรียบร้อยของตัวเองในกระจก
“ใครให้มึงกลับ รอกูอัดเสร็จก่อนดิแล้วเดี๋ยวไปกินเนื้อย่างกัน”
“เอางั้นก็ได้ ว่าแต่กูตามมึงไปดูตอนมึงอัดเทปรายการได้ป่ะ”
“ได้ งั้นเดินตามกูมาเลย”
ว่าแล้วผมก็เดินตามไอ้หมินออกไปในสตูดิโอ มีแฟนคลับของศิลปินคนอื่นนั่งอยู่บ้าง ไอ้หมินให้ผมยืนรออยู่แถวๆหน้าเวทีซึ่งผมก็เชื่อฟังคำสั่งของมันอย่างดี แต่แล้วผมก็โดนพี่สต๊าฟคนหนึ่งบอกให้ขยับออกมาก เขาบอกว่าผมเกะกะในการถ่ายทำ เพราะกล้องมันต้องขยับเคลื่อนไปมาแถวหน้าเวทีพอดี ผมเลยตัดสินใจจะไปรอไอ้หมินที่ห้องพักของมัน
..ว่าแต่ห้องพักของไอ้หมินมันคือห้องไหนนะครับ ผมลืม -_-
ผมเดินตามทางมาเรื่อยๆ แต่ก็ยังนึกไม่ออกว่าห้องไหนคือห้องพักของไอ้หมิน ทุกห้องเหมือนกันหมดเพราะไม่มีป้ายอะไรบอกเลยสักนิด แต่เอาเถอะครับในเมื่อผมจำไม่ได้ ผมก็มีแค่วิธีเดียวก็คือ.. การเดามัว! และผมก็เจอห้องที่ผมคาดหวังว่ามันจะเป็นห้องที่ถูกต้อง
เปิดประตูเข้ามาสำรวจข้างในห้องยังไม่ถึงสองนาที ก็มีคนเปิดประตูตามผมเข้ามาติดๆ
“ผู้จัดการคนใหม่สินะ ชื่ออะไร” คนที่เดินเข้ามาในห้องเป็นผู้ชายครับ แต่แน่นอนว่าไม่ใช่ไอ้หมินแน่ๆ เขาเอ่ยถามผมด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
“เสี่ยวลู่หาน ต ตะ แต่…..”
“พี่ช่างแต่งหน้าไม่อยู่ งั้นป้าช่วยซับหน้าให้ผมหน่อยดิ”
ผมยังพูดไม่ทันจะจบประโยค รายนั้นก็พูดแทรกผมขึ้นมาซะก่อน พูดเองเออเองคิดไปเองแถมยังใช้ผมอีกต่างหาก ผมโกรธ โกรธมากกกกกกกกกกกกกก ไม่ใช่เพราะใช้ให้ผมซับหน้าให้ แต่เพราะไอ้บ้านั่นมันเรียกผมว่าป้า! ป้าบ้านแกสิโว้ยยยยยยยยยยยยยย ผู้ชายเว้ยนี่ผู้ชาย แมนนนนนๆๆแบบซังนัมจา!!!!!!!!!!!!!
.. จะให้ซับหน้าให้ใช่ไหม ได้! เดี๋ยวรู้เลยเดี๋ยวรู้!!
ผมเดินไปหยิบกระดาษทิชชู่และจัดการซับหน้าให้ไอ้บ้านั้น
“ป้า! เช็ดเบาๆหน่อยได้ไหม นี่หน้านะครับไม่ใช่โต๊ะจะถูอะไรแรงขนาดนั้น”
ผมไม่ได้ตอบอะไรกลับไปแต่ก็ยอมเช็ดหน้าซับหน้าให้เบากว่าเดิม จะว่าไปแล้วไอ้บ้านี่มันก็หล่อมากเลยครับ ตาคม หน้าเรียว จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากบางสีชมพู ดูจากเบ้าหน้าแล้วไอ้บ้านี่น่าจะเด็กกว่าผมและที่สำคัญคือสูงกว่าผมน่าจะประมาณเกือบสิบเซนติเมตรได้ หมั่น ไส้ โว้ย!!!!!!!!!!!!! ว่าแล้วก็ถูหน้ามันไปแรงๆเพื่อระบายอารมณ์
“นี่ป้าหน้าผมต้องใช้ทำมาหากินนะครับ เบาๆหน่อย” ไม่พูดเปล่า ยังจับข้อมือผมเพื่อให้ผมเบามือในการเช็ดหน้า หรือที่ทุกคนเข้าใจว่าผมกำลังถูหน้ามันนั่นแหละครับ
“ป้าบ้านแกสิไอ้เด็กบ้า!”
“อ่าวป้าพูดงี้ก็สวยดิ เป็นผู้จัดการภาษาอะไรพูดแบบนี้ใส่ศิลปินที่ตัวเองต้องดูแลตั้งแต่วันแรกที่เจอกัน”
“ไม่ใช่ป้าเว้ยยยยยพูดไม่รู้เรื่องหรือไง!?!! แล้วที่สำคัญก็ไม่ใช่ผู้จัดการบ้าอะไรนั่นด้วย!”
“อ่าวเห้ย ใครวะไอ้ฮุน” ความวัวยังไม่ทันหายความควายเข้ามาแทรกอีกครับ เพราะอยู่ดีๆก็มีผู้ชายตัวสูงผิวเข้มเปิดประตูเข้ามาในห้องอีกคน
“ผู้จัดการคนใหม่ของเราไงไอ้ไค แต่ปากโคตรจัดเลยวะ”
“จริงหรอวะ พี่ซูโฮหาใหม่ได้โคตรไว”
“ต้องใช่ดิ เพราะกูเปิดห้องเข้ามาก็เจอเขานั่งอยู่ในห้องอยู่แล้ว”
ฮัลโหลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลล มีใครสนใจผมบ้างไหมมมมมมมมมมมม ถามกูสิถามกรูวววววววววววววววววววววววววว กูไม่ใช่ผู้จัดการส่วนตัวคนใหม่อะไรของมึงสองคนเลย กูเข้ามาผิดห้องโฮรววววววววววววววววววววววว T____T
“ค คะ คือ.. ”
“ป้าเงียบไปเลย เรื่องเมื่อกี้ที่ป้าขึ้นเสียงใส่ผมยังไม่ได้เคลียร์เลยนะ” เคลียร์อะไรของคุณมึงวะครับ คือกูกำลังจะบอกว่ากูไม่ใช่ผู้จัดการส่วนตัวทำไมต้องขัด!
“นี่เสียงดังอะไรกันไปถึงข้างนอกห้องเลย อ่าวแล้วนี่ใคร” คราวนี้จะเรียกว่าความอะไรดีครับ เพราะมีผู้ชายตัวขาวๆเดินเข้ามาในห้องอีกคนแล้ว
“นี่ไม่ใช่ผู้จัดการคนใหม่ที่พี่หามาให้ดูแลพวกผมหรอ” ไอ้บ้านัมเบอร์วันเป็นคนถามขึ้นมา
“หาอะไร นี่ยังไม่มีเวลาไปหาเลยด้วยซ้ำ แล้วสรุปนี่ใคร? เด็กนายหรอเซฮุน??หรือเด็กของจงอิน”
..เอาเข้าไป!! นอกจากจะโดนเข้าใจผิดว่าเป็นผู้จัดการส่วนตัวคนใหม่ โดนไอ้บ้านั่นเรียกว่าป้า นี่ยังต้องมาโดนเข้าใจผิดว่าเป็นเด็กในสังกัตของไอ้พวกนี้อีก คือกูผู้ชายแมนๆไหมวะ อย่าให้องค์ซังนัมจาลงนะ พ่อจะล่อให้หน้าพังไปทำงานไม่ได้เลย
“คือผม….. / ไอ้เหี่ยว! เอ่ยๆ ไอ้ลู่!!!! มึงมาทำอะไรห้องนี้วะ” ในที่สุดสวรรค์ก็มาโปรดผม ไอ้หมินที่เดินผ่านเข้ามาเห็นพอดี(ประตูห้องยังไม่ได้ปิด) มันเดินเข้ามาในห้องพลางถามเเละปิดประตู
“คือกูจำห้องไม่ได้ กูก็เลยเดามั่วๆและผลก็คือกูเลือกห้องนี้เพราะกูเดาว่ามันคือห้องพักของมึง”
“ทำดีมากเพื่อนกู มึงเข้าผิดห้องเว้ยไอ้หอก!” คือกูรู้ตั้งแต่สองนาทีแรกแล้วไหมละ
“ว่าแต่มึงรู้จักเซฮุนกับจงอินเป็นการส่วนตัวด้วยหรอวะ” ไอ้หมินถามผมต่อ
“รู้จักกับผีสิมึง ก็บอกแล้วว่ากูเข้าห้องผิด แต่ไอ้สองคนนี้มันไม่มันฟังกูเลยแถมยังหาว่ากูเถียงอีก นี่ๆไอ้ตัวขาวๆนี่เลยแถมมันยังเรียกกูว่าป้าด้วยนะ เเม่งพูดเเล้วก็หงุดหงิิด”
“นี่ป้าไม่รู้จักผมสองคนจริงหรอ บ้านป้าอยู่หลังเขาลูกที่สามหรือยังไงกัน” เสียงไอ้บ้าตัวขาวนั่นแหละครับไม่ใช่ใครที่ไหน
“บอกว่าไม่ให้เรียกป้าไง! แล้วก็เออไม่รู้จัก ไม่อยากรู้จักด้วย”
“พอๆ พอทั้งคู่นั่นแหละ พี่ชื่อซูโฮนะเป็นพี่ชายแท้ๆของไอ้เซฮุนมัน” พี่ตัวขาวพูดเพื่อให้ผมสองคนเลิกเถียงกัน
“เซฮุนนี่คนไหนครับพี่?” ผมถาม
“ไอ้เด็กตัวขาวที่เถียงกับนายเมื่อกี้นี้ไง ส่วนอีกคนชื่อจงอิน”
“แล้วเราชื่อลู่หรอ” พี่ซูโฮถามผมบ้าง
“ครับ ผมชื่อเสี่ยวลู่หานเป็นลูกครึ่งจีนเกาหลี”
“นายเป็นเพื่อนกับมินซอกสินะ งั้นพี่ก็คงไม่ต้องเกรงใจอะไรมากมาย เอาเป็นว่าพี่ขอจ้างให้นายมาเป็นผู้จัดการส่วนตัวคนใหม่ของเซฮุนกับจงอิน โอเคนะตกลงตามนี้ เอ่อแล้วก็.. เริ่มงานวันนี้เลยนะ เซฮุนจงอินไปเปลื่ยนชุด แล้วเดี๋ยวไปเจอกันที่รถเพราะจะต้องเข้าบริษัทต่อ”
ว่าแล้วพี่แกก็ไสตูดออกไปนอกห้อง คือ……………….. พูดรัวจนไม่มีจังหวะให้แทรกขนาดนี้ แถมยังมีการบอกว่าคงไม่ต้องเกรงใจอะไรมากมายคืออะไรวะครับ
“ยินดีด้วยนะไอ้ลู่ มึงมีที่ฝึกงานละ” ตอนนี้เหลือแค่ผมกับไอ้หมิน เพราะเซฮุนกับจงอินเดินแยกไปอีกมุมของห้องเพื่อเปลื่ยนชุด
..ถามถึงความเต็มใจของกูบ้างไหม
“กูไม่เป็น ผู้จัดการส่วนตงส่วนตัวอะไรวะกูไม่เอาด้วยหรอก”
“เอาหน่ามึง ถือว่าช่วยหน่อยๆ ผู้จัดการคนเก่าของไอ้สองคนนี้มันลากออกไปกระทันหัน นี่มึงได้ทั้งงานได้ทั้งเงินสบายเห็นๆ”
“แต่..”
“ไม่มีแต่มึง พี่ซูโฮพูดคำไหนคำนั้น แล้วมึงก็ไม่ต้องไปกังวลอะไรมากเพราะไอ้เด็กสองคนนี้กูก็รู้จัก มันเป็นรุ่นน้องที่ค่ายSMของกูเอง”
“กูปฎิเสธไม่ได้แล้วหนิ เอาที่สบายใจของทุกคนเลย กูยังไงกูได้ ” ดราม่าเรียกร้องความสนใจแม่ง
“ไม่ต้องมาดราม่า นู่นๆไอ้สองคนนั้นเปลื่ยนชุดเสร็จแล้ว มึงรีบตามมันไปที่รถเร็วพวกมันตัองเข้าบริษัทต่อ”
“กูไม่เป็นผู้จัดการส่วนตัวไม่ได้หรอวะไอ้หมิน TToTT”
“ถือว่าช่วยๆกันไงมึง เดี๋ยวพอมึงฝึกงานจบค่อยว่ากันอีกที งั้นกูไปก่อนนะไว้ครั้งหน้ากูเลี้ยงเนื้อย่างตามที่ชวนไว้ตอนแรก” ไอ้หมินเดินออกไปแล้วครับ ไอ้สองคนนั้นก็ออกไปแล้วด้วยเหมือนกัน ในห้องเหลือแต่ผมแค่คนเดียว
..เอาวะ! เป็นไงเป็นกัน คือซะว่าไม่ต้องเหนี่อยไปหาที่ฝึกงาน เสี่ยวลู่หานไฟท์ติ้ง!
ผมกำลังจะเปิดประตูเดินตามออกไป แต่ก็มีคนเปิดประตูสวนเข้ามาซะก่อน
“ป้านี่หน้าเหี่ยวไม่พอยังจะช้าอีกนะ รีบตามผมมาเร็วๆคนอื่นเขารอป้าอยู่คนเดียวรู้ตัวบ้างไหมครับ”
มีอยู่คนเดียวนั่นแหละครับที่เรียกผมว่าป้า ไอ้หน้าขาว! ไอ้บ้า! ไอ้ปีศาจ!
...To Be Continued next Episode ...
Talk.
เอาฟิคที่เคยแต่งมารีไรท์ให้เป็นฉบับฮุนฮาน
ยังไงก็ฝากป้าเหี่ยวกับเด็กปีศาจไว้ในอ้อมอกอ้อมใจทุกคนด้วยนะคะ
#ลิเกเหลือเกิน 555555555555555555555555555555
เรื่องป้ายชื่อหน้าห้องศิลปิน ตามจริงมันมีใช่ไหมคะทุกคน..
แต่เราตั้งใจแต่งให้มันไม่มีนะคะ ฮุนฮานจะได้มาเจอกัน อิอิ
ผิดพลาดประการใดขอโทษไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะคะ
ความคิดเห็น