คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : เรื่องเล่าของท้องทะเล โดย Yumiio
คืนนี้เดือนมืด...
นัยน์ตาสีนิลแวววาวด้วยแสงดาวบนฟ้า...เรือยังโคลงไปเคลงมา...
ร่างบางผุดลุกขึ้นยืน หูยังแว่วยินเสียงคลื่นซัดโถม...รุนแรง แต่เสียงในห้วงคำนึงดังเสียยิ่งกว่า... คำพูดของผู้ที่อ้างตนว่ามาจากมิติที่สาม...
“อีกเจ็ดราตรี...โลกของข้าจะหวนคืน”
การพยายามพิสูจน์ความคิดของคนบ้าเป็นความคิดที่บ้าบิ่นยิ่งกว่า...
...แต่เธอก็อยู่ที่นี่...เพื่อพิสูจน์ความคิดของคนบ้าๆบวมๆคนหนึ่ง พิสูจน์ว่าความคิดของเขาเป็นจริง...
เพราะอะไรน่ะหรือ?
เพราะเขาคือพ่อของเธอ....
นัยน์ตาสีนิลวาวแววกว่าเก่า เส้นผมสีดำมืดมิดสะบัดไหว... ลมแรงเหลือเกิน...
ราวห้าทุ่มกว่า...ใกล้เที่ยงคืนเต็มที... ราตรีที่เจ็ดกำลังจะสิ้นสุดลงตรงนี้... ความคิดเพ้อฝันของคนบ้ากำลังจะดับลง... เพราะมันไม่ใช่ความจริง ไม่ใช่ตั้งแต่แรกเริ่มเดินทาง...
“อีฟ...” เสียงทักจากด้านหลังดังขึ้น นัยน์ตาสีนิลสวยหลุบลงอย่างสิ้นหวัง
แสงสีแดงแยงผ่านเปลือกตาให้รู้สึกประหลาด...
ไม่! นี่ยังไม่เช้า...
นัยน์ตาสีนิลเปิดลืมขึ้น... ดวงดาวหายไปแล้ว สีแดงอมม่วงทึมๆกำลังคืบคลานไปทั่วท้องฟ้าสีดำ... พลัน!เรือก็สั่นโคลงเคลงพร้อมกับควันสีดำพวยพุ่งอัดทะลุเข้าที่กลางลำเรือ นัยน์ตาสีนิลเบิกกว้าง เมื่อนึกถึงชีวิตลูกเรือที่นอนสบายอยู่ในห้องใต้ท้องเรือนั่น... เสียงโซ่ดังเคร้งๆ แทรกเสียงคลื่นปั่นป่วน แต่หูของเธอกลับอึงไปด้วยเสียงกรีดร้อง เสียงร้องไห้...แล้วทุกสรรพสิ่งก็เงียบสงัด...
ราวมือสีดำที่พุ่งทะลุเรือเมื่อครู่กรีดผ่าท้องฟ้าให้แหวกออกจนมองเห็น สถานที่กว้างใหญ่ไพศาล หากแต่ว่างเปล่า...
ที่อยู่ของดวงจันทร์และดวงดาว... อวกาศที่พ่อเคยบอกไว้...
อีกสิ่งที่อยู่ตรงกลาง...นั่นคือสิ่งที่พ่อค้นหา...แน่นอน พ่อเคยหยิบกระดาษเก่าคร่ำครึที่เขาเรียกว่า “แผนที่โลก” ออกมาให้ดูทุกวัน... โลกที่อุดมไปด้วยสีเขียวของต้นไม้และสีฟ้าของน้ำปกคลุมด้วยหมอกไอ ควันสีขาวที่เรียกว่าเมฆ...
มือสีดำยังขยับไหวให้โซ่สีทองที่ดูผ่องขึ้นมาก เมื่อทาบลงบนผิวสีดำบนมือสั่นกราวๆแต่เมื่อมือเล็กของเจ้าของร่างขาวผ่องสัมผัสลงบนท่อนแขนสีดำสนิท มือนั้นก็หยุดทันที
“มนุษย์... ข้าไม่ได้เห็นมนุษย์ในดาวนี้มานานแล้ว... ถ้าไม่นับคนจากโลกนั่น”
เสียงครางงึมงำต่ำๆดังมาจากบางสิ่งที่โผล่ขึ้นมาเหนือน้ำเรียกให้ชายหนุ่มเหลือบมอง
...ดูเผินๆเหมือนเด็กทารกที่ถูกหุ้มด้วยเมือกลื่นๆ แต่ดูใหญ่และน่ากลัวเกินกว่าจะเป็นเด็กทารกได้...
นัยน์ตาสีทองสว่างดุจแสงอาทิตย์หรี่ลงเล็กน้อยเมื่อคิดถึงข้อนี้ ก่อนหันกลับไปมองร่างบางที่เริ่มปีนป่ายไปบนมือนั้นอย่างไม่เกรงกลัว จนในที่สุดเธอก็ขึ้นไปยืนบนมือนั้นอย่างปลอดภัย..
“ไลท์! เจ้าก็ขึ้นมาด้วยสิ!!” เจ้าของร่างบางตะโกนสุดเสียง เหงื่อเม็ดใสไหลลงมารวมที่ปลายคาง หัวใจเต้นระรัวราวตีกลอง แข่งกับเสียงหอบถี่ๆอย่างเหนื่อยอ่อน
แต่เมื่อมือใหญ่ทาบลงบนผิวสีดำ มันก็สะบัดเร่าๆราวกับถูกของมีคมบาด
“เจ้าไม่ใช่มนุษย์!” เสียงทุ้มห้าวกังลั่นราวโกรธเคือง เมือกหุ้มทารกส่ายไหวไปมา น้ำทะเลกระเพื่อมซัดเรือสำเภาลำใหญ่ ราวจะทำให้ขาดกลาง...
“ได้โปรด...เขาเป็นเพื่อนข้า” นัยน์ตาสีนิลโชนแสงกล้า เส้นผมสีดำยาวสะบัดไหวตามแรงลม
“แต่ข้าไม่อาจ...”
“ถ้าเขาไม่ได้ไป ข้าก็จะไม่ไปเช่นกัน!” น้ำเสียงช่างเด็ดเดี่ยวหากแต่น้ำตาที่เอ่อท่วมทำให้รู้สึกว่าเธอไม่ใช่คนกล้าหาญเลยแม้แต่น้อย
“ก็ได้...แต่มิติแห่งนี้จะไม่ถูกเปิดอีก... ข้ามีหน้าที่เพียงส่งเจ้ากลับเท่านั้น...”
เรื่องราวหลังจากนั้นไม่มีใครทราบว่าเป็นอย่างไรต่อ เพราะลูกเรือที่รอดชีวิตเล่าไว้เพียงเท่านี้ ...แต่หลังจากนั้น ทุกคืนเดือนมืดราตรีที่เจ็ดนับตั้งแต่วันที่เรือสำเภาลำนั้นออกทะเลไป น้ำทะเลจะเป็นสีแดงข้นราวเลือด สร้างความตื่นกลัวให้ชาวบ้านผู้พบเห็น ต่างเค้นเอาคำตอบจากลูกเรือผู้นั้น แต่ทุกครั้งกลับได้รับเพียงรอยยิ้ม และหากสังเกตดีๆ น้ำใสเม็ดเล็กๆจะเอ่อขึ้นที่หางตา พร้อมเสียงตอบแหบแห้งว่า “แล้วในที่สุดพวกเขาก็ค้นพบโลกที่สวยงาม...”
ความคิดเห็น