แต่งเรื่องจากภาพ(นามธรรม)

ลำดับตอนที่ #9 : ทุกสิ่ง โดย ปีกปากกา

...ล้ำลึกยิ่ง...ไม่ว่าจะพยายามปานใด ก็มิอาจหยั่งถึง สิ่งที่ซ่อนลึกอยู่เบื้องใน...

                                ถ้อยกระซิบแว่วหวาน เจือโศก ก้องสะท้อนราวกับระฆังเก่าแก่อยู่ภายในหูของฉัน ดังราวกับจะฉีกกระชากความคิดออกเป็นส่วนๆ ก่อนที่ภาพเบื้องหน้าจะดับวูบ...คงเหลือเพียงความมืดมิดอันแสนอ้างว้าง

                                เวลาผันผ่าน...นานเหมือนชั่วกาล...ภาพนับพันวิ่งผ่านคลองสายตา

                                ...ดวงตา ซึ่งมองเห็นทะลุปรุโปร่ง ยังโลกใบที่ฉันพักพิง...

                                ...เรือใบลำใหญ่คล้ายกับ กำลังบรรทุก ภาระทั้งมวลเอาไว้ ลอยเคว้งคว้าง จะจม...หรือไม่จมกันนะ?... แล้วมือสีดำที่ยื่นออกมานั่น กำลังพยายามหลีกหนี และปลดเปลื้องหน้าที่ ของงานหรืออย่างไรกัน?

                                หรือ...ปรารถนาที่จะหยุดเวลา แห่งความสุขอันแสนสั้นเอาไว้ภายในอุ้งมือกันเล่า?

                                ...บุปผาอ่อนเยาว์สีเลือด หุบกลีบบอบบางแน่นเหลือเกิน ทำไมนะ... ทำไมเจ้าถึงไม่กล้า...ไม่กล้าที่จะเชิดหน้าขึ้นด้วยความกล้าหาญ แล้วคลี่กลีบนั้นออก แสดงให้โลกประจักษ์ถึงความงดงามอันพิสุทธิ์... หากเจ้าเกรงกลัวในความมืด จนไม่อาจก้าวต่อ แล้วเจ้าจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อย่างไร...

                                นภาหลากสีสัน แผ่อำนาจไพศาลเหนือทุกสรรพสิ่ง...ราวกับจะกู่ประกาศดึงชัยชำนะที่แท้จริง...

                                ...ฉันรู้แล้ว...

                                                ...จิตใจคือทุกสิ่ง...

ปีกปากกา